Η γέννηση και ο θάνατος είναι τα συγκλονιστικώτερα και πλέον μυστηριώδει γεγονότα του ανθρώπινου βίου. Ωστόσο ο θάνατος συγκλονίζει περισσότερο και δημιουργεί βαθύτερα προβλήματα.
Γιατί τον συναντάμε σε κάθε βήμα της ζωής μας. Είναι το αναγκαίο και αναπόφευκτο τέλος. Εφόσον γεννηθήκαμε, δεν είναι δυνατόν παρά να πεθάνουμε.
Παρά ταύτα ο θάνατος απασχολεί μόνο τον άνθρωπο. Τα ζώα περνούν τις ημέρες χωρίς να υποψιάζονται τον θάνατό τους.
Με τον άνθρωπο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτός χάρις στο λογικό με το οποίο τον προίκισε ο Θεός, είναι ο μόνος που έχει συνείδηση της φθοράς. Ο μόνος που γνωρίζει τον θάνατό του και την ικανότητα να φιλοσοφεί πάνω στο φαινόμενο της ζωής.
Πού και πώς να κρυφτεί κανείς από τον "έσχατο εχθρό" (Α' Κορ.ιε'26), ο οποίος μας απειλεί με ποικίλες μορφές, μας καταδιώκει και έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται απρόσκλητος μπροστά μας, να κατεβάζει την αυλαία τής ζωής μας μακρυά από το θέατρο της γής???
Υπο το πρίσμα του θανάτου πολλά και βασανιστικά προβλήματα τής ζωής αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ. Ζητάει να λύσουμε το αίνιγμα τού πού πηγαίνουνε μετά θάνατον. Ποιός κόσμος και τι είδος ζωής μας περιμένει.
Η ζωή χωρίς τον θάνατο είναι φτωχή. Καταντά όπως η ζωή των ζώων και των φυτών, τα οποία αγνοούν ότι θα πεθάνουν. Ο θάνατος προβληματίζει τη ζωή μας ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ.
Χωρίς την αίσθηση της αιωνιότητας δεν θα είχε η ψυχή μας το αίσθημα του χρέους απέναντι του Θεού και της ευθύνης απέναντι στον πλησίον.....
Π.Ευθύμιος
Ένα άρθρο βγαλμένο μέσα από τον προβληματισμό των γεγονότων των ημερών μας
