ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Σημαντικὴ τοποθέτηση στὴν Λιτανεία τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν κεντρικὴ πλατεῖα τῆς Λαρίσης, κατὰ τὴν δέηση τῆς περιφορᾶς τῶν Ἐπιταφίων, τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 20-4/3-5-2024:

Πηγή

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο Λαρίσης, στὸν ἑορτάζοντα Ναὸ τῆς Παναγίας Πορταϊτίσσσης καὶ τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν Νεομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου καὶ Εἰρήνης, τὴν Λαμπροτρίτη, 24-4/7-5-2024:

Πηγή

 

ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΑ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΤΟΥ ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΥ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου)

 

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ (Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Νάσσου)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΟΜΙΛΙΑΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ Α΄ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ, Ι.ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΑΦΝΗ 2024

Στήν ὁμιλία του ὁ π. Νικηφόρος ἀρχικά εὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας κ. Καλλίνικο, γιά τήν ἀνάθεση σ᾿ αὐτόν, τῆς διακονίας τοῦ λόγου στόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό τῆς Συγχωρήσεως.

Στή συνέχεια εἶπε ὅτι εἶναι ὠφέλιμο νά διατρέξουμε σύντομα τίς Κυριακές τοῦ Τριωδίου, ὥστε νά ἀνιχνεύσουμε τό θεολογικό καί πνευματικό νόημα κάθε Κυριακῆς, προκειμένου νά δοῦμε τί ἔχει νά προσφέρει στή δική μας τή ζωή καί τήν πνευματική πορεία μέσα στό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγαλης Τεσσαρακοστῆς. Κατόπιν διεξῆλθε τό θέμα τῆς ὁμιλίας του ὡς ἑξῆς:

Ἡ πρώτη Κυριακή, τοῦ Τελώνου και Φαρισαίου, διδάσκει πῶς νά
ἀποφύγουμε τήν «ὑψηγορίαν», τήν κομπορημοσύνη τοῦ Φαρισαίου καί πῶς νά μιμηθοῦμε τό «ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς» τοῦ Τελώνου, πού ἔλεγε βαθυστένακτα, χτυπώντας τό στῆθος του, ἐκεῖ σέ μιά γωνιά τοῦ Ναοῦ: «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μου τῷ ἁμαρτωλῷ». Ὁ δεύτερος «κατέβη δεδικαιωμένος», σύμφωνα μέ τήν παραβολή. Σύμφωνα μέ αὐτά ὀφείλουμε να κατανοήσουμε τό ἀπαραίτητο τῆς ταπεινώσεως, πού εἶναι ἡ γνώση τῶν κτιστῶν ὁρίων μας, τῆς τρεπτότητας καί πτωτικότητάς μας.

Ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου μᾶς φέρνει στό νοῦ μας τό ἀπαραίτητο
στοιχεῖο ἐκεῖνο πού φέρνει τή μετάνοια, τό «ἐλθών εἰς ἑαυτόν». Μέ αὐτό ἐπιστρέφουμε στήν πατρική ἀγκάλη καί εἰσερχόμαστε στόν οἶκο τοῦ Πατρός. Ἑπομένως, ἡ μετάνοια εἶναι ἡ κεντρική διήκουσα ἔννοια τοῦ Τριωδίου, ἀλλά καί τό κύριο χαρακτηριστικό τῆς πνευματικῆς πορείας μας.

Στό νόημα τῆς ἑπομένης Κυριακῆς, τῆς Ἀπόκρεω, θά σταθοῦμε λίγο
περισσότερο. Ἀκούσαμε στήν ὑμνολογία περί ἀναστάσεως Νεκρῶν καί Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μέ τό Σύμβολον τῆς Πίστεως. Ἀκούσαμε καί στήν εὐαγγελική περικοπή νά λέγεται «καί ἀπελεύσονται οὖτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον οἱ δε εἰς ζωήν αἰώνιον». Γιατί, ἄραγε, νά εἶναι αἰώνιες οἱ δύο αὐτές καταστάσεις; Διότι εἶναι αἰώνιος ὁ Θεός. Καί τί εἶναι αὐτό πού λέμε Παράδεισος καί Κόλαση; Τόποι ὑλικοί; Ὄχι βεβαίως, ἀφοῦ ἐκεῖ δέν ὑπάρχει χῶρος αἰσθητός, διότι ἔχουμε τήν κατάργηση τοῦ χωροχρόνου. Ἑπομένως, δέν πρόκειται γιά τόπο, ἀλλά γιά τρόπο. Εἶναι τρόπος βιώσεως ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ γεγονότος. Οὐσιαστικά, Παράδεισος καί Κόλαση δέν εἶναι ἀμοιβή καί τιμωρία, ἀλλά εἶναι μετοχή. Αὐτή τή λεξη χρησιμοιοῦν πολλοί Πατέρες. Εἶναι μετοχή στή θέα τοῦ Θεοῦ. Νά τό ἐξηγήσουμε. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά ἐμφανισθεῖ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του «ἐν δόξῃ». Θά τόν δοῦν ὅλοι. Ἀλλά ὅμως, αὐτή ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ θα εἶναι διαφρετική ἀπό τον κάθε ἄνθρωπο, ἀνάλογα μέ τό πῶς σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τή ζωή τοποθετήθηκε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ ἔζησε πνευματικά, ἄν μετανόησε καί ζήτησε στή ζωή του τόν Θεό, τότε θά τόν βλέπει αἰωνίως καί αὐτή ἡ θέα που εἶπαμε, θα εἶναι γι᾿ αὐτόν φῶς, χαρά, εὐφροσύνη.Αὐτό εἶναι ὁ Παραδεισος. Ἀντίθετα, γιά ὅποιον δέν ἑτοιμάστηκε στή ζωή αὐτή καί δέν δέχτηκε τόν Χριστό, θά τόν βλέπει καί αὐτός στόν μέλλοντα αἰῶνα, ἀλλά αὐτή ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ θά εἶναι γι᾿ αὐτόν καύση, φωτιά, κόλαση.

Μεταξύ ἄλλων Πατέρων,ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἐκφράζει ἀκριβῶς αὐτήν τήν πραγματικότητα. Γράφει ὁ ἅγιος ὅτι ὁ Θεός στον μέλλοντα αἰῶνα, «πάντας συνέξει», θά συνέχει ὅλους. «Ἀλλ᾿ οὐχί πάντες ἴσως μεθέξουσι», δηλαδή δέν θά μετέχουν ὅλοι μέ τόν ἴδιο τρόπο στή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοι θά φωτίζονται ἀπό τόν Θεό καί ἄλλοι θά τόν βιώνουν ὡς «πῦρ καταναλίσκον». Ὁ Ὠριγένης προσπάθησε νά ἐκλογικεύσει τό μυστήριο τῆς άγάπης τοῦ Θεοῦ καί εἶπε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Θεός ἀγαπᾶ τους πάντες, κάποια στιγμή θά τούς ἀποκαταστήσει, θά σώσει ὅλους, ἀκόμη καί τούς δαίνομες. Δίδασκε δηλαδή ὁ Ὠριγένης ὅτι θά ἔχει τέλος ἡ Κόλαση. «Πάντων ἀσεβῶν τε ἀνθρώπων καί δαιμόνων ἡ κόλασις τέλος ἔχει. Καί ἀποκατασταθήσονται ἀσεβεῖς τε καί δαίμονες εἰς τήν προτέραν αὐτῶν τάξιν». Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Ὁ Θεός ἀγαπάει, ἀλλά ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει τόν Θεό, δέν μπορεῖ ό Θεός νά ἀλλάξει τήν ἐπιλογή τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐπιλογή θά τόν ἀκολουθεῖ αἰώνια.

 

Συνεχίζουμε τήν ἀναφορά μας μέ τήν ἑπόμενη Κυριακή, τῆς
Τυροφάγου, ὅπως λέγεται. Ἐδῶ γίνεται λόγος στήν ὑμνολογία γιά τόν ἐπίγειο Παράδεισο, τόν αἰσθητό χῶρο, ὅπου ὁ Θεός τοποθέτησε τόν ἄνθρωπο μετά τήν δημιουργία του, ἀφοῦ τόν κόσμισε μέ τόσα χαρίσματα καί τοῦ παρεῖχε τό «κατ᾿ εἰκόνα», μέ σκοπό νά φθάσει, ἀγωνιζόμενος σταδιακά, στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», δηλαδή τή χαρισματική ὁμοίωση μέ Αὐτόν, τή θέωση.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἁμάρτησε, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τον Θεό, ἀφοῦ τον ἀγνόησε. Εἶναι ἡ Πτωση των πρωτοπλάστων, ὅπως διαβάζουμε στά κείμενα. Ἀπό ἐκεῖ εἰσῆλθαν στη φυση μας τα ταγικά ἀποτελἐσματα τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό. Δέν κληρονομήσαμε τήν ἐνοχή τοῦ Ἀδάμ, ὅπως πιστεύουν στή Δύση, ἀλλά τίς συνέπειες τῆς Πτώσεως, πού εἶναι ἡ φθορά, ἡ θνητότητα, οἱ ἀσθένειες, ὁ θάνατος. Ὅλα αὐτά εἰσόρμησαν στή φύση μας, ὡς συνέπειες τῆς προπατορικῆς Πτώσεως. «Νενόσηκεν ἡμῶν ἡ φύσις τήν ἁμαρτίαν, διά τοῦ ἑνός, τουτέστιν Ἀδάμ», γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Πρέπει νά ποῦμε ἐδῶ ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας δέν χρησιμοποιοῦν δικανική ὁρολογία στά περί τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἰατρική. Οἱ Πατέρες μιλοῦν μέ ὀντολογικούς ὅρους. Μιλοῦν δηλαδή γιά ζωή καί θάνατο. Εἶσαι σέ κοινωνία καί σχέση μέ τόν Θεό πού εἶναι ἡ Ζωή; Τότε ἔχεις καί σύ ζωή. Ἀποκόπτεσαι καί ἀλλοτριώνεσαι ἀπό τόν Θεό;Τότε εἶσαι νεκρός πνευματικά. Νά γιατί ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει: «Ζωή γάρ ὁ Θεός, στέρησις δέ ζωῆς ὁ θάνατος. Ὥστε τόν θάνατον ὁ Ἀδάμ, διά τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασεν». Ναί, ὁ Θεός δέν ἔκανε τόν θάνατον, «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησε», διαβάζουμε στήν Παλαιά Διαθήκη». Ὁ θάνατος ἦλθε ὡς συνέπεια τῆς Πτώσεως καί ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς.

Διά τῆς Πτώσεως ἀμαυρώθηκε τό «κατ᾿ εἰκόνα» καί χάθηκε ἡ προοπτική τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν». Μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Νέος Ἀδάμ, ὅπως ὀνομάζεται, ἀνέκτισε τό «κατ᾿ εἰκόνα» καί ἔτσι δόθηκε ἡ δυνατότητα τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν», πού χαρίζει ὁ Θεός στόν ἀγωνιζόμενο πιστό ἐντός τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του. Καί φυσικά καταργήθηκε ὁ θάνατος. «Ἀμφότερα γάρ ἐφιλανθρωπεύσατο ὁ Σωτῆρ», γράφει ὁ Μεγας Ἀθανάσιος: «καί τόν θάνατον ἠφάνιζε, καί ἐκαίνισεν ἡμᾶς». Καί ἐξαφάνισε τόν θάνατο (ἀφοῦ γιά τούς δικαίους εἶναι ἕνας ἁπλός ὕπνος), καί μᾶς ἀνακαίνισε. Καί εἶναι γνωστές αὐτές οἱ διατυπώσεις στά Ἀποστολικά κείμενα: «ἀνακαίνισις», «ἀνάπλασις», «ἀναδημιουργία», «καινή κτίσις». Ὅλα εἶναι συνώνυμα καί δείχνουν τό ἔργο τῆς ἀναδημιουργίας μας ἐν Χριστῷ.

 

Ἄς μεταβοῦμε στήν ἑπόμενη Κυριακή, τήν Α΄ τῶν Νηστειῶν. Εἶναι ἡ
Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί εἶναι, ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἰδεολογία. Οὔτε εἶναι μιά κοσμική θριαμβολογία. Εἶναι ὁμολογία ὅτι ἡ παρουσία τοῦ ἀκτίστου στόν κόσμο δίνει τή δυνατότητα στό κτιστό νά ἑνωθεῖ μέ τό ἄκτιστο, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ὁμολογία πού διατυπώνει ὁ πρωτοκορυφαῖος Πέτρος, ὅτι «οὐκ ἐστιν ἐν ἄλλῳ ἡ σωτηρία, εἰμί ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ», δέν μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ καί νά φθάσει στήν κατά Χάριν θέωση, χωρίς τήν ἀποδοχή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Νά γιατί οἱ αἱρέσεις δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιες θεωρίες, ἀλλά εἶναι ἡ καταστροφή τῆς δυνατότητας σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ λανθασμένη πίστη δέν σὠζει, δέν ὁδηγεῖ στήν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ μέ τό ἄκτιστο. Πῶς λ.χ. μπορεῖ νά σώσει ἕνας Θεός, ὅταν δέν εἶναι καί τέλειος ἄνθρωπος, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, ἄν ἡ θεία φύση ἀπορρόφησε τήν ἀνθρώπινη, ὅπως κηρύσσουν οἱ Μονοφυσῖτες; Νά σημειώσουμε ὅτι καί ἡ Εἰκονομαχία προσέλαβε τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, μέ τήν μή δυνατότητα ἀπεικονίσεως τοῦ Σαρκωθέντος Λόγου, πού κήρυσσε. Βασικά οἱ περισσότερες αἱρέσεις κατέλυαν τήν Χριστολογία, τή Διδασκαλία περί τοῦ Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία διεξήγαγε τόσους ἀγῶνες διεξήγαγε μέσα ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους γιά τή διατύπωση καί ὁριοθέτηση τοῦ Δόγματος. Ἐννοεῖται πώς τό Δόγμα δέν ἔχει ἐξέλιξη καί προοδευτική ἀποκάλυψη (ὅπως ἰσχύει στόν παπισμό), ἀλλά ἔχει διατύπωση καί ὁριοθέτηση.

Ἡ ἀμέσως ἑπόμενη Κυριακή, πού ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τόν ἅγιο
Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, θεωρεῖται ὡς μία συνέχεια τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό διότι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἶναι ἕνας μεγάλος Θεολόγος καί μεγάλος πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος στήν ἐποχή του ἐπαναδιατύπωσε τήν πρό αὐτοῦ Παράδοση, λόγω τῶν προκλήσεων τῶν αἱρετικῶν. Ὁ Ἅγιος ἀντιπαρατάχθηκε στή Δυτική θεολογία, πού κήρυσσε ἕναν θεό ἀμέθεκτο, τόν θεό τοῦ Ἀκινάτη, ἕναν θεό πού ἀγαπᾶ πολύ τόν κόσμο, ἀλλά μέσα του! Ἀφοῦ ἐκεῖ ταυτίζουν οὐσία καί ἐνέργεια στόν Θεό, ἀποκλείοντας τό ἄκτιστο τῶν θείων ἐνεργειῶν, ὁ θεός μένει καθ᾿ ἑαυτόν. Μέ ἄλλα λόγια, κηρύσσουν ἕναν ἥλιο, πού κρατάει τό φῶς γιά τόν ἑαυτό του καί δέν στέλνει τίς ἀκτῖνες του στή γῆ.

Ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τοῦ ὁποίου τήν Διδασκαλία ἡ Ἐκκλησία ἐπικύρωσε μέ τίς λεγόμενες Ἡσυχαστικές Συνόδους, κήρυξε τόν Ἀληθινό Θεό, τόν ἀκατάληπτο και ἀπρόσιτο στήν οὐσία Του (ἀφοῦ κανείς ποτέ δέν εἶδε την θεία φύση), ἀλλά προσιτό καί καταληπτό μέσα ἀπό τίς ένἐργειες Του. Καί ἔλεγε ὁ ἱερός Πατήρ μέ πόνο στόν Βαρλαάμ: «Ἄν σύ ἀνέλῃς τό συνδοῦν μεταξυ τοῦ ἀμεθέκτου καί τῶν μεθεκτῶν», δηλαδή, ἄν ἐσύ καταστρέψεις τή γέφυρα, μέ τήν ὁποία ὁ Θεός ἐπικοινωνεῖ με τον κόσμο (αὐτό εἶναι τό «συνδοῦν», ὁ σύνδεσμος), τότε, «ὤ τῆς ζημίας, διέστειλας ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ», μᾶς χώρισες, λέει, ἀπό τόν Θεό! Μετέχουμε λοιπόν στίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄκτιστες. Συγκεκριμένα μετέχουμε στις ἰδιότητες τῆς θείας Ἐνεργείας. Νά πῶ ἕνα παράδειγμα, πού οἱ Πατέρες χρησιμοποιοῦν. Εἶναι τό παράδειγμα τοῦ πυρακτωμένου σιδήρου. Ὁ σίδηρος μεταφέρει τά στοιχεῖα τῆς ἐνεργείας τῆς φωτιᾶς, τό καυστικό, το φωτιστικό κ.λπ. Ἡ φωτιά διά τῆς ενεργείας της μετέφερε ἰδιότητες στό σίδηρο. Ἄν ἡ φωτιά εἶχε μεταφέρει τήν ἴδια τήν οὐσία της, δέν θά ὑπῆρχε σίδηρος, θά εἶχε άφανισθεῖ. Ἡ ἐνέργεια λοιπόν εἶναι ὁ μεταφορέας τῶν ἰδιοτήτων. Ἔτσι λοιπόν, ἐμεῖς δέν μετέχουμε στή φύση τῆς θείας Ἐνεργείας, ἀλλά μετέχουμε στίς ἰδιότητές της.

Ἐπειδή ὅμως, ἀδελφοί μου, μπορεῖ νά σκεφθεῖτε ὅτι τά ἀνωτἐρω εἶναι βαθειά θεολογικά, ἐνῶς ἐσεῖς θέλετε κάτι πιό ἁπλό, δηλαδή τί μποροῦμε να πάρουμε ἀπό τον ἅγιο Γρηγόριο τον Παλαμᾶ, θά σᾶς πῶ εὐχαρίστως τί μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἀπό αὐτόν τόν μεγάλο πατέρα. Ὁ Ἅγιος δίδασκε τή νοερά προσευχή καί προέτρεπε τούς μαθητές του νά λεγουν τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με». Ὁ ἴδιος ὅμως, ἐκτός ἀπό τήν προσευχή αὐτή, ἔλεγε μιά ἄλλη προσευχή, δηλωτική τῆς βαθυτάτης ταπεινώσεώς του. Ἔλεγε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισόν μου τό σκότος»! Αὐτό εἶναι γιά μᾶς τό μεγάλο δίδαγμα τῆς ταπεινώσεως. Ἄν αὐτός ὁ θεόπτης, πού κήρυτε τό ἄκτιστο φῶς, ἀλλά καί ἔβλεπε τό φῶς, θεωροῦσε τόν ἑαυτό του σκοτισμένο καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τοῦ φωτίσει τό σκότος, τί πρέπει νά ποῦμε ἐμεῖς; Ἄς ζητοῦμε τό θεῖο φωτισμό καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.

Στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς προβάλλεται ὁ
Σταυρός τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὅπως λέγεται. Αὐτός ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου «προανεκηρύττετο καί προετυποῦτο μυστικῶς ἐκ γενεῶν ἀρχαίων», ὅπως γράφει σέ σχετικό λόγο του ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καί συμπληρώνει ὅτι κανείς ποτέ δέν συμφιλιώθηκε μέ τόν Θεό χωρίς την δύναμη τοῦ Σταυροῦ, «οὐδείς ποτε κατηλλάγη τῷ Θεῷ χωρίς τῆς τοῦ Σταυροῦ δυνάμεως». Τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο, φέρει διπλή ἐνέργεια. Ἡ πρώτη συνδέεται μέ τήν ἑκούσια σταύρωση τοῦ ἀνθρώπου, τή νέκρωση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος. Καί ἡ δεύτερη συνδέεται μέ τή θεωρία τοῦ Θεοῦ, τήν θεοπτία, όπως λέγεται.

Ἡ Ἐκκλησία θέτει στό μέσον τοῦ Ναοῦ τόν Σταυρό, στή μέση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, προκειμένου νά ἀντλήσουμε ἀπό αὐτόν δύναμη γιά τόν ἀγῶνα μας. Μέ τήν εὐκαιρία νά ποῦμε, ὅτι ἡ θέση τοῦ Σταυροῦ βρίσκεται στό Ἱερό Βῆμα, πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα, ὅπως μεταξύ ἄλλων Πατέρων μαρτυρεῖ τόν 14ο αἰῶνα ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός. Σαφέστατα ὁ Ἅγιος, στό κλασικό ἔργο του «Ἅπαντα», δηλώνει ὅτι, «διά τοῦτο καί ἵσταται ἐξ ἀνατολῶν ὄπισθεν τοῦ θυσιαστηρίου, αὐτό τό εὐλογημένον ὄργανον τῆς Θυσίας, ὁ Θεῖος Σταυρός». Καί ἀλλοῦ λέγει: «Εἶτα (ὁ ἱερεύς) εἰς τό θυσιαστήριον εἰσελθών, καί ἀφ᾿ οὗ ἐκεῖ θυμιάσῃ καί ἀποθέσῃ τό θυμιατήριον, λαμβάνει τόν Τίμιον Σταυρόν ἱστάμενον ὄπισθεν τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου». Ἀλλά καί αἰῶνες νωρίτερα, τόν 8ο αἰῶνα μαρτυρεῖται ἀπό κείμενα περί τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι ἡ θέση τοῦ Σταυροῦ εἶναι πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα. Νά γνωρίζουμε ὅτι τό Μυστήριον τῆς θ. Οικονομίας θεωρεῖται ὡς ἑνιαῖο καί ἀδιάσπαστο καί δέν θεωρεῖται ἀποσπασματικά, ὅπως συμβαίνει μέ τούς Προτεστάντες, μέ τόν ὑπερτονισμό κάποιων ἐκ τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων καί μείωση ἄλλων ἐξ αὐτῶν. Σταυρός καί Ἀνάσταση δέν χωρίζονται, ἀλλά συνθεωροῦνται, ὅπως ἐπίσης, καί παρόντα καί ἔσχατα, λειτουργικῶς.

 

Ἡ Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν θά μᾶς παρουσιάσει ἕναν μεγάλο
Ἀσκητή, τόν ὅσιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη. Ἀσκεῖται εἴκοσι χρόνια στό κοινόβιο καί ἄλλα σαράντα στήν Ἔρημο. Ἡ ἁγιοπνευματική του ἐμπειρία παράγει τό γνωστό βιβλίο, τήν Κλίμακα, πού θεωρεῖται ὡς εὐαγγέλιο τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Δέν εἶναι, ὅμως, ἀποκλειστικά καί μόνο γιά μοναχούς, ἀλλά καί γιά λαϊκούς σέ πολλά πού γράφει, ἀφοῦ κοινή εἶναι ἡ πνευματική ζωή. Ἡ «Κλῖμαξ» τῶν 30 βαθμίδων, κάνει λόγο περί ἀρετῶν, πού πρέπει νά καλλιεργήσουμε, στήν ἄνοδο αὐτή πρός τόν Θεό.

Ὁμιλεῖ καί περί παθῶν τά ὁποῖα εἶναι δυνάμεις τῆς ψυχῆς, πού λειτουργοῦν κατά φύσιν στόν πνευματικό ἄνθρωπο. Στήν πτωτική, ὅμως, κατάσταση λειτουργοῦν παρά φύσιν. Γι᾿ αὐτό καλούμαστε νά μεταμορφώσουμε, νά μεταστοιχειώσουμε αὐτές τίς δυνάμεις σέ θεοειδεῖς ἕξεις, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες. Εἶναι μεγάλο τό ζήτημα αὐτό καί ὑπάρχουν πλεῖστες ἀναφορές στή νηπτική Θεολογία. Δέν ἐξαφανίζουμε τά πάθη, άλλά τά μεταμορφώνουμε ἐν Χριστῷ, προκειμένου νά λειτουργοῦν κατά φύσιν οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Δηλαδή, μέ ἁπλά λόγια, δέν μᾶς λέει νά μήν ἀγαποῦμε σωστά, οὔτε νά μήν ἐπιθυμοῦμε, ἀλλά νά ἐπιθυμοῦμε ὀρθά. Δέν μᾶς λέει νά μήν θυμώνουμε, ἀλλά νά θυμώνουμε σωστά, δηλαδή νά θυμώνουμε κατά τῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου καί ὄχι κατά τῶν συνανθρώπων μας.

Ἡ Ε΄Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἔχει κάτι παράδοξο, μιά ἀνατροπή, ἕνα
σκάνδαλο στή λογική μας θά ἔλεγα. Κάτι ἄλλο ἴσως ἀναμέναμε. Θά μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία νά παρουσιάσει ἕναν Μέγα Βασίλειο, ἕναν Μέγα Ἀντώνιο, ἕναν Σάββα ἡγιασμένο, «ἀφορισμένον» ἐκ κοιλίας μητρός. Καί ὅμως, ἡ Ἐκκλησία, ἀντί αὐτῶν, προβάλλει μία διαβεβοημένη γυναῖκα, Μαρία τήν Αἰγυπτία, καί τῆς ἀφιερώνει τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Τήν προβάλλει ὡς πρότυπο μετανοίας, ἀφοῦ ὑπῆρξε τρομερή ἡ ἄσκηση καί ἡ μετάνοιά της μετά ταῦτα. Λέει τό Ἐξαποστειλάριο: «Ὑπόδειγμα μετανοίας σέ ἔχομεν πανοσία». Ὄχι ἁπλῶς ὁσία, ἀλλά πανοσία. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νά μᾶς παρακινήσει στή μετάνοια, πού εἶναι τό ἀπαραίτητο στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ἡ μετάνοια, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ εἶναι «ἀρχή καί μεσότης καί τέλος τῆς τῶν Χριστιανῶν πολιτείας».

 

Μέ ὅλα τά πρεοειρημένα ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει νά ἑορτάσουμε τά Ἄχραντα Πάθη, τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Εἴπαμε ἐν συντομίᾳ γιά τό θεολογικό νόημα τῶν Κυριακῶν τοῦ Τριωδίου. Θά περατώσουμε τήν ὁμιλία μας μέ τίς εὐκαιρίες τοῦ πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ μέσα στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Οἱ ευκαιρίες εἶναι πολλἐς. Ἡ Ἐκκλησία πυκνώνει τίς ἱερές Ἀκολουθίες. Ἔτσι, ὑπάρχουν τά Μ. Ἀπόδειπνα, ὅπου θά διαβάζουμε ὅτι «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός». Ἔχουμε ἔτσι την αἴσθηση ὅτι εἶναι μαζί μας ὁ Θεός, τον ἔχουμε «ἐν ἡμῖν, ένοικοῦντα και ἐμπεριπατοῦντα», ὅπως λέγουν κάποιες Εὐχές. Ὑπάρχει ἡ θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, μιά Μυσταγωγία, μιά μεγάλη εὐκαιρία, ὅπου ἡ Μητέρα και τροφός μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ να μετάσχουμε στήν ἀθάνατο «βρῶση καί πόση» τοῦ Παναγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου. Ὁ Χερουβικός ὕμνος εκεῖ λέγει: «πίστει καί πόθῳ προσέλθωμεν, ἵνα μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου γενλωμεθα». Ναί, γινόμαστε μέτοχοι τῆς αἰωνίου ζωῆς, ὅταν κοινωνοπυμε μέ προετοιμασία, διότι ἡ αἰώνια ζωή βιώνεται καί μέσα στό παρόν τῆς ἱστορίας, μέσα στά ἱερά Μυστήρια, στή θεία Εὐχαριστία πού ἐνεργεῖ στούς μετέχοντες τήν ἐσχατολογική πρόγευση τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Ταυτόχρονα, κάθε Παρασκευή τώρα μέσα στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία, ἀκούγοντας τούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου, νά ἀντλοῦμε δύναμη ἀπό τήν Παναγία Μητέρα μας, αὐτή πού εἶναι τό «μεθόριον μεταξύ κτιστῆς και ἀκτίστου φύσεως», ἀλλά καί ἡ ἐλπία καί ἐνίσχυση καί παρηγορία μας στόν ἀγῶνα τόν πνευματικό.

Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν, ὅσο γίνεται νά μετέχουμε στίς εὐκαιρίες αὐτές πού μᾶς προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, ὥστε νά προετοιμασθοῦμε δι᾿ εὐχῶν σας Μακαριώτατε Δέσποτα, νά ἑορτάσουμε πραγματικό Πάσχα, πού σημαίνει διάβαση, πέρασμα, «ἐκ τοῦ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν», Ἀμήν.

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει,

καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»

             Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!

            Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. 

            Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τί λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανή, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του. 

            Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα τῆς ταραχῆς, τῆς ἀνησυχίας, τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς τύψης, τοῦ σκοταδιοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες. Τὴν τρίτη ἡμέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας, οἱ Μυροφόρες εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ἔσπευσαν νὰ μοιραστοῦν τὴ χαρά τους μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Ἐκεῖνοι, ὅμως, δυσκολεύονταν νὰ πιστέψουν σὲ ἕνα τόσο μεγάλο γεγονός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμείνουν βυθισμένοι στὸ σκοτάδι. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, μὲ τὶς πόρτες νὰ εἶναι κλειδωμένες, ἐμφανίσθηκε μπροστά τους ὁ Χριστός, δίνοντάς τους αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε ἡ ψυχή τους, τὴν Εἰρήνη. Φύγανε τότε καὶ οἱ λογισμοὶ καὶ ὁ φόβος καὶ ἡ λύπη, ἐνῶ ἡ Χαρὰ ἁπλώθηκε παντοῦ.  

            Ὡστόσο, τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο ἀπόγευμα, ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὁ Θωμᾶς. Κατὰ Θεία Οἰκονομία, δὲν ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ βιώσει μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου. Στὶς δικές τους μαρτυρίες, ἐκείνος ἀπαντοῦσε μὲ τὴν δυσπιστία του: ἐὰν δὲν Τὸν δῶ Ἀναστημένο, ἐὰν δὲν ἀγγίξω μὲ τὰ χέρια μου τὴν πλευρὰ καὶ τὰ χέρια Του, δὲν θὰ πιστέψω! Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως, νὰ κηρύξω τὴν Ἀνάσταση στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ κάνω αὐτό, θέλω νὰ δῶ. Θέλω προσωπικὴ ἐμπειρία. Θέλω νὰ ζήσω τὴν Ἀνάσταση γιὰ νὰ κηρύξω Ἀνάσταση καὶ νὰ δώσω καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα ἄν χρειαστεῖ. 

           

Αὐτὸ ἦταν τὸ σκεπτικὸ τοῦ Ἀποστόλου. 

            Ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν πάλι οἱ Μαθητὲς ἦταν κλεισμένοι στὸ σπίτι, μὲ τὸν Θωμᾶ νὰ εἶναι μαζί τους αὐτὴ τὴ φορά, ὁ Ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν πάλι στάθηκε ἀνάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Φαντασθεῖτε τί χαρὰ ἔνιωσαν οἱ Ἀπόστολοι ποὺ Τὸν εἶδαν ξανά, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἦταν μαζί τους ὁ ἀδελφός τους, ὁ Θωμᾶς. Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἀκούει τὰ αἰτήματα τῶν δούλων Του, ἀνταποκρινόμενος θετικὰ στὸ καρδιακὸ αἴτημα τοῦ Θωμᾶ, καταδέχθηκε νὰ Τὸν ψηλαφήσει προκειμένου νὰ πεισθεῖ περὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ψηλάφησε ὁ Θωμᾶς καὶ μὲ χαρὰ ὁμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! 

            Αὐτὴ ἡ ὁμολογία κατάργησε τὴν ἀμφιβολία τῆς Ἀναστάσεως. Ἤξερε ὁ Χριστὸς ὅτι ἑμεῖς ὡς ἄνθρωποι, δύσκολα μποροῦμε νὰ πιστέψουμε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, φρόντισε τὸ μεγαλύτερό Του θαῦμα, αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι Θεός, νὰ τὸ ὑποστηρίξει μὲ πολλὰ ἱστορικὰ καὶ ἔγκυρα στοιχεῖα. Ἕνα ἐκ τῶν στοιχεῖων ποὺ ἔδωσε ἀπὸ τὴν πολλή Του φιλανθρωπία, ἦταν ἡ κοσμοσωτήρια ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Δὲν ἦταν ὁ Ἰησοῦς μόνο ἄνθρωπος. Ἄν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, θὰ τελείωνε στὸν Σταυρό. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καὶ Ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός. Γιὰ αὐτό, ὁ σωματικὸς θάνατος γιὰ Αὐτὸν δὲν ἦταν τὸ τέλος, ἀλλὰ τὸ μέσον κατάργησης τοῦ θανάτου καὶ κυριαρχίας τῆς Ζωῆς. 

            Ἐνῶ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ τὰ δεχόμαστε μὲ καρδιακὴ πίστη, δίχως ἐξέταση, τὴν Ἀνάσταση, μποροῦμε νὰ τὴν ἐξετάσουμε μὲ λογικὰ στοιχεῖα. Πολλοὶ ἐπιστήμονες, ἄλλοτε δεδηλωμένοι ἄθεοι, ἐπιχείρησαν νὰ μελετήσουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως μὲ βάση τὰ στοιχεῖα, προκειμένου νὰ τὴν ἀποδείξουν ἄκυρη, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἐξέταση τῶν στοιχεῖων διαπίστωσαν ὅτι ὄντως ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀκόμη καὶ ἡ ζωὴ τῶν πρώην ἀθέων ἀπέκτησε νόημα καὶ Φῶς.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

            Τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο αὐτὲς τὶς σαράντα ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους ἑορτάζουμε, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιὰ ἑμᾶς τὸ κέντρο τῆς πίστεώς μας, εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι τὸ κίνητρό μας νὰ ἐργαστοῦμε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ, εἶναι τὸ φάρμακο στὴ λύπη, εἶναι τὸ ἐλαφρυντικὸ τοῦ Σταυροῦ μας. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος, μόνο μὲ σκοτάδι καὶ μὲ ψέμα γεμίζει τὴν ψυχή. Γιὰ αὐτό, πειθόμενοι στὴν ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ, ἄς προσέλθουμε κὶ ἑμεῖς νὰ λάβουμε Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ Κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ (Περιφορά Επιταφίου 2023)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ 2023

 

Ἀριθμός Πρωτ. 3243

Ἐν Ἀθήναις, 23 – 03 / 05 – 04 – 2023

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2023

«Ὁ Ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀνάστησον ἡμᾶς πεσόντας τῇ ἁμαρτίᾳ»!

(Ἀναστάσιμο στιχηρὸ δ’ ἤχου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

 

Ο ΣΩΤΗΡΑΣ καὶ Θεραπευτὴς Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ὑπερβολὴ ἀγαθότητος καὶ εὐσπλαγχνίας ἦλθε «μεθ’ ἡμῶν» καὶ ὑπέστη πάθος φρικτό, αἰσχύνη ὕβρεων καὶ σταυροῦ, θάνατο καὶ ταφή, ὥστε νὰ νικήσει κατὰ κράτος τὸν ἐχθρὸ διάβολο, νὰ νεκρώσει τὸν θάνατο καὶ νὰ χαρίσει μὲ τὴν κοσμοσωτήριο Ἔγερσή Του ἐλευθερία, ζωὴ καὶ Ἀνάσταση.

 

Ὁ Θεὸς Λόγος ἦλθε στὴν γῆ καὶ σαρκώθηκε, δηλαδὴ προσέλαβε ἀναμαρτήτως τὴν ἀνθρώπινη φύση μας, τὴν ἀσθένεια, πτωχεία καὶ εὐτέλειά μας, σὲ ἕνωση ὑποστατικὴ μαζί Του. Καὶ ἔτσι τὴν ἐθέωσε, χωρὶς νὰ ἀποβάλει τὰ χαρακτηριστικὰ ἰδιώματά της, τὰ ὁποῖα διαφύλαξε ἀναλλοίωτα καὶ τὰ συντήρησε ἄτρεπτα μετὰ τὴν θεοπρεπῆ ἕνωση. Μὲ ὅλο τὸ λυτρωτικὸ ἔργο Του καὶ μάλιστα μὲ τὴν ἐκ νεκρῶν τριήμερο Ἀνάστασή Του, ἄνοιξε πλέον διάπλατα τὶς πῦλες τοῦ Οὐρανοῦ, ὥστε τίποτε νὰ μὴν ἐμποδίζει τὴν ἄνοδο καὶ εἴσοδό μας σὲ αὐτούς.  

 

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἀνοίγει τοὺς Οὐρανούς, τοὺς ὁποίους εἶχε ἀποκλείσει ὁ Ἀδὰμ γιὰ τὸ γένος μας μὲ τὴν παρακοή του. Κατῆλθε στὸν Ἅδη ὁ μόνος Φιλάνθρωπος καὶ συμπαρέλαβε μαζί Του τὸν Προπάτορα καὶ τοὺς παλαιοὺς Δικαίους, οἱ ὁποῖοι ἐκρατοῦντο δέσμιοι ἀδίκως, μᾶς ἀναμένει δὲ καὶ ὅλους ἐμᾶς στὴν αἰώνια Βασιλεία Του!

 

***

 

Ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς μᾶς ἀναγέννησε «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος» (Ἰω. 3, 5), μᾶς χάρισε τοὺς ἀρραβῶνες τῶν ἐλπιζομένων ἀγαθῶν, μᾶς δωρίζει ἄπειρα καλὰ στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του καὶ μάλιστα μᾶς παρέχει τὴν πνευματικὴ τράπεζα τῆς Θείας Λειτουργίας, προκειμένου νὰ μᾶς ἀφθαρτίσει καὶ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τοὺς πολυώδυνους τάφους τῆς ἁμαρτίας. 

 

Ὅπως ὅμως κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς Παρουσία Του τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἄκουγε τὰ θεῖα ρήματα καὶ ἔβλεπε τὰ ἐκπληκτικὰ θαύματα ἀπιστοῦσε, λόγῳ τυφλότητος τῶν ψυχικῶν αἰσθήσεων, ἔτσι καὶ σὲ κάθε ἐποχή, ὅπως καὶ στὴν δική μας, ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἀπιστεῖ, ἐνῶ ἀκούει καὶ βλέπει τὸν Ἀναστάντα διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του, μέσῳ τῶν θείων Γραφῶν Του καὶ τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων Του.

 

Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνον μὲ τοὺς ἀπίστους καὶ ψευδοπίστους. Εἶναι καὶ μὲ ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ὅταν ὑφιστάμεθα τὴν ὁποιαδήποτε πνευματικὴ ἧττα καὶ ὅταν ἀπὸ πνευματικὴ ὀκνηρία καὶ νωθρότητα αἰσθανόμεθα δέσμιοι τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου μέσῳ τῆς μοχθηρίας τῆς ἁμαρτίας.

 

Τότε, προτρέπει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, νὰ ἐνθυμούμεθα τὶ προσπάθεια καταβάλαμε ἄλλοτε, τὶ ἀγῶνα κάναμε καὶ τὶ ζῆλο ἐπιδείξαμε γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ αἰχμαλωσία. Ὅπως καὶ τὶ στεναγμοὺς μετανοίας ἀπευθύναμε ὥστε νὰ φύγει ἡ ἀμέλεια καὶ νὰ ἔλθει καὶ πάλιν ἡ θεία παρηγορία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπέρχεται πράγματι ἀφύπνηση, ἡ φλόγα τοῦ θείου ζήλου ἀνάπτει καὶ ἡ ἐλπίδα ἀναδύεται. Καὶ τότε ἡ ψυχὴ ἀνασταίνεται ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ἐπιστρέφει στὴν προηγούμενη καλὴ τάξη καὶ σειρά της (βλ. Λόγος Β’). Ἰδοὺ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως στὴν ταπεινὴ ζωή μας!

 

Καὶ ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος διακηρύσσει ὅτι γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε, ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει ἀνάσταση ψυχῆς ἀπὸ τούτη τὴν ζωή. Τότε ὁ πολυδιασπασμένος νοῦς μας διορθώνεται καὶ συγκεντρώνεται στὴν προσευχὴ καὶ στὴν μελέτη τῶν θείων λόγων. Τότε θεραπεύεται καὶ ἀποκτᾶ γνώση καὶ ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἀλφαβητικὰ Κεφάλαια, ΙΒ’).

 

***

 

Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι·

 

Ὁ Χριστός μας ἀναστήθηκε καὶ γιὰ μᾶς, τοὺς πιστοὺς τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ποὺ βαπτισθήκαμε ὀρθοδόξως καὶ ὁμολογοῦμε τὴν Ἀλήθειά Του εὐπαρρησιάστως. Κι ἐμεῖς ὅταν ἐκτρεπόμεθα ἀπὸ κάποιες σωτήριες Ἐντολές Του, ἄς πιστεύουμε μὲ ἀκράδαντη βεβαιότητα ὅτι δὲν θὰ ἀστοχήσουμε «τῆς κατὰ ψυχὴν θεραπείας»! Καὶ γιὰ ὅσους ἀπὸ ἐμᾶς ἀμελοῦμε καὶ μένουμε πίσω, ὁ Κύριος ἀνέστη γιὰ νὰ μᾶς ἑλκύσει καὶ ὠθήσει πρὸς τὴν ἁγιότητά Του!

 

Ὅσοι νηστεύσαμε φαιδρῶς, ἀλλὰ καὶ ὅσοι νηστεύσαμε πλημμελῶς, εἴθε νὰ μετανοήσαμε ἐπαρκῶς γιὰ νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη στὴν Θεία Κοινωνία τοῦ τιμίου Σώματος καὶ Αἵματός Του, ὥστε νὰ γεμίσουμε μὲ εὐωδία πνευματική. Ὅσοι φυλάξαμε τὰ σώματα καθαρὰ ἀπὸ τὸν ρῦπο τῆς ὅποιας σαρκικῆς ἁμαρτίας, δυναμούμενοι βεβαίως ἀπὸ τὴν θεία Χάρη, ἄς προσέλθουμε στὴν Τράπεζα τῆς Ἀθανασίας, ὄχι γιὰ τὶς δικαιοσύνες μας, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγαθότητα τοῦ καθαρωτάτου Νυμφίου Χριστοῦ. Ἄς λάβουμε τὴν ἴαση ψυχῆς καὶ σώματος καὶ ἄς μεθέξουμε μὲ ἀγαλλίαση τῆς θείας ἡδονῆς: «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ»! 

Εἴθε νὰ ἀναδειχθοῦμε ἀληθινοὶ προσκυνητὲς τῆς Παναγίας Τριάδος στὴν γῆ, μὲ εἰρηνικὴ καὶ ἀτάραχη ζωή, καὶ νὰ λατρεύουμε ἐν Οὐρανοῖς τὸν Τρισάγιο Θεό μας στοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν!

 

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

 

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

 

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

Τὰ Μέλη
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀμερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΘΡΗΝΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

«Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕμνους ἐξοδίους, προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ»

   Ἐλάτε ὅλοι, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ἐλάτε νὰ προσφέρουμε ἐξόδιους ὕμνους στὸν Κτίστη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς. Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος τόσο μᾶς ἀγάπησε, ὥστε ἄν καὶ ἀπολάμβανε τὴν οὐράνια μακαριότητα, καταδέχθηκε, παραμένοντας Θεός, νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ γίνει σὰν ἑμᾶς. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος, μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἐξορία του ἀπὸ τὸν Παράδεισο, συζεύχθηκε τὸν θάνατο. Ὁποιαδήποτε πράξη του, ὁποιαδήποτε χαρούμενη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁποιοσδήποτε κόπος καὶ μόχθος ὑπὲρ τοῦ καλοῦ, γινόταν συντρίμμια μὲ τὴν ἔλευση τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὅλα ἀπέβαιναν γιὰ τὸν ἄνθρωπο μάταια. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ἀμετανοησία του ἐξασφάλισε τὸν θάνατο, δὲν ἦταν πλασμένος γιὰ αὐτόν. Δὲν πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ γίνεται «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» καὶ κάθε2 του στόχος νὰ λαμβάνει τέλος μὲ τὸν θάνατο. Ἀντιθέτως, πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ εἶναι μέτοχος τῆς χαρᾶς Του, καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος∙ γιὰ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ξανὰ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωή.

   Ὡστόσο, γιὰ τὸν σκοπό αὐτό, ὁ μεγαλύτερος ἀνατροπέας τῆς ἱστορίας δὲν ἐπέλεξε κάποιον εὔκολο καὶ ἄνετο τρόπο. Ὁ Ὑιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Ἀνάρχου Πατρὸς καὶ ὅδευσε μὲ ταπείνωση καὶ ἀφοσίωση τὸν δύσκολο καὶ τραχὺ δρόμο τοῦ σωματικοῦ θανάτου, τοῦ ὀφειλομένου στὴν ἀχαριστία καὶ τὸν φθόνο τοῦ πλάσματός Του. Ἐκεῖνος ποὺ χάρισε τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, Ἐκεῖνος ποὺ ἀνόρθωσε τοὺς παραλύτους, ποὺ θεράπευσε τοὺς λεπρούς, ποὺ μέχρι καὶ νεκροὺς ἀνέστησε, καταδέχθηκε ἀπὸ εὐεργετημένα χείλη νὰ ἀκούσει τὸ «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν». Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς ἐπίγειας πορείας Του, δὲν κάλεσε τοὺς Ἀγγέλους Του νὰ Τὸν προστατέψουν, οὔτε σκέφθηκε νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας μπροστὰ στὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ἀχαριστίας, ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀνεξικακία συνέχισε τὴ σωτηριολογικὴ πορεία γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν πραγματικὰ τὴν σωτηρία τους, τὸν Παράδεισό τους. Ἐνεπτύσθη, ἐνεπαίχθη, ἐσταυρώθη καὶ τώρα ἰδού, κεῖται ἐν τῷ τάφῳ. Τὰ λόγια περιττά, δὲν μποροῦν νὰ περιγράψουν τὸ μυστήριο. «Ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται». Λύπη διακατέχει τὶς ψυχὲς ὅλων μας ὅταν βλέπουμε τὸν Γλυκύτατο Χριστό μας ξαπλωμένο στὸν Τάφο. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ἀνατρεπτικός! Τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ κτίση δακρύζει ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ θεάματος, Ἐκεῖνος εἶναι στὸν Ἅδη καὶ τὸν συντρίβει! Εἶναι ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς χαρίζει τὴν Ζωή! Εἶναι στὸν Τάφο, καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Τάφο σκορπίζει τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς. Παιδιά μου, μᾶς λέει, θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν θάνατο!

   Ἡ παραμονή Του στὸν Τάφο εἶναι πρόσκαιρη. Γρήγορα θὰ ἐξέλθει γιὰ νὰ δώσει στοὺς ταραγμένους Μαθητές Του τὴν Εἰρήνη, στὶς φοβισμένες Μυροφόρες τὴν Χαρά, καὶ σὲ ὅλους ἑμᾶς τὴν Ἐλπίδα ὅτι μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τίποτα κακὸ δὲν ἔχει πιὰ ἰσχὺ πάνω μας, τίποτα δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει. 

   Ἡ Ἀνάστασή Του θὰ γίνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ αἰτία νὰ ἑορτάσουμε. Καὶ ὅσο ἑμεῖς θὰ ἑορτάζουμε τὴν νίκη τῆς Ζωῆς, κάποιοι ἄλλοι, οἱ διαχρονικοὶ σταυρωτές Του, συμφιλιωμένοι μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο τέλος, θὰ συνεχίσουν νὰ Τὸν πολεμοῦν. Θὰ συνεχίσουν νὰ πολεμοῦν ἕναν -γιὰ αὐτοὺς- «νεκρὸ ἄνθρωπο», ἀποδεικνύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ζεῖ, διότι ἄν δὲν ζοῦσε δὲν θὰ Τὸν πολεμοῦσαν. 

   Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσέξουμε. Καθὼς θὰ ἑορτάζουμε τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει θάνατος, νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε ἐξαιτίας τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ μας. Ὅπως ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε κάνοντας ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἔτσι καὶ ἑμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ὑπακοῦμε στὸ Θεῖο Θέλημα καὶ νὰ θυσιαζόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἅλλο, ἔχοντας ὡς θεμέλιο στὴ ζωή μας τὴν Ἀγάπη καὶ τὴ Συγχώρεση.     

   Ὁ Χριστὸς εἶναι Ζωὴ καὶ μᾶς δίνει τὴν Ζωή. Ἀλλὰ νωρίτερα, μᾶς ρωτᾶ: «Θέλεις νὰ Ἀναστηθείς; Θὰ ὑπομείνεις τὸν Σταυρό σου». Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ ἀναστάτωση καὶ φοβᾶται τὸ αὔριο, ἔχουμε καθῆκον νὰ συσπειρωθοῦμε ἀκόμη περισσότερο καὶ νὰ συσπειρωθοῦμε γύρω ἀπὸ τὴν Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία. Μόνο αὐτή, ἡ μεγάλη εὐεργέτρια τῆς Πατρίδας μας, μπορεῖ νὰ γεμίσει τὴν ζωή μας μὲ Φῶς. Γιὰ ὅσους ἀμφισβητοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐεργέτρια τῆς Ἑλλάδας μας, τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ εὐσεβὴς λαός μας, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις ἀποκαθήλωσης τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων τῆς πίστεώς μας, συγκεντρώνεται τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ ἀποδώσει ὕμνο στὸν Ζωοδότη Χριστό. 

   Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ἡ ἀπελπισία κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ Ἅγιο Φῶς, ἄσχετα μὲ τὶς ἀμπελοφιλοσοφίες τῶν ἄγευστων τῆς Ζωῆς, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ θὰ ἐξέλθει τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ νὰ φωτίσει καὶ νὰ θερμάνει τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ θέλουν. 

Εὔχομαι ὁ Ζωοδότης Χριστὸς νὰ δίνει σὲ ὅλους σας τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Εἰρήνη! Ἔχετε τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου. 

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΛΙΟΠΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟ 1929

Το Πάσχα του 1929 η Κοινότης των Γ.Ο.Χ έστειλε τον π. Παρθένιο να εξυπηρετήσει τα χωριά Λιόπεσι και Κορωπί, όπου ναός των Γ.Ο.Χ δεν υπήρχε και οι πιστοί κατέφευγαν στα γύρω εξωκκλήσια. Πιο τακτικά συγκεντρώνοντο στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, που βρίσκεται στη θέση Καρελά. Ήταν χωμένο μέσα στο δάσος, μα πάντοτε κατάμεστο από τους πιστούς, που με λαχτάρα έτρεχαν να εκτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτό φυσικά δεν περνούσε απαρατήρητο από τους νεοημερολογίτες Ιερείς. Ειδοποιούσαν λοιπόν την Αστυνομία και η εντολή, που βασικός στόχος ήταν ο εκάστοτε Ιερουργός, εδίδετο: να συλληφθεί ο Ιερέας. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον π. Παρθένιο. 

Ήταν Μέγα Σάββατο και αφού τέλειωσε την Λειτουργία του Μ. Βασιλείου ετοιμαζόταν να πάει να κοινωνήσει μερικούς ασθενείς στα χωριά. Δεν πρόλαβε όμως να φύγει, κι ένας χωροφύλακας τον κάλεσε να τον ακολουθήσει στον σταθμό χωροφυλακής. -Δυστηχώς, παιδί μου, μου είναι αδύνατο. Καθώς βλέπεις, φεύγω για να μεταλάβω ασθενείς... του απάντησε ατάραχος. Ο χωροφύλακας δεν επεχείρησε άλλη ενέργεια, γιατι ήδη οι πιστοί είχαν περικυκλώσει τον Ιερέα τους. Σαν τέλειωσε με τους ασθενείς ο π. Παρθένιος θεώρησε σωστό να κρυφθεί μέσα στο δάσος, για να μην δημιουργηθούν καταστάσεις μια τέτοια ημέρα. Μάταια οι χωροφύλακες που έφτασαν προς ενίσχυση, τον περίμεναν στο εξωκκλήσι. 

Αργά το βράδυ, την νύχτα δηλαδή της Αναστάσεως, οι χωρικοί συνόδευσαν για ασφάλεια τον Ιερέα στην Αγία Παρασκευή. Εκεί εκατοντάδες πιστοί τον περίμεναν για να κάνουν Ανάσταση, μα και αρκετοί χωροφύλακες για να εκτελέσουν διαταγές. Οι πιστοί έσπευσαν να υποσχεθούν στους χωροφύλακες, ότι θα οδηγήσουν οι ίδιοι τον Ιερέα στον σταθμό μετά την Λειτουργία. Έτσι κι έγινε κατά το μεσημέρι της Κυριακής. 

Ο αστυνόμος εξήγησε στον π. Παρθένιο, ότι δεν θα τον ξαναενοχλούσαν, αν εξασφάλιζε ένα χαρτί από τον Μητροπολίτη Αθηνών, και ο Γέροντας απάντησε: -Όταν κατορθώσω να τον κάνω Παλαιοημερολογίτη κυρ Αστυνόμε, τότε θα σου φέρω το χαρτί που ζητάς! Κι αυτό όμως το επεισόδιο είχε το θετικό του αποτέλεσμα: να προστεθεί ένας ναός στον αγώνα. Οι Λιοπεσιώτες έκτισαν δικό τους ναό προς τιμή των 318 Θεοφόρων Πατέρων.

Πηγή: ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΣΚΟΥΡΛΗΣ 1890 - 1962