Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.

 

Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.

Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’

Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων και παπικῶν, και ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί με ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στο Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν την ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.

Σέ ἔνα κελλί, πού βρίσκεται σέ ἀπόσταση ἀπό την Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἀσκήτευε τότε ἕνας γέροντας πολύ μεγάλης ἀρετῆς.

Κάποια ἡμέρα και ἐνῷ βίωνε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας μέ λαχτάρα τό ’’Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε’’, ἄκουσε τήν Παναγία ἀπό την ἱερή Της εἰκόνα νά τοῦ λέει: ’’Χαῖρε και σύ, Γέρων τοῦ Θεοῦ. Μή φοβοῦ, ἀλλά ἀπελθών ταχέως εἰς την Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς ἀδελφοῖς και τῷ Καθηγουμένῳ, ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε και τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις οὖν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ κρυβήτω, ἕως παρελθεῖν τον πειρασμόν. Οἱ δέ στεφάνων μαρτυρικῶν ἐφιέμενοι, παραμενέτωσαν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε οὖν ταχέως’’.

 

Ὁ γέροντας ἀμέσως ξεκίνησε γιά τό μοναστήρι, την ἱερά Μονή Ζωγράφου, γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες καί νά τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τῆς Παναγίας

Οἱ πατέρες ἔπραξαν, ὅπως άκριβῶς ὥρισε ἡ Παναγία. Οἱ ἀσθενέστεροι κρύφθηκαν μέσα στό δάσος. Οἱ πιό δυνατοί, ὁ ἡγούμενος και ἄλλοι 25 μοναχοί, παίρνοντας μαζί τους τήν θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας κλείστηκαν στόν πύργο τῆς Μονῆς, περιμένοντας τούς ἐχθρούς Της.

Πράγματι, σέ λίγο κατέφθασαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορα και τοῦ λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκου, συνοδευόμενοι και ἀπό ὁμάδα ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα

Οἱ 26 ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως πατέρες ἀρνήθηκαν ἐξ ἀρχῆς νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονες ’’δικούς μας’’. Ἐπέκριναν ἐντονώτατα τίς ἑνωτικές ἀπόπειρες καί κατεδίκασαν εὐθέως τίς πλάνες τῶν παπικῶν.

Σέ λίγο, ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ ὁ πύργος τῆς Μονῆς παραδόθηκε στήν πυρά  Οἱ πατέρες ὅλοι ἔγιναν στάχτη. Ἀπό τόν πύργο τόν κατακαμμένο σώθηκε μονάχα ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού φυλάσσεται στήν ἱερά Μονή Ζωγράφου.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ αὐτούς τούς Ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κάθε χρόνο στίς 10 Ὀκτωβρίου, την ἡμέρα δηλαδή τοῦ μαρτυρίου τους.

---------------------------------

Ἐπιμέλεια κειμένου Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

Πηγή

Η ΟΥΝΙΑ: Πρόσωπο και Προσωπείο († Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός)

 Οδυνηρό «αγκάθι» στον διάλογο Ορθοδοξίας-Ρωμαιοκαθολικισμού, που μάταια πασχίζουν να το υποτιμήσουν οι δικοί μας Οικουμενιστές, είναι η ΟΥΝΙΑ.

1. Λέγοντας «Ουνία», εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της (μη λατινικής) Ανατολής, την πνευματικοπολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα. Συνδέεται, δηλαδή με την επεκτατική πολιτική του Παπισμού, της συνεπέστερης έκφρασης του ευρωπαϊκού φεουδαρχισμού, ο οποίος με το Κράτος του Βατικανού συνεχίζεται ως τις ημέρες μας. Βέβαια πρέπει να γίνεται κάποια διάκριση σε διάφορες φάσεις, που παρουσιάζει ιστορικά η υπόθεση της «Ουνίας». Διότι του συγκεκριμένου ιστορικού σχήματος προηγείται η ιδέα και η μεθόδευση της υποταγής της Ανατολής-και μάλιστα των Ορθοδόξων-στον Πάπα, μια μόνιμη τάση της Λατινικής Εκκλησίας μετά την διαφοροποίηση και απόσχισή της από την Ορθόδοξη Ανατολή. Εκεί, που ο άμεσος εκλατινισμός αποδεικνύεται δυσεπίτευκτος, εφαρμόζει ο Παπισμός την μέθοδο της Ουνίας, η οποία αποδεικνύεται έτσι, πανούργα επινόηση, διότι η υποταγή επιτυγχάνεται με το πρόσχημα της συνέχειας και ελευθερίας.

Η επεκτατική αυτή κίνηση του Παπικού θρόνου ονομαζομένη ΟΥΝΙΑ ή ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΣ στη γλώσσα μας, οφείλει το όνομά της στη λατινική λέξη UNIO (ένωση), αλλά μόλις το 1596 έλαβε στην Πολωνία επίσημα το όνομα UNIA (σλαβ. UNIJA). Το όνομα χρησιμοποιήθηκε τότε, για να χαρακτηρισθεί όχι μόνο η ενωτική κίνηση με τον Πάπα, αλλά και το συγκεκριμένο σώμα (κοινότητα) των Ορθοδόξων, οι οποίοι συνοδικά απεφάσισαν όχι την ολοτελή προσχώρησή τους στον Παπισμό, αλλά μόνο την αναγνώριση του Πάπα ως πνευματικής κορυφής των, διατηρώντας τα λατρευτικά και λοιπά έθιμά τους και δίνοντας, έτσι, εξωτερικά την εντύπωση της συνέχειας και παραμονής στο εθνικό πλαίσιό τους.

Η διακράτηση του «ανατολικού» ή «βυζαντινού» «ρυθμού» από τους Ουνίτες εξηγεί τα ονόματα βυζαντυνόρρυθμοι, βυζαντινού ρυθμού, ελληνόρρυθμοι, ελληνοκαθολικοί κ.ά., με τα οποία συνήθως χαρακτηρίζονται. Περισσότερο όμως ανταποκρίνεται στα πράγματα η ονομασία «Καθολικοί της Ανατολής», διότι οι Ουνίτες είναι ουσιαστικά παπικοί, δεχόμενοι σύνολη την παπική διδασκαλία, και μάλιστα τα δόγματα εκείνα, που διαφοροποιούν ριζικά τον Παπισμό από την Ορθοδοξία, και μόνο εξωτερικά και επιφανειακά, με την περιβολή των κληρικών τους και τα ανατολικά έθιμά τους («ρυθμός»), δίνουν την απατηλή εντύπωση, ότι παραμένουν ορθόδοξοι.

2. Η ιδέα της Ουνίας, ως μεθόδου και τρόπου υποταγής, συναρτάται με την επεκτατική βούληση της φραγκευμένης Παλαιάς Ρώμης, συνισταμένη στην εξάπλωση και επιβολή του παπικού πρωτείου εξουσίας. Γι’ αυτό δεν είναι περίεργη η διαπίστωση, ότι η Ουνία, ως ιδέα, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με την Ιερά Εξέταση (Inquisitio). Ιερά Εξέταση και Ουνία αποδείχθηκαν αμφιθαλείς καρποί του παποφραγκικού πνεύματος. Και η μεν Ιερά Εξέταση ανέλαβε την επιβολή της παποφραγκικής εξουσίας στα όρια της φραγκοκρατουμένης Δύσεως, η δε Ουνία επωμίσθηκε την επέκταση της θρησκευτικοπολιτικής παπικής εξουσίας στην Ανατολή. Με την Ιερά Εξέταση επιδιωκόταν η εξουδετέρωση των ανυποτάκτων στη παποφραγκική εξουσία˙ με την Ουνία, ο εκλατινισμός των αρνουμένων την κυριαρχία της Π. Ρώμης Ανατολικών. Γι’ αυτό και στην Ανατολή η υποταγή στον Πάπα, είτε ως κανονικός εκλατινισμός, είτε με την μέθοδο της Ουνίας, εκφραζόταν με το ρήμα: φραγκεύω (εφράγκευσε) ή περιφραστικά: έγινε φράγκος. Η Ουνία θα συμβαδίζει ιστορικά με την Ι. Εξέταση. Η μία, λοιπόν φωτίζει το ρόλο της άλλης.

Η συνοδική, δηλαδή «εκκλησιαστική», καταξίωση της Ιεράς Εξετάσεως, η θεσμοποίησή της, έγινε διαδοχικά επί Ιννοκεντίου Γ΄ (1198-1216) στα έτη 1205, 1206, 1212 και κυρίως στη δ΄ σύνοδο του Λατερανού (1215), ολοκληρώθηκε δε το 1233 επί πάπα Γρηγορίου Θ΄. Από την εποχή δε του πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) θεσμοθετήθηκε (αναγνωρίσθηκε εκκλησιαστικά) και η χρήση των βασανιστηρίων (1252) ως ανακριτικού μέσου. Η δράση της Ι. Εξετάσεως επεκτάθηκε στην Ιταλία, Ν. Γαλλία, Ισπανία, όπου υπήρχε ακμαιότερο ρωμαϊκό στοιχείο και λιγότερο στην Αγγλία και Γερμανία. Καταδιώχθηκαν συστηματικά Ιουδαίοι, Μωαμεθανοί, «αιρετικοί» (δηλαδή χριστιανοί-ρωμαίοι) και αργότερα Προτεστάντες. Την «επιστροφή» και αυτών στον Παπισμό ανέλαβε η Ιερά Εξέταση.

Ο Ιννοκέντιος Γ΄, μία δυναμική, αλλά κοσμικού φρονήματος μορφή, είναι πνευματικός πατέρας της Ουνίας, όπως και της Ιεράς Εξετάσεως, αφού αυτός περιέβαλε με την «εκκλησιαστική» καταξίωση και τις δύο. Λίγα χρόνια πριν (1204) είχε αλωθεί και καταστραφεί η Κωνσταντινούπολη από τις ορδές των φράγκων σταυροφόρων, με την ευλογία και υποστήριξη του ίδιου Πάπα. Αυτό που δεν πέτυχε η δύναμη των όπλων και ο βίαιος εκλατινισμός ανέλαβε να το επιτύχει η μέθοδος της Ουνίας, ενεργώντας ως μηχανισμός απάτης και «δούρειος ίππος» μεταξύ των ανατολικών χριστιανών.

Το κείμενο του σχετικού κανόνος είναι το ακόλουθο: «Εάν σε κάποια περιοχή ζουν διάφορα έθνη με διαφορετικές γλώσσες και εκκλησιαστικούς ρυθμούς (Ritus), ο επίσκοπος να εκλέξει άξιους άνδρες, οι οποίοι θα τελούν για κάθε μία εθνότητα τη θεία λατρεία στη γλώσσα και το ρυθμό της».

Στο ίσιο πνεύμα κινήθηκε και η βούλα του Πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) στα 1254, η οποία και πάλι έκανε δεκτά τα έθιμα των ανατολικών, με σκοπό όμως την βαθμιαία κατάργησή τους και τον πλήρη εκλατινισμό τους.

3. Οι πρώτοι αληθινοί Ουνίτες είναι οι ενωτικοί του Βυζαντίου, που υπέγραψαν και αποδέχθηκαν την ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας (1439), μένοντας με την αυταπάτη, ότι διατήρησαν τη συνέχειά τους και την ορθόδοξη παράδοσή τους. Εδώ δε, πρέπει να σημειωθεί, ότι η Ουνία δεν εξυπηρετεί μόνο τον Παπισμό, που μέσω αυτής επιτυγχάνει ευκολότερα τη διείσδυσή του, αλλά δίνει ένα άλλοθι και στους δικούς μας δυτικίζοντες-ενωτικούς για να αποφεύγουν τη μομφή του προδότη των πατρίων. Με το πρόσχημα της διατηρήσεως των εξωτερικών τύπων καλύπτουν την απεμπόληση της παραδόσεως και του εθνισμού τους.

Η Ουνία συνδέθηκε στην ιστορική εφαρμογή της με ένα δογματικό μινιμαλισμό. Αυτό, δηλαδή, που απαιτήθηκε από τη Ρώμη ήταν η αποδοχή των παπικών δογμάτων (πρωτείου και αλαθήτου) Αυτό σημαίνει αποδοχή του παπικού θεσμού, που αποτελεί την απόλυτη βάση του παπικού οικοδομήματος. Βέβαια, όπως ήδη έχει λεχθεί, οι Ουνίτες τελικά καταφάσκουν όλα τα δόγματα της Λατινικής Εκκλησίας, μένοντας μόνο τυπικά-εξωτερικά συνδεδεμένοι με την ορθόδοξη παράδοση. Σωτηρία όμως για τον Παπισμό είναι ουσιαστικά η αναγνώριση του Πάπα, δείγμα της αντιεκκλησιαστικότητάς του. Η σκοπιμότητα, μάλιστα, που κυριαρχεί στην περίπτωση των Ουνιτών, φαίνεται και από το γεγονός, ότι ενώ ο λατινικός κλήρος ακολουθεί την υποχρεωτική αγαμία, στους κληρικούς των Ουνιτών θα επιτραπεί να είναι νυμφευμένοι, για να διευκολύνεται προφανώς ο εξουνιτισμός. Συμπερασματικά, λοιπόν:

Η Ιερά Εξέταση συνδέεται με την αρχή της αλάθητης ηγεσίας (αλάθητο του Πάπα, Infallibilitas), που θεμελιώθηκε «δογματικά» από τον κορυφαίο σχολαστικό του μεσαίωνα Θωμά Ακινάτη (†1274). Το υπόβαθρο του παπικού αλαθήτου είναι η φραγκική ερμηνεία και χρήση της περί προορισμού διδασκαλίας του Αυγουστίνου, σε πλαίσια κοσμικά-πολιτικά. Η Ουνία απορρέει από την απαίτηση επιβολής του άλλου βασικού παπικού δόγματος, του πρωτείου εξουσίας, μέσα στον χριστιανικό κόσμο. Συγκεκριμενοποιείται και δραστηριοποιείται τον 16ο αιώνα, διότι τότε έλαβε χώρα γεγονός τεράστιας σημασίας: Γένεση του Προτεσταντισμού (1517). Ο Παπισμός αναζήτησε στήριγμα στην Ανατολή, για να εξισορροπηθεί η αμφισβήτησή του στη Δύση.

Η Ουνία και η Χριστιανική Ανατολή

4. Η Ουνία δεν είναι, ούτε μπορεί να νοηθεί, ως ένα «ενδιάμεσο σώμα» μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού. Είναι ένα κομμάτι του Παπισμού, αποτελούμενο από γεωγραφικά και μόνο «ανατολικούς» χριστιανούς, πλήρως ενσωματωμένους στη Λατινική Εκκλησία. Πολύ ορθά χρησιμοποιείται και γι’ αυτούς, όπως για τους Προτεστάντες, ο χαρακτηρισμός «η κατ’ ανατολάς Δύσις». Το μόνο κοινό με την Ορθοδοξία είναι ο «ρυθμός» τους.

Η Ουνία παραμένει πάντοτε, κατά την πατριαρχική Εγκύκλιο του 1838, «μέθοδος απόκρυφος και όργανον καταχθόνιον, δι’ ου παρασύρουσι τους ευήθεις και ευαπατήτους προς τον Παπισμόν». Ουνία και Παπισμός ταυτίζονται. Οι Ουνίτες, μάλιστα, στηρίζουν τον παπικό θεσμό με φανατισμό μεγαλύτερο απ’ ό,τι οι Ρωμαιοκαθολικοί. Ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχουν και κάποιοι, που κατορθώνουν να αποδεσμευθούν από τον «παπικό μυστικισμό», που έντεχνα καλλιεργείται, ιδιαίτερα στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, και ασκούν μία, υποτυπώδη έστω, κριτική στον Πάπα (βλέπε π.χ. λατινική Αμερική). Οι Ουνίτες όμως από τον παπικό θεσμό εξαρτούν την ύπαρξή τους και γι’ αυτό αποβαίνουν οι σκληρότεροι υποστηρικτές του Πάπα. Γι’ αυτό, ενώ σε παλαιότερες εποχές η Ρώμη ευχάριστα δεχόταν, ή και βοηθούσε, την αφομοίωση των Ουνιτών, σήμερα αποτρέπει την αφομοίωσή τους και ευνοεί τη διατήρησή τους. Διότι χρησιμοποιεί την αφοσίωσή τους, για να αποκαθιστά το κλονιζόμενο κύρος του Πάπα στη Δύση. Οι Ουνίτες σήμερα αναγκάζονται να κρατούν τα θρησκευτικά έθιμα της χώρας τους, οι ΄Ελληνες της Ελλάδος, οι Σύριοι της Συρίας κ.ο.κ., με το πρόσχημα της «καθολικότητος της Εκκλησίας», δηλαδή του Παπισμού, που εμφανίζεται έτσι ως παγκόσμια «δύναμη».

Η αποκοπή των Ουνιτών ολοσχερώς από το σώμα των Ορθοδόξων ήταν κοινή συνείδηση για τους ορθοδόξους πιστούς σε παλαιότερες εποχές, όταν τα πνευματικά αντανακλαστικά ακόμη λειτουργούσαν κανονικότερα. Γι’ αυτό όχι μόνο τους Λατίνους, αλλά και τους Ουνίτες, δεν τους ονόμαζαν ο λαός και λόγιοι θεολόγοι, ως τον 19ο αιώνα, Ρωμαιοκαθολικούς, αλλά παπικούς ή παπιστές και Κατόλικους, ως μετάφραση του Ιταλικού Catolico. Ο ορθόδοξος λαός είχε συνείδηση του περιεχομένου του όρου «Ρωμαίος» και «καθολικός», που και τα δύο σημαίνουν «ορθόδοξος». Ως προς την ουσία τους δε, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (†1444) τους αποκαλούσε «Γραικολατίνους» και «μιξόθηρας ανθρώπους». Η επέκταση του Οικουμενισμού επέφερε σύγχυση και στη χρησιμοποιουμένη ορολογία, ώστε να είναι ανάγκη σήμερα να ξεκαθαρισθούν και πάλι τα πράγματα.

Η Ουνία εντάχθηκε την κατάλληλη ιστορική στιγμή στην υπηρεσία των πολιτικών σχεδίων του παπικού κράτους (ως το 1929) και μετά του Βατικανού (ως κολοβωμένου γεωγραφικά παπικού κράτους), αλλά και των εξαρτωμένων από τη Ρώμη ή συνεργαζομένων μαζί της ρωμαιοκαθολικών Ηγετών και Κυβερνήσεων. Γι’ αυτό η παρουσία και ο ρόλος της δεν είναι ποτέ αμιγώς θρησκευτικός, αλλά θρησκευτικοπολιτικός. Και όταν ακόμη δεν αναμειγνύονται φανερά σε πολιτικές ίντριγκες οι Ουνίτες, και μόνο η ύπαρξή τους διευκολύνει τα επεκτατικά πολιτικά σχέδια του Παπισμού και των συμμάχων του. ΄Ετσι, ο χαρακτηρισμός «πολιορκητική μηχανή», για την Ουνία δεν είναι καθόλου έξω από τα πράγματα.

5. Από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής της ιδέας της Ουνίας και της συγκροτήσεως ουνιτικών κοινοτήτων η κίνηση αυτή ανατέθηκε στην εποπτεία και καθοδήγηση του τάγματος των Ιησουϊτών των συνεπεστέρων θεραπόντων της παπικής εξουσίας ∙ αν επιτρέπεται ο όρος, των «καταδρομέων» του Παπισμού. Το Ιησουϊτικό Τάγμα ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1540 και σ’ αυτό περιήλθε η «Sacra Congregatio de propaganda fidei» (1622), στην οποία εντάχθηκε η Ουνία. Ως παράρτημα της παραπάνω «Congregatio» ιδρύθηκε η «Congregatio pro Ecclesia Orientale», που από το 1917 έγινε αυτοτελής οργανισμός, για την προώθηση της παπικής προπαγάνδας στο χώρο της Ανατολής. Σ’ αυτήν τελικά υποτάχθηκε η Ουνία έκτοτε και σ’ αυτή τη σχέση παραμένει ώς σήμερα. Η εξάρτηση της Ουνίας από το Ιησουϊτικό Τάγμα την κατέστησε «δίχτυ» του Ιησουϊτισμού για την προώθηση των συμφερόντων της Ρώμης. Καλλίνικο θύμα του Ιησουϊτισμού και της Ουνίας υπήρξε ο μαρτυρικός Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Α΄ ο Λούκαρις (†1638), διότι αντιτάχθηκε στα σχέδια και των δύο. Και φυσικά δεν ήταν το μόνο θύμα τους στην ελληνική Ανατολή.

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ ίδρυσε το 1577 στη Ρώμη το Ελληνικό Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου, θεολογική Σχολή για την κατάρτιση των στελεχών της Ουνίας, που θα ανελάμβαναν δραστηριότητα στις ελληνόφωνες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Ενετοκρατούμενων περιοχών. Οι απόφοιτοι του Κολλεγίου αυτού υπέγραφαν κατά την αποφοίτησή τους Βούλα υποταγής στον Πάπα και απέβαιναν φανατικοί υποστηρικτές και κήρυκες της υποταγής των Ορθοδόξων στη Ρώμη. Η δράση τους υπήρξε καταλυτική για την Ορθοδοξία. Χρησιμοποιώντας μάλιστα πρώτοι αυτοί την καθομιλουμένη γλώσσα στα έντυπά τους αποκτούσαν μεγάλες δυνατότητες προσβάσεως στον απλό λαό. Γι’ αυτό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πιστό στον εθναρχικό του ρόλο, υιοθέτησε αμέσως το ίδιο μέτρο, για να πληροφορεί το πλήρωμά του.

6. Δεν περιορίσθηκε όμως στα πνευματικά μέσα η δράση της Ουνίας. ΄Οπου η τοπική κρατική εξουσία ήταν φιλοπαπική, χρησιμοποιήθηκε και η ωμή βία για την υποταγή των Ορθοδόξων. Αυτό συνέβη στην Πολωνία στα τέλη του 16ου αιώνα. Ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ΄ (1587-1632) επέβαλε την Ουνία στους Ορθοδόξους της Πολωνίας, όπως και σ’ εκείνους της Λιθουανίας και Ουκρανίας, με βίαιο τρόπο, ύστερα από την ουνιτική σύνοδο του Βρεστ-Λίτοβσκ (1596). Κάθε αντίδραση αντιμετωπίσθηκε με τη βία από τους Λατίνους και τους Ουνίτες Κληρικούς και σημειώθηκε σωρεία εγκλημάτων. Στην παραπάνω σύνοδο όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι υπέγραψαν την ένωση και εκατομμύρια Ορθόδοξοι έγιναν αναγκαστικά Ουνίτες. Οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι υπέστησαν πρωτοφανείς διωγμούς. Παράλληλα η Ουνία επεκτάθηκε στη Ρουθηνία (Καρπαθορρωσία) τον 17ο αι. (1646), στη Σλοβακία (1649), στη Τρανσυλβανία (1698/99), και γενικά, όπου υπήρχε ορθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ελλάδα).

Αλλά και στη Μέση Ανατολή εισέδυσε ο Παπισμός δια της Ουνίας, εκμεταλλευόμενος τις κατά καιρούς τοπικές διαμάχες εκκλησιαστικών μερίδων, την αμάθεια του τοπικού Κλήρου, τις περιπέτειες του λαού και τα δημιουργούμενα κενά. Μέσω της Ουνίας προσφερόταν «προστασία» των ισχυρών της Ευρώπης, όπως ακόμη άρτια ποιμαντική, εκπαιδευτική και οικονομική οργάνωση.

Η Ουνία στους τέσσερις τελευταίους αιώνες δραστηριοποιήθηκε και στις «αντιχαλκηδόνιες» Εκκλησίες της Ανατολής (Αιθιοπική, Αρμενική, Κοπτική, Μαλαμπαρινή, Συροϊακωβιτική). Ακόμη εισέδυσε στην Ασσυριακή Νεστοριανική Εκκλησία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η Χαλδαιοκαθολική Εκκλησία της Μέσης Ανατολής, με πιστούς στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο, την Τουρκία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Γαλλία και τις Η.Π.Α.

Οι ανακατατάξεις στο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης, και ιδιαίτερα στην τέως Σοβιετική ΄Ενωση, έδωσαν την ευκαιρία στο Βατικανό να σπεύσει για την κάλυψη των δημιουργουμένων κενών μέσω της Ουνίας. Η κίνηση, μάλιστα, και προβολή της Ουνίας συνοδεύεται από την έντεχνα εξαπλούμενη παπική προπαγάνδα, ότι οι Ουνίτες υπήρξαν θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας και με την αντίστασή τους συνέβαλαν στην πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και είναι μεν γεγονός, ότι και οι Παπικοί ή Ουνίτες είχαν, όπως και οι Ορθόδοξοι και οι άλλοι Χριστιανοί, τα θύματά τους από το 1917 ως την Περεστρόϊκα. Αποσιωπάται όμως έντεχνα η συνεργασία Παπικών και Ουνιτών με τις ναζιστικές δυνάμεις και η προδοσία απέναντι στην πατρίδα τους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που προκάλεσε τη μήνη του Στάλιν και τις εναντίον τους ενέργειές του. Οι Ορθόδοξοι επωμίσθηκαν το μεγάλο βάρος της υπερασπίσεως της Σοβιετικής Ενώσεως από τις ορδές των Ναζιστών, τους οποίους, λόγω του κογκορδάτου του Πάπα Πίου ΙΑ΄ με τον Χίτλερ (1933), δέχονταν ως φίλους και συμμάχους οι Παπικοί και Ουνίτες της Σοβιετικής Ενώσεως και των άλλων ανατολικοευρωπαϊκών Χωρών.

Και είναι μεν γεγονός, ότι με τη σύνοδο του Λβόβ (Μάρτιος 1946) ο Στάλιν εκδικήθηκε τους Ουνίτες αναγκάζοντάς τους στην Ουκρανία να ενωθούν με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας. Μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα και τον αιφνιδιασμό της Περεστρόϊκα οι Ουνίτες της Ουκρανίας αναδύθηκαν και πάλι προκλητικά, καθοδηγούμενοι από το Βατικανό, και όχι μόνο προέβαλαν με έντονο τρόπο τις διεκδικήσεις τους, δημιουργώντας αφόρητες καταστάσεις στους Ορθοδόξους, αλλά με φανερή μνησικακία και εκδικητικότητα προέβησαν σε βιαιοπραγίες και βανδαλισμούς (με ανθρώπινα θύματα). ΄Ετσι φάνηκε για μια ακόμη φορά το μίσος των Ουνιτών εναντίον των Ορθοδόξων και ο ξενοκίνητος ρόλος τους. Διότι, προφανώς, δεν πρόκειται για αυθόρμητες και απροϋπόθετες εκρήξεις, αλλά για εντολές του Βατικανού, που ενθάρρυνε τους Ουνίτες και ετόνωσε την προκλητικότητά τους, βιάζοντας έτσι τις πολιτικές εξελίξεις. Κατά γενική ομολογία τα νήματα κινούν ο Πάπας και η Κούρια από τη Ρώμη. Το Βατικανό συνεχίζει, έτσι, την μακραίωνη πολιτική του έναντι της ανυπότακτης Ορθοδοξίας, επιλέγοντας και πάλι το θρασύτερο και αποτελεσματικότερο όπλο εναντίον τους, την φανατισμένη Ουνία. Πίσω από τα επίπλαστα χαμόγελα και τους ασπασμούς των οικουμεν(ιστ)ικών σχέσεων ο Παπισμός δεν αλλάζει διαθέσεις και στόχους.

Πηγή: https://alopsis.gr/

«Ἀλήθειες γιὰ τὸν παπισμό», τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

                   Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκδημία καὶ τὴν κηδεία τοῦ ἀπελθόντος πάπα, ὡς καὶ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου, γίναμε θεατὲς μίας ἔκρηξης φιλοπαπικῆς προπαγάνδας τόσο ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ὅσο καὶ ἀκόμη ἀπὸ ἐξ ὀρθοδόξων κληρικούς. 

            Τὰ μὲν εἰδησεογραφικὰ δελτία προέβησαν σὲ πολύωρες ἀναφορὲς «μετὰ δακρύων» στὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ προηγουμένου πάπα, ἐκθειάζοντας, φυσικά, τὴν «προοδευτικὴ» πολιτική του σὲ θέματα κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος, παρὰ τὶς σαφεῖς, ἀντίθετες ἁγιογραφικὲς ἐπιταγές. 

            Ἔπειτα, κάλυψαν ὅλες τὶς λεπτομέρειες ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν κηδεία του μὲ τόση σχολαστικότητα ποὺ καθιστᾶ σαφὲς ὅτι τὸ ὅλο φαινόμενο ἀποτελεῖ μέρος μίας ὀργανωμένης ἐπιχείρησης αὔξησης τῆς δημοφιλίας τοῦ πάπα στὴν πατρίδα μας, ἐνῷ διεγείρει καὶ τὸν ἑξῆς ἁπλὸ προβληματισμό: ἄραγε στὴν κηδεία ἑνὸς πατριάρχη τῶν Ρωμηῶν θὰ ἦταν τόση ἡ συγκίνηση καὶ ἡ κάλυψη ἐκ μέρους τῶν ἑλληνικῶν Μ.Μ.Ε.; 

            Κάτι ποὺ σὲ ὅσους καταλαβαίνουν προξένησε ἀλγεινὴ ἐντύπωση, ἀποτελεῖ ὁ πανηγυρισμὸς καὶ τὰ ρίγη συγκινήσεως ποὺ ἐκδήλωσαν οἱ δημοσιογράφοι γιὰ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ποὺ ἐψάλη στὰ ἐλληνικὰ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔφεραν λειτουργικὰ ἄμφια ὀρθοδόξων, πρὸς παραπλάνησιν πολλῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦσαν ὅτι οἱ ἐν λόγῳ κύριοι ἦταν οὐνίτες, δηλαδὴ παπικοὶ «ἱερωμένοι» ποὺ ἐφαρμόζουν τὴν δόλια πρακτικὴ τῆς διατηρήσεως τοῦ ἐξωτερικοῦ σχήματος τῶν ὀρθοδόξων, μία ἀγαπημένη ἐπινόηση τῶν παπικῶν γιὰ νὰ ἁρπάζουν πιστοὺς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπορροφῶντας τους στὴν πλάνη. 

            Παράλειψη θὰ ἦταν νὰ μὴν ἀναφέραμε τὴν ἑστίαση τῶν εἰδήσεων στὴν παρουσία πλήθους ἀρχηγῶν κρατῶν στὴν κηδεία τοῦ πρώην πάπα καὶ τὰ συγχαρητήριά τους γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου. Παράλειψη, ὅμως, τῶν εἰδησεογραφικῶν δελτίων ἦταν ἡ μὴ ἐξήγηση ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἀνταπόκριση ἀρχηγῶν κρατῶν ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀπευθύνονται σὲ ἕναν, κατὰ κύριο λόγο, ὁμόλογό τους, δεδομένου ὅτι ὁ ἑκάστοτε πάπας εἶναι ἀρχηγὸς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ καὶ ὄχι -ὅπως ἐνδεχομένως ἦταν ἡ ἐπιθυμία κάποιων νὰ προβληθεῖ- ὁ «ἀρχηγὸς» τῆς παγκόσμιας χριστιανοσύνης. 

            Καὶ ἐνῷ ἔτσι ἀνταποκρίθηκαν τὰ Μ.Μ.Ε., πράγμα ἐν πολλοῖς κατανοητό, δεδομένου ὅτι τὰ ὑπηρετοῦν ἄνθρωποι κοσμικοί, οἱ ὁποῖοι κατὰ κύριο λόγο δὲν ἔχουν γνώση τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας, διαβάσαμε καὶ ἀκούσαμε ἀπόψεις κληρικῶν, τόσο φίλα προσκείμενες στὴν παποσύνη, ποὺ ὄχι ἁπλὰ μᾶς ἔκαναν νὰ ἀποροῦμε, ἀλλὰ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ἀντιτεθοῦν στὴν ἀπὸ αἰώνων στάση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένων κορυφαίων Ἁγίων Πατέρων, ἐνάντια στὶς παπικὲς ψευδοδιδασκαλίες. Βεβαίως, ὁ οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴς γεννήσεώς του πολλὰ πράγματα τὰ ἔχει κάνει ἕναν ἀπροσδιόριστο «ἀχταρμά», ἀναμιγνύοντας, κατὰ τὴν προσφιλή του τακτική, τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Ἑπομένως, ἀπότοκό του εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι, ἐνῷ δῆθεν ἐπιθυμοῦν τὴν προσέγγισή τους μὲ τοὺς κάθε λογῆς αἱρετικοὺς στὸ πλαίσιο μίας ἀδιευκρίνιστης ἀγάπης, νὰ καταλήγουν σὲ προσέγγισή τους μέσῳ τῆς ἀπόρριψης τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας. Ἐπιβεβαιώνεται, ἔτσι, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ τοῦ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει».

            Συγκεκριμένα, ἀκούσαμε ἀπὸ μεγαλόσχημο κληρικὸ τὴν ἐπίκληση τῆς πρεσβείας τοῦ «ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης» γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀπελθόντος πάπα, ὡσὰν νὰ ἔχουν γραφεῖ στὶς ἁγιολογικὲς δέλτους παπικοί. Δὲν μπορῶ νὰ μὴν μνημονεύσω, στὸ σημεῖο αὐτό, ὡς τὴν ἀπόλυτη εἰρωνεία, τὴν πρὸ μηνῶν τέλεση τρισαγίου στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Ε´. Ἀπὸ τὴν μία σὲ ὄντως Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τὸ αἵμα τους ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, τελοῦνται τρισάγια, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἄνθρωποι, ἐνδεχομένως καλοὶ σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα πρότυπα, ἀλλὰ πάντως εὑρισκόμενοι ἔξωθεν τῆς Ὀρθοδοξίας, μνημονεύονται ὡς «ἅγιοι». 

            Ἐπίσης, εἴδαμε μία πολεμικὴ στάση ἀπέναντι στὴν καταδίκη αἱρετικῶν δοξασιῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς δῆθεν συνέπεια τῆς ἐνασχόλησης τῶν ὀρθοδόξων μὲ «ἀνούσια θεολογικὰ ζητήματα», ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων καὶ τὸ «filioque». Ἄκουσον, ἄκουσον... «Εἰς μάτην», λοιπόν, σύμφωνα μὲ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές, ἀγωνίσθηκαν κατὰ τῶν λατίνων οἱ Ἅγιοι Φώτιος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ Μάρκος ὁ Εὐγενικός... 

            Δὲν ἔχω σκοπὸ νὰ προχωρήσω σὲ θεολογικὴ ἀνάλυση τῶν ὅσων εἰπώθηκαν. Θὰ ἐκφράσω, ὡστόσο, μερικοὺς ἁπλοὺς προβληματισμούς: ἀκούσαμε καὶ ἀκοῦμε συνεχῶς τὴν ἀναφορὰ τῶν παπικῶν -καὶ τῶν ὁποιωνδήποτε αἱρετικῶν- ὡς «Ἐκκλησία». Γιατί, λοιπόν, στὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» λέμε ὅτι πιστεύουμε εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα «παιχνίδι μὲ τὶς λέξεις». Κάποιες λέξεις ἔχουν ἄλλη βαρύτητα ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὴν παραβλέπουμε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ.

            Ἔπειτα, συνηθίζεται νὰ ἀποκαλεῖται ὁ πάπας ὡς «ἁγιότατος». Καταλαβαίνουμε ὅτι ἐν πολλοῖς αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς μία προσφώνηση, ἀλλὰ πολλοὶ ἐξ ὀρθοδόξων πιστεύουν ὡς ἀλήθεια αὐτὴ τὴν προσφώνηση, ὅπως ἀποδείχθηκε. Διερωτώμεθα: ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε «ὁ πιστεύσας καὶ ΒΑΠΤΙΣΘΕΙΣ σωθήσεται»; Ἐκεῖνος πάλι δὲν εἶπε στοὺς Μαθητές Του «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»; Ἂν δὲν ἀπατῶμαι, «βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω κάτι μέσα στὸ νερό». Οἱ παπικοί, λοιπόν, πρὸ πολλοῦ ἔχουν καταργήσει τὴν ἐντολὴ τοῦ βαπτίσματος, καθὼς ρίχνουν μόνο λίγο νερό στὴν κεφαλή. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ βαπτιζόμαστε καὶ ὄχι νὰ ραντιζόμαστε; Ἂς ἀνατρέξουμε ξανὰ στὸ Εὐαγγέλιο: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Πιστεύουμε, ἢ δὲν πιστεύουμε στὸν Χριστό; Ὁ Χριστὸς ἔχει μιλήσει ξεκάθαρα, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁποιαδήποτε προσπάθεια μεταπατερικῆς ἐρμηνείας τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας δὲν εἶναι παρὰ παραπληνητικὴ καὶ ὑποκριτική. 

            Ὁ ἴδιος ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ἀναφέρει «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε». Γιατί τὸ λέει αὐτό; Μήπως μισεῖ τοὺς αἱρετικούς; Ὄχι. Ἁπλῶς γνωρίζει ὅτι ἂν ἕνας ὀρθόδοξος δείξει ὅτι ἀποδέχεται ἀπρόσκοπτα αἱρετικὲς δοξασίες, στερεῖ ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ τὴν εὐκαιρία νὰ προβληματισθεῖ, νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἔλθει εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Ἡ μεγαλύτερη ἀγάπη εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ χριστιανοῦ γιὰ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου καὶ ὄχι μὲ τὰ ὡραία λόγια καὶ εὐχολόγια. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὴ ἡ σωτηρία ὑπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Ἂν ἀγαποῦμε πραγματικά, θὰ βοηθήσουμε τὸν ἀδελφό μας νὰ κατανοήσει τὸ λάθος του. Θὰ τὸν βοηθήσουμε μὲ τὸν διακριτικὸ λόγο μας, μὲ τὴν προσευχή μας καὶ τὸν φωτεινὸ βίο μας. Τὸ νὰ πεῖς «σᾶς ἀγαπῶ ὅλους κὶ ἂς εἶναι εὐλογημένα τὰ πάθη καὶ οἱ πλάνες σας» σίγουρα εἶναι πολὺ εὔκολο, ἀλλὰ καὶ σίγουρα δὲν εἶναι ἀγάπη. 

            Πρὶν κλείσω, θέλω νὰ ἐκφράσω ἕναν ἀκόμη προβληματισμὸ ποὺ κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη λέει πολλὰ γιὰ τὸ πῶς ἔβλεπαν ἢ/καὶ συνεχίζουν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ οἱ παπικοί: πῶς γίνεται τὰ τέσσερα ἑλληνικὰ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα ἀλλὰ καὶ ὀρθόδοξες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες νὰ εἶναι αἰχμαλωτισμένα στὴν ἠμισέληνο ἢ νὰ ἔχουν ὑποφέρει ἀπὸ τὸν κομμουνισμό, σὲ ἀπόλυτη ἀντίθεση μὲ τὰ παπικὰ κράτη; Ἀναμφίβολα, γιὰ νὰ ἔχει πεῖ -στὴν ἐποχή του- ὁ Ἅγιος Πατροκοσμᾶς «τὸν πάπα νὰ καταράσθε», κάποιον πολὺ σοβαρὸ λόγο εἶχε, καὶ κάποιο πολὺ ἰσχυρὸ ἔρεισμα.

            Σίγουρα, οἱ καιροὶ περνοῦν καὶ ὑπάρχει δυνατότητα βελτίωσης. Ὡστόσο, ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ διαγραφεῖ. Τὸ σχίσμα ὑφίσταται. Δυστυχῶς, περίπου ἑνάμισυ δισεκατομμύριο ἄνθρωποι ἀνήκουν στὴν παπικὴ σφαίρα, χωρισμένοι ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, διότι κάποιοι παλαιοὶ δυτικοὶ θέλησαν νὰ ἀποσχισθοῦν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν συμφέροντα καὶ φιλοδοξίες ποὺ πήγαζαν ἀπὸ ἄμετρο ἐγωϊσμό. Εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι ὅλος αὐτὸς ὁ λαὸς νὰ ἔλθει στὸ φῶς τῆς ἀληθείας ποὺ μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ προσφέρει, ἄσχετα ἂν ἀριθμητικὰ οἱ ὀρθόδοξοι εἴμαστε πολὺ λιγότεροι ἀπὸ τὸν τεράστιο ἀριθμὸ τῶν παπικῶν καὶ λοιπῶν αἱρετικῶν. «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ»· καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ οἱ πιστοὶ ἦταν μετρημένοι στὰ δάχτυλα τῶν δύο χεριῶν. Ἀποτελοῦσαν, ὡστόσο, τὴν Ἐκκλησία. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Βασίλειος Τουλουμτσής, Εισήγηση στην Ημερίδα για το Κοινό Πασχάλιο

 

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (π.Γεώργιος Μεταλληνός)

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ; (Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων)

 

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαφοροποιήσεις στην πίστη, που χωρίζουν τους ανθρώπους και τους λαούς, δεν είναι εύκολο να εξομαλυνθούν. Ωστόσο, η ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται διαρκώς «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», την ειρήνη και την ενότητα της πίστεως, για την οποία προσευχήθηκε ο ίδιος ο Χριστός κατά την Αρχιερατική Του προσευχή, ζητώντας από τον Πατέρα Του και Πατέρα όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των Χριστιανών, να είναι ενωμένοι σε ένα σώμα, σε μία ποίμνη και μία πίστη: «ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς σύ, πάτερ, εν εμοί, καγώ εν σοι» (Ιω. 17, 21). Για «την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» εύχεται και η Εκκλησία στη θεία Λατρεία της.

Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι από το 1054 έχουμε το Σχίσμα ανάμεσα στους Χριστιανούς της Ανατολής και της Δύσεως και ότι ένα από τα κύρια εμπόδια για την ενωτική πορεία τους είναι ότι κάποιοι από αυτούς αναζητούσαν και αναζητούν την Ένωση, περισσότερο ανθρωποκεντρικά και λιγότερο θεοκεντρικά, καθώς δεν θέτουν, ως βάση, την υπακοή στο θέλημα του Θεού και την αναφορά στην πίστη προς Αυτόν, αλλά φαίνεται να κάνουν ενωτικές προσπάθειες ή κινήσεις, με ανθρωποκεντρικό και διπλωματικό χαρακτήρα και με περίβλημα μια κοσμικού τύπου αγάπη.

Μάλιστα, από ό, τι αποκαλύπτουν κάποιες πληροφορίες, στο θέμα μιας μελλοντικής Ενώσεως των Χριστιανών φαίνεται να επενδύουν κάποιοι ισχυροί, συνδέοντάς το με γεωπολιτικά τους σχέδια, καθώς τους ενδιαφέρει και τους διευκολύνει κάθε στοιχείο οργανωτικό ή ενωτικό που θα μπορούσε να συμβάλει στην οργάνωση ενός παγκόσμιου κράτους.

Έτσι, στις διαδικασίες για την Ένωση των Χριστιανών φαίνεται να εμπλέκονται, φανερά ή κρυφά, κάποιες κοσμικές σκοπιμότητες, που, ως συνήθως, συνοδεύονται με πιέσεις ή προτροπές κοσμικών αξιωματούχων, που τεχνηέντως θέλουν να αποϊεροποιήσουν και να εκκοσμικεύσουν το θέμα της ενότητας της πίστεως και να το αποσυνδέσουν, όσο γίνεται, από τη χριστιανική του σκοποθεσία.

Στο πλαίσιο αυτό, φαίνεται ότι κάποιοι παράγοντες, που επηρέαζαν στο παρελθόν ή επηρεάζουν και στην εποχή μας την κατεύθυνση και το περιεχόμενο του σύγχρονου θεολογικού διαλόγου, επενδύουν περισσότερο στα συναισθήματα που προκαλεί η επιθυμία μιας διανθρώπινης ειρήνευσης και αγάπης και λιγότερο στην άνωθεν ειρήνη, που πηγάζει από την αγάπη του Θεού και την πίστη στο πρόσωπο και στην αλήθεια του Χριστού, όπως αυτή βιώνεται στην Εκκλησία και όπως έχει εκφραστεί στο συνοδικό και οικουμενικό ήθος των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Παραδόσεως.

Έτσι, στη συζήτηση για την Ένωση, δεν βλέπουμε να λαμβάνονται υπόψη οι προϋποθέσεις της εν Χριστώ ενότητας, όπως θα ανέμενε κανείς, δηλαδή η ειλικρινής μετάνοια και επιθυμία για επανόρθωσή τους στην ορθή και ευάρεστη στον Θεό πίστη.

Από την πλευρά των ορθοδόξων Εκκλησιών, είναι σαφές ότι η ενότητα των Χριστιανών και ο διάλογος προς αυτήν την κατεύθυνση είναι θέμα θεολογικού -και μόνον- διαλόγου, εν πίστει και αληθεία, όπως ορίζει η θεολογική αγιοπνευματική Παράδοση της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

Ωστόσο, οι διάλογοι της ορθόδοξης Εκκλησίας με τις χριστιανικές ομολογίες δεν σταμάτησαν ποτέ να γίνονται, ούτε πρόκειται να σταματήσουν, διότι αποτελεί χρέος και αποστολή των Ορθοδόξων Χριστιανών να ευαγγελίζονται την αλήθεια του Χριστού σε όλους τους ανθρώπους, καθώς μόνον «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται».

Από την άλλη πλευρά, ο επανευαγγελισμός, θεωρείται αναγκαίος και απαραίτητος, για τους Χριστιανούς, όταν μάλιστα συνειδητοποιείται ότι έχει αλλοιωθεί η αλήθεια και η ζωή της πίστεώς τους, αφού χωρίς αυτήν, σύμφωνα με την οδηγία της Γραφής, διακινδυνεύεται η σωτηρία τους: «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».

Η ορθόδοξη Εκκλησία, επομένως, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να κινείται στο παρόν και το μέλλον, με βάση την Αλήθεια της. Η ιερή παράδοση, προς τούτο, δεν είναι ορθό να θεωρείται μια τυπική σταθερότητα στη δογματική κληρονομιά της Ορθοδοξίας, αλλά η ακέραιη και βαθιά πίστη στη διαρκή παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο είναι διαρκώς παρόν στη ζωή των μελών της Εκκλησίας, έτσι ώστε να μπορούν, με τις δικές Του δωρεές, να ακολουθούν τα τρία στάδια της εν Χριστώ Τελειώσεως και Σωτηρίας: Την Κάθαρση, τον Φωτισμό και τη Θέωση.

Γι αυτό, όταν μιλά κανείς για την Ένωση των χριστιανών είναι απαραίτητο να συνειδητοποιεί ότι το Σχίσμα, ως Χωρισμός και απόσταση από την αλήθεια που σώζει, δεν θεραπεύεται με κοσμικού και όχι εκκλησιαστικού ήθους συνδιασκέψεις, συνομιλίες και αγαπολογίες, αλλά με έναν γνήσιο διάλογο αληθείας και αγάπης και με μια έμπρακτη και αληθινή μετάνοια και επανόρθωση εκ μέρους εκείνων, που παρεκτράπηκαν και παρέκλιναν από την οδό και την αλήθεια του Χριστού, ραγίζοντας την ενότητα της πίστεως.

Έτσι, είναι εμφανές πως, εάν δεν εκλείψουν οι θεολογικές αιτίες, που οδήγησαν στον χωρισμό από την Αλήθεια του Χριστού και των Αγίων Πατέρων, είναι μάταιο να προχωρούν οι δύο πλευρές στην Ένωση, διότι αυτή, εάν επιτευχθεί, μέσω άλλων κοσμικών κριτηρίων, θα είναι αίολη και ευάλωτη, με αποτέλεσμα, όπως συνέβη και παλαιότερα, να είναι ψεύτικη, συμβατική και φαινομενική.

Ενωτικοί διάλογοι, μετά από το 1054, έγιναν πολλοί, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ συνεχίζονται και στην εποχή μας. Αυτή η συνέχεια των διαλόγων, όταν φυσικά πραγματοποιούνται εν αληθεία και εν αγάπη, αποτελεί πράξη οικοδομής, καθώς δίνεται η ευκαιρία στις δύο πλευρές να συζητούν, με βάση τα Συνοδικά και Πατερικά κείμενα και να γίνονται δέκτες των αγιοπνευματικών εμπειριών, που, ίσως, λειτουργήσουν, θετικά, στην επάνοδο των αποσχισθέντων στην Αλήθεια του Χριστού.

Τραυματικό σφάλμα, όμως, είναι να χρησιμοποιείται ή να συνδέεται ο θεολογικός διάλογος για την Ένωση, με κοσμικά σχέδια και γεωπολιτικές επιδιώξεις, καθώς η οποιαδήποτε μη θεολογική προσέγγιση της Ένωσης, θα οδηγήσει, όχι στην επίτευξη της αληθινής και θεολογικής Ενότητας, αλλά στην σύναψη μιας συμβατικής συμμαχίας, με όρους, προϋποθέσεις και αποτελέσματα, άσχετα με τη χριστιανική αλήθεια και ζωή.

Από την πλευρά των Χριστιανών, η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι οι Χριστιανοί δεν επιτρέπεται να επαναλάβουν το λάθος παλαιότερων διαλόγων, όπου αναγκάζονταν να υποχωρούν στις πολιτικές κινήσεις ή πιέσεις, που δεν θεράπευαν, αλλά διαιώνιζαν το σχίσμα, με αποφάσεις ψευδοενώσεων που εξυπηρετούσαν, αποκλειστικά, ανίερες προσδοκίες και όχι την αλήθεια του Ευαγγελίου.

Άλλωστε, είναι γνωστό, ιστορικά, το αποτέλεσμα τέτοιων ενεργειών, καθώς, όταν έγιναν απόπειρες ψευδοενώσεων, με την αποδοχή από τους ορθόδοξους εκπροσώπους, των ρωμαιοκαθολικών δογματικών παρεκκλίσεων, ακυρώθηκαν, στη συνέχεια, από τον ορθόδοξο λαό.

Τις δογματικές παρεκκλίσεις και διαφορές τις διέκριναν οι Άγιοι, όπως ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Προ χρόνων πολλών απεσχίσθη (η Εκκλησία της Ρώμης) της των ετέρων τεσσάρων Αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθη και δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια».

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, επίσης, καταγράφει τη θέση του για τις παπικές κακοδοξίες: «Το ορθόδοξον δόγμα, απερρίφθη και αντικατεστάθη διά του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθηκαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: Το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων κ.ά.».

Από τα ανωτέρω, φαίνεται ότι κινήσεις που να δείχνουν ότι οι αποσχισθέντες έχουν προθέσεις επιστροφής στην αλήθεια, μέσω μετανοίας, δεν διακρίνει κανείς, έως τώρα, να έχουν γίνει. Καλό θα είναι, συνεπώς, να υπάρχει μεγάλη προσοχή στο θέμα της θεολογικής προσεγγίσεως Ανατολής – Δύσεως, έτσι ώστε να μην γεννιούνται μεγάλες προσδοκίες, ως προς την πρόοδο στην αληθινή Ένωση και, κατά συνέπεια, στην αληθινή Ενότητα της πίστεως των Χριστιανών.

Πηγή

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Του Νικολάου Μάννη

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας πατέρας ετοιμάστηκε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι.

Πριν φύγει όμως άφησε εντολή να γίνει δωρεά σε ένα ορφανοτροφείο ένα σεβαστό χρηματικό ποσό.

Έδωσε μάλιστα και βαριά κατάρα σε όποιον από τα παιδιά του τολμούσε να αψηφήσει την εντολή του.

Μετά την αναχώρησή του όμως ένας από τους γιους του άρπαξε με άνομο τρόπο το ποσό αυτό με αποτέλεσμα τα αδέλφια του να καταγγείλουν την ασέβεια αυτή και να του συστήσουν να μετανοήσει το συντομότερο και να αποκαταστήσει την αδικία, για να μην έχει στο κεφάλι του την πατρική κατάρα.

Αλλά αυτός παρέμενε πεισματικά αμετανόητος...

Μετά από πολλά χρόνια και ενώ τίποτα δεν είχε αλλάξει, κάποιοι από τους απογόνους των υπόλοιπων παιδιών άρχισαν να επιθυμούν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τον καταραμένο θείο τους χρησιμοποιώντας τα εξής επιχειρήματα:

"Πρέπει να είμαστε αγαπημένοι όλοι στην οικογένεια".

"Ο Χριστός είπε "αγαπάτε αλλήλους" και "ίνα ώσι εν"".

"Είναι σκάνδαλο η οικογένειά μας να είναι διηρημένη".

"Ο καημένος ο θείος είναι αδικημένος από τον φανατισμό των γονιών μας".

Με τέτοιου είδους επιχειρήματα προσπαθούσαν να πείσουν και τους άλλους συγγενείς τους, όμως πολλοί από αυτούς έμειναν πιστοί στην πατρική παρακαταθήκη, λέγοντας ότι μόνο ένας τρόπος ομόνοιας υπάρχει ώστε να αποκατασταθεί η ενότητα: η διόρθωση της παρανομίας.

Όταν ο πατέρας επιστρέψει, τί θα συμβεί άραγε;

Πηγή

«Οἱ Πάπες καί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται για τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις» ~ Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

*«Οἱ πάπες καί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται καί θά κολάζονται μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία˙ ἴσως καί αἰωνίως γιά τά πρός τήν Ἑλληνική Ἐκκλησία κακά καί τίς ψευδενώσεις καί τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις».

*«Τι κατάπτωση! Πῶς, ὦ Ἰγνάτιε [ο Πατριάρχης Κων/πόλεως που χρησιμοποιούσε φράσεις αναγνωριστικές του πρωτείου του Πάπα], τόσο πολύ ξέχασες την ἱστορία τῆς ἐκκλησίας σου; Πῶς αρνήθηκες τήν ἀλήθειαν; Πῶς πρόδωσες τήν ὀρθοδοξίαν σου; Πῶς ἠσέβησας πρός τάς οἰκουμενικάς συνόδους; Πῶς ἐτόλμησας νά προσβάλης τούς 1000 πατέρας τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας, οι οποίοι πριν από ένα έτος [Σύνοδος του 880 στην Κων/πολη] καταδίκασαν τον Πάπα Νικόλαο για αίρεση; (Μελέτη Α..., 262).

*«Τι προς ταύτα να είπη τις; Να κλαύση ή να μυκτηρίση (=κοροϊδέψει) τας τοιαύτας των παπών της Δύσεως αξιώσεις; Φρονώ ότι δέον να κλαύση, διότι πολλά το Ελληνικόν Έθνος έχυσε δάκρυα δια τους τοιούτους πάπας, οίτινες εγένοντο οι κακοί δαίμονες της Ανατολικής Εκκλησίας και του Ελληνικού Έθνους» (Μελέτη Α..., 293).

~ Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, στό δίτομο ἔργο του

 «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος»

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΩΝ

 Ὁμιλία ἐκφωνηθείσα ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου π. Καλλινίκου Ἠλιοπούλου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Φωτίου Γερμανίας τήν Κυριακή 5/18-02-2024.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΛΟΥΚΑΡΙΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 

Ο Άγιος Κύριλλος Λούκαρις διάδοχος των Νέων Τριών Ιεραρχών

Νικολάου Μάννη

Μετά την μεγάλη αποστασία της Τοπικής Εκκλησίας της Ρώμης και την μετατροπή της σε συναγωγή του Αντιχρίστου, οι φανατικοί οπαδοί της, οι λεγόμενοι Παπικοί, ως άλλοι σκοτεινοί άγγελοι διέβαλαν ποικιλοτρόπως όσους μιμούμενοι τον Αρχάγγελο Μιχαήλ αναφώνησαν το «Στώμεν καλώς» και βοήθησαν την Ανατολική Εκκλησία να μην ακολουθήσει την πρεσβυτέρα Ρώμη στην εωσφορική πτώση της. Τρία ήταν τα κύρια πρόσωπα που το έπραξαν αυτό και θεωρήθηκαν ως οι Νέοι Τρεις Ιεράρχες[1]: ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός.

Όμως ο Άγιος Κύριλλος Λούκαρις (+1638) υπήρξε για τους Παπικούς και τα κοπέλια τους (τους Ουνίτες) ο πιο μισητός Ορθόδοξος όλων των εποχών. Η αιτία του άσβεστου αυτού μίσους ήταν διττή. Τον μισούσαν πρώτον, επειδή ο Λούκαρις ήταν ο μοναδικός Ορθόδοξος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατά την πρώτη τεσσαρακονταετία του ΙΖ΄ αιώνος (οι υπόλοιποι, έξι τον αριθμό - δηλαδή με εξαίρεση μόνο τον Νεόφυτο Γ΄, πνευματικό ανάστημα του Λουκάρεως - υπήρξαν λατινόφρονες), ο οποίος αντιστάθηκε με επιτυχία στην ουνιτοποίηση της Ανατολικής Εκκλησίας (που είχε ξεκινήσει το 1596 στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία). Και δεύτερον, επειδή είχε το «θράσος» να συλλάβει το μεγαλοφυές σχέδιο της μετατροπής στην Ορθοδοξία των, άρτι απελευθερωθέντων από την θανάσιμη μέγγενη του Παπισμού, Προτεσταντών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, οι οποίοι αριθμούσαν τότε σαράντα εκατομμύρια ψυχές!

Το μίσος αυτό φανερώνεται και σε μία επιστολή του - γνωστού για την καταδίκη του Γαλιλαίου - Πάπα Ουρβανού Η΄ όπου γράφει μετά την πρώτη ανατροπή από τον πατριαρχικό θρόνο και την καταδίωξη του Αγίου Κυρίλλου Λουκάρεως λόγω των ραδιουργιών των Λατινοφρόνων πως «μετὰ χαρὰς δ᾿ ἐπληροφορήθημεν τὰς συμφορὰς ἃς ὑπέστη τὸ τέκνον ἐκεῖνο τοῦ σκότους, ὁ ὁπαδὸς ἐκεῖνος τῆς κολάσεως»[2]... 

Και ναι μεν ο μεγάλος ιστορικός Gunnar Hering μπορεί να γράφει ότι ο αγώνας εναντίον του κλεινού Ιεράρχου «δὲν τελείωσε παρὰ μόνο ὅταν οἱ γενίτσαροι ἔθαψαν τὸ ἄψυχο σῶμα του στὴν ἀκτὴ τῆς θάλασσας τοῦ Μαρμαρᾶ»[3], αλλά το μίσος και οι απόπειρες να δολοφονηθεί και η τιμή και η υπόληψή του εξακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα όχι μόνο από τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του (Παπικούς, Ουνίτες και εν γένει Λατινόφρονες), αλλά και από κάποιους αμαθείς και ανόητους Ορθοδόξους.

Το τί ήταν και πώς ακριβώς έβλεπαν τον Άγιο Κύριλλο, μας το αποκαλύπτουν δύο Έλληνες της εποχής του, που έγιναν εξωμότες ασπαζόμενοι τον Παπισμό: ο Πέτρος Αρκούδιος και ο Ιωάννης Ματθαίος Καρυόφυλλος. Αντιγράφουμε τα επίμαχα αποσπάσματα από τα έργα τους: 

«Ἀληθῶς ὄντες ἀσεβεῖς, καὶ παράνομοι, ὁποῖοι εἰσὶν οἱ αἱρετικοί, καὶ ὁ παρὼν ψευδοπατριάρχης τῆς Πόλεως (σημ. ο Λούκαρις) καλβινιανὸς ὢν, κᾀκεῖνα τὰ καθάρματα ὁ Φώτιος, ὁ Παλαμᾶς, ὁ Εφέσου Μάρκος, καὶ οἱ παραπλήσιοι»[4].

«Ἐματαιώθη γοῦν Κύριλλος ὁ ῥαψωδὸς τῶν ἀναθεματισμῶν ἑπόμενος Φωτίῳ τῷ πρωτοστάτῃ τοῦ σχίσματος, τοῖς παραλογισμοῖς καὶ σοφίσμασι τοῦ Παλαμᾶ Γρηγορίου, καὶ Μάρκου τοῦ Ἐφέσου»[5].

Αυτό ακριβώς ήταν ο Άγιος Κύριλλος Λούκαρις: ο διάδοχος των Νέων Τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Φωτίου, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.

Ας έχουμε τις ευχές τους! 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Περί των Νέων Τριών Ιεραρχών υπάρχει και αξιόλογος ομιλία του Σεβ. Μεθώνης κ. Αμβροσίου: https://www.youtube.com/watch?v=JsqmxmKmmgk 

[2] Μ. Ρενιέρη, Κύριλλος Λούκαρις, Αθήνα, 1859, σελ. 33.

[3] Οικουμενικό Πατριαρχείο και Ευρωπαϊκή πολιτική 1620-1638, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2003, σελ. 293.

[4] Πέτρου Αρκούδιου, Περί του καθαρτηρίου πυρός, Ρώμη, 1637, σελ. 86.

[5] Αποδοκιμασία και κατάκρισις, Ρώμη, 1671, σελ. 131.

Πηγή

Άγιος Κύριλλος Λούκαρις - Διάλογος κατά των Ιησουιτών (1616)

   Αγ. Cyril Lucaris (+1638)

(Σήμερα, 1η Αυγούστου του Ιουλιανού ημερολογίου, παρουσιάζεται διαδικτυακά για πρώτη φορά η αγγλική μετάφραση αυτού του σπουδαίου έργου του Ιερομάρτυρα Κύριλλου Λούκαρη (+1638). Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον αδελφό Χριστόφορο Γκόρμαν για την επίβλεψη του κειμένου. 

Nikolaos Mannis - nikolaosmannis@gmail.com )

Διάλογος κατά των Ιησουιτών (1616) [1]

Ένας σύντομος διάλογος, στον οποίο παρουσιάζεται αναλυτικά ο κίνδυνος που πρόκειται να προκαλέσει μεγάλη ζημιά και ζημιά, με το πέρασμα του χρόνου, στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης λόγω της παρουσίας των Ιησουιτών στο Γαλατά [2 ] . Περιλαμβάνει επίσης μια σκέψη για το πώς μπορεί να είναι δυνατό να εξαλειφθεί αυτός ο μεγάλος κίνδυνος. Τα πρόσωπα του διαλόγου είναι ο Ζηλωτής (Ζ) και ο Φιλάθης (Π) [«εραστής της αλήθειας»].

Ζ . Γεια σου Φιλάρεθε! Σε έψαχνα πολύ καιρό για να σε ρωτήσω και να με συμβουλέψεις αν είναι σωστό και δίκαιο να πεθάνει κάποιος για τα αληθινά του δόγματα, τα οποία έχει λάβει από τους πατέρες του. Έχω ακούσει από τα πρώτα μου χρόνια ότι είναι καλύτερο να πεθάνει κάποιος παρά να παραβιάζει την αλήθεια. Γι' αυτό σε αναζήτησα και σε παρακαλώ να μου πεις αν όντως πρέπει.

Π . Θαυμάζω, ω Ζηλωτή, πώς έρχεσαι και με συναντάς με τόση βιασύνη και τόση προθυμία, και παρόλο που δεν με άφησες καν να απαντήσω τον χαιρετισμό, με ρωτάς πράγματα για τα οποία αναρωτιέμαι τι σε αναγκάζει να με ρωτήσεις.

Ζ . Ρωτάω γιατί βλέπω ότι ήρθε η ώρα να πεθάνω, γιατί τόσον καιρό που ήμασταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό διατηρήθηκαν ανέπαφα τα δόγματά μας και η Ορθοδοξία μας, ενώ τώρα πρόσφατα ήρθαν οι λεγόμενοι Ιησουίτες και με πολλή πονηριά και υποκρισία. προσπαθούν να τους ανατρέψουν και να τους καταργήσουν όλους. Αυτό βλέπω και νομίζω ότι είναι καλύτερο να πεθάνει κάποιος παρά να ζήσει.

Π . Αυτό λοιπόν είναι που σε στενοχωρεί και σε στεναχωρεί τόσο; Αν σας ενδιέφερε, θα σας έλεγα αυτά που πρόσεξα, πώς έγραψαν κάποιοι σοφοί ανάμεσά τους για αυτούς τους Ιησουίτες, οι οποίοι, αν και εκ πρώτης όψεως φαίνονται ταπεινοί, είναι στην πραγματικότητα πονηροί και λύκοι. και, όπως είπαν εκείνοι οι σοφοί, είναι ικανοί να συντρίψουν ακόμη και ένα βασίλειο, πόσο μάλλον τα δικά μας δόγματα και τη δική μας Εκκλησία! Αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι καλό για μένα να μιλάω περισσότερο, και γι' αυτό σιωπώ.

Ζ . Οχι! Σε παρακαλώ μην μου κρύβεις αυτά που έχεις ακούσει από αυτούς, γιατί ξέρω ότι είναι πολύ ωφέλιμο για μένα και για όλους όσους ακούνε αυτά τα πράγματα. Ο καθένας πρέπει να ξέρει τι να αποφασίσει σε αυτή την περίπτωση.

Π . Μου φαίνεται, όπως είπα, ότι δεν είναι καλό, γιατί θα φανεί κακό σε πολλούς από τους ανθρώπους μας. Και γι' αυτό σιωπώ.

Ζ . Μη νομίζετε ότι σε κάποιους θα φανεί κακό, αλλά σε πολλούς θα είναι ωφέλιμο, αν όντως όσα έχουν ακουστεί είναι σίγουρα αληθινά.

Π . Αυτοί οι σοφοί μίλησαν τόσο αληθινά που τίποτα δεν είναι πιο αληθινό.

Ζ . Να είσαι σε εγρήγορση, λοιπόν, μήπως κρύψεις την αλήθεια, αν δεν θέλεις να σηκώσεις αμαρτία και βάρος στην ψυχή σου.

Π . Με τέτοια λόγια που μου μιλάς, με αναγκάζεις να υπακούσω στο θέλημά σου, καθώς θεωρώ ότι αν αυτά που θέλω να σου πω από το στόμα αυτών των σοφών, μάθουν άλλοι από σένα, θα ξέρουν καλύτερα το νόημα. και ο σκοπός αυτών των ανθρώπων, δηλαδή των Ιησουιτών, και στο θέμα αυτό να είμαστε προσεκτικοί απέναντί ​​τους, όσο αυτό μπορεί να επιτευχθεί.

Ζ . Σε παρακαλώ, μην καθυστερείς να εκπληρώσεις το θέλημά μου, όπως οφείλεις, εσύ που είσαι φίλος και καλός Χριστιανός.

Π . Συνάντησα χθες δύο σοφούς ανθρώπους, των οποίων τα ονόματα θα μάθετε αν σας πω. Προς το παρόν όμως δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους. Καθώς μιλούσαν για πολλά διαφορετικά θέματα, ήμουν πολύ χαρούμενος με αυτό που άκουγα. Έφτασαν όμως στο σημείο να μιλούν για θέματα πίστης και γνώριζαν και οι δύο ότι η Ανατολική Εκκλησία, αν και υπέστη πολλές ταραχές από αιρετικούς, πάντα υπερασπιζόταν και στηρίζεται στην Ορθοδοξία. Αλλά είπαν ότι αυτή η Εκκλησία είναι τώρα πολύ ατυχής, γιατί δεν υπηρετεί από σοφούς, αλλά την κυβερνούν ανίδεοι που δεν γνωρίζουν το καθήκον τους όσον αφορά τη διαχείρισή της, και που η μόνη τους φροντίδα είναι η φιλαργυρία και η λεηλασία και η αδικία και τίποτα καλό. σε τέτοιο βαθμό που είπε (ο πρώτος σοφός) "Δεν βλέπω πλέον με ποιον τρόπο μπορεί ο Θεός να βοηθήσει αυτή την Εκκλησία εξαιτίας αυτού, ούτε πώς οι Χριστιανοί μπορούν να δουν οποιοδήποτε όφελος από μια τέτοια Εκκλησία, όπου ο λόγος του Θεού, η αγιότητα, η δικαιοσύνη και καμία απολύτως άλλη αρετή δεν υπάρχει, όπως θα έπρεπε στον Χριστιανισμό» . Αυτό είπε ο πρώτος σοφός, στον οποίο ο άλλος απάντησε λέγοντας ότι "αυτή είναι μια καλή και συνετή θεωρία και μακάρι να υπήρχε τρόπος να τη διορθώσω. Από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, μετά από λίγα χρόνια άρχισε αυτή η αναταραχή σε αυτήν την Εκκλησία, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και αν οι Ανατολικοί πάντα στέκονται και υποστηρίζουν ότι έχουν την Εκκλησία και τους υποστηρίζει η ελπίδα ότι θα στείλει ο Θεός, ίσως την κατάλληλη στιγμή, κάποιος να την καθαρίσει, και αυτή η συνεχής αναμονή παρηγορεί τους φτωχούς ότι έχουν την Εκκλησία, αλλά τώρα κινδυνεύει να εξαφανιστεί, για να μην έχουν τώρα την Εκκλησία οι Ανατολικοί. Αν ρωτήσεις ποιος είναι ο λόγος, σου απαντώ ότι οι Ιησουΐτες χρησιμοποιούν κρυφά όλα τα πονηρεία τεχνάσματα της δικής τους υποκρισίας, με σκοπό τη διάδοση της εξουσίας του Πάπα παντού. Και βρίσκοντας την ευκολία με την οποία μπορούν να δράσουν στην Τουρκία, αφού οι Τούρκοι είναι ένας λαός που δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τις υποθέσεις των χριστιανών -εκτός αν κάποιος τους διαφωτίσει, αλλά παρόλα αυτά πέφτουν εύκολα στην τύφλωση- θεώρησαν ότι αυτή είναι η πιο εύκολη προσέγγιση προς την Ανατολή. Στην αρχή έζησαν στη Χίο, όπου ίδρυσαν σχολείο και προσηλυτίσανε τους μισούς ιερείς και λαϊκούς στις απόψεις και τη θρησκεία τους, περιφρονώντας την [κανονική] τάξη και τα δόγματά μας και υποστηρίζοντας τις παπικές θεωρίες. Από εκεί ήρθαν στην Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκαν στο Γαλατά. Πρώτα πλησίαζαν τα παιδιά, ώστε μέσω αυτών να προσηλυτίσουν τους γονείς τους. Στη συνέχεια, με μυστικές συμβουλές και με οικονομική υποστήριξη, συστήνουν με κάθε τρόπο και προάγουν στην επισκοπή τους λατινόψυχους και άλλους απατεώνες που μορφώθηκαν στη Ρώμη, που παρίσταναν τους υπάκουους στον Πάπα. Έτσι, με την προτροπή και τη βοήθειά τους,[3] . Με τον ίδιο τρόπο πάλι, με υποκίνηση των Ιησουιτών και τη βοήθειά τους, μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως έγινε κάποιος π. Νικόλαος, άνθρωπος μεγάλης απροσεξίας, ανάξιος να ποιμαίνει όχι μόνο ανθρώπους, αλλά και χοίρους [4 ] . Αφήνω έξω τα άλλα του κακουργήματα, γιατί δεν είναι σχετικό να τα αναφέρω. Επειδή όμως διαδίδουν ανοιχτά και χωρίς ίχνος ντροπής ότι είναι παπικοί και ότι ο Πάπας είναι πρώτος και επικεφαλής της Εκκλησίας, γι' αυτό ακριβώς τους στηρίζουν οι Ιησουίτες και τους προάγουν σε αυτούς τους βαθμούς. Αλλά δεν ευθύνονται τόσο όσο αυτός που τους χειροτονεί, δηλαδή ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [5]. Πράγματι, αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος. Τι ξέρεις όμως; Τον έχουν παρασύρει και στις απόψεις τους; Με ψεύτικες υποσχέσεις που του έδωσαν, και όπως εξαπάτησαν τον πατριάρχη Νεόφυτο [6]με χορδές από χάντρες και με μερικές εικόνες τυπωμένες σε χαρτί, και όπως εξαπατούν με τέτοια πράγματα και παρασύρουν τον κόσμο, έτσι μπορεί να ξεγελάσουν με τα ψέματά τους τον παρόντα πατριάρχη. Δεν είμαι όμως βέβαιος γι' αυτό, γιατί όποια κι αν είναι τα λάθη και οι παρανομίες του πατριάρχη, ως προς τις χειροτονίες τέτοιων ανάξιων και μάλιστα λατινόφιλων, γνωρίζει ποιοι είναι. Ας είναι όμως. Τώρα δεν μιλάμε μόνο για τους Ιησουίτες, αλλά για το πώς σχεδιάζουν να μας υποδουλώσουν εντελώς και κάνουν χειροτονίες των δικών τους ανθρώπων και τους κάνουν μέλη της Εκκλησίας μας. Τώρα όμως θα δείτε ότι σε λίγο ακόμη και ένας από αυτούς τους λατινόφρονες σκοπεύει να χειροτονηθεί πατριάρχης, γιατί το Πατριαρχείο στέκεται στην καταβολή του ειδικού φόρου στο τουρκικό κράτος. Οι Ιησουίτες μπορούν επομένως να πετύχουν, γιατί έχουν περισσότερα χρήματα από το πατριαρχείο και τις επισκοπές του. Απλώς δεν χρηματοδοτούν άσκοπα την αλλαγή του Πατριαρχείου. Έτσι, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή γι' αυτούς, θα εγκαταστήσουν έναν λατινόψυχο πατριάρχη της επιλογής τους. Και τότε όλοι εκείνοι οι ιερομόναχοι που περιφέρονται στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και του Γαλατά με κοινό μοναδικό σκοπό να έχουν εκκλησίες στη δική τους δικαιοδοσία (όπου μόνο φαινομενικά δεν θα είναι Ιησουίτες) υπό τον λατινόψυχο πατριάρχη, θα έχουν την πνευματική καθοδήγηση, θα διδάσκουν μαθήματα και δόγματα σε τέτοιο βαθμό που θα ακολουθούσε η πλήρης εκμηδένιση της Ορθοδοξίας της Ανατολικής Εκκλησίας. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι «αυτό δεν έχει γίνει ακόμα», γιατί είναι σίγουρο ότι θα γίνει. Αυτό νομίζω, και νομίζω ότι είναι η χειρότερη από όλες τις καταστροφές, αφού οι αξιωματούχοι της Κωνσταντινούπολης δεν ανησυχούν, αλλά νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους. Από την άλλη, η γνώμη του κόσμου δεν θα έχει σημασία. Επιπλέον, οι πονηροί Ιησουίτες έχουν για μαθητές μερικούς αμαθείς, τους οποίους (με την κακία που τους χαρακτηρίζει) με τόση υποκρισία τους εξαπατούν και τους κάνουν να μοιάζουν με μαϊμούδες, γνωρίζοντας την αδυναμία του μυαλού τους που προέρχεται από την έλλειψη φυσικών προσόντων. . Αλλά τους φροντίζουν για να κερδίσουν την εύνοιά τους, να περιφέρονται στις αγορές και τις εκκλησίες, να διακηρύξουν τη σοφία και την ιερότητα των Ιησουιτών, δελεάζοντας τα καμένα παλικάρια να μαζεύονται κάθε Κυριακή στην εκκλησία των Ιησουιτών, όπως οι τυφλοί παραδίδουν το πρόβατα στους λύκους. Όλα αυτά, αν κάποιος τα σκεφτεί και τα σκεφτεί προσεκτικά,Αυτά ήταν, ω Ζηλωτή, τα λόγια εκείνων των σοφών, που είναι όντως αληθινά, αφού τα είπαν με μεγάλη επίγνωση και τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι είναι τόσο ακριβή και όχι διαφορετικά. Και σου το αποκάλυψα γιατί με πίεσε, ξέρεις.

Ζ . Ευχαριστώ, Φιλάλεθε, που αποκάλυψες εκείνες τις λεπτομέρειες που εγώ ο ίδιος δεν θα μπορούσα να γνωρίζω λεπτομερώς. Το μόνο που βλέπω είναι ότι τα δόγματά μας έχουν αρχίσει να καταπατούνται. Συλλογιζόμουν αυτή την κακία που περιβάλλει την Εκκλησία μας και τις ψυχές μας. Γι' αυτό, σε παρακαλώ, πες μου, συμβούλεψε με: Αξίζει κάποιος να πεθάνει ή και να ρισκάρει τη ζωή του παλεύοντας γι' αυτούς, για να σταματήσει η καταπάτηση των δογμάτων μας και της Εκκλησίας μας;

Π . Δεν είναι καθόλου άστοχη η ερώτησή σου, Ζηλωτή, αφού προέρχεται από τον ζήλο της καρδιάς σου. Αλλά το να πεθάνεις και να βάλεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, όπως λες, λίγα ωφελείς στους άλλους αδελφούς σου. Με τα λόγια και τις πράξεις σου λοιπόν, αγωνίσου, αν μπορείς, να ξυπνήσεις τους Χριστιανούς, εκεί που κοιμούνται, ώστε να αντιληφθούν το λάθος και το κακό που κινδυνεύει να γίνει. Και με αυτόν τον τρόπο είναι εύκολο, αν πράγματι ο Θεός μιλάει στις καρδιές των πιστών, όπως μίλησε στις καρδιές των κυρίων της Βενετίας και έδιωξε τους Ιησουίτες από τα μέρη τους. Έτσι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κι αυτοί, αν δεν τους διώξουν από την Κωνσταντινούπολη, τουλάχιστον βγάλτε τους από την καρδιά τους. Αυτό είναι το κατάλληλο αυτή τη στιγμή και τίποτα άλλο.

Ζ . Καλά τα λες, αλλά δεν ξέρω τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να ξυπνήσω τις καρδιές των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Γι' αυτό, επικαλούμαι όλη σου την καλοσύνη, μάθε με να λέω αυτό που πρέπει.

Π . Μου ζητάτε να κάνω κάτι για το οποίο δεν έχω τα προσόντα να κάνω, δηλαδή να σας υποδείξω τι είναι κατάλληλο να τους πω. Αλλά στην ομιλία σας μην χρησιμοποιείτε τόσα πολλά ρητορικά σχήματα, αλλά απλά πείτε τους την αλήθεια, με τον εξής τρόπο:Έλληνες και γνήσια παιδιά της Ανατολικής Εκκλησίας, αν και βρεθήκαμε χωρίς βασίλειο (είτε λόγω δικών μας σφαλμάτων, είτε από το θέλημα του Θεού, που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει) και χωρίς πλούτη και ανέσεις αυτού του κόσμου, δεν πρέπει τουλάχιστον ποτέ να προδίδουμε την αρχοντιά της ψυχής μας, που με κανέναν άλλο τρόπο δεν προδίδεται, παρά μόνο όταν υποκύπτουμε στα λόγια πονηρών και υποκριτών και αρνούμαστε τα δόγματα των πατέρων μας, ακολουθώντας ξένα δόγματα, που ούτε οι πατέρες μας ούτε εμείς γνωρίζαμε. . Και αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από αυτά που μας προβάλλουν οι λεγόμενοι Ιησουίτες, άνθρωποι που μπορούν με λόγια και έργα να εξαπατήσουν και να κοροϊδέψουν και να παραπλανήσουν σύμφωνα με το σχέδιό τους ολόκληρο τον λαό μας, μέσα στην απλότητα και την άγνοιά μας. Λοιπόν, δεν πρέπει να είμαστε ανόητοι και να προδίδουμε την ευπρέπειά μας εμπιστευόμενοι τέτοιους ανθρώπους. Θυμηθείτε, Έλληνες, τι συνέβη στο παρελθόν και συνειδητοποιήστε καλά ότι οι Λατίνοι δεν ήταν ποτέ φίλοι του έθνους μας. Ο Πάπας και οι υπερασπιστές του ήταν πάντα εχθροί της φυλής μας, επιθυμώντας πάντα την απώλεια του βασιλείου μας, αφού έχουν αποδείξει την κακία τους απέναντί ​​μας σε διάφορες περιπτώσεις. Και για να μην μακρηγορώ, σιωπώ για τα υπόλοιπα, εκτός από ένα πράγμα που θέλω να σας θυμίσω, από το οποίο θα καταλάβετε τις διαθέσεις τους. Την ώρα που ο σουλτάνος ​​Μεχμέτ Β' ήταν σε πόλεμο με την Κωνσταντινούπολη και την είχε αποκλείσει, κάνοντας κάθε κόλπο για να πάρει την Κωνσταντινούπολη, έκανε και το εξής: Πέρασε τέσσερα πλοία (από όπου είναι το Νεόκαστρο) από ξηρά και τα έσυρε στο άλλο μέρος. όπου είναι ο Αρσανάς, με πολύ κόπο και βάσανα, γιατί η αλυσίδα δεν τους άφηνε να περάσουν από τη θάλασσα. Και όταν τους είδαν οι Κωνσταντινουπολίτες, αποφάσισαν να κάψουν τα πλοία τη νύχτα. Και σαράντα νεαροί πρίγκιπες συμφώνησαν να πάνε να κάνουν αυτή την επιχείρηση στο όνομα του Θεού. Και μπήκαν στη βάρκα το βράδυ και ξεκίνησαν. Και οι Λατίνοι, που είχαν τον έλεγχο του Γαλατά, τους είδαν και τους πρόδωσαν στον σουλτάνο Μεχμέτ. Και εκείνοι οι καμένοι ευγενείς, χωρίς να αναλογιστούν πώς είναι προδότες οι Λατίνοι, πήγαν γενναία και έπεσαν σε έτοιμη παγίδα. Και από αυτό η ελπίδα των Ρωμαίων[7]χάθηκε και δεν υπήρχε πλέον καμία πιθανότητα να γλιτώσει η Κωνσταντινούπολη. Από αυτό μπορείτε να καταλάβετε τα συναισθήματα των Λατίνων προς τη δική μας φυλή. Τόσα χρόνια δεν έχουμε δει κανένα σημάδι καλοσύνης από αυτούς και τώρα τα τελευταία χρόνια πιστεύεις ότι θέλουν να κάνουν κάτι καλό για εμάς; Σε καμία περίπτωση! Για κανέναν άλλο λόγο δεν το κάνουν, Έλληνες άντρες, παρά για να μας εξαπατήσουν και να μας κάνουν υποτελείς του Πάπα. Κι αν δεν παρασύρουν τους συνετούς, τα καταφέρνουν με τους επιπόλαιους που ξεγελιούνται σε μια στιγμή. Σαγηνεύουν πρώτα τα παιδιά μας και σταδιακά τους πάντες. Έτσι είναι έξυπνοι οι Ιησουίτες στο να μας κοροϊδεύουν. Όταν μας μιλούν με γλυκά λόγια, κρύβουν το δηλητήριό τους. Όταν μας τιμούν εξωτερικά, τότε μας κοροϊδεύουν από μέσα. Όταν μας διδάσκουν, τότε δοκιμαζόμαστε. Όταν μας δίνουν χάρτινα εικονίδια ή χορδές από χάντρες, με αυτόν τον τρόπο μας παγιδεύουν. Όταν οργανώνουν κωμωδίες ή άλλες θεατρικές παραστάσεις, και μας καλούν να πάμε, μας κατηγορούν περιπαικτικά ότι είμαστε αμόρφωτοι και τρελοί και ανάξιοι. Με όλα αυτά διαπιστώνω, Έλληνες, ότι υπάρχουν πολλοί που συναναστρέφονται μαζί τους, αγνοώντας αυτά τα πράγματα. Αυτό είναι που μου καίει την καρδιά, πώς μας έχει κυριεύσει τέτοια άγνοια, ώστε να μην είμαστε άξιοι να διακρίνουμε το κακό που μας καταδιώκει. Και δεν εννοώ όλους τους Έλληνες, αλλά μόνο όσους συναναστρέφονται με τέτοιους υποκριτές και όργανα του Αντιχρίστου. Θα μου πείτε «αλλά παρέχουν στα παιδιά μας δωρεάν παιδεία, και μας διδάσκουν και το Ιερό Ευαγγέλιο, και γι’ αυτό βλέπουμε την προθυμία τους και μας αρέσει». Τόσα ξέρεις, τόσα κρίνεις και τόσα λες! Δεν ξέρεις όμως πόσος δόλος κρύβει όλη αυτή η προθυμία. Το μάθημα, που είναι χωρίς πληρωμή, είναι από μόνη της πληρωμή, αφού με αυτήν αγοράζουν την ψυχή και τη συνείδηση ​​των παιδιών μας. Η διδασκαλία που σου δίνουν είναι η παγίδα που σου στήνουν. Και οφείλετε, Έλληνες άνδρες, αφήνοντας τα υπόλοιπα, να μην ενθουσιαστείτε γιατί σας διδάσκουν, αλλά να ερευνήσετε αν σας ωφελεί το αντικείμενο της διδασκαλίας τους. Για να το διακρίνει κανείς εύκολα, θα πρέπει ίσως να εξετάσει τρία πράγματα: πρώτον, τι διδάσκουν, δεύτερον, τι πρόθεση έχουν όταν διδάσκουν και τρίτον, ποιος είναι ο τελικός τους στόχος. Στο πρώτο θα δείτε αν διδάσκουν αλήθεια ή ψέμα. Γιατί ξέρω ότι ανακατεύουν και τα δύο μαζί. Όταν, για παράδειγμα, σας λένε ότι ο Χριστός πήρε σάρκα και υπέφερε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε και ανέβηκε για τη σωτηρία μας, σας λένε την αλήθεια. Όταν όμως σου λένε ότι είχε δώδεκα Αποστόλους και πρώτα απ' όλους τον Άγιο Πέτρο, σε αυτό το σημείο η αλήθεια μπερδεύεται. Όταν σας λένε ότι ο Πέτρος έχει τον Πάπα ως διάδοχό του και επομένως ο Πάπας είναι κύριος της Εκκλησίας, αυτό είναι ψέμα. Το ίδιο και για τα υπόλοιπα. Εξαιτίας αυτού πρέπει να προσέχετε τι σας διδάσκουν. Στο δεύτερο πρέπει να αναλογιστείτε την πρόθεσή τους. Επομένως, όταν σου λένε «η εκκλησία της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης είναι μία, και δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ μας», σας το λένε με κακή πρόθεση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι αυτοί, και οι Ιησουίτες και οι υπόλοιποι Λατίνοι, στα βιβλία που γράφουν για τη διδασκαλία, καταγγέλλουν εμάς τους Έλληνες ως σχισματικούς και αιρετικούς, αποστάτες, ψεύτες και κάθε υβριστικό χαρακτηρισμό, και ότι εμείς δεν έχουν την Εκκλησία, αλλά συναγωγή, όπως οι Εβραίοι. Έτσι μας παρουσιάζουν στην Ιταλία και στα δικά τους μέρη και τώρα εδώ μας λένε ότι η Εκκλησία μας και η εκκλησία τους είναι ένα; Αυτό, λοιπόν, το λένε με κακή και πονηρή πρόθεση, ακριβώς επειδή ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται στους κόλπους της τους εκλεκτούς και τους αμαρτωλούς. Έτσι, είναι δυνατόν να νομίζουν ότι εμείς είμαστε οι απορριφθέντες και αυτοί οι εκλεκτοί. Έτσι το λένε κακόβουλα. Κρίνετε το σκεπτικό τους για να καταλάβετε ότι αυτά που λένε είναι ανοησίες. Στο τρίτο, εξετάστε το σκοπό, ποιος είναι ο σκοπός του σχεδιασμού τους. Σκοπός τους είναι να μας οδηγήσουν κάτω από την τυραννία του Πάπα, ώστε να μας εξουσιάζει, να τον αναγνωρίσουμε ως Πρώτο και Κεφαλή, υβρίζοντας τον Χριστό μας και περιφρονώντας την Εκκλησία μας. Πρέπει να το σκεφτείτε αυτό, Έλληνες, και μετά να βγάλετε ένα συμπέρασμα για την καλοσύνη των υποκριτών. Αυτούς που θεωρείς τόσο ταπεινούς, αναστάτωσαν βασίλεια, έκαψαν έθνη, προκάλεσαν αιματοχυσία, δεν έκαναν ούτε ένα καλό και ακόμα περιμένουμε να μας ωφελήσουν ενώ μας μισούν τόσο πολύ; Αφού προσποιούνται, είναι δυνατόν να σκοπεύουν να μας βοηθήσουν; Και είστε τόσο ανόητοι, Έλληνες, που δεν το σκέφτεστε αυτό; Μπορείτε να βρείτε τόσα πολλά παραδείγματα και έχετε ακούσει για την πονηριά τους. Είναι δυνατόν να αφήσεις ανεξέλεγκτους τους εχθρούς σου και των παιδιών σου, τους εχθρούς της σωτηρίας σου, τον λαό σου, τη χώρα σου και την πίστη σου και την Ανατολική Εκκλησία σου; Είναι δυνατόν να αφήσουμε αυτά τα λύματα να διαδώσουν την κακία και τα πονηρά του κόλπα; Μακάρι να μην συμβεί ποτέ αυτό, αγαπητοί μου, παρακαλώ. Βλέπεις τα σκυλιά; Αποφύγετε τα για να μην σας δαγκώσουν! Βλέπεις τους κακούς εργάτες; Απομακρυνθείτε πριν σπάσουν τα αμπέλια από τον αμπελώνα σας! Βλέπετε τη διαίρεση που απειλεί να καταστρέψει την Εκκλησία σας; τα δόγματα σου, η φυλή σου; Μακριά από αυτούς, μακριά από τέτοιες αλληλεπιδράσεις, από τις διδασκαλίες τους, αν δεν θέλετε να σας συμβεί απροσδόκητο κακό, εάν θέλετε να μείνετε σταθεροί στις παραδόσεις χωρίς ταραχές και σύγχυση, με τη μόνη ελπίδα ότι ο Θεός θα μας ελεήσει και παρηγορήστε μας, όταν Αυτός αποφασίσει". Αυτό, ω Ζηλωτή, νομίζω ότι πρέπει να τους πεις αυτή τη στιγμή. Μπορείς όμως να τελειοποιήσεις, αφαιρώντας και προσθέτοντας, ως μελετητής που είσαι, τον πιο χρήσιμο και τον πιο απαραίτητο, ώστε όσοι θα σε ακούσουν να ενημερωθούν με περισσότερη προσοχή.

Ζ. Σας ευχαριστώ για την τόσο σημαντική διδασκαλία σας, την οποία σκοπεύω να σώσω στη μνήμη μου ανέπαφη, όσο μπορώ, χωρίς προσθήκες. Και αν τα καταφέρω με αυτόν τον τρόπο, θα το πω ακριβώς όπως το άκουσα από εσάς, με την ελπίδα να ωφεληθούν πολλοί. Ώρα να φύγουμε, λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού.

Π. Σας εύχομαι καλή επιτυχία στις προσπάθειές σας.

---

[1] The original work (in Greek) was published in Α. Παπαδοπούλου-Κεραμέως, Ανάλεκτα ιεροσολυμιτικής σταχυολογίας, τόμος Α΄, Πετρούπολη, 1891, σ. 220-230.

[2] Μια γειτονιά της Κωνσταντινούπολης.

[3] Πρόκειται για τον Λατινόφιλο Νικηφόρο Μελλίσσηνο Κομνηνό.

[4] Πρόκειται για τον λατινόφιλο Νικόλαο Γοργογύρη, επίσης μαθητή του Ελληνικού Κολλεγίου Ρώμης.

[5] Την εποχή εκείνη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο λατινόφρων Τιμόθεος Β' (πατριάρχης από το 1612 έως το 1620).

[6] Ο Πατριάρχης Νεόφυτος Β' (πατριάρχης από το 1602 έως το 1603 και από το 1607 έως το 1612) ήταν επίσης λατινόφρων.

[7] Οι Έλληνες μέχρι τον 19ο αιώνα αυτοχαρακτηρίζονταν ως Ρωμαίοι.

Πηγή