Βρωμερές συκοφαντίες
Πολλά όμως διεσπείροντο από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανέγερσης της Μονής [δηλαδή της γυναικείας Μονής της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, της οποίας κατόπιν διετέλεσε εφημέριος και πνευματικός]. Πολύ εδοκιμάσθη από τους διεστραμμένους, τους μοχθηρούς και τους συκοφάντες. Διέδιδαν συκοφαντίες ανηθικότητος ανηκούστους. Ησχολήθη με αυτές και η Ιερά Σύνοδος. Ο δέ τότε Πρόεδρος αυτής, ο Αθηνών Θεόκλητος μετέβη αυτοπροσώπως επιτοπίως το 1908, διά να εξετάση. Φεύγοντας όμως από εκεί αναγκάσθηκε να ομολογήση ότι «ήτο όντως Θείον έργον».
Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης.
Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Αυτός ο δυστυχής ήτανε μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκαμε πολύ κακό στην Εκκλησία.
Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης.
Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Αυτός ο δυστυχής ήτανε μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκαμε πολύ κακό στην Εκκλησία.
Αυτός υπήρξε πρωτοπόρος της παναιρέσεως του Οικουμενισμου και υπεύθυνος
για το ημερολογιακὸ σχίσμα που ταλανίζει έως σήμερα την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ήταν αυτὸς που πήρε τον απόδημο Ελληνισμό, τις ελληνορθόδοξες Εκκλησίες Ευρώπης, Αμερικής και Αυστραλίας, Τσεχοσλοβακίας, Εσθονίας και Φινλανδίας) απὸ την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος και τις προσάρτησε στο Πατριαρχειο. Αναγνώρισε τις αγγλικανικὲς χειροτονίες.
- Τί κάνεις εδώ; Μοναστήρι κτίζεις τώρα; Δεν βλέπεις ότι τόσα εξωκκλήσια γύρω εδώ ερήμωσαν; Δεν είναι για Μοναστήρια στη σημερινή εποχή.
Ο Πενταπόλεως όμως εξηκολούθησε και έγινε το Μοναστήρι και άλλα πολλά κατόπιν, ώστε η Αίγινα σήμερον να έχη τα περισσότερα Μοναστήρια. Το προείπεν ο Άγιος: «Θα γίνη, είπεν, η Αίγινα το Άγιον Όρος των Μοναζουσών». Και ήδη έχει εννέα Μοναστήρια γυναικών.
Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών. Ο Μεταξάκης, που έκαμε τόσε εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχεν οικτρόν τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεββάτι του νεκρόν και με την γλώσσαν του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσαν, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ιεράς Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας!
Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοσιν και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχεν άγιον τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνον από το Πανελλήνιον, αλλά και από όλην την Υδρόγειον.
Ο Πενταπόλεως όμως εξηκολούθησε και έγινε το Μοναστήρι και άλλα πολλά κατόπιν, ώστε η Αίγινα σήμερον να έχη τα περισσότερα Μοναστήρια. Το προείπεν ο Άγιος: «Θα γίνη, είπεν, η Αίγινα το Άγιον Όρος των Μοναζουσών». Και ήδη έχει εννέα Μοναστήρια γυναικών.
Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών. Ο Μεταξάκης, που έκαμε τόσε εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχεν οικτρόν τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεββάτι του νεκρόν και με την γλώσσαν του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσαν, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ιεράς Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας!
Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοσιν και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχεν άγιον τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνον από το Πανελλήνιον, αλλά και από όλην την Υδρόγειον.
Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὁ Θεὸς παρεχώρησε νὰ περάση καὶ ἐκεῖ πολλὲς θλίψεις καὶ πίκρες. Παρ' ὅλην τὴν ἐκεῖ ἐργασίαν του, πολλοὶ κακοὶ ἄνθρωποι, ὄργανα τοῦ διαβόλου ἔλεγαν, ὅτι ὁ Ἅγιος εἶναι ὑποκριτὴς καί, ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ κάνει, εἶναι ὑποκριτικά. Ἔφθασαν μάλιστα στὸ σημεῖον νὰ τὸν κατηγοροῦν γιὰ ἀνηθικότητες καί, ὅτι τὸ Μοναστήρι τὸ κατάντησε ἄντρον ἀκολασίας! Διέδιδαν, ὅτι οἱ μοναχὲς γεννοῦσαν νόθα παιδιὰ καὶ τὰ πετοῦσε στὸ πηγάδι.
Κάποια μητέρα, μάλιστα, ποὺ τὴν ἔλεγαν στὴν Αἴγινα «Κεροὺ» εἶχε μία κόρη 16 ἐτῶν χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη καὶ θεοφοβούμενη. Ἡ μητέρα αὐτὴ εἶχε μανία καταδιώξεως πρὸς τὴν κόρην της καὶ πολλὲς φορὲς ἐπιχείρησε νὰ τὴν σκοτώση. Τὸ δυστυχισμένο αὐτὸ πλάσμα βρῆκε καταφύγιο στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Ἅγιος, πονόψυχος καθὼς ἦταν, τὸ δέχτηκε καὶ τὸ προστάτεψε.
Ἡ Κεροὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ χωνέψη καὶ ἄρχισε νὰ συκοφαντῆ τὸν Ἅγιο. Τὰ λόγια της ἦταν πολὺ φαρμακερὰ καὶ πειστικά. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε τὸ περιστατικὸ στὸ Μητροπολίτη Ἀθηνῶν, Θεοκλητό, ζητώντας ὁδηγίες. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε νὰ τὴν προστατεύση τὴν κοπέλλα. Ἡ κοπέλλα ἔφθασε στὰ 18 τῆς χρόνια. Ἡ Κεροὺ ὅμως τὸ πῆρε πεῖσμα. Εἶχε τὸ σατανᾶ μέσα της. Ἐπῆγε στὸν Πειραιὰ καὶ ἄρχισε....
Κάποια μητέρα, μάλιστα, ποὺ τὴν ἔλεγαν στὴν Αἴγινα «Κεροὺ» εἶχε μία κόρη 16 ἐτῶν χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη καὶ θεοφοβούμενη. Ἡ μητέρα αὐτὴ εἶχε μανία καταδιώξεως πρὸς τὴν κόρην της καὶ πολλὲς φορὲς ἐπιχείρησε νὰ τὴν σκοτώση. Τὸ δυστυχισμένο αὐτὸ πλάσμα βρῆκε καταφύγιο στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Ἅγιος, πονόψυχος καθὼς ἦταν, τὸ δέχτηκε καὶ τὸ προστάτεψε.
Ἡ Κεροὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ χωνέψη καὶ ἄρχισε νὰ συκοφαντῆ τὸν Ἅγιο. Τὰ λόγια της ἦταν πολὺ φαρμακερὰ καὶ πειστικά. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε τὸ περιστατικὸ στὸ Μητροπολίτη Ἀθηνῶν, Θεοκλητό, ζητώντας ὁδηγίες. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε νὰ τὴν προστατεύση τὴν κοπέλλα. Ἡ κοπέλλα ἔφθασε στὰ 18 τῆς χρόνια. Ἡ Κεροὺ ὅμως τὸ πῆρε πεῖσμα. Εἶχε τὸ σατανᾶ μέσα της. Ἐπῆγε στὸν Πειραιὰ καὶ ἄρχισε....
τὰ κλάματα μπροστὰ στὸν Ἀνακριτὴ νὰ διηγῆται τὴν τραγωδίαν της. «Ἕνας Καλόγηρος, ποὺ τάχα ἀσκητεύει, μοῦ τὴν πῆρε στὸ γυναικομονάστηρο. Αὐτὸς ἔχει ὅλες τὶς καλογρηες ἐρωμένες. Σῶστε τὸ παιδί μου...».
Ὁ Εἰσαγγελεὺς πῆρε τὴν κατάθεσιν καὶ τὴν ἑπομένην πῆγε ἀγριεμένος στὴν Αἴγινα μὲ δυὸ χωροφύλακες. Παρεβίασε τὴν πόρτα, παρὰ τοὺς κανονισμοὺς τοῦ Μοναστηριοῦ, καὶ μπῆκε κατ' εὐθείαν στὸ διαμέρισμα τοῦ Ἁγίου. Οἱ Μοναχὲς ἀναστατώθηκαν καὶ ἄρχισαν νὰ κλαῖνε. Ὁ Δεσπότης σηκώθηκε μὲ τὸ συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο νὰ τοὺς ὑποδεχθῆ. Ὁ Ἀνακριτὴς ἔξω φρενῶν, εἶπε εἰς τὸν ἑβδομηκονταετῆ τότε γέροντα:
- Βρὲ παληοκαλόγηρε!... ποῦ εἶναι τὰ παιδιὰ ποῦ κάνεις; (Ἐπηκολούθησε αἰσχροτάτη φράσις). Αὐτὰ κάνεις ἐδῶ πέρα; Κατόπιν τὸν ἐπίασε ἀπὸ τὸ ράσο καὶ τὸν ἀπειλοῦσε, λέγοντας:
- Θὰ σοὺ ξεριζώσω τὰ γένια τρίχα-τρίχα.
Ὁ Ἅγιος δὲν ἔβγαλε λέξι. Μόνον μὲ τὸ χέρι τοῦ ἔδειχνε ψηλὰ καὶ ἔλεγε:
- Βλέπει ὁ Θεός. Ξέρει ὁ Θεός!!
Καὶ πράγματι! «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, Ὃς τὰ πάνθ' ὁρᾶ». Ὁ ἀσεβέστατος Εἰσαγγελεὺς σὲ μία ἑβδομάδα ἀρρώστησε βαρειά. Εἶχε τρομεροὺς πόνους ἀπὸ τὴν ἀρρώστειά του. Τὸ χέρι ἐκεῖνο, ποὺ ἐπίασε καὶ κουνοῦσε τὸν Ἅγιο, ξεράθηκε. Τότε τὸ συναισθάνθηκε καὶ ζήτησε νὰ τὸν πάνε μπροστὰ στὸν Ἅγιον, νὰ τὸν συγχωρέση. Πράγματι τὸν πῆγαν. Ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου, μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα του καὶ ζητοῦσε νὰ τὸν λυπηθῆ. Ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε στὸ Θεὸ πολύ. Ἦταν ὁ μακάριος ἀνεξίκακος καὶ μακρόθυμος. Τὸν συνεχώρησε μὲ τὴν καρδιά του. Τοῦ Εἰσαγγελέως [ὡστόσο] ἔπειτα ἀπὸ δύο χρόνια του κόψανε τὸ χέρι. Ἐκεῖνο τὸ χέρι ποὺ κουνοῦσε, ἀπὸ τὸ γιακὰ τοῦ ράσου, τὸν Ἅγιο.
Τὸ Μοναστήρι τοῦ ὅμως, παρ' ὅλα αὐτά, ἐπρόκοψε. Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Ἀδελφότης ἐμεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν καὶ ἄλλες Ἀδελφὲς καὶ μάλιστα μορφωμένες. Ἔγινε ἕνα πνευματικὸν κέντρον, ποὺ ξεκούραζε ψυχικὰ καὶ φώτιζε τοὺς ἀνθρώπους.»
Ὁ Εἰσαγγελεὺς πῆρε τὴν κατάθεσιν καὶ τὴν ἑπομένην πῆγε ἀγριεμένος στὴν Αἴγινα μὲ δυὸ χωροφύλακες. Παρεβίασε τὴν πόρτα, παρὰ τοὺς κανονισμοὺς τοῦ Μοναστηριοῦ, καὶ μπῆκε κατ' εὐθείαν στὸ διαμέρισμα τοῦ Ἁγίου. Οἱ Μοναχὲς ἀναστατώθηκαν καὶ ἄρχισαν νὰ κλαῖνε. Ὁ Δεσπότης σηκώθηκε μὲ τὸ συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο νὰ τοὺς ὑποδεχθῆ. Ὁ Ἀνακριτὴς ἔξω φρενῶν, εἶπε εἰς τὸν ἑβδομηκονταετῆ τότε γέροντα:
- Βρὲ παληοκαλόγηρε!... ποῦ εἶναι τὰ παιδιὰ ποῦ κάνεις; (Ἐπηκολούθησε αἰσχροτάτη φράσις). Αὐτὰ κάνεις ἐδῶ πέρα; Κατόπιν τὸν ἐπίασε ἀπὸ τὸ ράσο καὶ τὸν ἀπειλοῦσε, λέγοντας:
- Θὰ σοὺ ξεριζώσω τὰ γένια τρίχα-τρίχα.
Ὁ Ἅγιος δὲν ἔβγαλε λέξι. Μόνον μὲ τὸ χέρι τοῦ ἔδειχνε ψηλὰ καὶ ἔλεγε:
- Βλέπει ὁ Θεός. Ξέρει ὁ Θεός!!
Καὶ πράγματι! «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, Ὃς τὰ πάνθ' ὁρᾶ». Ὁ ἀσεβέστατος Εἰσαγγελεὺς σὲ μία ἑβδομάδα ἀρρώστησε βαρειά. Εἶχε τρομεροὺς πόνους ἀπὸ τὴν ἀρρώστειά του. Τὸ χέρι ἐκεῖνο, ποὺ ἐπίασε καὶ κουνοῦσε τὸν Ἅγιο, ξεράθηκε. Τότε τὸ συναισθάνθηκε καὶ ζήτησε νὰ τὸν πάνε μπροστὰ στὸν Ἅγιον, νὰ τὸν συγχωρέση. Πράγματι τὸν πῆγαν. Ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου, μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα του καὶ ζητοῦσε νὰ τὸν λυπηθῆ. Ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε στὸ Θεὸ πολύ. Ἦταν ὁ μακάριος ἀνεξίκακος καὶ μακρόθυμος. Τὸν συνεχώρησε μὲ τὴν καρδιά του. Τοῦ Εἰσαγγελέως [ὡστόσο] ἔπειτα ἀπὸ δύο χρόνια του κόψανε τὸ χέρι. Ἐκεῖνο τὸ χέρι ποὺ κουνοῦσε, ἀπὸ τὸ γιακὰ τοῦ ράσου, τὸν Ἅγιο.
Τὸ Μοναστήρι τοῦ ὅμως, παρ' ὅλα αὐτά, ἐπρόκοψε. Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Ἀδελφότης ἐμεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν καὶ ἄλλες Ἀδελφὲς καὶ μάλιστα μορφωμένες. Ἔγινε ἕνα πνευματικὸν κέντρον, ποὺ ξεκούραζε ψυχικὰ καὶ φώτιζε τοὺς ἀνθρώπους.»
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ» (ἔκδ. «Ὀρθόδοξου Τύπου», Κάνιγγος 10, Ἀθῆναι 2001)
