ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ - «ΑΝΤΙΣΤΗΤΕ ΣΤΕΡΕΟΙ ΤΗ ΠΙΣΤΕΙ» (Ἀπόστολος τῆς ἑορτής)

 

Ἀπόστολος τῆς ἑορτής: Α 'Πέτρ. ε '6-14

Ἀδελφοί, ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. 7 πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ 'αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν, 8 νήψατε, γρηγορήσατε · ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. 10 Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει · 11 αὐτῷ ἡ ​​δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων · ἀμήν. 12 Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι 'ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε. 13 Ἀσπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου. 14 ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ · ἀμήν.

Αντίσταση στον εχθρό μας

Το αποστολικό αυτό ανάγνωσμα έχει επιλεγεί προς τιμήν του αγίου ευαγγελιστού Μάρκου, τη μνήμη του οποίου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Σ 'αυτό ο απόστολος Πέτρος μετά τις πολύτιμες πνευματικές νουθεσίες που δίνει, μας πληροφορεί ότι βρίσκεται μαζί με τον ευαγγελιστή Μάρκο, τον οποίο ονομάζει πνευματικό του παιδί. Ας δούμε όμως το ιερό κείμενο.

Ταπεινωθείτε, γράφει ο απόστολος Πέτρος, κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού για να σας υψώσει στον κατάλληλο χρόνο, όταν αποκαλυφθεί ο Κύριος. Και όλες τις έγνοιες που σας προκαλούν οι διωγμοί, αφήστε τες με εμπιστοσύνη πάνω στον Κύριο, διότι Αυτός νοιάζεται και ενδιαφέρεται για σας. Εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Ο αντίπαλος και κατήγορός σας διάβολος σαν λιοντάρι που βρυχάται περπατά με μανία και ζητά ποιον να αποσπάσει από την πίστη για να τον καταπιεί. Αντισταθείτε στον αντίπαλο αυτόν στηριγμένοι στερεά στην πίστη. «Αντίστητε στερεοί τη πίστει». Και παρηγορηθείτε γνωρίζοντας ότι τα ίδια ακριβώς παθήματα αντιμετωπίζουν όλοι οι εν Χριστώ αδελφοί σας, που είναι διασκορπισμένοι στον κόσμο. Ο Θεός όμως, που είναι η πηγή κάθε δωρεάς και σας κάλεσε διά του Ιησού Χριστού στην αιώνια δόξα του ουρανού, αφού για λίγο χρόνο υποστείτε πρόσκαιρα παθήματα και θλίψεις, θα σας καταρτίσει, θα σας στηρίξει, θα σας ενδυναμώσει, θα σας θεμελιώσει. Σ 'Αυτόν η δόξα και η δύναμη στους αιώνες.

Στο ιερό αυτό κείμενο ο απόστολος Πέτρος πολύ χαρακτηριστικά μας σκιαγραφεί τον αόρατο εχθρό της ψυχής μας, τον διάβολο. Και μας ζητά να είμαστε άγρυπνοι, διότι, λέει, έχουμε εχθρό επικίνδυνο και φοβερό. Αυτός δεν σταματά ποτέ να ωρύεται εναντίον μας. Είναι θηριώδης και ακόρεστος στη μανία του. Μοιάζει με πεινασμένο λιοντάρι σκληρό και δυνατό, που βρυχάται και προσπαθεί να τρομοκρατεί το θήραμά του. Αλλά είναι και ακούραστος στο ολέθριό του έργο. Επιδιώκει διαρκώς να καταπιεί και να καταστρέψει αθάνατος ψυχές. Γι 'αυτό μας συνιστά ο απόστολος Πέτρος να αντιστεκόμαστε γενναία.

Να μένουμε αμετακίνητοι στην πίστη μας. Να μην υποχωρούμε ποτέ αλλά να μένουμε άγρυπνοι. Κι επιπλέον επειδή είμαστε αδύναμοι κι εύκολα πέφτουμε, να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον παντοδύναμο Κύριο. Με τη δική του δύναμη θα διαλύεται κάθε επίθεση του εχθρού. Αυτός θα μας στηρίζει, Αυτός θα μας ενισχύει και θα μας ενδυναμώνει. Αυτός ουσιαστικά θα νικά τον αιώνιο αντίπαλό μας. Αρκεί εμείς να αντιστεκόμαστε και να καταφεύγουμε στη χάρη του Θεού.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ»

Δείτε σχετικά:

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστής (25 Ἀπριλίου)

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, Δ΄ Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα, εἶναι ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας στὴν θεραπεία τοῦ παραλύτου, τὴν ὁποία ἐπιτέλεσε ὁ Κύριός μας στὴν Προβατικὴ Κολυμβήθρα τῶν Ἱεροσολύμων. Αὐτὴ ἡ κολυμβήθρα ἦταν σημαντικὸ σημεῖο τῆς πόλης καὶ προσέλκυε πολλοὺς ἀνθρώπους, κυρίως σωματικὰ ἀσθενεῖς, διότι ἐκεῖ συνέβαινε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἕνα ξεχωριστό, θαυμαστὸ γεγονός. Ἀνὰ διαστήματα, Ἄγγελος Κυρίου ἐρχόταν στὴν Κολυμβήθρα καὶ τάραζε τὸ νερό. Μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος, τὸ νερὸ ἀποκτοῦσε ἰαματικὴ χάρη, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ πρῶτος ποὺ κατόρθωνε νὰ μπεῖ στὸ νερό, νὰ θεραπεύεται. 

            Ἐκεί, λοιπόν, κοντὰ στὴν κολυμβήθρα, ἀνέμενε καρτερικὰ ἕνας ἄνθρωπος ἐπὶ τριάντα ὀχτὼ ἔτη παράλυτος. Εἶχε δεῖ πολλὲς φορὲς νὰ ταράζεται τὸ νερό, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας ἄνθρωπος νὰ τὸν βοηθήσει νὰ εἰσέλθει πρῶτος. Ἔτσι, λάμβαναν τὴν θεραπεία ἄλλοι. Τὸ καλό, ὅμως, ἦταν ὅτι ἐκεῖνος δὲν τὸ ἔβαζε κάτω. Δὲν ἦταν ἡττοπαθής. Δὲν ἔλεγε στὸν ἑαυτό του: τί νόημα ἔχει νὰ κάθομαι καὶ νὰ περιμένω πάνω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα; Οὔτε τὰ ἔβαλε ποτὲ μὲ τὸν Θεό. Ἀντιθέτως, ἤλπιζε στὸν Θεό. Σεβόταν καὶ κατανοοῦσε ὅτι ὁ Κύριος κάνει τὰ πάντα σκόπιμα. Ὅπως πολλὲς φορὲς δίνει τὶς εὐλογίες, ἔτσι μπορεῖ καὶ νὰ τὶς πάρει πίσω. Κὶ ἑμεῖς, ὅπως ξέρουμε νὰ λαμβάνουμε τὶς εὐλογίες, ἔτσι πρέπει νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι, ἀνὰ πᾶσα ὥρα καὶ στιγμή, νὰ δεχθοῦμε καὶ τὶς δοκιμασίες. Ἄλλωστε, ὅπως εἶπε καὶ ὁ πολύαθλος Ἰώβ: «ὁ Κύριος ἔδωσε, ὁ Κύριος ἀφαίρεσε». 

            Αὐτὴ ἡ γενναία στάση του ἀπέναντι στὴν ἀσθένεια, στὴ μεγάλη δοκιμασία τῆς ζωῆς του, δὲν ξέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς μπορεῖ πολλὲς φορὲς νὰ ἀργεῖ νὰ ἱκανοποιήσει τὰ αἰτήματά μας, ἀλλὰ ὅταν τὸ κάνει, τὸ κάνει μὲ τὸν δικό Του, μοναδικὸ καὶ καλύτερο τρόπο. Τριάντα ὀχτὼ χρόνια προσμονῆς, ὑπομονῆς καὶ δέησης τοῦ παραλύτου, δὲν πῆγαν χαμένα. Ὁ Κύριος, μπορεῖ νὰ μὴν τοῦ ἔστειλε ἕναν ἄνθρωπο νὰ τὸν βάλει στὴν κολυμβήθρα, ἔκανε, ὅμως, κάτι πολὺ ἀνώτερο. Ἔλαβε σάρκα καὶ ἐπισκέφθηκε ὁ ἴδιος τὸν ἀσθενῆ. Ἔγινε γιὰ τὸν ἄρρωστο, τὸν πονεμένο καὶ τὸν μόνο, ὁ Ἄνθρωπός του. 

            - Θέλεις νὰ γίνεις καλά; Τὸν ρώτησε. 

            - Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπο, ὥστε ὅταν ταραχθεῖ τὸ νερό, νὰ μὲ βάλει στὴν Κολυμβήθρα. 

         - Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἄνθρωπος ποὺ τόσα χρόνια ἔψαχνε ἡ ψυχή σου. Τὴν κολυμβήθρα αὐτὴν δὲν τὴν ἔχεις ἀνάγκη. Θὰ ἔρθει στιγμὴ ποὺ θὰ βουτήξεις σὲ ἄλλη, ἀνώτερη. Τώρα, ὅμως, σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα. 

            Ὑπακούοντας στὴ Δεσποτικὴ ἐντολή, σηκώθηκε ἀμέσως. «Ὅπου γὰρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Καὶ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θέλει, πρέπει νὰ δεῖ τὴν ἀνάλογη θέληση ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ παράλυτος ἤθελε καὶ ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε.

            Ἡ εὐαγγελικὴ ἱστορία, ὅμως, δὲν παύει ἐδώ. Βλέπετε, ἡ θεραπεία ἔγινε τὴν ἱερή, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται μέχρι σήμερα ὁποιαδήποτε σωματικὴ ἐργασία. Εἶδαν, λοιπόν, οἱ Φαρισαῖοι τὸν θεραπευμένο νὰ κουβαλάει τὸ κρεβάτι του καὶ μὲ αὐστηρὸ βλέμμα τοῦ εἶπαν: «Δὲν ντρέπεσαι; Εἶναι Σάββατο. Δὲν ἔχεις τὸ δικαίωμα νὰ μεταφέρεις τὸ κρεβάτι σου». Ἀπέναντι σὲ αὐτὴ τὴν λογική, ὁ Χριστιανισμὸς ἀπαντᾶ μὲ μία ἐρώτηση: «δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μεταφέρεις τὸ κρεβάτι σου τὸ Σάββατο, ἀλλὰ ἐπιτρέπεται νὰ παραμένεις ἀδρανὴς καὶ ἀδιάφορος ἀπέναντι στὸν πόνο τοῦ ἀδελφοῦ σου χρόνια ὁλόκληρα;».  Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑποκρισία μίας κοινωνίας ποὺ δὲν ξέρει νὰ ἀγαπᾶ καί, προσπαθῶντας νὰ καλύψει τὴν ἀνευθυνότητα καὶ τὴν ἀδράνειά της, στέκεται σὲ μικροπρέπειες. 

            Ἔκτοτε, τὰ πρόσωπα μπορεῖ νὰ ἄλλαξαν, ἀλλὰ τὰ προσωπεῖα, οἱ μάσκες, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντοτε.  Ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲν προσέφεραν στὸν συνάνθρωπο, ποὺ ποτὲ δὲν βίωσαν τὸν ἀγώνα καὶ τὴν ἀγωνία, προκειμένου νὰ καλύψουν αὐτὸ τὸ κενό, στέκονται σὲ λεπτομέρειες καὶ κρίνουν ἀπὸ αὐτές. Καὶ αὐτό, γιὰ νὰ παρουσιάσουν πρὸς τὰ ἔξω κάτι ποὺ δὲν εἶναι. Στοὺς διαχρονικοὺς Φαρισαίους, ὁ Κύριός μας πατρικὰ τονίζει: «ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν»! Δὲν θέλει ὁ Κύριος τὴν νεκρὴ προσήλωσή μας στὸ νόμο, ὅπως προσηλωμένοι ἦταν οἱ Φαρισαῖοι, ἀλλὰ τὴν ἀγαθὴ διάθεση. Ὁ ἀληθινὸς εὐσεβής, ὅποια ἀγαθοεργία κάνει, τὴν κάνει ἐπειδὴ βγαίνει ἀπὸ τὴν ἀγαθότητα τῆς καρδιᾶς του καὶ ὄχι γιὰ νὰ φανεῖ εὐσεβής. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν ὀρθόδοξη ὀπτική, οἱ Φαρισαῖοι, θὰ ἔπρεπε ἂν ὄχι νὰ δοξολογήσουν τὸν Θεὸ μπροστὰ στὸ θαῦμα, τουλάχιστον νὰ σιωπήσουν μὲ σεβασμὸ ἀπέναντι στὸν παράλυτο ποὺ ποτὲ δὲν βοήθησαν.

            Ἐν κατακλείδι, ἐπαναλαμβάνω ὅτι ὁ παράλυτος ἤθελε, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε καὶ τὸν θεράπευσε. Εἶχε καρδιακὴ θέληση, τὴν ὁποία ἐξέφραζε κατὰ Θεόν. Ἤθελε τὴν θεραπεία του, ἀλλὰ τὴν ἤθελε ὅπως τὴν ἤθελε ὁ Θεός. Εἶχε θέληση, ὄχι θέλημα. Δὲν ὑπέδειξε ὁ ἴδιος τὸν τρόπο τῆς θεραπείας, ἀλλὰ μὲ ταπεινοφροσύνη ἔκανε ὑπομονή, ἐλπίζοντας στὸ ἔλεος καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, λογικὰ εἴμαστε γιατὶ στὴν ἐρώτηση: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;», ἀπαντήσαμε: «Ναί, Κύριε»! Πράγματι, ὅλοι παράλυτοι εἴμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν παραλυσία ὁ Κύριος θὰ μᾶς τὴν θεραπεύσει προκειμένου νὰ τρέξουμε μὲ ὁρμὴ πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ὅμως, ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι νὰ θέλουμε ὅπως θέλει ὁ Θεὸς καὶ ὄχι ὅπως μᾶς προβάλλει ἡ ἀσθενική μας φύση. 

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος! 

Μετ’ εὐχῶν, 

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

«Η ΔΙΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ»

 

Πηγή

ΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ, ΟΠΟΥ ΑΣΚΗΤΕΨΕ Ο ΟΣΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

 

Ιερό Ησυχαστήριο Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αιγίνης

Πηγή

ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντος)

 Ὁμιλία Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὸν Καθεδρικὸ Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Λάρισα, στὶς 17/30-4-2023, μὲ τίτλο: «Μὲ τὸν Χριστὸ στὰ δύσκολα!».

Πηγή

ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ

Τὸ ἦθος τῆς ἀφάνειας καὶ τὸ πάθος τῆς ἀναγνώρισης

 

«Δόξαν παρὰ ἀνθρώπων οὐ λαμβάνω» (Ἰω. 5, 41)

ΕΙΝΑΙ γεγονός, πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τῶν πράξεών του καὶ τὴν ἐκτίμηση τῆς διακονίας του. Καὶ μέχρις ἑνὸς σημείου αὐτὸ δὲν εἶναι κακό. Ἡ ἐπιβράβευση ἐνισχύει τὴν αὐτοπεποίθηση, ἐνθαρρύνει τὴν πρόοδο καὶ συμβάλλει στὴν ψυχολογικὴ ὡριμότητα τοῦ ἀτόμου. Στηρίζει τὶς καλὲς πρωτοβουλίες καὶ οἰκοδομεῖ μιὰ ἤρεμη καὶ ἰσορροπημένη προσωπικότητα. Ἐνδέχεται ὅμως ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν δυνατοτήτων ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ ἡ ἄκρατος ἐπαινολογία, νὰ δημιουργήσουν μιὰ ἀρρωστημένη συνείδηση κι ἕνα ἀλλοτριωμένο πρόσωπο γεμᾶτο ἐγωϊστικὸ κομπασμὸ καὶ ματαιόδοξη μεγαλομανία.

Ἡ συνεχὴς καὶ μανιώδης ἀναζήτηση τῆς ἀνθρώπινης δόξας, ἀποτελοῦν λανθασμένο δρόμο γι’ αὐτὸ ποὺ λέμε δικαίωση καὶ ἀναγνώριση. Αὐτὸς ποὺ βλέπει τὰ ἐνδεχόμενα ταλέντα του ὡς μέσα προβολῆς καὶ ἐπιβολῆς καὶ ὄχι ὡς χαρίσματα πνευματικῆς καλλιέργειας καὶ διακονίας, συμπεριφέρεται ἐγωκεντρικὰ καὶ θέτει ὡς μέτρο ὅλων τῶν προβληματισμῶν καὶ ἀναζητήσεων τὸν ἑαυτό του. Δὲ μπορεῖ νὰ πειθαρχήσει στοὺς ὅρους τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ τοὺς κανόνες τῆς κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς. Ἡ τάση τῆς ὑπεροχῆς καὶ τῆς ἐντύπωσης, ἐνθαρρύνει τὴν ὑποκριτικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιβάλλεται σ’ ὅλες τὶς καταστάσεις, καὶ τὸν παγιδεύει στοὺς νόμους τῆς ἐμπορευματοποίησης τῆς ζωῆς καὶ τῆς πλαστογράφησης τῶν ἀξιῶν, γιὰ νὰ μπορεῖ εὐκολότερα νὰ ἐνισχύει τὴν ψευδώνυμη ταυτότητά του.

Εἰκόνα καὶ προέκταση αὐτοῦ τοῦ πάθους τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς προβολῆς, εἶναι τὸ σύμπτωμα τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς ματαιοδοξίας καὶ μαζικῆς ὑποβολῆς ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα διαφήμιση. Ἕνα γεγονὸς ποὺ ξεπερνᾶ τὴ ζεστασιὰ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας. Μιὰ νοοτροπία καταναλωτικῆς ὑστερίας καὶ ἀπώλειας τῆς αἴσθησης τοῦ μέτρου καὶ τῆς αὐτάρκειας.

Θὰ ἐπανέλθουμε ὅμως στὸν προβληματισμὸ ποὺ ἐπιβάλλει τὸ κενό, ἡ ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀνασφάλεια τοῦ μεγαλομανοῦς καὶ ματαιόδοξου ἀνθρώπου, μὲ μιὰ γνώμη τοῦ καθηγητῆ Ἰ.Ν. Ξηροτύρη, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὸ παράδειγμα, ποὺ δίνει σχετικὰ ὁ Ντοστογιέφσκυ μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Φόμο Φομοβίτς, σημειώνει:

«Ὁ Φόμο εἶναι ματαιόδοξος, κούφιος καὶ φορτωμένος ἀπὸ ἀχόρταγη μανία νὰ παρουσιάζεται ὅτι ἀξίζει, χωρὶς βέβαια νὰ ἔχει ἀξία· κατορθώνει νὰ τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὸ κέντρο τοῦ περιβάλλοντός του, νὰ προσελκύει τὸ ἐνδιαφέρον τῆς μάζας καὶ νὰ πετυχαίνει βέβαια, ἀλλὰ μὲ διάφορες ψευτιὲς καὶ παραμόρφωση τῶν γεγονότων. Δὲν ἀφήνει καμιὰ εὐκαιρία ἀνεκμετάλλευτη, τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὴ θέση τοῦ ἀδικούμενου, στὴ θέση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸν κακομεταχειρίσθηκαν καὶ πάσχει ἄδικα, φτάνει νὰ πάρει τὴ μορφὴ τοῦ μάρτυρα γιὰ τὸ δίκιο. Τὸ ἄτομο μὲ τὴν ὑπερτονισμένη τάση γιὰ ἀναγνώριση καὶ ἀξία, μὲ τὴ στάση του γενικὰ καὶ μὲ τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα μεταχειρίζεται, ὁδηγεῖται στὶς τεταμένες σχέσεις, στοὺς διαπληκτισμοὺς καὶ στὴ διχόνοια» (βλ. ἄρθρο μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ μανία νὰ μᾶς λογαριάζουν», σὲ παλαιότερο τεῦχος τοῦ περιοδ. «Ἐπιλογές»).

Θὰ προσθέταμε ἐδῶ, πὼς τὰ ἄτομα αὐτὰ πολὺ εὔκολα ὁδηγοῦνται στὴν ἐσωτερικὴ ἀπομόνωση καὶ τὴν αὐτοπαραίτηση ἀπὸ τὴ ζωή. Ὁ κύριος ἐκφραστὴς τῆς ἑλληνικῆς ρὸκ μουσικῆς Παῦλος Σιδηρόπουλος λίγο πρὶν τὸν σκοτώσει ἡ ἡρωίνη στὰ 41 του μόλις χρόνια, δήλωνε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα (30 Ἰουλίου 1989) τὰ ἑξῆς:

«Κάνοντας μιὰ βαθιὰ ἐνδοσκόπηση, νομίζω ὅτι μ’ ἔστειλε ἐκεῖ (στὰ ναρκωτικὰ δηλαδή), ἡ ἀπουσία ἀναγνώρισης ἀπὸ τὴν ἐποχή μου. Πιστεύω, ὅτι στὴ χώρα ποὺ ζῶ, ἡ προσφορά μου καὶ τὸ ταλέντο μου δὲν ἀναγνωρίστηκαν ἀρκετά».

Ἀξίζει ὅμως ἡ ὑπερεκτίμηση τῶν δυνατοτήτων μας νὰ πληρωθεῖ μὲ τὸ θάνατο;

            Στὸ σημεῖο αὐτὸ εὔκολα ἔρχεται στὸ νοῦ ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ματαιοδοξίας ἀπὸ τὴ Βίβλο, ὡς ἀπιστία καὶ ἔκφραση αὐταρέσκειας: «πῶς δύνασθε πιστεῦσαι δόξαν παρὰ ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;» (Ἰω. 5, 41). Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἔριχ Φρόμ, δὲ βρίσκεται σὲ ὅ,τι ἔχει, ἀλλὰ σὲ ὅ,τι εἶναι· στὴν ἀνόρθωση μέσα του τοῦ θεανθρώπινου μεγαλείου του, στὴν ἐσχατολογικὴ ἐλπίδα, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει κοινωνὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ ζήσει στὴν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ «καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω» (Β΄ Κορ. 10, 17).

Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ δὲν ἀρνεῖται τὴν πρόοδο καὶ τὴ δημιουργικότητα, ἀλλὰ δίνει σ’ αὐτὲς τὸ νόημα ποὺ πρέπει. Σχετικοποιεῖ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ προφυλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν εὐτέλεια, τὸ ἐφήμερο καὶ τὶς μεταπτώσεις τῆς ἀνθρώπινης δόξας, καθόσον «ἡ μὲν γὰρ παρὰ τῶν ἀνθρώπων δόξα, τῶν δοξαζόντων μιμεῖται τὴν εὐτέλειαν, ὅθεν καὶ μεταπίπτει ῥαδίως· ἡ δε τοῦ Θεοῦ οὐχ οὕτως, ἀλλ’ ἀκίνητος μένει διὰ παντὸς» (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Πρὸς τοὺς τὰς συνάξεις καταλιμπάνοντας… καὶ περὶ τῆς Ἄννης, Λόγος Δ΄, ΡG 54, 663).

Ὅταν ὅμως τὸ ἔργο μας γίνεται μὲ ὑπευθυνότητα καὶ ταπείνωση, εἶναι ἀποδοτικὸ κι εὐλογημένο. Τὸ παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἀποκαλυπτικὸ στὸ σημεῖο αὐτό· «οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν…», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὔτε ζητοῦντες ἐξ ἀνθρώπων δόξαν…, ἀλλ’ ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν» (Α΄ Θεσ. 2, 5-7). Δὲ ζητήσαμε, τονίζει, νὰ ἀρέσουμε, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ταπεινοὶ ἀνάμεσά σας. Ἔτσι, δὲ μετέδιδαν μόνο τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καὶ τὶς ἴδιες τὶς ψυχές τους, ἀποδεικνύοντες στὴν πράξη τὸ μεγαλεῖο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἐμπειρία μᾶς λέγει, πὼς ἡ ἀληθινὴ μεταμόρφωση καὶ δόξα τοῦ ἀνθρώπου δὲν θεμελιώνεται στὸ θόρυβο καὶ στὸ κυνῆγι τῆς ἀποδοχῆς, ἀλλὰ στὴ δύναμη τῆς μετάνοιας, τῆς ταπείνωσης καὶ στὴ σιωπὴ τῆς ἄσκησης· «τὰ τῆς ἐννοίας ἐγκλήματα, τῇ σιγῇ τῆς ἀσκήσεως ἀπέπνιξας» (βλ. Δοξαστικὸ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς Ε΄ Νηστειῶν).

Ἡ ἀνακάλυψη τῆς δικῆς μας δόξας, βρίσκεται στὴ δόξα τῶν παθημάτων τοῦ Ἰησοῦ, «ἵνα», ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β΄ Κορ. 4, 10).

Π.Σ.

Πηγή

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ(Άρθρο του Σεβ. Μητρ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

            Ἀνήμερα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Μακαρίου, Ἐπισκόπου Κορίνθου, τοῦ Νοταρᾶ, ἐπὶ τῇ ἐυκαιρίᾳ τῆς παραμονῆς μου στὴν ἁγιοτόκο Χίο, μετέβηκα στὴ γῆ ἡ ὁποία ἐμπλουτίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς ἱδρῶτες καὶ τὰ δάκρυά του. Πρόκειται γιὰ ἕνα πολὺ μικρὸ καὶ ἀπέριττο σπήλαιο, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος ἐπιδόθηκε σὲ ὑπεράνθρωπους ἀγῶνες μὲ στόχο τὴ Θέωση τῆς ψυχῆς του. Διαβάζοντας κανεὶς τὸν βίο τοῦ Ἱεροῦ Ἀνδρός, χωρὶς νὰ μπεῖ σὲ ἰδιαίτερες λεπτομέρειες, εὔκολα διαπιστώνει ὅτι σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ «κυνηγοῦσε» τὸν Μοναχισμό.  Κυνηγοῦσε τόπο καὶ χρόνο γιὰ νὰ ἐπιδοθεῖ στὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια. 

              Τὸ προσκύνημά μου στὴν ταπεινὴ σπηλιὰ καὶ μία σύγκριση μὲ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ μοῦ προξένησαν ἔντονο προβληματισμὸ γιὰ τὸ ἂν ἡ φύση τοῦ Μοναχισμοῦ εἶναι ἀναλλοίωτη ἤ ἐπιδέχεται ἀλλοιώσεις, ἂν δηλαδὴ γιὰ νὰ εἶναι κάποιος ἀληθινὸς Μοναχὸς ὀφείλει νὰ ἀκολουθήσει κάποιους διαχρονικοὺς κανόνες, ἤ μπορεῖ νὰ διαμορφώσει τὸν Μοναχισμὸ στὰ δικά του μέτρα.  

               Γιὰ νὰ ἀπαντηθεῖ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, πρέπει πρῶτα νὰ ἐξετασθεῖ ὁ στόχος τοῦ Μοναχισμοῦ. Ποιός ἄλλος θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀπὸ τὴν ἁγιότητα; Ἂν δὲν εἶναι ἡ ἁγιότητα, ὁ Μοναχισμὸς δὲν ἔχει κὰν νόημα ὕπαρξης. Ὁ Μοναχισμός, λοιπόν, διαχρονικὰ στοχεύει στὸ νὰ δεχθεῖ ἕναν ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες του καὶ νὰ τὸν προσφέρει στὸν Θεὸ τέλειο, καθαρὸ καὶ ἅγιο, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Βέβαια, αὐτὸς εἶναι στόχος τῆς Ἐκκλησίας γενικά. Ὡστόσο, στὸν Μοναχισμὸ ἡ προσπάθεια κάθαρσης εἶναι πιὸ ἔντονη.

               Αὐτὴ ἡ ἔνταση προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀποχὴ κάθε βιωτικῆς μέριμνας. Μέσα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Καθηγητῶν τῆς Ἐρήμου, μέσα ἀπὸ τοὺς μοναχικοὺς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, μέσα ἀπὸ τὸ Γεροντικό, τὴν Κλίμακα, τὸ Λειμωνάριο, τὴν Λαυσαϊκὴ ἱστορία, τὸν Εὐεργετινὸ καὶ ἄλλα ἀναγνώσματα περὶ Μοναχισμοῦ, διακρίνουμε ὅτι ὁ τρόπος γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴν ἁγιότητα εἶναι πολὺ συγκεκριμένος. Λέξεις ὅπως: ἀποταγή, ἀπροσπάθεια, ξενιτεία, ὑπακοή, μετάνοια, μνήμη θανάτου, ἀοργησία, ἀμνησικακία, σιωπή, εἰλικρίνεια, φιλοπονία, ἁγνότητα, νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, ἁπλότητα, διάκριση, ἀγάπη, ἐλπίδα καὶ πίστη δεσπόζουν στὰ ἐγχειρίδια ἐκμάθησης τοῦ ἀληθινοῦ βίου τῶν Μοναχῶν, δημιουργοῦν τὸ πλαίσιο στὸ ὁποῖο ὀφείλουν νὰ κινοῦνται καὶ εὔκολα ἐντυπώνουν μέσα μας τὸν Μοναχισμὸ ὡς ἕνα πνευματικὸ στάδιο, στὸ ὁποῖο γιὰ νὰ προσέλθει ὁ καθένας, πρέπει νὰ εἶναι ἔτοιμος νὰ πονέσει, νὰ ταπεινωθεῖ, νὰ δακρύσει, νὰ κόψει τὸ θέλημά του, ἤ καλύτερα, νὰ τὸ ταυτίσει μὲ τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως μόνο μέσα ἀπὸ τὴν κάμινο ἀστράφτει ὁ χρυσός, ἔτσι καὶ ὁ Μοναχός, μόνο μέσα ἀπὸ τὴν κάμινο τῆς δοκιμασίας, μέσα ἀπὸ τὴν σπουδὴ καὶ ὑποταγὴ σὲ κάποιον Γέροντα, βγαίνει ἀστραφτερὸς καὶ ὡραῖος στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. 

           Ὅσοι ἐξ ἀρχῆς τῆς πορείας τους ἤ καὶ πρὶν ἀκόμη εἰσέλθουν στὸν στίβο τῆς Ἀγγελικῆς Πολιτείας, φρόντισαν νὰ βροῦν νομιμοφανεῖς τρόπους γιὰ νὰ ἀποφύγουν αὐτὴ τὴν κάμινο, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ἀπέτυχαν. 

           Γιατί κάποιος ὑποψήφιος Μοναχὸς νὰ θέλει νὰ ἀποφύγει αὐτὴ τὴν κάμινο; Αὐτὸ τὸ ἀπαντᾶ ἡ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση «γιατί θέλει κάποιος νὰ γίνει Μοναχός». Ἂν κάποιος θέλει νὰ γίνει Μοναχὸς διότι φλέγεται ἀπὸ Θεῖο Ἔρωτα, δὲν ἀντέχει τὴν κοσμικὴ ζωὴ καὶ τοὺς θορύβους τῆς κοινωνίας, γνωρίζει τὰ σφάλματά του καὶ θέλει νὰ τὰ διορθώσει γιὰ νὰ παραστεῖ τέλειος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀξιωθεῖ τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τότε σπεύδει μὲ ἀποφασιστικότητα νὰ ἐφαρμόσει τὸ εὐαγγελικὸ λόγιο «ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτὴν». Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ὑπολογίζει ἐμπόδια καὶ δυσκολίες γιὰ νὰ ἐργαστεῖ τὰ Θεῖα, σὰν τοὺς Ἀποστόλους μετὰ τὴν Ἀνάσταση.  Ἄν κάποιος θέλει νὰ γίνει Μοναχὸς μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ θεωρεῖ τὸν Μοναχισμὸ ὡς ἅρμα γιὰ τὴν Ἱερωσύνη, τὴν ὁποία ἐπιδιώκει θέλοντας νὰ ζήσει ὡς «ἄγαμος κληρικός» (ἄλλο πάλι καὶ τοῦτο), ἄν τοῦ ἀρέσει ἡ Ἱερωσύνη μὲ τὴν ἔννοια τῆς βιτρίνας, διότι τὴν ἔχει ταυτίσει μὲ τὰ ὡραῖα, χρυσοποίκιλτα ἄμφια, ἄν τοῦ ἀρέσει ἡ Ἱερωσύνη μὲ τὴν ἔννοια μιᾶς ἄνετης καὶ ἄεργης ζωῆς τοῦ «Εὐλογητός – Δι’ εὐχῶν» (οἱ τοῦ βίου ναυαγοὶ τοῦ Ὑψίστου Λειτουργοί, σύμφωνα μὲ τὸ λαϊκὸ ρητό), τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς κάνει τὸ πᾶν γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν πόνο καὶ τὴν κάμινο τῆς Μοναχικῆς Παλαίστρας. Προσπαθεῖ, λοιπόν, νὰ θέσει στὴν Μοναχικὴ Πολιτεία τοὺς δικούς του ὅρους, ἐκ τῶν ὁποίων, κύριος καὶ βασικὸς εἶναι ἡ ἐπιθυμία του νὰ μὴν ὑποταχθεῖ σὲ κάποιον ἔμπειρο πνευματικό, ἀλλὰ νὰ ζήσει ἀνεξάρτητος.

             Ὅταν κάποιος πάει γιὰ Ἱερομόναχος τονίζοντας ὅτι δὲν θέλει νὰ ὑποταχθεῖ, θέλει νὰ κάνει τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ θεμελιώδεις μοναχικὲς ἀξίες, δὲν ἀνταποκρίνεται στὸν στόχο τοῦ Μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ μεταμόρφωση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴν τελειότητα. Ἀντιθέτως, κουβαλάει τὰ πάθη του μέσα στὸν Μοναχισμὸ καὶ τὴν Ἱερωσύνη, τὰ ὁποῖα ἐξαπολύει ἀργὰ ἤ γρήγορα στὸ ποίμνιο.

          Τί εἴδους προοπτικὴ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σὲ ἕνα τέτοιο φαινόμενο; Ἡ πτώση σὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία, ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ ποιμνίου, ὁ τραυματισμὸς καὶ ἡ ἐρήμωση τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν εἶναι δύσκολο γιὰ κάποιον ὁ ὁποῖος βρίσκεται σὲ συνεχῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν πνευματικό του, νὰ τερματίσει ἀξίως τὸν ἀγώνα, ἂς φαντασθοῦμε πόσο δύσκολο εἶναι νὰ φανεῖ ἄξιος αὐτὸς ποὺ εἶναι μόνος του καὶ ἀνεξέλεγκτος, ἀντιμέτωπος μὲ ὅλους τοὺς κινδύνους ποὺ πλουσιοπάροχα χορηγεῖ ἡ σύγχρονη τεχνολογία.

             Μετὰ τὴν ἀναλυτικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, διερωτῶμαι: πῶς ἀντιμετωπίζεται αὐτὴ ἡ κατάσταση; 

             Μὲ τὴν προσοχή! Οἱ ἄνθρωποι ποὺ θέλουν τὸν Μοναχισμὸ κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα τους, τὸν θέλουν διότι ἔχουν δεῖ ὅτι «μποροῦν» νὰ τὸν κόψουν καὶ νὰ τὸν ράψουν στὰ μέτρα τους. Ἄν ὑπῆρχε ἕνα τεράστιο τεῖχος, μία κοινὴ σειρά, μία ὀρθόδοξη σειρὰ ποὺ νὰ λέει: Θέλεις νὰ γίνεις ἄγαμος Ἱερέας; Θὰ γίνεις Μοναχός. Θέλεις νὰ γίνεις Μοναχός; Θὰ κάτσεις δίπλα σὲ ἕναν Γέροντα νὰ ἀσκηθεῖς στὴν ὑπακοή, στὴν ταπείνωση, στὴν ὑπομονή, νὰ θεραπεύσεις τὰ πάθη σου, νὰ ἁγιασθεῖς ψυχῇ τὲ καὶ σώματι. Καὶ ὅταν καὶ ἂν κρίνει ὁ Γέροντας καὶ ὁ Ἐπίσκοπός σου ὅτι εἶσαι ἔτοιμος, τότε θὰ ἀξιωθεῖς καὶ τῆς Ἱερωσύνης.

Ἄν, λοιπόν, ὁ κάθε ὑποψήφιος συναντᾶ αὐτὴν τὴν ὀρθόδοξη συμπεριφορά, τότε ἤ θὰ κάτσει κοσμικὸς στὸ σπίτι του, ἤ θὰ ἀγωνισθεῖ στὴν κατὰ Θεὸν ὑποταγὴ καὶ σὲ κάθε περίπτωση θὰ ἔχει πολὺ λιγότερες εὐκαιρίες νὰ βλάψει τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ψυχή του. Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς χειροτονοῦνται ἄνθρωποι μὲ ἀνορθόδοξους ὅρους, ἐξαιτίας τῆς λειψανδρείας. Καλύτερα, ὅμως, νὰ ὑπάρχει λειψανδρεία, παρὰ ἄνθρωποι - ὡρολογιακὲς βόμβες στὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο. 

          Ἐν κατακλείδι, γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ φύση τοῦ γνήσιου Μοναχισμοῦ παραμένει ἀναλλοίωτη καὶ ἀσυμβίβαστη. Ὁ Μοναχισμὸς ὁδηγεῖ στὴν Ἁγιότητα, στὴν ὁποία σκοπεύει. Τὰ χαρακτηριστικά του εἶναι διαχρονικά, μὲ κύρια τὴν ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος, τὴν ὑπακοή, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη (θὰ πεῖ κάποιος «ὅλο γιὰ ὑπακοὴ μιλᾶς καὶ φαίνεσαι τυραννικός». Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι αὐτὸ δὲν θὰ τὸ πεῖ κάποιος ἀληθινὸς Μοναχός, οὔτε καὶ σοφός. Ὁ σοφὸς Σόλων εἶχε πεῖ: «ἄρχεσθαι μαθών, ἄρχειν ἐπιστήσει» = ἄν μάθεις νὰ διοικεῖσαι, θὰ μάθεις νὰ διοικεῖς, φράση ποὺ ἐμπεριέχεται στὸ σύμβολο τῆς Σχολῆς Εὐελπίδων. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Μοναχισμός, στρατὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι). Ὅταν ὁ Μοναχὸς προσπαθεῖ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτά, ὁδεύει μετὰ βεβαιότητος πρὸς τὴν ἀπώλεια καὶ τὴν καταστροφή. Αὐτὸ ἔχουμε καθῆκον καὶ δυνατότητα νὰ τὸ ἀποτρέψουμε πρωτίστως οἱ Ἀρχιερεῖς, μὴ δίνοντας εὐκαιρία σὲ νέους ἀνθρώπους, ὑποψήφιους, νὰ ἰσοπεδώσουν σύμφωνα μὲ τὰ «θέλω» τους τὸ ἰδεῶδες τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας. 

Μετ’ ἐλπίδος γιὰ ἕνα καλύτερα μέλλον,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΠΕΡΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ (Ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

 

Περὶ Αἰσιοδοξίας

Ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ἀποτελεῖ τὸ φωτοστέφανο τῆς χριστιανικῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας. Αἰσιόδοξος ἦταν ὁ Θεμελιωτὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ πιὸ Αἰσιόδοξος ἀπ’ ὅλους τοὺς αἰσιόδοξους στὸν κόσμο. Δὲν ἦταν αἰσιόδοξος μόνο στὶς λαμπερὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς Του: ὅταν γιόρταζε στὸν γάμο τῆς Κανᾶ στὴ Γαλιλαία, ἤ ὅταν τοῦ ἔριχναν λουλούδια στὰ Ἱεροσόλυμα, ἤ ὅταν ἥσυχος παρατηροῦσε τοὺς κρίνους στὶς ἀνθισμένες πεδιάδες, ἤ ὅταν κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῶν ἀστεριῶν ταξίδευε μὲ πλοιάριο στὴ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ Τὸν λάτρευαν. Δὲν ἦταν ὅμως μόνο τότε αἰσιόδοξος. Παρέμενε αἰσιόδοξος καὶ ὅταν ἐγκαταλειμμένος ἀπὸ ὅλους, προσευχόταν μόνος στὸ Θεό, ἐκείνη τὴ μοιραία νύχτα πρὶν ἀρχίσει ἡ τραγωδία. Καὶ τότε ποὺ Τὸν σύρανε, ἀπὸ τὸν Ἡρώδη στὸν Πιλᾶτο, γιουχαΐζοντας καὶ χλευάζοντάς Τον. Καὶ τότε ποὺ Τοῦ ἔβαλαν ἀγκάθινο στεφάνι, ποὺ Τοῦ ἔσχιζε τὸ θεϊκό Του κεφάλι καὶ τότε, ὅταν ὑπὸ τὸ βάρος τοῦ Σταυροῦ ἔφευγε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Τὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ Τὸν ἀποχαιρετοῦσαν μὲ γέλια, κατάρες καὶ μὲ τὸν ἦχο τῶν ἀδύναμων δακρύων τῶν γυναικῶν. Καὶ τέλος, ὅταν τὸ ποτήρι τῆς πίκρας ξεχείλισε καὶ εἰσῆλθε στὴν ἱστορία ἡ λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αἰσιόδοξος.

            Αἰσιόδοξοι ἦταν καὶ οἱ χριστιανοὶ Μάρτυρες. Ἀφοῦ οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ Μεγαλομάρτυρες ἦταν αἰσιόδοξοι, πῶς ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἀπαισιόδοξοι; Αἰσιόδοξοι ἦταν ὅσοι στὶς ρωμαϊκὲς ἀρένες, πάλεψαν μὲ ἄγρια θηρία, γιὰ νὰ διασκεδάσει ὁ Καίσαρας. Αἰσιόδοξοι ἦταν ὅσοι καίγονταν στὴν πίσσα στὶς πλατεῖες, γιὰ τὴν ψυχαγωγία τοῦ Καίσαρα καὶ τῶν γυναικῶν του. Αἰσιόδοξοι ἦταν ὅσοι γύριζαν δεμένοι στὸν τροχὸ καὶ ὅσοι θάφτηκαν ζωντανοὶ στὴ γῆ. Αἰσιόδοξοι ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν γνώρισαν τὴν ἰσότητα, οὔτε τὴν ἐλευθερία τοῦ τύπου, οὔτε τὴν φιλανθρωπία, οὔτε τὶς ὀργανώσεις γιὰ τὴν προστασία τῶν ζώων. Πῶς λοιπὸν ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἀπαισιόδοξοι; Γιατί νὰ γινόμαστε ἀπαισιόδοξοι;

            Αἰσιόδοξοι ἄνθρωποι ὑπῆρχαν καὶ ἀνάμεσα στοὺς ἀρχαίους κλασικοὺς στοχαστές, διανοούμενους καὶ ποιητές. Ἡ αἰσιοδοξία τους ὅμως, ἦταν μεταφυσικὴ καὶ μεμονωμένη. Ἡ χριστιανικὴ αἰσιοδοξία εἶναι δοκιμασμένη αἰσιοδοξία καὶ αἰσιοδοξία ὄχι τοῦ ἑνὸς ἀλλὰ τῶν πολλῶν ἀνθρώπων. Ἡ αἰσιοδοξία τῶν ἀρχαίων κλασικῶν εἶναι σὰν τὸν ἐπεξεργασμένο χρυσό, ποὺ εἶναι ἐπιμελῶς φυλαγμένος καὶ γυαλισμένος καθημερινά, γιὰ νὰ λάμπει. Ἡ χριστιανικὴ αἰσιοδοξία εἶναι σὰν τὸ χρυσάφι, ποὺ πέρασε μέσα ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ τὴ σκόνη, ἀπὸ τὸ νερὸ καὶ τὴ φωτιὰ καὶ τὸ αἷμα καὶ πάλι παρέμεινε λαμπερὸ καὶ καθαρό.

            Οἱ κλασικοὶ συγγραφεῖς μόνον σκέφτονταν καὶ μὲ τὴ σκέψη τους καὶ λόγῳ τῆς σκέψης τους ἦταν αἰσιόδοξοι.

            Οἱ Μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅταν καίγονταν στὴ φωτιὰ φώναζαν: Ἐμεῖς καὶ κάλι πιστεύουμε! Αὐτοὶ καὶ ὅταν τοὺς ἔσχιζαν τὰ θηρία ψιθύριζαν: Ἐμεῖς καὶ πάλι ἐλπίζουμε! Πάνω στὸ σταυρὸ κλαίγοντας μὲ λυγμοὺς ἔλεγαν: Ἐμεῖς καὶ τώρα σᾶς ἀγαπᾶμε.

            Τοὺς καταδίωξαν καὶ οἱ ἀγαθοὶ καὶ οἱ μοχθηροὶ αὐτοκράτορες παντοῦ. Καὶ οἱ Νέρωνες καὶ οἱ Τραϊανοί, στὴν Ἀσία, στὴν Ἀφρική, στὰ Βαλκάνια καὶ στὴ Βρετανία. Τοὺς περιφρόνησαν, τοὺς πέταξαν σὰν ἄχρηστες πέτρες καὶ τοὺς ἔδιωξαν ὅπως διώχνει κανεὶς τὴ λάσπη ἀπὸ τὰ πόδια του. Οἱ μορφωμένοι ἄνθρωποι δὲν ἤθελαν νὰ τοὺς καταλάβουν, οἱ ἰσχυροὶ δὲν ἤθελαν νὰ τοὺς ἀκούσουν. Ὅλος ὁ κόσμος κώφευε στὰ αἰτήματά τους, τὰ ἄγρια θηρία εἶχαν περισσότερους φίλους ἀπὸ αὐτούς, οἱ νεκροὶ δὲν ζήλευαν τὴ ζωή τους. Ὅμως καὶ πάλι οἱ Μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ σήκωναν τὸ βλέμμα τους στὸν οὐρανό, ἀτένιζαν τὸν ἥλιο καὶ ἔλεγαν: Ἐμεῖς καὶ πάλι ἔχουμε ἀγάπη γιὰ σᾶς, ἐλπίζουμε καὶ πιστεύουμε.

            Ἐμεῖς ἀγαποῦμε τὴ μαρτυρική μας ζωὴ καὶ προσδοκοῦμε μία καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στὸν Ἕνα καὶ Παντοδύναμο Θεό, ποὺ κυβερνᾶ τὸν ἥλιο καὶ μετρᾶ ὅλους τοὺς πόνους μας καὶ ὅλες τὶς ἀδικίες τῶν βασανιστῶν μας.

            Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς κλώτσησαν σὰν ἄχρηστες πέτρες, τοὺς πῆρε ὁ Θεός, ὁ Κτίστης τῶν πάντων, νὰ ἀποτελέσουν τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ Ἐκκλησία Του ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο οἰκοδόμημα αἰσιοδοξίας ποὺ κτίστηκε στὴ γῆ.  

            Ἡ αἰσιοδοξία τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἀποτελεῖ μία ἁπλὴ πνευματικὴ θεωρία, γιατὶ εἶναι δοκιμασμένη καὶ τεκμηριωμένη. Ἡ αἰσιοδοξία τοῦ Πλάτωνα καὶ τῶν Στωικῶν ἔχει τὴν παρακάτω σχέση μὲ τὴν αἰσιοδοξία τοῦ Χριστιανισμοῦ: εἶναι σὰν τὸ ὄνειρο πρὶν τὴν συναίσθηση τῆς πραγματικότητας ἤ σὰν τὸ παραμύθι πρὶν τὴν πραγματικότητα.

            Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀποκαλέσω τὸν ἑαυτό μου Χριστιανό, ἐὰν δὲν ἤμουν αἰσιόδοξος. Καὶ ἄν ἀποκαλοῦσα τὸν ἑαυτό μου Χριστιανὸ καὶ δὲν ἤμουν αἰσιόδοξος, δὲν θὰ ἤμουν εἰλικρινὴς Χριστιανός. Καὶ ὅλοι ἐσεῖς ματαίως ἀποκαλεῖσθε Χριστιανοί, ἐὰν δὲν εἶστε αἰσιόδοξοι. Ὁ Χριστιανισμὸς ἀποτελεῖ τὸ μέγιστο κάστρο αἰσιοδοξίας. Ὁ Χριστιανισμὸς θεμελιώνεται στὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη. Γιατὶ αὐτὰ τὰ τρία μόνο σώζουν: ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀγάπη. Ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀγάπη συναποτελοῦν τὴν αἰσιοδοξία… Μόνο ἡ αἰσιοδοξία μᾶς σώζει.

            Ἄν δὲν ἔχουμε αἰσιοδοξία, δὲν ἔχουμε πίστη. Χωρὶς πίστη εἴμαστε σὰν τὰ ἑκατοντάδες ζῶα, ποὺ σήμερα τὸ πρωὶ σφαγιάστηκαν στὸ σφαγεῖο.

            Ἄν δὲν ἔχουμε αἰσιοδοξία, δὲν ἔχουμε ἐλπίδα. Χωρὶς ἐλπίδα εἴμαστε σὰν σβησμένα ἀστέρια στὸ σύμπαν, τὰ ὁποῖα ἀκολουθοῦν τὰ φωτεινὰ καὶ ζωντανὰ ἀστέρια.

            Ἄν δὲν ἔχουμε αἰσιοδοξία, δὲν ἔχουμε ἀγάπη. Χωρὶς ἀγάπη εἶναι καὶ ἡ ἔρημος Σαχάρα, στὴν ὁποία ὁ διψασμένος λέοντας βρυχᾶται, ψάχνοντας νερό. Καὶ ὅταν ὁ λέοντας δὲν βρίσκει νερὸ δαγκώνει τὸ πέλμα του μέχρι νὰ τρέξει αἷμα καὶ τὸ γλύφει γιὰ νὰ σβήσει τὴ δίψα του.

            Χωρὶς τὴν αἰσιοδοξία, ὅλοι μας εἴμαστε ἀνάπηροι. Μεγαλύτερη ἀναπηρία ἔχει ὁ ἄνθρωπος χωρὶς αἰσιοδοξία, παρὰ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς πόδια. Ὁ Θεὸς «ἐν σοφίᾳ» τὰ πάντα ἔκτισε. Αὐτὸς ὁ κόσμος γιὰ τὸν αἰσιόδοξο μοιάζει μὲ μία αἴθουσα γεμάτη ἀπὸ μουσικοὺς ποὺ ἑτοιμάζονται γιὰ κοντσέρτο. Ἐνῶ γιὰ τὸν ἀπαισιόδοξο μοιάζει μὲ αἴθουσα νοσοκομείου. Ὁ αἰσιόδοξος ἀκούει ἀσταμάτητα τὴ μουσικὴ ἑνὸς βάλς, ἐνῶ ὁ ἀπαισιόδοξος ἀκούει τὴ μουσικὴ ἑνὸς πένθιμου ἐμβατηρίου. Ὁ πρῶτος καθημερινὰ βλέπει τὰ λουλούδια, ἐνῶ ὁ δεύτερος βλέπει τὸ σκουπιδότοπο. Στὸ πρόσωπο τοῦ αἰσιόδοξου καθημερινὰ πέφτουν οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, τοῦ ζεσταίνουν καὶ τοῦ φωτίζουν τὴν ψυχή, ἐνῶ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀπαισιόδοξου μένει χωρὶς τὸν ἥλιο, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ψυχή του νὰ εἶναι κρύα καὶ σκοτεινή.

            Ἀδελφοί μου, ἄς εἴμαστε αἰσιόδοξοι, γιατὶ ὁ Θεὸς λόγῳ τῆς αἰσιοδοξίας δημιούργησε αὐτὸν τὸν κόσμο. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει καμιὰ δημιουργία χωρὶς αἰσιοδοξία. Ἄς ἀτενίσουμε τὸν κόσμο μας τὴν ἡμέρα, ἄς δοῦμε ψηλὰ στὸν οὐρανὸ τὴ νύχτα καὶ ἄς ἔχουμε πίστη στὸ Θεό. Ὑπάρχει ὁ Δημιουργός, ὁ Πλάστης τοῦ κόσμου καὶ Πατέρας μας. Αὐτὴ ἡ σκέψη μας ἄς εἶναι ἡ βάση τῆς αἰσιοδοξίας μας.

(Ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Ἀχρῖδος, Ὁμιλίες γιὰ τὴν ἀπαισιοδοξία, τὴν αἰσιοδοξία, τὸ «μέγα» Ὄνομα, καὶ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 55-59).

Πηγή

MΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Σήμερα, Γ΄ Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς μεταφέρει λίγες μέρες πίσω, στὴ Μεγάλη Παρασκευή, στὸν τόπο ὅπου συντελέσθηκε ἡ σωτηρία μας, τὸν φρικτὸ Γολγοθά. 

            Ἐπίκεντρο τῆς σκηνῆς, ὁ μεσαῖος Σταυρὸς στὸν ὁποῖο εἶναι καθηλωμένο τὸ Πανάχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου μας, νεκρὸ πλέον. Ἀπὸ κάτω, λίγοι μόνο ἄνθρωποι παρακολουθοῦν, μὲ τοὺς Δέκα Ἀποστόλους νὰ ἀπουσιάζουν. Μεταξὺ τῶν παρισταμένων, ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ, ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, Βουλευτὴς τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, ὁ ὁποῖος μαθήτευσε στὸν Ἰησοῦ κρυφά, φοβούμενος μὴν γίνει ἀποσυνάγωγος. Αὐτός, βλέποντας τὸ ἄδικο μαρτύριο ποὺ ὑπέστη ὁ ἀγαπημένος του Διδάσκαλος, ἔδιωξε μὲ μιᾶς κάθε μορφῆς φόβο, ὁπλίσθηκε μὲ τόλμη καὶ προσῆλθε στὸν Πιλάτο γιὰ νὰ ζητήσει τὸ Σῶμα πρὸς ἐνταφιασμό. Ἀντίστοιχα φέρθηκε καὶ ὁ Βουλευτὴς Νικόδημος, ἐπίσης πρώην κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Βλέποντας τὸν Ἰωσὴφ νὰ πηγαίνει πρὸς τὸν Πιλάτο, ἀγόρασε πολύτιμα ἀρώματα γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἐνταφιασμοῦ. Μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Πιλάτου, ὁ Ἰωσὴφ ἔλαβε τὸ Πανάγιο Σῶμα καὶ μαζὶ μὲ τὸν Νικόδημο ἀρωμάτισαν τὸ Σῶμα, τὸ τύλιξαν σὲ καθαρὸ σινδόνι καὶ τὸ ἐνταφίασαν στὸν καινούργιο Τάφο τὸν ὁποῖο ὁ Ἰωσὴφ εἶχε λαξεύσει ὁ ἴδιος καὶ προόριζε γιὰ τὸν ἑαυτό του. 

            Τὴν ἑπόμενη μέρα, φοβούμενοι οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς μήπως οἱ Ἀπόστολοι κλέψουν τὸ Σῶμα καὶ διαδώσουν ὅτι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, κατόπιν ἄδειας τοῦ Πιλάτου τοποθέτησαν κουστωδία, δηλαδὴ φρουρά, στὸν Τάφο. 

            Ὡστόσο, ἔγινε αὐτὸ ποὺ ὀρθὰ τονίζει ἡ Ὑμνολογία μας: «μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν». Δὲν γινόταν, ὁ Χριστός, ἡ Ζωὴ καὶ Πηγὴ τῆς ζωῆς, νὰ μείνει ἐγκλωβισμένος στὸν Τάφο. Ἐκεῖνος ποὺ διασάλευσε τὶς πύλες τοῦ Ἅδη, δὲν γινόταν νὰ μείνει κλεισμένος στὸ Μνῆμα. Ἔτσι, συνέβη τὸ ποθούμενο καὶ ἑμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι σήμερα μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ φωνάζουμε μὲ χαρὰ τὸ:

«Χριστὸς Ἀνέστη»!

            Χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν, οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς πρόσθεσαν ἕνα σημαντικὸ ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο τῆς Ἀναστάσεως, τὴν φρουρά. Ἄν δὲν ὑπῆρχε φρουρά, τότε πράγματι, θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἔκλεψαν τὸ Σῶμα. Τώρα, ὅμως, μὲ τοὺς στρατιῶτες νὰ φυλοῦν τὸ Μνῆμα, τὸ ψέμα περὶ κλοπῆς τοῦ Σώματος ἦταν μία μεγάλη ἀνοησία, διότι ἐφόσον φυλοῦσαν οἱ στρατιῶτες, πῶς γίνεται νὰ ἐκλάπη τὸ Σῶμα; Καὶ ἄν κοιμόντουσαν οἱ στρατιῶτες -ὅπως τοὺς εἶπαν νὰ διαδώσουν- πῶς εἶδαν ὅτι ἐκλάπη τὸ Σῶμα; Καταφανεῖς ψευδολογίες!

            Πολὺ νωρὶς τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, πρὶν ἀκόμη χαράξει ὁ ἥλιος, οἱ Ἅγιες Γυναῖκες, οἱ ὁποῖες διακονοῦσαν τὸν Κύριο καθ’ ὅλη τὴν πορεία Του, συγκεντρώθηκαν γιὰ νὰ πάνε στὸν Τάφο νὰ ἀλείψουν τὸ Σῶμα μὲ μύρα, ὅπως ἦταν τὸ ἔθιμο τῶν Ἰουδαίων. Γνώριζαν ὅτι ὑπῆρχαν στρατιῶτες καὶ ὅτι ἡ πέτρα ποὺ σφράγιζε τὴν πόρτα τοῦ Τάφου ἦταν πολὺ μεγάλη, βαριὰ καὶ ἀμετακίνητη ἀπὸ λίγες ἀδύναμες γυναῖκες. Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ μεγάλο τους πρόβλημα. Τὴν παρουσία στρατιωτῶν δὲν τὴν ὑπολόγιζαν. Τὸ ἄγχος τους καὶ ἡ στεναχώρια τους ἦταν τὸ πῶς θὰ καταφέρουν νὰ ἀποκυλίσουν τὸν λίθο γιὰ νὰ μποῦν στὸν Τάφο. Ἄλλοι, στὴ θέση τους, δὲν θὰ ἔμπαιναν κὰν στὸν κόπο νὰ πάνε μέχρι τὸν Τάφο. Αὐτές, ὅμως, πῆγαν. Παρὰ τοὺς λογισμούς τους, παρὰ τὴν ἀδυναμία τους, παρὰ τὸ ἄγχος τους, πῆγαν! Πῆγαν καὶ ἀνταμείφθηκαν. Εἶδαν ὅτι ὁ μέγας λίθος ἦταν στὴν ἄκρη, οἱ δὲ στρατιῶτες, ἄφαντοι. Μπῆκαν στὸν Τάφο καὶ δὲν εἶδαν τὸ Σῶμα, ἀλλὰ ἕναν ἄγγελο νὰ τοὺς ρωτᾶ: «γιατί ζητᾶτε τὸν Ζωντανὸ ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς; Τὸν Ἰησοῦ τὸν Ναζαρηνό, τὸν Σταυρωμένο, ψάχνετε. Ἀναστήθηκε! Δὲν εἶναι ἐδώ! Ὁρίστε ὁ τόπος ὅπου Τὸν τοποθέτησαν». 

            Γιὰ τὴν τόλμη τους, οἱ Μυροφόρες ἔγιναν οἱ πρῶτες Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, μὲ πρώτη ἐξ αὐτῶν, τὴν Παναγία μας. Μετὰ τὸ γεγονός, τοὺς κατέλαβε τρόμος καὶ ἔκπληξη. Λίγο ἀργότερα, ὅμως, εἶδαν τὸν ἴδιο τὸν Ἀναστάντα Χριστὸ νὰ τοὺς λέει αὐτὸ τὸ περίφημο: «Χαίρετε»! «Νὰ ἔχετε χαρά! Ἡ λύπη τελείωσε, ἡ κατάρα λύθηκε, ὁ θάνατος καταργήθηκε. Μόνο χαρὰ νὰ ἔχετε»! 

            Τί ὡραῖα τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς δίνει ἡ σημερινὴ ἡμέρα! 

            Εἴδαμε τοὺς ἄλλοτε κρυφοὺς μαθητές, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν τελευταῖοι, νὰ καταλαμβάνουν τὴν πρώτη θέση στὸ μέγα γεγονὸς τῆς Ταφῆς τοῦ Κυρίου. Τὸ ἔχει αὐτὸ ἡ πίστη μας. Ὁ Θεὸς δὲν βλέπει τὶς θέσεις, ἀλλὰ τὴ θυσία. Οἱ Ἕνδεκα ἦταν οἱ πρῶτοι, ἀλλὰ χάρη στὴ θυσία καὶ τὴν τόλμη τους, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος τοὺς ξεπέρασαν ἐκείνη τὴ δεδομένη στιγμή. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία μνημονεύουμε τὸν Ἰωσὴφ γιὰ τὶς πράξεις του μετὰ τὴ Μεγάλη Εἴσοδο. 

            Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἴδαμε τὸν Ἰωσὴφ δίχως δεύτερη σκέψη νὰ παραχωρεῖ τὸν Τάφο του γιὰ νὰ ἐνταφιασθεῖ ἐκεῖ ὁ Χριστός. Ὅσο ἁπλόχερα παραχώρησε τὸν Τάφο του, ἄλλο τόσο ἁπλόχερα ὁ Κύριος ἔδωσε σὲ αὐτὸν τὸν Τάφο τὴν εὐλογία. Πού νὰ φανταζόταν ὁ Ἰωσὴφ ὅτι μέχρι σήμερα καὶ ἕως τῆς συντελείας, αὐτὸς ὁ Τάφος τὸν ὁποῖο λάξευσε καὶ ὁ ὁποῖος βρισκόταν στὴν κατοχή του, θὰ γινόταν τὸ μεγαλύτερο προσκύνημα τῆς οἰκουμένης καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ «ἡ πηγὴ τῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως». 

            Ἴσως, ὅμως, τὸ συγκλονιστικότερο μήνυμα, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ μᾶς συνοδεύει σὲ κάθε κίνηση τῆς ζωῆς μας, εἶναι αὐτὸ ποὺ βίωσαν οἱ Μυροφόρες. Ἀπέναντι στὸ πρόβλημα τῆς μεγάλης πέτρας, ἀπάντησαν μὲ τὴν τόλμη τους. Δὲν ἔμειναν νὰ σκέφτονται τὰ ἐμπόδια. Προχώρησαν καὶ πέτυχαν. 

            Ἔτσι κὶ ἑμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς Ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, πρέπει στὴ ζωή μας νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ τόλμη καὶ ἐλπίδα. Ἄν ὁ ἴδιος ὁ θάνατος δὲν στάθηκε ἐμπόδιο, τί θὰ μπορέσει νὰ μᾶς ἐμποδίσει; 

            Πολλὲς φορὲς ξεκινᾶμε νὰ κάνουμε κάτι σημαντικὸ στὴ ζωή μας. Πολλὲς φορὲς ξεκινᾶμε κὶ ἑμεῖς σὰν τὶς Μυροφόρες νὰ προσεγγίσουμε τὸν Θεό. Ἐπειδὴ στὴν πορεία σίγουρα λογισμοὶ θὰ ταράξουν τὸ μυαλό μας, νὰ μὴν τοὺς δώσουμε σημασία, ἀλλὰ νὰ προχωρήσουμε μὲ ἐλπίδα στὸν Ζωοδότη. Φθάνοντας, θὰ δοῦμε ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

Χαίρετε!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΕΓΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕΣ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ (Διδακτικό)

 Ένας νεαρός συναντά έναν ηλικιωμένο άντρα και τον ρωτάει, "Με θυμάσαι;"

"Όχι' λέει ο ηλικωμένος. Τότε ο νεαρός του λέει ότι ήταν μαθητής του και ο δάσκαλος τον ρωτά: "Τι κάνεις στη ζωή;"

Ο νεαρός απαντά: "λοιπόν, έγινα δάσκαλος". "Ναι ε, όπως εγώ", αποκρίνεται ο ηλικωμένος.

"Λοιπον ναι. Στην πραγματικότητα, έγινα δάσκαλος γιατί με ενέπνευσες να γίνω σαν εσένα".

Περίεργος, ρωτά τον νεαρό πώς αποφάσισε να γίνει δάσκαλος. Ο νεαρός άνδρας του λέει την εξής ιστορία:

«Μια μέρα ένας φίλος μου, επίσης μαθητής σας, ήρθε με ένα ωραίο νέο ρολόι και αποφάσισα ότι το ήθελα. Το εκλεψα. Του το έβγαλα από την τσέπη. Λίγο μετά, ο φίλος μου παρατήρησε ότι έλειπε το ρολόι του και αμέσως παραπονέθηκε στον δάσκαλό μας, που ήσασταν εσείς.

Στη συνέχεια, απευθυνθήκατε στην τάξη λέγοντας, "Το ρολόι αυτού του μαθητή κλάπηκε κατά τη διάρκεια του μαθήματος σήμερα. Όποιος το έκλεψε, παρακαλώ να το επιστρέψει". Δεν το επέστρεψα γιατί δεν ήθελα. Κλείσατε την πόρτα και είπατε να σηκωθούμε όλοι όρθιοι και να κάνουμε κύκλο.

Επρόκειτο να ψάξετε τις τσέπες μας μία προς μία μέχρι να βρεθεί το ρολόι.

Ωστόσο, μας είπατε να κλείσουμε τα μάτια μας, γιατί θα αναζητούσατε το ρολόι του μόνο αν είχαμε όλοι τα μάτια μας κλειστά.

Ακολουθήσαμε τις οδηγίες. Εσεις αρχίσατε να ψάχνετε από τσέπη σε τσέπη και όταν φτάσατε στην τσέπη μου βρήκατε το ρολόι και το πήρατε. Αλλά συνεχίσατε να ψάχνετε τις τσέπες και των υπόλοιπων μαθητων και όταν τελειώσατε είπατε, "ανοίξτε τα μάτια σας. Έχω το ρολόι".

Δεν μου τιμωρήσατε και Δεν είπατε ποτέ ποιος έκλεψε το ρολόι. Εκείνη, την πιο ντροπιαστική μέρα της ζωής μου, μου δώσατε ένα μάθημα αξιοπρέπειας που δε θα ξεχάσω ποτέ.

Ακριβώς εκείνη τη μέρα αποφάσισα να μην γίνω κλέφτης, κακός άνθρωπος κλπ. Δεν είπατε ποτέ τίποτα ούτε καν με πήρατε στην άκρη για να μου δώσετε ένα ηθικό δίδαγμα. Έλαβα το μήνυμά σας ξεκάθαρα. Χάρη σε εσάς, κατάλαβα τι πρέπει να κάνει ένας πραγματικός παιδαγωγός.

«Θυμάστε αυτό το επεισόδιο κύριε δάσκαλε» Ο γέρος δάσκαλος απάντησε,

"Ναι, θυμάμαι το περιστατικό με το κλεμμένο ρολόι, που έψαχνα στην τσέπη όλων. Αλλά εσένα δε σε θυμάμαι γιατί είχα κλείσει και τα μάτια μου επίσης".

** Αυτή είναι η ουσία της διδασκαλίας:

"Αν για να διορθώσεις πρέπει να ταπεινώσεις, δεν ξέρεις πώς να διδάξεις" **

facebook

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (13 Απριλίου)

Το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Ρώμης, πριν καταληφτεί από τους αιρετικούς Φράγκους (1009) και αποσχιστεί από την Μία και αδιαίρετη Εκκλησία (1054), έχει να επιδείξει μια πλειάδα αγίων παπών, ομολογητών της Ορθοδόξου Πίστεως. Υπήρξε για αιώνες ο θεματοφύλακας της σώζουσας αλήθειας. Ένας από αυτούς τους αγίους πάπες υπήρξε και ο άγιος Μαρτίνος Επίσκοπος Ρώμης ο θαυματουργός, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη.

      Γεννήθηκε στις αρχές του 7^ου αιώνα, στην πόλη Τόδι Ομβρικής, της κεντρικής Ιταλίας και έζησε στην εποχή που βασίλευε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641), ο οποίος, όπως είναι γνωστό υποστήριζε την αίρεση του Μονοθελητισμού. Έζησε επίσης στα χρόνια του Κώνστα Β΄ (641-668), ο οποίος ακολούθησε την εκκλησιαστική πολιτική των προκατόχων του και μάλιστα έγειρε διωγμό κατά των Ορθοδόξων. Ο Κώνστας μάλιστα, μετά το θάνατο του αιρετικού Πατριάρχη Σεργίου, ευνοούμενο του Ηράκλειου, ανέβασε στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως τον αιρετικό Πατριάρχη Παύλο Β΄ (641-653), θερμό υπέρμαχο του Μονοθελητισμού.

        Η αίρεση αυτή ήταν η φυσική μετεξέλιξη της φοβερής αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού, η οποία δεν δεχόταν τις δύο θελήσεις του Χριστού, διδάσκοντας ότι είχε μόνο μία θέληση, την θεία. Ταυτόχρονα υπήρχε και άλλη αίρεση ο Μονοενεργητισμός, ο οποίος δίδασκε πως ο Χριστός είχε μόνο μια ενέργεια, τη θεία. Και οι δύο αυτές αιρέσεις είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις στην περί σωτηρίας διδασκαλία της Εκκλησίας, διότι αρνούνταν την ανθρώπινη φύση του Χριστού, η οποία είχε απορροφηθεί από τη θεία. Αλλά, αν ο Χριστός δεν ήταν αληθινός Θεός και άνθρωπος, δεν επιτέλεσε τη σωτηρία. Ότι η σωτηρία μας παραμένει ένα θεωρητικό σχήμα, όπως θεωρητική είναι και η ένωσή μας με το Χριστό.   

      Δε γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για την νεανική του ηλικία. Προφανώς ανήκε σε επιφανή οικογένεια και μάλλον έλαβε σοβαρή μόρφωση.  Επρόκειτο για πιστό και συνετό άνδρα, του οποίου η φήμη έφτασε ως την Επισκοπή της Ρώμης η οποία τον όρισε αποκρισάριο (απεσταλμένο) του πάπα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έζησε από κοντά τα προβλήματα που δημιούργησε στην Εκκλησία η νέα αίρεση. Ο Μαρτίνος ήταν Ορθόδοξος και αντιτάχτηκε εξ’ αρχής κατά της αίρεσης του Μονοθελητισμού.

      Τον Ιούνιο του 649 εκλέχτηκε Επίσκοπος Ρώμης και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητά του την αντιμετώπιση του Μονοθελητισμού. Απέστειλε επιστολή στον αιρετικό Πατριάρχη Παύλο, προσπαθώντας, με συμβουλές αγάπης, να τον επαναφέρει στην Ορθοδοξία. Έστειλε επίσης και μια πλειάδα μορφωμένων Ρωμαίων κληρικών, ειδικών στην αντιμετώπιση των αιρέσεων, στη Βασιλεύουσα, προκειμένου να διαφωτίσουν τον κλήρο και το λαό, για την πλάνη της αιρέσεως και τις φοβερές συνέπειές της για τη σωτηρία.

       Μάταια όμως. Η αίρεση του Μονοθελητισμού είχε την στήριξη της πολιτικής εξουσίας. Ο Πατριάρχης Παύλος, όχι μόνο δεν μεταστράφηκε, αλλά στράφηκε εναντίον των απεσταλμένων του Μαρτίνου. Απευθύνθηκε στον αυτοκράτορα και ζήτησε την τιμωρία τους. Τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν αλύπητα και τους έστειλαν εξορία σε διάφορα νησιά.

      Ο Μαρτίνος, μπροστά σε αυτή την κατάσταση συγκάλεσε Σύνοδο στη Ρώμη, την λεγόμενη Α΄ Σύνοδο του Λατερανού (649), στην οποία πήραν μέρος 105 Επίσκοποι από την Ιταλία, τη Σικελία και την Αφρική και η οποία καταδίκασε την αίρεση του  Μονοθελητισμού και καθαίρεσε τους Πατριάρχες Σέργιο και Παύλο. Κατόπιν έστειλε τις αποφάσεις της Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη.    

      Ο αυτοκράτορας Κώνστας οργίστηκε από τις ενέργειες του Μαρτίνου και γι’ αυτό θέλησε να του κλείσει το στόμα. Έστειλε άνδρες στη Ρώμη, με επικεφαλής στρατιωτικό διοικητή, για να τον συλλάβουν και να τον πάνε δεμένο στη Κωνσταντινούπολη. Όμως οι Χριστιανοί της Ρώμης πληροφορούμενοι την άφιξη του αποσπάσματος, κύκλωσαν το Πατριαρχείο, περιφρουρώντας τον Επίσκοπό τους. Διαμήνυσαν στους άνδρες του αποσπάσματος, πως θα χυνόταν αίμα αν τολμούσαν να πλησιάσουν και να βάλουν χέρι στον Μαρτίνο. Εκείνοι φοβήθηκαν, ότι θα προκαλούνταν στάση στη Ρώμη και γι’ αυτό έφυγαν άπρακτοι για την Βασιλεύουσα.

       Ο Κώνστας και οι άλλοι παλατιανοί περίμεναν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον συλλάβουν, χωρίς να προκληθεί αναστάτωση και στάση του πιστού λαού. Πληροφορήθηκαν ότι ο Μαρτίνος είχε αρρωστήσει βαριά και είχε πέσει στο κρεβάτι. Έστειλαν τότε τον στρατιωτικό Θεόδωρο, με την ακολουθία του στη Ρώμη. Εισήλθαν με δόλο στο επισκοπείο, όπου τον απήγαγαν μαζί, με το κρεβάτι του και τον φυγάδευσαν κρυφά από τη Ρώμη. Μαζί του συνέλαβαν και τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, θερμό υπέρμαχο της Ορθοδοξίας και σφοδρό πολέμιο του Μονοθελητισμού, ο οποίος είχε καταφύγει, διωκόμενος στη Ρώμη. Τους οδήγησαν αρχικά στη Νάξο και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας σκόπευε να τον θανατώσει, αλλά με την παρέμβαση του Πατριάρχη Παύλου επετράπη η θανάτωσή του  και αποφασίστηκε να εξορισθεί. Μετά από απειλές, εξευτελισμούς και φυλακίσεις, τον έστειλε τον Μαρτίνο εξορία στη Χερσώνα της Κριμαίας. Από τις ταλαιπωρίες του και την πίκρα του κοιμήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 655. Ποίμανε την Εκκλησία της Ρώμης για έξι χρόνια και υπερασπίστηκε με πάθος και σθένος την ορθόδοξη πίστη. Για την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία έδωσε τη ζωή του. Ο θάνατος τον βρήκε αγωνιζόμενο στις επάλξεις. Μαζί του στην Χερσώνα είχαν εξορισθεί και άλλοι δύο Επίσκοποι, οι οποίοι και αυτοί πέθαναν εκεί από τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες. 

      Αργότερα, οι Χριστιανοί της Ρώμης αναζήτησαν τα τίμια λείψανα του αγίου Μαρτίνου και τα μετέφεραν στη Ρώμη, τα οποία επιτελούσαν άπειρα θαύματα, προσδίνοντάς του τον χαρακτηρισμό του θαυματουργού. Ανακηρύχτηκε άγιος και ομολογητής. Η μνήμη του τιμάται στις 13 Απριλίου.

      Η διαφύλαξη της σώζουσας πίστης της Εκκλησίας μας υπήρξε έργο τιτάνιο των ομολογητών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η ορθόδοξη πίστη έφτασε ως εμάς μέσω απίστευτων ταλαιπωριών των Πατέρων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Μαρτίνος.   

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ  Θεολόγου – Καθηγητού

Πηγή: aktines.blogspot.com

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.

Θείοις δόγμασι, τῆς εὐσέβειας, ὑπεστήριξας, τὴν Ἐκκλησίαν, ὦ Μαρτίνε ἱεράρχα Θεόσοφε, τὸν γὰρ Χριστὸν διπλοῦν ὄντα ταὶς φύσεσιν, ὁμολογήσας τὴν πλάνην κατήσχυνας. Πάτερ Ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΚοντάκιονἮχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς Ἱεράρχης τῶν ἀῤῥήτων και διδάσκαλος, Θεολογίας ἀληθοῦς ἐκφάντωρ πέφηνας, καὶ ἀνέβλυσας Μαρτῖνε δογμάτων ρεῖθρα· Τὸν Χριστὸν γὰρ ἐν δυσί τελείαις φύσεσι, καὶ θελήσεσι πανσόφως ἐδογμάτισας, τοῖς βοῶσί σοι, χαίροις Πάτερ πανόλβιε.