Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Μεγάλο τὸ σημερινὸ θαῦμα ποὺ λαμβάνει χώρα σήμερα ἐνώπιόν μας. Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Μητέρα μας, ἡ γλυκιὰ Μαριάμ, ἡ γέφυρα ποὺ μᾶς ἕνωσε μὲ τὴν Ζωή, ἐκπληρώνει τὸ κοινὸ χρέος καὶ βιώνει τὸν σωματικὸ θάνατο. Αὐτὸς εἶναι ἡ μοναδική μας κληρονομιά. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ γεννιέται, τὸ μόνο γιὰ τὸ ὁποῖο μπορεὶ νὰ εἶναι βέβαιος εἶναι ὅτι θὰ ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ φύγει ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό.
Μόλις πρὶν λίγους μῆνες, κατὰ τὴν Ἀκολουθία τῶν Ἀχράντων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας, τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης, σύσσωμοι οἱ Χριστιανοί, βλέποντας τὸν Δεσπότη μας Ἰησοῦ Χριστὸ ἁπλωμένο στὸν Σταυρό, καταθέσαμε στὶς Ἐκκλησίες τὰ δάκρυα, τὴν πίκρα καὶ τὴν στεναχώρια μας.
Σήμερα, ὅμως, δὲν συμβαίνει αὐτό. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ θάνατος καταργήθηκε. Γιὰ αὐτό, τὸν Δεκαπενταύγουστο δὲν θρηνοῦμε τὸν θάνατο τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ πανηγυρίζουμε καὶ ἑορτάζουμε τὴν Κοίμηση αὐτῆς, ἡ ὁποία διήρκεσε πολὺ λίγο. Δὲν ἦταν δυνατὸν ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς νὰ ὑφίστατο τὴ σωματικὴ ἀποσύνθεση. Ἀντιθέτως, μετὰ τὴν Κοίμησή της, μετέστη ψυχῇ καὶ σώματι στὴν Οὐράνια Βασιλεία, δίπλα στὸν θρόνο τοῦ Υἱοῦ τῆς, τὸν Ὁποῖο συνεχῶς ἱκετεύει γιὰ ὅλους ἑμᾶς ποὺ τὴν ἔχουμε ἀνάγκη. Δὲν εἶναι, ἄλλωστε, τυχαῖο ποὺ ὁ εὐσεβὴς λαός μας ἔδωσε σὲ αὐτὴ τὴν γιορτὴ τὴν ὀνομασία «Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ». Ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας μας ἀποτέλεσε, ὄντως, τὸ προσωπικό της Πάσχα, δηλαδὴ τὸ πέρασμά της ἀπὸ τὰ ἐπίγεια καὶ φθαρτὰ στὴν αἰώνια μακαριότητα τοῦ Παραδείσου.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἑορτάζουμε σήμερα καθηκόντως καὶ ταπεινὰ οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τῆς οἰκουμένης, ψάλλοντας μὲ χαρὰ καὶ συγκίνηση: «Αἱ γενεαὶ πάσαι μακαρίζομέν σε τὴν μόνην Θεοτόκον». Ἐπαληθεύτηκαν, λοιπόν, τὰ λίγα λόγια ποὺ εἶπε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ λίγο μετὰ τὸν Εὐαγγελισμό της: «ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι μὲ πάσαι αἱ γενεαί».
Μήπως θὰ μποροῦσε νὰ γίνει διαφορετικά; Ἡ Ἀρχόντισσα Παναγιά, μόνη ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες ὅλων τῶν γενεῶν ἐξελέγη ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς τὸ ὄργανο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἄν καὶ ἦταν ἄνθρωπος σὰν ἑμᾶς, ἐν τούτοις ἔζησε βίο ἀγγελικό, ὑπερβαίνοντας στὴν ἁγιότητα ὅλους τοὺς Ἁγίους. Γιὰ αὐτό, ὀνομάσθηκε ἐπάξια «Παν-Ἁγία» καὶ «Κυρία τῶν Ἀγγέλων». Μὲ τὴν λυτρωτική της συγκατάβαση καὶ ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἡ αἰτία τῆς ἐλευθερίας μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς πλάνης καὶ τοῦ θανάτου. Μὲ τὴν παρθενία καὶ τὴν ἁγνότητά της ἔδειξε σὲ ὅλους μας πόσο εὐάρεστα εἶναι αὐτὰ στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος μόνο ἀπὸ Ἁγνὴ καὶ Παρθένο θέλησε νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ ἔζησε μὲ ἁγνότητα καὶ παρθενία. Τὰ δύο αὐτά, δυστυχῶς, στὶς μέρες μας ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὶς περισσότερες ὀρθόδοξες οἰκογένειες καὶ περιφρονοῦνται ἀπὸ πολλούς, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦν ὅτι ἀπὸ αὐτὰ προέκυψε ἡ σωτηρία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας.
Ἀνεκτίμητη ὑπῆρξε ἡ προσφορὰ τῆς Παναγίας μας ὅσο βρισκόταν στὴ γῆ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν Κοιμήθηκε καὶ Μετέστη, δὲν ἔπαψε νὰ προσφέρει τὶς πολύτιμες εὐεργεσίες της σὲ ὅσους καρδιακὰ τὴν ἐπικαλοῦνται.
Ποιός συνειδητὸς Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ παραπονεθεῖ γιὰ μοναξιά; Ποιός, γιὰ ἐγκατάλειψη;
Ἔχουμε στὸν Οὐρανὸ τὴν μεγάλη μας συντροφιά, τὴν μεγάλη μας Μάνα, τὴν προστασία μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἀειπάρθενος Κόρη.
Εἶναι αὐτὴ ἡ πηγὴ τῆς μεγάλης θαλπωρῆς. Σὲ αὐτὴν προστρέχουμε καὶ βρίσκουμε καταφύγιο οἱ κουρασμένοι ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ τὶς δοκιμασίες, οἱ ταλαιπωρημένοι, οἱ ἀδικημένοι καὶ κατατρεγμένοι, οἱ ἀσθενεῖς. Μέσα ἀπὸ τὶς θερμὲς ἱκεσίες της λαμβάνουμε γαλήνη, ψυχικὴ ξεκούραση καὶ εἰρήνη.
Αὐτή, ἡ ψηλόλιγνη Μαυροφόρα, ὅπως πολλοὶ ἀξιώθηκαν νὰ τὴν δοῦν, ὑπερμάχησε γιὰ τὰ δίκαια τοῦ Ἔθνους μας καὶ κάθε ὀρθοδόξου ἀγωνιζομένου λαοῦ, κατευθύνοντάς μας ἀπὸ νίκη σὲ νίκη.
Ἰδίως στὴν εὐλογημένη πατρίδα μας, ὑπάρχει κάποια πόλη ἤ κάποιο χωριὸ ποὺ νὰ μὴν καυχᾶται γιὰ κάποιο θαῦμα τῆς Θεομήτορος; Δὲν ὑπάρχει! Καὶ αὐτὸ τὸ διαπιστώνει εὔκολα ὁ καθένας ἄν ἀναλογισθεῖ τὰ ἀναρίθμητα προσωνύμια τὰ ὁποῖα τῆς ἔδωσαν οἱ εὐεργετημένοι Χριστιανοί, ὅπως, ἐπίσης, καὶ τὰ ἑκατοντάδες Μοναστήρια καὶ τοὺς χιλιάδες Ναοὺς καὶ Παρεκκλήσια ποὺ εἶναι ἀφιερωμένα στὸ πρόσωπό της.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Πραγματικά, ὅσα ἐγκώμια καὶ νὰ πλέξει, ὅσους ὕμνους καὶ νὰ ψάλει κανεὶς στὴν Παναγία μας, εἶναι φτωχά, διότι οἱ Ἄγγελοι τὴν ὑμνοῦν συνεχῶς στοὺς Οὐρανούς. Ὅσο φτωχές, ὅμως, καὶ ἄν εἶναι οἱ προσφορές μας πρὸς τὸ πρόσωπό της, ἡ φιλανθρωπία της εἶναι τέτοια ποὺ τὶς δέχεται, ἀρκεῖ νὰ βγαίνουν ἀπ’ τὴν καρδιά. Βεβαίως, ἡ μεγαλύτερη τιμὴ ποὺ μποροῦμε νὰ τῆς προσφέρουμε, εἶναι νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὴν μιμηθοῦμε. Νὰ μιμηθοῦμε τὴν ταπεινοφροσύνη της, τὴν ἁγνότητά της, τὴν ὑπακοή της. Ἠ Κυρὰ-Δέσποινα ποτὲ δὲν ἔκανε κακὸ σὲ κανέναν, ἀκόμη καὶ ὅταν μὲ δάκρυα ἔβλεπε τὸν Υἱό της νὰ σταυρώνεται ἀπὸ τοὺς ἀχαρίστους.
Εὔχομαι ὅλοι μας, ἀποβλέποντας στὴν μεγάλη ἐγγυήτρια τῆς σωτηρίας μας, νὰ ἀποβάλουμε τὴν θλίψη, τὴν ἀβεβαιότητα καὶ τὴν ἀπελπισία ἀπὸ τὴ ζωή μας. Ἡ Θεοτόκος ἔσωσε πολλὲς φορὲς τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶντας τὸν Υἱό της. Τὸ ἴδιο θὰ κάνει ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ θὰ μᾶς προσφέρει τὴν ἀναγκαία ἐνίσχυση, τὴν ἐλπίδα, τὴν παρηγοριά καὶ τὴν στήριξη. Ἀρκεῖ, τὴν στήριξη ποὺ ζητοῦμε ἀπὸ τὴν Παναγία, νὰ εἴμαστε πρόθυμοι νὰ τὴν προσφέρουμε καὶ ἑμεῖς στοὺς ἀδελφούς μας μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη.
Χρόνια πολλὰ κὶ εὐλογημένα σὲ ὅλους! Ἡ πηγὴ τῆς Ζωῆς νὰ εἶναι ἀρρωγὸς στὴν προσπάθειά μας νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν Ζωὴ καὶ νὰ νικήσουμε τὸν θάνατο.
Μετ’ εὐχῶν,
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
