«Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕμνους ἐξοδίους, προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ»
Ἐλάτε ὅλοι, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ἐλάτε νὰ προσφέρουμε ἐξόδιους ὕμνους στὸν Κτίστη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς. Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος τόσο μᾶς ἀγάπησε, ὥστε ἄν καὶ ἀπολάμβανε τὴν οὐράνια μακαριότητα, καταδέχθηκε, παραμένοντας Θεός, νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ γίνει σὰν ἑμᾶς. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος, μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἐξορία του ἀπὸ τὸν Παράδεισο, συζεύχθηκε τὸν θάνατο. Ὁποιαδήποτε πράξη του, ὁποιαδήποτε χαρούμενη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁποιοσδήποτε κόπος καὶ μόχθος ὑπὲρ τοῦ καλοῦ, γινόταν συντρίμμια μὲ τὴν ἔλευση τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὅλα ἀπέβαιναν γιὰ τὸν ἄνθρωπο μάταια. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ἀμετανοησία του ἐξασφάλισε τὸν θάνατο, δὲν ἦταν πλασμένος γιὰ αὐτόν. Δὲν πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ γίνεται «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» καὶ κάθε2 του στόχος νὰ λαμβάνει τέλος μὲ τὸν θάνατο. Ἀντιθέτως, πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ εἶναι μέτοχος τῆς χαρᾶς Του, καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος∙ γιὰ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ξανὰ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωή.
Ὡστόσο, γιὰ τὸν σκοπό αὐτό, ὁ μεγαλύτερος ἀνατροπέας τῆς ἱστορίας δὲν ἐπέλεξε κάποιον εὔκολο καὶ ἄνετο τρόπο. Ὁ Ὑιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Ἀνάρχου Πατρὸς καὶ ὅδευσε μὲ ταπείνωση καὶ ἀφοσίωση τὸν δύσκολο καὶ τραχὺ δρόμο τοῦ σωματικοῦ θανάτου, τοῦ ὀφειλομένου στὴν ἀχαριστία καὶ τὸν φθόνο τοῦ πλάσματός Του. Ἐκεῖνος ποὺ χάρισε τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, Ἐκεῖνος ποὺ ἀνόρθωσε τοὺς παραλύτους, ποὺ θεράπευσε τοὺς λεπρούς, ποὺ μέχρι καὶ νεκροὺς ἀνέστησε, καταδέχθηκε ἀπὸ εὐεργετημένα χείλη νὰ ἀκούσει τὸ «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν». Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς ἐπίγειας πορείας Του, δὲν κάλεσε τοὺς Ἀγγέλους Του νὰ Τὸν προστατέψουν, οὔτε σκέφθηκε νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας μπροστὰ στὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ἀχαριστίας, ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀνεξικακία συνέχισε τὴ σωτηριολογικὴ πορεία γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν πραγματικὰ τὴν σωτηρία τους, τὸν Παράδεισό τους. Ἐνεπτύσθη, ἐνεπαίχθη, ἐσταυρώθη καὶ τώρα ἰδού, κεῖται ἐν τῷ τάφῳ. Τὰ λόγια περιττά, δὲν μποροῦν νὰ περιγράψουν τὸ μυστήριο. «Ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται». Λύπη διακατέχει τὶς ψυχὲς ὅλων μας ὅταν βλέπουμε τὸν Γλυκύτατο Χριστό μας ξαπλωμένο στὸν Τάφο. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ἀνατρεπτικός! Τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ κτίση δακρύζει ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ θεάματος, Ἐκεῖνος εἶναι στὸν Ἅδη καὶ τὸν συντρίβει! Εἶναι ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς χαρίζει τὴν Ζωή! Εἶναι στὸν Τάφο, καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Τάφο σκορπίζει τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς. Παιδιά μου, μᾶς λέει, θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν θάνατο!
Ἡ παραμονή Του στὸν Τάφο εἶναι πρόσκαιρη. Γρήγορα θὰ ἐξέλθει γιὰ νὰ δώσει στοὺς ταραγμένους Μαθητές Του τὴν Εἰρήνη, στὶς φοβισμένες Μυροφόρες τὴν Χαρά, καὶ σὲ ὅλους ἑμᾶς τὴν Ἐλπίδα ὅτι μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τίποτα κακὸ δὲν ἔχει πιὰ ἰσχὺ πάνω μας, τίποτα δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει.
Ἡ Ἀνάστασή Του θὰ γίνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ αἰτία νὰ ἑορτάσουμε. Καὶ ὅσο ἑμεῖς θὰ ἑορτάζουμε τὴν νίκη τῆς Ζωῆς, κάποιοι ἄλλοι, οἱ διαχρονικοὶ σταυρωτές Του, συμφιλιωμένοι μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο τέλος, θὰ συνεχίσουν νὰ Τὸν πολεμοῦν. Θὰ συνεχίσουν νὰ πολεμοῦν ἕναν -γιὰ αὐτοὺς- «νεκρὸ ἄνθρωπο», ἀποδεικνύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ζεῖ, διότι ἄν δὲν ζοῦσε δὲν θὰ Τὸν πολεμοῦσαν.
Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσέξουμε. Καθὼς θὰ ἑορτάζουμε τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει θάνατος, νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε ἐξαιτίας τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ μας. Ὅπως ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε κάνοντας ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἔτσι καὶ ἑμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ὑπακοῦμε στὸ Θεῖο Θέλημα καὶ νὰ θυσιαζόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἅλλο, ἔχοντας ὡς θεμέλιο στὴ ζωή μας τὴν Ἀγάπη καὶ τὴ Συγχώρεση.
Ὁ Χριστὸς εἶναι Ζωὴ καὶ μᾶς δίνει τὴν Ζωή. Ἀλλὰ νωρίτερα, μᾶς ρωτᾶ: «Θέλεις νὰ Ἀναστηθείς; Θὰ ὑπομείνεις τὸν Σταυρό σου». Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ ἀναστάτωση καὶ φοβᾶται τὸ αὔριο, ἔχουμε καθῆκον νὰ συσπειρωθοῦμε ἀκόμη περισσότερο καὶ νὰ συσπειρωθοῦμε γύρω ἀπὸ τὴν Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία. Μόνο αὐτή, ἡ μεγάλη εὐεργέτρια τῆς Πατρίδας μας, μπορεῖ νὰ γεμίσει τὴν ζωή μας μὲ Φῶς. Γιὰ ὅσους ἀμφισβητοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐεργέτρια τῆς Ἑλλάδας μας, τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ εὐσεβὴς λαός μας, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις ἀποκαθήλωσης τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων τῆς πίστεώς μας, συγκεντρώνεται τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ ἀποδώσει ὕμνο στὸν Ζωοδότη Χριστό.
Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ἡ ἀπελπισία κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ Ἅγιο Φῶς, ἄσχετα μὲ τὶς ἀμπελοφιλοσοφίες τῶν ἄγευστων τῆς Ζωῆς, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ θὰ ἐξέλθει τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ νὰ φωτίσει καὶ νὰ θερμάνει τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ θέλουν.
Εὔχομαι ὁ Ζωοδότης Χριστὸς νὰ δίνει σὲ ὅλους σας τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Εἰρήνη! Ἔχετε τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου.
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
