Τρίτη 25 Απριλίου 2023
ΠΑΠΑ - ΑΡΣΕΝΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1873-1938)
Ο ΝΑΟΣ ΩΣ ΟΙΚΟΣ ΘΕΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ (Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης)
Ὁ Ναὸς ὡς Οἶκος Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης
ΑΛΗΘΩΣ ὁ Ναὸς εἶναι οὐρανὸς ἐπὶ τῆς γῆς· διότι ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ, ὅπου τελεσιουργοῦνται τὰ φρικτὰ Μυστήρια, ὅπου οἱ Ἄγγελοι ὑπηρετοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὅπου ὁ Παντοδύναμος ἀκαταπαύστως δοξάζεται, ἐκεῖ ἀληθῶς εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ οὐρανὸς τῶν οὐρανῶν. Ἄς εἰσέλθωμεν, λοιπόν, εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων μὲ φόβον Θεοῦ, μὲ καθαρὰν καρδίαν, κατὰ μέρος θέτοντες ὅλα τὰ πάθη καὶ πᾶσαν κοσμικὴν φροντίδα, καὶ ἄς σταθῶμεν ἐντὸς αὐτοῦ μὲ πίστιν καὶ εὐλάβειαν, μὲ προσοχὴν βαθεῖαν, μὲ ἀγάπην καὶ εἰρήνην εἰς τὰς καρδίας μας, διὰ νὰ ἀπέλθωμεν ἀπὸ αὐτὸν ἀνακαινισμένοι καὶ τρόπον τινὰ οὐράνιοι· διὰ νὰ ζήσωμεν εἰς τὴν ἁγιότητα τοῦ οὐρανοῦ, ἐλεύθεροι ἀπὸ κοσμικὰς ἐπιθυμίας καὶ ἡδονάς.
Εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ αἱ ἁπλαῖ καὶ πισταὶ ψυχαὶ εὑρίσκονται τρόπον τινὰ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Οὐρανίου αὐτῶν Πατρός· αἰσθάνονται τὴν ἐλευθερίαν, τὴν εὐτυχίαν καὶ τὸ θεῖον φῶς. Ἐκεῖ οἱ χριστιανοὶ προγεύονται τὴν μέλλουσαν Βασιλείαν, ἡ ὁποία ἡτοιμάσθη δι’ αὐτοὺς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, τὴν μέλλουσαν ἐλευθερίαν ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν καὶ τὸν θάνατον, τὴν μέλλουσαν εἰρήνην καὶ μακαριότητα. Πότε ὅμως ἰδιαιτέρως ἔχουν τὴν πρόγευσιν αὐτήν; Ὅταν εἰλικρινῶς ἐξ ὅλης τῆς καρδίας των στρέφωνται πρὸς τὸν Θεόν, προσευχόμενοι πρὸς τὸν Θεὸν καὶ λαμβάνοντες τὴν σταθερὰν ἀπόφασιν νὰ ἀφιερώσουν τὴν ζωήν των εἰς τὸν Θεόν· καὶ ὅταν πράττουν ἔργα ἀρετῆς ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ.
Ἡ πνευματικὴ ἀνακούφισις καὶ μακαριότης, τὴν ὁποίαν δοκιμάζομεν ἐνίοτε ἐν τῷ Ναῷ κατὰ τὴν ἁρμονικὴν ψαλμωδίαν καὶ τὴν καθαρὰν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἀναγνώστου ἤ τοῦ λειτουργοῦντος Ἱερέως, εἶναι πρόγευσις τῆς ἀπείρου μακαριότητος, τὴν ὁποίαν θὰ δοκιμάσουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι αἰωνίως θὰ θεωροῦν τὴν ἀνέκφραστον ἀγαθότητα τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ.
Πρέπει νὰ εἴμεθα ζηλωταὶ τῆς ἁρμονικῆς ψαλμωδίας καὶ τῆς καθαρᾶς ἀναγνώσεως. Ἐπικαλούμενοι τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν προσευχήν μας τοὺς παρακαλοῦμεν εἰς προσευχὴν ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἡ πηγὴ κάθε ἀληθινῆς χαρᾶς, κάθε ἀληθινῆς ἀνακουφίσεως, τῆς σωματικῆς καὶ πνευματικῆς θεραπείας, ἡ πηγὴ τῆς πνευματικῆς δυνάμεως καὶ ἀνδρείας, εὑρίσκεται εἰς τὸν Ναόν· ἐνῷ τὰ θέατρα καὶ αἱ ποικίλαι κοσμικαὶ διασκεδάσεις καὶ παρηγορίαι δὲν ἠμποροῦν ποτὲ νὰ ἀντικαταστήσουν ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ὁ ἀληθὴς Χριστιανὸς ἀντλεῖ ἐν τῶ Ναῷ, ὅπου Αὐτὸς ὁ Θεὸς παρηγορεῖ τὰς ψυχὰς τῶν πιστῶν, ἐκείνων τῶν ὁποίων αἱ καρδίαι εἶναι ἐστραμμέναι πρὸς Αὐτόν, ὅπως ἡ μήτηρ παρηγορεῖ τὸ τέκνον της.
Ἐκ τοῦ Ναοῦ ἐπίσης οἱ ἀποθανόντες προσφιλεῖς μας λαμβάνουν παρηγορίαν καὶ ἀνακούφισιν καὶ τὸν καθαρμὸν ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας των καὶ τὴν συγχώρησιν. Πόσον πρέπει νὰ ἀγαπῶμεν τὸν Ναὸν καὶ πόσον πρέπει νὰ τὸν διακοσμῶμεν! Καὶ κάμνουν τοῦτο ὅσοι ἀναγνωρίζουν τὴν ἀξίαν του· ἡ δὲ Ἐκκλησία προσεύχεται ὑπὲρ αὐτῶν λέγουσα: «Ὑπὲρ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Καὶ παρακάτω: «Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν καρποφορούντων καὶ καλλιεργούντων ἐν τῷ ἁγίῳ καὶ πανσέπτῳ Ναῷ τούτῳ» ἤ «ἁγίασον τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Σου· ἀντιδόξασον αὐτοὺς τῇ θεϊκῇ Σου δυνάμει».
(Ἁγίου Ἰωάννου Πρωθιερέως τῆς Κροστάνδης, Ἡ ἐν Χριστῷ Ζωή, ἐκδ. «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 102-103).
Δευτέρα 24 Απριλίου 2023
Κυριακή 23 Απριλίου 2023
ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)
Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει,
καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Χριστὸς Ἀνέστη!
Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!
Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο.
Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τί λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανή, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του.
Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα τῆς ταραχῆς, τῆς ἀνησυχίας, τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς τύψης, τοῦ σκοταδιοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες. Τὴν τρίτη ἡμέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας, οἱ Μυροφόρες εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ἔσπευσαν νὰ μοιραστοῦν τὴ χαρά τους μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Ἐκεῖνοι, ὅμως, δυσκολεύονταν νὰ πιστέψουν σὲ ἕνα τόσο μεγάλο γεγονός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμείνουν βυθισμένοι στὸ σκοτάδι. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, μὲ τὶς πόρτες νὰ εἶναι κλειδωμένες, ἐμφανίσθηκε μπροστά τους ὁ Χριστός, δίνοντάς τους αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε ἡ ψυχή τους, τὴν Εἰρήνη. Φύγανε τότε καὶ οἱ λογισμοὶ καὶ ὁ φόβος καὶ ἡ λύπη, ἐνῶ ἡ Χαρὰ ἁπλώθηκε παντοῦ.
Ὡστόσο, τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο ἀπόγευμα, ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὁ Θωμᾶς. Κατὰ Θεία Οἰκονομία, δὲν ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ βιώσει μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου. Στὶς δικές τους μαρτυρίες, ἐκείνος ἀπαντοῦσε μὲ τὴν δυσπιστία του: ἐὰν δὲν Τὸν δῶ Ἀναστημένο, ἐὰν δὲν ἀγγίξω μὲ τὰ χέρια μου τὴν πλευρὰ καὶ τὰ χέρια Του, δὲν θὰ πιστέψω! Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως, νὰ κηρύξω τὴν Ἀνάσταση στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ κάνω αὐτό, θέλω νὰ δῶ. Θέλω προσωπικὴ ἐμπειρία. Θέλω νὰ ζήσω τὴν Ἀνάσταση γιὰ νὰ κηρύξω Ἀνάσταση καὶ νὰ δώσω καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα ἄν χρειαστεῖ.
Αὐτὸ ἦταν τὸ σκεπτικὸ τοῦ Ἀποστόλου.
Ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν πάλι οἱ Μαθητὲς ἦταν κλεισμένοι στὸ σπίτι, μὲ τὸν Θωμᾶ νὰ εἶναι μαζί τους αὐτὴ τὴ φορά, ὁ Ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν πάλι στάθηκε ἀνάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Φαντασθεῖτε τί χαρὰ ἔνιωσαν οἱ Ἀπόστολοι ποὺ Τὸν εἶδαν ξανά, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἦταν μαζί τους ὁ ἀδελφός τους, ὁ Θωμᾶς. Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἀκούει τὰ αἰτήματα τῶν δούλων Του, ἀνταποκρινόμενος θετικὰ στὸ καρδιακὸ αἴτημα τοῦ Θωμᾶ, καταδέχθηκε νὰ Τὸν ψηλαφήσει προκειμένου νὰ πεισθεῖ περὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ψηλάφησε ὁ Θωμᾶς καὶ μὲ χαρὰ ὁμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»!
Αὐτὴ ἡ ὁμολογία κατάργησε τὴν ἀμφιβολία τῆς Ἀναστάσεως. Ἤξερε ὁ Χριστὸς ὅτι ἑμεῖς ὡς ἄνθρωποι, δύσκολα μποροῦμε νὰ πιστέψουμε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, φρόντισε τὸ μεγαλύτερό Του θαῦμα, αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι Θεός, νὰ τὸ ὑποστηρίξει μὲ πολλὰ ἱστορικὰ καὶ ἔγκυρα στοιχεῖα. Ἕνα ἐκ τῶν στοιχεῖων ποὺ ἔδωσε ἀπὸ τὴν πολλή Του φιλανθρωπία, ἦταν ἡ κοσμοσωτήρια ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Δὲν ἦταν ὁ Ἰησοῦς μόνο ἄνθρωπος. Ἄν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, θὰ τελείωνε στὸν Σταυρό. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καὶ Ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός. Γιὰ αὐτό, ὁ σωματικὸς θάνατος γιὰ Αὐτὸν δὲν ἦταν τὸ τέλος, ἀλλὰ τὸ μέσον κατάργησης τοῦ θανάτου καὶ κυριαρχίας τῆς Ζωῆς.
Ἐνῶ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ τὰ δεχόμαστε μὲ καρδιακὴ πίστη, δίχως ἐξέταση, τὴν Ἀνάσταση, μποροῦμε νὰ τὴν ἐξετάσουμε μὲ λογικὰ στοιχεῖα. Πολλοὶ ἐπιστήμονες, ἄλλοτε δεδηλωμένοι ἄθεοι, ἐπιχείρησαν νὰ μελετήσουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως μὲ βάση τὰ στοιχεῖα, προκειμένου νὰ τὴν ἀποδείξουν ἄκυρη, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἐξέταση τῶν στοιχεῖων διαπίστωσαν ὅτι ὄντως ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀκόμη καὶ ἡ ζωὴ τῶν πρώην ἀθέων ἀπέκτησε νόημα καὶ Φῶς.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο αὐτὲς τὶς σαράντα ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους ἑορτάζουμε, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιὰ ἑμᾶς τὸ κέντρο τῆς πίστεώς μας, εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι τὸ κίνητρό μας νὰ ἐργαστοῦμε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ, εἶναι τὸ φάρμακο στὴ λύπη, εἶναι τὸ ἐλαφρυντικὸ τοῦ Σταυροῦ μας. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος, μόνο μὲ σκοτάδι καὶ μὲ ψέμα γεμίζει τὴν ψυχή. Γιὰ αὐτό, πειθόμενοι στὴν ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ, ἄς προσέλθουμε κὶ ἑμεῖς νὰ λάβουμε Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός!
Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
Δευτέρα 17 Απριλίου 2023
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΝΩΤΙΚΟ» ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ | Ὁ Κων/νος Παλαιολόγος |
Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).
Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα, ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.
Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό. Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει. Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.
Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου
Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο πατέρες προσωρινά στήν Αἶνο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα, προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.
Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρίν τόν ἡρωικό θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος, ὅταν δέν ἦρθε ἡ δυτική βοήθεια, κατάλαβε τό τραγικό του λάθος, καί μέσα στήν Ἁγία Σοφία, τήν τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση ἀπό τὸν Θεό καί ἀνθρώπους καί ἥσυχος τήν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καί ἐθνομάρτυς, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος γι΄ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ συνήθιζε νά τόν ἀποκαλεῖ μετά τήν ἡρωική θυσία του μέ δάκρυα στά μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».
Αὐτός ἦταν ὁ λόγος λοιπόν πού, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καί μετά πέρασαν στήν Μακεδονία. Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπό τούς ἐπιδραμόντες ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.
Ὁ τελικός προορισμός τους ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καί μαρτὐρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.
Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρέσβευσατε ὑπὲρ ἡμῶν
Σημείωσις: Η Προδοσία της Πίστεως που κορυφώθηκε με το προδοτικό συλλείτουργο στην Αγία Σοφία ήταν που οδήγησε και στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μετά από χίλια χρόνια που παρέμενε Απόρθητη, με την προστασία του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, Κυρίας Θεοτόκου. Ας τα βλέπουν αυτά οι ταγοί της Εκκλησίας και ας προβληματίζονται για τις κινήσεις τους, στα θέματα της Πίστεως.
Στήκετε και κρατήτε τας παραδόσεις...
Σάββατο 15 Απριλίου 2023
ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ 2023
Ἀριθμός Πρωτ. 3243
Ἐν Ἀθήναις, 23 – 03 / 05 – 04 – 2023
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Τὰ Μέλη
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀμερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ
Παρασκευή 14 Απριλίου 2023
ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΘΡΗΝΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)
«Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕμνους ἐξοδίους, προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ»
Ἐλάτε ὅλοι, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ἐλάτε νὰ προσφέρουμε ἐξόδιους ὕμνους στὸν Κτίστη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς. Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος τόσο μᾶς ἀγάπησε, ὥστε ἄν καὶ ἀπολάμβανε τὴν οὐράνια μακαριότητα, καταδέχθηκε, παραμένοντας Θεός, νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ γίνει σὰν ἑμᾶς. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος, μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἐξορία του ἀπὸ τὸν Παράδεισο, συζεύχθηκε τὸν θάνατο. Ὁποιαδήποτε πράξη του, ὁποιαδήποτε χαρούμενη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁποιοσδήποτε κόπος καὶ μόχθος ὑπὲρ τοῦ καλοῦ, γινόταν συντρίμμια μὲ τὴν ἔλευση τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὅλα ἀπέβαιναν γιὰ τὸν ἄνθρωπο μάταια. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ἀμετανοησία του ἐξασφάλισε τὸν θάνατο, δὲν ἦταν πλασμένος γιὰ αὐτόν. Δὲν πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ γίνεται «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» καὶ κάθε2 του στόχος νὰ λαμβάνει τέλος μὲ τὸν θάνατο. Ἀντιθέτως, πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ εἶναι μέτοχος τῆς χαρᾶς Του, καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος∙ γιὰ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ξανὰ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωή.
Ὡστόσο, γιὰ τὸν σκοπό αὐτό, ὁ μεγαλύτερος ἀνατροπέας τῆς ἱστορίας δὲν ἐπέλεξε κάποιον εὔκολο καὶ ἄνετο τρόπο. Ὁ Ὑιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Ἀνάρχου Πατρὸς καὶ ὅδευσε μὲ ταπείνωση καὶ ἀφοσίωση τὸν δύσκολο καὶ τραχὺ δρόμο τοῦ σωματικοῦ θανάτου, τοῦ ὀφειλομένου στὴν ἀχαριστία καὶ τὸν φθόνο τοῦ πλάσματός Του. Ἐκεῖνος ποὺ χάρισε τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, Ἐκεῖνος ποὺ ἀνόρθωσε τοὺς παραλύτους, ποὺ θεράπευσε τοὺς λεπρούς, ποὺ μέχρι καὶ νεκροὺς ἀνέστησε, καταδέχθηκε ἀπὸ εὐεργετημένα χείλη νὰ ἀκούσει τὸ «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν». Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς ἐπίγειας πορείας Του, δὲν κάλεσε τοὺς Ἀγγέλους Του νὰ Τὸν προστατέψουν, οὔτε σκέφθηκε νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας μπροστὰ στὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ἀχαριστίας, ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀνεξικακία συνέχισε τὴ σωτηριολογικὴ πορεία γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν πραγματικὰ τὴν σωτηρία τους, τὸν Παράδεισό τους. Ἐνεπτύσθη, ἐνεπαίχθη, ἐσταυρώθη καὶ τώρα ἰδού, κεῖται ἐν τῷ τάφῳ. Τὰ λόγια περιττά, δὲν μποροῦν νὰ περιγράψουν τὸ μυστήριο. «Ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται». Λύπη διακατέχει τὶς ψυχὲς ὅλων μας ὅταν βλέπουμε τὸν Γλυκύτατο Χριστό μας ξαπλωμένο στὸν Τάφο. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ἀνατρεπτικός! Τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ κτίση δακρύζει ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ θεάματος, Ἐκεῖνος εἶναι στὸν Ἅδη καὶ τὸν συντρίβει! Εἶναι ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς χαρίζει τὴν Ζωή! Εἶναι στὸν Τάφο, καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Τάφο σκορπίζει τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς. Παιδιά μου, μᾶς λέει, θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν θάνατο!
Ἡ παραμονή Του στὸν Τάφο εἶναι πρόσκαιρη. Γρήγορα θὰ ἐξέλθει γιὰ νὰ δώσει στοὺς ταραγμένους Μαθητές Του τὴν Εἰρήνη, στὶς φοβισμένες Μυροφόρες τὴν Χαρά, καὶ σὲ ὅλους ἑμᾶς τὴν Ἐλπίδα ὅτι μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τίποτα κακὸ δὲν ἔχει πιὰ ἰσχὺ πάνω μας, τίποτα δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει.
Ἡ Ἀνάστασή Του θὰ γίνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ αἰτία νὰ ἑορτάσουμε. Καὶ ὅσο ἑμεῖς θὰ ἑορτάζουμε τὴν νίκη τῆς Ζωῆς, κάποιοι ἄλλοι, οἱ διαχρονικοὶ σταυρωτές Του, συμφιλιωμένοι μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο τέλος, θὰ συνεχίσουν νὰ Τὸν πολεμοῦν. Θὰ συνεχίσουν νὰ πολεμοῦν ἕναν -γιὰ αὐτοὺς- «νεκρὸ ἄνθρωπο», ἀποδεικνύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ζεῖ, διότι ἄν δὲν ζοῦσε δὲν θὰ Τὸν πολεμοῦσαν.
Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσέξουμε. Καθὼς θὰ ἑορτάζουμε τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει θάνατος, νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε ἐξαιτίας τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ μας. Ὅπως ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε κάνοντας ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἔτσι καὶ ἑμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ὑπακοῦμε στὸ Θεῖο Θέλημα καὶ νὰ θυσιαζόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἅλλο, ἔχοντας ὡς θεμέλιο στὴ ζωή μας τὴν Ἀγάπη καὶ τὴ Συγχώρεση.
Ὁ Χριστὸς εἶναι Ζωὴ καὶ μᾶς δίνει τὴν Ζωή. Ἀλλὰ νωρίτερα, μᾶς ρωτᾶ: «Θέλεις νὰ Ἀναστηθείς; Θὰ ὑπομείνεις τὸν Σταυρό σου». Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ ἀναστάτωση καὶ φοβᾶται τὸ αὔριο, ἔχουμε καθῆκον νὰ συσπειρωθοῦμε ἀκόμη περισσότερο καὶ νὰ συσπειρωθοῦμε γύρω ἀπὸ τὴν Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία. Μόνο αὐτή, ἡ μεγάλη εὐεργέτρια τῆς Πατρίδας μας, μπορεῖ νὰ γεμίσει τὴν ζωή μας μὲ Φῶς. Γιὰ ὅσους ἀμφισβητοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐεργέτρια τῆς Ἑλλάδας μας, τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ εὐσεβὴς λαός μας, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις ἀποκαθήλωσης τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων τῆς πίστεώς μας, συγκεντρώνεται τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ ἀποδώσει ὕμνο στὸν Ζωοδότη Χριστό.
Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ἡ ἀπελπισία κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ Ἅγιο Φῶς, ἄσχετα μὲ τὶς ἀμπελοφιλοσοφίες τῶν ἄγευστων τῆς Ζωῆς, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ θὰ ἐξέλθει τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ νὰ φωτίσει καὶ νὰ θερμάνει τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ θέλουν.
Εὔχομαι ὁ Ζωοδότης Χριστὸς νὰ δίνει σὲ ὅλους σας τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Εἰρήνη! Ἔχετε τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου.
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος