99 ΕΤΗ ΠΡΙΝ (14/9/1925) Η Γ΄ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ...

 

ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πηγή

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (Π.Η.)....''ΤΑ'' ΙΣΤΟΡΙΚΑ ''ΠΑΤΡΙΑ'' (Η Γ΄ ΘΕΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ+ΒΙΝΤΕΟ)

Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΩΝ ''ΠΑΤΡΙΩΝ'' ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κ. ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΔΙΑ

ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

Πηγή

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (ὑπὸ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου)

Ὁμιλία στὴν τρίτη ἐμφανίση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

        Ἱερὸς Καθεδρικὸς Ναὸς Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας

        Κυριακὴ μετὰ τὴν ὕψωσιν τοῦ Τ. Σταυροῦ, 19-9/2-10-2022

 

ὑπὸ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου

«Λίαν εὔφρανας τοὺς ὀρθοδόξους, καὶ κατήσχυνας τοὺς καινοτόμους», ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καὶ πράγματι ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἡ σημερινή, διότι ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητας τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος. Ἐπιβεβαίωση, ὄχι μὲ λογικοὺς συνειρμοὺς ἀνθρωπίνων ἐπιχειρημάτων, ἀλλὰ ἐπιβεβαίωση ἄνωθεν, ἀπὸ Θεοῦ, διὰ θαύματος δημοσίως γενομένου καὶ ἀναμφισβητήτου.

 

Τὸ γεγονὸς συνέβη τὸ ἔτος 1925, ἕνα ἔτος μετὰ τὴν ἐπάρατη ἐπιβολὴ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας. Τότε στὴν Ἑλλάδα, οἱ εὐλαβέστεροι τῶν πιστῶν διέγνωσαν ὅτι αὐτὴ ἡ καινοτομία ἐπιβάλλεται «διὰ λόγους οἰκουμενικούς», δηλαδὴ οἰκουμενιστικούς. Ἀντιλήφθηκαν ὅτι αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα μίας ἀκολουθίας καινοτομιῶν, προκειμένου νὰ διευκολυνθεῖ ἡ διαδικασία ἐκφραγκεύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ σύνθημα ποὺ κυριάρχησε μεταξύ τους. Νὰ μὴ φραγκέψουμε! Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ εὐσεβεῖς πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στὴν καινοτομία, συνέστησαν τὸν «Σύλλογο τῶν Ὀρθοδόξων» καὶ προσπαθοῦσαν νὰ λειτουργοῦνται ὀρθοδόξως σὲ ἐξωκκλήσια καὶ ἰδιωτικοὺς ναούς, ἐξυπηρετούμενοι ἀπό τοὺς λίγους ἀγωνιστὲς κληρικοὺς οἱ ὁποῖοι εἶχαν μείνει πιστοὶ στὶς παραδόσεις. 

 

Ἕνας ἐξ᾽ αὐτῶν ἦταν ὁ πατὴρ Ἰωάννης Φλῶρος πολύτεκνος καὶ ἐν χηρείᾳ διατελῶν Πρεσβύτερος. Συνεννοήθηκαν λοιπὸν μεταξύ τους οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῶν γύρω περιοχῶν, νὰ ἑορτάσουν τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ ἀγρυπνία στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό. Τὸ ἑσπέρας τῆς 13ης  Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1925 (π.ἡ.), ἄρχισαν νὰ μαζεύονται στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πιστοὶ ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μέχρι καὶ ἀπό τὴν Σαλαμίνα καὶ τὴν Ἐλευσίνα, ἀλλὰ καὶ ἄλλα μέρη. Ἄλλωστε τὸ ἐξωκκλήσι αὐτὸ ἦταν τὸ συνηθισμένο μέρος ὅπου ἐκκλησιάζονταν οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες ἑορτές. Ὅπως ἦταν φυσικό, αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ μείνει μυστικὸ γιὰ πολύ. Οἱ διωκτικὲς ἀρχές τὸ ἔμαθαν καὶ ἔστειλαν μία διμοιρία ἀνδρῶν τῆς χωροφυλακῆς προκειμένου νὰ συλλάβουν τὸν ἱερέα καὶ νὰ διαλύσουν τὴν σύναξη τῶν πιστῶν.

 

 Πλὴν ὅμως, ὁ ἀριθμός τῶν πιστῶν ἦταν μεγάλος. Περισσότερα ἀπὸ 2.000 πρόσωπα τοὺς ὑπολόγισαν ἡ διωκτικὲς ἀρχές, ὁπότε μὴ δυνάμενοι ἐκ τῶν πραγμάτων οἱ χωροφύλακες νὰ πράξουν κατὰ τὶς ἐντολές τους, στάθηκαν σὲ μία ἄκρη καὶ παρακολουθοῦσαν εὐλαβικά τὴν ἀγρυπνία. Γύρω στὶς 23:30΄, ἐνεφανίσθη ἐπάνω ἀπό τὸ ἐκκλησάκι ἕνας φωτεινὸς λευκὸς σταυρὸς ὁ ὁποῖος φώτιζε ὡσὰν ἠλεκτρικὸς προβολέας τὸ ναΐδριο καί τοὺς πιστοὺς γύρω του. Τότε οἱ πιστοὶ ἔξω ἀπό τὸ ἐκκλησάκι ἄρχισαν νὰ ἀναφωνοῦν: «ὁ Σταυρός, ὁ Σταυρός». Αὐτοὶ ποὺ ἦταν μέσα στὸ ἐκκλησάκι ἄκουγαν τὶς φωνὲς καὶ νόμιζαν ὅτι οἱ ἀπὸ ἔξω φώναζαν: «ὁ στρατός, ὁ στρατός», καὶ ἔσπευσαν νὰ ἐνδύσουν τὸν ἱερέα μὲ κουλουριώτικα ροῦχα καὶ μαντήλα γιὰ νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπό τὴν ἀπειλούμενη σύλληψη. Μετὰ ἀπὸ λίγο διαπίστωσαν ὅτι δὲν ἦταν ὁ στρατὸς ἀλλά τὸ θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. 

 

Αὐτὸ τὸ θαῦμα τὸ εἶδαν καὶ οἱ ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς καί, ὅπως δήλωσε ἕνας ἐξ᾽ αὐτῶν, ὅλοι κατέθεσαν ἐνόρκως περιγράφοντας αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶδαν, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἀποσιωπήθηκε. Ὁ τότε Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν ἀρνήθηκε τὴν δημοσιοποίηση τῶν καταθέσεων. Ἀλλά τὸ γεγονὸς δὲν μποροῦσε νὰ μείνει κρυφό. Δὲν ἦταν ὁρατὸ μόνον ἀπό τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό. Ἀκόμη καὶ ἀπό τὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ὁρατὸ τὸ φαινόμενο. Ὁ ὁδηγός τοῦ τρὰμ, ἀείμνηστος Ἀθανάσιος Πριμάλης, ἔκανε ἐκείνη τὴν ὥρα τὸ τελευταῖο δρομολόγιο καὶ βρισκότανε στὴν πλατεία Ὁμονοίας. Κάποιοι ἐπιβάτες εἶδαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν. Τότε ἔβγαλε κι ἐκεῖνος τὸ κεφάλι του ἔξω ἀπό τὸ παράθυρο τοῦ τρὰμ καὶ εἶδε καὶ αὐτός τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἀπὸ τότε αὐτὸς καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ ἐντάχθηκαν στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

 

Τὸ θαῦμα αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποκρυβεῖ παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν καινοτόμων. Γι᾽ αὐτό, μετὰ ἀπὸ ἕνα ἔτος, τὸ 1926, στὸ ἐπίσημο ὄργανο τῆς συνόδου τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίστηκε ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο: «Τὸ ὅραμα τὸν παλαιοημερολογιτῶν». Ἐκεῖ ἀνέφεραν ὅτι, ὅταν ἔγινε ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἦταν ἄπιστος. Ὅταν ἔγινε ἡ δεύτερη ἐμφάνιση στὰ Ἱεροσόλυμα, ἐμφανίστηκε γιὰ νὰ πεισθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ ποὺ ἦταν παρόντες. Ἄρα καὶ τώρα: «διὰ νὰ φανῇ εἰς παλαιοημερολογῖτας, ἐὰν πράγματι ἐφάνη, σημαίνει ὅτι ἦτο μαρτυρία Θεοῦ ὅτι εὑρίσκονται ἐν μεγάλῃ πλάνῃ»!

 

Σήμερα τὸ ἐκκλησάκι αὐτὸ ἔχει μετατραπεῖ σὲ γυναικεία μονὴ τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας. Ἐκεῖ, ὑπάρχει καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ θαύματος τῆς Τρίτης ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅπως, ὅμως, ἀναφέρουν προσκυνητὲς ποὺ ἔχουν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μονή, οἱ μοναχὲς ἀναφέρουν ὅτι τὸ θαῦμα ἔγινε ἐπειδὴ ἦταν τότε ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου μέ τὸ νέο ἡμερολόγιο. Βέβαια, ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἶναι στὶς 26 Σεπτεμβρίου, ὁπότε ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου μέ τὸ νέο ἡμερολόγιο συμπίπτει μέ τὴν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου σταυροῦ μέ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Ἀλλὰ, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀπό τὸ ἑσπέρας τῆς κάθε ἡμέρας εἰσερχόμεθα ἑορτολογικῶς στὴν ἑορτὴ τῆς ἑπομένης ἡμέρας. Συνεπῶς, ὅταν ἔγινε τὸ θαῦμα, δὲν ἑόρταζαν οὔτε οἱ νεοημερολογῖτες τὴν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. 

 

Δὲν ἀντέχει στὴν λογικὴ ὁ ἰσχυρισμός τῶν νεοημερολογιτῶν ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἐμφανίσθηκε στοὺς παλαιοημερολογῖτες κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο γιὰ νὰ τοὺς ὑποδείξει ὅτι βρίσκονται στὴν πλάνη! Γι’ αὐτὸ ὅσο καὶ ἂν προσπάθησαν νὰ κρύψουν, ἢ καὶ νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια, τὸ μήνυμα τοῦ θαύματος ἔγινε ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς καλοπροαιρέτους νεοημερολογῖτες, οἱ ὁποῖοι ἔτυχε νὰ δοῦν αὐτὸ τὸ θαῦμα, καὶ οἱ ὁποῖοι ἐντάχθηκαν στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως ὁ ἀείμνηστος ὁδηγός τοῦ τρὰμ Ἀθανάσιος Πριμάλης ποὺ προαναφέρθηκε.

 

Διά τοῦτο, λοιπόν, ἐπαξίως σήμερα εὐφραινόμεθα ψάλλοντες:

 

«Λίαν εὔφρανας τούς ὀρθοδόξους,

καί κατήσχυνας τούς καινοτόμους,

ἐν οὐρανῷ διαλάμψας τρισόλβιε,

τῶν εὐσεβούντων φωτίσας τήν σύναξιν,

ἑορταζόντων τή Θείαν σου ὕψωσιν.

Σταυρὲ Τίμιε, τὸ φῶς Σου ἡμῖν κατάπεμψον

στηρῖζον ἀληθείᾳ γνησιόφρονας.

Πηγή

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΩΖΟΜΕΝΟΥΣ (Ομιλία Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ΄ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 

   Ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ἔχει θεσπίσει τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ὡς ἡμέρα ἐπετειακῆς μνήμης τῆς Γ' ἐμφανίσεως  Αὐτοῦ στὸν ἀττικὸ οὐρανό, κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς ὕψωσης τοῦ Σταυροῦ μὲ τὸ πάτριο ἑορτολόγιο τὸ ἔτος 1925. 

   Ἕνα χρόνο νωρίτερα, καὶ συγκεκριμένα στὶς 10 Μαρτίου 1924, εἶχε ἐπιβληθεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ νέο ἡμερολόγιο, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ 10η Μαρτίου νὰ ὀνομαστεῖ 23η. Ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφή, ἡ καταφυγὴ στὴν Ἑλλάδα περίπου ἑνάμιση ἑκατομμυρίου Μικρασιατῶν προσφύγων, ἡ φτώχεια καὶ ὁ πολιτικὸς διχασμὸς μάλλον ἦταν γιὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς τόσο ἀσήμαντα ζητήματα, ὥστε ἑνάμιση μόλις χρόνο μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Μικρασίας νὰ θεωρήσουν ὅτι ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ νὰ «διορθώσουν» -ὅπως εἴπαν- τὸ ἡμερολόγιο καὶ νὰ συγχρονιστοῦν οὐσιαστικὰ μὲ τὴν παρασυναγωγὴ τῶν Λατίνων.

   Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶδαν στὴν ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ ἕναν δούρειο ἴππο, μέσω τοῦ ὁποίου τὸ δυτικὸ πνεῦμα θὰ εἰσέβαλλε στὴν πονεμένη πατρίδα μας, καὶ ἀκόμη χειρότερα στοὺς κόλπους τῆς ἀεὶ πολεμουμένης Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, ἤδη ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶχαν δίκαιο.

  Ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν, ὅταν λαμβάνει μία ἀπόφαση, ἔχει στόχο προπάντων νὰ διασφαλίσει τὴν ἑνότητα τοῦ ποιμνίου. Στὴν περίπτωση τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, τὸ ποίμνιο διχάσθηκε. Οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων ἔγιναν μέσα σὲ μία νύχτα «τὰ ἄτακτα μέλη τῆς Ἐκκλησίας», ἐπειδὴ ἀκριβῶς συνέχισαν τὴν δισχιλιετὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ ἔγιναν ξαφνικὰ «οἱ ἄτακτοι», τότε ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν διέπραξε ἕνα μεγάλο ποιμαντικὸ λάθος. Ἦταν, ὅμως, πράγματι, ἡ ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ ἕνα ποιμαντικὸ λάθος, ἤ μήπως ἕνα μεγάλο βῆμα γιὰ τὸ ἄνοιγμα στὴν κίνηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ἄν ἦταν ἕνα ποιμαντικὸ λάθος, σίγουρα οἱ Ἱεράρχες κινούμενοι ἀπὸ ἀγάπη θὰ φρόντιζαν νὰ τὸ ἐπιλύσουν μὲ μὶα Πανορθόδοξη Σύνοδο, πράγμα ποὺ ποτὲ δὲν ἔγινε. Ἀπεναντίας, ἡ «ποιμαντικὴ μέριμνα» ἐκδηλώθηκε μὲ ἕναν ξεχωριστὸ τρόπο. Ἀντὶ νὰ ἑλκύσουν τοὺς λεγομένους «ἀτάκτους παλαιοημερολογίτες» στὴν -κατ' αὐτοὺς- κανονικὴ πορεία, προτίμησαν νὰ καταστείλουν διὰ τῆς βίας τὸ κίνημα τῆς εὐσεβείας. Ὀρθόδοξοι δίωξαν Ὀρθοδόξους. Πρωτότυπος ὁ διωγμός. Ἀστυνομικοὶ μὲ ἐντολὴ Ἀρχιεπισκόπου ἔπαψαν νὰ ἀσχολοῦνται τόσο μὲ τὴν παρανομία καὶ στράφηκαν κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Εἰσέβαλλαν στοὺς Ναούς τους, διέλυαν τὶς λειτουργικὲς συναθροίσεις, ἀναποδογύριζαν ἐπιταφίους καὶ -τὸ χειρότερο ὅλων- σὲ κάποιους Ναοὺς καὶ Μονὲς πέταξαν καὶ ποδοπάτησαν τὸν Ἅγιο Ἄρτο. Γιὰ ὅσους παρέμεναν στὴν παράδοση τὰ μέτρα ἦταν σκληρά. Οἱ ἐργάτες  ἀπολύονταν ἀπὸ τὴν δουλειά, οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὰ σχολεῖα, οἱ στρατιῶτες ἔπαιρναν φυλακίσεις, οἱ δὲ κληρικοὶ ξυρίζονταν, ἀποσχηματίζονταν, φυλακίζονταν ἤ καὶ ἐξορίζονταν. Ὅλα αὐτὰ θυμίζουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος λέει: «τί βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς»; Γιὰ νὰ διορθώσουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ τοὺς ἀδελφούς τους, οἱ ὁποῖοι κατ' αὐτοὺς «ἀτακτοῦσαν», διέπραξαν ἀτοπήματα ποὺ οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὴν προσωποποιημένη Ἀγάπη, τὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ. Ἄν τὰ ἀρχικά τους κίνητρα ἦταν ἀγαθά, τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν θὰ εἶχε συμβεῖ. 

   Μέσα σὲ μία τέτοια θλιβερὴ κατάσταση, οἱ συνειδητοὶ Χριστιανοὶ τῶν πατρώων παραδόσεων, δὲν ἐνέδωσαν στὶς πιέσεις. Δὲν ἦταν πεισματικοί, οὔτε συμφεροντολόγοι. Αὐτὸ ποὺ τοὺς κράτησε στὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων ἦταν τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἀναγνώσματος: «Ὃστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Οἱ Πατέρες μας αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαναν∙ σήκωσαν μὲ ὑπομονὴ τὸν Σταυρό τους καὶ ἀκολούθησαν τὸν Κύριο. Στόμα μὲ στόμα διέδιδαν τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας. Κρυφὰ συγκεντρώνονταν σὲ ἀποθῆκες ποὺ μετέτρεπαν σὲ πρόχειρους Ναούς. Ἐξομολογοῦνταν καὶ μετελάμβαναν. Ἱερεῖς ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ἄλλες περιοχὲς πρόθυμα διακινδύνευαν τὴν ἀσφάλειά τους γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τοὺς πιστοὺς τῆς παράδοσης. Ὁ Κύριος, βλέποντας τὸν ζῆλο τους, τοὺς ἀντάμειψε. Τοὺς εἴπε: «παιδιά μου, προχωρῆστε στὸν δρόμο σας. Εἶμαι μαζί σας». 

   Πώς, ὅμως τοὺς δήλωσε τὴν συμπαράστασή Του;

   Ἦταν παραμονὲς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ 1925. Οἱ πιστοί, ὅπως συνήθιζαν, διέδοσαν προφορικὰ καὶ μυστικὰ σὲ δύο χιλιάδες ἀνθρώπους ὅτι στὸ Ἱερὸ Μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττὸ ὁ Μακαριστὸς παπά-Γιάννης ὁ Φλῶρος θὰ τελοῦσε Ἀγρυπνία γιὰ τὴν ὕψωση τοῦ Σταυροῦ. Τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς οἱ πιστοὶ κίνησαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους γιὰ τὴν Ἀγρυπνία, περπατῶντας δύο καὶ τρεῖς ὧρες προκειμένου νὰ φθάσουν στὸ καθορισμένο σημεῖο. Μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν ποὺ προσήρχοντο στὴ Μονὴ ἦταν καὶ ὁ πατὴρ Ἰωάννης, ντυμένος σὰν γραία, γιὰ νὰ μὴν γίνει ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὶς ἀρχές. Ἡ Ἀγρυπνία ξεκίνησε, ἐνῶ λίγο ἀργότερα κατέφθασε καὶ ἡ χωροφυλακὴ «γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὴν Ἀγρυπνία», ὅπως διηγήθηκε 50 χρόνια ἀργότερα ἕνας ἀπὸ τοὺς χωροφύλακες, ὁ μακαρίτης Ἰωάννης Γλυμής. Ὡστόσο, οἱ ἀρχικὲς προθέσεις τῶν ἐντεταλμένων χωροφυλάκων μετεβλήθησαν λόγῳ τοῦ κατοπινοῦ γεγονότος∙ ὅπως διηγήθηκε ἡ Μακαριστὴ Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος, Γερόντισσα Εὐθυμία, περίπου στὶς 23.30, «ἐκεὶ ποὺ ὁ ψάλτης διάβαζε μὲ δυνατὴ φωνὴ τὴν ὠραία ὁμιλία ποὺ ἀρχίζει μὲ τὸ “πάλιν ἑορτὴ καὶ πάλιν πανήγυρις”, ἀκούσθησαν φωνὲς ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ ἔλεγαν “ὁ Σταυρός!... ὁ Σταυρός!...”». Ἕνας ὑπέρλαμπρος Σταυρὸς εἶχε ἐμφανισθεῖ πάνω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴ Μονή, ἀπλώνοντας τὶς ἀκτίνες του ἀπὸ τὸν Ὑμηττὸ ἔως τὸ Φάληρο, σύμφωνα μὲ τὴν τότε γνωστὴ ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ». 

   Ἀληθῶς, μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα πολλοί -μεταξὺ τῶν ὁποῖων καὶ οἱ χωροφύλακες- πείσθηκαν ὅτι οἱ παλαιοημερολογίτες δὲν εἶναι «οἱ πεισματάρηδες, οἱ ἀγράμματοι καὶ οἱ ἄτακτοι κατὰ τῆς προϊσταμένης τους ἀρχῆς», δηλαδὴ τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

    Ὁ Θεὸς δήλωσε στοὺς ἀγρυπνοῦντας πιστοὺς μὲ τὸν πλέον θαυμαστὸ τρόπο ὅτι σήμερα εἶναι τοῦ Σταυροῦ! Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ! Ὁ ἐμφανισθεὶς Σταυρὸς αὐτὸ τὸ «σήμερον» δηλώνει.

   Δὲν εἴμαστε ἡμερολάτρες, οὔτε πιστεύουμε ὅτι θὰ σωθοῦμε ἀπλὰ καὶ μόνο ἐπειδὴ τηροῦμε τὶς 13 ἡμέρες. Ἀναμφισβήτητα, ὁ Θεὸς εἶναι Ἄχρονος. Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ χοϊκοὶ ἄνθρωποι εἴμαστε χρονικοί. Εἴμαστε μέσα στὸν χρόνο καὶ ἔχουμε καθῆκον νὰ πορευόμαστε σύμφωνα μὲ τὸν χρόνο μὲ τὸν ὁποῖο πορεύθηκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅρισαν τὶς νηστεῖες, τὰ Εὐαγγελικὰ Ἀναγνώσματα καὶ αὐτὸ τὸ Πασχάλιο. Ἑμεῖς αὺτὸ κάνουμε∙ τηροῦμε τὶς παραδόσεις, τηροῦμε αὐτὰ ποὺ τηροῦσαν ἐκεῖνοι ποὺ εἶδαν τὸν φωτολαμπὴ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νὰ θεωρεῖται πεῖσμα ἡ ἐπιμονή μας στὴν παράδοση. Κι ἄν ἀκόμη εἶναι, αὐτὸ ὀφείλεται στὴ Θεόθεν Βεβαίωση. Ὀφείλεται στὸν Σταυρὸ ποὺ ἔκανε τὴν νύχτα μέρα στὴ μνήμη τῆς ὑψώσεως Του. 

   Στὴν παροῦσα ὁμιλία, θὰ ἦταν μεγάλη παράλειψη ἐὰν δὲν ἀναφερόμουν στὸν ἀγαθὸ λευίτη καὶ λειτουργὸ τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἀγρυπνίας, τὸν Μακαριστὸ πατέρα Ἰωάννη Φλῶρο. Ὁ Μακαριστὸς Ἱερέας ἦταν ἔγγαμος, χῆρος ἀπὸ τὰ 50 του περίπου ἔτη καὶ πατέρας πέντε τέκνων. Οὔτε οἱ διωγμοί, μὰ οὔτε καὶ ἡ οἰκονομικὴ δυσχέρεια ἀποτέλεσαν ἐμπόδιο γιὰ τὸν παπα-Γιάννη νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση, διὸτι ἀγαποῦσε ἀληθινὰ τὸν Χριστό. Ἦταν δοσμένος θυσιαστικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιὰ αὐτὸ καὶ μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ἀνδρεία ἔσπευδε νὰ λειτουργεῖ στὶς Ἱερὲς Ἀγρυπνίες δίχως νὰ λογαριάζει τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς φοβέρες. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔκανε τὸν Σταυρό του καὶ ζοῦσε τὴν εὐλογία. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ὄντως ὁμολογητής. Δὲν συνέχεε τὴν ὁμολογία μὲ τὴν μωρολογία ποὺ εἶναι τῆς μόδας αὐτὴ τὴν ἐποχή. Δὲν ὑπῆρξε δῆθεν, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀναπαυόταν στὴ ψυχή του. Παρὰ τὸ προχωρημένο τῆς ἡλικίας του, πήγαινε μὲ τὰ πόδια ἀπὸ τὴν Κηφισιὰ ἔως τὴν Ροδόπολη γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖ τοὺς πιστοὺς τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀγαποῦσαν ὅλοι, διότι ἔβλεπαν στὸ πρόσωπό του τὸ ἑνωτικὸ στοιχεῖο, τὸν καλὸ πατέρα, τὸν καλὸ ποιμένα. Γιὰ τὴν πολλή του ἀρετή, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀξιώθηκε νὰ εἶναι ὁ λειτουργὸς κατὰ τὴν Γ΄ ἐμφάνιση τοῦ Σταυροῦ. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Εὔχομαι ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ νὰ ἐνισχύει καὶ νὰ φωτίζει ὅλους μας. Ὅλοι κάνουμε τὸν ἀγώνα μας καὶ ἔχουμε ἀνάγκη τὴν στήριξή Του. Αὐτὴ ἡ στήριξη θὰ μὰς συνοδεύει ὅταν ὁ προσωπικός μας ἀγώνας στοχεύει στὴν οὐσιαστικὴ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὸ ἀκριβῶς τιμᾶ σήμερα∙ τὴν στήριξη τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ εἶναι κοντά Του. Ἀντιστάθηκαν στὴν πρόκληση τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἀντιστάθηκαν ἑνωμένοι. Ἄν  καὶ ἔζησαν διωγμό, τήρησαν τὴν ἑνότητα καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἀντάμειψε, ἀποκαλύπτοντας τους τὸν Σταυρό.

   Ἀτενίζοντας, λοιπόν, καὶ ἑμεῖς σήμερα τὸν φωτεινὸ Σταυρὸ ποὺ συνοδεύει καὶ φωτίζει τὸν δίκαιο ἀγώνα τῆς εὐσεβείας, ὀφείλουμε ἑνωμένοι καὶ πιὸ δυνατοὶ νὰ προχωρήσουμε τὸν δρόμο γιὰ τὴν Θέωση τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νὰ δοξάζουμε τὸν ἐν Τριάδι Θεό μας εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Ἑορτή Γ΄ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 19-09/2-10-2022: ΕΔΩ

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΛΩΡΟΣ (ὁ Λειτουργὸς τοῦ µεγάλου Θαύµατος τῆς Γ΄ Ἐµφανίσεως τοῦ Tιµίου Σταυροῦ 1925)

 

Ἰωάννης Φλῶρος (παπα-Γιάννης)

*

1860-1953

«Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισµαι, τὸν δρόµον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα·λοιπὸν ἀπόκειταί µοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος,ὃν ἀποδώσει µοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡµέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτὴς»

(Β´ Τιµόθ. δ´ 7-8)

῾

Ο

θρυλικὸς

παπα-Γιάννης, ὁ πρῶτος Ἱερεὺς τῶνΓνησίων Ὀρθοδόξων, ὁ Λειτουργὸς τῶν Ἀγρυ-πνιῶν καὶ τοῦ µεγάλου Θαύµατος τῆς Γ΄ Ἐµφανί-σεως τοῦ Tιµίου Σταυροῦ, γεννήθηκε τὸ 1860 στὸχωριὸ Πεντιά, σηµερινὸ Tρίκορφο, τῆς Mεσσηνίας,ἀπὸ εὐσεβῆ οἰκογένεια.

 

Τ

ὸ 1893 νυµφεύεται καὶ τὸ ἀµέσως ἑπόµενο ἔτοςχειροτονεῖται ∆ιάκονος καὶ Ἱερεὺς ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπί-σκοπο Mεσσηνίας Πανάρετο Kωνσταντινίδη (†1897),καὶ ἀναλαµβάνει ἐφηµεριακὰ καθήκοντα στὸν ἐνοριακὸ Nαὸ τοῦ χωρι-οῦ του, τὸν Ἅγιο Nικόλαο.

* * *Μ

ετὰ

 τὴν κοίµηση τῆς Πρεσβυτέρας του καὶ ἔχοντας ἐπωµισθεῖ τὴνφροντίδα τῶν πέντε τέκνων του, µεταβαίνει κατὰ τὸ ἔτος 1923 στὴνἈθήνα γιὰ τὶς σπουδὲς τοῦ µικροτέρου υἱοῦ του, ἐγκαταλείποντας τὴνἰδιαίτερη πατρίδα του καὶ µένοντας δίχως Ἐνορία.

Π

ολλὲς φορὲς προσφεύγει στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν γιὰ νὰ τοῦδοθεῖ µία ἐνοριακὴ θέση, προκειµένου νὰ ἀσκήσει τὰ λειτουργικά τουκαθήκοντα καὶ νὰ µπορέσει νὰ ἀνταπεξέλθει στὶς ἀνάγκες τῆς οἰκογε-νείας του, χωρὶς ὅµως ἀποτέλεσµα.

Μ

ετὰ ἀπὸ µῆνες µεγάλων στερήσεων, τὸν ἐπισκέπτεται ἡ ὙπεραγίαΘεοτόκος σὲ ἐνύπνιο καὶ τοῦ ὑποδεικνύει τὸ τότε γραφικὸ Ἐκκλησάκιτοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου στὰ Kάτω Πατήσια Ἀθηνῶν, τὸ ὁποῖο ἔµελε νὰγίνει ἡ Ἐνορία του γιὰ λίγο καιρό.

* * *Ἐ

κεῖ

 εὑρίσκεται, ὅταν ἐπιβλήθηκε ἡ Ἡµερολογιακὴ Kαινοτοµία κατὰτὸ ἔτος 1924.

Τ

ότε, ἀντέταξε ἕνα σθεναρὸ OXI στὴν καινοτοµήσασα Ἱεραρχία τῆς

ιθ

 

Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποτειχιζόµενος ἀπὸ τοὺς Kαινοτόµους προ-ϊσταµένους του καὶ συστρατευόµενος µὲ τοὺς φύλακες τῶν ΠατρώωνΠαραδόσεων, τὸν ἁπλὸ πιστὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ

 στάση του αὐτή, ὅπως ἦταν ἑπόµενο, τὸν φέρνει ἀντιµέτωπο µὲτὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία καὶ τὸν ἐκδιώκει ἀπὸ τὸν ἍγιοἘλευθέριο.

Ν

έες περιπέτειες ἀρχίζουν γιὰ τὸν παπα-Γιάννη.

Σ

τὸ ἑξῆς, κάθε Ἐξωκκλήσι στὰ περίχωρα τῆς Ἀττικῆς βρίσκει τὸνΛειτουργό του στὸ πρόσωπο τοῦ Γέροντος Ἱερέως µὲ τὸν νεανικὸ ζῆλοκαὶ φρόνηµα.

Ε

ὕρισκε ἰδιαίτερη ἀνάπαυση, ὅταν λειτουργοῦσε στὸ ἐγκαταλελειµ-µένο τότε Mονύδριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, στὶς παρυφὲςτοῦ Ὑµηττοῦ (∆ῆµος Παπάγου), καθὼς καὶ στὴν Ὀµορφοκκλησιὰ (τοῦBεΐκου) στὸ Γαλάτσι, τὰ ὁποῖα καὶ ὑποδέχονται τοὺς Παλαιοηµερο-λογῖτες κατὰ τὰ πρῶτα ἔτη τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος.

* * *Ο

ἱ

 κόποι καὶ οἱ µόχθοι τοῦ πατρὸς Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας ἀπὸτοὺς ὀλίγους ἐγγάµους Kληρικοὺς ποὺ παρέµειναν µὲ τὸ Παλαιὸ Ἡµε-ρολόγιο, ἐπευλογήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό.

Τ

οῦ ἐπιφυλάχθηκε ἡ µεγίστη τιµὴ νὰ εἶναι ὁ Λειτουργὸς στὴν Ἀγρυ-πνία τῆς Ὑψώσεως τοῦ Tιµίου Σταυροῦ κατὰ τὸ ἔτος 1925, στὸν ἍγιοἸωάννη τὸν Θεολόγο στὸν Ὑµηττό, κατὰ τὴν ὁποία ἐµφανίσθηκεἐκεῖνος ὁ φωτεινὸς λευκὸς Σταυρός, ὁ ὁποῖος γέµισε µὲ εὐφροσύνη τὶςκαρδιὲς τῶν πιστῶν, ἐνίσχυσε τοὺς ἀποκαµωµένους ἀπὸ τὶς διώξειςκαὶ φώτισε πολλοὺς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Πατρώα Eὐσέβεια, σύµφωναµὲ τὶς µαρτυρίες τῶν αὐτοπτῶν.

Τ

ὸ ἔτος 1934, οἱ Παλαιοηµερολογῖτες τῆς Mπάλας, σηµερινὴ Pοδό-πολη Ἀττικῆς, τὸν καλοῦν νὰ λειτουργήσει στὸ βυζαντινὸ Ἐκκλησάκιτοῦ Tιµίου Προδρόµου.

Ἄ

δικα ὅµως οἱ Xριστιανοὶ ἄρχισαν νὰ συγκεντρώνονται γιὰ νὰ λει-τουργηθοῦν ἐκεῖ, ἀφοῦ βρίσκουν τὸ Nαΰδριο ἑρµητικὰ κλειστὸ ἀπὸ τὶςἀστυνοµικὲς ἀρχές.

Ὁ

 παπα-Γιάννης συνηθισµένος στὶς ἀπαγορεύσεις καὶ τοὺς διωγ-µοὺς δὲν πτοεῖται, ἀλλὰ οὔτε κἄν σκέπτεται νὰ στερήσει τοὺς εὐλαβεῖςἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, ποὺ µὲ τόση λαχτάρα εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιὰνὰ συµµετάσχουν.

Ἀ

κολουθούµενος πάντοτε ἀπὸ τοὺς πιστούς, κατευθύνεται στὸ χωριὸκαὶ δίπλα στὸν χῶρο ὅπου βρίσκεται ὁ σηµερινὸς Ἱερὸς Nαὸς τῆς ἉγίαςTριάδος Pοδοπόλεως, τελεῖ τὸ Mυστήριο ὑπαίθρια, ἐπάνω σὲ µία πέτρα,ποὺ ἔγινε ἀργότερα ὁ θεµέλιος λίθος τοῦ ἐν λόγῳ Nαοῦ.

* * *Τ

ακτικὸς

 στὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν ὁ παπα-Γιάννης, δὲν

κ

 

παραλείπει ἀκόµη καὶ στὸβαθὺ γῆρας του τὴν καθιερω-µένη νυκτερινὴ Ἀκολουθία.

Μ

όνον µία νύκτα χιονισµέ-νη παραβιάζει ἐξ ἀνάγκης τὴντακτική του, σκεπτόµενος νὰδιαβάσει λίγο ἀργότερα τὴνἈκολουθία του.

Ὁ

 Θεὸς ὅµως, ὁ Ὁποῖοςδὲν θέλει νὰ διακοπεῖ µία τό-σων ἐτῶν εὐλογηµένη τακτι-κή, τὸν εἰδοποιεῖ τὴν κατάλ-ληλη στιγµή.

Ἔ

ντροµος ὁ Γέροντας Πρεσβύτερος ἀκούει φωνὴ ἀπὸ τὴν µικρὴ Eἰ-κόνα τοῦ Eὐαγγελισµοῦ τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποία φέρει πάντοτε µαζίτου, νὰ τοῦ λέγει:

«Παπα-Γιάννη, ὄρθρου βαθέος!»,

 καὶ ὁ ἀγαθὸς Λευ- ΐτης σηκώνεται εὐθὺς γιὰ τὴν ὀρθρινὴ δοξολόγηση καὶ ἀνύµνηση τοῦἁγίου Θεοῦ...

* * *Σ

τὸν

 µεγάλο διωγµὸ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Xριστιανῶν τοῦ 1951,παρὰ τὰ γηρατειά του, ὁ παπα-Γιάννης ἐργάζεται ἐξαντλητικά, ἔχονταςµεταβάλλει τὴν οἰκία του στὴν Kηφισιά, στὴν ὁδὸ Kανάρη, σὲ κρυφὸπνευµατικὸ καταφύγιο τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.

Τ

 ὰ Xριστούγεννα τοῦ αὐτοῦ ἔτους, κατὰ περιγραφὴν αὐτόπτου µάρ-τυρος, τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς τῆς νῦν Kαθηγουµένης τῆς Ἱερᾶς MονῆςKοιµήσεως τῆς Θεοτόκου Θρακοµακεδόνων Ἀττικῆς Ξένης Mοναχῆς,τοῦ µετέπειτα Θεολόγου Mοναχοῦ, τρία φορτηγὰ γεµᾶτα πιστοὺς ἀπὸδιάφορα µέρη τῆς Ἀττικῆς ξεκίνησαν τὴν παραµονὴ τῆς µεγάλης Ἑορ-τῆς ἀργὰ τὸ βράδυ, γιὰ νὰ ἀγρυπνήσουν µακρυὰ ἀπὸ τοὺς Kαινοτόµουςδιῶκτες τους, στὸ Ἐξωκκλήσι τῆς Ἁγίας Mαρίνης στὸ Πόρτο Pάφτη.

Ἱ

ερεὺς καὶ ἐκείνης τῆς Ἀγρυπνίας ἦταν ὁ π. Ἰωάννης.

Ἐ

κεῖνος βρι-σκόταν στὸ τελευταῖο φορτηγό, κάτω ἀπὸ ἕναν σωρὸ ἀπὸ παλτὰ καὶἐπανωφόρια.

Κ 

αθ᾿ ὁδόν, ἀστυνοµικὴ δύναµη σταµατάει τὰ τρία φορτηγὰ γιὰ ἔλεγ-χο.

Σ

τὸ ἐρώτηµα τῶν ἀστυνοµικῶν ποιὸς ὁ σκοπὸς αὐτῆς τῆς µετακι-νήσεως, οἱ ἐπιβαίνοντες τοῦ πρώτου φορτηγοῦ ἀντέταξαν τὴν ἁπλοϊκὴδικαιολογία: «Πᾶµε γιὰ µπάνια»!...

Ἦ

ταν µιὰ παγωµένη νύκτα τοῦ ∆εκεµβρίου, µὲ ἀρκετὸ χιόνι, καὶτρία φορτηγὰ γεµᾶτα κυρίως ἀπὸ ἀνθρώπους περασµένης ἡλικίας, οἱὁποῖοι ἔτρεµαν ἀπὸ τὸ κρύο.

Τ

ὸ δεύτερο καὶ τὸ τρίτο φορτηγό, ὅταν ἐρωτήθηκαν ποῦ πηγαίνουν,

κα

Ὁ Ἀείµνηστος παπα-Γιάννης εἰς ὑπαίθριον τελετὴνἔξωθι τοῦ Ἱεροῦ Nαοῦ τῆς Ἁγίας Tριάδος Mπάλας,κατὰ τὴν χρονικὴν περίοδον 1935-1940.

 

κβ

ἀπάντησαν: «Ὅπου πᾶνε καὶ οἱ µπροστινοί».

Ἡ

 Xάρις τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπέτρεψε στοὺς Ἀστυνοµικοὺς νὰ ἐπεξεργα-στοῦν λεπτοµερῶς τὸ κατὰ τὰ ἄλλα παιδαριῶδες ἐκεῖνο ἐπιχείρηµα καὶτοὺς ἄφησαν ἐλεύθερους νὰ συνεχίσουν τὸν δρόµο τους.

Ἡ

 Ἀγρυπνία δὲ στὸ ἀσφυκτικὰ γεµᾶτο Ἐκκλησάκι ἐνθύµιζε πρωτο-χριστιανικὲς ἐποχές.

Ὅ

λο το ἐκκλησίασµα ἔψαλλε µαζί.

Ὁ

 Zηλωτὴς Ἱερέας ἐξοµολόγησε καὶ κοινώνησε ὅλους τοὺς παρι-σταµένους.

Σ

τὸ τέλος, ὅλοι περιχαρεῖς ἀντάλλαξαν ἑόρτιες εὐχές, ἀρτεύθηκανµὲ λίγα πτωχικὰ κεράσµατα καὶ ἀναχώρησαν γιὰ τὶς οἰκίες τους, δίχωςνὰ σταµατήσουν νὰ ψάλλουν καθ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἐπιστροφῆς.

* * *Ἕ

ξι

 µῆνες πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκδηµίαν του πρὸς Kύριον, ὁ ἡρωϊκὸς π. Ἰω-άννης καθηλώθηκε στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου ἐξ αἰτίας ἀτυχήµατος.

Τ

ότετὸν ἐπισκέπτεται καὶ ὁ ἐπανελθὼν ἀπὸ τὴν δεύτερη 17µηνη ἐξορία τουστὴν Mυτιλήνη Ἀείµνηστος Mητροπολίτης πρώην Φλωρίνης καὶ νῦνἍγιος Xρυσόστοµος, ὁ Ὁµολογητής.

Τ

ὴν 15η ∆εκεµβρίου 1953, ἡµέρα τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου ἹεροµάρτυροςἘλευθερίου, στὸ Nαΰδριο τοῦ ὁποίου πιστὰ ὑπηρέτησε κάποτε, ὁ παπα-Γιάννης ἐκοιµήθη τὸν ὕπνο τοῦ ∆ικαίου.

Ἐ

τάφη στὴν Ἱερὰ Mονὴ τῆς Θαυµατουργοῦ Ἁγίας Eἰρήνης Xρυσοβα-λάντου στὴν Λυκόβρυση Ἀττικῆς, τῆς ὁποίας τὴν Ἀδελφότητα ἐξυπη-ρετοῦσε τακτικὰ Mυστηριακῶς.

Ὑ

πῆρξε ἕνας ἀφανὴς καὶ θαρραλέος Kληρικός, λακωνικὸς καὶ σο-φός, µὲ µόνο φόβο τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνοµα θὰ µείνῃστὴν ἱστορία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Xριστιανῶν, συνδεδεµένο ἄρρη-κτα µὲ τὸ συγκλονιστικὸ Θαῦµα τῆς Γ΄ Ἐµφανίσεως τοῦ Tιµίου Σταυ-ροῦ τὸ ἔτος 1925.

(*)

Περιοδ. «Tὰ Πάτρια», τεῦχος 3, Ἰούλιος-Σεπτέµβριος 1976, σελ. 94-97.

●

 Ἱστολόγιο«Ἐκκλησιαστικὸς» (http://www.ekklisiastikos.gr/2009/09/blog-post_19.html)

●

 Περιοδ. «Ἀρχεῖ-ον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος», τεῦχος 2, Ἄνοιξις/Kαλοκαίρι 2015, σελ. 28-33.

●

 Ἐπιµέλ. ἡµετ.