"Εάν ημείς σιωπήσωμεν, οι λίθοι κεκράξονται". Άρθρο του Σεβ. Μητρ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

   Προ ολίγων ημερών ακούσθηκε από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας μια «ενδιαφέρουσα» ομιλία σχετική με το πολύ σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα το οποίο απειλεί την πατρίδα μας με την μελλοντική εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου. Συγκεκριμένα, η ομιλία περιλάμβανε στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν με εγκυρότητα την διαρκή αύξηση της υπογεννητικότητας και την αντιστρόφως ανάλογη αριθμητική υπεροχή του ηλικιωμένου πληθυσμού έναντι του ανηλίκου.

   Ωστόσο, από το σημείο όπου η Πρόεδρος παραθέτει ορισμένες αιτίες που εμποδίζουν τα νέα ζευγάρια να τεκνοποιήσουν, ο προσεκτικός ακροατής συνειδητοποιεί ότι η ομιλία οδεύει προς άλλη κατεύθυνση. Σύμφωνα με την ίδια, δεν είναι η οικονομική στενότητα και η ανεργία οι πρώτες αιτίες που αποτρέπουν τους νέους μας από τον σχηματισμό οικογένειας, αλλά μείζονα προβλήματα όπως η κλιματική αλλαγή. Ενώ, λοιπόν, η πρώτη κυρία της χώρας μας παραθέτει παράλληλα, ως αιτία της υπογεννητικότητας, το αίσθημα της απελπισίας και του φόβου των νέων, αντί να προτείνει μέτρα που θα καταστήσουν ελπιδοφόρο το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, προβαίνει σε μία προσβλητική για την νοημοσύνη των Ελλήνων θέση. Η υπογεννητικότητα της πατρίδας μας, άφησε να εννοηθεί, ότι θα αντιμετωπιστεί με την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Η ένταξη των μεταναστών -οι οποίοι συρρέουν κατά χιλιάδες στην ελληνική γη με την στήριξη της Ελληνικής Πολιτείας- θα συμβάλλει, είπε συγκεκριμένα, στην ανανέωση του πληθυσμιακού δυναμικού της χώρας μας.

   Η απάντηση μας σε αυτό το παραλήρημα είναι ξεκάθαρη. Αν αυτοί -ως Κυβερνήτες του Ελληνικού κράτους- είναι οι διάδοχοι του Καποδίστρια, τότε τα μαρτυρικά λείψανα των προγόνων μας, που μέχρι τώρα αναπαύονταν στην αιματοβαμμένη και χιλιοδόξαστη ελληνική γη, θα τρίξουν.

   Τέτοιου είδους προσβλητικές δηλώσεις από πολιτικούς ταγούς προκαλούν όχι απλώς πόνο και θλίψη, αλλά την αγανάκτηση και την οργή του ελληνικού λαού, ο οποίος 200 χρόνια μετά την απελευθέρωσή του, ακόμη στραγγαλίζεται από ανθρώπους που δεν τον αγάπησαν, που δεν αγάπησαν αυτή τη γη. Περίεργο πάντως... Δίχως να αγαπούν το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον, νοιάζονται με τόση ευαισθησία για το αλλότριον.

   Αδελφοί μου, οι φέροντες τα ηνία, οι οποίοι θα έπρεπε να μας ξεσηκώνουν υπέρ των δικαίων της πατρίδας, της πίστης και της οικογένειας, είναι οι πρώτοι που σπεύδουν να τα θάψουν. Μια φωνή μας πιέζει τα σωθικά: «φτάνει πιά!»∙ γιατί «ἐὰν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, οἱ λίθοι κεκράξονται».

   Κανένας δεν μιλά, διότι εκείνος που μιλά για ιδανικά είναι γραφικός, εκείνος δε που μιλά για έθνος, είναι ρατσιστής. Δεν είμαστε ρατσιστές, ούτε έχουμε κάτι με τους ανθρώπους οι οποίοι προτάθηκαν ως «σωτήρες» του δημογραφικού μας προβλήματος. Στην Αγάπη αφιερωθήκαμε και Αυτήν εκπροσωπούμε. Δεν ανεχόμαστε όμως τον ρατσισμό εναντίον μας. Δεν ανεχόμαστε -σεβόμενοι τους αγώνες των προγόνων μας- να καταντήσουμε ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο, υπόδουλοι στο μισοφέγγαρο που αν αδιαφορώντας το αφήσουμε, θα γίνει «πανσέληνος».

   Εάν πραγματικά επιθυμούμε να ελευθερωθούμε, αν όντως επιδιώκουμε ένα ευοίωνο μέλλον, αυτό που μας χρειάζεται είναι η πίστη∙ η πίστη στον Θεό και στη δύναμη των ενωμένων Ορθοδόξων Ελλήνων. Αυτή είναι η μαγιά η δοκιμασμένη. Με αυτή τη μαγιά «ζυμώθηκαν» οι πρόγονοί μας και οδήγησαν τον τόπο από νίκη σε νίκη, ώστε να εορτάζουμε σήμερα τα επετειακά για το  Έθνος μας 200 χρόνια. Στο χέρι μας είναι να τους μοιάσουμε.

Πηγή