«Ἡ κτίσις εὐφραινέσθω ἅπασα· ὁ γὰρ Κτίστης ἰδοὺ γεννᾶται ἐν Βηθλεὲμ νήπιος ὁρώμενος ὁ πρὸ αἰώνων σαρκί»
(Προεόρτιος Κανών, κγ΄ Δεκ., ὠδὴ δ΄)
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί· τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·
Ο ΚΥΡΙΟΣ Ἰησοῦς Χριστός μας γεννήθηκε καὶ ἡ χαρὰ ἔλαμψε στὸν κόσμον ὅλον! Ὁ Θεὸς Λόγος κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἔγινε Ἄνθρωπος στὴν γῆ, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἕνωση καὶ κοινωνία «Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους»! Διότι ὅσον Αὐτὸς ἔμενε στὴν περιωπὴ τῆς μεγαλωσύνης Του «ἐν τοῖς οὐρανοῖς» καὶ ἐμεῖς στὴν ταπεινότητα τῆς πτώσεώς μας, «ἄμικτος ἡ ἀγαθότης καὶ τὸ φιλάνθρωπον ἀκοινώνητον καὶ χάσμα ἐν μέσῳ μέγα καὶ ἀδιάβατον», κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο (Λόγος ΜΑ΄, § ΙΒ΄). Ὅμως, ἡ Ἀγαθότης Του ἀποκαλύφθηκε καὶ ἡ Φιλανθρωπία Του νίκησε.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὕμνος ζωῆς, ἀγγελικὸς καὶ οὐράνιος, ἀκούσθηκε τὰ Χριστούγεννα στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας. Οἱ Ἅγιοι ῎Αγγελοι κύκλωναν τὴν θεία Φάτνη σὰν Θρόνο Χερουβικὸ καὶ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ ἐκραύγαζον» (Προεόρτιος Κανών, κγ΄ Δεκ., ὠδὴ θ΄). Τὴν ἀγγελικὴ αὐτὴ μελωδία, τὴν ἀσυναγώνιστη καὶ ἄφθαστη σὲ ὀμορφιὰ καὶ γλυκύτητα, προσπαθεῖ νὰ ὁμοιάσει ἡ δοξολογικὴ ψαλμωδία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, προκειμένου νὰ ἐκφράσει τὴν χαρὰ τῶν τέκνων της γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑορτῆς. Τὸ ἑορταζόμενο γεγονὸς εἶναι τόσον ὑψηλὸ καὶ ἀνέκφραστο, ὥστε νὰ εἶναι πολὺ πτωχὸν ὅ,τι καὶ ἄν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέρουμε γι’ αὐτό.
Ἐν τούτοις, εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμετάσχουμε στὴν οὐρανο-γήϊνη αὐτὴ πανδαισία, διότι ἰδού, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέραμε τελικὰ «Μητέρα Παρθένον»! Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Πανάχραντος Μητέρα τοῦ τεχθέντος Ἐμμανουήλ, εἶναι τὸ πολυτιμότερο καὶ ὑψηλότερο Δῶρο, ἐνώπιον τοῦ Ὁποίου ὑποκλίνονται γῆ καὶ οὐρανός, ἐπίγεια καὶ ἐπουράνια!
***
Μὲ τὴν πανήγυρη τῶν Χριστουγέννων πλημμυρίζουν τὰ σύμπαντα μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Ἄρα, τὴν τόσο μεγάλη αἰσιοδοξία τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν μπορεῖ νὰ τὴν σκιάσει ἡ θλίψη καὶ ἡ ἀπαισιοδοξία τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Πλάστης καὶ Λυτρωτής μας, εἰσῆλθε στὴν ἱστορία ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀπὸ Ἀγάπη καὶ μόνον, γιὰ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὸν κακόβουλο ἰὸ τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν πίκρα καὶ τὸ φαρμάκι τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τὸ σκότος τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.
Οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι σκιρτοῦν μὲ εὐφροσύνη, δονοῦνται ἀπὸ ἱερὸ δέος καὶ συγκλονίζονται μὲ κατάνυξη καὶ συντριβή, ψάλλοντες ὀρθοδόξως «πλουτισμὸν θεολογίας». Ἐνῶ οἱ κακοπροαίρετοι, ὅσοι καὶ ἄν εἶναι αὐτοὶ ποσοτικά, χειμάζονται ἀπὸ ψῦχος ἀπιστίας, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ποῦ κατευθύνονται καὶ ποῦ θὰ καταλήξουν. Προσπαθοῦν ἐναγώνια νὰ ἀξιοποιήσουν τὶς νέες ἐφαρμογὲς καὶ τὶς ἐκπληκτικὲς πράγματι δυνατότητες τῆς τεχνολογίας, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς «ἀοράτους ἐχθροὺς» ποὺ πλήττουν πλέον ἀνελέητα τὴν ἀλαζονικὴ ἀνθρωπότητα, ἀποδεικύοντάς της τὸ μέγεθος τῆς ἀδυναμίας της. Καὶ ὅμως, οἱ τεχνοκράτες καὶ ὑλιστὲς στὸ ἀπόγειο τῆς πλάνης τους, πιστεύουν ὅτι μποροῦν μόνοι τους νὰ «ἀναβαθμίσουν», «ἀπαθανατίσουν» καὶ «ἀποθεώσουν» δῆθεν τὸν ἀλύτρωτο ἄνθρωπο, καθιστῶντας αὐτὸν αἰώνιο δέσμιο τῆς ἀνελευθερίας καὶ ἀρνήσεώς του. Καὶ δὲν κατανοοῦν οἱ ἀσύνετοι ὅτι ἔτσι ὑπηρετοῦν τὸν κύκλο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν ποὺ κρύπτεται ὄπισθεν καὶ ἐξαπατᾶ «τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκαλ. ιβ΄ 9).
***
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί·
Ἄς μὴν μᾶς τρομάζουν τὰ ζοφερὰ σενάρια σχετικὰ μὲ τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς στὶς νέες συνθῆκες ποὺ διαμορφώνονται. Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ κύριος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητὴς Χριστὸς καὶ Σωτῆρας μας, ὁ Ὁποῖος ὑπέστη διωγμὸ ἀμείλικτο ἀπὸ τὴν θεία Γέννησή Του, προεικονίζοντας τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ταφή Του· ἔτσι ὅμως, μὲ τὴν κραταιὰ καὶ νικητήριο Ταπείνωση τῆς ἄκρας συγκαταβάσεώς Του, ἀπογύμνωσε τὶς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους καὶ διαπόμπευσε τοὺς νικημένους καὶ καταντροπιασμένους δαίμονες, σύροντάς τους θριαμβευτικὰ (πρβλ. Κολ. β΄ 15).
Γιὰ τοὺς πιστούς Του, γιὰ ὅσους παραμείνουν ἕως τέλους σταθεροὶ μαζί Του στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς δοκιμασίες γιὰ τὸ ἅγιο Ὄνομά Του μὲ ὑπομονή, ἔχει ἑτοιμάσει στέφος ἄφθαρτον καὶ Βασιλείαν Αἰώνιον ἀπεριγράπτου κάλλους καὶ ἀπερινοήτου ὡραιότητος!
Αὐτὸς ὁ Κύριος, ἡ πηγὴ τῆς ζωντανῆς ἐλπίδος καὶ τοῦ θάρρους μας, δύναται νὰ φέρει καὶ νὰ διανοίξει ἀπροσδόκητες λύσεις σὲ κάθε ἀδιέξοδο τῆς ζωῆς μας. Συνήθως μᾶς βασανίζουν σκοτεινὲς ἰδέες καὶ προαισθήσεις ὅταν τὰ πράγματα δυσκολεύουν ὑπερβολικά. Τότε ὅμως εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ζωογονοῦμε τὴν ψυχή μας μὲ τὴν ἀνάμνηση ὅσων ἀγαθῶν ὁ Κύριος ἔδειξε στὴν ζωή μας τόσο ζωντανὰ καὶ ξεκάθαρα, καὶ ἄρα δύναται καὶ πάλι νὰ φανερώσει ἄν τοῦ Τὸ ζητοῦμε καὶ Τὸν παρακαλοῦμε μὲ πίστη: «Πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε (ζητήσετε) ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄ 22). Ἡ προσευχὴ ἐν μετανοίᾳ μὲ ζωντανὴ πίστη, θὰ ἀπαντηθεῖ ὁπωσδήποτε ἀργὰ ἤ γρήγορα.
Τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου θὰ περικαλύψει αὐτὸν ποὺ ἐλπίζει ἀκράδαντα στὴν θεία βοήθεια, ἐνῶ οἱ μάστιγες τῶν θλιβερῶν συμβάντων θὰ βασανίζουν μόνον τοὺς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς: «Πολλαὶ αἱ μάστιγες τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τὸν δὲ ἐλπίζοντα ἐπὶ Κύριον, ἔλεος κυκλώσει» (Ψαλμ. λα΄ 10).
Ὅπου στραφοῦμε στὸ πανόραμα τῆς πίστεως, τῆς ἱστορίας καὶ τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων μας, βλέπουμε ὁλοφάνερα ἐπιβεβαιωμένη τὴν θαυμαστὴ ἐπαλήθευση πὼς «ἐγγὺς Κύριος τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν» (Ψαλμ. ρμδ΄ 18). Μόνον μὴ παύσουμε αὐτὴ τὴν ἁγία καὶ σωτήρια ἐπίκληση, ποὺ εἶναι παρεκτικὴ κάθε εὐλογίας, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε ἀνασφάλεια καὶ φόβο γιὰ τὸ παρὸν καὶ ἰδίως γιὰ τὸ μέλλον. Ἀρκεῖ νὰ παραμείνουμε μὲ τὸν Σωτῆρα στὸ Σῶμα Του, τὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὅ,τι καὶ ἄν συμβεῖ, ὅπως καὶ ἄν ἔχουν τὰ πράγματα, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς Οὐρανίου Βασιλείας Του. Ἀμήν!
Χριστὸς ἐτέχθη!
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
+Ὁ Ἀθηνῶν Καλλίνικος
Καὶ τὰ Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἅγια Χριστούγεννα 2020
Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr
