ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 11ο)

 Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς

11. Η ανάπτυξη της καρδιάς

Αισθητικό συναίσθημα. Η σχέση του Χριστιανισμού με την αισθητική.
Η σύνδεση ομορφιάς και ηθικής.

Ας στραφούμε τώρα στο ζήτημα της ανάπτυξης της καρδιάς στον άνθρωπο.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, από την καρδιά κατανοούμε την ικανότητά μας να νιώθουμε ευχάριστα και δυσάρεστα. Αυτές οι αισθήσεις είναι διαφόρων ειδών, από τις κατώτερες, οργανικές (για παράδειγμα, γλυκύτητα, πικρότητα, τραχύτητα κ.λπ.), μέχρι τα υψηλότερα (για παράδειγμα, αισθητικά αισθήματα, ηθικά, θρησκευτικά κ.λπ.), και αυτά τα ανώτερα αισθήματα ονομάζονται επίσης συναισθήματα. Η εκπαίδευση της ανθρώπινης καρδιάς συνίσταται ακριβώς στην ανάπτυξη αυτών των συναισθημάτων σε αυτήν. Ας σταθούμε σε ένα από αυτά τα συναισθήματα -το αισθητικό συναίσθημα.

Αισθητικό συναίσθημα ονομάζεται η αίσθηση του ωραίου -η ικανότητα ενός ανθρώπου να βλέπει και να κατανοεί, να ενθουσιάζεται και να θαυμάζει κάθε ομορφιά, οτιδήποτε ωραίο, όπου και σε όποια μορφή παρουσιάζεται. Ένας τέτοιος θαυμασμός για την ομορφιά μπορεί είτε να φτάσει σε μια θυελλώδη, φλογερή έκσταση (για παράδειγμα, η ποιητική ωδή «Εσέ, Θεέ, δοξάζουμε»[1] στην εκκλησιαστική υμνωδία), είτε να μετατραπεί σε ένα ήσυχο, ήρεμο, βαθύ συναίσθημα (για παράδειγμα, μια ελεγεία ή το ποιητικό ειδύλλιο «Φως ιλαρόν» στην Ακολουθία). Έτσι, το αισθητικό συναίσθημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιδέα του ωραίου, με την ιδέα της ομορφιάς, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι: τι είναι ομορφιά;

Αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί με διάφορους τρόπους. Η καλύτερη απάντηση πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι η εξής: η ομορφιά είναι μια πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του περιεχομένου και της μορφής μιας δεδομένης ιδέας. Όσο πιο υπέροχο είναι το περιεχόμενο αυτής της ιδέας και όσο πιο καθαρή, πιο εμφανής και πιο τέλεια είναι η μορφή με την οποία μεταδίδεται αυτή η ιδέα, τόσο περισσότερη ομορφιά θα υπάρχει εδώ, τόσο πιο όμορφο θα είναι αυτό το φαινόμενο. Και, φυσικά, ο Χριστιανισμός βλέπει την ύψιστη ομορφιά στον Θεό, στον οποίο βρίσκεται η πληρότητα κάθε ομορφιάς και τελειότητας.

Το αισθητικό συναίσθημα είναι εγγενές σε κάθε άτομο έως ένα βαθμό, αλλά απέχει πολύ από το να αναπτύσσεται πάντα σωστά και πλήρως. Η σωστή ανάπτυξη και κατεύθυνσή του επιτυγχάνεται μέσω της ανακάλυψης της ικανότητας ενός ανθρώπου να αξιολογεί σωστά αυτό ή εκείνο το φαινόμενο ή ένα έργο τέχνης. Ένας αισθητικά μορφωμένος άνθρωπος θα μπορεί να βρει χαρακτηριστικά τελειότητας και ομορφιάς σε μια καλή εικόνα, μια μουσική σύνθεση ή ένα λογοτεχνικό έργο. Ο ίδιος θα καταλάβει και θα εκτιμήσει και θα μπορέσει να εξηγήσει σε άλλον, τι ακριβώς είναι όμορφο σε αυτό το έργο τέχνης, ποιο είναι το περιεχόμενό του και με ποια μορφή μεταδίδεται εδώ.

Ο Χριστιανισμός ξέρει να εκτιμά και να αγαπά την ομορφιά. Και βλέπουμε την ομορφιά στον Χριστιανισμό παντού: και στην οικοδόμηση των ναών και στην Λατρεία και στην εκκλησιαστική μουσική και στην εικονογραφία. Ταυτόχρονα, είναι αξιοσημείωτο ότι η ομορφιά στη φύση αγαπήθηκε και εκτιμήθηκε από τους πιο αυστηρούς ασκητές μας, που εγκατέλειψαν εντελώς τον κόσμο. Έτσι ήταν στην αρχαιότητα (Μέγας Βασίλειος και άλλοι άγιοι Πατέρες), έτσι ήταν και στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Όλα τα καλύτερα ρωσικά Μοναστήρια ιδρύθηκαν σε περιοχές που διακρίνονται για την ομορφιά τους, η οποία προσέλκυσε τους ιερούς ιδρυτές και ασκητές αυτών των Μοναστηριών σε εκείνα τα μέρη και ευχαρίστησε όλους τους προσκυνητές και τους επισκέπτες χωρίς εξαίρεση[2].

Έτσι εκδηλώνεται το λαμπρό πνεύμα του Χριστιανισμού στη σχέση του με κάθε τι πραγματικά όμορφο. Στο ίδιο το Ευαγγέλιο, βλέπουμε πώς ο Σωτήρας Χριστός αντιμετωπίζει με αγάπη και προσοχή το κρίνο του αγρού, τα πουλιά του ουρανού, τη συκιά και το αμπέλι. Και ακόμη και στην προχριστιανική αρχαιότητα, ο άγιος προφητάναξ Δαβίδ, αναλογιζόμενος την ομορφιά και το μεγαλείο της δημιουργίας του Θεού, αναφώνησε: «Εσύ δημιούργησες όλη τη σοφία, δόξα σε Σένα, Κύριε, που δημιούργησες τα πάντα»[3].  Και σε άλλους Ψαλμούς, αναφερόμενος στη φύση, σαν σε κάτι το ζωντανό και συνειδητό, είπε: «Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον[4]… αἰνεῖτε αὐτὸν ἥλιος καὶ σελήνη, αἰνεῖτε αὐτὸν πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς[5]».

Αλλά, φυσικά, ο Χριστιανισμός μπορεί να αναγνωρίσει ως αληθινά όμορφο μόνο αυτό που όχι μόνο ικανοποιεί τις αισθήσεις μας με την ομορφιά και τη χάρη της μορφής του, αλλά είναι επίσης ηθικά πολύτιμο και καλής ποιότητας. Η αληθινή ομορφιά πάντα εξυψώνει, εξευγενίζει, φωτίζει την ανθρώπινη ψυχή και θέτει μπροστά της τα ιδανικά της αλήθειας και της καλοσύνης. Και ο Χριστιανός ποτέ δεν θα αναγνωρίζει την ομορφιά μίας εικόνας ή ενός έργου τέχνης, το οποίο -ακόμη και άριστα εκτελεσμένο κι αν είναι- δεν καθαρίζει και δεν φωτίζει την ψυχή του ανθρώπου, αλλά την χυδαιοποιεί και την μολύνει…

(Συνεχίζεται)

---

[1] Πρόκειται για τον γνωστό αρχαίο ύμνο «Те Deum laudamus» που αποδίδεται στον Άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων. Μπορείτε να τον ακούσετε εδώ σε παραδοσιακή ρωσική ερμηνεία από το περίφημο μοναστήρι του Βαλαάμ: https://www.youtube.com/watch?v=c2aCG3QqTY4

[2] Ας θυμηθεί κανείς και τα δικά μας Μοναστήρια στο Άγιον Όρος, στα Μετέωρα και σε άλλες περιοχές που διακρίνονται για την φυσική ομορφιά τους.

[3] Εδώ ο Άγιος Φιλάρετος αντιγράφει τους δύο τελευταίους στίχους από τον -βασισμένο στους Ψαλμούς του Δαβίδ- θρησκευτικό ύμνο «Благослови, душе моя» (Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον) του μεγάλου Ρώσου μουσικού Σεργίου Ραχμάνινοφ (+1943).

[4] Ψαλ. ρν΄ 6.

[5] Ψαλ. ρμη΄ 3.

Πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ 2022 (Ομιλία π. Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ εἶναι παραβολὴ καὶ ὁμοιάζει μὲ αὐτὴν ποὺ ἀναγνώσθηκε τὴν ΙΔ΄ Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστή. 

               Κάποιος ἄνθρωπος ἐτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. Ὅταν ὅλα ἦταν ἔτοιμα, εἶπε στὸν δοῦλο του νὰ ἐνημερώσει τοὺς καλεσμένους γιὰ νὰ προσέλθουν νὰ εὐφρανθοῦν. Αὐτοί, τότε, ἐπικαλέσθηκαν διάφορες δικαιολογίες γιὰ νὰ ἀπουσιάσουν. Ἄλλος ἔπρεπε νὰ πάει στὸ νέο του χωράφι, ἄλλος νὰ δοκιμάσει τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ποὺ μόλις ἀγόρασε καὶ ὁ τρίτος παντρεύτηκε, γιὰ αὐτὸ καὶ ἀδυνατοῦσε νὰ προσέλθει. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ δοῦλος ἀνέφερε αὐτὰ στὸν κύριό του, ἐκεῖνος ὀργίσθηκε καὶ τοῦ εἶπε νὰ βγεῖ γρήγορα στὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλης καὶ νὰ μαζέψει στὸ δεῖπνο τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους ποὺ θὰ συναντοῦσε. Ἔγινε πράγματι αὐτό, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἀκόμη χῶρος στὸ  τραπέζι. Τότε, ὁ οἰκοδεσπότης προστάζει τὸν ὑπηρέτη νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀναγκάσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσέλθουν, γιὰ να γεμίσει τὸ σπίτι.  Κλείνει δὲ ἡ περικοπὴ μὲ τὸν οἰκοδεσπότη νὰ διαβεβαιώνει ὅτι πολλοὶ εἶναι καλεσμένοι, λίγοι, ὅμως, οἱ ἐκλεκτοί. 

               Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πραγματοποιεῖ τὸ μεγάλο δεῖπνο εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας. Τὸ δὲ δεῖπνο συμβολίζει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Θεία Λειτουργία. Ὁ δοῦλος ποὺ ἐκτελεῖ τὶς διαταγὲς τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Μονογενῆ Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν Χριστό μας. Τόση ἀγάπη θρέφει γιὰ ἑμᾶς ὁ Θεός, ὥστε νὰ καταδεχθεῖ νὰ γίνει «ὁ δοῦλος» γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μακάρι νὰ ἔχουμε τὴν πνευματικὴ ὠριμότητα γιὰ νὰ κατανοοῦμε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Τότε καὶ ἑμεῖς θὰ γίνουμε δοῦλοι γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων μας μιμούμενοι τὸ παράδειγμα Ἐκείνου, χωρίς, ὅμως, νὰ εἴμαστε δοῦλοι. Μὰ οὔτε ὁ ἴδιος μᾶς θεωρεῖ δούλους. Σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ὁποία ὁ Ἴδιος μᾶς χορήγησε, μᾶς θεωρεῖ παιδιά Του καὶ φίλους Του καὶ θέλει νὰ μοιραστεῖ μαζί μας τὴν χαρά Του. Ὄχι, ὅμως, μόνο αὐτήν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή Του θέλει νὰ μοιρασθεῖ μὲ ἑμᾶς. Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ αὐτὴν; 

               Ἄν θεωροῦμε τόσο μεγάλη τιμὴ τὸ δεῖπνο στὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ κάποιος ἐπίσημος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κανονίζουμε ἔτσι τὸ πρόγραμμά μας ὥστε ὁπωσδήποτε νὰ παραστοῦμε, πολὺ μεγαλύτερη τιμὴ πρέπει νὰ θεωροῦμε τὸ δεῖπνο ποὺ παραθέτει ὁ Θεὸς πρὸς ἑμᾶς καὶ πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ θυσιάζουμε κάποια πράγματα γιὰ νὰ παραστοῦμε σὲ αὐτό. Τὸ πρῶτο δεῖπνο εἶναι ἐπίγειο καὶ φθαρτό. Χορταίνει τὸ σῶμα μας μόνο γιὰ λίγη ὥρα. Τὸ δεύτερο δεῖπνο εἶναι ἐπουράνιο καὶ ἄφθαρτο. Χορταίνει τὴν ψυχή μας αἰώνια. Τὸ γήινο δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζουν οἱ ὑπηρέτες. Τὸ μεγάλο θεϊκὸ δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζει ὁ ἴδιος ὁ οἰκοδεσπότης, ὁ Θεός. Ὑπηρέτης δεύτερος δὲν ὑπάρχει. Εἶναι μόνο Αὐτός. Τὸ συγκλονιστικότερο, ὁ Ἴδιος εἶναι καὶ ἡ τροφὴ καὶ ἡ πόση. Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ γίνονται μὲ τὶς λειτουργικὲς εὐχὲς καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σῶμα καὶ Αἵμα Χριστοῦ.  Δὲν εἶναι λίγες οἱ μαρτυρίες ἀνθρώπων εὐλαβῶν οἱ ὁποῖοι εἶδαν ὡς Βρέφος τὸν Δεσπότη Χριστὸ στὸ Ἅγιο Δισκάριο. Γιατί, ὅμως, ὁ Κύριος παραθέτει σὲ ἑμᾶς αὐτὸ τὸ ἱερὸ τραπέζι; Μήπως ἔχει νὰ ἐξασφαλίσει κάποιο προσωπικὸ ὄφελος; Μὴ γένοιτο. Δὲν μᾶς ἔχει ὁ Χριστὸς ἀνάγκη. Ἑμεῖς  Τὸν ἔχουμε. Μᾶς καλεῖ σὲ αὐτὸν τὸν μυστικὸ δεῖπνο γιὰ νὰ μᾶς κάνει σύσσωμους καὶ σύναιμους μὲ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας. Θέλει ὁ Κύριος τὴν ἑνότητα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συνάνθρωπό του, διότι αὐτὴ ἡ ἑνότητα ἐξαλείφει κάθε κίνδυνο, στερεώνει τὴν εἰρήνη καὶ προμηνύει τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία. 

        Δὲν εἶναι ἀξιοζήλευτος ἐκεῖνος ποὺ μετέχει στὸ θεϊκὸ δεῖπνο; Ἀσφαλῶς. Πῶς μποροῦμε νὰ συμμετάσχουμε κὶ ἑμεῖς; Μήπως πρέπει νὰ ἐτοιμάσουμε κάτι ἀπὸ τὸ σπίτι γιὰ νὰ συνεισφέρουμε στὸ τραπέζι; Μήπως πρέπει νὰ πληρώσουμε τὴν εἴσοδο; Ὄχι. Ἡ εἴσοδος εἶναι ἐλεύθερη καὶ τὸ τραπέζι εἶναι ἔτοιμο κατὰ πάντα. Δὲν ἀπαιτεῖται κανένας κόπος ἀπὸ μέρους μας. Τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκληση. Κι ὅμως, κάτι τόσο ἁπλὸ δὲν γίνεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν τόσο τιμητικὴ πρόσκληση, ὅπως βλέπουμε στὴν παραβολή.

               Ὁ πρῶτος προσκεκλημένος φέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ λείψει τὸ ὅτι ἀγόρασε ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ τὸ ἐπισκεφθεῖ. Ἡ περίπτωση αὐτὴ ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ἐργασία πάνω ἀπὸ ὅλα. Ἐνῶ ἡ ἐργασία εἶναι ἕνα μέσο τὸ ὁποῖο ἀποσκοπεῖ στὴν αὐτοσυντήρησή μας, ἐκεῖνος τὴν θεωρεῖ ὡς αὐτοσκοπό, μὲ ἀποτέλεσμα ὄχι νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ ζεῖ, ἀλλὰ νὰ ζεῖ γιὰ νὰ ἐργάζεται, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζει ὅλο καὶ περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά. Αὐτὰ τὰ ὑλικὰ εἶναι ἡ λατρεία του καὶ τὸ μόνο ποὺ τοῦ δίνει μία ψεύτικη παρηγοριά. Ἐνῶ δῆθεν ἐργάζεται γιὰ νὰ θρέψει τὰ παιδιά του, τελικὰ οὔτε κὰν σχετίζεται μὲ αὐτά. Στὰ γεράματά του μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ἀπέτυχε καὶ ὅτι στερήθηκε τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς, ὡς δοῦλος τῆς ἐργασίας. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

           Ὁ δεύτερος προσκεκλημένος, ἐπικαλεῖται τὴν πρόσφατη ἀγορὰ πέντε ζευγαριῶν βοδιῶν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐρμηνεύουν τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ὡς τὶς πέντε αἰσθήσεις. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς προσπαθεῖ νὰ γεμίσει τὰ κενὰ τῆς ψυχῆς του μὲ τὶς ἡδονικὲς καὶ ἀκάθαρτες εἰκόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ἀκούσματα καὶ ψιλαφήσεις. Ὡστόσο, ἡ ψυχὴ δὲν γεμίζει, ἀλλὰ ἀποκτᾶ μεγαλύτερα κενά, καθίσταται ἕνας «κάλαθος τῶν ἀχρήστων». Ὁ δοῦλος τῆς σάρκας καθιστᾶ κέντρο τῆς ζωῆς του τὶς σωματικὲς ἠδονές. Εἶναι, ὅμως κέντρο αὐτὲς οἱ ἠδονές; Ἄν ἦταν ὄντως κέντρο, θὰ διαρκοῦσαν γιὰ πάντα. Αὐτές, ὅμως, μαραζώνουν μὲ τὴν φθορὰ τοῦ χρόνου. Ὁ ἄνθρωπος κάποια στιγμὴ χάνει τὴν δυνατότητα νὰ μετέχει τῶν ἠδονῶν αὐτῶν. Ἐπομένως, μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ὅλη του ἡ ζωὴ ἦταν βυθισμένη στὴν πλάνη. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

             Ὁ τρίτος ἀναφέρει στὸν δοῦλο: γυναίκα νυμφεύθηκα, γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἔλθω. Ἀναφέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ ἀπουσιάσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κάτι τὸ ὁποῖο ὁ Ἴδιος ὁ Οἰκοδεσπότης Θεὸς ἔχει εὐλογήσει, τὸν γάμο. Ὁ Θεὸς δὲν ἐτοίμασε τὸ δεῖπνο μόνο γιὰ τοὺς ἀγάμους, ἀλλὰ γιὰ ὅλους. Εἶναι, λοιπόν, εὐπρόσδεκτη ὅλη ἡ οἰκογένεια. Δυστυχῶς, κάποιοι γονεῖς ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους στὸ μπαλέτο, στὸ πιάνο, στὰ γυμναστήρια γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐκγύμναση τῆς ψυχῆς ποὺ προσφέρει τὸ πνευματικὸ γυμναστήριο, ἡ Ἐκκλησία. Μεριμνοῦν γιὰ ὅλα, ἀλλὰ στὸ τέλος τὰ παιδιὰ στεροῦνται τὸ βασικότερο ἀγαθό, τὴν τροφή. Ὄχι τὴν ὑλική, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ χρειάζεται ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ μένει ζωντανή, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἵμα τοῦ Λυτρωτοῦ. Οἱ γονεῖς αὐτοί, δυστυχῶς, δὲν ξέρουν γιατὶ παντρεύονται, δὲν ξέρουν γιατὶ φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο. Καὶ τὸ χειρότερο, δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ μάθουν. Κὶ ἐκεῖ ποὺ νομίζουν ὅτι τὰ πάνε καλά, συνειδητοποιοῦν, ἄν τὸ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἀπέτυχαν. Τότε ὅμως, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ εἶναι ἀργά. 

          Λυπηρό… Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο, θυσιάσθηκε γιὰ ἑμᾶς, σταυρώθηκε γιὰ ἑμᾶς, καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἑμᾶς ὄχι νὰ θυσιασθοῦμε, οὔτε νὰ ἔλθουμε στὸ λαμπρὸ δεῖπνο δὲν δεχόμαστε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγνωμοσύνη. Ὁ Θεός, ὅμως, ὅπως προεῖπα, δὲν ἔχει ἀνάγκη. Στέλνει τὸν Υἱό Του γιὰ νὰ φέρει στὸ δεῖπνο ὅσους θὰ βρεῖ στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅλους. Ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ κοινωνικῆς προέλευσης. Μάλιστα, Τὸν προτρέπει νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἔλθουν. Πρὸς τί αὐτὸς ὁ ἀναγκασμός; Ὄχι, δὲν καταπατᾶ ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ ἐπιμένει. Ἐπιμένει γιὰ τὸ καλό μας, ἀκόμη καὶ ἄν γίνεται κουραστικός. Ἐπιμένει, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦμε ἀπολαμβάνοντας τὸ δεῖπνο Του. Δὲν θέλει κανένα πρόβατο νὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴ μάντρα, ἀλλὰ θυσιάζεται γιὰ καθένα ξεχωριστά. 

               Εἴδαμε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μας. Εἴδαμε πόσο μᾶς ἀγαπάει καὶ τὶ τιμὴ μᾶς ἐπιφυλάσσει. Μένει μόνο νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκλησή Του. Ἄς φανοῦμε ἔξυπνοι. Ὁ ἀγρὸς καὶ τὰ βόδια μποροῦν νὰ περιμένουν. Τὸ δεῖπνο τοῦ Θεοῦ εἶναι μοναδικό. Ἄς προσέξουμε, ὅμως, πρὶν εἰσέλθουμε στὸ σπίτι νὰ βγάλουμε τὰ ἀκάθαρτα ροῦχα καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν καθαρὸ χιτώνα. Μὴν προφασισθοῦμε ἀδυναμία νὰ ἀγοράσουμε τὸν χιτώνα. Μᾶς τὸν προσφέρει ὁ Θεὸς δωρεὰν μέσω τῆς ἐξομολόγησης. 

         Παράλειψη θὰ ἦταν ἄν δὲν ἀναφερόμασταν τὴν ἡμέρα αὐτὴ στὸ τιμώμενο πρόσωπο, τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα, Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος. Ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἔζησε σὲ μία δύσκολη ἐποχὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅπου ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος διέδιδε τὶς πλάνες του καὶ ἔπαιρνε ψυχὲς ἀνθρώπων στὸ σκοτάδι. Ὁ Σπυρίδων φέρθηκε ὡς ἄλλος Ταξιάρχης Μιχαὴλ καὶ εἶπε τὸ «στῶμεν καλῶς» προστατεύοντας τὸ ποίμνιό του καὶ διαφυλάσσοντας τὴν Ὀρθοδοξία. Ἄν καὶ ἀγράμματος, ἔδωσε σὲ ὅλους ἕνα πολὺ μεγάλο μάθημα: ἡ ἐπιτυχημένη ποιμαντικὴ δὲν σχετίζεται μὲ τὸ ἐπίπεδο μόρφωσης, ἀλλὰ μὲ τὴν βαθειὰ πίστη καὶ εὐσέβεια. Τὴν ὥρα ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀδυνατοῦσαν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸν παράφρονα Ἄρειο, τὸν λόγο ἔλαβε ὁ ἁπλοϊκὸς Σπυρίδων. Τότε, οἱ περισσότεροι δυσανασχέτησαν γνωρίζοντας τὸ χαμηλὸ μορφωτικό του ἐπίπεδο. Ὡστόσο, ὁ Σπυρίδων, τὸ τόλμησε: ἔλαβε ἕνα κεραμίδι καὶ εἶπε: «τὰ πράγματα εἶναι πολὺ ἀπλά. Ἡ Ἁγία Τριάδα ἀποτελεῖται ἀπὸ Τρία Πρόσωπα, τὰ Ὁποῖα, ὅμως ἀποτελοῦν ἕναν Θεό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κεραμίδι. Εἶναι ἕνα, ἀλλὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν ἔνωση τριῶν στοιχείων: τὴν φωτιά (καὶ πετάχτηκε φωτιά), τὸ νερό (καὶ ἔτρεξε νερό) καὶ τὸ χῶμα (καὶ ἔμεινε τὸ χῶμα στὰ χέρια του)». Βλέποντας τὸ θαῦμα αὐτό, ἀποστομώθηκαν οἱ ἀσεβεῖς καὶ δοξάσθηκε τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴ ζωή του ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἔκανε πολλὰ θαύματα, γιὰ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε «θαυματουργός». Καὶ μετὰ θάνατον, ὅμως, κάνει θαύματα. Μάλιστα, ἔλαβε τὴν χάρη τῆς ἀφθαρσίας τοῦ σκηνώματός του. 17 αἰῶνες τὸ ἱερό του Λείψανο φυλάσσεται ἀκέραιο καὶ θησαυρίζεται στὴν Κέρκυρα, τῆς ὁποίας εἶναι Πολιοῦχος. 

Ἡ πρεσβεία του νὰ μᾶς συνοδεύει!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

 

 Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας

«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου.

Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.

«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου; Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου. Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μάρκ. 9, 24). Επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος.

Δυσκολότατες για μένα ήταν οι μεγάλες γιορτές. Μετά από τη Λειτουργία κλεινόμουν στο δωμάτιο και έκλαιγα ολόκληρα τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση. Όμως τα προηγούμενα Χριστούγεννα εμφανίστηκε ο Θεός. Αυτό έγινε ως εξής. Πλησίαζε αυτή η μεγάλη μέρα. Εγώ αποφάσισα να ετοιμάσω όλα έτσι όπως η μητέρα μου ετοίμαζε: και κρέας, και ζυμαρικά, και γλυκά, και όλα τ’άλλα. Άπλωσα σανό στο σπίτι, πέταξα από τρία καρύδια σε κάθε γωνιά του δωματίου. Ας είναι η Αγία Τριάδα ελεήμων σε όλες και τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Και κάνοντας όλα αυτά ασταμάτητα προσευχόμουν: Κύριε, στείλε μου επισκέπτες αλλά εντελώς πεινασμένους και φτωχούς! Σε παρακαλώ, εμφανίσου μ’αυτόν τον τρόπο! Πού και πού, μου ερχόταν η σκέψη: τρελή Ιωάννα, τι επισκέψεις περιμένεις τα Χριστούγεννα! Αυτή την άγια μέρα ο καθένας βρίσκεται στο σπίτι του ποιος θα μπορούσε να έρθει ως επισκέπτης σε σένα; Κι εγώ έκλαιγα και έκλαιγα… Όμως και πάλι επαναλάμβανα εκείνη την προσευχή και ετοίμαζα.

Όταν τα Χριστούγεννα γύρισα από την Εκκλησία, άναψα το κερί, έστρωσα το τραπέζι, έβαλα όλα τα φαγητά, και τότε άρχισα να περπατώ από δω κι από κει στο δωμάτιο. Θεέ μου, μην με εγκαταλείψεις! Πάλι προσευχόμουν. Στο δρόμο λίγοι περνούσαν. Είναι Χριστούγεννα, αλλά και ο δρόμος μας είναι απόμερος. Όμως μόλις το χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια κάποιου, εγώ πεταγόμουν στην πόρτα! Άραγε είναι ο επισκέπτης μου; Δεν είναι. Να, προσπέρασε. Το μεσημέρι ήρθε και πέρασε, και εγώ μόνη. Άρχισα να κλαίω και κραύγασα: τώρα βλέπω, Κύριε, ότι με εγκατέλειψες εντελώς! Έκλαιγα έτσι και σιγοέκλαιγα συνεχώς! Ξαφνικά χτύπησε κάποιος την πόρτα, και εγώ άκουσα φωνές: δώσε αδελφέ, δώσε αδελφή! Γρήγορα έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου ένας τυφλός και ο οδηγός του, και οι δυο σκυμμένοι, κουρελιασμένοι, παγωμένοι. Ο Χριστός γεννήθηκε, κύριοί μου! φώναξα εγώ χαρούμενα. Αληθώς γεννήθηκε! κροτάλιζαν με τα δόντια εκείνοι τρέμοντας. Έλεος, αδελφή, ελέησέ μας! Δεν σου ζητάμε χρήματα. Από το πρωί κανένας δεν μας πρόσφερε ψωμί, λίγα λεφτά ή από ένα ποτήρι με ρακί. Πεινάμε πολύ. Εγώ πέταξα από τη χαρά μου ως τον τρίτο ουρανό. Τους οδήγησα στο σπίτι και τους έβαλα στο γεμάτο τραπέζι. Τους σέρβιρα κλαίγοντας από χαρά. Εκείνοι με ρώτησαν παραξενεμένοι: «Γιατί κλαις, κυρία;». Από χαρά, κύριοί μου, από καθαρή και φωτεινή χαρά! Εκείνο για το οποίο προσευχόμουν στον Θεό ο Θεός μου το έδωσε. Μερικές μέρες εγώ Του προσεύχομαι, να μου στείλει ακριβώς τέτοιους επισκέπτες όπως είσαστε εσείς, και να, Αυτός μου έστειλε. Δεν ήρθατε εσείς έτσι τυχαία, αλλά σας έστειλε ο αγαθός μου Κύριος. Αυτός σήμερα μου φανερώθηκε μέσα από σας. Αυτά είναι τα πλέον χαρούμενα Χριστούγεννα στη ζωή μου. Τώρα ξέρω, ότι είναι ζωντανός ο Θεός μας. Δόξα σ’ Εκείνον και ευχαριστία! «Αμήν», απάντησαν οι αγαπητοί μου επισκέπτες. Τους κράτησα έως το βράδυ, τους γέμισα τις τσάντες και τους αποχαιρέτησα».

Τέτοια ήταν τα προηγούμενα Χριστούγεννα της Ιωάννας. Δώσε Θεέ, να είναι φέτος ακόμα πιο χαρούμενα. Προσευχήσου κι εσύ, κόρη, να σου φανερωθεί ο ουράνιος Πατέρας με κάποιο τρόπο -και στον Θεό οι τρόποι είναι πολλοί- και θα ζήσεις θαύμα. Μην ετοιμάζεσαι για λύπη σε τούτη τη μεγάλη μέρα, αλλά να ετοιμάζεσαι για χαρά. Και ο Πανορατικός, ο Παντελεήμων, θα σε κάνει χαρούμενη. 

(Από το βιβλίο «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται» βιβλίο με επιστολές του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο οποίος υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος. Έζησε από το 1881 μέχρι το 1956. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκήρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά Λειψάνων).Πηγή: alopsis.gr ).

Πηγή: eggolpio.blogspot.gr

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 (Το παρακάτω φοβερό θαύμα μας το έκανε γνωστό ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεθώνης κ. Αμβρόσιος, στον οποίο, με ευκαιρία την σημερινή εορτή του, ευχόμαστε το "Εις πολλά έτη, Δέσποτα!").

Από Ομιλία του 

Προκαθημένου της Ρωσικής Διασποράς

Αγίου Φιλαρέτου (+1985) 

"Δεν είναι περίεργο που ο ρωσικός λαός αποκάλεσε τον Άγιο Νικόλαο "Νικόλαος ο Ελεήμων". Τα θαύματα του είναι αμέτρητα, όπως τα αστέρια στον ουρανό. Αλλά θέλω να σας υπενθυμίσω ένα συγκινητικό θαύμα του ελέους του. Δεν συνέβη κάποτε, στην αρχαιότητα, αλλά αρκετά πρόσφατα, στην πόλη Χαρμπίν (σ. στην Κίνα), όπου έζησα για περισσότερο από σαράντα χρόνια. Πόλη Χάρμπιν, σιδηροδρομικός σταθμός. Στο σταθμό, η μεγάλη εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, μπροστά στην οποία εκατοντάδες κεριά έκαιγαν συνεχώς, ήταν ιδιαίτερα σεβαστή από όλους τους περαστικούς. Τα άναβαν όσοι αναχωρούσαν και εκείνοι που τους αποχαιρετούσαν και πρόσφεραν προσευχές στον μεγάλο άγιο να έχει όλους τους ταξιδιώτες υπό την προστασία του. Υπήρχαν πάντα πολλοί άνθρωποι σε αυτό το μέρος, επειδή τα σιδηροδρομικά δρομολόγια ήταν πολύ συχνά. Μια μέρα όσοι ήταν εκεί βλέπουν (οι ίδιοι το είπαν, αυτή είναι η προσωπική τους μαρτυρία· ήταν στις αρχές της άνοιξης, όταν ο ποταμός Σόνγκουα, ο οποίος διασχίζει το Χαρμπίν, ήταν καλυμμένος με μια ελαφριά στρώση πάγου) ξαφνικά κάποιον Κινέζο να μπαίνει μέσα, μουσκεμένος εντελώς από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Έτρεξε στην εικόνα, έπεσε στα γόνατα μπροστά της, έβαλε τα χέρια του σε αυτήν και είπε κάτι στα κινέζικα. Αποδείχθηκε, όπως είπαν όσοι γνώριζαν την κινεζική γλώσσα, ότι ευχαρίστησε τον άγιο ότι τον έσωσε από το θάνατο. Τί είχε συμβεί: για κάποιο λόγο αυτός ο Κινέζος βιαζόταν πάρα πολύ να περάσει από τη μια ακτή στην άλλη. Ο ποταμός είναι ευρύς και είχε κομμάτια πάγου κατά μήκος του. Αποφάσισε να το διακινδυνεύσει: έτρεξε μέσα, πηδώντας από τον ένα πάγο στον άλλο. Γλίστρησε, έπεσε και βρέθηκε κάτω από τον πάγο. Και ήδη πνιγόταν, πέθαινε, όταν θυμήθηκε αυτή τη θαυματουργή εικόνα, η οποία ήταν σεβαστή όχι μόνο από τους Ρώσους Ορθοδόξους, αλλά και από τους παγανιστές συμπατριώτες του. Και ενώ πνιγόταν, φώναξε απελπισμένα: "Γεροντάκι από το σταθμό, βοήθεια!" Και έχασε τις αισθήσεις του, εντελώς βυθισμένος στο νερό - πεθαίνει... Και ξαφνικά ήταν υγρός, αλλά ζωντανός και αβλαβής στην όχθη του ποταμού! Έτσι έσπευσε, και επειδή ο σταθμός ήταν πολύ μακριά, έτρεξε εκεί και μπροστά στην εικόνα ευχαρίστησε τον μεγάλο άγιο για αυτό το εντελώς ξεκάθαρο και καταπληκτικό θαύμα του ελέους και της αγάπης του".

ΠΗΓΗ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: 

https://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Voznesenskij/propovedi/

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Νικόλαος Μάννης

Παλαιά φωτογραφία του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου (ο οποίος καταστράφηκε από τους Κινέζους Κομμουνιστές το 1966) δίπλα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Χαρμπίν.

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/12/blog-post_20.html?

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΕΥΚΟΛΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΚΡΗ Η ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων. Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων. Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου, περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση του νου σου. Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος. Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων, αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.

Συνάμα, λίγο-λίγο, θα χάνεις την παιδική σου ματιά, μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς, πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο αυτό το ξεχνάς, τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου. Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου. Είναι, γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη. Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή.

–Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου. Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του. Αν δεν προσέξεις, θα τρέχει από δω κι από κει, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Θα παρατηρείς τα πάντα, θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο. Χωρίς να το καταλάβεις, θα μάθεις ν’ ανεβάζεις τον εαυτό σου σ’ ένα θρόνο ψηλό κι από κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου το μέτρο.

Και θα μάθεις να μιλάς, να μιλάς πολύ! Η σιωπή όμως… η σιωπή! Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν’ ακουστεί η φωνή του Θεού. Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο. Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου. Και δυο φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού. Πού να βρεις μετά διάθεση και θάρρος ν’ ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!

Γι’ αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο. Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο: Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου, θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα. Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στη συκοφαντία. Η συκοφαντία… Να ξέρεις, πριν τις μεγάλες αποφάσεις, το μυαλό πλημμυρίζει από διλήμματα και αμφιβολίες.

Στρέφεις το πρόσωπό σου και το σκοτεινό δωμάτιο γεμίζει φως και άρωμα μύρου. Συνεχίζεις να μιλάς κι οι λέξεις σου στολίζουν τον κόσμο. Μάθε να διακρίνεις την καλή πρόθεση. Μάθε να κατανοείς, να αγαπάς και να δοξολογείς. Κι όχι μόνο για σήμερα. Για την κάθε ημέρα της ζωής σου, το κάθε τι γύρω σου να γίνεται αιτία δοξολογίας στον Θεό!

Εκ του βιβλίου του Ηλία Λιαμή: 

«Ψίθυροι Αγγέλων» – Ο Άγγελος της Σιωπής 

Άγιος Νεκτάριος

Πηγή: http://353agios.blogspot.com/2019/12/blog-post_53.html

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΜΕΓΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

 

Τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν ἀνεπίτρεπτη Μεταρρύθμιση τοῦ Νέου Ἡμερολογίου στὴν Ἑλλάδα, συνέβησαν μεγάλα Θαύματα παρὰ Θεοῦ, καὶ μέσῳ Ἁγίων Του, ὑπὲρ τῆς Ἑορτολογικῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μὲ πιὸ γνωστὸ τὴν Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ κατὰ τὴν Ἀγρυπνία τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως Αὐτοῦ, στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1925, σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο, στὸ Μονύδριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στοὺς πρόποδες τοῦ Ὑμηττοῦ στὴν Ἀττική.

 Εἴκοσι καὶ πλέον ἀκόμη ἐνδεικτικὰ Θαύματα ἀποδοκιμασίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ ἐνισχύσεως καὶ ἐπιβεβαιώσεως τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, τὰ ὁποῖα συνέβησαν ἐπίσης τὰ πρῶτα ἐκεῖνα χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Καινοτομίας, παρουσιάσθηκαν τεκμηριωμένα, κατ’ ἀνάγκην ὅμως μὲ συντομία, σὲ εἰδικὸ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ διὰ θαυμάτων ἔγερση τοῦ Ἱεροῦ μας Ἀγῶνα» στὸ ἱστορικό μας Περιοδικὸ «Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος» τοῦ περασμένου ἔτους (τεῦχος 4 / ἔτους 2016, σελ. 6-37).

 Μεταξὺ τῶν ἐντυπωσιακῶν ἐκείνων Θαυμάτων, συμπεριλαμβανόταν ὡς 12ο καὶ τὸ συγκλονιστικὸ Θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἐπιτέλεσε ὁ λαοφιλὴς Θαυματουργὸς Ἅγιος Νικόλαος Μύρων τῆς Λυκίας, μέσῳ τῆς νεαρῆς βοσκοπούλας Εὐαγγελίτσας Ἀποστολοπούλου, τὸ ὁποῖο παρουσιάζουμε στὸ παρὸν κείμενο λεπτομερέστερα, ἐφ’ ὅσον ἡ σημασία του εἶναι ἐντελῶς ξεχωριστή, βασιζόμενοι σὲ ἐκτενὲς δημοσίευμα τῆς πρωϊνῆς πολιτικῆς ἐφημερίδος «Ἡ Ἑλληνική», ἡ ἔκδοση τῆς ὁποίας διήρκεσε μία δεκαετία: 1925-1934, τὸ ὁποῖο παρουσιάσθηκε σὲ δύο συνέχειες στὰ φύλλα τῆς Παρασκευῆς, 17 Δεκεμβρίου 1926, καὶ τοῦ Σαββάτου, 18 Δεκεμβρίου 1926.

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1926 ἀπασχόλησε τὸν Τύπο τῆς ἐποχῆς ἡ νεαρὴ βοσκοπούλα Εὐαγγελία Ἀποστολοπούλου, ἡ ὁποῖα ἦλθε ἐσπευσμένα στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸ χωριὸ Πέτα Ἀχαΐας, κατόπιν, ὅπως ἡ ἴδια ἰσχυρίστηκε, ἐμφανίσεων τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ὁ Ἅγιος τῆς ἐμφανίσθηκε πολλὲς φορὲς τόσο στὸν ὕπνο της, ὅσο καὶ ὅταν ἦταν ξύπνια, λέγοντάς της πὼς εἶναι ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Σπατινός, μιᾶς καὶ στὰ Σπάτα Ἀχαΐας, γειτονικὸ χωριὸ μὲ τὸ χωριὸ τῆς νεαρῆς, ὑπάρχει, στὴν ὁμώνυμο Μονή, θαυματουργὸς Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἡ νεαρὴ ἀπευθύνθηκε στὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν τὴν πίστεψε καὶ μετὰ ἀπὸ νέες ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου, ἦλθε στὴν Πάτρα, νὰ δεῖ τὸν οἰκεῖο Δεσπότη, ἀλλὰ δὲν ἔγινε κἂν δεκτή. Ὁ Ἅγιος ἐμφανίστηκε ξανὰ καὶ τῆς εἶπε νὰ ἔλθει στὴν Ἀθήνα καὶ νὰ δεῖ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Καὶ ἐκεῖ ὅμως δὲν ἔγινε δεκτή, ἀλλὰ μὲ νέα ἐμφάνισή του ὁ Ἅγιος τὴν προέτρεψε νὰ περιέλθει τὶς ἐφημερίδες καὶ νὰ μεταφέρει τὰ μηνύματά του. Ἀρχίζοντας νὰ διαβάζουμε ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» (18-12-1926) χαρακτηριστικὰ ὰποσπάσματα, θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσουμε μὲ τὸ ἑξῆς πολὺ σημαντικό: ἡ νεαρὴ ἔχοντας γνώση ὅτι τὰ ὁράματα μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ «ἐσκέφθη νὰ δοκιμάσῃ ἑὰν ὁ σεβάσμιος ἐκεῖνος γέρων ἦτο πράγματι ὁ ἅγιος νικόλαος ἢ ὄχι καὶ ἀμέσως ἐνεφάνισε πρὸ αὐτοῦ τὸν σταυρόν. Ὁ ἅγιος ἐπὶ τῇ θέᾳ τοῦ σταυροῦ, ἐφωτίσθη ὑπὸ ἑνὸς οὐρανίου φωτός, ἔλαμψεν ὁλόκληρος καὶ ὁ θεῖος φωτοστέφανος περιέβαλεν αὐτὸν ἐπ’ ἀρκετὰ λεπτά. – Κόρη μου, τῆς εἶπεν, ἔχεις ἀκόμη δυσπιστίαν περὶ ἐμοῦ. Ἰδοὺ ὅμως ὅτι δὲν εἶμαι πνεῦμά τι πονηρόν. Καὶ ταῦτα λέγων ἔλαβεν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῆς τὸν ἱερὸν σταυρόν, ἔφερε μετ’ εὐλαβείας αὐτὸν εἰς τὰ χείλη του, ἐσταυροκοπήθη τρὶς καὶ τὸν ἐπέστρεψεν». Ἡ νεαρὴ πεισθεῖσα πλέον ὅτι ὄντως πρόκειται περὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὸν ρώτησε τὶ πρέπει νὰ κάνει καὶ ὁ Ἅγιος τῆς εἶπε: 

«Πρέπει νὰ φύγῃς διὰ τὰς Ἀθήνας, νὰ διακηρύξῃς ἐκεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων μας καὶ εἰς τὸ κανονικὸν ἡμερολόγιον τῆς ὀρθοδοξίας διότι μεγάλη εἶνε τὸν καιρὸν αὐτὸν ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου καὶ πολλὰ τὰ δεινὰ θὰ ἐπισωρευθῶσιν εἰς τὴν χώραν αὐτήν. … Πρέπει νὰ γνωρίζῃς, τέκνον μου, ὅτι ἐλάχιστοι, οὐδὲ αὐτῶν τῶν ἱερέων ἐξαιρουμένων, πιστεύουν εἰς τὴν θρησκείαν. Ἡ σημερινὴ κατάστασις εἶνε ἀθλία. τὸ θρησκευτικὸν αἴσθημα κατερρακώθη. Φωτιὰ θὰ ρίψῃ ὁ Θεὸς νὰ κατακαύσῃ τὰ νέα σημερινὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα. Ἡ Παναγία κλαίει καὶ θρηνεῖ διὰ τὴν σημερινὴν ἀθεΐαν. Παύσατε νὰ βλασφημῆτε τὰ θεῖα καὶ ἱερά. …Πολλάκις οἱ ἄνθρωποι ἐπικαλοῦνται τὴν συνδρομὴν τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μόνον ὅταν κινδυνεύουν. τοὺς λησμονοῦν ὅμως μετά. Καὶ ἐὰν μὲν ἔπραττον τὰ καλὰ καὶ ἀγαθὰ θὰ ἦτο τοῦτο εὐχῆς ἔργον. Δυστυχῶς ὅμως πράττουν τὰ ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Σπεῦσε, τέκνον μου, νὰ ὑπακούσῃς εἰς ὅ,τι σοῦ εἶπον διότι πρέπει νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν τῆς ὀρθοδοξίας τὸ παλαιὸν χριστιανικὸν ἡμερολόγιον».

 Διάβαστε ὅλο τὸ ἄρθρο σὲ μορφὴ PDF  ΕΔΩ

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ 2022 (Ομιλία π. Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

«ΜΕΛΙΣΣΑ Η' ΣΦΗΚΑ;» (ἄρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

             Μεγάλη ὅντως  ἡ σοφία τῆς μέλισσας. Ὅ,τι ἀκάθαρτο αἰσθανθεῖ, τὸ προσπερνᾶ καὶ κάθεται μόνο στὰ εὐωδιαστὰ ἄνθη, συλλέγοντας καὶ ἀπὸ αὐτὰ ὅ,τι τῆς εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ νὰ δημιουργήσει τὸ ἁγνὸ μέλι καὶ νὰ χτίσει τὸ σπίτι της ἀπὸ καθαρὸ κερί. Ἀπεναντίας, ἡ ὅμοιά της, σφῆκα, ἀναπαύεται καὶ στὰ καθαρὰ καὶ στὰ ἀκάθαρτα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ζεῖ σὲ σπίτι λασπῶδες. Στὴ ζωή μας ἔχουμε τὸ ἐλεύθερο νὰ ἐπιλέξουμε: ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμα τῆς μέλισσας, ὅπως προτρέπει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἤ τῆς σφῆκας; 

            Εἶναι γεγονὸς ὅτι στὸν κόσμο ὑπάρχει ἔντονη ἀναστάτωση ἀπὸ τὶς καθημερινὲς ἐξελίξεις. Τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἐργάζονται ἐπιμελῶς γιὰ νὰ παρουσιάσουν τὴν εἰκόνα τοῦ κόσμου μὲ τὸν χειρότερο δυνατὸ τρόπο. Στὸ ἔργο τους, δυστυχῶς, σπεύδουν νὰ συνδράμουν πολλοὶ χριστιανοί, ἐκούσια ἤ ἀκούσια. Πρόκειται γιὰ χριστιανοὺς ποὺ βλέπουν πίσω ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις νὰ ἔρχεται τὸ τέλος τοῦ κόσμου, μὲ ἀποτέλεσμα μέσα ἀπὸ τὶς συζητήσεις τους νὰ ἐπιχειροῦν νὰ ξεσκεπάσουν τὶς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ κακοῦ. Ἀλήθεια, αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγῶνας μας, ὁ ἀγῶνας τῶν Χριστιανῶν; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πράγματι, διδάσκει ὅτι ἑμεῖς παλεύουμε μὲ τὶς ἀρχὲς, τὶς ἐξουσίες καὶ τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους. Πώς ὅμως; 

            Ἄς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Κάποια μέλη τῆς Ἐκκλησίας κηρύττουν ὅτι πλησιάζει τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἀποκαλυπτικὲς μέρες. Σημάδι ποὺ μᾶς βοηθᾶ νὰ διαπιστώσουμε ὑγειῆ ἤ ἀσθενὴ κατάσταση, εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει κάποιος τὴν ἔλευση τῶν ἐσχάτων. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὅταν πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια ἔλεγε «πάντων τὸ τέλος ἔχει φτάσει», τὸ ἔλεγε γιὰ νὰ ὠθήσει τοὺς Χριστιανοὺς σὲ σωφροσύνη καὶ νήψη μέσῳ τῆς προσευχῆς. Ἄλλωστε, πράγματι, τὸ τέλος ὅλων μας εἶναι πολὺ κοντά, εἶναι τώρα. Κάθε στιγμὴ ποὺ περνάει εἶναι ἕνα τέλος. Ὡς Χριστιανοί, πρέπει νὰ εἴμαστε συμφιλιωμένοι μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «τέλους» καὶ πρέπει πάντοτε νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι γιὰ αὐτό, διότι ἀνὰ πᾶσα ὥρα καὶ στιγμὴ ὁ θάνατος παραμονεύει. Καλῶς νὰ ἔλθει τὸ τέλος, διότι εἴμαστε Χριστιανοί! Πιστεύουμε στὴν Ἀνάσταση! Τὸ σωματικὸ τέλος εἶναι γιὰ ἑμᾶς ἡ ἀρχὴ τῆς αἰώνιας καὶ χαρμόσυνης ζωῆς. Γιὰ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως πρόσθεσαν «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε, ὅμως, αὐτῆς τῆς αἰωνίου ζωῆς, πρέπει νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι μόνο Φῶς, Ζωή, Χαρά, Ἀνάσταση καὶ Ἀγάπη σκορποῦν. 

            Οἱ σημερινοὶ κήρυκες τοῦ «τέλους», μέσα ἀπὸ τὸ κήρυγμά τους, εἴτε ἀπὸ ἄμβωνος, εἴτε μέσω ἔντυπων καὶ ἠλεκτρονικῶν κειμένων, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, δυστυχῶς, δὲν σκορποῦν Φῶς, ἀλλὰ φόβο καὶ τρόμο, συνώνυμα τοῦ σκότους. Γιατί τὸ κάνουν; Ἴσως διότι ἀποδεδειγμένα, εἶναι ἕνας ἰδανικὸς τρόπος νὰ δημιουργήσει κάποιος ὀπαδούς, νὰ χειραγωγεῖ ἀνθρώπους, νὰ βιοπορίζεται ἀπὸ αὐτούς, ἀλλὰ καὶ νὰ καλύπτει τὰ κενά του μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ὁ σωτήρας. Ἡ δική του τρομολαγνεία προκαλεῖ τὴν γεροντολαγνεία τῶν ἀνθρώπων, μὲ ἀποτέλεσμα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀληθινοὶ ὀπαδοί, ἐν ὀνόματι τοῦ «γέροντα» νὰ φέρονται ἀντίθετα πρὸς τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ «γέροντας» ἔχει μυήσει τοὺς ὀπαδούς του στὴν ἀδιάκριτη ὑπακοή, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν κάνει ὑπακοὴ οὔτε στὸν Ἐπίσκοπο, οὔτε στὴν Σύνοδο, νομίζοντας ὅτι εἶναι ὑπεράνω, καθώς, σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο, οἱ Ἀρχιερεῖς ἔχουν χάσει τὴν ὀρθόδοξη ὁμολογία. 

            Ὁμολογία… μία περεξηγημένη ἔννοια. Τὴν χρησιμοποιοῦν συχνὰ οἱ ὡς ἄνω «γεροντάδες», ὠθῶντας πρὸς αὐτὴν ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι μέχρι χθὲς βρίσκονταν στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μὴν πῶ στὸν ὑπόκοσμο. Ἔτσι, ἀντὶ νὰ μερινοῦμε νύχτα καὶ μέρα πὼς θὰ ἔλθουμε σὲ εἰλικρινῆ μετάνοια, πὼς θὰ πετύχουμε τὴν Κάθαρση, τὸν Φωτισμὸ καὶ τὴν Θέωση τῆς ψυχῆς μας, κοιτᾶμε νὰ βροῦμε ἀφορμὲς γιὰ νὰ παραστήσουμε τοὺς «ὁμολογητές», δίχως νὰ γνωρίζουμε τὶ σημαίνει ὁμολογία, δίχως κὰν νὰ λέμε «καλημέρα» ὄχι στὸν ἐχθρό μας, ἀλλὰ στὸν ἀδερφό μας, δίχως νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς στὸν πνευματικὰ προϊστάμενό μας. Καὶ ἄν ρωτήσει κανεῖς: «γιατί νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς σὲ κάποιον ποὺ ἔχει χάσει τὴν ὁμολογία του;», ἡ ἀπάντηση εἶναι: «καὶ ἄν ἀκόμη τὴν ἔχει χάσει τὴν ὁμολογία, ὡς Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε καθῆκον νὰ τοῦ μιλήσουμε μὲ παρρησία, ἀγάπη καὶ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον;». Δυστυχῶς κάτι τέτοιο σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν γίνεται. Ἡ δῆθεν αὐτὴ ὁμολογιακὴ ἔξαρση τῶν τρομολάγνων ὄζει ἀσθενείας καὶ δὲν προσφέρει τὴν ποθητὴ θεραπεία στὴν ψυχή. Ἴσα ἴσα, τῆς ἀφαιρεῖ τὸ βάρος τῆς συνειδήσεως νομίζοντας ὅτι βαδίζει ὀρθῶς. Ὑποτιμοῦμε τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἄν πιστεύουμε ὅτι μὲ ὅλα τὰ πάθη ποὺ κουβαλᾶμε καὶ μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἄρρωστη κατάσταση ποὺ ἔχουμε δημιουργήσει θὰ σώσουμε τὴν Ὀρθοδοξία… Ὁ ἀληθινὸς Ὁμολογητής, ἀφενὸς δὲν κάνει ἐκπτώσεις στὴν πίστη του, ἀφετέρου τὸ βίωμά του εἶναι ἀνάλογο μὲ τὴν πίστη ποὺ πρεσβεύει, εἶναι Φῶς, παράδειγμα καὶ ἐκπέμπει ἀγάπη. 

            Φτάσαμε στὸ σημεῖο, γιὰ κάθε τὶ ποὺ γίνεται, νὰ λένε μέλη τῆς Ἐκκλησίας: «Πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε. Δὲν μιλᾶνε οἱ Ἀρχιερεῖς». Τὸ «Ζῆστε Χριστιανικά» ποὺ βροντοφωνάζουμε ἑμεῖς ὡς Ἀρχιερεῖς, δὲν εἶναι ἑλκυστικό, οὔτε ἀρεστό. «Πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε». Πράγματι. Πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε πρωτίστως στὸν κακό μας ἑαυτό, στὰ πάθη μας, στὴν ζήλεια, στὴν εἰρωνεία, στὴν κακολογία, στὴν κατάκριση, στὴν αἰσχροκέρδεια, στὸ μίσος, στὶς σωματικὲς ἠδονές. Καὶ ὄχι κουβαλῶντας ὅλα αὐτὰ νὰ λέμε ὅτι ἀντιστεκόμαστε στὶς ἀρχὲς καὶ στὶς ἐξουσίες τοῦ σκότους. Ἄν οἱ Ἅγιοι Ὁμολογητὲς κατάφεραν νὰ διατηρήσουν ἀνόθευτη τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ ἄν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κατάφεραν νὰ ὑπομείνουν τὰ σκληρότατα μαρτύρια, αὐτὸ συνέβη διότι ἦταν πάνω ἀπὸ ὅλα ἁγνοὶ στὴν καρδιά. Ἀγάπησαν τὸν Θεὸ καρδιακά, καί, ὡς ἐκ τούτου, καὶ τοὺς συνανθρώπους τους, ἀκόμη καὶ τοὺς φονεῖς τους. 

            Ἀναστάτωση πάντοτε ὑπῆρχε. Πάντοτε οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἀσκοῦσαν τὸν ρόλο τους, πάντοτε ὑπῆρχαν πόλεμοι, δυστυχία καὶ συνωμοσίες, ὅπως ὑπάρχουν καὶ σήμερα. Μέσα σὲ ὅλες τὶς ταλαιπωρίες ποὺ βίωσε ἡ ἀνθρωπότητα, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἄλλαξε τὸ κεντρικὸ μήνυμά του, τὴν Ἀνάσταση μέσῳ τῆς Σταύρωσης. Νὰ μὴν νομίζουμε ὅτι θὰ ἀναστηθοῦμε ἄν δὲν περάσουμε ἀπὸ τὴν Σταύρωσή μας. Ὅλες τὶς δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ βιώσουμε, πρέπει νὰ τὶς θεωροῦμε ὡς σκαλοπάτια πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Σίγουρα, θὰ ἀντισταθοῦμε ὅταν δοῦμε τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς ἑμᾶς, τὴν ἐλευθερία, νὰ καταργεῖται, ἤ ὅταν δοῦμε τὴν πίστη μας, τὸ «τζιβαέρι» μας νὰ δέχεται πόλεμο. Σίγουρα, πρέπει νὰ ἐνημερωνόμαστε. Ὄχι ὅμως νὰ κάνουμε τὸ σκοτάδι ἐπίκεντρο τῶν ἀσχολιῶν μας. Τί σχέση ἔχουμε ἑμεῖς μὲ τὸ σκοτάδι; Βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐνδυθήκαμε «χιτῶνα φωτεινό». Ἄς καταφέρουμε νὰ ζοῦμε στὴν προσωπική μας ζωὴ ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἄς κάνουμε τὴν ψυχή μας φάτνη γιὰ νὰ κατοικήσει ὁ  Νοητὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, καὶ τότε οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις θὰ φοβοῦνται ἑμᾶς. Γιατί νὰ ζοῦμε μὲ τὸ σκοτάδι ὅταν μποροῦμε νὰ ζοῦμε μόνο μὲ τὸ Φῶς τοῦ ἄστρου ποὺ ὁδήγησε στὸ Θεῖο Βρέφος τοὺς μάγους ἐκ Περσίδος, μόνο μὲ τὴν μυστηριακὴ ζωή, μὲ τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν Θεία Κοινωνία, μόνο μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν μελέτη τῆς Ἀγίας Γραφῆς καὶ τῶν πολυάριθμων ἱερῶν συγγραμμάτων ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ Μεγάλοι Ἅγιοι Πατέρες; 

            Γιατί νὰ ζοῦμε σὰν σφῆκες ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει δώσει τὴ δυνατότητα νὰ ζοῦμε σὰν μέλισσες, τρυγῶντας τὸ νέκταρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὅπου Φῶς, ὅπου Χαρά, ὅπου Ἐλπίδα καὶ Ζωή, ὅπου οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός, πρὸς δόξαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὄχι τοῦ μισόκαλου τῆς ψυχῆς. Ἀμήν.

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ 2022 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Ὁ Κύριός μας εἶναι ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν, εἶναι ὁ «πράος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». Ἡ πραότητα, ὡστόσο, δὲν Τὸν ἐμπόδισε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν μάχαιρα τῆς δικαιοσύνης γιὰ νὰ ἐλέγξει τὰ κακῶς κείμενα. Στὶς ἐλάχιστες φορὲς ποὺ ὁ Κύριος ὕψωσε τὴ φωνή Του, πού ἀπευθύνθηκε; Στὸν τελώνη; Στὴν πόρνη; Μήπως στὴν μοιχαλίδα; Ὄχι. Αὐτοὺς πνευματικὰ τοὺς ἀγκάλιασε καὶ τοὺς ἔσωσε μὲ τὴν ἀγάπη Του, ἐπειδὴ δέχθηκαν αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὴ ζωή τους. Αὐτοὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ποτὲ δὲν ἄκουσαν ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο τὰ φοβερὰ «οὐαί», τὰ «ἀλίμονο». Ἀντιθέτως, αὐτὰ τὰ ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Δίκαιου Κριτῆ οἱ δῆθεν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, οἱ ὑποκριτὲς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι. Κάτι ἀνάλογο συνέβη καὶ στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. 

            Ὁ Κύριος ἦταν, κάποιο Σάββατο, στὴν συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων καὶ δίδασκε τὸν λαό, κατὰ τὴν συνήθειά Του. Τὸ Σάββατο ἦταν καὶ εἶναι γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἡμέρα ἱερή, ἡμέρα ἀργίας, κάτι σὰν τὴν δική μας Κυριακή. Εἶχαν, λοιπόν, τὴν ἡμέρα αὐτὴ τὴν τακτική τους σύναξη, προκειμένου νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσευχηθοῦν. Κάποια στιγμή, ὁ Ἰησοῦς παρατήρησε ὅτι βρισκόταν ἐκεῖ μία γυναίκα συγκύπτουσα. Ἡ γυναίκα αὐτή, δεκαοκτὼ  ὁλόκληρα ἔτη ταλαιπωροῦνταν ἀπὸ κύρτωση τοῦ σώματος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀτενίσει τὸν οὐρανὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους της, παρὰ μόνο τὴ γῆ. Ἀξίζει νὰ παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ αὐτὴ γυναίκα. Παρὰ τὸ σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας ποὺ ἀντιμετώπιζε, μὲ καρτερία καὶ πίστη δὲν ἔλειπε ἀπὸ τὴν τακτικὴ σύναξη, σὲ ἀντίθεση μὲ πολλοὺς ἐκ τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι προφασίζονται προφάσεις γιὰ νὰ λείψουν ἀπὸ τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ψυχὴ ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς. Αὐτοὶ ἀψηφοῦν καὶ χάνουν τὴν εὐλογία, ἡ δὲ γυναίκα, ἡ ὁποία κηνυγοῦσε τὴν εὐλογία, κέρδισε ὡς ἀνταπόδοση καὶ τὴν σωματικὴ θεραπεία ἀπὸ τὸν Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Χριστό. 

            Πάντες χάρηκαν γιὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας. Ἤ μάλλον, σχεδὸν πάντες. Ὁ ἀρχισυνάγωγος, βλέποντας τὸν Ἰησοῦ νὰ λαμβάνει τόση δόξα ἀπὸ τὸν κόσμο, Τὸν φθόνησε, διότι ἤθελε ἐκεῖνος νὰ εἶναι στὰ μάτια τοῦ κόσμου ὁ «σωτῆρας», ὁ «ἅγιος», ὁ «γέροντας». Γιὰ νὰ κάνει, λοιπόν, αἰσθητὴ τὴν παρουσία του προσπαθῶντας νὰ μειώσει τὸν Ἰησοῦ καὶ δῆθεν γιὰ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸν νόμο τοῦ Μωϋσέως, ὑποκρίθηκε τὸν μεγάλο εὐσεβὴ καὶ εἶπε μὲ ἀγανάκτηση στὸν κόσμο τὸ ἑξῆς: «Ἕξι εἶναι οἱ ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος.  Σὲ αὐτὲς νὰ ἔρχεστε νὰ θεραπεύεσθε καὶ ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου». Ὁ Κύριος, μὴν ἀφήνοντάς του περιθώριο, ἀπάντησε λέγοντας: «Ὑποκριτή, καθένας ἀπὸ ἑσᾶς τὸ Σάββατο δὲν λύνει τὸ μοσχάρι ἤ τὸ γαϊδούρι του ἀπὸ τὴν φάτνη γιὰ νὰ τὸ ποτίσει; Καὶ αὐτὴ ποὺ εἶναι θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, τὴν ὁποία βασάνισε ὁ σατανὰς δεκαοκτὼ ὁλόκληρα ἔτη δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ τὸν δεσμό αὐτὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια καταντροπιάζονταν πάντες οἱ ἐχθροί Του, ἐνῶ ὁ ἁπλὸς κόσμος χαιρόταν μὲ ὅσα γίνονταν ἀπὸ Αὐτόν.

            Μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἐπιστρέφουμε πάλι στὸ θέμα τῆς τυπολατρείας, τὸ ἀποτελεῖ διαχρονικὸ φαινόμενο καὶ ταλαιπωρεῖ ἀρκετὰ τὸ ἅγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τυπολατρεία καθιστᾶ σκοπὸ τῆς ζωῆς τὸν τύπο. Ὁ ἀρχισυνάγωγος πίστευε πὼς θὰ σωζόταν ἄν τηροῦσε ἐπακριβῶς τὸ γράμμα τοῦ νόμου. Στὴν προσπάθειά αὐτή, ὅμως, ξεχνοῦσε τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης καὶ ἦταν ἔτοιμος νὰ ἐπιτεθεῖ καὶ νὰ κατασπαράξει σὰν θηρίο ἐκεῖνον τὸν ὁποῖο θεωροῦσε ὡς ἀπειλὴ γιὰ τὴν δική του εὐσεβοφάνεια, ὅταν ὁ τελευταῖος θὰ ἔκανε κάτι ἐκτὸς τοῦ νόμου. Ἡ τήρηση τοῦ νόμου ἦταν γιὰ ἐκεῖνον ὄχι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης του γιὰ τὸν Θεό, ἀλλά μάλλον μία καταπιεστικὴ συνήθεια. Ἦταν, ἐπίσης, ἕνας τρόπος νὰ φανεῖ σημαντικὸς στὰ μάτια τῶν ἁπλῶν εὐλαβῶν ἀνθρώπων. Σὰν τὸν ἀρχισυνάγωγο συμπεριφέρονται καὶ κοσμικοί, δυστυχῶς ὅμως, καὶ κληρικοί. Ἄν τὸ γνωρίζουν καὶ προσπαθοῦν μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ μετανοήσουν, βαδίζουν σὲ καλὸ δρόμο. Ἄν τὸ ἀγνοοῦν, τότε ταλαιπωροῦνται ἀδίκως καὶ ταλαιπωροῦν τὴν Ἐκκλησία. 

            Ἑμεῖς ὡς Χριστιανοί, ὅ,τι κάνουμε, πρέπει νὰ τὸ κάνουμε ἐπειδὴ τὸ ἀγαπᾶμε, ἐπειδὴ ἀγαπᾶμε τὸν Θεό. Ἄν ἀγαπᾶμε, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ κρίνουμε κάποιον ὁ ὁποῖος εἶναι πιὸ χαλαρὸς στὰ πνευματικά, οὔτε πάλι νὰ φθονήσουμε κάποιον ὁ ὁποῖος εἶναι πιὸ προχωρημένος. 

            Εἰδικὰ τώρα ποὺ πλησιάζει ἡ μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ κατανοήσουμε τὴν διαφορὰ τοῦ τύπου ἀπὸ τὴν οὐσία. Ὁ περισσότερος κόσμος βυθίζεται στοὺς τύπους, προσπαθεῖ νὰ αἰσθανθεῖ τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων μέσα ἀπὸ τὰ λαμπάκια, τὰ στολίδια, τὰ ρεβεγιὸν ἤ τὰ δῶρα. Ὅταν, ὅμως, περάσουν οἱ γιορτές, καταλαβαίνει ἕνα τεράστιο κενό. Ἄλλο τόσο κενὸ αἰσθάνονται καὶ οἱ χριστιανοὶ ποὺ ναὶ μὲν ἀπέχουν ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀσκοῦν, ὅμως, τὰ καθήκοντά τους τυπολατρικὰ καὶ μακριὰ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης. Ἀντιθέτως, ὅσοι προσεγγίζουν τὰ Χριστούγεννα μὲ νηστεία, καθαρὴ ἐξομολόγηση, συνειδητὴ προσευχὴ καὶ μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, μὲ κρυφὴ ἐλεημοσύνη καὶ εἰλικρινῆ ἀγάπη, μιμούμενοι τὴν ἀγάπη, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας ὁ Θεὸς ἔγινε Ἄνθρωπος, κάνουν τὴν ψυχή τους φάτνη γιὰ νὰ κατοικήσει ὁ Σωτῆρας. Καὶ ὅταν περάσουν οἱ γιορτές, καταλαβαίνουν τὴν φωτιστικὴ παρουσία τοῦ Γεννηθέντος Χριστοῦ στὴ καθημερινότητά τους. 

            Τὸ νόημα τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώσματος, ἀδελφοί, εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναπαύεται στὴν ἀγάπη, ὄχι στὸν τύπο. Ἀγαπάω; Σώθηκα. Δὲν ἀγαπάω; Ὅσα κομποσκοίνια καὶ νὰ κάνω, ὅσες μετάνοιες, ὅσες ξηροφαγίες, ἄν δεν μὲ βοηθήσουν νὰ ἀγαπήσω, ματαίως τὰ πράττω. Ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸ ἄρμα. Ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τοὺς ἴππους, τὰ ἄλογα. Χωρὶς τοὺς ἴππους, τὸ ἄρμα εἶναι ἁπλῶς ἕνα ὄμορφο θέαμα χωρὶς χρήση. Χωρὶς τὸ ἄρμα, οἱ ἴπποι παραμένουν χρήσιμοι καὶ μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν Θεό. 

            Μαθαίνουμε, ἐπίσης, ὅτι δὲν ὑπάρχει φραγμὸς καὶ ὅριο στὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης. Κανένα Σάββατο καὶ καμία τυπικὴ διάταξη δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπαγορεύσει νὰ κάνουμε τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. Ἄν κάποιος πιστεύει τὸ ἀντίθετο, ἄς εἶναι ἔτοιμος γιὰ τὰ «οὐαὶ» καὶ τὴν ντροπὴ ποὺ ἀποκόμισαν οἱ ὑποκριτές. Σὲ αὐτοὺς ὁ Κύριος εἶπε πάλι: «ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν». Σὲ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

"ΜΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΨΕΥΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ"

 

 "Μια δαιμονική πίστη  και μια ψεύτικη εκκλησία

ετοιμάζεται να ανατείλει"
(Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

Οι Ιεράρχες της Ρωσικής Διασποράς 

Άγιος Φιλάρετος και Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος

"Διανύουμε μια τρομερή περίοδο. Αλλά δεν είναι μόνο επειδή οι δυνάμεις του παγκόσμιου κακού κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έδαφος στον κόσμο, αλλά ακόμα περισσότερο επειδή - τρομερό να το λέει κανείς! - πολλοί υψηλόβαθμοι ιεράρχες της Εκκλησίας του Χριστού διεξάγουν μια πραγματική προδοσία της ιερής μας Πίστεως και της Εκκλησίας. Μια εντελώς νέα εποχή στον Χριστιανισμό διακηρύσσεται. Σκέφτονται να δημιουργήσουν νέα εκκλησία στην οποία όχι μόνο όλοι οι Ορθόδοξοι πρέπει να μετέχουν, αλλά και οι ετερόδοξοι, και ακόμη και οι Μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες. Μιλάνε επίσης και για κάποιου είδους «διάλογο» με τους άθεους! Με αυτόν τον τρόπο, αντί της αληθινής Πίστεως και της αληθινής Εκκλησίας, μια ψεύτικη πίστη ή, κατά την έκφραση του μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Επισκόπου Θεοφάνους του Εγκλείστου, μια δαιμονική πίστη και μια ψεύτικη εκκλησία, ετοιμάζεται να ανατείλει.
      Και είναι σε αυτές τις φοβερές στιγμές που θέλουμε να δούμε στο πρόσωπο σας τον σταθερό και ακλόνητο πνευματικό ηγέτη μας, που θα μας εμπνέει όλους στον ιερό Αγώνα - την ιερή μάχη - για την αληθινή Πίστη και την αληθινή Εκκλησία εναντίον αυτής της ψεύτικης πίστεως και ψεύτικης εκκλησίας.
      Αυτό είναι ό, τι θέλουμε! .. Και μόνο αυτό!"
(Από τον Χαιρετιστήριο Λόγο του Αρχιεπισκόπου Συρακουσών και Αγίας Τριάδος Αβερκίου προς τον Άγιο Φιλάρετο Πρωθιεράρχη της Ρωσικής Εκκλησίας εν Διασπορά - 1/14-12-1967)

 

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς με τον Αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο 

"Πρέπει να προβούμε σε αποφασιστική ρήξη με τον Οικουμενισμό, και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με τους συνοδοιπόρους του. Ο δρόμος μας δεν είναι ο δικός τους.Πρέπει να το πούμε αυτό με αποφασιστικότητα και να το δείξουμε με τις πράξεις μας. Μια εποχή πραγματικής ομολογίας έρχεται για μας, μια εποχή που ίσως παραμείνουμε μόνοι και διωκόμενοι. Στο βαθμό που όλες οι Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες έχουν πλέον εισέλθει στις τάξεις του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» και έχουν ως εκ τούτου προδώσει την Ορθοδοξία και προσκυνήσει τον Σατανά, έχει έρθει η ώρα της πλήρους απομονώσεώς μας. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με αποστάτες της αληθινής Ορθοδοξία, και πρέπει να είμαστε έτοιμοι, εάν απαιτηθεί, να αναχωρήσουμε στις "κατακόμβες", όπως οι "Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί" στην πατρίδα μας.
      Η θέση μας ως μαχητές και ομολογητές της καθαρής και αμόλυντης αλήθειας του Χριστού, μας θέτει κάτω από μεγάλη υποχρέωση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.
      Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ένας αληθινός ποιμένας της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού δεν μπορεί ποτέ και δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τον καθαρό ζήλο για τη δόξα του Θεού και την σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου του - σε αυτό και μόνο πρέπει όλες οι σκέψεις του, όλα τα συναισθήματά του και κάθε δραστηριότητα του να κατευθύνεται πάντα"
(Από κείμενο του ιδίου Ιεράρχου γραμμένο το 1969)

 

+Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος (+31-3-1976 π.η.)

Πηγή

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ