Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Κάποια μέρα, επρόκειτο ὁ Κύριός μας νὰ περάσει ἀπὸ τὴν Ἰεριχὼ καὶ πλῆθος κόσμου Τὸν περιέβαλλαν. Κάποιος ἄνδρας ἔμαθε ὅτι θὰ περνοῦσε ὁ Χριστὸς ἀπ΄ τὰ μέρη του καὶ τοῦ γεννήθηκε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ Τὸν δεῖ. Τὸ ὄνομα τοῦ ἀνδρός, Ζακχαῖος. Ὑπῆρχε, ὅμως, ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο γιὰ τὸν Ζακχαῖο ἦταν πολὺ σοβαρό. Ἦταν μικρὸς στὸ ὕψος καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ μεγάλο πλῆθος τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ ἡ ὀπτικὴ ἐπαφή του μὲ τὸν Χριστὸ ἦταν ἀδύνατη. Τόσο, ὅμως, τὸν ἔκαιγε ἡ ἐπιθυμία του νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ, ὥστε ἀποφάσισε νὰ ἀνέβει σὲ μία συκομουριὰ ποὺ βρισκόταν στὸ πλάι τοῦ δρόμου. Θὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι γιὰ νὰ φτάσει σὲ σημεῖο ὁ Ζακχαῖος νὰ ἀνέβει πάνω στὸ δέντρο γενόμενος ἐνδεχομένως περίγελως στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, μάλλον θὰ ἦταν ἄνθρωπος εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος. Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰσχύει, εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο.
Στὸ ἐπάγγελμα ὁ Ζακχαῖος ἦταν τελώνης, στὴν δὲ διαγωγή, ἄνθρωπος αἰσχρός, ἅρπαγας καὶ πλεονέκτης, ὁ ὁποῖος δὲν δίσταζε νὰ θάψει τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ ἴδιος. Γιατί, λοιπόν, αὐτὸς ὁ δεινὸς ληστὴς ἀνέβηκε μέχρι τὴν συκομουριὰ γιὰ νὰ ἀντικρίσει τὸν Κύριό μας;
Μάλλον εἶχε καταλάβει. Τί πράγμα; Εἶχε καταλάβει ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι ἡ ζωή, δὲν φέρνει ἡ ἀδικία τὴν εὐτυχία, δὲν σταματᾶ ποτὲ ὁ φαῦλος κύκλος τῆς ἁμαρτίας. Τόσα χρόνια τί εἶχε καταφέρει; Ἔχτισε μία ὁλόκληρη περιουσία καὶ ὡς ἀποτέλεσμα, ἔμεινε πεινασμένος. Πεινοῦσε ἀπὸ ἀγάπη. Καὶ ἔτσι πεινασμένος καθὼς ἦταν γιὰ ἀγάπη καὶ ἀληθινὴ ζωή, τοῦ μήνυσε κάποιος ὅτι θὰ ἐρχόταν στὴν Ἰεριχὼ ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης, Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις». Γιὰ αὐτὸ καὶ ἔδειξε τόση ἐπιμονὴ ὁ Ζακχαῖος νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ καί, ὅπως ἔχουμε ξανὰ πεῖ, ὁ ἐπιμένων νικᾶ!
Ὁ Ζακχαῖος εἶδε τὸν Χριστὸ καὶ ὁ Χριστὸς τὸν Ζακχαῖο, στὸν ὁποῖο εἶπε: «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, διότι σήμερα πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου». Χαρὰ πλημμύρισε τὴν ψυχὴ τοῦ Ζακχαίου, ὁ ὁποῖος μέσα σὲ λίγα δευτερόλεπτα εἶχε ἀλλάξει, διότι ὁ Χριστὸς τοῦ πρόσφερε χωρὶς διακρίσεις αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο πεινοῦσε: ἀγάπη. Κανεὶς νωρίτερα δὲν τοῦ τὴν προσέφερε ποτέ, διότι κανεὶς δὲν ἔβλεπε ὅτι ἕνα τέτοιο πλάσμα ἔχει ἀξία. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ τονίσει στὸν Ζακχαῖο καὶ στὸν καθένα μας τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῆς ὕπαρξής μας, ἀλλὰ καὶ νὰ βγάλει ἀπὸ μέσα μας τὸ ψυχικό μας κάλλος.
Ἀναδεικνύοντας τὴν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς του, ὁ Ζακχαῖος ἔμπρακτα ἐκδήλωσε τὴν μετάνοιά του, λέγοντας: «Κύριε, τὰ μισὰ ὑπάρχοντά μου τὰ δίνω στοὺς πτωχοὺς καὶ ἂν συκοφάντησα κάποιον, θὰ τοῦ αποδώσω τέσσερεις φορὲς περισσότερα».
Ἔτσι, ὁ Ζακχαῖος, γνώρισε τὴν ἀληθινὴ Ζωὴ. Μακάρι νὰ γνωρίσουμε καὶ ἐμεῖς ἀληθινὰ τὴν Ζωὴ ποὺ λέγεται Χριστός. Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί, περνᾶ συνέχεια ἀπὸ τὴν Ἰεριχώ. Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε σὰν τὸν Ζακχαῖο, κοντοὶ στὰ πνευματικά. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστό, παρὰ μόνο ἂν ἀνέβουμε σὲ συκομουριά. Ὁ Ζακχαῖος, πρὶν ἀνέβει στὴ συκομουριά, ἄφησε ὅλη τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας κάτω καὶ ἐλεύθερος ἀνέβηκε γιὰ νὰ δεῖ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, μὴν ὑπολογίζοντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων. Ταπεινώθηκε ὁ Ζακχαῖος καὶ αὐτὴ ἡ ταπείνωσή του τὸν ἀνέβασε ψηλά, ὥστε εἶδε τὸν Χριστό.
Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ κάνω μία μικρὴ ἀναφορὰ στοὺς Ἁγίους Τρεῖς Ἱεράρχες Βασιλεῖο τὸν Μέγα, Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τοὺς ὁποίους ἀπόψε καὶ αὔριο θὰ τιμήσει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ πού νὰ ξεκινήσει κανεὶς τὸν λόγο γιὰ τοὺς Θεοφόρους αὐτοὺς Πατέρες!
Μεγάλωσαν καὶ οἱ Τρεῖς ἀπὸ γονεῖς Ἁγίους, ἔλαβαν σημαντικὴ μόρφωση καὶ καλλιέργησαν μὲ κόπους ὅλες τὶς ἀρετές. Ἔπειτα ἀπὸ ἀσκητικοὺς ἀγῶνες ἀξιώθηκαν νὰ χειροτονηθοῦν Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο τους στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους μας εἶναι γραμμένο μὲ χρυσὰ γράμματα. Ἄφησαν πίσω τους ἑκατοντάδες συγγράμματα, τὰ ὁποῖα μποροῦν διαχρονικὰ νὰ χρησιμεύσουν ὡς ἄλλες «συκομουριές», καθὼς μελετῶντας ὁ καθένας τὰ γραπτά τους, μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ πολλὰ γιὰ τὸ πώς πρέπει νὰ ζεῖ ὥστε νὰ εἶναι ἀρεστὸς στὸν Θεό. Στὴ θεωρία ἔφτασαν ὄχι μὲ τὴν φιλοσοφία, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐμπειρία. Μάλιστα, διακρίθηκαν στὸν κοινωνικὸ στίβο, καθὼς ὑπηρέτησαν μὲ αὐταπάρνηση τὸ ποίμνιό τους, δημιουργῶντας πρότυπα φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα. Ὑπερασπίσθηκαν τὴν Ὀρθοδοξία σὲ καιροὺς χαλεπούς, μᾶς δίδαξαν τὶ πάει νὰ πεῖ χριστιανικὴ «ὑπομονὴ» καὶ ἀγωνίσθηκαν μὲ παρρησία γιὰ τὰ δίκαια ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐρχόμενοι σὲ σύγκρουση ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς πανίσχυρους τῆς γῆς.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὸν 19ο αἰώνα τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος τοὺς καθιέρωσε ὡς Προστάτες τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, ἀφοῦ ἀποτέλεσαν τοὺς Διδασκάλους τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία συνδυάζει ἁρμονικὰ τὸν Χριστιανισμὸ μὲ τὸν Ἑλληνισμό.
Καὶ φτάσαμε σήμερα στὴν πλήρη κατάργηση τῆς ἀργίας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, τὴν στιγμὴ ποὺ ἄλλες ἀργίες, μηδαμινῆς ἢ ἀνύπαρκτης σημασίας, ἰσχύουν κανονικά. Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅλοι σὲ πόσο μεγάλο βαθμὸ θὰ μειωνόταν ἡ ἐγκληματικότητα τῶν νέων καὶ τὶ ὑψηλὸ ἐπίπεδο θὰ ὑπῆρχε στὴν παιδεία ἂν τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα παρεῖχε ὡς πρότυπο ζωῆς στὰ παιδιά μας τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες. Δυστυχῶς, οἱ ἰθύνοντες στεροῦν ἀπὸ τὰ παιδιά μας αὐτὰ τὰ πρότυπα καὶ ὕστερα ἀναρωτιόμαστε γιατὶ τόσο μίσος καὶ τόση ἐπιθετικότητα μεταξὺ τῶν νέων. Ὅ,τι σπέρνει ὁ καθένας, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει.
Ἐν κατακλείδι, εὔχομαι μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ζακχαίου νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀντικρίσουμε τὸν Χριστό, ὥστε ἡ ζωή μας νὰ μεταμορφωθεῖ, γεμίζοντας ἀγάπη καὶ χαρά.
Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους τοὺς μαθητὲς καὶ τὶς μαθήτριες, μὲ τὴν ἑξῆς προτροπή: παιδιά μου, πάρτε σὰν τὶς μέλισσες ἀπὸ παντοῦ μόνο τὰ καλά. Γεμίστε μὲ εὐλογίες τὴν ζωή σας, ὥστε αὐτὸ ποὺ θὰ προσφέρετε αὔριο στὶς οἰκογένειές σας, στὴν κοινωνία καὶ τὴν Ἐκκλησία μας, νὰ εἶναι πολύτιμο, καθαρὸ καὶ ἁγνὸ σὰν τὸ μέλι.
Ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
