ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου
τοῦ Scranton
«Ὡς ἐν Βλαχέρναις ἀΰλως ἀνέπτυξας, τήν φωταυγῆ καί σωτήριον Σκέπην σου,
οὕτω καί νῦν ταύτην, ἅπλωσον Ἀχραντε, καί περισκέπασον ταύτην τήν ποίμνην σου,
αὐτῆς γάρ ὑπάρχεις τό στήριγμα.»
Α΄. Τό Ὅραμα τῆς Ἁγίας Σκέπης
Ἦν Κυριακή ἡμέρα καί ἡ δ΄(4η) ἑωθινή (μέ τό Βυζαντινόν ὡρολόγιον) τῆς α΄(1ης) τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 457 ἤ 458 εἰς τήν Βασιλεύουσαν τῶν πόλεων, τήν Κωνσταντινούπολιν. Αὐτοκράτωρ μέν τοῦ Βυζαντίου ἦτο ὁ Λέων Α΄ ὁ Θρᾷξ (ὁ Μακέλλης, 457-474) καί Βασίλισσα ἡ Βηρίνα˙ Πατριάρχης δέ ὁ Ἀνατόλιος (449-458). Εἰς τόν περίλαμπρον καί πάνσεπτον Ἱερόν Ναόν τῶν Βλαχερνῶν[1] ὁλονύκτιος ἀγρυπνία ἐγένετο καί ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ὁ διά Χριστόν σαλός ηὑρίσκετο ἐκεῖ συμπροσευχόμενος μέ τόν μαθητήν του, τόν εὐλαβέστατον Ἐπιφάνιον, ὁ ὁποῖος ἔγινεν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετωνομασθείς εἰς Εὐφήμιον (489-495), καθ’ ὡς καί μέγα πλῆθος λαοῦ.[2]
Ὁ μακάριος αὐτός ἀνήρ, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, βλέπει ὀφθαλμοφανῶς, ἐν τῇ προαναφερομένῃ ὥρᾳ, τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον νά εἰσέρχεται ἐκ τῆς βασιλικῆς πύλης τοῦ νάρθηκος, πολύ ὑψηλήν, εὐπρεπεστάτην καί εὐμεγεθεστάτην ὡς ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, συνοδευομένην ὑπό φοβερᾶς παρατάξεως ἁγίων Ἀγγέλων καί μαζί της ἦσαν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, χειροκρατοῦντες τήν Βασίλισσαν τῶν Οὐρανῶν. Ἐκ τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, ἄλλοι προεπορεύοντο καί ἄλλοι ἠκολούθουν ψάλλοντες ᾄσματα πνευματικά καί πάντερπνα, ἀκουόμενα μόνον ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί τοῦ Ἐπιφανίου.
Ἀφοῦ προσηυχήθη ἐπί ἀρκετήν ὥραν ἡ Θεοτόκος, ἠγέρθη καί εἰσῆλθεν εἰς τό Ἱερόν τοῦ Ναοῦ διά τῆς ὡραίας Πύλης, ὅπου ηὑρίσκετο ἡ ἁγία Σορός, ἡ ὁποία περιεῖχεν τό ἱερόν αὐτῆς Μαφόριον. Τό ἔλαβεν καί ἐξελθοῦσα καί πάλιν ἀπό τήν ὡραίαν Πύλην ἐστάθη ἐμπρός τοῦ ἱεροῦ βήματος, τό ἐξετύλιξεν ἀπό τήν Πανάχραντον αὐτῆς Κεφαλήν μέ ὑπεραγίαν σεμνότητα, τό ἐκράτησεν μέ τά ἄχραντά της χέρια καί τό ἥπλωσεν μέγα, ἀπαστράπτον καί φοβερόν ἄνωθεν τοῦ περιεστῶτος λαοῦ καί τούς ἐσκέπασεν. Αὐτό τό μέγα θαῦμα, τό ἔβλεπαν οἱ μακάριοι αὐτοί ἄνδρες ἐπί ἀρκετήν ὥραν ἐφηπλωμένον νά λάμπῃ ὅπως καί ἡ ἀστραπή, ὡς ἤλεκτρον ἐξαστράπτον. Καθ’ ὅν χρόνον ἡ Κυρία Θεοτόκος ηὑρίσκετο ἐντός τοῦ ναοῦ καί ἡ ἁγία Σκέπη της ἐφαίνετο ἡπλωμένη, διένεμε αὕτη χάριν καί εὐλογίαν. Κατόπιν ἤρχισεν νά ἀνεβαίνῃ πρός τόν οὐρανόν μαζί μέ τήν ἁγίαν Σκέπην της καί νά χάνεται εἰς τά ὕψη τῶν οὐρανῶν. Ἡ ἁγία Σκέπη ἦτο ἡ Χάρις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ διά τοῦ ἱεροῦ της Μαφορίου, τό ὁποῖον ηὑρίσκετο καί ἐφυλάσσετο ἐκεῖ εἰς τόν ναόν τῶν Βλαχερνῶν, παρεχομένη πρός τούς πιστούς.[3]
Ἡ Ἁγία Σκέπη εἶναι ἡ ἐλπίς ἡμῶν εἰς τοιούτους φοβερούς καί πονηρούς καιρούς ὅπου διάγομεν. Εἰς τήν Ὑπερευλογημένην Παρθένον, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου,[4] τήν δίδουσαν εἰς ἡμᾶς τήν Σκέπην της τήν κραταιάν καταφεύγομεν, ἵνα ἐκ πάντων τῶν κινδύνων λυτρώσῃ ἡμᾶς, ἵνα ἐκ τῶν ἐπερχομένων δεινῶν ὑπερασπισθῇ ἡμᾶς καί ἵνα ἐκ τῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ διαφυλάξῃ ἡμᾶς ἀβλαβεῖς καί σεσωσμένους ὑπό τήν Σκέπην Αὐτῆς τήν Ἁγίαν.[5] Ἡ Ὑπέραγνη Παρθένος Μαρία[6] εὑρίσκεται, ἀφ’ ἑνός, μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί Υἱοῦ της, τοῦ ὄντος κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἀφ’ ἑτέρου, μεταξύ τῶν πιστῶν τῶν ὄντων σῶμα τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ˙ ὑπερκειμένη μέν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οὖσα ἀληθῶς ἀνωτάτω πάντων τῶν κτισμάτων, πλησιάζουσα δέ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς δωρησαμένη εἰς Αὐτόν τήν σάρκα. Ὡράθη ἐπανειλημμένως καί συνεχίζει νά ὁρᾶται ἕως τῶν ἡμερῶν μας ὡς ἑστῶσα εἰς τόν ἀέρα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, μεταξὐ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, μεταξύ τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ καί τῆς ἀγωνιζομένης γνησίας Παραδοσιακῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Πράγματι, ἡ Ἁγία Σκέπη διαφυλάττει, κοσμεῖ καί στολίζει ὅλους τούς Ὀρθοδόξους˙ διαφυλάττει μέν, ὅταν τούς ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς ἀποδιώκῃ μακράν ἐξ ἡμῶν˙ ὅταν ἐλευθερώνῃ τούς αἰχμαλώτους τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπό τά δεσμά των˙ ὅταν τούς τυραννουμένους ὑπό τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων ἐλευθεροῖ˙ ὅταν τούς θλιβομένους παραμυθῆται˙ ὅταν τούς ἀδικουμένους ὑπερασπίζηται˙ ὅταν τούς πεινασμένους τρέφῃ˙ ὅταν εἰς τούς ἐν τρικυμίᾳ γίνεται λιμήν˙ ὅταν τούς ἀσθενεῖς ἐπισκέπτεται˙ καί ὅταν τάς Ἱεράς της Μονάς καί Ναούς ἐν τῷ κόσμῳ διασπείρῃ. Κοσμεῖ δέ ἡμᾶς, σκέπουσα ἐνώπιον Θεοῦ τήν γύμνωσιν τῆς ἀθλίας ἡμῶν ψυχῆς, καί διά μέν τῶν ὑψηλῶν αὐτῆς ὑπουργημάτων, ὡς διά πολυτίμων στολῶν κατακοσμοῦσα˙ διά δέ τῶν πολλῶν αὐτῆς χαρίτων, ὡς ἀνεξαλείπτων θησαυρῶν, ἀναπληροῦσα τήν ἔνδειαν ἡμῶν, εὐαρέστους ἡμᾶς ἀποκαθιστᾷ εἰς τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν. Σκέπει, κοσμεῖ καί στολίζει, ὅλους ἡμᾶς, ὅταν τούς μή ἔχοντας τό τοῦ γάμου ἔνδυμα περιβάλλῃ διά τῆς ἱερᾶς αὐτῆς Ἐσθῆτος καί ἀπεργάζηται, οὕτως ὥστε νά μή φαίνεται ἐνώπιον τοῦ παντεφόρου ὀφθαλμοῦ τοῦ Θεοῦ ἡ αἰσχύνη τῆς ψυχικῆς ἡμῶν γυμνότητος, ἥτις προεικονίσθη ποτέ διά τῆς ἀοράτου καί ἀκατασκευάστου γῆς, κεκαλυμμένης οὔσης τότε διά τῶν ὑδάτων.
Β΄. Ἡ Ἁγία Σκέπη ὡς Προστάτις τῆς Ρωμανίας
Εἰς τούς δισχιλιετεῖς ἀγῶνάς του ὁ Ἑλληνισμός εἶδεν ὁλοφάνερα τήν προστασίαν τῆς Παναγίας καί πολλάς φοράς ζωντανά θαύματα, τά ὁποῖα τόν ὡδήγησαν εἰς τήν νίκην τοῦ Ἔθνους καί τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἁπλοῖ ἄνθρωποι δέχονται πάμπολλα θαύματα καί βλέπουν ἀμέτρητα ὁράματα τῆς Ἐπικούρου Παναγίας μας. Ζωντανόν καί ὁλοφάνερον θαῦμα τῆς Παναγίας, εἶναι ἡ σωτηρία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ἀβάρους καί τούς Πέρσας, οἱ ὁποῖοι ἐπολιόρκησαν τήν Πόλιν ἐκ ξηρᾶς καί θαλάσσης, ἐνῷ ἔλειπεν εἰς ἐκστρατείαν ὁ Αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος (610-641).[7] Εἰς τήν κρίσιμον ἐκείνην ὥραν κατέφυγον εἰς τήν Παναγίαν˙ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου καί πάλιν γίνονται δεήσεις. Ὁ Πατριάρχης Σέργιος (610-638) κρατῶν εἰς τάς χείρας του τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ἐνεθάρρυνε τόν ὀλίγον στρατόν, ὁ ὁποῖος εἶχε λάβει θέσεις ἀμύνης εἰς τό φρούριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τότε, τό 626 μέ τήν βοήθειαν τῆς Παναγίας τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ὁ ἐχθρικός στρατός ἐνικήθη καί ἔλυσε τήν πολιορκίαν. Ὁ ἀρχηγός τῶν βαρβάρων Χαγάνος, κατά τήν διάρκειαν τῶν μαχῶν, ἔβλεπε μέ τρόμον «γυναῖκα σεμνοφοροῦσαν καί περιτρέχουσαν τό τεῖχος, μόνην οὖσαν». Ἡ νίκη ἐκείνη ἀπεδόθη τῇ θείᾳ προστασίᾳ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ Παρθένου Μαρίας. Ἀπό τό γεγονός αὐτό καθιερώθη ἡ Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ψαλλομένη ἐν ὀρθοστασίᾳ τῶν ἐκκλησιαζομένων, καί ἀποτελεῖ τήν κατ’ ἐξοχήν εὐχαριστήριον ἀκολουθίαν τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεομήτορος ἡμῶν.
Δέν ἦτο ὅμως αὕτη ἡ μοναδική περίπτωσις τῆς συμπαραστάσεως τῆς Ξυνηγόρου Παναγίας πρός τό ἀγωνιζόμενον Ὀρθόδοξον Ἔθνος μας. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης, καί ἐπί Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Δ΄ τοῦ Πωγωνάτου (668-685), ἐσώθη καί πάλιν ἡ Κωνσταντινούπολις ἀπό τούς Μουσουλμάνους Ἄραβας τῷ 677, οἱ ὁποῖοι τήν εἶχον πολιορκήσει καί τελικῶς, ἠναγκάσθησαν νά φύγουν ἄπρακτοι «αἰσχυνθέντες τῇ τοῦ Θεοῦ βοηθείᾳ καί τῆς Θεομήτορος». Ἐπίσης, τό 717, ἐπί Αὐτοκράτορος Λέοντος Γ΄ τοῦ Ἰσαύρου (717-741), ἡ Κωνσταντινούπολις σώζεται καί πάλιν ἀπό τήν βαρβαρικήν ἐπιδρομήν τῶν Ἀράβων, διότι οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοί της κατέφυγον εἰς τήν θείαν Προστασίαν. Μέ τόν Τίμιον Σταυρόν καί τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας[8] ἀνά χείρας ἐκύκλωσαν τό τεῖχος ἔσωθεν καί παρεκάλουν τόν Θεόν νά τούς σώσῃ. Σφοδρά καταιγίς ἐκτύπησε τότε τόν στόλον τῶν Ἀράβων εἰς τήν Προποντίδα καί ἐβύθισεν 2.500 πλοῖα καί ἐπνίγησαν 60.000 ἄνδρες. Ἡ παρουσία τῆς Παναγίας καί ἡ βοήθειά της ἀναφέρεται εἰς πολλάς ἄλλας νίκας τοῦ Βυζαντινοῦ καί Μεταβυζαντινοῦ Ἑλληνισμοῦ, καθ’ ὡς καί κατά τούς Ἐθνικούς ἀγῶνας τοῦ 1821 ἕως τό 1940, ἀλλά καί ἕως σήμερον. Παρουσιάζεται ὀφθαλμοφανῶς δέ Αὕτη ὡς Προστάτις καί Βοηθός τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Προσφάτως, κατά τόν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον, τό 1940, ὅταν ἐπετέθησαν ἐναντίον τῆς μικρᾶς καί ἀδυνάτου Ἑλλάδος τά ἑκατομμύρια τῶν Ἰταλῶν[9] καί Γερμανῶν, ἡ Παναγία καί πάλιν ὑπῆρξεν προστάτις καί ὑπέρμαχος Στρατηγός. Ἡ θεοειδής παρουσία της εἰς τό μέτωπον διεπιστώθη εἰς πάρα πολλάς περιπτώσεις. Ἀναφέρομεν μόνον δύο περιπτώσεις, αἱ ὁποῖαι συνέβησαν, ἡ μέν πρώτη εἰς τόν τομέα ὅπου ὑπηρετοῦσεν ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, εἰς ἕναν Ἀνθυπασπιστήν, τόν Νικόλαον Γκάτζαρον, καί ὁ ὁποῖος ἔγραψεν, ὅτι ἀκριβῶς συνέβη, εἰς τόν π. Χαράλαμπον˙ ἐπίσης ἔχομεν τήν ἀναφοράν τοῦ ἐν λόγῳ ἀξιωματικοῦ πρός τόν Διοικητήν του.[10] Μετά τήν ἐμφάνισιν τῆς φιλτάτης Παναγίας, ὅλοι οἱ στρατιῶται ἔδωσαν τόν πτωχόν ὀβολόν των καί μέ προθυμίαν ἐκτίσθη, εἰς τό μέρος ἐκεῖνο τῆς ἐμφανίσεως, Ναός τῆς Παναγίας. Ἡ δευτέρα περίπτωσις εἶναι μία διήγησις τήν ὁποίαν ἔκαμεν εἰς τόν συγγραφέα εἷς ἕτερος λοχαγός τοῦ στρατοῦ μας καί μετέπειτα ἱερέας τοῦ Ὑψίστου, ὁ πατήρ Χαράλαμπος.
Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀπαντητικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀνθυπασπιστοῦ Νικολάου Γκατζάρου καί τῆς ἀναφορᾶς του πρός τό Τάγμα του, ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Ἐν Ἰωαννίνοις τῇ 3-2-1968
Πανασιολογιώτατε,
Ὁ ἀδελφός μου Σωτήρης δι’ ἐπιστολῆς του μοί διεβίβασε τήν ὑμετέραν παράκλησιν, ὅπως σᾶς γράψω περί τοῦ ὑπ’ ἐμοῦ ὁράματος τῆς Θεοτόκου κατά τόν Ἑλληνοϊταλικόν πόλεμον 1940-41.
Ἐν τῇ προσπαθείᾳ μου νά ἐρευνήσω εἰς τά ἀτομικά μου ἀρχεῖα πρός ἀνεύρεσιν τῆς ἀναφορᾶς μου, τήν ὁποίαν τότε ὑπέβαλον, ἐβράδυνα.
Ἐτύγχανον Διμοιρίτης τῆς Γ΄ Διμοιρίας (2ου Λόχου, Ι Τάγματος 40ουΣυν/τος Εὐζώνων) ὅτε εἰς τήν περιοχήν Α΄ τοῦ χωρίου Γκολέμι ἐν Β. Ἠπείρῳ (Ἀλβανία) κατά μίαν προσωρινήν ἀνάπαυλαν τοῦ Τάγματος ἐν ἐφεδρείᾳ, καθ’ ἥν δέν ἐδικαιολογεῖτο παραίσθησις ἤ ὀλιγοψυχία, συνέβη τό ὅραμα.
Θεωρῶ λοιπόν ἐπιβεβλημένον μου καθῆκον νά σᾶς ἐνημερώσω περί τοῦ γεγονότος ἐκείνου.
Τοῦτο περιγράφεται ἐν τῇ ὑποβληθείσῃ ἀναφορᾷ μου, τῆς ὁποίας ἀκριβές ἀντίγραφον σᾶς ἐγκλείω.
Ἐπειδή ὡς Χριστιανός δέν ἐπιθυμῶ θόρυβον περί τό ὄνομά μου παρακαλεῖσθε θερμότατα, ὅπως μείνω ἄγνωστος, πρᾶγμα ὅπερ ἔχω καί ὡς ἀρχήν.
Μετά σεβασμοῦ
Νικόλαος Γκάτζαρος
Ὁδός Λόρδου Βύρωνος 9, Ἰωάννινα»
«Ἀριθ. Δ.Υ. Ἐν Τ.Τ. 712 τῇ 3ῃ Μαρτίου 1941
Ὁ Ἀνθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος
Πρός τό Ι/40 Τάγμα Εὐζώνων
Ἐνταῦθα
«Περί ἐμφανίσεως τῆς Παναγίας καί τῶν δοθεισῶν μοι ὑπ’ Αὐτῆς ἐντολῶν»
Λαμβάνω τήν τιμήν νά ἀναφέρω ὑμῖν ὅτι χθές τήν Κυριακήν, 2 Μαρτίου ἐ. ἔ. καί περί ὥραν 8ην μ. μ. μετέβην εἴς τι παρακείμενον τοῦ καταυλισμοῦ 2ου Λόχου τοῦ Τάγματος Ὑμῶν μικρόν ὕψωμα ἀπέχον περί τά 300 μέτρα, χάριν περιπάτου, αἰσθανθείς τήν ἀνάγκην κινήσεως. Μία μυστηριώδης δύναμις ὡσάν νά μέ ὤθη πρός τά ἐκεῖ. Ὁ ἀήρ ἔχει ἤδη παύσει νά φυσᾷ καί ὁ οὐρανός ἦτο ἀστερόης. Κατά τήν ἐπιστροφήν μου εἰς τήν σκηνήν, δέν ἔχω ἀριθμήσει 10 βήματα, ὅτε αἰφνιδίως ἐνεφανίσθη ἐμπρός μου καί μοῦ ἀνέκοψε τόν δρόμον μία γυνή μαυροφόρα ἔχουσα σεμνήν τήν ἐμφάνισίν της. Τό πρόσωπόν της διεκρίνετο χαρακτηριστικῶς εἰς τό βραδυνό ἡμίφως. Εἰς τό θέαμα τοῦτο καταληφθείς ἐξ ἀπροόπτου, κατ’ ἀρχάς ἐξεπλάγην, κατόπιν ὅμως αὐτοστιγμεί συνῆλθον ἐκ τοῦ τρόμου, ἐπειδή ἐγνώριζον, ὅτι πολλάκις ἡ Παναγία ἐνεφανίσθη εἴτε ὡς ὅραμα, εἴτε καθ’ ὕπνον κατά τάς πολεμικάς ἐπιχειρήσεις τοῦ Στρατοῦ μας.
Ἐγώ ὅλως μηχανικῶς ἔλαβον θέσιν ἡμιγονυπετῆ, ἵνα ἀσπασθῶ τήν δεξιάν Της. Ἐκ τῆς συγκινήσεως οἱ ὀφθαλμοί μου ἐδάκρυζον, οἱ πόδες καί τά χείλη μου ἔτρεμον ἐπί πολλήν ὥραν. Ἤκουσα νά ὁμιλῇ: «Εἶμαι ἡ Παναγία. Μή φοβεῖσαι παιδί μου, εἶπε! Ἐγώ ἐνεφανίσθην νά σοῦ εἴπω τρεῖς λόγους, τούς ὁποίους νά μή λησμονήσῃς:
1) Ὁ παρών πόλεμος ἐκηρύχθη ἀπροκαλύπτως καί ἀναιτίως ὑπό τῆς Ἰταλίας ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος. Θελήματί μου ἡ Ἑλλάς θά ἐξέλθῃ τούτου νικηφόρως.
2) Ὁ πόλεμος οὗτος ἐκηρύχθη ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, ἵνα γνωρίσῃ ὁ κόσμος ὅτι ἀφορμή τούτου εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσίς του ἐκ τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας, καθ’ ἥν ὕβριζεν, ἐβλασφήμει τά θεῖά της καί ἔρρεπε πρός τόν ἐκφυλισμόν καί τήν ἀκολασίαν καί οὕτως συμμορφωθῇ, ἵνα μάθῃ ὅτι ὑπάρχει καί προΐσταται ὁ Θεός. Τρανώτατα δέ τεκμήρια τῆς ὑπάρξεως ταύτης εἶναι τά συχνά θαύματα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
3) Ἔπρεπε νά μάθῃ ὁ κόσμος, ὅτι τό δίκαιον πάντοτε ὑπερισχύει τῆς βίας.
Ἀνάφερε λοιπόν ταῦτα καί ἐγγράφως εἰς τόν Διοικητήν σου, ἵνα μή πτοηθῇ πρό οὐδενός κωλήματος, καθότι ὑπό τήν προστασίαν Μου ὁ Ἑλληνικός Στρατός θά νικήσῃ!»
Μεθ’ ὅ ἐν τῇ ἐξαφανίσει Της οἱ ὀφθαλμοί μου ἐθαμβώθησαν.
Ἐν τέλει συνῆλθον ἐν μέρει καί κατηυθύνθην ἀμέσως εἰς τήν σκηνήν ὑμῶν, ὅπου ἔξωθι ταύτης ἀνέφερον ὑμῖν τό συμβάν προφορικῶς.
Νικόλαος Γκάτζαρος»
Περαιτέρω, πρό πολλῶν ἐτῶν, συνήντησα ἕνα ὑπερήλικα ἱερέα, τόν σεβαστόν π. Χαράλαμπον, εἰς μίαν Ἱεράν Μονήν, ὅπου ἡ κόρη του ἦτο μοναχή εἰς ταύτην. Εἰς συζήτησιν, τήν ὁποίαν ἐκάμαμεν, μοῦ εἶπεν ὅτι ἦτο λοχαγός τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καί ἐπολέμησεν εἰς τήν Βόρειον Ἤπειρον κατά τόν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. Ἀλλ’ ὅταν εἶδεν ὅτι εἰς τόν πόλεμον αὐτόν, οἱ Ἕλληνες εἶχον ἀρωγόν, προστάτιν καί στρατηγόν τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, μέ τήν λῆξιν τοῦ πολέμου ἐπῆγε καί ἔγινε ἱερέας. Αὕτη ἦτο ἡ μετάλλαξίς του μέ τά ἀμέτρητα ὁράματα καί θαύματα τῆς Παναγίας μας, τά ὁποῖα εἶδεν ἰδίοις ὄμμασι. «Ἔβλεπον συνεχῶς, Ἕλληνες καί Ἰταλοί, ὅταν τά ἐχθρικά ἀεροπλάνα ἔρριχναν τάς βόμβας των εἰς τάς Ἑλληνικάς θέσεις, μίαν μαυροφορεμένην γυναῖκα νά πιάνῃ ταύτας εἰς τόν ἀέρα, πρίν πέσουν εἰς τόν στρατόν μας καί νά τάς ρίπτῃ εἰς τήν θάλασσαν (Ἀδριατικήν). Ἄλλας φοράς, τήν ἔβλεπον εἰς τά ὑψώματα, ὅπου ὡδηγεῖτο ὁ στρατός διά μίαν μάχην καί τούς ἔλεγεν, “ἀπ’ ἐδῶ νά πᾶτε”, καί ὄχι πρός τήν λανθασμένην κατεύθυνσιν, τήν ὁποίαν εἶχον.»
«Ἑκάστην Κυριακήν», συνεχίζει ὁ π. Χαράλαμπος, «εἴχομεν Θείαν Λειτουργίαν κάτω ἀπό μίαν μεγάλην σκηνήν καί αἱ βόμβαι τῶν Ἰταλικῶν ἀεροπλάνων ἔπιπτον συνεχῶς πέριξ ἡμῶν, ἀλλ’ οὐδεμία ἐπί τῆς σκηνῆς, ὥστε νά διακοπῇ ἡ Θεία Λειτουργία ἤ νά τραυματισθῇ κανείς ἀπό τούς φαντάρους μας. Μίαν Κυριακήν τρεῖς στρατιῶται ἐφοβήθησαν νά ἔμβουν εἰς τήν σκηνήν διά τήν Θείαν Λειτουργίαν διότι ὁ βομβαρδισμός ἦτο συνεχής καί ἀνηλεής ἀπό τά ἐχθρικά ἀεροπλάνα. Εἰσῆλθον δέ οὗτοι ἐντός τοῦ χαρακώματος (καταφυγίου-ὀρύγματος), ὥστε νά προστατευθοῦν ἀπό τάς βόμβας. Ἀλλά δυστυχῶς, μία βόμβα πίπτει εἰς τήν εἴσοδον τοῦ ὀρύγματος καί εἰσερχομένη ἐντός τούτου, ἐφόνευσε καί τούς τρεῖς στρατιώτας μου. Ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι εἴμεθα εἰς τό ἀντίσκηνον παρακολουθοῦντες τήν Θείαν Λειτουργίαν δέν ἀπάθαμεν τίποτε, καθ’ ὅτι αἱ βόμβαι ἔπιπτον δίπλα της. Αὕτη ἦτο ἡ Σκέπη τῆς Παναγίας μας καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διά τόν δίκαιον ἀμυντικόν μας ἀγῶνα κατά τῶν αἱρετικῶν βαρβάρων τῆς Δύσεως.»
«Αὕτη ἡ κατάστασις ἦτο συνεχής καί τά θαύματα τῆς Παναγίας μας καθημερινά. Δι’ αὐτό καί ὅταν ἐτελείωσεν ὁ πόλεμος, δέν ἦτο δυνατόν πλέον νά παραμείνω ὡς ἀξιωματικός εἰς τόν στρατόν μας, ἀλλ’ ἐπῆγα καί ἔγινα ἱερέας, διά νά προσφέρω τήν πενιχράν μου βοήθειαν εἰς τόν λαόν μας, τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, τόν περιούσιον λαόν μας, τόν ὁποῖον σκέπει ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ καί διά τῆς ὁποίας τήν Σκέπην θά τῆς εἶμαι πάντοτε εὐγνώμων.» Αὕτη ἦτο ἡ διήγησις καί ἡ θεία ἐμπειρία, ἀλλά καί ὁ βίος τοῦ σεβασμίου πατρός Χαραλάμπους καί πρώην ἥρωος λοχαγοῦ τῆς θεοσκέπου πατρίδος μας.
Ἀκόμη, πρό ὀλίγων ἐτῶν, εἷς σεβάσμιος Ἁγιορείτης πατήρ εἶδεν τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον εἰς παρόμοιον ὅραμα ὡς ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός. Ἐφανερώθη ἡ Παμμακάριστος Καταφυγή καί Ὑπεράσπισις ἡμῶν ἄνωθεν τοῦ Ἁγίου Ὄρους νά σκέπῃ τοῦτο καί ὁλόκληρον τήν Ἑλλάδα, περιστοιχιζομένη ὑπό τῶν Ἁγίων, Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ὑπεράνω τῆς Θεοτόκου ἐθεάθη ὁ Υἱός της ὁ Ἀγαπητός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί τῆς λέγει˙ «Μητέρα φύγε ἀπ’ ἐκεῖ καί σταμάτα νά σκεπάζῃς αὐτούς τούς ἀνθρώπους, δέν βλέπεις τάς ἀνομίας των καί τήν ἀποστασίαν των;» Ἡ Ὑπεραγία Μητέρα Του καί Σκέπη ἡμῶν ἀπαντᾷ μέ ἀγάπην καί στοργήν δι’ ἡμᾶς, εἰς τόν Υἱόν της λέγουσα˙ «Υἱέ μου, ὑπάρχουν τόσοι καλοί πατέρες εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, οἱ ὁποῖοι Σέ ὑμνοῦν καί Σέ δοξάζουν συνεχῶς˙ δι’ αὐτούς καί μόνον θά πρέπει νά σωθῇ καί ὁλόκληρος ἡ χώρα.»[11] Ὅπως βλέπομεν, ἡ Ἁγία Σκέπη συνεχίζει νά προστατεύῃ ἡμᾶς ἀπ’ ὅλα τά, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας, δεινά μας διότι ἄνευ αὐτῆς, ἡ ἄνωθεν κατερχομένη ἐφ’ ἡμᾶς τιμωρία θά πρέπει νά εἶναι βεβαία, μείζονα καί σύντομος. Ἡ Παναγία μας, ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἐξακολουθεῖ νά βοηθᾷ τούς Ὀρθοδόξους, σκέπουσα καί διαφυλάττουσα ἡμᾶς διά τῆς ὁρατῆς πρός τούς ἐν ζωῇ ἁγίους της καί τῆς ἀοράτου πρός ἡμᾶς προστασίας της. Τοῦτο, λοιπόν, τό σημεῖον ἔδωκεν ἡ Πανάχραντος Σκέπη ἡμῶν καί πάλιν εἰς τούς φοβουμένους τόν Θεόν, τόν Υἱόν της καί Κύριον ἡμῶν.
Ὅθεν ἐν κατανύξει, ἄς βοήσωμεν καί ἡμεῖς σήμερον, λέγοντες ἐν παρακλήσει πρός Αὐτήν. Σκέπασον ἡμᾶς, τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν πατρίδα καί πάντας τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας ἁπανταχοῦ τῆς γῆς,[12] ἐν τῇ Σκέπῃ Σου Παναγία Παρθένε, ἡ Ἐλπίς καί Προστασία ἡμῶν, κατά τάς ἡμέρας ταύτας τάς πονηράς, τῆς ἀθεΐας, τῶν αἱρέσεων, τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς ἀποστασίας˙ σκέπασον ἡμᾶς καί τήν ὑπό διωγμόν πατρίδα μας. Πᾶσαι δέ αἱ ἡμέραι ἡμῶν εἰσί πονηραί, καί βλέπομεν εἰς αὐτάς πονηρά καί πράττομεν πονηρά καί ζῶμεν πονηρά, θησαυρίζοντες ἐπί τῆς γῆς πλοῦτον καί δόξαν ἀνθρωπίνην, εἰς ἑαυτούς ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς, ἅπασαι δέ αἱ τοιαῦται πονηραί ἡμέραι καί ἔργα ἡμῶν χρήζουσι τῆς Σοῦ πανευσπλάγχνου Σκέπης καί Ἱερᾶς μεσιτείας. Σκέπασον ὅθεν ἡμᾶς Δέσποινα τοῦ κόσμου κατά πάσας τάς ἡμέρας ἡμῶν, τάς δυσκόλους ἡμέρας, τάς ὁποίας ἤδη διάγομεν ἐν τῇ ἀντιορθοδόξῳ ξενιτείᾳ τῆς γῆς καί τάς δυσμενεστέρας τοιαύτας ἅς ἀκολουθοῦν, μάλιστα δέ κατά τήν δεινήν ἐκείνην ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν ἡ ψυχή ἡμῶν μέλλει νά χωρισθῇ ἀπό τοῦ σώματος, πρόφθασον τότε Παναγία Μητέρα, βοήθησον καί σκέπασον ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐναερίων πονηρῶν πνευμάτων καί τῶν δυσκόλων τελωνίων˙ ἀλλά καί κατά τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς κρίσεως, σκέπασον ἡμᾶς διά τῆς μυστικῆς Σου χρεωλύτιδος Σκέπης. Ἀμήν.
Γ΄. Ἐπίλογος
Εἰς τήν συνείδησιν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου ἡμῶν Ἔθνους, ἡ Παναγία κατέχει τήν πρώτην θέσιν μετά τήν Ἁγίαν Τριάδα.[13] Ἡ Ἑλλάς ἀπό τήν πρώτην στιγμήν τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ της, τῷ σωτηρίῳ ἔτει ν΄ (50ῳ) μ.Χ., ἔταξε τήν Θεοτόκον ὡς Προστάτιδα καί Πολιοῦχον αὐτῆς. Ἐσταμάτησε δέ τότε τήν λατρείαν τῶν εἰδώλων. Ἡ Παρθένος Ἀθηνᾶ τῶν εἰδώλων εἰς τάς Ἀθήνας ἐξεδιώχθη[14] καί εἰς τήν θέσιν της ἐτέθη μέ δόξαν καί τιμήν ἡ Παρθένος Μαρία. Ὁ ναός τοῦ Παρθενῶνος εἰς τήν Ἀκρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἦτο ναός τῆς Ἀθηνᾶς, μετετράπη εἰς Ναόν τῆς Παρθένου Μαρίας.
Δυστυχῶς, ἡ δικαία τοῦ θεοῦ ὀργή, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας, θά εἶχεν ἐπέλθει εἰς ἡμᾶς, ἀλλά χάριν τῆς Ὑπεραγίας Σκέπης ἡμῶν, παραμένομεν ἀπρόσβλητοι καί μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία δι’ εἰλικρινῆ μετάνοιαν. Εἶναι φανερόν ὅτι θά εἴχωμεν ἀπολεσθῆ διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐάν δέν ἔσκεπεν ἡμᾶς ἡ Πανεύσπλαγχνος Δέσποινα. Καί τῷ ὄντι, ἐάν δέν ἐδέετο ἀκαταπαύστως ὑπέρ ἡμῶν ἡ Προστάτις μας, ποῖος ἤθελεν λυτρώσει ἡμᾶς ἐκ τοιούτων κινδύνων; Ποῦ δυνάμεθα κρυβώμεθα ἐκ τῆς ὀργῆς τοῦ Κυρίου; Οὐδαμοῦ εὑρίσκομεν σκέπην οἱ τάλανες, καί δή ἐγώ ὁ ἔσχατος τῶν ἀνθρώπων, νά προσδράμωμεν, εἰμή εἰς τήν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ἥτις δι’ ἑαυτήν λέγει διά Πνεύματος Ἁγίου˙ «Ὡς ὁμίχλη κατεκάλυψα γῆν.»[15]
Ἡ δύναμίς μας ἠμπορεῖ νά ἐνισχυθῇ μόνον μέ τήν ἐν Κυρίῳ κοινωνίαν μας, ὡς ἄτομα καί Ἔθνος, ὥστε νά ἀντιστεκώμεθα εἰς τά τεχνάσματα τῶν ὀργάνων τοῦ πονειροῦ (ἀθέους, παγκοσμιοποιητάς, φιλελευθέρους, μοντερνιστάς, διαστροφεῖς, αἱρετικούς, δουλοπρεπεῖς ἀνθέλληνας καί ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας) καί εἰς τό ἠθικόν καί πνευματικόν σκότος τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἡ παροῦσα κατάστασις τῆς χώρας μας εἶναι χειρίστη τῆς τοιαύτης τοῦ 1940, διότι οἱ τρέχοντες ἡγέται μας λέγουν μόνον ΝΑΙ εἰς τούς ἐχθρούς μας˙ δέν γνωρίζουν τήν ἀλήθειαν, τήν ἱστορίαν μας, τόν πολιτισμόν μας, τήν πίστιν μας καί παράδοσίν μας, ἀλλ’ εἶναι καί κατά τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας μας,[16] ἀποδεικνύοντες ὅτι δέν ἔχουν οὔτε Ἑλληνικήν συνείδησιν ἤ ὁποιονδήποτε ἐνδιαφέρον διά τήν χώραν καί τούς πολίτας της. Συνεπῶς, ἡ ἐλπίς σωτηρίας μας δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι οὗτοι, ἀλλά μόνον ὁ Θεός καί ἡ Ἁγία Σκέπη.
Ὁ σημερινός κόσμος βιώνει τήν τραγικότητα τοῦ μεγαλυτέρου ἀδιεξόδου τοῦ ἀθέου πολιτισμοῦ του˙ ἑνός ἀνθρωποκεντρικοῦ (καί οὐχί Χριστοκεντρικοῦ) καί ἐγωκεντρικοῦ ὑποπολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος σταθερῶς, «νομικῶς» καί «ἐπιστημονικῶς» προχωρεῖ εἰς τήν διασφάλισιν, ἔνταξιν καί ἔντασιν τοῦ ἀδιεξόδου του αὐτοῦ τῆς ἑωσφορικῆς πλάνης, μέ ὅλα τά μέσα.[17] Εἰδικῶς χρησιμοποιεῖ, τά τεχνικά καί πληροφοριακά μέσα, τήν διαφθοράν τοῦ λόγου (καί τό politically correct), τήν φθοράν τῶν ἀξιῶν, τόν ἀχαλίνωτον πανσεξουαλισμόν, τήν βίαν εἰς τήν φύσιν καί τήν παντός εἴδους διαστροφήν, τάς ἀμετρήτους παραθρησκείας καί αἱρέσεις (μέ ἄρχουσαν τήν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τήν θρησευτικήν παγκοσμιοποίησιν), τάς ψυχοκτόνους παραψυχολογίας, τήν μάχην τῶν φιλοσοφιῶν μέ τό ἀποκορύφωμά των τόν φιλοσοφικόν μηδενισμόν, τόν πόλεμον τῶν προπαγανδῶν (διά τῶν fake news), τήν ὑποβάθμισιν τῆς παιδείας του, τήν ἀνεξέλεγκτον κατασκοπευτικήν τεχνολογίαν του καί ἐπιστημονικήν φαντασίαν του, τήν ἀνθρωποκτόνον πληροφορικήν του, τόν ἠλεκτρονικόν ἔλεγχον τῶν πολιτῶν, τήν ἀπαξίωσιν τοῦ ἀνθρώπου, τόν ψυχρόν ἀδιάλειπτον οἰκονομικόν πόλεμον καί τήν ἀθλιότητα τῆς ἐλεγχομένης ὑπό τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων πολιτικῆς του,[18] ὥστε νά ἐλέγχῃ, νά κατευθύνῃ καί νά περιορίζῃ τούς λαούς καί τόν πληθυσμόν τούτων.
Ἡμεῖς, σήμερον, οἱ ἀπόγονοι τῶν θεοσεβῶν ἡρώων τοῦ 1940, ἀκολουθοῦμεν λάθος ὁδόν, πιστεύοντες ὄχι τήν ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψεν ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό ψεῦδος τῶν πεπλανημένων «σοφῶν», οἱ ὁποῖοι μᾶς παρεποίησαν τήν Ἑλληνορθόδοξον παιδείαν μας, μᾶς παρεχάραξαν τήν Ἱστορίαν μας, μᾶς ὑπενόμευσαν τήν γλῶσσάν μας καί προσπαθοῦν μέ πᾶν μέσον νά ἐξαλείψουν τήν πατρογονικήν πίστιν μας.[19]Ἀλλά, «Οὐαί οἱ λέγοντες τό πονηρόν καλόν καί τό καλόν πονηρόν, οἱ τιθέντες τό σκότος φῶς καί τό φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τό πικρόν γλυκύ καί γλυκύ πικρόν».[20] Σκοπός τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἡ σωτηρία των καί αὕτη ἔρχεται μέ τήν γνῶσιν τῆς ἀληθείας καί τήν τίρησίν της. Ἐάν ἡ Ἑλλάς δέν εἶχεν ἀποστατίσει, θά ἦτο ὁ ὀφθαλμός τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ προστάτις της καί θά τήν ἐσέβοντο οἱ πάντες, ὡς συνέβαινε μέ τήν Ἀρχαίαν καί Βυζαντινήν τοιαύτην˙ ἀλλά δυστυχῶς, μέ τήν ὑποταγήν της εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν ἀπώλεσε τό φῶς της καί τήν μεγαλοπρέπειάν της (ἐπιβλητικότητά της) καί σήμερον, ἔχουν στραφῆ ἅπαντες ἐναντίον της, Ὀρθόδοξοι, αἱρετικοί, Εὐρωπαῖοι, δυτικοί, Σιωνισταί, πολιτικοί, δανεισταί καί τοκογλύφοι. Ἐάν χάσῃ κάποιος τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τόν ἐγκαταλείπει καί ἡ Ἁγία Σκέπη, καί τότε μένει ἀπροστάτευτος καί ἀδύνατος καί τοιουτοτρόπως, δέν ἠμπορεῖ νά ἀντισταθῇ εἰς τούς προπομπούς τοῦ ἀντιχρίστου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν εἰσβάλει εἰς τήν χώραν μας. Ἀλλ’ εἰς ὅλους τούτους, ἄς εἴπωμεν, ἐν μετανοίᾳ καί πίστει, ἕν νέον ΟΧΙ καί ἄς ἀναφωνήσωμεν.
Δόξα καί τιμή εἰς τόν Θεόν μας καί τήν Ὑπεραγίαν Μητέρα Του, τήν Ἁγίαν Σκέπην.
Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ἡρωικῶς πεσόντων προγόνων μας.
Ζήτω ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940.
[1] Εἰς τήν Κωνταντινούπολιν ηὑρίκοντο δύο θαυμάσιοι ναοί σεμνυνόμενοι εἰς τό ὄνομα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ τοῦ ἐν Βλαχέρναις καί τοῦ ἐν Χαλκοπρατείαις. Εἰς μέν τήν νοτίαν πλευράν τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν ὑπῆρχε τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Σοροῦ, ὅπου ἐφυλάττετο ἡ ἐσθήτα, ὁ πέπλος, τό μαφόριον (ὠμοφόριον ἤ ἐπανωφόριον) τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τό ὁποῖον εἶναι τό ἔνδυμα ὁμοιάζον μέ ἐσάρπα, ἀλλά καλύπτει καί τήν κεφαλήν, εἰκονίζεται δέ εἰς τήν ἁγιογραφείαν πάντοτε μέ βαθύ ἐρυθρόν χρῶμα, πρός ἔνδειξιν τῆς ἀειπαρθενίας αὐτῆς. Ὁ Ἅγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως λέγει ἐπ’ αὐτοῦ˙«Ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦν τῇ ἡλικίᾳ τρίπηχος, σιτόχρους, ξανθόθριξ, εὔστολος, ἱμάτια αὐτόχροα ἀγαπῶσα (αὐτόμαυρα)˙ καί μαρτυρεῖ τό Μαφόριον αὐτῆς, τό ἐπί τοῦ ναοῦ αὐτῆς τῶν Βλαχερνῶν κείμενον». Ἐν δέ τῷ ἐν Χαλκοπρατείαις ναῷ ηὑρίσκετο τεθησαυρισμένη ἡ τιμία Ζώνη τῆς Κυρίας Θεοτόκου (τῆς ὁποίας ἡ κατάθεσις ἑορτάζεται τήν 31ην Αὐγούστου), τά τίμια Σπάργανα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ἡ ἁγία Ἐσθής τῆς Θεοτόκου, ἤτοι τό στοιχάριον (φόρεμα ἤ φουστάνι) αὐτῆς.
[2] Ἡ παράδοσις ἀναφέρει καί τόν ἱερόν Ρωμανόν, τόν ποιητήν τῶν Κοντακίων, ὁ ὁποῖος ἑορτάζεται ἐπίσης τῇ α΄ (1ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνός.
[3] Ὁ βίος καί ἡ Πολιτεία τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ εἶναι πράγματι θαυμαστά ὅπως εἶναι θαυμαστός καί ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ. Ὀλίγον τι πρό τῆς κοιμήσεώς του, λέγει ὁ Ὅσιος τῷ Ἐπιφανίῳ˙ «δεῦρο τέκνον, καί κλίνωμεν γόνυ Κυρίῳ ἀμφότεροι, καί τελευταῖον προσευξώμεθα». Κλινάντων οὗν τό γόνυ, ἤρξατο εὔχεσθαι οὕτως: «Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα˙ ἡ ὁμόθρονος Τριάς καί ὁμοούσιος καί ὁμοφυής καί ἀχώριστος˙ φοβερόν, ὑπέρτατον, ἄναρχον, ἀνείκαστον, ἰσοβασίλειον κράτος, παρακαλοῦμέν σε, οἱ πένητες καί ξένοι, οἱ πτωχοί καί γυμνοί καί ταλαίπωροι˙ οἱ μή ἔχοντες ποῦ τήν κεφαλήν κλῖναι, ἐν τῷδε τῷ αἰῶνι˙ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, κλίνομεν τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τῆς καρδίας˙ καί δεόμεθά σου, τῆς ἀσυγκρίτου καί ὑπεραρρήτου Βασιλείας˙ παντοκράτορ, ὕψιστε, τρισάγιε, φοβερέ, ὑψηλέ, δυνάστα, Σαβαώθ, ἅγιε, ὑπερουράνιε, πλαστουργέ, εὐμενές, ἀγαθέ, δεδοξασμένε ἐν ἁγίοις, τρισάγιε Δέσποτα, οἰκτίρμον καί ἐλεῆμον, μακρόθυμε καί πολυέλεε Κύριε˙ ἐλθέ ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Κέλευσον ἡ φοβερά ἀστραπή τῆς Θεότητος, γενοῦ μεθ’ ἡμῶν τό κράτος τό ἀσύγκριτον˙ ἐλθέ τό ἅγιον ὄνομα τοῦ Γεννήτορος, καί τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί τοῦ Παρακλήτου, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα˙ καί εὐλόγησον ἡμᾶς, καί ἁγίασον τό ὕδωρ τό ζῶν, καί τάς πλουσίας δωρεάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν ἡμῖν θησαύρισον˙ καί χρῆσον συμπαθῶς, φιλάνθρωπε, ἐφ’ οἷς ἠνομήσαμεν, εἴτε λόγῳ, εἴτε διανοίᾳ, κατά τό μέγα σου ἔλεος. Παρακαλῶ καί δέομαι καί ἱκετεύω, διά τόν δοῦλόν σου Ἐπιφάνιον, Δέσποτά μου ἀγαθέ καί φιλάνθρωπε˙ φώτισον αὐτοῦ τά ὄμματα τῇ γαληνομόρφῳ ἀστραπῇ τῆς θεότητος˙ λάμπρυνον αὐτοῦ τήν διάνοιαν τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου˙ φαίδρυνον αὐτοῦ τόν λογισμόν τῆς ψυχῆς, τῇ ἀφάτῳ εὐωδίᾳ τῆς ἀειζώου σου χάριτος˙ ἔμπνευσον αὐτῷ πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα ἰσχύος, πνεῦμα συνέσεως, πνεῦμα ἔρωτος θεϊκοῦ, πνεῦμα ἀγάπης καί εἰρήνης, πνεῦμα πρᾳότητος, πνεῦμα δακρύων ρυπτικῶν, ἵνα εὐωδούμενος καί κυβερνώμενος παρά τῆς ἀρρήτου σου δεξιᾶς, ποιήσει πάντα τά ἀρεστά σοι, ἐν τῇ δυνάμει σου σωζόμενος.» Ὅρα, Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, Συγγραφείς ὑπό Νικηφόρου πρεσβυτέρου καί πνευματικοῦ πατρός τοῦ μακαρίου Ἀνδρέου, Ἀντιγραφείς ἐκ δύο χειρογράφων Κωδίκων ὑπ’ ἀριθ. 230 καί 259 τῆς ἐν ἁγ. Ὄρει πλουσίας βιβλιοθήκης τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Διονυσίου. Ἐκδοθείς ὑπό Υἱῶν Σωτ. Σχοινᾶ, Ἐν Βόλῳ 1976, σσ. 103-104..
[4] Διά τοῦτο καί «Μακαρία ἡ γαστήρ ἡ χωρήσασα Χριστόν.»
[5] Πρέπει νά εἴμεθα ψυχικῶς καί σωματικῶς ἕτοιμοι διά τούς μεγάλους πειρασμούς καί δυσκολίας, αἱ ὁποῖαι ἴσως ἔλθουν πολύ συντόμως καί ἐπί τῶν ἡμερῶν μας. Νά ἠμπορέσωμεν νά ἀνθέξωμεν διωγμούς καί μαρτύρια ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς ἀληθείας, ἀλλά τότε ἡ ἀμοιβή μας θά εἶναι πολύ μεγάλη καί αἰώνιος. Δόξα Σοι ὁ Θεός!..
[6] «Καί εἶπε Κύριος πρός με, Ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καί οὐδείς οὐ μή διέλθη δι’ αὐτῆς˙ ὅτι Κύριος ὁ Θεός Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καί ἔσται κεκλεισμένη.» (Ἰεζεκιήλ μγ΄ 27 - μδ΄ 4).
[7] Τό 619 οἱ μέν Ἄβαροι ἔφθασαν πρό τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ δέ Περσικοί πόλεμοι τοῦ Αὐτοκράτορος Ἡρακλείου διήρκεσαν ἕξ ἔτη (622-628). Τό 626 οἱ Ἄβαροι καί οἱ Πέρσαι προσβάλλουν τήν Κωνσταντινούπολιν˙ τότε, λαμβάνει χώραν ὁ «Ἀκάθιστος Ὕμνος», ὁ ὑπέρτατος τῶν χαιρετισμῶν πρός τήν Θεοτόκον.
[8] Οἱ ἀντίχριστοι ΣΥΡΙΖΑῖοι τής σήμερον, ἀφῂρεσαν τόν Σταυρόν ἀπό τόν ἱστόν τῆς σημαίας μας, ἐπέταξαν τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς χώρας μας εἰς τόν κάλαθον τῶν ἀχρήστων, ἐπέτρεψαν τήν κατάληψιν τῆς χώρας ἀπό τούς Μουσουλμάνους καί ἐπέφερον ἀναρίθμητα ἄλλα δεινά εἰς τήν χώραν. Ὅρα Ἡρακλέους Ρεράκη, «Πόσο δημοκρατικὴ εἶναι ἡ πολιτικὴ ἡγεσία, ποὺ διώκει τὴν ὀρθόδοξη πίστη τοῦ λαοῦ ποὺ κυβερνᾶ;»
[9] Εἶχον συνάδελφον Ἰταλόν, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶχεν εἴπει ὅτι δέν συμπαθεῖ (μᾶλλον μισεῖ) τούς Ἕλληνας διότι ἐνίκησαν οὗτοι τούς Ἰταλούς κατά τόν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. (Ι.Ν.Κ.)
[10] Ὅρα, Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, Ὁ Βίος τῆς Παναγίας, Ἔκδοσις 5η, Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Τύπος», σσ. 136-139. Ἐπίσης, Ἐφημερίδα Θεσσαλονίκης, «Εἶδα τήν Παναγίαν!», Τό Φῶς, ἀρ. 11272/18-3-1941 καί Ἀλέκου Ε. Φλωράκη, Ἡ Παναγία τῆς Τήνου στόν Ἀγῶνα τοῦ ’40, Πανελλήνιον Ἵδρυμα Εὐαγγελιστρίας Τήνου.
[11] Τό θαῦμα τοῦτο τό ἤκουσεν ὁ συγγραφεύς εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, τόν Ἰούνιον τοῦ 1995.
[12] Μίαν ἡμέραν εἶχα εἰς τό γραφεῖόν μου ἕνα Ἀμερικανόν μεταπτυχιακόν (graduate) φοιτητήν μου καί στρέφων οὗτος τό κεφάλι του πρός μίαν τῶν βιβλιοθηκῶν μου βλέπει μίαν εἰκόνα καί τότε μοῦ λέγει: «Εἶναι αὐτή ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Σκέπης;» Τότε, τόν ἐρωτῶ, «Ναί, πῶς γνωρίζεις τήν εἰκόνα ταύτην;» Μοῦ ἀπαντᾷ, «Εἶμαι Χριστιανός Ὀρθόδοξος.» Ἡ καταγωγή του, οἱ πρόγονοί του ἦσαν Ἀνατολικοευρωπαῖοι καί διετήρησαν τήν Ὀρθοδοξίαν τους καί οἱ ἀπόγονοί των καί μοῦ λέγει ἐν συνεχείᾳ ὅτι, «ἡ ἐκκλησία μου εἶναι ἡ Καρπαθο-Ρωσική τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τό Taylor, PA, U.S.A.», τήν ὁποίαν γνωρίζω καί εἶναι Παραδοσιακή Ὀρθόδοξος καί μέ τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον˙ ἔχει δέ αὕτη δύο εἰκόνας τῆς Παναγίας, αἱ ὁποῖαι μυροβλίζουν καί ἑκάστην Τετάρτην, ὅπου ἔχουν Παράκλησιν τῆς Παναγίας ἔρχονται πάρα πολλοί προσκυνηταί ἀπό πολύ μακρυά ὥστε νά λάβουν μέρος καί νά καθαγιαστοῦν ἀπό τό Ἅγιον Μύρον τῆς Παναγίας. Ἡ Χάρις καί Σκέπη τῆς Παναγίας εἶναι μέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους.
[13] Ἡ ἀπορία μου εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν «μοντέρνων» Νεο-Ἑλλήνων, τῶν ἀθέων, τῶν κομμουνιστῶν, τῶν παγκοσμιοποιητῶν καί λοιπῶν «προοδευτικῶν». Πῶς ζοῦν οἱ τάλανες οὗτοι χωρίς Θεόν, χωρίς Παναγίαν Μητέρα, χωρίς τήν Σκέπην Της καί χωρίς ἐλπίδα; Ἡ ζωή των θά εἶναι μία κόλασις˙ μία πρόγευσις τῆς ἄλλης τοιαύτης, τῆς αἰωνίας.
[14] Οἱ ἀρχαῖοι ἠθικοί ἡμῶν φιλόσοφοι ἀνέμενον τήν ἀποκάλυψιν τοῦ ἀληθηνοῦ Θεοῦ καί εἶχον προφητεύσει ἀκόμη καί τό ὄνομα τῆς Μητρός Του, ὡς Μαρία. Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου,«Ἑλληνισμός καί Ὀρθοδοξία: Ἡ διά τῆς Θείας Προνοίας προφητευθεῖσα ὑπό τούτου τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐκ ταύτης Ἀληθείας», Christian Vivliografia, June 15, 2016, pp. 1-8.
[15] Σειρ. κδ΄ 3.
[16] Δεῖγμα τοῦ φανατικοῦ ἀνθελληνισμοῦ των εἶναι τά βιβλία τῶν νέων θρησκευτικῶν.
Ἐπίσης, https://paterikiparadosi.blogspot.com/2017/09/blog-post_365.html. Παρόμοια εἶναι καὶ τὰ βιβλία τῶν ἄλλων τάξεων. Πῶς θὰ ἀντιδράσουμε; Θά πρέπει αὐτοί οἱ προδόται ψευδο-ἡγέται νά πᾶνε εἰς τά σπίτια τους διά τό καλόν τῆς χώρας καί τήν σωτηρίαν τῶν Ἑλληνοπαίδων.
[17] «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός.» (Ψαλ. 52, 4).
[18] Ἀκόμη καί ὁ «Πλανητάρχης», Donald Trump, ἔχει μηδενικήν δύναμιν καί ἐξουσίαν˙ τά πάντα ἐλέγχονται ὑπό τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τήν οἰκονομικήν ἐλίτ τῶν Illuminati, ἡ ὁποία ἐλέγχει ἀκόμη καί ἁπάσας τάς μυστικάς ὑπηρεσίας.
[19] Ὡς γνωστόν ἀφῂρεσαν τόν Τίμιον Σταυρόν ἀπό τόν ἱστόν τῆς σημαίας μας καί εἰς τήν θέσιν του ἔθεσαν τήν σφαῖραν τοῦ οἰκουμενισμοῦ (παγκοσμιοποιήσεως). Ἀφῂρεσαν τάς εἰκόνας ἀπό τάς αἰθούσας τῶν Πανεπιστημίων καί τῶν ἄλλων δημοσίων χώρων. Κατήργησαν τήν σημαίαν τῆς ξηρᾶς μέ τόν Σταυρόν καί ἄφησαν ὡς σημαίαν τῆς Ἑλλάδος τήν ἀμερικανίζουσαν σημαίαν μέ ἕναν μικρόν σταυρόν εἰς τό ἄνω ἀριστερόν ἄκρον της, ἕως ὅτου καταργήσουν καί τοῦτον. Ποῖοι εἶναι οὗτοι, οἱ ὁποῖοι ὑποσκάπτουν τά θεμέλια τῆς Ἑλληνορθοδοξίας; Καί διατί κανείς δέν ἀντιδρᾷ; Ὁ μόνος ὅμως, ὁ ὁποῖος διαμαρτύρεται δι’ ὅλα αὐτά εἶναι ὁ ἁπλοῦς, ταπεινός, ἀσκητής καί ζηλωτής Ἑλληνορθόδοξος μοναχός. Ἡ ἐπίσημος ἐκκλησία κατέση μισθοτός θεατής καί μόνον˙ καί ὁ κατευθυνόμενος λαός μας ψηφίζει καί ἐκλέγει ὅλους αὐτούς τούς προδότας διά νά τόν κυβερνοῦν. Ἡ εὐθύνη τοῦ ψηφοφόρου εἶναι πολύ μεγάλη ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
[20] Ἡσ. ε΄ 20.
Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/10/blog-post_84.html
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ Θεοτόκῳ οἱ Πιστοὶ νῦν προσπελάσωμεν, καὶ τὸ μαφόριον αὐτῆς κατασπασώμεθα, ἀναμέλποντες ἐφύμνια κατὰ χρέος. Σκέπη πέλει γάρ, πιστοὺς σκέπουσα ἅπαντας, καὶ φρουροῦσα ἐκ παντοίων περιστάσεων, τοὺς κραυγάζοντας, χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.
Ὁ Οἶκος
Ἄγγελοι οὐρανόθεν, καὶ βροτῶν πλήθη γῆθεν, συμφώνως ἀνυμνήσωμεν πόθῳ, τὴν ὑπέρφωτον Σκέπην Μητρὸς Θεοῦ, ἣν Ἀνδρέας ὁ κλεινὸς κατεῖδε, καὶ πρὸς αὐτὴν ἐφύμνια προσείπωμεν ἀναβοῶντες,
Χαῖρε ἡ Σκέπη Μητρὸς Κυρίου,
Χαῖρε μαφόριον τῆς Πανάγνου.
Χαῖρε ἡ πάντας τοὺς πιστοὺς περισκέπουσα,
Χαῖρε ἐναντίους ἐχθροὺς καταθραύουσα.
Χαῖρε ὅτι τοὺς σοὺς πρόσφυγας περισκέπεις φεραυγῶς·
Χαῖρε ὅτι τοὺς καλοῦντάς σε, διασώζεις ἐναργῶς.
Χαῖρε στῦλε ὄντως πύρινε, ὁδηγοῦσα τοὺς πιστούς,
Χαῖρε κλῖμαξ ἐπανάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανούς.
Χαῖρε Σκέπη Πανάγνου, εὐσεβῶν σωτηρία,
Χαῖρε Μήτηρ Κυρίου, μοναστῶν προστασία.
Χαῖρε δι' ἧς ἡ χάρις ἐπέλαμψε,
Χαῖρε ὑφ' ἧς ἡ λύπη κατέπαυσε.
Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ Θεοτόκῳ οἱ Πιστοὶ νῦν προσπελάσωμεν, καὶ τὸ μαφόριον αὐτῆς κατασπασώμεθα, ἀναμέλποντες ἐφύμνια κατὰ χρέος. Σκέπη πέλει γάρ, πιστοὺς σκέπουσα ἅπαντας, καὶ φρουροῦσα ἐκ παντοίων περιστάσεων, τοὺς κραυγάζοντας, χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.
Ὁ Οἶκος
Ἄγγελοι οὐρανόθεν, καὶ βροτῶν πλήθη γῆθεν, συμφώνως ἀνυμνήσωμεν πόθῳ, τὴν ὑπέρφωτον Σκέπην Μητρὸς Θεοῦ, ἣν Ἀνδρέας ὁ κλεινὸς κατεῖδε, καὶ πρὸς αὐτὴν ἐφύμνια προσείπωμεν ἀναβοῶντες,
Χαῖρε ἡ Σκέπη Μητρὸς Κυρίου,
Χαῖρε μαφόριον τῆς Πανάγνου.
Χαῖρε ἡ πάντας τοὺς πιστοὺς περισκέπουσα,
Χαῖρε ἐναντίους ἐχθροὺς καταθραύουσα.
Χαῖρε ὅτι τοὺς σοὺς πρόσφυγας περισκέπεις φεραυγῶς·
Χαῖρε ὅτι τοὺς καλοῦντάς σε, διασώζεις ἐναργῶς.
Χαῖρε στῦλε ὄντως πύρινε, ὁδηγοῦσα τοὺς πιστούς,
Χαῖρε κλῖμαξ ἐπανάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανούς.
Χαῖρε Σκέπη Πανάγνου, εὐσεβῶν σωτηρία,
Χαῖρε Μήτηρ Κυρίου, μοναστῶν προστασία.
Χαῖρε δι' ἧς ἡ χάρις ἐπέλαμψε,
Χαῖρε ὑφ' ἧς ἡ λύπη κατέπαυσε.
Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.
