Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἀρκετὲς φορὲς στὸ Εὐαγγέλιο ἔχουμε δεῖ ὅτι ὅταν ἡ προσευχὴ συνοδεύεται ἀπὸ πίστη, δηλαδὴ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, ταπείνωση, δηλαδὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸ «ἐγώ» μας, καὶ ἐπιμονή, δηλαδή, ἀδιάκοπη προσπάθεια νὰ πετύχουμε τὸ ποθούμενο, τότε τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ βέβαιη νίκη, ἡ βέβαιη σωτηρία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ σήμερα, μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ περὶ τῆς Χαναναίας.
Καθὼς ὁ Κύριός μας προχωροῦσε στὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδῶνος, κάποια γυναίκα ἀπὸ τὴν φυλὴ Χαναάν, εἰδωλολάτρισσα, ἀκολουθῶντας τὸν Χριστό μας, φώναζε ἱκετευτικά: «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυίδ· ἡ κόρη μου ὑποφέρει ἄσχημα ἀπὸ πονηρὸ πνεῦμα».
Ξανὰ καὶ πάλι βλέπουμε στὴν δέηση τῆς Χαναναίας τὴν ρίζα τῆς προσευχῆς ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν ἀδιαλείπτως νὰ λέμε γιὰ νὰ καθαρίζεται ἡ καρδιά μας καὶ νὰ φωτίζεται ἡ σκέψη μας: «Ἐλέησόν με Κύριε, υἱὲ Δαυὶδ» – «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».
Ἐπίσης, εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βλέπουμε τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο νὰ ἐπαληθεύονται μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ ἐξιστοροῦνται στὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι πρέπει νὰ λάμψει τὸ Φῶς μας ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά μας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα, δὲν λέει θεωρίες· τὴν ἀλήθεια μᾶς λέει, τὴν ὁποία ἀποδεικνύει ὁ Ἴδιος ἔμπρακτα. Βλέπουμε ἐδὼ ὅτι τόσο ἀκτινοβολοῦσε ἡ ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέχρι καὶ ἡ εἰδωλολάτρισσα νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ κατανοήσει καρδιακὰ ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Θεραπευτής, ὁ Σωτήρας, ὁ Κύριος. Ὁμοίως θὰ κατανοήσουν τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ δοξάσουν τὸν Θεὸ οἱ συνάνθρωποί μας, ἂν δοῦν ἀπὸ ἐμᾶς τὸ Φῶς.
Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς, ὁ Χριστὸς σὰν νὰ μὴν ἄκουγε καθόλου τὴν φωνὴ τῆς τραγικῆς μάνας, συνέχιζε τὸ περπάτημα μὴ δίνοντας σημασία. Κάποια στιγμή, οἱ Ἀπόστολοι Τὸν παρακάλεσαν: «Ἀπόλυσέ την γιατὶ κράζει ἀπὸ πίσω μας», γιὰ νὰ λάβουν τὴν ἀπάντηση: «Δὲν στάλθηκα ἐδὼ παρὰ μόνο γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ».
Ἐνδεχομένως κάποιοι Ἀπόστολοι νὰ σκανδαλίσθηκαν λέγοντας μέσα τους: «ἀπὸ τὴ μία μᾶς διδάσκει ἀγάπη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μένει ἀσυγκίνητος ἀπέναντι στὸν πόνο αὐτῆς τῆς γυναίκας;». Τέτοιου εἴδους λογισμοὶ καχυποψίας εἶναι διαχρονικοὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ αὐτὸ καί, ἂν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία μας, πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. Κάνει κάτι ὁ ἕνας καὶ κάθονται οἱ ἄλλοι καὶ σκέφτονται καὶ λένε καὶ κρίνουν: «τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει;». Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι σωστό, ξέρει πολὺ καλὰ τὶ κάνει. Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι πράγματι λάθος, ὁ Χριστὸς λέει: «ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου». Στὶς ἡμέρες μας τὰ λόγια αὐτά, ἀπὸ κάποιους ἔχουν ξεχασθεῖ, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν νὰ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ τὸ δοκοῦν, διεκδικῶντας τὸν τίτλο τοῦ «κριτοῦ τῆς οἰκουμένης».
Ἐν συνεχείᾳ, πλησιάζει ἡ Χαναναία τὸν Κύριό μας, θλιμμένη καὶ ταλαιπωρημένη, καὶ μὲ βαθιὰ πίστη καὶ συντριβὴ καρδιᾶς Τοῦ λέει: «Κύριε, βοήθησέ με». Ὁ Χριστός μας, συνεχίζοντας τὴν φαινομενικὴ ἀδιαφορία, τῆς ἀπαντάει: «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρεις τὸ ψωμὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὸ δώσεις στὰ κυνάρια». Καταλαβαίνετε πόσο προσβλητικὸ ἦταν αὐτό; Παρά, ὡστόσο, τὸ μέγεθος τῆς προσβολῆς, ἡ Χαναναία, ἀκάθεκτη! Τόσο πολὺ ἔχει ἀγαπήσει τὸν Χριστὸ ποὺ ἡ φαινομενικὴ ἀποστροφή Του, καθόλου δὲν τὴν ἀπογοητεύει. Εὐθὺς παίρνει πάλι τὸν λόγο καὶ μὲ πολλὴ ταπείνωση ἀπαντᾶ: «Ναί Κύριε, ὅμως καὶ τὰ κυνάρια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Ἡ πίστη, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀκάθεκτη ἐπιμονή, κέρδισαν τὸ ἔλεος καὶ τὸν θαυμασμὸ τοῦ Σωτῆρος: «Γυναίκα, μεγάλη ἡ πίστη σου! Νὰ γίνει ὅπως ἐπιθυμεῖς». Καὶ ἔτσι, τὸ κορίτσι της θεραπεύθηκε ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα.
Καὶ ἄλλοι ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν Ἰσραηλίτες, εἶχαν ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο βοήθεια καὶ θεραπεία. Ἐκείνους καθόλου δὲν τοὺς ἀπέφυγε, ἀλλὰ ἱκανοποίησε ἀμέσως τὰ αἰτήματά τους. Στὴν περίπτωση τῆς Χαναναίας, γνώριζε τὸν ψυχικό της πλοῦτο καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ αὐτὴ τὴν δοκιμασία, προκειμένου νὰ λάμψει ἡ ἀρετή της καὶ νὰ ἐξασφαλίσουμε ἕνα ἀκόμη παράδειγμα πρὸς μίμησιν.
Εὔχομαι, μὲ τὴν αὐτὴ πίστη, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐπιμονὴ νὰ πορευθοῦμε στὴ ζωή μας, ἀκολουθῶντας τὸ παράδειγμα τῆς Χαναναίας.
Ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
