Αγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου της Ρωσικής Διασποράς (+1985)
25. Κομμουνισμός
Κατανομή της ιδιοκτησίας στον Χριστιανισμό και τον κομμουνισμό.
Παραβίαση της δικαιοσύνης στον κομμουνισμό.
Η ιδεολογία του Χριστιανισμού και του κομμουνισμού.
Ας εξετάσουμε τώρα το ζήτημα της σχέσης του Χριστιανισμού με τον κομμουνισμό. Αυτόν τον κομμουνισμό, που τώρα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου ως γεγονός [σ.σ. θυμίζουμε ότι το κείμενο γράφθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄30 κατά τον περασμένο 20ό αιώνα], ως μια προσπάθεια να εφαρμοστούν πραγματικά σοσιαλιστικές ιδέες στη ζωή -στην Σοβιετική Ρωσία.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο κομμουνισμός εμφανίστηκε άμεσα στην ιστορία ως ο ορκισμένος και σκληρός εχθρός του Χριστιανισμού. Από την πλευρά του, ο Χριστιανισμός τον αναγνωρίζει ως τελείως ξένο και εχθρικό προς τον εαυτό του, στο ίδιο του το πνεύμα, σε όλο το περιεχόμενο της ιδεολογίας του.
Η ιστορία της Εκκλησίας στους αποστολικούς χρόνους μας λέει ότι εκείνες τις ημέρες οι πιστοί είχαν τα πάντα κοινά, όπως λέγει το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων[1]. Και ακόμη και τώρα αυτό το χριστιανικό είδος κοινότητας υπάρχει στον κοινοβιακό μοναχισμό, που θεωρείται η καλύτερη μορφή για τη χριστιανική ασκητική ζωή. Έτσι, η κατανομή της ιδιοκτησίας από χριστιανική σκοπιά είναι πολύ αποδεκτή και επιπλέον αποτελεί μια φωτεινή και ιδεατά υψηλού τύπου χριστιανική σχέση, παραδείγματα της οποίας υπήρξαν και υπάρχουν στην ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Και πόσο μεγάλη είναι η διαφορά μιας τέτοιας χριστιανικής κατανομής ιδιοκτησίας και του μαρξισμού-κομμουνισμού! Το ένα απέχει από το άλλο όσο ο ουρανός από την γη. Άλλωστε, η χριστιανική κοινότητα δεν αντιπροσωπεύει τον στόχο προς τον οποίο θα αγωνιζόταν ο Χριστιανισμός. Όχι, υπάρχει ως συνέπεια και προϊόν του πνεύματος αγάπης που αποπνέει η Εκκλησία των πρώτων χρόνων. Επιπλέον, αυτός ο χριστιανικός κοινοτισμός ήταν πλήρως εθελοντικός. Σε αυτόν, κανείς δεν είπε: «Δώστε πίσω ό,τι είναι δικό σας, μας ανήκει», αλλά, αντίθετα, οι ίδιοι οι Χριστιανοί θυσιάστηκαν με τέτοιο τρόπο που «κανείς τους δεν αποκάλεσε τίποτα από την περιουσία του δικό του».
Όσο για τον σοσιαλιστικό κομμουνισμό, σε αυτόν η κατανομή της ιδιοκτησίας είναι αυτοσκοπός, ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί με κάθε κόστος, ό,τι κι αν συμβεί. Και οι δημιουργοί του κομμουνισμού το πετυχαίνουν καθαρά με την βία, μη σταματώντας σε κανένα μέτρο, ακόμη και στην καταστροφή όλων όσων διαφωνούν… Και η βάση αυτού του κομμουνισμού δεν είναι η ελευθερία, όπως στον χριστιανικό κοινοτισμό, αλλά η βία, όχι η θυσιαστική αγάπη, αλλά ο φθόνος και το μίσος…
Ο κύριος αγώνας του κομμουνισμού είναι ο αγώνας κατά του Χριστιανισμού. Φτάνει τόσο μακριά που αρνείται ακόμη και την στοιχειώδη, παγκοσμίως αναγνωρισμένη, δικαιοσύνη. Στην ταξική του ιδεολογία, ο κομμουνισμός ουσιαστικά καταπατεί κάθε δικαιοσύνη. Το ζήτημα των ανησυχιών του δεν είναι το κοινό καλό όλων των πολιτών του κράτους, αλλά μόνο τα συμφέροντα του κόμματός του. Όλες οι ομάδες του πληθυσμού, εργάτες, αγρότες και διανοούμενοι, μένουν στην άκρη, έξω από κάθε φροντίδα της κομμουνιστικής κυβέρνησης. Μπορεί να πεινάσουν, μπορεί να μην έχουν ούτε μια δεκάρα εισόδημα -ο κυβερνητικός «τομέας» δεν έχει καμία ευθύνη για αυτό. Τι είναι αυτό αν όχι παραβίαση της δικαιοσύνης και κοροϊδία εκατομμυρίων ανθρώπων;…
Ο κομμουνισμός, μιλώντας για το νέο σύστημα ενός «ελεύθερου» κράτους, τονίζει συνεχώς το γεγονός ότι αυτό το σύστημα είναι η «δικτατορία του προλεταριάτου». Αλλά έχει γίνει προ πολλού σαφές ότι στην Σοβιετική Ρωσία δεν υπάρχει κανένα ίχνος αυτής της υποσχόμενης δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά αντιθέτως υπάρχει μια δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο. Επιπλέον, δεν υπάρχουν συνήθεις εκδηλώσεις πολιτικής ελευθερίας εκεί: καμία ελευθερία του Τύπου, καμία ελευθερία του συνέρχεσθαι, κανένα άσυλο οικίας. Μόνον όσοι έζησαν στην Σοβιετική Ρωσία γνωρίζουν την σοβαρότητα και την δύναμη της καταπίεσης που βασιλεύει εκεί. Και πάνω απ’ όλα, επικρατεί πρωτοφανής πολιτικός τρόμος: εκτελέσεις και δολοφονίες, εξορίες και φυλακίσεις σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες. Αυτό έδωσε ο κομμουνισμός στον ρωσικό λαό, αντί για την ελευθερία που υποσχέθηκε…
Στην πολιτική του προπαγάνδα, ο κομμουνισμός ισχυρίζεται ότι επιδιώκει την πραγματοποίηση της ελευθερίας, της ισότητας (δηλαδή της δικαιοσύνης) και της αδελφότητας. Έχουμε ήδη μιλήσει για το πρώτο και το δεύτερο. Όσο για την «αδελφότητα», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η λέξη κλάπηκε από τους Χριστιανούς που αποκαλούν ο ένας τον άλλον «αδέρφια». Ο Απόστολος Πέτρος λέει ευθέως: «πάντας τιμήσατε, τὴν ἀδελφότητα ἀγαπᾶτε…»[2]. Αλλά στην πρακτική ζωή, οι κομμουνιστές, όπως γνωρίζετε, αντικατέστησαν αμέσως την λέξη «αδελφός» με την λέξη «σύντροφος». Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι σύντροφοι μπορούν να είναι και συνεργοί σε εγκλήματα και μέλη κάποιου είδους συμμορίας ληστών. Και φυσικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για «αδελφότητα» εκεί όπου κηρύσσεται η ταξική πάλη, ο φθόνος και το μίσος…
Όλες αυτές οι διαφορές μεταξύ Χριστιανισμού και κομμουνισμού δεν εξαντλούν, ωστόσο, την ίδια την ουσία της αντίφασης μεταξύ τους. Η θεμελιώδης, κύρια και καθολική διαφορά μεταξύ κομμουνισμού και Xριστιανισμού βρίσκεται ακόμη πιο βαθιά -στην ιδεολογία και των δύο. Δεν είναι παράξενο που οι κομμουνιστές πολεμούν τόσο βίαια και πεισματικά την ορθόδοξη πίστη.
Ο κομμουνισμός αρνείται κάθε θρησκεία. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος είναι θρησκεία -η πιο φανατική που έχει υπάρξει ποτέ στον κόσμο- η πιο μισαλλόδοξη και σκοτεινή. Ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία που οδηγεί στον Παράδεισο, ο κομμουνισμός είναι μια θρησκεία που οδηγεί στην Κόλαση. Ο Χριστιανισμός κηρύττει αγάπη για όλους, ο κομμουνισμός κηρύττει το ταξικό μίσος και την καταστροφή όσων διαφωνούν. Ο Χριστιανισμός είναι μια υπέροχη θρησκεία που βασίζεται στην πίστη, στη νίκη της Αλήθειας και της Αγάπης του Θεού. Ο κομμουνισμός είναι μια θρησκεία που επιδιώκει τον στόχο της δημιουργίας ενός επίγειου «παράδεισου» (ενός παραδείσου ζωώδους κορεσμού και πνευματικής αγριότητας).
Και δεν είναι τυχαίο που τοποθετείται ένας σταυρός στον τάφο ενός χριστιανού και ένας κόκκινος πάσσαλος στον τάφο ενός κομμουνιστή. Πόσο ενδεικτικό, φωτεινό και συμβολικό είναι αυτό και για τις δύο πλευρές! Από την μία, πίστη στη νίκη της ζωής επί του θανάτου και του καλού επί του κακού. Από την άλλη, υπάρχει απελπιστικό σκοτάδι, κατήφεια και κενό, χωρίς καμία χαρά, παρηγοριά ή ελπίδα του μέλλοντος. Και ενώ μετά θάνατον τα ιερά λείψανα των ασκητών της χριστιανικής πίστης ανθίζουν από αφθαρσία και ευωδιάζουν, το σάπιο πτώμα του ταριχευμένου «Ιλίτς»[3] είναι το καλύτερο σύμβολο του κομμουνισμού…
(συνεχίζεται)
[1] «Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά» (Πραξ. δ΄ 32).
[2] Α΄ Πέτρ. β΄ 17.
[3] Αναφέρεται στον γνωστό κομμουνιστή δικτάτορα Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν, το πτώμα του οποίου είχε ταριχευθεί και τεθεί σε …προσκύνημα από τους ακολούθους της θρησκείας του κομμουνισμού. Χαρακτηριστό πάντως είναι το γεγονός, ότι ο συγγραφέας Αγιος Φιλάρετος, ο οποίος εκθειάζει εδώ τους Αγίους Ασκητές της Χριστιανικής πίστης ως δοξασμένους ακόμη και μετά θάνατον με αφθαρσία και ευωδία Λειψάνων, έτυχε ακριβώς αυτής της μεγάλης τιμής και δόξης από τον Τριαδικό Θεό μας, ως γνήσιο και άξιο κατοικητήριο της θείας Χάριτος: Στην Ανακομιδή του ιερού Λειψάνου του το 1998, δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την κοίμησή του, το Σκήνος του βρέθηκε άφθαρτο και ευωδιάζον!
