ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ,...(ΒΙΝΤΕΟ)

 

Ὠδὴ α'. Ἦχος α'. 

Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ, ἡ ἱερὰ καὶ εὐκλεής, Παρθένε μνήμη Σου, πάντας συνηγάγετο, πρὸς εὐφροσύνην τοὺς πιστούς, ἐξαρχούσης Μαριάμ, μετὰ χορῶν καὶ τυμπάνων, τῷ Σῷ ᾄδοντας Μονογενεῖ· Ἐνδόξως ὅτι δεδόξασται.

Ὠδὴ γ'. 

Ἡ δημιουργική, καὶ συνεκτικὴ τῶν ἁπάντων, Θεοῦ σοφία καὶ δύναμις, ἀκλινῆ ἀκράδαντον, τὴν Ἐκκλησίαν στήριξον Χριστέ· μόνος γὰρ εἶ Ἅγιος, ὁ ἐν Ἁγίοις ἀναπαυόμενος.

Ὠδὴ δ'. 

Ῥήσεις προφητῶν καὶ αἰνίγματα, τὴν σάρκωσιν ὑπέφηναν, τὴν ἐκ Παρθένου Σου, Χριστέ, φέγγος ἀστραπῆς Σου, εἰς φῶς ἐθνῶν ἐξελεύσεσθαι· καὶ φωνεῖ Σοι ἄβυσσος, ἐν ἀγαλλιάσει· Τῇ δυνάμει Σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ὠδὴ ε'. 

Τὸ θεῖον καὶ ἄρρητον κάλλος, τῶν ἀρετῶν Σου, Χριστέ, διηγήσομαι· ἐξ ἀιδίου γὰρ δόξης συναΐδιον, καὶ ἐνυπόστατον λάμψας ἀπαύγασμα, παρθενικῆς ἀπὸ γαστρός, τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ, σωματωθεὶς ἀνέτειλας ἥλιος.

Ὠδὴ ς'. 

Ἅλιον ποντογενές, κητῷον ἐντόσθιον πῦρ, τῆς τριημέρου ταφῆς Σου τὶ[1] προεικόνισμα, οὗ Ἰωνᾶς, ὑποφήτης ἀναδέδεικται· σεσωσμένος γὰρ ὡς καὶ προὐπέπωτο, ἀσινὴς ἐβόα· Θύσω Σοι μετὰ φωνῆς, αἰνέσεως Κύριε.

Ὠδὴ ζ'. 

Ἰταμῷ θυμῷ τε καὶ πυρί, θεῖος ἔρως ἀντιταττόμενος, τὸ μὲν πῦρ ἐδρόσιζε, τῷ θυμῷ δὲ ἐγέλα, θεοπνεύστῳ λογικῇ, τῇ τῶν ὁσίων τριφθόγγῳ λύρᾳ ἀντιφθεγγόμενος, μουσικοῖς ὀργάνοις, ἐν μέσῳ φλογός· Ὁ δεδοξασμένος, τῶν πατέρων καὶ ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὠδὴ η'. 

Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον.

Φλόγα δροσίζουσαν ὁσίους, δυσσεβεῖς δὲ καταφλέγουσαν, ἄγγελος Θεοῦ ὁ πανσθενής, ἔδειξε Παισί· ζωαρχικὴν δὲ πηγήν, εἰργάσατο τὴν Θεοτόκον, φθορὰν θανάτου καὶ ζωήν, βλυστάνουσαν τοῖς μέλπουσι· Τὸν Δημιουργὸν μόνον ὑμνοῦμεν, οἱ λελυτρωμένοι, καὶ ὑπερυψοῦμεν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ὠδὴ θ'. 

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζομέν Σε, τὴν μόνην Θεοτόκον.

Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν Σοὶ Παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε τὴν κληρονομίαν Σου.

Λόγος εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά)

 

Αν «ο θάνατος των οσίων είναι τίμιος και η μνήμη δικαίου συνοδεύεται από εγκώμια», πόσο μάλλον τη μνήμη της αγίας των αγίων, δια της οποίας επέρχεται όλη η αγιότης στους αγίους, δηλαδή τη μνήμη της αειπάρθενης και Θεομήτορος, πρέπει να την επιτελούμε με τις μεγαλύτερες ευφημίες.

 Αυτό πράττουμε εορτάζοντας την επέτειο της αγίας κοιμήσεως ή μεταστάσεώς της, που αν και με αυτή είναι λίγο κατώτερη από τους αγγέλους, όμως ξεπέρασε σε ασύγκριτο βαθμό και τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις δια της εγγύτητός της προς τον Θεό και δια των από παλαιά γραμμένων και πραγματοποιημένων σ’ αυτή θαυμασίων.

Ο θάνατός της είναι ζωηφόρος, μεταβαίνοντας σε ουράνια και αθάνατο ζωή, και η μνήμη τούτου είναι χαρμόσυνη εορτή και παγκόσμια πανήγυρις, που όχι μόνο ανανεώνει τη μνήμη των θαυμασίων της Θεομήτορος, αλλά και προσθέτει τη κοινή και παράδοξη συνάθροιση των ιερών Αποστόλων από κάθε μέρος της γης για την πανίερη κηδεία της, με θεολήπτους ύμνους, με τις αγγελικές επιστασίες και χοροστασίες και λειτουργίες γι΄ αυτήν.

Οι Απόστολοι προπέμπουν, ακολουθούν, συμπράττουν, αποκρούουν, αμύνονται και συνεργούν με όλη τη δύναμη μαζί με εκείνους που εγκωμιάζουν το ζωαρχικό και θεοδόχο εκείνο σώμα, το σωστικό φάρμακο του γένους μας, το σεμνολόγημα όλης της κτίσεως.

Ενώ ο ίδιος ο Κύριος Σαβαώθ και Υιός αυτής της αειπάρθενης, είναι αοράτως παρών και αποδίδει στη μητέρα την εξόδιο τιμή. Σε αυτού τα χέρια εναπέθεσε και το θεοφόρο πνεύμα, δια του οποίου έπειτα από λίγο μεταθέτει και το συζυγικό προς εκείνο σώμα σε χώρο αείζωο και ουράνιο. Διότι μόνο αυτή, ευρισκομένη ανάμεσα στο Θεό και σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον μεν Θεό κατέστησε υιόν ανθρώπου, τους δε ανθρώπους έκανε υιούς Θεού, ουρανώσασα τη γη και θεώσασα το γένος. Και μόνο αυτή από όλες τις γυναίκες αναδείχθηκε μητέρα του Θεού εκ φύσεως πάνω από κάθε φύση. Υπήρξε βασίλισσα κάθε εγκοσμίου και υπερκοσμίου κτίσματος.

Τώρα έχοντας και τον ουρανό κατάλληλο κατοικητήριο, ως ταιριαστό της βασίλειο, στον οποίο μετατέθηκε σήμερα από τη γη, στάθηκε και στα δεξιά του παμβασιλέως με διάχρυσο ιματισμό ντυμένη και στολισμένη, όπως λέγει ο προφήτης. (Ψαλμ. 44,11). Διάχρυσο ιματισμό, που σημαίνει στολισμένη με τις παντοειδείς αρετές. Διότι μόνο αυτή κατέχει τώρα μαζί με το θεοδόξαστο σώμα και με τον Υιό, τον ουράνιο χώρο. Δεν μπορούσε πραγματικά γη και τάφος και θάνατος να κρατεί έως το τέλος το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα της και αγαπητό ενδιαίτημα ουρανού και του ουρανού των ουρανών.

Αποδεικτικό για τους μαθητές στοιχείο περί της αναστάσεώς της από τους νεκρούς γίνονται τα σινδόνια και τα εντάφια, που μόνα απέμειναν στο τάφο και βρέθηκαν από εκείνους που ήλθαν να την ζητήσουν, όπως συνέβηκε προηγούμενα με τον Υιό και δεσπότη. Δεν χρειάσθηκε να μείνει και αυτή επίσης για λίγο πάνω στη γη, όπως ο Υιός της και Θεός, γι’ αυτό αναλήφθηκε αμέσως προς τον υπερουράνιο χώρο από τον τάφο.

Με την ανάληψή της η Θεομήτορ συνήψε τα κάτω με τα άνω και περιέλαβε το πάν με τα γύρω της θαυμάσια, ώστε και το ότι είναι ελαττωμένη πολύ λίγο από τους αγγέλους, γευόμενη το θάνατο, αυξάνει τη υπεροχή της σε όλα . Και έτσι είναι η μόνη από όλους τους αιώνες και από όλους τους αρίστους που διαιτάται με το σώμα στον ουρανό μαζί με τον Υιό και Θεό.

Η Θεομήτωρ είναι ο τόπος όλων των χαρίτων και πλήρωμα κάθε καλοκαγαθίας και εικόνα κάθε αγαθού και κάθε χρηστότητος, αφού είναι η μόνη που αξιώθηκε όλα μαζί τα χαρίσματα του Πνεύματος και μάλιστα η μόνη που έλαβε παράδοξα στα σπλάχνα της εκείνον στον οποίο βρίσκονται οι θησαυροί όλων των χαρισμάτων. Τώρα δε με το θάνατό της προχώρησε από εδώ προς την αθανασία και δίκαια μετέστη και είναι συγκάτοικος με τον Υιό στα υπερουράνια σκηνώματα και από εκεί επιστατεί με τις ακοίμητες προς αυτόν πρεσβείες εξιλεώνοντας αυτόν προς όλους μας.

Είναι τόσο πολύ πλησιέστερη από τους πλησιάζοντας το Θεό, όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτές τις αγγελικές ιεραρχίες. «Τα Σεραφίμ στέκονταν γύρω του» (Ησαϊας 6,2) και ο Δαβίδ λέγει: «παρέστη η βασίλισσα στα δεξιά σου». Βλέπετε τη διαφορά της στάσεως; Από αυτή μπορείτε να καταλάβετε και τη διαφορά της, κατά την αξία της τάξεως. Διότι τα Σεραφίμ ήταν γύρω από το Θεό, πλησίον δε στον ίδιο μόνο η βασίλισσα και μάλιστα στα δεξιά του. Όπου κάθισε ο Χριστός στον ουρανό, δηλαδή στα δεξιά της μεγαλωσύνης, εκεί στέκεται και αυτή τώρα που ανέβηκε από τη γη στον ουρανό.

Ποιός δεν γνωρίζει ότι η Παρθενομήτωρ είναι εκείνη η βάτος που ήταν αναμμένη αλλά δεν καταφλεγόταν. (Ψαλμ.44,19) Και αυτή η λαβίδα, που πήρε το Σεραφίμ, τον άνθρακα από το θυσιαστήριο, που συνέλαβε δηλαδή απυρπολήτως το θείο πυρ και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να έλθει προς το Θεό. Επομένως μόνη αυτή είναι μεθόριο της κτιστής και της άκτιστης φύσεως.

Ποιός θα αγαπούσε το Υιό και Θεό περισσότερο από τη μητέρα, η οποία όχι μόνο μονογενή τον γέννησε, αλλά και μόνη της αυτή χωρίς ανδρική ένωση, ώστε να είναι το φίλτρο διπλάσιο.

Όπως λοιπόν, αφού μόνο δι’ αυτής επεδήμησε προς εμάς, φανερώθηκε και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, ενώ πρίν ήταν αθέατος, έτσι και στον μελλοντικό ατελεύτητο αιώνα κάθε πρόοδος και αποκάλυψη μυστηρίων χωρίς αυτήν θα είναι αδύνατος.

Δια μέσου της Θεομήτορος θα υμνούν το Θεό γιατί αυτή είναι η αιτία, η προστάτης και πρόξενος των αιωνίων. Αυτή είναι θέμα των προφητών, αρχή των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων, κρηπίς των διδασκάλων, η ρίζα των απορρήτων αγαθών, η κορυφή και τελείωση κάθε αγίου.

Ω Παρθένε θεία και τώρα ουρανία, πως να περιγράψω όλα σου τα προσόντα; Πως να σε δοξάσω, το θησαυρό της δόξας; Εσένα και η μνήμη μόνο αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί.

Μετάδωσε πλούσια λοιπόν τα χαρίσματά σου στο λαό σου, Δέσποινα, δώσε τη λύση των δεινών μας, μετάτρεψε όλα προς το καλύτερο με τη δύναμή σου, δίδοντας τη χάρη σου για να δοξάζουμε το προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα για μας μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελευτήτους αιώνες. Γένοιτο.

Πατερικές Εκδόσεις “Γρηγ. Παλαμάς”, τόμ. 10

pemptousia.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α'.

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δείτε σχετικά:
 1. Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: Εγκώμιον εις την κοίμησιν της Aγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου
2. Λόγος εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου (Αγίου Μαξίμου του Ὁμολογητού)

«Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗ» Άρθρο του Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

   Η λυτρωτική Χάρις που προσφέρει η Εκκλησία μέσω των Ιερών Μυστηρίων υφίσταται επί δύο χιλιετίες αναλλοίωτη εξαιτίας της διαδοχής του Αρχιερατικού Αξιώματος. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστούς είναι ο Πρώτος και Μέγας Αρχιερέας της Καινής Διαθήκης, ο Δομήτωρ της Εκκλησίας, η πηγή της Χάριτος και της Σωτηρίας. Καίτοι Παντοδύναμος και Βασιλέας των επουρανίων και των επιγείων, δεν διέταξε Αγγέλους να αναλάβουν το έργο του κηρύγματος, αλλά κάλεσε κοντά Του απλούς ανθρώπους προκειμένου να γίνουν Απόστολοι, κήρυκες της διδασκαλίας Του και φορείς της Θείας Χάριτος, την οποία έλαβαν αργότερα, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Στους Αγίους Αποστόλους παρέδωσε ο Κύριος την εξουσία να λύνουν και να δένουν τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά και την εντολή να τελούν την Θεία Ευχαριστία εις ανάμνησίν Του. Μετά την Ανάληψη του Χριστού και την ίδρυση της Εκκλησίας, παρουσιάσθηκε η ανάγκη να αναλάβουν και άλλοι άνδρες το Αποστολικό Αξίωμα, για να γίνει πιο εύκολη η εξυπηρέτηση των πιστών και η εξάπλωση του Ευαγγελίου, αλλά και να διασφαλισθεί η συνέχεια της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, οι Άγιοι Απόστολοι χειροτόνησαν τους Επισκόπους, οι οποίοι πλέον είχαν τις ίδιες εξουσίες. Οι Επίσκοποι απέκτησαν την Θεία Χάρη στο σύνολο Της, όπως ακριβώς οι Απόστολοι. 

   Ο Επίσκοπος, λοιπόν, είναι εις τύπον και εικόνα Χριστού και ποιμένας των προβάτων που Εκείνος του αναθέτει. Περί της υπακοής στους Αποστόλους -και κατ’ επέκταση στους Επισκόπους- ο λόγος του Ευαγγελίου είναι ξεκάθαρος: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ». Αυτό συμβαίνει διότι ο Επίσκοπος είναι ορισμένος από την Εκκλησία ως οδηγός προς σωτηρίαν. Επομένως, εκείνος που αντιτάσσεται στην φωνή του Επισκόπου (όταν βεβαίως, ο τελευταίος δεν ακυρώνει τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας), αντιτάσσεται στην σωτηρία του. Να σημειωθεί δε στο σημείο αυτό, ότι οι υπό του Επισκόπου χειροτονηθέντες Πρεσβύτεροι δεν μπορούν να τελέσουν κανένα Ιερό Μυστήριο, δίχως την ευλογία Του. Όλα τα Μυστήρια πηγάζουν από την Αρχιερωσύνη.

   Μολονότι ισχύουν όλα αυτά, είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ορισμένοι αδελφοί μας, παρασυρμένοι είτε από άγνοια, είτε από εγωισμό, ή και από εμπάθεια ακόμη, να μιλούν με απαξίωση για τα πρόσωπα των Αρχιερέων, των Ποιμένων τους, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, θυσιασμένοι υπέρ του ποιμνίου. Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε αντιμετωπίσει πιστούς οι οποίοι δημοσίως εκφράζουν απόψεις ότι τάχα οι Αρχιερείς αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα, ασχολούνται με ζητήματα μη σημαντικά ή δεν συμμερίζονται την αγωνία των πιστών. Τα λόγια αυτά δηλώνουν έλλειψη αγάπης και μη αγαθή προαίρεση, δεν ωφελούν κανέναν, αλλά αντιθέτως, μόνο κακό προξενούν στην ψυχή. Καλό, λοιπόν, είναι, εφόσον εκείνοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις, αναλώνονται και χασομερούν με τις ώρες στο διαδίκτυο διαβάζοντας συνωμοσιολογίες, να διαθέσουν λίγο χρόνο και στην σοβαρή έρευνα και αναζήτηση για το πώς πρέπει οι Χριστιανοί να συμπεριφέρονται στους Αρχιερείς τους. Ο αληθινός Χριστιανός δεν θα εξέφραζε δημοσίως -ούτε εν τω κρυπτώ- κρίση περί Αρχιερέως και μάλιστα, όταν δεν τον γνωρίζει προσωπικά.

   Δυστυχώς, πολλοί βλέπουν τον Αρχιερέα στον θρόνο, στολισμένο με τα Ιερά Άμφια -τα οποία η Εκκλησία του επιτάσσει να φοράει- αγνοούν, όμως, ότι ο θρόνος αυτός είναι γεμάτος καρφιά, που καθημερινώς μπήγονται στην καρδιά του Αρχιερέως και προέρχονται περισσότερο από τους έσωθεν παρά από τους έξωθεν της Εκκλησίας. Εκείνος, όμως, πρέπει να σταθεί ακέραιος και σταθερός στο διακόνημα που η Εκκλησία του ανέθεσε. Διότι ο θρόνος δεν ήταν επιλογή του. Ήταν αποτέλεσμα υπακοής στο Θέλημα του Θεού, το Οποίο αποδέχθηκε, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα του Χριστού μας. 

   Ενθυμούμαι στο σημείο αυτό μία αξιοθαύμαστη ιστορία που αποδεικνύει περίτρανα ότι η Αρχιερωσύνη είναι σαν την φωτιά∙ αφενός μπορείς να σταθείς δίπλα της και να ζεσταθείς, αφετέρου μπορείς να απλώσεις το χέρι σου πάνω της και να καείς. Την ιστορία αυτή μου διηγήθηκε ο Μακαριστός πλέον Αρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος Βλάχος, ο οποίος την άκουσε από τον Μακαριστό Ευρίπου και Ευβοίας κυρό Παΐσιο Ευθυμιάδη και η οποία έχει ως εξής: 

   «Όταν ο Μακαριστός Ευρίπου Παΐσιος ήταν ακόμη Ιερέας στον Πειραιά, κλήθηκε στην εκταφή κάποιας θεοφιλούς γυναίκας, ονόματι Μαρίας, προκειμένου να τελέσει τα όσα ορίζει η Εκκλησία. Αφού οι υπεύθυνοι αφαίρεσαν το χώμα, διαπίστωσαν ότι -παρόλο που είχαν περάσει πολλά χρόνια από την κοίμηση της- το σώμα της παρέμεινε αδιάλυτο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι απόρησαν για το γεγονός, καθώς η Μαρία ήταν άνθρωπος θεοσεβής, ζύμωνε πρόσφορα για τις Θείες Λειτουργίες και συμμετείχε με συνείδηση στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Αφού, λοιπόν, απορούσαν, κάποια γυναίκα θυμήθηκε ένα μελανό γεγονός του βίου της κεκοιμημένης. Συγκεκριμένα, όταν μια φορά ο Μακαριστός Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος Λειτούργησε στην Ενορία όπου η Μαρία εκκλησιαζόταν, η τελευταία του επιτέθηκε λεκτικά προσάπτοντας του αβάσιμες κατηγορίες ότι τάχα ο Δεσπότης δεν κάνει ομολογία και δεν ενδιαφέρεται για το ποίμνιο. Ο Μακαριστός Ιεράρχης, απορώντας για την ξαφνική προσβολή, της είπε με παράπονο: «Τι λες; Μήπως δεν ξέρεις ότι είμαστε στην πρώτη γραμμή; Αφού μιλάμε τον Ευαγγελικό Λόγο του Θεού». Μόλις, όμως, είδε την επιμονή της γυναίκας, σιώπησε.

   Έχοντας ακούσει την όλη ιστορία ο π. Παΐσιος, επισκέφθηκε αμέσως τον Αείμνηστο γηραιό Δεσπότη, ο οποίος τότε παρέμενε έγκλειστος εξαιτίας των διώξεων που υφίσταντο οι ακολουθούντες το πάτριο εορτολόγιο. Με το άκουσμα του θλιβερού γεγονότος, ο Μητροπολίτης Γερμανός, στενοχωρημένος, προέτρεψε τον νεαρό Αρχιμανδρίτη π. Παΐσιο να τελέσει Ευχέλαιο και κατόπιν να μεταβεί στο μνήμα, να διαβάσει συγχωρητική ευχή εξ ονόματος του -διότι εκείνος ήταν αδύνατον να εξέλθει- και ακολούθως να χύσει το Άγιον Έλαιον στο σώμα της νεκρής γυναίκας.

    Αμέσως ο Ιερέας έσπευσε να πραγματοποιήσει την εντολή του Επισκόπου του. Την ώρα, λοιπόν, που έχυσε το Άγιον Έλαιον στο σώμα, η σάρκα μαζεύτηκε και έγινε σκόνη με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν τα οστά της Μαρίας.»

   Το σώμα της γυναίκας παρέμεινε αδιάλυτο εξαιτίας του μελανού εκείνου γεγονότος, από το οποίο η κεκοιμημένη δεν είχε φροντίσει να απαλλαγεί. 

   Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από τον περί Αρχιερωσύνης λόγο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: 

   «Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν μάθετε καὶ ἐσεῖς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, νὰ τιμᾶτε τὸν Ἀρχιερέα σας, ὡς σωτῆρα καὶ εὐεργέτην σας. Ἐπειδή, ἀνίσως χρεωστῆτε νὰ τιμᾶτε καὶ νὰ δοξάζετε τοὺς Ἱερεῖς σας, καθὼς προστάζει ὁ Σειράχ: «φοβοῦ τὸν Κύριον καὶ δόξασον Ἱερέα», πόσῳ μᾶλλον χρεωστεῖτε νὰ δοξάζετε τὸν Ἀρχιερέα σας; ὡσὰν ὁποὺ ἀπὸ Αὐτὸν ἔχετε τὴν πρὸς Θεὸν ἐπίγνωσιν καὶ εὐσέβειαν, ἀπὸ Αὐτὸν ἔχετε ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Πίστεώς σας, ἤτοι τὸ Βάπτισμα, τὸ Μύρον, τὴν Κοινωνίαν, τὸν Γάμον, τὴν Μετάνοιαν, τὴν Ἱερωσύνην, τὸ Εὐχέλαιον; Διὰ τὶ ἡ τιμὴ καὶ δόξα ὁποὺ προσφέρετε εἰς Αὐτόν, εἰς τὸν Θεὸν διαβαίνει, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «εἰς τὸν τῶν ὅλων Δεσπότην ἡ τιμὴ διαβαίνει» καὶ ἂν ἡ εἰς τοὺς Ἱερεῖς, πόσῳ μᾶλλον ἡ πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς διὰ τὶ εἰς Αὐτοῦ τὰς χεῖρας εὑρίσκεσθε καὶ ζωντανοί, εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, καὶ μετὰ θάνατον, εἰς τὴν ἄλλην καὶ διὰ τὶ διὰ μέσου Αὐτοῦ, ἰατρεύεσθε εἰς τὰς ψυχικὰς ἀσθενείας σας καὶ τῆς αἰωνίου ἐπιτυχαίνετε σωτηρίας».

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω!

† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΚ ΠΕΡΑΤΩΝ - ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ(Βίντεο - Κείμενο - Μετάφραση)

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων... Ἐξαποστειλάρια, ἦχος Γ’

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα. Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων. Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει. Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;». Μετάφραση: Απόστολοι από τα πέρατα του κόσμου μαζευτείτε εδώ, στο χωριό Γεθσημανή για να κηδεύσετε το σώμα μου. Και Εσύ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε την ψυχή μου. Παρθένε, Μητέρα του Κυρίου, εσύ που είσαι η αγαλλίαση των Αγγέλων και η χαρά των θλιβομένων, η προστάτιδα των Χριστιανών, βοήθησέ με και γλύτωσέ με από τα αιώνια βάσανα. Και εσένα έχω μόνη μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπο Θεό, για να μη μου ελέγξει τις πράξεις μπροστά στους αγγέλους. Σε παρακαλώ, Παρθένε, βοήθησέ με γρήγορα. Πύργε πλεγμένε με χρυσάφι, πόλη με δώδεκα τείχη, θρόνε που ακτινοβολείς και έδρα του βασιλιά. Ακατανόητο θαύμα, πως τρέφεις με γάλα τον Δεσπότη

"ΠΕΡΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ" Άρθρο του Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

  

   Τις τελευταίες μέρες είμαστε θεατές μιας έκδηλης προπαγάνδας που λαμβάνει χώρα στην πολύπαθη πατρίδα μας με μια κούκλα 3,5 μέτρων να παρελαύνει -ή, καλύτερα, να επελαύνει- σε διάφορες Ελληνικές περιοχές, μεταξύ των οποίων τα Ιωάννινα, τα Τρίκαλα, τη Λάρισα, την Ελευσίνα, την Αθήνα και τον Πειραιά. Πρόκειται για την Αμάλ (=Ελπίδα), μια προσφυγοπούλα εκ Συρίας η οποία οδεύει προς την Ευρώπη με σκοπό να βρει δήθεν τη χαμένη της οικογένεια. Σύμφωνα με τους οργανωτές της κίνησης «Το ταξίδι-The walk», σκοπός της Αμάλ είναι να ευαισθητοποιήσει τους κατοίκους της Ευρώπης για το λεγόμενο «προσφυγικό», απευθύνοντας τους το μήνυμα «Μη μας ξεχνάτε».

   Η Χίος αποτέλεσε τον πρώτο ευρωπαϊκό σταθμό της Αμάλ, και πολλοί κάτοικοι του νησιού έσπευσαν να την υποδεχθούν ωσάν να επρόκειτο για την σωτηρία από τον κορωνοϊό, ο οποίος στο πέρασμα της μάλλον εξαφανίσθηκε, δεδομένου ότι όχι μόνο δεν απαγορεύθηκε ο συνωστισμός, αλλά, αντιθέτως, συνέβη με την άδεια και προτροπή των ιθυνόντων. Οι παρευρεθέντες στη «μεγάλη γιορτή» επιδόθηκαν σε πράξεις που θυμίζουν, όχι Μεσαίωνα, αλλά προ Χριστού παγανιστικές εποχές. Από τη μια το χρυσό μοσχάρι που προσκυνούσαν οι Ισραηλίτες, και από την άλλη η Αμάλ την οποία ορισμένοι ύμνησαν εν τυμπάνω και χορώ. Ουδεμία διαφορά διακρίνω.

   Με βάση το πρόγραμμα του ταξιδιού, η περιώνυμη μαριονέτα πρόκειται να σταθμεύσει και στα Άγια Μετέωρα. Προς έπαινον τους η εκεί Ιερά Μητρόπολη και έπειτα η Δημοτική Αρχή ύψωσαν το ανάστημα τους και εξέφρασαν την άρνηση τους να μαγαριστεί ο Ιερός τόπος των Μετεώρων από μια ενέργεια που ουδεμία σχέση έχει με την θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση των Ιερών Βράχων. Η άρνηση τους, ωστόσο, με έναν τρόπο ιδιαιτέρως «δημοκρατικό» δεν κατέστη σεβαστή από το Υπουργείο Πολιτισμού, υπό την αιγίδα, μάλιστα, του οποίου τελεί η συγκεκριμένη εκδήλωση…

   Με την ιδιότητα μου ως Ορθόδοξος Αρχιερέας και Έλληνας πολίτης, δηλώνω την αγανάκτηση μου, την οποία συμμερίζεται η πλειονότητα των Ορθοδόξων Ελλήνων. Η αγανάκτηση μου αφορά την απροκάλυπτη ανωριμότητα εκ μέρους των ιθυνόντων οι οποίοι με τρόπο επιεικώς ακατάλληλο αντιμετωπίζουν επί δεκαετίες τα μεγίστης σημασίας ζητήματα της προστασίας είτε του φυσικού μας περιβάλλοντος, είτε της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Από ό,τι φαίνεται, απέτυχαν παταγωδώς να προσαρμοστούν στην ιδιαιτερότητα του τόπου και των ανθρώπων που κυβερνούν.

   Δεν έχουν σηκώσει μάλλον το κεφάλι στον ουρανό να δουν ότι ακόμη είναι… μαύρος. Δεν έχουν μυρίσει τον αέρα για να αισθανθούν την κάπνα που ακόμη μας πνίγει. Δεν έχουν στρέψει το βλέμμα προς τα όμορφα τοπία της ελληνικής γης που είναι ακόμη τυλιγμένα στις φλόγες, ούτε έχουν πλησιάσει τους ανθρώπους, τους βιοπαλαιστές εκείνους, οι οποίοι στέκουν με απόγνωση απέναντι στα κάρβουνα… τα πάλαι ποτέ σπίτια τους. Έχουν άραγε άγνοια; Μα η άγνοια στους ηγέτες δεν δικαιολογείται. Εάν, όμως, γνωρίζουν τα ανωτέρω και στηρίζουν την μη χρήσιμη για τους Έλληνες -οι οποίοι έχουν δώσει εξετάσεις στη φιλοξενία- περιοδεία της Αμάλ σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία, σίγουρα έχουν το σχέδιο τους. Διαφορετικά, γιατί να στρέφουν το ενδιαφέρον στην μαριονέτα, όταν θα έπρεπε να το στρέφουν στην ανακούφιση των πυρόπληκτων και στη δημιουργία συνθηκών ώστε να μην έχουμε άλλους πυρόπληκτους; Τούτο το γένος, μάλλον, δεν ενδιαφέρεται παρά για την αποδόμηση των πάντων.

   Θα ευχόμουν, πραγματικά, η όλη επιμονή στο πολύ σημαντικό ζήτημα της καταπολέμησης του κορωνοϊού να εκδηλωνόταν και για κάθε άλλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Από ό,τι φάνηκε όμως, το ενδιαφέρον για την καταπολέμηση του ιού είναι πολύ μικρότερο από την ακόρεστη επιθυμία κάποιων να εξαπολύουν το μένος τους ενάντια στην τροφό του Έθνους μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επί ενάμιση και πλέον έτος η Εκκλησία έχει δεχθεί τόσο πόλεμο, τόσες διακρίσεις -που αποσκοπούν στην αποσύνδεση των Ελλήνων από την διαχρονικά θυσιασμένη Μητέρα μας- και έχει κάνει τόση υπομονή… Η λεγόμενη πολιτική προστασία με απόλυτη συνέπεια και δυναμισμό επιβλήθηκε στα της Εκκλησίας για να καταπολεμήσει τον κορωνοϊό, και αφού σημείωσε τέτοια επιτυχία, θεώρησε, μάλλον, σωστό ότι ήρθε η ώρα να επιτρέψει και ένα «πανηγύρι» για να εμψυχωθεί ο κόσμος. Ενώ επέβαλε πρόστιμα σε χιλιάδες επιχειρήσεις, σε κληρικούς και Ιερούς Ναούς και απαγόρεψε για άλλη μια χρονιά την λιτανεία της Υπερμάχου Στρατηγού, για τον συνωστισμό κατά την υποδοχή της Αμάλ δεν έκανε ούτε υπόδειξη.

   Μεγάλη πρόκληση πάντως... Απαγορεύθηκε η λιτανεία της Παναγιάς, της Ελευθερώτριας του Γένους, και επιτρέπεται ασύστολα η λιτανεία της Αμάλ.

   Έρχεται, λοιπόν, η Αμάλ ως «σύμβολο ειρήνης», όταν ο Σταυρός, έχει αφαιρεθεί από καιρού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Σύμβολο ειρήνης» μια καρικατούρα με προοπτική... εξάπλωσης και δυναστείας... Και εμείς οι Χριστιανοί, «μισαλλόδοξοι και ξενοφοβικοί» για κάποιους. Τους ευχαριστούμε που με τον διαχρονικό τους πόλεμο εναντίον μας, κηρύττουν ότι ο Χριστός όντως ανέστη (διότι διαφορετικά δεν θα τον πολεμούσαν επί δύο χιλιετίες), αλλά έχουμε κουραστεί να φωνάζουμε «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησεν … η Ιστορία»! Ας ανατρέξουν στα μαρτυρολόγια της Εκκλησίας μας για να καταλάβουν ποιος υπήρξε ο ειρηνοποιός και ποιος ο μισαλλόδοξος.

   Προβληματίζομαι για την μεγάλη κινητοποίηση γύρω από την ιστορία της Αμάλ και απορώ: για τους Αγίους Μάρτυρες της χριστιανικής πίστης γιατί κανείς δεν μίλησε; Για την Γενοκτονία 353.000 Ελλήνων του Πόντου, τη Μικρασιατική Καταστροφή και το 1.500.000 Ελλήνων της Μικρασίας που αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, γιατί κανείς προοδευτικός δεν μίλησε; Αλλά, ξεχνώ. Για εκείνους πρόκειται απλώς περί «συνωστισμού»… Οι της Δύσεως, ευαίσθητοι κατά τα άλλα στα του ανθρωπισμού, τότε έβλεπαν Έλληνες να κολυμπούν μέχρι τα καράβια τους στην προκυμαία της Σμύρνης, αναζητώντας σωτηρία, και τους έκοβαν τα χέρια. Τώρα, ξαφνικά, έγιναν οι διδάσκαλοι του ανθρωπισμού…  Για δε τους 60.000 Ποντίους οι οποίοι είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση για να γλιτώσουν το τουρκικό γιαταγάνι, και τη δεκαετία του 40’ εξορίστηκαν από το κομμουνιστικό καθεστώς στο Καζακστάν, διανύοντας με τρένα μια εξουθενωτική διαδρομή -χαρακτηρισμένη και ως κινητό Άουσβιτς- γιατί κανείς δεν μίλησε;  «Να μην ξεχάσουμε», λοιπόν -σύμφωνα με την Αμάλ- τους Σύριους πρόσφυγες, αλλά τη δική μας ιστορία ας την ξεχάσουμε, διότι δεν συμφέρει. Ο πόλεμος ενάντια στην ιστορική, πολιτισμική και εθνική μας ταυτότητα είναι πασιφανής. Οτιδήποτε ελληνικό πρέπει -για τους ισχυρούς- να διαγραφεί. Οι χώρες της Δύσης πρέπει να γίνουν ένα σαθρό συνονθύλευμα πολιτισμών και θρησκειών, ώστε καμία εξ αυτών να προβάλει αντίσταση στα δουλωτικά σχέδια τους. Ο Πλάτων τόνιζε πως η υπερβολική ελευθερία μετατρέπεται σε υπερβολική υποδούλωση. Αν μπορεί κάποιος, ας τον αμφισβητήσει.

   Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την παρακμή της πατρίδας μας, διότι εκλέγει τους εκπροσώπους της πειθομένη σε χατίρια και ρουσφέτια.  Οι γονείς μας, παιδιά της κατοχής, με πολλαπλές στερήσεις και τίμια εργασία έχτισαν τα σπίτια τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους, τα σπούδασαν και έζησαν με αξιοπρέπεια. Η πλειονότητα της γενιάς εκείνης, ήταν άνθρωποι που άκουγαν το «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» και πότιζαν με δάκρυα το πάτωμα της Εκκλησίας. Αγωνίζονταν να αρέσουν στο Θεό και η προσευχή τους ήταν καρδιακή. Οι άνθρωποι αυτοί σημείωσαν πρόοδο. Δίχως Θεό δεν υπάρχει πρόοδος, παρά μόνο περιπλανήσεις γύρω από το σωστό και το λάθος, ένας φαύλος κύκλος που υπόσχεται μόνο δυστυχία.

   Εν κατακλείδι, την περίοδο αυτή που ένας δούρειος ίππος διέρχεται την πατρίδα μας -όταν μάλιστα πρόκειται να δεχθούμε και άλλο κύμα μεταναστών- είναι ανάγκη να επιδείξουμε ενότητα και ομοψυχία. Για άλλη μια φορά γίνονται αντιληπτοί οι λόγοι της προσπάθειας τους να μας διχάσουν μέσω του κορωνοϊού. Ό,τι πιστεύουμε περί αυτού ας το κρατήσουμε για τον εαυτό μας, δίχως να λησμονούμε ότι είμαστε Μαθητές της Αγάπης του Κυρίου Ιησού Χριστού, και ενωμένοι ας αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο της πολιτισμικής αλλοτρίωσης. Η διέλευση της Αμάλ δεν είναι παρά μια σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης. Εάν επιδείξουμε αδράνεια, το μέλλον είναι καθορισμένο.

   Τη στιγμή αυτή κατά την οποία ολοκληρώνεται το παρόν άρθρο, ακόμη καίγονται τα Βίλια και η Κάρυστος.

   Η Παναγία να μας σκεπάζει διότι είμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που θέλουν να μας βλέπουν φοβισμένους και υπόδουλους. Ας γνωρίζουν, ωστόσο, ότι η ελευθερία του πνεύματος δεν αλώνεται, παρά μόνο παραδίδεται. Μην την παραδώσουμε!

† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος 

Πηγή

ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ 1718 : Ἀποτρέπει τοὺς Παπικοὺς νὰ χτίσουν ἀλτάριο στὸν ναό του! (12 Νοεμβρίου)

 

θαύμα Αγίου Σπυρίδωνος του Θαυματουργού που αποτρέπει παπικούς να στίσουν παπικό αλτάριο στον Ναό Του.

Το 1716 οι Τούρκοι πολιορκήσανε στενά την Κέρκυρα. Πενήντα
χιλ. στρατός και αρκετά καράβια κυκλώσανε το νησί και το απειλούσανε από στεριά και θάλασσα. Τα βαρβαρικά στρατεύματα είχαν συγκεντρωθεί στο ακρότειχος της πόλεως. Ο Πιζιάνης, πού ήταν αρχηγός κατά την πολιορκία εκείνη των δυνάμεων της Ενετικής Δημοκρατίας, περίμενε την μεγάλη επίθεση των έχθρων.

Τα ξημερώματα όμως της ημέρας εκείνης , παρουσιάζεται στα βαρβαρικά στίφη ο Άγιος Σπυρίδων. Στο δεξί χέρι κρατούσε αστραφτερό ξίφος. Με θυμό τους έδιωξε και τους τρομοκράτησε. Τα χάσανε οι Αγαρηνοί από την επιβλιτική εκείνη παρουσία και ορμή του Αγίου. Αφήσανε όπλα και ζώα και φύγανε πανικόβλητοι. Σε λίγο μάθανε όλοι, ότι είχε συμβεί το μεγάλο θαύμα. Πήγανε ακολούθως στο στρατόπεδο των Αγαρηνών και είδανε, ότι εκείνοι από βιασύνη της φυγής των, τα είχανε εγκαταλείψει όλα. Βρήκανε 120 κανόνια, άφθονα ζώα, αρκετό οπλισμό και πολλά πυρομαχικά και τρόφιμα.

Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ’ αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στη σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη και να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα.

Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλο του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιο τρόπο από αυτούς και τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι’ αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιο τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία του.

Ο διοικητής με το δικαίωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε
ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλο του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.

Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα 11 Νοεμβρίου 1718 μ.Χ. ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.

Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι’ αυτό το θέμα, θα τους έστελλε φυλακή στη Βενετία.

Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν να. αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο.

Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ’ ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιός είσαι; Πού πάς»; Μια φωνή του απήντησε. «Είμαι ο Σπυρίδων».

Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν.

Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.

Η τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή. Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση, πλάνη.

Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά, που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν. Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου:

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ

«Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον, και των κακοδόξων αντίπαλον, Παμμακάριστε Σπυρίδων, ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε, και δυσωπούμέν σε, φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου, πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον».

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος α´. Tῆς ἐρήµου πολίτης.

Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης, ὥσπερ πάλαι ὑπέρµαχος, 

οὕτω νῦν ὑψῶν ἀνεφάνης τὴν ᾿Eκκλησίαν Xριστοῦ· 

καὶ γὰρ Nαοῦ Σου ἐξέωσας µακράν, καὶ ἄρδην ἐν πυρὶ ἀπέπεµψας, 

καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀπήλασας σαφῶς, Λατίνων γόνους, ὡς στρεβλοῦντας τὴν θεολογίαν Σου. 

∆όξα τῷ Σὲ βραβεύσαντι ἡµῖν, δόξα τῷ Σὲ δοξάσαντι, 

δόξα τῷ διὰ Σοῦ ὑψώσαντι ἡµᾶς, Σπυρίδων µέγιστε.

Κοντάκιον 

Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήµερον.

Ἐκκλησία σήµερον, λαµπρῶς ἑόρταζε πᾶσα,
τῶν ἐχθρῶν τὴν ἔπαρσιν, κατερραγµένην ὁρῶσα·
ἄνωθεν τὸ πῦρ κατέρχεταιφλέγον·
κάτω δὲ ἡ γῆ τινάσσεται στρεφοµένη·
καὶ καλύπτειτοὺς τοῦ ψεύδους,
προστάτας χάος, ταῖς τοῦ Σπυρίδωνος λιταῖς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.

Ὡς τῶν ὁρθοδόξων ὑπέρμαχος, καὶ πάντων τῶν ἀπίστων ἀντίπαλον, παμμακάριστε Σπυρίδων ὑμνοῦμέν σε, καὶ δυσωποῦμέν σε, φυλάττειν τὴν πόλιν σου, πάσης ὁρμῆς βαρβάρων ἀμέτοχον.

Οἶκος.

Χρεωστικῶς οἱ πιστοὶ πάντες,τὸν µέγαν ἐν ἱεράρχαις ὑµνήσωµεν Σπυρίδωνα·
ἡ γὰρ Aὐτοῦ παραδόξως ἐν τῇ Kερκύρᾳ γενοµένη θαυµατουργία,
δόξα τῶν εὐσεβούντων Γραικῶν ὑπάρχει καὶ σέµνωµα·
διὰ γὰρ ταύτης, σαφῶς,λαµπρῶς, καὶ ἀναµφιβόλως,
ἡµεῖς µὲν ἐξ ὧν καὶ µεθ᾿ ὧν τυγχάνει διαµένων, εὐσεβοῦντες ἀνεδείχθηµεν·
οἱ δὲ τοῖς τοῦ Πάπα ληρήµασιν ἑπόµενοι, αἱρετικοί τε καὶ κακόδοξοι, καὶ Θεῷ ἱερᾶσθαι ἀπόστοργοι δι᾿ ὃ καὶτοὺς τοῦτο ποιεῖν ἐν τῷ πανσέπτῳ αὐτοῦ Nαῷ διανοηθέντας, ἐν δίκῃ κατεχάωσεν ὡς ποτὲ ὁ Mωϋσῆς τὸν ∆αθὰν καὶτὸν ᾿Aβειρών.

Μεγαλυνάριον

Ἦχος πλ. δ´.

Θαῦµα τὸ ἐξαίσιον καὶ φρικτόν, Kέρκυρα κηρύττει, τοῦ Σπυρίδωνος ζηλωτοῦ,
δι᾿ οὗ τὰς αἱρέσεις, τῆς ∆ύσεως ἐλαύνει, ἐν Kρίσει Oὐρανίῳ, θυµῷ θεόφρονι.

ᾼσματικὴ ᾿Ακολουθία ἐπὶ τῇ Μνήμῃ τοῦ Φρικτοῦ Θαύματος
ὑπὸ τοῦ θείου Σπυρίδωνος,δι᾿ οὗ ἐματαίωσε τὰς βουλὰς τῶν Παπιστῶν,
ἐν Κερκύρᾳ κατὰ τὴν11ην πρὸς 12ην Νοεμβρίου 1718

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΑΤΘΙΑΣ (9 Αὐγούστου)

Πώς ο Ματθίας κατατάχθηκε στο χορό των δώδεκα Αποστόλων, το γνωρίζουμε από τις Πράξεις των Αποστόλων.

Μετά την προδοσία και τον απαγχονισμό του Ιούδα και μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι έντεκα μαθητές με την Παναγία βρίσκονταν στο υπερώον. Τότε ο Πέτρος πρότεινε να εκλεγεί άλλος αντί του Ιούδα, από τους άνδρες που ακολουθούσαν υπηρετώντας το Χριστό. Η πρόταση έγινε δεκτή και τέθηκαν δύο υποψήφιοι: ο Ιωσήφ ο καλούμενος Βαρσαββάς και ο Ματθίας. Τότε έβαλαν κλήρο, και δίνοντας σε όλους εμάς παράδειγμα εναπόθεσης κάθε εκλογής μας στο Θεό, προσευχήθηκαν όλοι μαζί ως εξής: «Σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξαν ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δυὸ ἕνα, λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς» (Πράξεις των Αποστόλων, α' 23-26). Δηλαδή: Συ Κύριε, που γνωρίζεις τις καρδιές όλων, φανέρωσε καθαρά εκείνον που εξέλεξες, ένα από αυτούς τους δύο, για να επωμισθεί το αξίωμα της αποστολικής διακονίας. Στη συνέχεια ο κλήρος έπεσε στο Ματθία. Και έτσι προστέθηκε στους έντεκα Αποστόλους.

Από τη μετέπειτα ζωή του Ματθία, γνωρίζουμε ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και τελείωσε τη ζωή του μαρτυρικά.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω Πνεύματι, κεκληρωμένος, συνεπλήρωσας, τῶν Ἀποστόλων, τὴν δωδεκάριθμον φάλαγγα ἔνδοξε, μεθ' ὧν κηρύξας τοῦ Λόγου τὴν κένωσιν, ἐθαυμαστώθης Ματθία Ἀπόστολε. Ἀλλὰ πρέσβευε, δοθήναι τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε ἅγιε Ματθία, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.

Φωταυγὴς ὡς ἥλιος, εἰς πάντα κόσμον, ἐξελθὼν ὁ φθόγγος σου, καταφωτίζει τῶν ἐθνῶν, τὴν Ἐκκλησίαν ἐν χάριτι, θαυματοφόρε, Ματθία Ἀπόστολε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Εὐαγγέλιον - Ὁμιλία Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Δημητριάδος κ.Φωτίου

 Εύαγγέλιο Κυριακής (Ματθ. ιδ´ 22-34)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ᾿Οψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε.

Αποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα.῾Ο δὲ εἶπεν, ᾿Ελθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. Εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ᾿Ολιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· Αληθῶς Θεοῦ Υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.

 

Κυριακής Θ΄ Ματθαίου: Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Δημητριάδος κ.Φωτίου 

Το απόσπασμα του ιερού ευαγγελίου το οποίο ακούσατε σήμερα αναφερόταν σε ένα περιστατικό της ζωής του Χριστού. Μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων (που ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή) ο Χριστός, αφού έστειλε του μαθητές Του με ένα πλοίο να διασχίσουν την λίμνη της Τιβεριάδος, ανέβη εις ένα όρος για να προσευχηθεί  μόνος και απερίσπαστος. Όταν νύκτωσε, ο Χριστός προσευχόταν μόνος Του και το πλοίο με τους μαθητές βρισκόταν στο μέσον της λίμνης ταλαιπωρούμενο από τα κύματα, διότι φύσαγε αντίθετος άνεμος.

Αυτό συνέβαινε κατά το μεγαλύτερο μέρος της νυκτός, ενώ προς το ξημέρωμα εμφανίσθηκε ο Χριστός να πλησιάζει το πλοίο, περιπατώντας επάνω στα ύδατα. Βλέποντας τον Χριστό μέσα στο μισοσκόταδο οι Μαθητές, ετρόμαξαν, νομίζοντας ότι ήταν κάποιο φάντασμα και από τον φόβο τους άρχισαν να φωνάζουν. Ο Χριστός όμως τους καθησύχασε λέγοντας: «Θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάσθε». Τότε ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, εάν είσαι εσύ, διάταξέ με να έλθω κοντά Σου βαδίζοντας επάνω εις τα ύδατα». Και ο Χριστός του είπε: «Έλα». Κατέβηκε, λοιπόν, ο Πέτρος από το πλοιάριο και άρχισε να πηγαίνει προς τον Χριστό περπατώντας επάνω στα ύδατα. Βλέποντας όμως την ισχύ του ανέμου, φοβήθηκε και αρχίζοντας να βυθίζεται φώναξε: «Κύριε, σώσε με». Τότε ο Χριστός του άπλωσε το χέρι, το έπιασε και του είπε: «Ολιγόπιστε, γιατί εδίστασες»; Όταν ανέβηκαν και οι δύο στο πλοίο, τότε εκόπασε ο άνεμος και όσοι ήταν μέσα στο σκάφος προσκύνησαν τον Χριστό λέγοντας: «Αληθινά, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού». Και διασχίζοντας την λίμνη πήγαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ.

Ετσι και εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί, όταν ξεκινούμε ένα έργο θεάρεστο, συναντάμε τον πόλεμο και την αντίδραση, όπως ο Πέτρος τον αντίθετο άνεμο και τα κύματα. Και όσο η πίστη μας προς τον Θεό είναι ακλόνητη, τότε βλέπουμε τους εαυτούς μας να κάνουμε πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, θα μας φαίνονταν ακατόρθωτα. Θα μπορούσε ποτέ ο Πετρος να φαντασθεί προτύτερα ότι κάποτε θα περιπατούσε επάνω στα ύδατα; Κι’ όμως το έκανε, με την δύναμη του Χριστού. Γι’ αυτό και δεν ξεκινά από μόνος του το  έργο αυτό, αλλά ζητάει από τον Χριστό να δώσει διαταγή: «Κύριε, ει συ ει, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα», λέγει. Και όταν ο Χριστός τον καλεί, μόνον τότε επιχειρεί το υπεράνθρωπο έργο. Γι’ αυτό κάθε δύσκολο πνευματικό έργο, όταν γίνεται με υπακοή στο θέλημα του Θεού, όσο υπεράνθρωπο και αν μας φαίνεται, γίνεται κατορθωτό.

Κάποτε όμως παρουσιάζεται και η ανθρώπινη αδυναμία. Το βλέπουμε καθαρά στον Πέτρο. Σε κάποια στιγμή εδειλίασε, βλέποντας την ορμή των στοιχείων της φύσεως. Και τότε αρχισε να καταποντίζεται.... Πρόλαβε όμως να φωνάξει το: «Κύριε, σώσόν με». Και αμέσως έρχεται το χέρι του Θεού -κυριολεκτικώς- και τον σώζει. Αυτό το «Κύριε, σώσόν με» πρέπει και εμείς να επαναλαμβάνουμε σε κάθε κίνδυνο. Να ζητούμε την βοήθεια του Θεού. Ο Χριστός μας αποκαλύπτει την αιτία της δοκιμασίας μας. Είναι η ολιγοπιστία μας. Είναι ο δισταγμός της ψυχής μας, που ενώ βλέπουμε τον Θεό ακόμη και να θαυματουργεί για  χάρη μας, όπως έκανε τον Πέτρο να περιπατεί επάνω στα ύδατα, όμως ανησυχούμε και διστάζουμε μήπως παύσει η βοήθεια του Θεού και μας νικήσουν οι δυσκολίες. Αλλά, ακριβώς αυτός ο δισταγμός και αυτή η ολιγοπιστία, προκαλεί τον καταποντισμό μας, μέχρι, φυσικά να μας σώσει πάλι η επέμβαση του Θεού.

Βλέπετε, λοιπόν, ότι η πίστις προξενεί  θαύματα, και η ολιγοπιστία γίνετει αιτία να υποχωρεί η βοήθεια του Θεού.  Και αναφερόμαστε στην ολιγοπιστία και όχι στην απιστία, η οποία δεν έχει σχέση με τους χριστιανούς και όσοι είναι κυριευμένοι από αυτήν είναι μακρυά και από την χάρη του Θεού. Οι Χριστιανοί όμως, όσοι έχουν πίστη στον αληθνό Θεό πολεμούνται από την ολιγοπιστία. Και οι μαθητές του Χριστού πολεμούνταν από αυτό το κακό. Σε μία άλλη περίπτωση όταν οι μαθητές προσπάθησαν να θεραπεύσουν έναν δαιμονιζόμενο και δεν τα κατάφεραν, είπαν προς τον Κύριο: «διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό; [το δαιμόνιο]» και ο Χριστός απήντησε «δια την απιστίαν υμών» εννοώντας, όπως λέγουν οι εμηνευτές την ολίγοπιστίαν, διότι οι μαθητές του Χριστού δεν ήταν τελείως άπιστοι. αλλά ο Χριστός συνέχισε τον λόγο και είπε: «Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν»(Ματθ. ιζ  20). Η πίστις λοιπόν θαυματουργεί.

Κάπου αλλού εις το ιερόν Ευαγγέλιον οι Μαθηταί ζητούν από τον Χριστό να προσθέσει πίστη σε αυτούς: «Και είπον οι απόστολοι τω Κυρίω· πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ  5), και ο Χριστός του απήντησε: «είπε δε ο Κύριος· ει έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ελέγετε αν τη συκαμίνω ταύτη, εκριζώθητι και φυτεύθητι εν τη θαλάσση, και υπήκουσεν αν υμίν» (Λουκ. ιζ  6). Έχοντας, λοιπόν, ακλόνητη την πίστη μας στον Θεό μπορούμε να πετύχουμε κάθε θεάρεστο έργο μας. Μακρυά, όμως, από την ολιγοπιστία.

Αλλά, και αν η πίστη μας δεν είναι ισχυρή, ας μη απογοητευόμαστε. Ας επικαλεσθούμε άμεσα την βοήθεια του Θεού, όπως ο Πέτρος καταποντιζόμενος. Η βοήθεια του Θεού θα έλθει πάραυτα. Ας προσευχηθούμε στον Χριστό όπως οι άγιοι απόστολοι και ας ζήτήσουμε να αυξήσει την μικρή μας πίστη. Ας επαναλάβουμε και εμείς τα λόγια του πατέρα εκείνου που αναφέρει το κατά Μάρκον άγιον Ευαγγέλιον, ο οποίος εζήτησε από τον Χριστό να θεραπεύσει το άρρωστο παιδί του. Όταν ο Χριστός του είπε: «ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μαρκ. θ  23) ο πατέρας αυτός απήντησε μετά δακρύων -όπως διηγείται ο Ευαγγελιστής: «και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία». Και ο Χριστός ανταποκρίθηκε άμεσα στο αίτημά του και έκανε το θαύμα, πράγμα που σημαίνει ότι εθεράπευσε και την ολιγοπιστία του πατρός.

Το ότι ο Θεός ανταποκρίνεται άμεσα στην με πίστη προσευχή μας είναι απόδειξη του ότι είναι πραγματικά ο Υιός του Θεού. Τούτο ανεφώνησαν και οι επιβαίνοντες στο πλοίο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Όταν είδαν όλα αυτά τα θαυμάσια που είχαν γίνει: «οι δε εν τω πλοίω ελθόντες προσεκύνησαν αυτώ λέγοντες· αληθώς Θεού υιός ει». Ας αποστομωθούν, λοιπόν, από αυτόν τον λόγο οι νεο-Αρειανοί ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, οι μασόνοι και οι όλοι όσοι αρνούνται την θεότητα του Χριστού. Ο Υιός του Θεού θαυματουργεί. Τα θαύματα τα επιτελεί η θεϊκή φύση του Χριστού. Και ας κρατύνεται η Ορθόδοξη πίστη του Χριστού που διδάσκει επακριβώς την μόνη αληθινή οδό για την σωτηρία του άνθρώπου.

Ας ξεκινήσει, λοιπόν, ο καθένας από εμάς τον αγώνα του, οπλιζόμενος με την ορθόδοξη πίστη του προς τον Θεό. Ας αναζητήσουμε την σωτηρία της αθανάτου μας ψυχής μέσα στα πλαίσια της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, αυτής που έχει διαφυλαξει ανόθευτη την παραδοθείσα πίστη της γνησίας Ορθοδοξίας. Ας φροντίσουμε να διατηρούμε πάντοτε ζωντανή την πίστη μας, με την θεάρεστη διαγωγή μας, διότι -όπως λέγει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: «ώσπερ γαρ το σώμα χωρίς πνεύματος νεκρόν εστιν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστι.» (Ιακ.β 26). Ας ζητήσουμε από τον Θεό να αυξήση την ασθενική μας πίστη. Και αν τύχει κάποια στιγμή από αδυναμία να δειλιάσουμε, σαν τον Πέτρο, ας μη καθυστερύσουμε να φωνάξουμε και εμείς το «Κύριε, σώσόν με», και τότε το χέρι του Θεού θα μας προστατεύσει.

Πηγή

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ (Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

(Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)

Εὐχαριστοῦμεν σοι, Κύριε καὶ Δέσποτα, ὑπὲρ πάντων τῶν μυστηρίων καὶ τῶν εὐεργεσιῶν σου καὶ ὑπὲρ Αὐτῆς, τὴν ὁποίαν ἐξέλεξες γιὰ νὰ ὑπηρετήση ὅλα αὐτά τὰ μυστήριά σου, τὰ ὁποῖα ἔθεσες εἰς τὴν διάθεσιν πάντων ἡμῶν.

Εὐχαριστοῦμεν σοι, τὴν ἀνεκλάλητον σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν καὶ φιλανθρωπίαν σου, καθ’ ὅσον ὄχι μόνον προσέλαβες καὶ ἐθέωσες τὴν φύσιν μας, ἀλλὰ καὶ εὐδόκησες νὰ ἐκλέξης ἀπὸ ἐμᾶς τὴν Μητέρα σου καὶ τὴν κατέστησες Βασίλισσαν τοῦ κόσμου παντός.

Εὐχαριστοῦμεν σοι, διότι ἐν τῇ μεγαλοδωρία σου ἔδωσες τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν σου γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθέρωσης, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ αὐτήν τὴν παναγίαν Μητέρα σου πρὸς βοήθειαν καὶ προστασίαν, ὢ φιλάνθρωπε καὶ γλυκύτατε Δέσποτα.

Εὐχαριστοῦμεν καὶ σέ, εὐλογημένη καὶ δεδοξασμένη Δέσποινα, διότι πάντοτε μᾶς εὐσπλαγχνίζεσαι καὶ συμπάσχεις μὲ τοὺς πόνους μας, ἱκετεύεις δὲ τὸν Υἱόν σου νὰ μᾶς λυτρώνη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τοὺς πειρασμούς μας.

Δὲν θὰ θρηνήσωμε γιὰ τὸν θάνατον καὶ τὴν ταφήν σου, ἀλλά θὰ δοξολογήσωμε τὴν Μετάστασίν σου, διότι ἂν καὶ μετέστης εἰς τὸν οὐρανόν, δὲν ἐγκατέλειψες τους κατοικοῦντας εἰς τὴν γῆν. Καὶ παρ’ ὅλον ὅτι ἀπηλλάγης ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες καὶ τὶς ἀσχολίες τῆς προσκαίρου αὐτῆς ζωῆς, ἂν καὶ ἔφθασες εἰς τὴν ἀνέκφραστον καὶ ἀτελεύτητον μακαριότητα, δὲν λησμονεῖς ὅμως οὔτε πρὸς στιγμὴν τὴν παροῦσαν πτωχείαν μας. Ἀντιθέτως, τώρα μᾶς προσφέρεις ἀκόμη περισσότερα: Μᾶς σώζεις καὶ μᾶς ἐλευθερώνεις ἀπὸ κάθε δοκιμασίαν καὶ ἀπὸ ποικίλους πειρασμούς.

Μὴ μᾶς ἐγκαταλείπης, ὅθεν, ὀρφανοὺς ἀπὸ τὴν βοήθειάν σου καὶ τὴν παμπόθητόν σου Χάριν, ἀλλ’ ἀνάλαβέ μας καὶ σκέπασέ μας μὲ τὴν λαμπρότητα τῆς δόξης σου καὶ προσάγαγε εἰς τὸν Υἱόν καὶ Θεόν σου τὴν ἀκατάπαυστον πρεσβείαν καὶ ἱκεσίαν σου ὑπὲρ τῶν ἀνυμνούντων καὶ δοξολογούντων σε, διότι τώρα εἶσαι ὄντως ἡ βασίλισσα τοῦ παντός, ἡ Παντάνασσα, «παρισταμένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Βασιλέως, ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», τελείως καλλωπισμένη μὲ τὸν στολισμὸν αὐτόν τῆς Χάριτος…

Ὅθεν καὶ ἐμεῖς σὲ παρακαλοῦμε: Μὴ λησμονῆς τὸν λαόν σου, ὁ ὁποῖος δοξάζει τὸν Υἱόν σου καὶ ἀνυμνεῖ τὸ ὄνομά σου -ἐπειδὴ δύνασαι τὰ πάντα ὡς μήτηρ τοῦ παντοδυνάμου καὶ φιλανθρώπου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἰσακούει μεγαλοθύμως ὅλες τὶς ἱκεσίες καὶ τὰ αἰτήματά σου. Ἀλλ’ εἶσαι καὶ σὺ φιλεύσπλαγχνος πρὸς ὅλους ἐκείνους πού σὲ εὐλαβοῦνται καὶ ἐλπίζουν εἰς σέ, καὶ ἡ κηδεμονία σου εἶναι γνωστὴ ἀπὸ τὰ συνεχῆ καὶ καθημερινά σου θαύματα καὶ τὶς πνευματικὲς καὶ σωματικὲς θεραπεῖες πού ἐπιτελεῖς εἰς ὅσους θερμῶς σὲ ἱκετεύουν…

…Ὢ ἀξιύμνητε Θεομῆτορ, σὺ πού ἔφερες εἰς τὸν κόσμον τὸν Ἅγιον τῶν Ἁγίων, τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ, κάμε δεκτὴν ὡς προσφορὰν θυσίας τὴν ἱκεσίαν τῶν δούλων σου… καὶ ἀξίωσὲ μας εἰς τὴν ἀτελεύτητον ζωὴν νὰ ἀπολαύσωμε μαζὶ μὲ τοὺς δικαίους τὰ αἰώνια ἀγαθά «χάριτι τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνὰρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίω καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Ἃγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Πηγή: imaik.gr