ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Μὲ λαμπρότητα σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ἐκφράζοντας μία βάσιμη ἀπορία:

            «Ποίοις εὐφημιῶν στέμμασι ἀναδήσωμεν Πέτρον καὶ Παῦλον;». Δηλαδή, μὲ ποιά ἐγκωμιαστικὰ στεφάνια νὰ στέψουμε τοὺς δύο ἄνδρες; Πραγματικά, ἀκόμη καὶ ἂν ἀνθρώπινος νοῦς καταφέρει νὰ ἐννοήσει τὴν προσφορά τους ὄχι μόνο πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ πρὸς ὅλη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ καταφέρει νὰ τοὺς ἐπαινέσει ὅπως τοὺς ἀξίζει. Καυχήματα, ἀστέρες, φωστῆρες, ὑποδείγματα, στηρίγματα, εἶναι μόνο λίγοι ἀπὸ τοὺς ἐγκωμιαστικοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ τοὺς προσδίδει ἡ Ἐκκλησία. 

            Κὶ ὅμως, αὺτοὶ οἱ φωστῆρες, οἱ ἀστέρες καὶ τὰ ὑποδείγματα, κάποτε ὑπῆρξαν ὁ μὲν ἀρνητής, ὁ δὲ διώκτης τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Πέτρος, ὁ πιὸ ἔνθερμος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, τὴν δύσκολη στιγμὴ τῆς παραδόσεώς Του στοὺς ἀρχιερεῖς, δείλιασε καὶ τί ἀπάντησε καὶ τὶς τρεῖς φορὲς ποὺ τὸν ρώτησαν ἄν  ἦταν μαθητής Του; «Δὲν Τὸν ξέρω τὸν Ἄνθρωπο». Ὁ δὲ Παῦλος, ζηλωτὴς Φαρισαῖος, ἀκριβὴς τηρητὴς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, θεωροῦσε τὴν πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας φοβερὴ ἀπειλή, γιὰ αὐτὸ καὶ ἦταν ἐνεργὸ μέλος ἀκραίων ὀργανώσεων ποὺ καταδίωκαν καὶ φόνευαν Χριστιανούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων, καὶ ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος. 

            Στὴν πορεία καὶ στὰ πρόσωπα τῶν δύο Ἱερῶν Ἀποστόλων βλέπει κανεὶς καθαρὰ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι. Αὐτὴ ἡ σωτηρία, ὡστόσο, συμβαίνει μόνο ἂν καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει. Οἱ δύο Ἀπόστολοι ἤθελαν. 

            Ὁ Πέτρος, παρ’ ὅλο ποὺ ἀρνήθηκε τρεῖς φορὲς τὸν Χριστό, μετανόησε, ἔκλαψε πικρῶς καὶ δὲν χωρίσθηκε ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Μαθητές. Γιὰ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὁ Κύριος εἶχε τὴν ἑξῆς συζήτηση μαζί του:

- Πέτρε, μὲ ἀγαπᾶς;

- Ναί, Κύριε, Ἐσὺ ξέρεις ὅτι Σὲ ἀγαπῶ.

- Βόσκε τὰ πρόβατά μου. 

Αὐτὴ ἡ στιχομυθία ἐπαναλήφθηκε τρεῖς φορές. Ἔτσι, ὄχι μόνο διορθώθηκε ἡ τριπλή ἄρνηση, ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος τόνισε στὸν Πέτρο ὅτι ἂν Τὸν ἀγαπᾶ, πρέπει νὰ ποιμαίνει τὰ λογικά Του πρόβατα, πράγμα στὸ ὁποῖο ὁ Πέτρος ἀνταποκρίθηκε μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. 

            Ὁ Παῦλος, μπορεῖ νὰ δίωκε τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ ἔκανε μὲ ἀληθινὸ ζῆλο καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ποὺ θεωροῦσε ὅτι προσβάλλονταν ἀπὸ τὴν νέα Πίστη. Οἱ κινήσεις του δὲν ἦταν προϊὸν ἰδιοτέλειας καὶ σκοπιμότητας, ἀλλὰ σφοδρῆς ἐπιθυμίας νὰ διατηρηθοῦν σῶες οἱ παραδόσεις τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Χριστὸς γνώριζε τί πλοῦτος καὶ τί εὐλάβεια ὑπῆρχε στὴν καρδιὰ τοῦ Παύλου, γιὰ αὐτὸ καὶ στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, ὅπου πήγαινε μὲ συνοδεία στρατοῦ γιὰ νὰ καταδιώξει τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησία, εἶδε ξαφνικὰ ἐκτυφλωτικὸ Φῶς καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ: 

- Σαούλ, Σαούλ, γιατὶ μὲ διώκεις;

- Ποιός εἶσαι, Κύριε;

- Εἶμαι ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖο ἐσὺ διώκεις. […] Σήκω, μπὲς στὴν πόλη καὶ θὰ σοῦ λαληθεῖ τί πρέπει νὰ κάνεις. 

Μετὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, ὁ Παῦλος ἀφιέρωσε κάθε κύτταρο τῆς ὕπαρξής του στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας, γενόμενος ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. 

            Ἀξίζει νὰ ἀκούσουμε δύο λόγια ἀπὸ τὴ σοφία τους. 

            Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ Καθολικὴ Ἐπιστολή του ἔλεγε στοὺς Χριστιανούς: «ἀδελφοί, τὸ τέλος ὅλων πλησιάζει. Νὰ δείξετε σύνεση καὶ νὰ ἐπιδοθεῖτε σὲ προσευχές. Προπάντων, ὅμως, νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ τὴν καρδιά σας, διότι ἡ ἀγάπη θὰ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν». Πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια ὁ Ἅγιος Πέτρος μιλοῦσε γιὰ τὸ τέλος, ὄχι, ὅμως ὅπως κάποιοι σημερινοὶ δῆθεν ὁμολογητές, οἱ ὁποῖοι φανατίζουν καὶ ἀρρωσταίνουν τὸν κόσμο, κρύβοντας κάποια σκοπιμότητα ἤ ψυχασθένεια. Σὲ αὐτὲς τὶς σειρῆνες ποὺ μόνο στὴν καταστροφὴ ὁδηγοῦν, πρέπει νὰ ἔχουμε σφραγισμένα τὰ αὐτιά μας. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνδύαζε τὸ τέλος μὲ τὴν ἀνάγκη γιὰ σύνεση, πολλὴ προσευχὴ καὶ ἀκόμη περισσότερη ἀγάπη πρὸς ὅλους. Ἄλλωστε, ὁ Κύριος μᾶς λέει διαχρονικά: «Γρηγορεῖτε». Ἀκόμη καὶ ἂν ἡ Δευτέρα Παρουσία συμβεῖ μετὰ ἀπὸ χιλιάδες χρόνια, τὸ τέλος τοῦ καθενὸς εἶναι, ὄντως, πολὺ κοντὰ καὶ καλῶς νὰ ἔρθει! Στὴν Ἀνάσταση πιστεύουμε!

            Ὁ Ἱερὸς Παῦλος, στὴν Α’ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή, λέει: «νὰ μιμεῖσθε ἐμένα, ὅπως ἐγὼ μιμοῦμαι τὸν Χριστό». Ἂν προβάλλουμε ἀδυναμία νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, τότε, ἂς μιμηθοῦμε τοὺς Ἁγίους, ποὺ ἦταν ὅμοιοι μὲ ἐμᾶς, ἁπλοὶ ἄνθρωποι. Καθένας ποὺ ἔχει βάλει προτεραιότητα τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχει καθῆκον νὰ μιμεῖται τὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων καὶ ἰδιαίτερα τῶν Ἀποστόλων.

            Ὁ Παῦλος ἀγάπησε συνειδητὰ καὶ φλογερὰ τὸν Χριστό. Θυσίασε τὴν ζωή του γιὰ αὐτὴ τὴν ἀγάπη του. Κακοπέρασε, διώχθηκε, φυλακίσθηκε, βασανίσθηκε, ὅμως παρέμεινε σταθερός καὶ ἑδραῖος στὴν πίστη. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε κὶ ἐμεῖς ὅταν θίγεται ὁ ἐγωισμός μας, ὅταν μᾶς ἀπαξιώνουν, μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ἀκυρώνουν καὶ μᾶς λοιδοροῦν· νὰ παραμένουμε ἀκλόνητοι στὸ ὕψος τῆς πίστης καὶ τῶν περιστάσεων. 

            Εὐχή μου μὲ τὴν πρεσβεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου νὰ καταφέρουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ὑπάρχουμε καὶ νὰ ἀναπνέουμε γιὰ νὰ ἀρέσουμε στὸν Χριστό· νὰ εἴμαστε, δηλαδή, ἀληθινοὶ Χριστιανοί.

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΠΕΤΡΟ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟ (Ὃσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

Χαίρετε, άγιοι Απόστολοι, βασιλείς του Χριστού· διότι σ’ εσάς εμπιστεύθηκε την επουράνια και την επίγεια βασιλεία. Σας έδωσε την εξουσία να κυβερνάτε και να φροντίζετε και τους δυο θρόνους, θέλοντας από τη μια να αποκατασταθεί η κληρονομιά της επίγειας βασιλείας, από την άλλη να αστράψει η δόξα, να πλεονάσει η ομορφιά, να φανερωθεί το φως, να γίνουν γνωστά τα μυστήρια, να κηρυχθεί η δύναμη της επουράνιας βασιλείας.

Χαίρετε εσείς που είστε το άλας της γης, που ποτέ δεν μπορεί να χάσει τη δύναμή του. Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου (Ματθ. 5:13-14), που μένει στην ανατολή και λάμπει παντού, που φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, που καίει χωρίς ξύλα. Το λυχνάρι είναι ο Χριστός, και λυχνοστάτης ο Πέτρος, και λάδι η χορηγία του Αγίου Πνεύματος.

Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου, στο οποίο υποχωρεί η νύχτα όλη· που δεν το σκιάζει η νεφέλη, δεν το αντιμάχεται η καταιγίδα, ούτε η λαίλαπα το πλησιάζει, απεναντίας φωτίζονται μ’ αυτό τα σκοτάδια που έχουμε μέσα μας, φανερώνονται τα κρυφά, διασαφηνίζονται τα ασαφή, καθαρίζονται οι λογισμοί.

Χαίρετε εσείς που είστε οι σφραγιστές των ιερέων (1), οι εκπαιδευτές των διδασκάλων, οι ψαράδες των εθνών, οι κήρυκες των λαών, οι παιδαγωγοί των δικαίων, οι πλύντες των αμαρτωλών, οι σφάκτες της αμαρτίας, οι φωτιστές των απίστων, οι ανίκητοι φύλακες, οι δραστήριοι έμποροι.

Χαίρετε εσείς που είστε οι χαλκουργοί και της δικής μου φωνής, οι χορηγοί της αμαρτωλής γλώσσας μου, οι ενδυναμωτές της αδυναμίας μου, οι γυμναστές της παρρησίας μου, οι τεχνίτες των λόγων μου.

Χαίρετε εσείς που δεν κρατάτε σακκούλι (Ματθ. 10:9-10) και όμως γεμίσατε με πλούτο όλη την οικουμένη· εσείς που δεν είχατε περιττό ραβδί, και όμως διώξατε τους λύκους από παντού· εσείς που δεν είχατε δεύτερο χιτώνα, και όμως ντύθηκαν από σας βασιλιάδες· εσείς που δεν είχατε διπλά υποδήματα, και όμως ταράξατε τη γη με τις πορείες σας και οι νεφέλες έτρεχαν κάτω από τα πόδια σας. Οι Άγγελοι έδειχναν το δρόμο, τακτοποιώντας τον, η θάλασσα επίσης καθώς βαδίζατε στην επιφάνειά της σας κρατούσε σαν πλοία ιστιοφόρα. Εσείς που δεν είχατε ασημένια νομίσματα στη ζώνη σας, και δεν είχε το βαλάντιό σας χρυσάφι, όμως δανείζατε από το σακκούλι σας πολλά στους χωλούς· και όταν άγγιξε ο τυφλός τη ζώνη σας, άρχισε να μετρά την πάροδο των ημερών, και να υπολογίζει με τα μάτια του τον ήλιο, και να δείχνει με το δάχτυλό του τα αστέρια, κάτι που προηγουμένως δεν το γνώριζε.

Χαίρετε, οι εμποδιστές του Διαβόλου και οι ανατροπείς των δαιμόνων· οι καθαιρέτες της πλάνης· εσείς που αφαιρέσατε την απάτη από τις ψυχές· που τα μαντήλια σας (Πραξ. 19:12) μιμούνται τις άκρες των ενδυμάτων του Κυρίου· που οι σκιές σας πραγματοποίησαν πολλές και διάφορες θεραπείες (Πραξ. 5:15) στις πόλεις και στις χώρες.

Χαίρετε εσείς που βρήκατε το θησαυρό τον κρυμμένο στο χωράφι (Ματθ. 13:44)· εσείς που δείξατε στη γυναίκα τη δραχμή που έχασε (Λουκ. 15:9)· εσείς που προσκομίσατε στον Χριστό διπλά τα τάλαντα του κηρύγματος, τα οποία σας εμπιστεύθηκε· εσείς που ρίξατε στο βυθό της οικουμένης το δίχτυ, και έπιασε κάθε λογής ψάρια· εσείς που πιάσατε ψάρια, με τα οποία, και ως τώρα ακόμη δειπνώντας στον ουρανό ο Βασιλιάς, ευφραίνεται· εσείς που διδάξατε τη σοφή γυναίκα να ανακατώσει τα τρία σάτα αλεύρι και να κάνει μία ζύμη (Ματθ. 13:33· Λουκ. 13:21)· εσείς που αφαιρέσατε τους φράχτες και αναγκάσατε τους περαστικούς και αναζητήσατε τις ερήμους και γεμίσατε με καλεσμένους τους θαλάμους του γάμου του Νυμφίου (Λουκ. 14:23).

Χαίρετε εσείς που βρήκατε τον ακρογωνιαίο λίθο (Χριστό), και από αυτό το λίθο τόσους πολλούς βασιλικούς νυφικούς θαλάμους ανυψώσατε, τόσες πολλές εκκλησίες ανοικοδομήσατε επάνω στη γη, όμοιες με ουρανούς, τόσα πολλά θυσιαστήρια θεμελιώσατε για τη θυσία που γεννά τη ζωή.

________________

(1) Αναφέρεται στην εξουσία των Αποστόλων να επικυρώνουν με τη σφραγίδα της χειροτονίας το αξίωμα της ιεροσύνης.

(Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. Ζ’, «Εγκώμιο στον Πέτρο και στον Παύλο…». Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 112)

Πηγή: alopsis.gr/

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΤΗΝ ΑΜΟΙΒΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ

«…Ο Ηγούμενος κάποιου Κοινοβίου, πολύ ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος, έκανε κάθε μέρα αυτή την προσευχή:

Σε παρακαλώ Κύριε, μη με χωρίσεις από τα πνευματικά μου παιδιά στην άλλη ζωή, αλλά αξίωσέ μας να απολαύσομε όλοι μαζί την Ουράνια μακαριότητα.

Κάποτε όμως τον πληροφόρησε ο Θεός, με τον ακόλουθο τρόπο, πως ο καθένας ετοιμάζει μόνος, με τα έργα του, τη μελλοντική του αποκατάσταση. Πλησίαζε η εορτή ενός Αγίου, που πανηγύριζε το γειτονικό τους Μοναστήρι.

Οι Αδελφοί του Μοναστηριού εκείνου προσκαλέσανε τον Αββά του Κοινοβίου και ολόκληρη την συνοδεία του να πάρουν μέρος στην πανήγυρη. Εκείνος όμως αποφάσισε να μην πάει, αποφεύγοντας έτσι τις τιμές που συνήθως του έκαναν εκεί. Την παραμονή ακριβώς, άκουσε μυστηριώδη φωνή στον ύπνο του να τον διατάζει να πάει οπωσδήποτε στο πανηγύρι, αφού στείλει νωρίτερα τους υποτακτικούς του. Ο Ηγούμενος υπάκουσε στην θεία προσταγή…

Μόλις ξημέρωσε, πρόσταξε τους μαθητές του να ξεκινήσουν παρευθύς για το γειτονικό Κοινόβιο. Στο δρόμο τους συνάντησαν πεσμένο χάμω ένα δυστυχισμένο γέρο να βογκά. Τον ρώτησαν, τι του συνέβαινε.

-Είμαι άρρωστος, τους αποκρίθηκε με κόπο, και δεν έπαψε ν’ αναστενάζει. Πήγαινα στο γιατρό με το ζώο μου, μα σαν έφτασα σε τούτο το μονοπάτι, μ’ έριξε κάτω κι’ έφυγε. Τι έγινε, κι’ εγώ δεν ξέρω. Ούτε άνθρωπος βρέθηκε να με βοηθήσει να σηκωθώ. Τα τελευταία λόγια τα πρόφερε με πολύ παράπονο.

-Τι να σου κάνουμε γέροντα, του είπαν οι Καλόγεροι. Είμαστε κι εμείς πεζοί και βιαστικοί.

Συνέχισαν έτσι το δρόμο τους για να φτάσουν στην ώρα τους στο πανηγύρι, αφήνοντας στη μέση του δρόμου αβοήθητο το φτωχό γέρο.

Σε λίγο να κι’ ο Ηγούμενος. Είδε τον άνθρωπο σε κακή κατάσταση. Έσκυψε πάνω του με συμπόνια. Άκουσε τα βάσανά του και τον ρώτησε με καταφανή έκπληξη:

-Καλά, δεν πέρασαν από δω πριν από λίγο κάτι νέοι Καλόγεροι. Γιατί δεν τους σταμάτησες να σε βοηθήσουν; θα έπρεπε, χωρίς άλλο, να σε είδαν.

-Με είδαν και με ρώτησαν, Αββά, είπε με λύπη ο Γέρος. Μου είπαν όμως πως ήσαν πεζοί και βιαστικοί και δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτε.

Ο Ηγούμενος αναστέναξε βαθιά, ντροπιασμένος από την συμπεριφορά των μαθητών του.

-Αν στηριχτείς πάνω μου, θα μπορέσεις να περπατήσεις λίγο;

-Αδύνατο να κινηθώ, Πάτερ.

-Έλα λοιπόν να σε ανεβάσω στους ώμους μου, είπε αποφασιστικά ο γέρο Ηγούμενος, κι ο Θεός θα βοηθήσει να φτάσουμε εκεί που πηγαίνεις.

-Δεν μπορείς να με κουβαλήσεις τόσο δρόμο πάνω στους ώμους σου. Μήπως είσαι κι’ εσύ νέος; Πήγαινε, Αββά, στη δουλειά σου και μη χασομεράς άδικα για μένα. Ευχήσου μόνο να μ’ ελεήσει ο Θεός.

-Δε σ’ αφήνω έτσι, σε τέτοια κατάσταση, διαμαρτυρήθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Θα σε πάω στην πόλη.

Με πολύ κόπο ανέβασε τον άρρωστο στους αδύνατους ώμους του ο γέρο Ηγούμενος. Το βάρος στην αρχή του φάνηκε ασήκωτο. Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσε να σέρνει τα πόδια του. Παράδοξο πράγμα! Σιγά-σιγά αλάφραινε, ώσπου σε μια στιγμή του φάνηκε πως του έφυγε από την πλάτη το φορτίο. Σήκωσε το κεφάλι να ιδεί τι συνέβαινε. Αντί του φτωχού γέρου, που είχε πάρει στους ώμους του, στεκόταν μπροστά του ένας πανέμορφος Άγγελος.

-Μ’ έστειλε ο Κύριος να σε πληροφορήσω, του είπε με τη γλυκιά φωνή του που έμοιαζε με υπερκόσμια μουσική, πως τότε μόνο θ’ αξιωθούν οι μαθητές σου να βρεθούν μαζί σου στη Βασιλεία Του, όταν ακολουθήσουν τα ίχνη σου. Διαφορετικά, άδικα κοπιάζεις και προσεύχεσαι γι’ αυτούς. Ο Θεός δίνει στον καθένα την αμοιβή των έργων του.

Ο Άγγελος με μιας χάθηκε στα ουράνια. Ο γέρο Ηγούμενος, συλλογισμένος, γύρισε πίσω στο Μοναστήρι του για ν’ αρχίσει καινούργιο αγώνα. Χρειαζόταν ακόμη κοπιαστική δουλειά για να μορφώσει χαρακτήρες».

Από το Γεροντικό

Πηγή: vimaorthodoxias.gr/

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,       

Βασικὴ θέση στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ ἱστορία κατέχει ἡ ἔννοια τῆς παρανομίας. Ὅλοι κατανοοῦμε καὶ γνωρίζουμε ὅτι παρανομία εἶναι ἡ ἀπείθεια πρὸς τοὺς νόμους, εἴτε τοὺς θείους, εἴτε τοὺς κοσμικούς, ἡ ὁποία δέχεται κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο «τὴν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Ἀνὰ τοὺς αἰῶνες πολλὰ συστήματα ἀπονομῆς τῆς δικαιοσύνης θέσπισαν μέτρα κατὰ τῆς παρανομίας γιὰ νὰ ἐπιβάλουν τὴν τάξη. Γιατί, ὅμως ἡ παρανομία συνεχίζει νὰ ὑφίσταται; Δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ ἄνθρωποι τὰ δυσάρεστα ἀποτελέσματά της;            

Μέσα ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν Γαδαρηνῶν λαμβάνουμε τὶς κατάλληλες ἀπαντήσεις. Μᾶς ἐξιστορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὅτι ὁ Χριστὸς ἐπισκέφθηκε τὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν καὶ συνάντησε δύο ἀνθρώπους πολὺ ταλαιπωρημένους ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα.   

Ὁ Κύριός μας τοὺς σπλαχνίσθηκε καὶ  ἔβγαλε ἀπὸ αὐτοὺς τὴν λεγεώνα τῶν δαιμονίων, στὰ ὁποία ἐπέτρεψε νὰ εἰσέλθουν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων ποὺ ἔβοσκε στὴν περιοχή. Στὴ συνέχεια, μπροστὰ στὰ μάτια τῶν βοσκῶν, οἱ χοῖροι ὅρμησαν στὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκαν στὴν θάλασσα. Οἱ βοσκοὶ τότε, ἔτρεξαν ἀμέσως νὰ κάνουν γνωστὸ τὸ γεγονός. Μαζεύτηκε, ἔπειτα, πλῆθος κόσμου ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καὶ τί Τοῦ εἶπαν ἄραγε; «Σὲ εὐχαριστοῦμε πολὺ ποὺ εὐεργέτησες τοὺς πάσχοντας συνανθρώπους μας»; «Εὐχαριστοῦμε ποὺ λύτρωσες τὴν πόλη μας ἀπὸ τὶς ζημιὲς τῶν πονηρῶν πνευμάτων»; «Σὲ παρακαλοῦμε, μεῖνε κοντά μας νὰ μᾶς διδάξεις καὶ νὰ θεραπεύσεις καὶ τοὺς ὑπόλοιπους ἀρρώστους»; Ὄχι. Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶπαν. Καὶ τί εἶπαν; «Φύγε ἀπὸ τὴν πόλη μας», διότι φοβήθηκαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς θὰ ἔβλαπτε τὰ  συμφέροντά τους, τὰ ὁποῖα βασίζονταν στὴν παρανομία, καθὼς ἦταν παράνομη, σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ἡ ἐκτροφὴ καὶ ἡ βρώση χοιρινοῦ κρέατος.           

 Ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται στὴν παρανομία γιὰ διάφορους λόγους. Ὁ εὔκολος πλουτισμὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὅπως εἴδαμε ἀπὸ τοὺς Γαδαρηνούς. Βέβαια, γιὰ τὸν εὔκολο πλουτισμὸ κάποιοι προβαίνουν καὶ σὲ ληστεῖες, σκεπτόμενοι: «Γιατὶ νὰ χρειαστεῖ νὰ καταβάλω τίμια καὶ κοπιαστικὴ ἐργασία προκειμένου νὰ βγάλω τὰ πρὸς τὸ ζῆν, ὅταν μία ληστεία μερικῶν ὡρῶν μπορεῖ νὰ μὲ κάνει πλούσιο;». Ἄλλος λόγος εἶναι οἱ κακὲς ἐπιθυμίες, αὐτὰ τὰ ἀνεξέλεγκτα «θέλω»  ποὺ πολλὲς φορὲς κατευθύνουν τὴ ζωή μας, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν κατευθύνει ὁ στόχος μας νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεό. Τέλος, στὴν παρανομία ὁδηγοῦν οἱ κακὲς συνήθειες καὶ ἡ προβληματικὴ ἀγωγή. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἔχει μεγαλώσει μὲ τὸ ἐλεύθερο ἀπὸ τοὺς γονεῖς του νὰ κάνει παρανομίες, ἤ ὅταν ἔχει μάθει νὰ ζεῖ κάνοντας παράνομες πράξεις, τότε, καθὼς δὲν ὑπάρχει πιὰ γιὰ ἐκεῖνον οὔτε ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησης, μὲ μεγάλη δυσκολία θὰ κατάφέρει νὰ ζήσει σύμφωνα πρὸς τοὺς νόμους.            

Ἡ ἔννομη ζωὴ εἶναι γιὰ τοὺς παράνομους «ἀνοησία». Σίγουρα, ὅμως, θὰ ἄλλαζαν γνώμη ἂν λάμβαναν σοβαρὰ ὑπ΄ ὄψιν τὶς συνέπειες τῆς παρανομίας, πρωτίστως στὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Τὸ μεγαλύτερο κακὸ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει ὁ παράνομος δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἄλλωστε μᾶς δίδαξε καὶ ὁ Χριστὸς σήμερα, φεύγοντας ἀπὸ τοὺς Γαδαρηνοὺς καὶ ἀφήνοντάς τους στὸ πνευματικὸ σκοτάδι καὶ στὸν ψυχικὸ θάνατο. Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἂν δὲν εἶναι δίπλα μας ὁ Θεὸς νὰ μᾶς κατευθύνει, τότε ἀναμφίβολα, ὅσο ψηλὰ καὶ νὰ φτάσουμε στὰ μάτια τοῦ κόσμου, στὴν πραγματικότητα ὁδηγούμαστε στὴν καταστροφή. Ἂν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη ὅτι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον», καὶ ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν», τότε διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ αὐτομάτως φέρνει τὸν φόβο στὴ ζωὴ τοῦ παρανόμου. Πράγματι, ὁ παράνομος ἀκόμη καὶ ἂν τὸ κρύβει καλά, διακατέχεται ἀπὸ τὸ αἴσθημα τοῦ φόβου, διότι ἀνὰ πάσα ὥρα καὶ στιγμὴ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ κράτους μποροῦν νὰ ἀνατρέψουν τὴν κατάσταση τῆς ζωῆς του. Ποιός, θὰ ἤθελε μία ζωὴ μέσα στὸν φόβο; Κανείς; Κι ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐπιλέγουν νὰ κάνουν τὴν παρανομία, ἐπιλέγουν νὰ ζήσουν μὲ φόβο τὸ ὑπόλοιπο τῆς σύντομης ζωῆς τους. Συγγενικὸ αἴσθημα μὲ αὐτὸ τοῦ φόβου εἶναι καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησης. Ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησης γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μὲ ἁπλὰ λόγια, εἶναι ἡ καλὴ φωνὴ μέσα μας ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ κάνουμε τὸ κακό, ἐνῶ ἂν δὲν τὴν ἀκούσουμε καὶ τὸ κάνουμε, μᾶς ἐλέγχει καὶ τραυματίζει τὴν καλὴ ψυχική μας διάθεση. Ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς συνείδησης γλιτώνει αὐτὸς ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ, ἐνῶ τραυματίζει τὸν ἔλεγχο τῆς συνείδησης αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀποβάλει τελείως τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή του καὶ ἔχει καταντήσει «κτηνώδης ἢ δαιμωνιώδης». Ὡστόσο, γιὰ νὰ μὴν μακρυγοροῦμε, ἀρκεῖ νὰ ἀναφέρουμε τὰ λόγια τοῦ προφήτη Δαυίδ: «οἱ […] παράνομοι ἐξολοθρευθήσονται ἐπὶ τὸ αὐτό».           

 Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τοὺς παρανόμους. Οἱ συνέπειες, ὅμως, τῆς παρανομίας, ἔχουν ἀντίκτυπο καὶ στὴν κοινωνία. Ἡ διαταραχὴ τῆς τάξης καὶ τῆς ἀσφάλειας εἶναι τὸ πρῶτο καὶ ἂν σκεφτοῦμε ὅτι τὰ δύο αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν πρόοδο καὶ τὴν εἰρηνικὴ ζωή, τότε κατανοοῦμε ὅτι ἡ παρανομία τραυματίζει τὴν ἴδια τὴν πρόοδο καὶ τὴν εἰρήνη τῆς κοινωνίας. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, ἡ παρανομία ὁδηγεῖ σὲ περισσότερη παρανομία. Αὐτὸ συμβαίνει πρῶτον διότι ὁ παράνομος γίνεται τὸ κακὸ παράδειγμα, τὸ ὁποῖο, δυστυχῶς κάποιοι ποὺ δὲν ἔχουν ἰσχυρὰ ψυχικὰ ἀποθέματα, σπεύδουν νὰ μιμηθοῦν. Καὶ δεύτερον, διότι ὅταν ὑπάρχουν πολλὰ φαινόμενα παρανομίας σὲ μία κοινωνία, κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὴν προδιάθεση καὶ τὴν ροπὴ στὴν παρανομία, αἰσθάνονται πιὸ ἄνετα νὰ παρανομήσουν καὶ οἱ ἴδιοι, ὅπως ὅταν σὲ μία μαζικὴ πορεία ὁ ἕνας βλέπει τὸν ἄλλο νὰ βανδαλίζει σπίτια ἤ καταστήματα καὶ παίρνει θάρρος νὰ κάνει τὸ ἴδιο.            

Ἀκούοντας ὅλα τὰ ἀνωτέρω, οἱ περισσότεροι σκεφτόμαστε: «γνωστὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐμεῖς τί σχέση ἔχουμε μὲ τὴν παρανομία, μιᾶς ποὺ εἴμαστε νομοταγεῖς πολίτες καὶ καλοὶ Χριστιανοί;». Κι ὅμως, ἂν κοιτάξουμε καλὰ μέσα μας, ἴσως διαπιστώσουμε ὅτι κι ἐμεῖς συχνὰ παραβαίνουμε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Μᾶς κάνει μία παρατήρηση ὁ ἀδερφὸς καὶ ἀμέσως ἀπαντοῦμε εἰρωνικὰ ἤ σκεφτόμαστε πὼς θὰ τὸν μειώσουμε. Κοιτᾶμε πῶς θὰ ἐκδικηθοῦμε γιὰ κάποια ἀδικία ποὺ μᾶς ἔγινε. Κρίνουμε τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλο. Εἶναι ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Ἄρα εἴμαστε παράνομοι ἐνώπιόν Του. Εἴμαστε παράνομοι ἐνώπιον Ἐκείνου ποὺ ἔγινε Ἄνθρωπος γιὰ ἑμᾶς, ἔπαθε γιὰ ἑμᾶς καὶ σταυρώθηκε. Ἄρα, κρύβεται ἴσως καὶ λίγη ἀγνωμοσύνη ἐνώπιόν Του. Ἑπομένως, ἂν θέλουμε καρδιακὰ νὰ πάψουν οἱ παρανομίες ποὺ συμβαίνουν στὴν κοινωνία καὶ διαταράζουν τὴν ἡρεμία μας, ἂν θέλουμε ἀκόμα τὰ παιδιὰ νὰ ὑπακοῦν τοὺς γονεῖς, καὶ γενικότερα νὰ ὑπάρχει ἡ εὐταξία καὶ ἡ πρόοδος, τότε πρέπει πρῶτα ἐμεῖς νὰ φροντίσουμε νὰ εἴμαστε ὑπάκουοι στοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ. Σημειωτέον ὅτι ὅπως διδάσκει ὁ Ἀποστολο-ἐπίσκοπος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, «ἂν κάποιος τηρήσει ὅλον τὸν νόμο, ἀλλὰ παραβεῖ μία ἐντολή, θεωρεῖται παραβάτης ὅλου τοῦ νόμου». Θέλουμε νὰ ἀφήσουμε πίσω κάθε παράβαση καὶ νὰ ἀσκήσουμε τὴν ἀρετή; Ἔχουμε τὴν δυνατότητα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μᾶς φαίνεται δύσκολο νὰ ἐφαρμόσουμε τέλεια τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ; Τουλάχιστον ἂς ταπεινωθοῦμε ἐνώπιόν Του, καὶ ἂς μὴν κρίνουμε κανένα, διότι ἐκεῖνος ποὺ δὲν κρίνει, δὲν θὰ κριθεῖ. Καὶ ὅταν ἐμεῖς κάνουμε αὐτὴ τὴ μικρὴ θυσία στὸν Θεό, Ἐκεῖνος θὰ μᾶς εὐλογήσει γιὰ νὰ γίνουμε καὶ στὰ ὑπόλοιπα ὅπως πρέπει.

Ὁ Θεὸς μαζί μας!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

«῾Ο λόγος ὁ καλὸς» ῾Η θεραπευτικὴ δύναμίς του (Ὁ Ἃγιος Μακάριος ὁ Μέγας)

Μνήμη: 19η Ἰανουαρίου

«῾Ο λόγος ὁ καλὸς»

῾Η θεραπευτικὴ δύναμίς του

Κάποτε ὁ ᾿Αββᾶς Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος

μαζὶ μὲ τὸν ὑποτακτικό του

ἀνέβαιναν ἀπὸ τὴν Σκήτη τῆς Αἰγύπτου

στὸ ῎Ορος τῆς Νιτρίας.

Σὰν πλησίαζαν στὸν προορισμό τους,

εἶπε στὸν μαθητή του νὰ προπορευθῆ.

῾Ο ὑποτακτικός, καθὼς προχωροῦσε,

συνάντησε ἕναν εἰδωλολάτρη...

῏Ηταν ἱερέας καὶ περπατοῦσε βιαστικά,

κρατώντας ἕνα ξύλο.

— Αἴ, σατανᾶ, ποῦ τρέχεις;...

τοῦ φώναξε ἀπερίσκεπτα ὁ καλόγερος.

Τότε ἐκεῖνος ἐθύμωσε τόσο πολύ,

ὥστε στράφηκε ἐναντίον τοῦ Μοναχοῦ

καὶ τὸν ἐκτύπησε ἀδυσώπητα...

Τελικά, τὸν ἄφησε μισοπεθαμένο...
Κατόπιν, πῆρε τὸ ξύλο
καὶ ἔσπευσε νὰ ἀπομακρυνθῆ...
Μετὰ ἀπὸ λίγο, τὸν εἶδε ὁ ᾿Αββᾶς Μακάριος...
᾿Αμέσως, ἄρχισε νὰ τὸν εὔχεται
μὲ βαθειὰ καλωσύνη:

— ῾Ο Θεὸς νὰ σὲ εὐλογῆ, προκομμένε ἄνθρωπε!...
Νὰ εἶσαι καλὰ ἄνθρωπε τοῦ μόχθου!...
Εἴθε νὰ σωθῆς!... Νὰ σωθῆς!...

῾Ο εἰδωλολάτρης ἐσάστισε...
Πλησίασε τὸν ῞Οσιο καὶ τὸν ἐρώτησε:
— Τί καλὸ εἶδες σὲ μένα, ᾿Αββᾶ, καὶ μοῦ εὔχεσαι νὰ σωθῶ;...
— Σὲ βλέπω νὰ μοχθῆς καὶ νὰ τρέχης...,
τοῦ ἀπάντησε ὁ ῞Οσιος. ...Καὶ δὲν γνωρίζεις, εὐλογημένε,
ὅτι στὰ χαμένα κοπιάζεις...
— Μαλάκωσε καὶ γλύκανε ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὸν χαιρετισμό σου...,
εἶπε ἤρεμος πιὰ ὁ ἱερέας τῶν εἰδώλων...
Κατάλαβα ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ...
Κάποιος ἄλλος ὅμως, ἄθλιος
καλόγερος, μὲ ἔβρισε ὅταν πρὶν ἀπὸ λίγο μὲ συνάντησε...
Κι ἐγὼ ὅμως τὸν ἐσυγύρισα καλά...
Τὸν ἄφησα μισοπεθαμένο ἀπὸ τὰ κτυπήματα...

Καὶ ἀμέσως, πέφτει στὰ πόδια τοῦ ᾿Αββᾶ Μακαρίου, τὰ

ἀγκαλιάζει καὶ τοῦ λέει:

— ῍Αν δὲν μὲ κάνης Μοναχό, δὲν θὰ σὲ ἀφήσω νὰ φύγης!...

῾Ο ῞Οσιος τὸν ἀνεσήκωσε καὶ πῆγαν μαζὶ

ἐκεῖ ποὺ ἦταν κατάκοιτος ὁ μαθητής του...

Τὸν ἐσήκωσαν καὶ τὸν μετέφεραν

στὴν ᾿Εκκλησία τοῦ ῎Ορους τῆς Νιτρίας...

῞Οταν οἱ Μοναχοὶ εἶδαν τὸν εἰδωλολάτρη ἱερέα

μαζὶ μὲ τὸν ᾿Αββᾶ, κατεπλάγησαν!...

Τελικά, ἀφοῦ τὸν ἐβάπτισαν, τὸν ἔκαναν Μοναχὸ

καὶ ἐξ αἰτίας του πολλοὶ εἰδωλολάτρες ἔγιναν Χριστιανοί.

Καὶ ἔλεγε λοιπὸν ὁ ᾿Αββᾶς Μακάριος: ὁ λόγος ὁ κακὸς

καὶ τὸν καλὸ τὸν κάνει κακό... ᾿Ενῶ ὁ λόγος ὁ καλὸς καὶ τὸν

κακὸ τὸν μεταβάλλει σὲ καλό....

«῾Ο λόγος ὁ κακὸς

καὶ τοὺς καλοὺς ποιεῖ κακούς·

καὶ ὁ καλὸς λόγος

καὶ τοὺς κακοὺς ποιεῖ καλούς»

ΠΗΓΗ: http://agiografikesmeletes.blogspot.gr/2011/01/blog-post_6944.html

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Διευκρίνιση: Το κείμενο δεν είναι του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, αλλά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αβερκίου. Το μετέφρασα και το δημοσίευσα εδώ: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2016/06/blog-post_25.html αλλά οι περισσότεροι που το αναδημοσίευσαν (κυρίως νεοημερολογίτες "συντηρητικοί") πρώτον δεν ανέφεραν την πηγή (λόγω του μίσους τους για τους Παλαιοημερολογίτες), δεύτερον παρέλειψαν φράσεις που δεν τους άρεσαν (όπως το "οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην πατρίδα μας") και τρίτον το απέδωσαν στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς.

Nικόλαος Μάννης

-----------

 Πρέπει να προβούμε σε αποφασιστική ρήξη με τον Οικουμενισμό και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με τους συνοδοιπόρους του. Ο δρόμος μας δεν είναι ο δικός τους. Πρέπει να το πούμε αυτό με αποφασιστικότητα και να το δείξουμε με τις πράξεις μας. Μία εποχή πραγματικής ομολογίας έρχεται για μας. Μία εποχή που ίσως παραμείνουμε μόνοι και διωκόμενοι, στο βαθμό που όλες οι Ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες έχουν πλέον εισέλθει στις τάξεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και έχουν ως εκ τούτου προδώσει την Ορθοδοξία. Έχει έρθει η ώρα της πλήρους απομονώσεώς μας. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με αποστάτες της αληθινής Ορθοδοξίας. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι εάν απαιτηθεί να αναχωρήσουμε στις κατακόμβες. Η θέση μας, ως μαχητές και ομολογητές της καθαρής και αμόλυντης αλήθειας του Χριστού μας, θέτει κάτω από μεγάλη υποχρέωση περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεθώνης κ. Αμβροσίου)

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Σίγουρα θὰ ἔχετε ἀκούσει τὴν φράση «μὴν κρίνεις τὸ βιβλίο ἀπὸ τὸ ἐξώφυλλό του». Σημαίνει ὅτι ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση, κατὰ κύριο λόγο, εἶναι παραπλανητικὴ καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸ περιεχόμενο. Ἂν αὐτὸ ἰσχύει μία φορὰ γιὰ τὰ βιβλία, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἰσχύει πολὺ περισσότερες. Δυστυχῶς, ὅμως, συχνὰ ὁ ἄνθρωπος ἀγνοεῖ ἤ ἀδιαφορεῖ γιὰ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ συνηθίζει νὰ βάζει ταμπέλες στοὺς συνανθρώπους του μὲ βάση τὸ ἐξωτερικό τους σχῆμα. Δίνει, ἔτσι, βαρύτητα στοὺς τύπους καὶ ὄχι στὴν οὐσία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν διαφέρει ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους. 

            Ἑμεῖς, ὡς Χριστιανοί, οὕτως ἤ ἄλλως ὀφείλουμε νὰ μὴν κρίνουμε κανένα, οὔτε μὲ βάση τὸ περιεχόμενό του, οὔτε μὲ βάση τὴν ἐμφάνισή του, διότι ὁ Χριστὸς μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἄν δὲν κρίνουμε, δὲν θὰ κριθοῦμε. 

            Πολλοὶ θὰ ἔκριναν τὸν ἑκατόνταρχο τῆς σημερινῆς περικοπῆς, βασισμένοι στὰ ἐξωτερικά του στοιχεῖα. Εἶχε λαμπρὴ στρατιωτικὴ στολή, εἶχε ὑπὸ τὴν ἐξουσία του στρατιῶτες καὶ δούλους. Ἦταν Ρωμαῖος καί, ἑπομένως, εἰδωλολάτρης καὶ ἀξιωματικὸς τοῦ στρατοῦ κατοχῆς τοῦ Ἰσραήλ. Τί πιθανότητες ὑπῆρχαν ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος νὰ ἔχει εὐσέβεια μέσα του; Κατὰ πᾶσα πιθανότητα, θὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν μεγάλο ἁμαρτωλό, τυραννικὸ καὶ ὀργίλο ἄνθρωπο. Κι ὅμως, ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε πολὺ μεγάλη εὐσέβεια καὶ ἀρετή. 

            Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ὁ ἑκατόνταρχος ὑπέφερε. Ὁ ἴδιος δὲν εἶχε κάποια ἀσθένεια. Οὔτε ἡ οἰκογένειά του. Ἀσθενοῦσε ὁ δοῦλος του καὶ ἦταν στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Γιὰ αὐτὸ ὁ ἑκατόνταρχος κίνησε γῆ καὶ οὐρανὸ γιὰ νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἀσθενὴς δοῦλος. Ποιός; Ὁ δοῦλος, ὁ ὁποῖος θεωροῦνταν, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, πρᾶγμα. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ καλοσύνη του, ποὺ μέχρι καὶ γιὰ τὸν δοῦλο του θυσιαζόταν. 

            Εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ θέλησε νὰ Τὸν προσεγγίσει γιὰ νὰ Τοῦ ἀπευθύνει τὸ αἴτημά του. Μετὰ τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία, ὁ ἑκατόνταρχος πλησίασε τὸν Κύριο μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀνέφερε τὸ πρόβλημά του. Δὲν εἶχε ἴχνος αὐθάδειας ἤ ἀμφισβήτησης στὰ λόγια του. Δὲν εἶχε αὐτὸ ποὺ λέμε «παρρησία», ὥστε νὰ ἐπιχειρήσει νὰ μιλήσει στὸν Χριστὸ σὰν ἴσος πρὸς ἴσο. Ὁ Θεάνθρωπος ἀναπαύθηκε μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη του καὶ ἀμέσως τοῦ ἀπάντησε «Θὰ ἔρθω στὸ σπίτι σου νὰ σοῦ θεραπεύσω τὸν ὑπηρέτη». Χρειαζόταν νὰ πάει στὸ σπίτι; Δὲν μποροῦσε μὲ ἕναν λόγο Του νὰ τὸν θεραπεύσει ἐξ ἀποστάσεως; Ἀσφαλῶς καὶ μποροῦσε. Ἤθελε, ὅμως, νὰ κάνει γνωστὴ στὸν παριστάμενο λαὸ τὴν καλὴ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἑκατοντάρχου, ὁ ὁποῖος στὸ ἄκουσμα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Χριστοῦ, σάστισε. «Κύριε, εἶμαι ἀνάξιος νὰ ἔρθεις στὸ σπίτι μου», εἶπε. 

            Ὁ Κύριος τὸν ἐπαίνεσε, τότε, μπροστὰ σὲ ὅλους, προβάλλοντάς τὸν ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση: «Πουθενὰ στὸ Ἰσραὴλ δὲν βρῆκα τόση πίστη». Ὕστερα ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά, μὲ τὸν λόγο Του θεράπευσε τὸν πάσχοντα ὑπηρέτη.

            Ὅσο πιὸ γρήγορα κατανοήσουμε πόσο ἀναγκαία εἶναι στὴ ζωή μας ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ τὴν ἐφαρμόσουμε, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ γευτοῦμε τὴν ἀληθινὴ μακαριότητα: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι». Ἡ ταπεινοφροσύνη ἕλκει τὴν Θεία Χάρη, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔπαινο ἀπὸ τὸν Ἴδιο Θεό. Ἐπαινεὶ ὁ Θεὸς τὸν ταπεινὸ διότι ξέρει ὅτι δὲν θὰ πέσει. Ἄλλωστε, ὁ ταπεινὸς δὲν ἔχει ἀπὸ πού νὰ πέσει, καθὼς ἔχει τὸν ἑαυτό του κάτω ἀπὸ ὅλους. 

            Μπορεῖ στὴν προσευχή μας νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεό: «Κύριε βοήθησέ με νὰ γίνω ταπεινός». Αὐτὸ αὐτομάτως σημαίνει ὅτι Τὸν παρακαλοῦμε νὰ στείλει στὴ ζωή μας ἀνθρώπους ποὺ θὰ μᾶς ὑποτιμήσουν καὶ θὰ μᾶς προσβάλουν, ὥστε νὰ τσαλακωθεῖ ἡ εἰκόνα, τὸ εἴδωλο ποὺ ἔχουμε πλάσει γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Αὐτὴ εἶναι μία ὁδὸς πρὸς τὴν ταπεινοφροσύνη, τὸ νὰ δεχόμαστε τὶς ὕβρεις, τὶς προσβολὲς καὶ τὴν χλεύη ὅπως ὁ Διδάσκαλος τῆς Ταπεινοφροσύνης, ὁ Νυμφίος Χριστός, μὲ σιγὴ ἰχθύος. Δὲν εἶναι εὔκολο γιὰ τοὺς περισσότερους, ἀλλὰ ὅλοι μποροῦν νὰ τὸ πετύχουν μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νὰ εἶναι πρόθυμοι νὰ πονέσουν γιὰ λίγο τὸν τραυματισμὸ τῆς εἰκόνας τους. Ὑπάρχουν τρία στάδια τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δέχεται προσβολές. Τὸ πρῶτο, τῶν ἀρχαρίων, νὰ δέχεσαι τὴν προσβολή, νὰ βρίσκεσαι σὲ ἐσωτερικὴ ταραχή, ἀλλὰ νὰ σιωπᾶς. Τὸ δεύτερο, νὰ δέχεσαι τὴν προσβολὴ μὲ εἰρήνη ψυχῆς καὶ τὸ τρίτο, νὰ ἀναζητᾶς τὴν προσβολὴ ὡς πηγὴ χαρᾶς, θεωρώντας ὅτι ἡ προσβολὴ τοῦ πλησίον εἶναι φάρμακο γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Μαθαίνοντας στὸ πρῶτο, ὁδηγούμαστε στὸ δεύτερο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ τρίτο. 

            Ἄλλη ὁδὸς εἶναι ἡ αὐτομεμψία, τὸ νὰ κατηγοροῦμε οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό μας. Γιὰ νὰ φτάσουμε ὡς ἐκεῖ, πρέπει πρῶτα νὰ ἔχουμε γνωρίσει πραγματικὰ τὸν ἑαυτό μας, νὰ πετύχουμε δηλαδή, τὸ «γνῶθι σαυτόν». Ἄν γνωρίζουμε τὰ θετικά μας, θὰ τὰ ἐπιστρατεύσουμε στὸν ἀγώνα κατὰ τῶν ἀρνητικῶν στοιχεῖων τῆς προσωπικότητάς μας καὶ ὅλη μας ἡ μέριμνα θὰ εἶναι αὐτὰ τὰ ἀρνητικὰ νὰ τὰ μετατρέψουμε σὲ θετικά. Ἂν μποῦμε σὲ αὐτὴ τὴν διαδικασία, δὲν θὰ ἔχουμε χρόνο καὶ διάθεση οὔτε κὰν νὰ δοῦμε τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκηνώσει μέσα μας ἡ ἁγία ταπεινοφροσύνη, ἡ μεγάλη αὐτὴ ἀρετὴ ποὺ εἶχε ὁ εὐλογημένος ἑκατόνταρχος γιὰ νὰ φτάσει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι δὲν ἀξίζει τῆς θεϊκῆς παρουσίας στὸ σπίτι του. 

            Ἐν κατακλείδι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, σήμερα, Δ’ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου, συμπεραίνουμε πρῶτον ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα τῶν συνανθρώπων μας νὰ μᾶς ἐξαπατοῦν. Ἄνθρωποι φαινομενικὰ ἄσχετοι ἤ ἁμαρτωλοί, κρύβουν μέσα τους πλοῦτο ἀρετῆς. Δεύτερον, ἡ ταπεινοφροσύνη εὐφραίνει τὸν Θεό, δέχεται τὸν ἔπαινό Του καὶ τὴν εὐλογία Του. Καὶ τρίτον, γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν ταπεινοφροσύνη πρέπει νὰ ἔχουμε συναίσθηση τῆς πνευματικῆς μας κατάστασης, ἐνῶ γιὰ νὰ φτάσουμε στὴ συναίσθηση, πρέπει πρῶτα νὰ γκρεμίσουμε τὴν εἰκόνα ποὺ ἔχουμε χτίσει γιὰ τὸ ἐγώ μας.

Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἐνισχύει ὅλους!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Βίντεο από την Διακήρυξη της Αγιότητος του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς το 1994)

Παραγωγή Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης)

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ! (Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς)

Πού μπορώ να πάω από το Πνεύμα Σου, και πού να φύγω από την παρουσία Σου; Αν ανέβω στον ουρανό , είσαι εκεί. αν κατέβω στην κόλαση , και εκεί είσαι. Αν πάρω τα φτερά της αυγής και κινηθώ στην άκρη της θάλασσας, και εκεί το χέρι Σου θα με οδηγήσει και το δεξί σου χέρι θα με κρατήσει (Ψαλμ. 139,7-10).

Πριν σταματήσει η προσοχή στο τι συμβαίνει σε μια χώρα, αποσπάται η προσοχή από ακόμη πιο τρομερά γεγονότα που ξέσπασαν ξαφνικά σε άλλο μέρος. πριν προλάβεις να εμβαθύνεις σε αυτά, νέα γεγονότα εκτρέπουν το βλέμμα σου στην τρίτη θέση, αναγκάζοντάς σε να ξεχάσεις τα προηγούμενα, αν και δεν έχουν σταματήσει.

Μάταιες οι συναντήσεις εκπροσώπων διαφορετικών χωρών που προσπαθούν να βρουν θεραπεία για μια κοινή ασθένεια, ενθαρρύνουν τον εαυτό τους και τους άλλους «λέγοντας επιπόλαια: «Ειρήνη!

Οι καταστροφές όχι μόνο δεν σταματούν σε εκείνες τις χώρες όπου ήδη συμβαίνουν, αλλά έρχονται και ξαφνικά όπου θεωρήθηκε ασφαλής και καλή.

Όσοι ξεφεύγουν από μια καταστροφή καταλήγουν σε μια άλλη, συχνά ακόμη χειρότερη.

«Σαν κάποιος να φύγει από ένα λιοντάρι, και να τον συναντήσει μια αρκούδα, ή αν γυρνούσε στο σπίτι και ακούμπησε το χέρι του σε έναν τοίχο, και ένα φίδι τον τσίμπησε» (Αμ 5.19). ή, όπως λέει ένας άλλος προφήτης: «Αυτός που τρέχει από την κραυγή θα πέσει σε ένα λάκκο· και όποιος βγει από τον λάκκο θα πέσει σε μια θηλιά· γιατί τα παράθυρα των ουρανίων θα ανοίξουν και τα θεμέλια της γης θα ταρακουνηθεί» (Ησ 24:18).

Αυτό βλέπουμε αυτή τη στιγμή.

Όσοι πηγαίνουν σε ειρηνική εργασία γίνονται ξαφνικά θύματα εχθροπραξιών που έχουν προκύψει εκεί που δεν περίμεναν.

Όσοι φεύγουν από τον στρατιωτικό κίνδυνο υπομένουν τη φρίκη των στοιχείων στην καταστροφή ενός σεισμού ή ενός τυφώνα.

Πολλοί βρίσκουν τον θάνατό τους εκεί που διέφυγαν από τον θάνατο. Άλλοι, ωστόσο, είναι καλύτερα προετοιμασμένοι να θέσουν τη ζωή τους σε κίνδυνο παρά να μαραζώσουν σε μέρη που θεωρούνται ασφαλή, εν αναμονή άλλων καταστροφών που μπορεί να έρθουν σε αυτά τα μέρη.

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο που τα τελευταία χρόνια θα ήταν ένα ήρεμο και ήσυχο καταφύγιο από τις παγκόσμιες αντιξοότητες.

Οι επιπλοκές είναι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές.

Σε κίνδυνο στα ποτάμια, σε κίνδυνο από ληστές, σε κίνδυνο από ομοφυλόφιλους, σε κίνδυνο από τους εθνικούς, σε κίνδυνο στην πόλη, σε κίνδυνο στην έρημο, σε κίνδυνο στη θάλασσα, σε κίνδυνο ανάμεσα σε ψεύτικους αδελφούς, όπως ο απόστολος Λέει ο Παύλος (Β Κορινθίους 11.26).

Σε αυτά τα δεινά της εποχής μας, πρέπει να προσθέσουμε «ταραχές στον αέρα και προβλήματα από τον αέρα», ιδιαίτερα τρομερές.

Όταν όμως τα δεινά που απαρίθμησε ο Απόστολος Παύλος υπέμεινε από τον ίδιο τον ένδοξο αρχιαπόστολο, είχε μεγάλη παρηγοριά. Ήξερε ότι υπέφερε για τον Χριστό και ότι ο Χριστός θα τον ανταμείψει για αυτούς: «Γνωρίζω σε ποιον πίστεψα, και είμαι βέβαιος ότι μπορεί να τηρήσει την υπόσχεσή μου για εκείνη την ημέρα» (Β΄ Τιμ. 1.12). Ήξερε ότι ο Κύριος, αν χρειαζόταν, θα του έδινε τη δύναμη να υπομείνει ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές και γι' αυτό λέει με τόλμη: Μπορώ να κάνω τα πάντα μέσω του Ιησού Χριστού που με ενισχύει (Φιλιππησίους 4.13).

Για εμάς, οι σημερινές καταστροφές είναι τόσο τρομερές γιατί δεν μας ήρθαν για χάρη της σταθερότητας στην πίστη μας και δεν τις υπομένουμε για τον Χριστό. Επομένως, δεν ελπίζουμε να λάβουμε κορώνες γι' αυτούς.

Και το πολύ χειρότερο και που μας κάνει ανίσχυρους στον αγώνα ενάντια στις αντιξοότητες είναι ότι δεν ενισχύουμε τη δύναμη του Χριστού και δεν εμπιστευόμαστε στον Θεό, αλλά στην ανθρώπινη δύναμη και μέσα.

Ξεχνάμε τα λόγια της Αγίας Γραφής: Μη βασίζεστε στους άρχοντες, στους υιούς των ανθρώπων, σε αυτούς δεν υπάρχει σωτηρία... Ευλογητός ο Θεός του Ιακώβ του Βοηθού του, η ελπίδα του είναι στον Κύριο τον Θεό του (Ψαλμ. 145,35) . Και κάτι ακόμη - Εάν ο Κύριος δεν προστατεύει την πόλη, ο φύλακας παρακολουθεί μάταια (Ψλ 126,1).

Προσπαθούμε να βρούμε ένα σταθερό στήριγμα εκτός από τον Θεό, και μας συμβαίνει σύμφωνα με τα λόγια των προφητών: αυτή η ανομία θα είναι για σας, σαν μια ρωγμή που απειλεί να πέσει, αποκαλυπτόμενη σε έναν ψηλό τοίχο, του οποίου η καταστροφή θα έρθει ξαφνικά, μια στιγμή (Ησαΐας 30.13). Αλίμονο σε αυτούς που ακουμπούν σε τέτοιους τοίχους! Όπως ένας γκρεμισμένος τοίχος καταστρέφει αυτούς που στηρίχθηκαν πάνω του, έτσι και με την καταστροφή των ψεύτικων ελπίδων χάνονται όσοι στηρίζονταν σε αυτές. Αυτές οι ελπίδες για αυτούς είναι «στήριγμα καλαμιών». «Όταν σε έπιασαν με το χέρι τους, τους χώρισες και τους τρύπησες ολόκληρο τον ώμο· και όταν ακούμπησαν πάνω σου, έσπασες και τραυμάτισες όλη τους την οσφύ» (Ιεζεκιήλ 29,7).

Πολύ διαφορετικά συμβαίνει με αυτούς που ζητούν τη βοήθεια του Θεού.

Ο Θεός είναι το καταφύγιό μας και η δύναμή μας, μια γρήγορη βοήθεια στα δεινά· γι' αυτό, ας μη φοβόμαστε, ακόμη κι αν η γη σειστεί και τα βουνά κινηθούν στην καρδιά των θαλασσών (Ψαλμ. 45,2-3).

Τίποτα δεν φοβίζει αυτόν που εμπιστεύεται τον Θεό. Δεν θα φοβάται έναν κακό. Ο Κύριος είναι το φως μου και η σωτηρία μου: ποιον να φοβηθώ; Ο Κύριος είναι η δύναμη της ζωής μου: ποιον να φοβηθώ; (Ψλ 26:1).

Δεν φοβάται τη φρίκη του πολέμου. Εάν ένας στρατός σηκώσει τα όπλα εναντίον μου, η καρδιά μου δεν θα φοβηθεί. αν ξεσπάσει πόλεμος εναντίον μου, τότε θα ελπίζω (Ψλ 27:3).

Είναι ήρεμος στο σπίτι. Ζωντανός με τη βοήθεια του Υψίστου, θα εγκατασταθεί στο αίμα του Θεού του Ουρανού (Ψαλμ. 90,1).

Είναι έτοιμος να πλεύσει στη θάλασσα - ... Οι δρόμοι σου είναι στη θάλασσα, και τα μονοπάτια σου είναι σε πολλά νερά (Ψλ 76,20).

Θαρραλέα, σαν με φτερά, θα πετάξει στον αέρα σε μακρινές χώρες, λέγοντας: Και εκεί το χέρι σου θα με οδηγήσει, και το δεξί σου χέρι θα με κρατήσει (Ψλ 139,10).

Δεν θα φοβάται τον φόβο της νύχτας, από βέλος που πετάει τις μέρες, από πράγμα που περνά στο σκοτάδι, από αποβράσματα (επίθεση) και μεσημεριανό δαίμονα (Ψλ 90,3).

Αλλά ο θάνατος δεν είναι φοβερός γι' αυτόν, για τον οποίο η ζωή είναι ο Χριστός, γι' αυτόν ο θάνατος είναι κέρδος (Φιλιππησίους 1:21). Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού: θλίψη, ή στενοχώρια, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότητα, ή κίνδυνος, ή σπαθί;... Ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχές, ούτε δυνάμεις, ούτε παρούσες ούτε το μέλλον, ούτε το ύψος, ούτε το βάθος, ούτε κανένα άλλο πλάσμα μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού (Ρωμ. 8:35-39).

Γι' αυτό, αγαπητοί, έχοντας τέτοιες υποσχέσεις, ας καθαρίσουμε τον εαυτό μας από κάθε ακαθαρσία της σάρκας και του πνεύματος, τελειοποιώντας την αγιότητα με φόβο Θεού (Β' Κορινθίους 7.1).

Ο Κύριος λέει: - Λύστε τα δεσμά της ανομίας, λύστε τα δεσμά του ζυγού, και αφήστε τον καταπιεσμένο να φύγει ελεύθερος, και σπάστε κάθε ζυγό. Μοιράσου το ψωμί σου με τους πεινασμένους και φέρε τους περιπλανώμενους φτωχούς στο σπίτι σου. όταν δεις γυμνό άντρα, ντύσου τον και μην κρύβεσαι από τους συγγενείς σου. Τότε το φως σου θα ανοίξει σαν την αυγή, και σύντομα θα αυξηθεί η θεραπεία σου, και η δικαιοσύνη σου θα πάει μπροστά σου, και η δόξα του Κυρίου θα σε συνοδεύει. Τότε θα καλέσετε, και ο Κύριος θα ακούσει. θα φωνάξεις, και θα πει: "Εδώ είμαι!" (Ησ 58:6-9).

Θεός! Δίδαξέ με να κάνω το θέλημά Σου (Ψλ 142:10) και την ημέρα που θα Σε καλέσω, άκουσέ με σύντομα (Ψλ 101:3)!

Είθε το έλεός σου να είναι επάνω μας, Κύριε, καθώς σε εμπιστευόμαστε (Ψαλμ. 32:22).

Ταπεινός Ιωάννης, Επίσκοπος Σαγκάης

30 Αυγούστου/12 Σεπτεμβρίου 1937

Πηγή