ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ - Εὐαγγέλιον - Ὁ τελῶνης πού ἔγινε Εὐαγγελιστής

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς Ἁγίου Ματθαίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ (Ματθ. Θ´ 9 – 13).

9 Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. 10 Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. 11 καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν; 12 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες. 13 πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν, Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν· οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν. 

Ἀπόδοση:

 9 Καθώς δε ο Ιησούς επερνούσε από εκεί, είδε ένα άνθρωπον, ονομαζόμενον Ματθαίον, να κάθεται στο γραφείον του μέσα στο τελωνείον, δια να εισπράττη τους φόρους και λέγει εις αυτόν· “έλα κοντά μου”. Και ο Ματθαίος εσηκώθη και τον ακολούθησεν αμέσως. 10 Και ενώ εκάθητο ο Ιησούς στο γεύμα, που προς τιμήν του είχε παραθέσει ο Ματθαίος στο σπίτι του, ιδού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ήλθαν και εκάθηντο μαζή με τον Ιησούν και τους μαθητάς του. 11 Και όταν είδαν οι Φαρισαίοι τούτο, είπαν στους μαθητάς του· “διατί ο διδάσκαλος σας τρώγει μαζή με τους τελώνας και τους αμαρτωλούς;” 12 Ο δε Ιησούς, όταν ήκουσε τα λόγια αυτά, τους είπε· “δεν χρειάζονται ιατρόν οι υγιείς, αλλ' οι άρρωστοι. 13 Πηγαίνετε δε στους ερμηνευτάς των Γραφών, δια να μάθετε τι σημαίνει· ευσπλαγχνίαν θέλω και όχι τυπικήν θυσίαν. Διότι εγώ δεν ήλθα να καλέσω εκείνους που νομίζουν τον ευατόν των δίκαιον, αλλά τους αμαρτωλούς, δια να τους οδηγήσω εις την μετάνοιαν και σωτηρίαν”.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

(Ὁ τελῶνης πού ἔγινε Εὐαγγελιστής)

Ο Απόστολος Ματθαίος, γιος του Αλφαίου, ήταν τελώνης (στα χρόνια του Χριστού, οι τελώνες ήταν οι εφοριακοί της εποχής, φοροεισπράκτορες και είχαν κακή φήμη). Όταν τον είδε καθήμενο ο Κύριος στην Καπερναούμ, γνωρίζοντας την αγαθή διάθεσή του, τού είπε: "Ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ" (Ματθ. 9, 9). Ο Ματθαίος χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησε την εργασία του και από τότε ήταν δίπλα Του.

Μετά απ' αυτό ο Ματθαίος προετοίμασε γεύμα στο σπίτι του για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Κύριο να εκφράσει ορισμένες αλήθειες για την έλευσή Του στη γη.

Αφού δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στην Πεντηκοστή, ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος έγραψε το πρώτο Ευαγγέλιο, στην αραμαϊκή γλώσσα. Λίγο αργότερα μεταφράστηκε στην ελληνική γλώσσα: το ελληνικό κείμενο έχει φθάσει μέχρις εμάς, ενώ το αραμαϊκό χάθηκε. Λέγεται γι' αυτόν τον Ευαγγελιστή ότι ποτέ δεν έβαλε κρέας στο στόμα του, αλλά έτρωγε μόνο λαχανικά και φρούτα.

Κήρυξε για τον Χριστό στους Ιουδαίους, τους Πάρθους, τους Μήδους και τους Αιθίοπες. Στην Αιθιοπία όρισε Επίσκοπο τον ακόλουθό του Πλάτωνα και ύστερα αποσύρθηκε στη μόνωση της ησυχίας, προσευχόμενος στο όρος, όπου ο Κύριος του παρουσιάστηκε.

Ο Ματθαίος βάπτισε τη σύζυγο και τον γιό του πρίγκιπα της Αιθιοπίας, γεγονός που εξόργισε τον πρίγκιπα, ο οποίος έστειλε στρατιώτες να του φέρουν δέσμιο τον Ματθαίο για να δικαστεί. Οι στρατιώτες όμως επέστρεψαν άπραγοι και είπαν στον άρχοντα ότι άκουσαν μεν την φωνή του Ματθαίου, αλλά όμως δεν μπόρεσαν να τον δουν με τα μάτια τους! Τότε ο πρίγκιπας έστειλε δεύτερο κλιμάκιο της φρουράς του. Όταν πλησίασαν τον απόστολο οι στρατιώτες, έλαμπε το πρόσωπό του με φως υπερκόσμιο, τόσο δυνατό μάλιστα που δεν μπορούσαν να τον αντικρίσουν. Έντρομοι πέταξαν καταγής τα όπλα τους και επέτρεψαν στη βάση τους.

Ο πρίγκιπας αποφάσισε πια να πάει ο ίδιος να τον βρει. Όμως όταν συναντήθηκαν ο Ματθαίος ακτινοβολούσε τόσο ώστε ο πρίγκιπας τυφλώθηκε αμέσως! Ο Απόστολος όμως είχε ευσπλαχνική καρδιά: προσευχήθηκε στον Θεό και ο πρίγκιπας βρήκε ξανά το φως του. Δυστυχώς είδε μόνο με τα φυσικά μάτια και όχι με τα πνευματικά , διότι πάραυτα συνέλαβε τον Ματθαίο και τον υπέβαλε σε βάναυσα βασανιστήρια. Δύο φορές ανάφθηκε μεγάλη φωτιά επάνω στο στήθος του, αλλά η δύναμη του Θεού τον διαφύλαξε σώο και αβλαβή.

Ύστερα ο απόστολος προσευχήθηκε θερμά και παρέδωσε το πνεύμα του. Ο πρίγκιπας πρόσταξε να τοποθετηθεί το σώμα του μάρτυρος σ' ένα σιδερένιο κιβώτιο και να πεταχτεί στη θάλασσα, ώστε να χαθεί. Όμως ο άγιος εμφανίστηκε στον Επίσκοπο Πλάτωνα και του είπε πού μπορούσε να εντοπίσει το κιβώτιο με τη σορό. Ο Επίσκοπος το ανέσυρε από τη θάλασσα και πράγματι αντίκρισε μέσα τη σορό του Ματθαίου.

Μετά απ' το νέο αυτό θαύμα ο πρίγκιπας συγκλονίστηκε, βαπτίστηκε κι έλαβε το όνομα Ματθαίος. Στη συνέχεια εγκατέλειψε όλα τα μάταια του κόσμου, έγινε πρεσβύτερος και διακονούσε την Εκκλησία θεαρέστως!

Όταν αναπαύθηκε ο Επίσκοπος, ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος εμφανίστηκε στον πρεσβύτερο Ματθαίο και τον συμβούλευσε να δεχθεί ν' αναλάβει την επισκοπή. Πράγματι, αυτό έγινε. Ο νέος Επίσκοπος Ματθαίος ποίμανε επί πολλά χρόνια θεαρέστως την Εκκλησία, μέχρι που ο Θεός τον κάλεσε στην αιώνια βασιλεία Του.

Ο Άγιος Ευαγγελιστής Ματθαίος εορτάζει στις 16 Νοεμβρίου. 

Πηγή: Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς - Πνευματικό ημερολόγιο

- Ο Πρόλογος της Αχρίδος - Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

http://www.monastiria.gr/

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Ματθαῖε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας ἤκουσας, φωνῆς τοῦ Λόγου, καὶ τῆς πίστεως, τὸ φῶς ἐδέξω, καταλείψας τελωνείου τὸν σύνδεσμον ὅθεν Χριστοῦ τὴν ἀπόρρητον κένωσιν, εὐηγγελίσω Ματθαῖε Ἀπόστολε. Καὶ νῦν πρέσβευε, δοθήναι τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς.

Τοῦ τελωνείου τὸν ζυγὸν ἀποῤῥίψας, δικαιοσύνης τῷ ζυγῷ προσηρμόσθης, καὶ ἀνεδείχθης ἔμπορος πανάριστος, πλοῦτον κομισάμενος, τὴν ἐξ ὕψους σοφίαν· ὅθεν ἀνεκήρυξας, ἀληθείας τὸν λόγον, καὶ τῶν ῥᾳθύμων ἤγειρας ψυχάς, καθυπογράψας, τὴν ὥραν τῆς κρίσεως.

Ὁ Οἶκος

Ἡ τοῦ ἐχθροῦ με τυραννὶς βιάζεται ἀπλήστως, καὶ τῆς ψυχῆς μου ὅλον τὸν σπόρον καθαρπάζει, Ματθαῖε φίλε τοῦ Χριστοῦ· ἀλλ' αὐτὸς τὸν σπόρον τῶν εὐχῶν σου δεδωκώς, πρὸς σὴν δουλείαν κάρπωσον, καὶ δεῖξον ὑμνῳδόν σου σμικρότατον, καὶ ὑφηγητὴν με τῶν πολλῶν σου καὶ μεγάλων κατορθωμάτων, καὶ τῆς πρὸς Χριστὸν σου σχέσεως, τὰ πάντα παρευθὺς ἐγκαταλείψας, ἠκολούθησας θερμῶς τῷ κεκληκότι, πρῶτος γεγονὼς Εὐαγγελιστὴς ἐν τῷ κόσμῳ, καθυπογράψας τὴν ὥραν τῆς κρίσεως. 

Ἡ Ἀγιοκατάταξη τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης ἐκ Μάνδρας Ἀττικῆς

 Εἰσήγησις ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας 

τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος

 τῆς 5ης/18ης Σεπτεμβρίου 2014 περὶ τῆς ἐπισήμου Διακηρύξεως

τῆς Ἁγιότητος τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη (+15/28.11.1927)

 

ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ ΚΛΗΜENTΟΣ

ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀδελφοί·
ΚΑΤ’ ΑΝΑΘΕΣΙΝ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν τελευταίαν Συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 15/28.7.2014 ἠσχολήθη καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς ἐπισήμου Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος ἱερῶν Μορφῶν τοῦ Ἀγῶνος μας, κατόπιν βεβαίως τῆς ἀπαιτουμένης πρὸς τοῦτο διαδικασίας, προβαίνω στὴν παροῦσαν Εἰσήγησίν μου, εὐχαῖς Ὑμῶν, περὶ τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη.

1. Ὁ Διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν

Ὡς γνωστόν, ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας τοῦ 1924 στὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τοῦ πρώτου αὐτοῦ ἀντορθοδόξου μέτρου εἰς ἐφαρμογὴν στὴν πρᾶξιν τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀντέδρασεν ἐπαινετῶς καὶ ἐξηγέρθη κατὰ τῆς κατακρίτου Μεταρρυθμίσεως, τὴν ὁποίαν ἐν τῷ ἀλανθάστῳ κριτηρίῳ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Συνειδήσεώς του διεῖδε καὶ ἐχαρακτήρισεν ὡς προδοτικὴν ὑποχώρησιν ἔναντι τῆς αἱρετικῆς Παπωσύνης καὶ ὡς ἀπαρχὴν δεινῶν στὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Πολιτείαν.

Ἡ ἁγία ἀνυπακοὴ ἐφαρμογῆς τῆς Καινοτομίας καὶ ἡ ἐμμονὴ στὴν Πατροπαράδοτον Ἡμερολογιακὴν Τάξιν καὶ τὸ Ὀρθόδοξον Σέβας μεγάλου πλήθους εὐσεβῶν, ὡς καὶ εὐαρίθμων ἀρχικῶς Κληρικῶν, προεξένησε τὴν διωκτικὴν μῆνιν τῆς Καινοτόμου Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία μὲ τὴν συνδρομὴν τῶν ὀργάνων τάξεως τῆς Πολιτείας διενήργησε πρωτοφανεῖς σὲ ἔντασιν καὶ μένος ἀντιχριανικοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.

Μάλιστα, οἱ Καινοτόμοι Ἀρχιερεῖς ἦσαν διωκτικώτεροι τῆς Πολιτείας! Ὁ ἴδιος ὁ πρωτεργάτης τῆς Καινοτομίας Ἀθηνῶν Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος) ὡμολόγησε κυνικῶς σὲ Συνεδρίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 14.2.1927, ὅτι «ἡ μὲν Ἀστυνομία, τῇ ἐνεργείᾳ τῶν κατὰ τόπους Ἱεραρχῶν, συλλαμβάνει (τοὺς Παλαιοημερολογίτας Ἱερεῖς), τὸ δὲ Ὑπουργεῖον διατάσσει τὴν ἀπόλυσιν αὐτῶν»! (Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, Ἐκκλησίας Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν, 1817-1967, τ. Γ’, σελ. 1505, Ἀθῆναι 1971).

Ὄχι μόνον οἱ Ἱερεῖς, ὡς πρῶτοι στόχοι, ἀλλὰ καὶ τὸ εὐλαβὲς Ποίμνιον τοῦ Πατρίου, ἀντιμετώπισε διακρίσεις εἰς βάρος του, κατηγορίας, διωγμούς, μωλωπισμούς, τραυματισμούς, φυλακίσεις, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον! Τὸ αἷμα τῶν πιστῶν ἔβαψε Ναούς, ὁδοὺς καὶ πλατεῖες τῆς ἑλληνικῆς γῆς· κατὰ τοὺς σκληροὺς ἐκείνους διωγμούς, «αἱ σκηναὶ ἦσαν ὅλως ἀποκαρδιωτικαί· χριστιανοὶ μὲ τὸν Σταυρὸν ἀνὰ χεῖρας ἐκτυπῶντο ὡς οἱ τελευταῖοι τῶν κακούργων· μητέρες καὶ λευκανθεῖσαι γερόντισσαι ἐποδοπατοῦντο ὑπὸ τῶν Ἀστυνομικῶν Ὀργάνων»! (Σταύρου Καραμήτσου-Γαμβρούλια, Ἡ Ἀγωνία ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆ, σελ. 92, Ἀθῆναι 1961).

Καὶ ὁ μὲν Οὐρανὸς διὰ τῆς Θεοσημείας τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐνίσχυε καὶ ἐπεβράβευε τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους διὰ τῆς Γ’ Ἐμφανίσεως Αὐτοῦ τοῦ 1925, ὅμως παραλλήλως ὑπενθύμιζεν εἰς αὐτοὺς τὴν σταυρικὴν καὶ μαρτυρικήν τους πορείαν. Ὁ δὲ Ἡγέτης ἡμῶν Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὀρθῶς ἔγραφε καὶ κατήγγειλεν, ὅτι «ἠνέχθη ὁ Μακαριώτατος (ἤτοι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος), νὰ βάψῃ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ μὲ τὸ αἷμα τοῦ ἀθώου καὶ θρήσκου Ποιμνίου, μαρτυρήσαντος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας»! (Βλ. Τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον ὡς Κριτήριον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν Ἱερᾷ Μονῇ Ὁσίου Διονυσίου Ὀλύμπου, 1/14.7.1935, ἐν περιοδ. «Ο.Ε.Μ.», τ. 22-23/Ἰανουάριος-Ἰούνιος 1991, σελ. 224).

2. Ἡ Νεομάρτυς Αἰκατερίνη Ρούττη τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς

Μία ἐξαιρετικὴ καὶ θαυμαστὴ περίπτωσις συγχρόνου Μάρτυρος στὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀποτελεῖ ἡ 27ὴς εὐλαβὴς Χριστιανὴ σύζυγος καὶ μητέρα δύο ἀνηλίκων τέκνων Αἰκατερίνη Ρούττη στὴν Μάνδρα Ἐλευσῖνος Ἀττικῆς.

Τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Μαρτυρίου της κατεγράφη στὸν ἡμερήσιον Τύπον τῆς ἐποχῆς καὶ ἤδη πρὸ 35ετίας καὶ πλέον τὸ ἱστορικὸν Περιοδικὸν τοῦ Ἀγῶνος ἡμῶν «Τὰ Πάτρια» τοῦ μακαρίτου Ἱεράρχου Πενταπόλεως Καλλιοπίου (+1998) εἶχε εἰδικὸν Ἀφιέρωμα, μὲ συγκέντρωσιν πολυτίμων στοιχείων τῆς ἐποχῆς τοῦ δράματος, τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ ἐξεδόθη σὲ αὐτελὲς τεῦχος (βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, ἔκδ. 3η, Πειραιεὺς 1987, σελ. 80), μὲ παράθεσιν μάλιστα Εἰκόνος τῆς Νεομάρτυρος, ὡς καὶ ὑμνογραφικῶν πρὸς τιμὴν Αὐτῆς, γνωρῖσαν ἐπανεκδόσεις, ὥστε τὸ συγκλονιστικὸν ἐκεῖνο περιστατικὸν νὰ διασωθῆ καὶ διαδοθῆ εὐρύτερον.

Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη, τὸ γένος Πέππα, ἐγεννήθη τὸ 1900 στὴν Μάνδρα ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἐνυμφεύθη τὸν εὐλαβῆ Κωνσταντῖνον Ρούττην τὸ 1923. Ὅπως καὶ πλεῖστοι ἄλλοι στὴν περιοχήν τους, δὲν ἐδέχθησαν οἰκογενειακῶς τὴν Ἡμερολογιακὴν Καινοτομίαν τοῦ 1924 καὶ ἐσυνέχιζον νὰ ἑορτάζουν τὶς Ἑορτὲς σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον διὰ ὁμοφρόνων Κληρικῶν.

Στὴν Ἑορτὴν τῶν Ταξιαρχῶν μὲ τὸ Πάτριον, στὰς 8/21 Νοεμβρίου τοῦ 1927, σὲ ἑορτάζοντα Ναὸν στὴν Μάνδρα, εἶχεν ἀρχίσει ἡ πανηγυρικὴ Ἀκολουθία μὲ λειτουργὸν τὸν ἄρτι ἀφιχθέντα αὐτόθι Ἱερομόναχον Χριστοφόρον Ψαλλίδαν, παρουσίᾳ μεγάλου πλήθους Ὀρθοδόξων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ἡ οἰκογένεια τῆς εὐλαβοῦς Αἰκατερίνης. Ἐνῶ ὅμως ἡ Ἀκολουθία προχωροῦσε εἰρηνικῶς, ἐνεφανίσθησαν ὄργανα τῆς τάξεως καὶ ἐκύκλωσαν τὸν Ναόν, διὰ νὰ παρακωλύσουν τὸν ἑορτασμὸν καὶ κυρίως νὰ συλλάβουν τὸν Ἱερέα. Ὅμως, ἡ θαρραλέα ἐμμονὴ τῶν πολυαρίθμων πιστῶν, ἀνάγκασε τοὺς ἀστυνομικούς, παρὰ τὰς ἐνισχύσεις ποὺ ἔλαβαν, νὰ ἀναμένουν τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς Ἀγρυπνίας, θορυβοῦντες ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ προετοιμαζόμενοι διὰ «δρᾶσιν»...

Πρὸ τῆς ἀφίξεώς τους, λέγεται ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Αἰκατερίνης, προαισθανόμενος κακὴν ἐξέλιξιν, τῆς ἐζήτησε νὰ πάρουν τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους καὶ νὰ ὑπάγουν στὴν οἰκίαν τους, ὅπως καὶ ἔγινεν. Ὅμως, ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Αἰκατερίνη, μὴ ἀνεχομένη νὰ διατελῆ σὲ ἀσφάλεια καὶ ἡσυχίαν, ἐνῶ οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί της ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι καὶ ἐκινδύνευαν σοβαρῶς, ἔσπευσε μυστικῶς στὸν Ναὸν τῶν Ταξιαρχῶν καὶ συνενώθηκε μὲ τὸ ἐκκλησίασμα, οὐσιαστικῶς δηλαδὴ «ἔτρεξε στὸ Μαρτύριον»!

Τοῦτο, φέρει εἰς νοῦν τοὺς θεοσόφους λόγους τοῦ Ὁσίου Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ὁ ὁποῖος γράφει ἐπεξηγηματικῶς: «Ὅταν μὲν ἡ Χάρις πληθυνθῇ ἐν ἀνθρώπῳ, τότε ἐν τῷ πόθῳ τῆς δικαιοσύνης ὁ φόβος τοῦ θανάτου εὐκαταφρόνητος αὐτῷ γίνεται, καὶ αἰτίας πολλὰς εὑρίσκει τις ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ, ὅτι δεῖ ὑπὲρ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ὑποφέρειν τὴν θλῖψιν. Καὶ ὅσα δοκοῦντα βλάπτειν τὸ σῶμα καὶ αἰφνιδίως ἐπὶ τὴν φύσιν ἐπέρχονται, καὶ ἀκολούθως εἰς τὸ παθεῖν ἐτέθησαν, ὡς οὐδὲν λογίζονται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ἐν συγκρίσει τῶν ἐλπιζομένων ἀπὸ τοῦ νῦν» (Λόγος Α’).

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἀγρυπνία ἔληξεν, παρὰ τὴν μεταμφίεσιν τοῦ Λειτουργοῦ, ὥστε νὰ μὴ γίνη ἀντιληπτὸς ἐξερχόμενος καὶ ἔτσι νὰ διαφύγη τὴν σύλληψιν, οἱ Ἀστυνομικοὶ τὸν ἀνεγνώρισαν καὶ προσεπάθησαν νὰ τὸν συλλάβουν. Τὸν ἐφύλασσαν ὅμως πιστὲς γυναῖκες, γεμᾶτες ἀποφασιστικότητα καὶ ἀνδρείαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ νεαρὰ σύζυγος καὶ μητέρα Αἰκατερίνη, ἡ ὁποία ὡς φαίνεται ἐφλέγετο ἀπὸ Ἀγάπην διὰ τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ μάλιστα διὰ τὸν τίμιον καὶ γνήσιον Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου! Στὴν συμπλοκὴν ποὺ ἀκολούθησε, στὴν ὁποίαν ἀκούσθηκαν πολλοὶ πυροβολισμοί, καὶ βλέπουσα ἡ μακαρία ὅτι ὁ Ἱερεὺς ἐκινδύνευε νὰ κτυπηθῆ ἀπὸ τὸν ὑποκόπανον ἀστυνομικοῦ, προέταξεν ἄφοβα τὸ σῶμα της ὡσὰν ἀσπίδα προστασίας καὶ ἐδέχθη ἀντ’ ἐκείνου θανάσιμον κτύπημα στὸ ἀριστερὸν μέρος τῆς κεφαλῆς της, προλαμβάνουσα μόνον νὰ ἀναφωνήση τὸ γλυκύτατον Ὄνομα τῆς Παναγία μας!...

Διεκομίσθη αἱμόφυρτος στὸ νοσοκομεῖον «Εὐαγγελισμὸς» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες ὑπέφερε φρικτῶς χωρὶς νὰ δύναται νὰ ὁμιλήση καὶ ἐν τέλει ὑπέκυψε τὶς πρῶτες πρωϊνὲς ὧρες τῆς 15ης Νοεμβρίου ἐκ.ἡμ., πρώτης ἡμέρας τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων, διὰ νὰ προγευθῆ στὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὴν χαρὰν τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ!

Οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν τὸ θέμα μετὰ μεγάλου ἐνδιαφέροντος καὶ ἀγωνίας, ἐκινητοποιήθησαν ἀμέσως ὥστε ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία της, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὰς Ἱερεῖς π. Ἰωάννην Φλῶρον καὶ π. Βασίλειον Σακελλαρόπουλον, νὰ μὴ εἶναι μία ἁπλῆ κηδεία, «ἀλλὰ ἱερὰ Λιτανεία μαρτυρικοῦ Λειψάνου. Χιλιάδες πιστοὶ συνώδευσαν τὴν πομπὴ κρατοῦντες ἄλλοι ἄνθη, ἄλλοι λαμπάδες καὶ ἄλλοι φοίνικες»! (Βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, σελ. 13).

Τὰ κείμενα, τὰ δημοσεύματα καὶ οἱ μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς, ἀναφέρονται σαφῶς καὶ ρητῶς σὲ «Νεομάρτυρα», ἡ ὁποία μὲ τὴν θυσίαν της ἐνίσχυσε καὶ ἀνεπτέρωσε τὸν ζῆλον τῶν πιστῶν καὶ ἀπετέλεσε σύμβολον ὑπερτάτης Μαρτυρίας καὶ Ὁμολογίας, καύχημα διὰ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ κατάκριμα γιὰ τοὺς ἐνόχους. Τὸ «Αἷμα τῆς Μάνδρας» βοᾶ ἀκόμη κατὰ τοῦ πρωταιτίου καὶ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ, ἤτοι τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῆς Καινοτομίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιγόνων αὐτοῦ!...

Ἀξιοσημείωτον τυγχάνει, ὅτι σὲ δημοσίευμα περὶ τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης τοῦ Καθ. κ. Ἀντωνίου Μάρκου (βλ. «Νεομάρτυς Αἰκατερίνη τῆς Μάνδρας», Ἱστολόγιον «Τὸ Συναξάριο τῆς Ἐκκλησίας», Τετάρτη 14 Ἰουλίου 2010), γίνεται παραπομπὴ σὲ πηγὴν τοῦ «Ματθαιϊκοῦ» π. Εὐγενίου Τόμπρου τοῦ 1961, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι στὴν Ἀγρυπνίαν ἐκείνην τῶν Ταξιαρχῶν στὴν Μάνδρα τὸ 1927 ἦταν καὶ ὁ Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος π. Ματθαῖος, ὁ κατοπινὸς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, καὶ ὅτι αὐτὸν προστατεύουσα ἐμαρτύρησε ἡ Αἰκατερίνη. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀπαντᾶται σὲ καμμίαν πηγὴν τῆς ἐποχῆς τοῦ Μαρτυρίου. Ἐν τούτοις, στὸ ἐν λόγῳ δημοσίευμα τοῦ κ. Μάρκου ὑπάρχει ἡ πληροφορία, ὅτι μετὰ τὴν ἐκταφὴν τῆς Νεομάρτυρος, τὸ Λείψανόν της, ἐντολῇ τοῦ Ματθαίου, μετεφέρθη στὴν Μονὴν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης στὴν Κερατέαν Ἀττικῆς, ὅπου φυλάσσεται ἡ τιμία Κάρα Αὐτῆς καὶ ἐτιμᾶτο ἀνέκαθεν «ὡς Λείψανον Μαρτυρικὸν». Ἐπίσης, ὅτι ἔχουν ἁγιογραφηθῆ ἱ. Εἰκόνες Αὐτῆς σὲ Μονὲς τοῦ Πατρίου στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ ὅτι κυκλοφοροῦν ὑμνογραφικὰ Αὐτῆς στὴν ἑλληνικὴν καὶ ἀγγλικὴν γλῶσσαν.

3. Ἡ Ἁγιότης τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη

Εἴδομεν, ὅτι ἡ προσηγορία, τιμὴ καὶ κατάταξις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Συνείδησιν περὶ τῆς φονευθείσης/θυσιασθείσης Αἰκατερίνης ἦτο αὐτὴ τῆς «Νεομάρτυρος». Τὸ Πλήρωμα τῆς διωκομένης Ἐκκλησίας ἀμέσως καὶ αὐθορμήτως, ἄνευ βίας ἤ ἄλλης σκοπιμότητος, ἔσπευσε νὰ ἐκφράση τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐτυμηγορίαν καὶ νὰ τὴν διασαλπίση δημοσίως, ἄνευ φόβου, ἀμφιβολίας ἤ ἐπιφυλάξεως.

Ἄρα, συντρέχει ἐν προκειμένῳ ἡ Ὀρθόδοξος διδασκαλία καὶ πρᾶξις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου, ὅτι δηλαδὴ δὲν ἔχομε μίαν ἐπιβεβλημένην ἄνωθεν, ὑπὸ κάποιας ἀρχῆς, «ἁγιοποίησιν», ἀλλὰ μίαν αὐθόρμητον καὶ ἀβίαστον τιμήν, βάσει τοῦ ἰσχύοντος κριτηρίου στὴν Ἐκκλησίαν. Τὰ ζωντανὰ Μέλη Αὐτῆς γνωρίζουν ἐμπειρικῶς καὶ διακρίνουν, ὅτι ἡ Ἁγιότης δὲν εἶναι ἁπλῶς ἠθικὸν κατηγόρημα/γνώρισμα, ἀλλὰ Ἁγιοπνευματικὴ δωρεά. Ἡ δὲ ἑκάστοτε Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ πιστοποιεῖ καὶ διακηρύσσει ἐπισήμως τὴν ὑφισταμένην τοπικῶς ἀποδοχὴν ἑνὸς ἱεροῦ προσώπου ὡς Ἁγίου, ὥστε νὰ ἀναγραφῆ στὸ Ἑορτολόγιον καὶ Συναξάριον τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τιμᾶται δεόντως, μὲ ὕμνους, Εἰκόνες καὶ Ναούς, ἀπὸ τὴν ὅλην Ἐκκλησίαν.

Κατὰ τὸν ἀοίδιμον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Νεκτάριον, «τρία θεωροῦνται τὰ μαρτυροῦντα ἀληθῶς ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα· πρῶτον, Ὀρθοδοξία ἄμωμος, ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν, ἐν αἷς ἕπεται ἡ περὶ τὴν πίστιν μέχρις αἵματος ἀντικατάστασις, καὶ τέλος ἡ περὶ Θεὸν ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καὶ θαυμάτων» (βλ. Πρὸς ταῖς προσκομισθεῖσαις θέσεις παρὰ τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις φρατόρων διὰ Πέτρου τοῦ αὐτῶν μαΐστορος περὶ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα ἀντίρρησις, ἐν Ἰασίῳ, 1682, σελ. 201).

Στὴν Νεομάρτυρα Αἰκατερίναν, τὸ τίμιον καὶ ἔνδοξον αὐτὸ Μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία ἡ ἄμωμος διέλαμπε, καὶ λόγῳ ἀκριβῶς ὑπάρξεως ἐν αὐτῇ ζώσης Ἀρετῆς καὶ ἀνεπιλήπτου βίου, ἔλαβε τὴν Χάριν τῆς μετὰ ζήλου προασπίσεως τοῦ ἀξίου Λειτουργοῦ τοῦ Ὑψίστου μετὰ τὴν Ἀγρυπνίαν. Ἀντικατέστη δὲ πράγματι μέχρις αἵματος στὸν Ἀγῶνα τῆς Πίστεως, τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ἀγάπης. Ἀγάπησε ὑπὲρ πάντα Χριστὸν καὶ Ἐκκλησίαν, ἐθυσιάσθη δὲ ἀπὸ σεβασμὸν καὶ ἀγάπην διὰ τὴν γνησιότητα τῆς Πίστεως καὶ τὴν διαφύλαξιν Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ἀπὸ τὴν χεῖρα τοῦ ὁποίου εἶχεν εὐλογηθῆ καὶ ἁγιασθῆ ὀλίγην ὥραν ἐνωρίτερον. Τῆς ἐχορηγήθη λοιπὸν δικαίως ἡ Χάρις τῆς Ὁμολογίας καὶ τοῦ Μαρτυρίου. Ἐν καιρῷ διωγμοῦ Πίστεως ἐπέδειξε ἀφοβίαν καὶ ἀνδρείαν, ζῆλον καὶ θυσίαν, δι’ αὐτὸ καὶ ἐχαριτώθη καὶ ἐτελειώθη διὰ τοῦ Μαρτυρίου. Εἶναι δὲ γνωστόν, ὅτι σὲ περίπτωσιν Μαρτυρίου, τὸ ὁποῖον ἀφ’ ἑαυτοῦ συνιστᾶ γεγονὸς χαρισματικόν, ἤτοι θαυμαστόν, δὲν ἀπαιτεῖται ὁπωσδήποτε καὶ ἡ ἐπίδειξις θαυματουργιῶν, πρὸς Διακήρυξιν τῆς Ἁγιότητος.

Ἀξιοσημείωτον ἐπίσης εἶναι, ὅτι ἡ ἀγωνία τῆς Νεομάρτυρος στὸ νοσοκομεῖον, ὅπου ἀργοέσβηνε, δὲν ἦτο διὰ τὸν ἑαυτόν της, ἀλλὰ ἔγραψε μὲ δυσκολίαν ἕνα σημείωμα στὸν σύζυγόν της διὰ νὰ προσέξη καὶ φροντίση τὰ τέκνα τους. Ἡ ἀγαπῶσα μητρικὴ καρδία της, μετὰ Θεόν, ἐνδιαφέρετο διὰ τὰ τέκνα της, περὶ τῶν ὁποίων μετὰ βεβαιότητος θὰ ηὔχετο διαπύρως ἐν Οὐρανοῖς!

4. Συμπέρασμα

Ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδος, προνοοῦσα διὰ τὴν ἐπαξίαν τιμὴν τῶν θυσιασθέντων Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὡς καὶ τὴν ἐπίσημον προβολήν των ὡς ὑποδειγμάτων ἐνώπιον τοῦ Ποιμνίου Αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ τῶν ὅπου γῆς Ὀρθοδόξων, ἐν ἡμέραις ἀποστασίας καὶ συγχύσεως, ὅτε καὶ πάλιν ἀπαιτεῖται ζῆλος Μαρτυρικὸς καὶ Ὁμολογία ἕως θανάτου, θὰ πράξη ἄριστα διακηρύττουσα καὶ ἐπισήμως τὴν Ἁγιότητα τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη τῆς Μάνδρας, πρὸς ἐγγραφὴν Αὐτῆς στὸ Ἑορτολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ θεάρεστος αὐτὴ Πρᾶξις, ὡς χρέος ἱστορικὸν καὶ πνευματικόν, θὰ ἐφελκύση ἐπὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου πλουσιωτέρως τὴν θείαν εὐλογίαν καὶ εὐαρέσκειαν, καὶ θὰ ἐπιδαψιλεύση δωρεὲς καὶ χάριτες, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης, ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τοῦ Ποιμνίου ἡμῶν.

Ὁ Εἰσηγητὴς

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφὸς 

+ Ὁ Γαρδικίου Κλήμης

Δείτε σχετικά:

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

 (Ἡ Νεομάρτυς Αἰκατερίνη)

(Ἀναδημοσίευσις ἐκ τῶν ἱστορικῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ" τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου
Πενταπόλεως Καλλιοπίου)

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

 Ὡς γνωστόν, ἡ Ἁγία καί Μαρτυρική Ἑλληνική Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι ἡ κατ' εὐθείαν καί μόνη κληρονόμος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας πού ἱδρύθηκε κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Καί τοῦτο, διότι μόνο Αὐτή διεφύλαξε καί διαφυλάττει προσεκτικά τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανική Πίστην καί ζωήν ἀναλλοίωτον, ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν παρέδωσαν εἰς τούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Διαφυλάττουσα ὅμως τήν Ἁγίαν Πίστην ἡ Ἐκκλησία μας, ἐδοκιμάσθη "ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίω" (Σόφ. Σολομ. γ'6) καί ἐθριάμβευσε ἐν μέσω διωγμῶν, αἱμάτων καί θυσιῶν, ἀκολουθοῦσα τά αἱματόβρεκτα ἀχνάρια τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων.

 Ἐπολεμήθη ἐπί 60κοντα καί πλέον χρόνια καί ἐξακολουθεῖ ἀκόμη καί σήμερα νά πολεμᾶται σκληρά. Εἶναι βέβαιον ὅτι καί εἰς τό μέλλον δέν θά σταματήσουν οἱ δοκιμασίες αὐτῆς. Ὁ Δικαιοκρίτης Θεός ὅμως, «εὖρεν τήν Ἐκκλησίαν μᾶς ἀξίαν» χάριν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς καρτερικότητας τῶν Κληρικῶν καί Πιστῶν της.

       Μένει ἡ Ἐκκλησία μας καί θά παραμένει τό ἀπόρθητο Φρούριο ὅσο καί ἄν θά ἐπιστρατεύεται ἡ σατανική ἐφευρετικότης τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιά τήν ἐκπόρθησή του. Στηρίζει ἀκλόνητα καί διαφυλάττει τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως χωρίς νά κάμπτεται ἀπό θλίψεις, ταλαιπωρίες, συκοφαντίες, διωγμούς καί μαρτύρια.

       Ἀπευθύνει ἀγωνιστικά σαλπίσματα πρός τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς κάθε ἐποχῆς, ἡλικίας καί φύλου ὅπως:

       «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου» (Ἀποκάλ. β' 10),

      «Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας» (Σειράχ δ' 28),

       «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Ἅ' Τιμόθ. στ' 12).

       Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι πάντοτε εὑρίσκονται ψυχές πού ἀνταποκρίνονται σ' αὐτά καί θυσιάζονται γιά τήν πίστη, ψυχές πού ὁ ζῆλος τούς μένει πύρινος μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους.

       Καί ἡ ἀνταμοιβή τους πάντοτε ὑπερτέρα της προσφορᾶς τους: «τούς δοξάζοντας μέ δοξάσω» (Βασιλ. β' 30). Ἡ ἐπουράνιος ἀντιμισθία τοῦ Πατρός «ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος».

       «Τά πάτρια», ἐκπληροῦντα, σύν Θεῶ, τήν προσπάθειαν πού ἀνέλαβαν,   παρουσιάζουν τά αἱματηρά γεγονότα τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς, ὡς δεῖγμα τῶν δεινῶν της καταδιωγμένης Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Μέ ἰδιαιτέρα μάλιστα συγκίνηση σπεύδουν νά πληροφορήσουν τούς ἀναγνῶστες τους ὅτι, ἀποτέλεσμα τῶν αἱματηρῶν σκηνῶν ἦταν, ἀφ' ἑνός μέν ὁ διά μία ἀκόμα φορᾶ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί ἀφ' ἑτέρου δέ, ἡ ἀνάδειξη μιᾶς Μορφῆς πλημμυρισμένης ἀπό τήν φωτιά τῆς Πίστεως καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό, μιᾶς νέας μάρτυρος, τῆς Αἰκατερίνας (Ρούττη).

«Τά Πάτρια», ὅπως ἄλλοστε καί ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει, φρονοῦν, ὅτι ἡ συγκατεριθμήθη εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἡ 15η Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς τελειώσεώς της, εἶναι ἡ «Γεννέθλιος Ἡμέρα τῆς Νεομάρτυρος ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ».

       Τέλος, κάμνομεν ἔκκλησιν εἰς τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας τῶν «Πατρίων», καί ἰδιαίτερά τους Πιστούς της Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅπως διαδόσουν τήν παροῦσα ἔκδοση γιά νά γνωσθῆ στό εὐρύτερο κοινό τῶν Χριστιανῶν τό μαρτύριο τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνας (Ρούττη) καί ὅτι εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς, καί δή τόν 20ό αἰώνα, ὑπάρχουν ψυχές πού θυσιάζονται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ πλησίον.

       Ὅπως καί οἱ προηγούμενες ἐκδόσεις τῶν «Πατρίων» ἔτυχαν ἐνθουσιώδους ὑποδοχῆς ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τό αὐτό θά συμβεῖ, ὡς πιστεύομεν, καί μέ τήν παροῦσαν ἔκδοσιν.

Πειραιεύς, Ἰανουάριος 1987.

Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ἐλάχιστος πρός Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Πενταπόλεως Καλλιόπιος Μητροπολίτης.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

      Μάνδρα Ἀττικῆς. Τόπος πού συνδέθηκε μέ ἠρωϊκά ἀλλά καί τραγικά γεγονότα. Τόπος πού πρόσφερε στήν ὑλιστική ἐποχή μᾶς μία ἀκόμα ἠρωϊδα τῆς Πίστεώς μας, τήν νεαρά νεομάρτυρα Αἰκατερίνη Κων. Ρούττη. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους τους Χριστιανούς ὅτι ποτάμια ὁλόκληρα αἵματος ἐχύθησαν διά νά στερεωθεῖ ἡ ἀληθινή πίστη στόν Χριστό. Ἀλλά καί διά τήν διατήρησή της μακριά ἀπό τήν ἐπίδραση αἱρετικῶν νεωτερισμῶν πάλι ἐχρειάσθη νά χυθεῖ μαρτυρικό αἷμα.

        Ἐλᾶτε τώρα Χριστιανοί, σεῖς πού ὑπομονετικά φέρετε τήν περιφρόνηση τῶν πολλῶν καί πού ἀκούετε στό ὄνομα Παλαιοημερολογίτες, ἐλᾶτε ὅλοι μαζί νά γνωρίσουμε πώς οἱ πατέρες καί οἱ ἀδελφοί μας, πού ἔζησαν τά πρῶτα χρόνια τοῦ σχίσματος, ἀγωνίσθησαν καί ἐδόξασαν τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. δίνοντας σέ μᾶς τήν δυνατότητα, ἐλεύθερα καί τιμημένα νά ζοῦμε καί νά λατρεύουμε τόν Θεό μας.

      Ἅς παρακολουθήσουμε λοιπόν πώς ἐξελίχθηκαν τά θλιβερά γεγονότα τῆς Μάνδρας, πώς δηλαδή ἄρχισε καί τί τραγικό τέλος ἔλαβε ἡ ὁλονύκτιος πανηγυρική ἀκολουθία πού ἔγινε πρός τιμή τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν, τά ξημερώματα τῆς 8ης Νοεμβρίου τοῦ 1927, εἰς τόν ὁμώνυμο Ναό τῆς Μάνδρας.

    Ἀπό τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, εὐλαβεῖς γυναῖκες τῆς Μάνδρας, μαζί καί ἡ θαρετή ὑπερασπίστρια τῶν Πατρίων Παραδόσεων Αἰκατερίνη (Ρούττη), εὐπρέπισαν τόν Ναό, ὥστε τό πανηγύρι τους πού μέ τόση λαχτάρα περίμεναν νά μήν ὑστερήσει σέ τίποτα. Ἐγκαίρως εἶχαν ἐνεργήσει καί γιά ὁμόδοξο Ἱερέα. Ἠσαν βλέπετε ἐλάχιστοι οἱ Ἱερουργοί τότε καί συνεπῶς περιζήτητοι...

       Πρός τόν σκοπό αὐτό, μιά ἐπιτροπή εἶχε ξεκινήσει γιά τήν Ἀθήνα καί νά πού νωρίς τήν παραμονή ἐπιστρέφει μέ σούστα, συνοδεύοντας τόν ἀείμνηστο ὁμολογητή Ἱερέα π. Χριστόφορο Ψαλλίδα. Ἡ ὑποδοχή πού ἔγινε στόν ἐρχόμενο ἱερουργό ἦταν ἐνθουσιώδης. Ὅλοι σχεδόν οἱ κάτοικοι τόν καλωσόρισαν χαρούμενοι, ἐνῶ οἱ καμπάνες ὅλων των Ναῶν κτυποῦσαν χαρμόσυνα. Τόση ἦταν ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐκτίμηση τῶν πρώτων ἀγωνιστῶν γιά τούς ὁμόδοξους Ἱερεῖς.

       Ὁ Ἑσπερινός ἄρχισε ἥσυχα καί εἰρηνικά. Τό ἴδιο ἥσυχα θά συνεχιζόταν καί θά τελείωνε καί ὅλη ἡ ἀγρυπνία ἄν δέν ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους τά ἀνεπιθύμητα, γιά τό βράδυ ἐκεῖνο, ὄργανα τῆς τάξεως, περικυκλώνοντας τόν Ναό μέ κακές διαθέσεις. Καί εὔλογο γεννᾶται τό ἐρώτημα: Μά γιατί αὐτή ἡ πολιορκία; Στό Ναό δέν βρίσκονταν παράνομοι. Δέν ἐκρύβοντο ληστές. Μόνον ἄξιοι τηρητές τῶν Πατρίων Παραδόσεων εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά δοξάσουν μέ κάθε τιμή τούς προστάτες Ἁγίους τους. Τί λοιπόν ζητοῦσαν τά ὄργανα μέ τόση ἐπιμονή; Ἁπλούστατα ζητοῦσαν νά ἐκτελέσουν τήν διαταγή τοῦ σχισματικοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, νά συλλάβουν τόν ἱερουργούντα Ἱερέα καί νά διαλύσουν τό πλῆθος τῶν πανηγυριστῶν.

       Μπορεῖ νά εἶχαν ὅμως λάβει ἐντολές τά ὄργανα, ἀλλά καί οἱ Χριστιανοί τῆς Μάνδρας ἔπρεπε νά ἐκτελέσουν τίς θεοσδοτες ἐντολές Του καί νά μήν ἐπιτρέψουν τήν παραμικρή διατάραξη τῆς Ἑορτῆς. Ἔτσι οἱ πόρτες τοῦ Ναοῦ κλείνονται καί ἡ ἀκολουθία συνεχίζεται πιό κατανυκτική. Εἶναι διότι γίνεται κάτω ἀπό τήν ἀπειλή τῶν ὅπλων.

Κτυποῦν μέ μανία τά ὄργανα. Κτυποῦν ὅπου βροῦν. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους! Σπάζουν τζάμια! Καί εἶναι ὁ 20ος αἰώνας!!! Ὁ πολιτισμός θεριεύει. Καί ὑποτίθεται ὅτι τά ἀτομικά καί θρησκευτικά δικαιώματα ἀσκοῦνται μέ κάθε ἐλευθερία! Τί τρομερή ἀλήθεια! Καί βρισκόμαστε μάλιστα στά ἱερά χώματα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἑλλάδας!!!

       Προσεύχονται οἱ Πιστοί μέσα στό Ναό ἥσυχα καί εὐλαβικά.

       Μαίνονται, οὐρλιάζουν καί αἰσχρολογοῦν ἔξω τα ὄργανα τῶν σχισματικῶν.

       Ζητοῦν μέσα ἐνίσχυση ἀπό τόν Κύριο οἱ Πιστοί γιά νά ἀντέξουν τόν ἄδικο διωγμό τους. Ζητοῦν ἐπίσης καί τά ὄργανα ἔξω ἐνίσχυση ἐπιγόντως γιά νά ἐπιτύχουν τόν βέβηλο σκοπό τους. Εἶχαν πράγματι ἀνάγκη ἀπό ἐνισχύσεις!!! Πώς θά συνελάμβαναν ἕναν πράο καί ἄκακο Ἱερουργό; Πῶς θά ἀντιμετώπιζαν τούς ἄοπλους Πιστούς;

       Κοντεύει νά ξημερώσει. Μέσα στό Ναό ἔχουν μεταλάβει οἱ περισσότεροι καί περιμένουν τό "Δί΄ εὐχῶν..." τοῦ Ἱερέως καί ἀφοῦ πάρουν τήν εὐλογία του, νά τόν ὁδηγήσουν σέ ἕνα κοντινό σπίτι νά ξεκουραστεῖ. Πῶς θά γινόταν ὅμως αὐτό, ποῦ ἔξω καιροφυλακτοῦσαν οἱ πραιτωριανοί τῶν σχισματικῶν;

Μά πρό ὀλίγου πῆραν μέσα τους δύναμη ἀπό τόν Χριστό! Δέν τούς σκιάζει τίποτα. Προχωροῦν ἄφοβα. Οἱ πόρτες ἀνοίγουν. Οἱ πιστοί ἀρχίζουν νά ἐξέρχονται. Ζωντανό τεῖχος ἀπό εὐσεβεῖς γυναῖκες τῆς Μάνδρας ἔχουν περικυκλώσει τόν κινδυνεύοντα Ἱερέα. Μέσα ἀπό τό σκοτάδι ξεπροβάλουν μπροστά τους σάν ἀνήμερα θηρία τά ὄργανα τῶν σχισματικῶν. Ἀπαιτοῦν τήν παράδοση τοῦ Ἱερέως.

       Μά γιατί ἄραγε; εἶναι τό δικαιολογημένο ἐρώτημα τῶν Πιστῶν. Μήπως ἐγκλημάτισε, μήπως καταχράσθηκε ἤ μήπως ἐβεβήλωσε;

Ὄχι! Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά! Κι ὅμως τόν ζητοῦν! Καί λοιπόν; Ποιός θά τούς τόν παραδώσει; Δέν ὑπάρχει Ἰούδας!

       - «Μόνο σάν θά περάσετε πάνω ἀπό τά πτώματά μας θά πάρετε τόν Ἱερέα μας!» ἀκούγεται σταθερή καί δυνατή μιά γυναικεία φωνή. Εἶναι ἡ 27χρονη Αἰκατερίνα Ρούττη (σήμ. 1) πού ἄφησε σπίτι, ἄνδρα καί παιδιά καί ἦλθε νά ὑπερασπισθεῖ τόν Ἱερέα. Δέν τήν φοβίζουν οἱ φοβέρες τῶν ὅπλων καί γί΄ αὐτό ἀποφασισμένη φωνάζει.

       Οἱ ἀστυνομικές δυνάμεις δέν μποροῦν νά διασπάσουν τόν ἀνθρώπινο κλοιό. Ἀρχίζουν τότε νά πυροβολοῦν γιά νά τούς ἐκφοβίσουν. Κάτι καταφέρνουν μέ αὐτό. Ἀπομακρύνονται ἀρκετοί πιστοί, ἀλλά τό ζωντανό τεῖχος γύρω ἀπό τόν Ἱερέα παραμένει ἄφοβο. Σέ λίγο ὅμως θά καμφθεῖ καί αὐτό ἐξ'αἰτίας τῆς ἀπανθρώπου καί ἀγρίας ἐπιθέσεως τῶν ὀργάνων, τῶν ὁποίων μία σφαίρα κτυπᾶ στόν κρόταφο τήν ἀείμνηστον ὁμολογήτρια Ἀγγελική Κατσαρέλλη (σήμ. 2).

       Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη ὅμως, ἡ ψυχή τῆς ἄμυνας, δέν τό βάζει κάτω. Ἐλέγχει μέ θάρρος τούς σχισματικούς μέχρι τή στιγμή πού ἕνα ὄργανο θά σηκώσει τό κοντάκι τοῦ ὅπλου γιά νά κτυπήσει τόν Ἱερέα!

       Καί τότε, Ὕψιστε Θεέ, τί τόλμη, τί αὐτοθυσία!!!

       Μόλις ἡ Αἰκατερίνα ἀντιλαμβάνεται τήν κακοῦργο χειρονομία, σπεύδει νά σώσει τόν Ἱερέα, καλύπτοντας τόν μέ τό σῶμα της, ὁπότε καί δέχεται αὐτή τό θανάσιμο ἐκεῖνο κτύπημα στό πίσω μέρος τῆς κεφαλῆς. Ἡ Αἰκατερίνα πέφτει στό δάπεδο τοῦ Ναοῦ βάφοντάς το μέ τό μαρτυρικό της αἷμα, ἐνῶ ἀκούγεται γιά τελευταία φορά νά ψιθυρίζει:

       - Παναγία μου!

       Οἱ γυναῖκες μέ ἀγωνία καί λυγμούς σηκώνουν τό αἱμόφυρτο σῶμα της καί ἀφοῦ προηγουμένως εἰδοποιεῖται καί ὁ ἄνδρας της, τήν μεταφέρουν στόν «Εὐαγγελισμό» τῶν Ἀθηνῶν. Μαζί μέ τήν Αἰκατερίνα μεταφέρεται στόν «Εὐαγγελισμό» καί ἡ τραυματισθεῖσα ὁμολογήτρια Ἀγγελική Κατσαρέλλη, ἡ ὁποία καί ἐξέρχεται μετά ἀπό λίγες ἡμέρες.

       Ἡ Αἰκατερίνη ἑπτά ὁλόκληρες ἡμέρες ἀκίνητη, ὑπέφερε ἀφάνταστα χωρίς καν νά μπορεῖ νά μιλήσει. Μέ νοήματα ζήτησε μολύβι καί χαρτί γιά νά γράψει μέ δυσκολία στόν ἄντρα της νά προσέχει τά ἀγγελούδια της, τά δύο μικρά της, πού ἦταν τεσσάρων χρονῶν τό πρῶτο καί λίγων μηνῶν τό δεύτερο.

       Στίς 15 Νοεμβρίου 1927 μέ τό πάτριο Ἑορτολόγιο, πρώτη ἡμέρα τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων καί ὥρα 4 τό πρωΐ, παρέδωσε τήν μαρτυρική της ψυχή εἰς χείρας τοῦ στεφανοδότου Χριστοῦ.

       Τό τότε Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν, κινητοποίησε ὅλα τα ὕπ΄ αὐτῆς παραρτήματα, ὥστε νά παρευρεθοῦν στήν κηδεία τῆς ὅσο τό δυνατόν περισσότεροι Πιστοί.

       Ἐπιζῶντες αὐτόπτες μάρτυρες τῆς κηδείας, μᾶς πληροφόρησαν ὅτι αὐτό πού  παρακολούθησαν τήν ἡμέρα ἐκείνη δέν ἦταν κηδεία ἀλλά ἱερά Λιτανεία μαρτυρικοῦ λειψάνου.

       Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν τήν πομπή, ἄλλοι κρατοῦντες ἄνθη ἄλλοι λαμπάδες καί ἄλλοι φοίνικες.

       Ἡ μάρτυς δέν ἔχει πλέον ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας πρόσκαιρες τιμές καί δόξες.

       Ἡ τιμή πού πρέπει νά τῆς ἀπονείμει κανείς εἶναι ἐκείνη πού ὁ Ἅγιος Χρυσόστομός μας ὑποδεικνύει: «Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος».

       Ἐγκαρδιώνεστε λοιπόν, Χριστιανοί, καί παραδειγματίζεσθε ἀπό τήν νεαρά μητέρα τῶν 27 χρόνων, πού ἔχυσε τό αἷμα της γιά τήν Ἁγίαν μας Πίστιν. Ἡ νεομάρτυς Αἰκατερίνα, ἀποτελεῖ «τιμή καί δόξα καί κάυχημα» γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί θά προβάλλεται σέ κάθε περίσταση, ὡς ὑπόδειγμα πίστεως, ἀγάπης, αὐταπαρνήσεως καί θυσίας γιά τίς Πατρίους Παραδόσεις.

       Αἰκατερίνη! Ἡ ἐπόχη ἅς δέν διέθεσε ἀγχόνες, καμίνους, ξίφη. Διέθεσε τόν ὑποκόπανο τοῦ ὅπλου γιά νά σέ φοβίσει. Πόσο φτωχό ἀλήθεια ὅπλο, γιά νά σέ κάνει νά ἀπαρνηθεῖς μία ζωντανή Πίστη! Κι ὅμως ἐσύ ἔδωσες τήν ζωή σου γι' αὐτή.

       Οἱ πρεσβεῖες σου ἅς μᾶς ἐνισχύσουν καί οἱ προσευχές σου ἅς προασπίζουν τό Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Ἐκκλησίας ἀπό κάθε «δολίως κινούμενον» ἐχθρικό βέλος. Ἀμήν.

------------------------------------------

      Σήμ.1 -- Ἐπιζῶντες συγγενεῖς της νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη μας ἔκαναν γνωστή καί αὐτή τή λεπτομέρεια. Ὁ ἄνδρας τῆς μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, πού παρακολούθησαν μαζί μέ τά παιδιά τους, ζήτησε νά ἐπιστρέψουν στό σπίτι τούς διότι προέβλεπε ἐπεισόδια. Ἡ Αἰκατερίνα τόν ἀκολούθησε. Τῆς ἦταν ὅμως ἀδύνατο νά παραμείνει στό κρεββάτι, ὅταν ἡ ἀδελφή της τήν πληροφόρησε ἀργά τή νύχτα γιά τόν κίνδυνο πού διέτρεχαν ὅλοι στήν Ἐκκλησία ἀπό τά καταφθάνοντα ὄργανα. Ἀμέσως καί μέ προφύλαξη ἐγκατέλειψε ἄνδρα καί μικρά παιδιά καί ἔτρεξε νά ἑνωθεῖ μέ τούς ἀγωνιζόμενους, ἔτρεξε πρός τό μαρτύριο !!!

       Σήμ.2 -- Ἡ ἀείμνηστος ὁμολογήτρια Ἀγγελική Κατσαρέλλη ἔφερε καί ἐπεδείκνυε μέ "καμάρι" μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τῆς τό «στίγμα τοῦ Κυρίου» στό μέτωπό της πού μιά δολοφονική σφαίρα χάραξε τή νύκτα ἐκείνη.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Σχετικά πατἠστε:  ΕΔΩ 

Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα ἡ Νεομάρτυς ἐκ Μάνδρας Ἀττικῆς (15/28 Νοεμβρίου)

 

Μία ἐξαιρετικὴ καὶ θαυμαστὴ περίπτωσις συγχρόνου Μάρτυρος στὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀποτελεῖ ἡ 27ὴς εὐλαβὴς Χριστιανὴ σύζυγος καὶ μητέρα δύο ἀνηλίκων τέκνων Αἰκατερίνη Ρούττη στὴν Μάνδρα Ἐλευσῖνος Ἀττικῆς.

Τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Μαρτυρίου της κατεγράφη στὸν ἡμερήσιον Τύπον τῆς ἐποχῆς καὶ ἤδη πρὸ 35ετίας καὶ πλέον τὸ ἱστορικὸν Περιοδικὸν τοῦ Ἀγῶνος ἡμῶν «Τὰ Πάτρια» τοῦ μακαρίτου Ἱεράρχου Πενταπόλεως Καλλιοπίου (+1998) εἶχε εἰδικὸν Ἀφιέρωμα, μὲ συγκέντρωσιν πολυτίμων στοιχείων τῆς ἐποχῆς τοῦ δράματος, τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ ἐξεδόθη σὲ αὐτελὲς τεῦχος (βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, ἔκδ. 3η, Πειραιεὺς 1987, σελ. 80), μὲ παράθεσιν μάλιστα Εἰκόνος τῆς Νεομάρτυρος, ὡς καὶ ὑμνογραφικῶν πρὸς τιμὴν Αὐτῆς, γνωρῖσαν ἐπανεκδόσεις, ὥστε τὸ συγκλονιστικὸν ἐκεῖνο περιστατικὸν νὰ διασωθῆ καὶ διαδοθῆ εὐρύτερον.

Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη, τὸ γένος Πέππα, ἐγεννήθη τὸ 1900 στὴν Μάνδρα ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἐνυμφεύθη τὸν εὐλαβῆ Κωνσταντῖνον Ρούττην τὸ 1923. Ὅπως καὶ πλεῖστοι ἄλλοι στὴν περιοχήν τους, δὲν ἐδέχθησαν οἰκογενειακῶς τὴν Ἡμερολογιακὴν Καινοτομίαν τοῦ 1924 καὶ ἐσυνέχιζον νὰ ἑορτάζουν τὶς Ἑορτὲς σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον διὰ ὁμοφρόνων Κληρικῶν.

Στὴν Ἑορτὴν τῶν Ταξιαρχῶν μὲ τὸ Πάτριον, στὰς 8/21 Νοεμβρίου τοῦ 1927, σὲ ἑορτάζοντα Ναὸν στὴν Μάνδρα, εἶχεν ἀρχίσει ἡ πανηγυρικὴ Ἀκολουθία μὲ λειτουργὸν τὸν ἄρτι ἀφιχθέντα αὐτόθι Ἱερομόναχον Χριστοφόρον Ψαλλίδαν, παρουσίᾳ μεγάλου πλήθους Ὀρθοδόξων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ἡ οἰκογένεια τῆς εὐλαβοῦς Αἰκατερίνης. Ἐνῶ ὅμως ἡ Ἀκολουθία προχωροῦσε εἰρηνικῶς, ἐνεφανίσθησαν ὄργανα τῆς τάξεως καὶ ἐκύκλωσαν τὸν Ναόν, διὰ νὰ παρακωλύσουν τὸν ἑορτασμὸν καὶ κυρίως νὰ συλλάβουν τὸν Ἱερέα. Ὅμως, ἡ θαρραλέα ἐμμονὴ τῶν πολυαρίθμων πιστῶν, ἀνάγκασε τοὺς ἀστυνομικούς, παρὰ τὰς ἐνισχύσεις ποὺ ἔλαβαν, νὰ ἀναμένουν τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς Ἀγρυπνίας, θορυβοῦντες ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ προετοιμαζόμενοι διὰ «δρᾶσιν»...

Πρὸ τῆς ἀφίξεώς τους, λέγεται ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Αἰκατερίνης, προαισθανόμενος κακὴν ἐξέλιξιν, τῆς ἐζήτησε νὰ πάρουν τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους καὶ νὰ ὑπάγουν στὴν οἰκίαν τους, ὅπως καὶ ἔγινεν. Ὅμως, ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Αἰκατερίνη, μὴ ἀνεχομένη νὰ διατελῆ σὲ ἀσφάλεια καὶ ἡσυχίαν, ἐνῶ οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί της ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι καὶ ἐκινδύνευαν σοβαρῶς, ἔσπευσε μυστικῶς στὸν Ναὸν τῶν Ταξιαρχῶν καὶ συνενώθηκε μὲ τὸ ἐκκλησίασμα, οὐσιαστικῶς δηλαδὴ «ἔτρεξε στὸ Μαρτύριον»!

Τοῦτο, φέρει εἰς νοῦν τοὺς θεοσόφους λόγους τοῦ Ὁσίου Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ὁ ὁποῖος γράφει ἐπεξηγηματικῶς: «Ὅταν μὲν ἡ Χάρις πληθυνθῇ ἐν ἀνθρώπῳ, τότε ἐν τῷ πόθῳ τῆς δικαιοσύνης ὁ φόβος τοῦ θανάτου εὐκαταφρόνητος αὐτῷ γίνεται, καὶ αἰτίας πολλὰς εὑρίσκει τις ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ, ὅτι δεῖ ὑπὲρ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ὑποφέρειν τὴν θλῖψιν. Καὶ ὅσα δοκοῦντα βλάπτειν τὸ σῶμα καὶ αἰφνιδίως ἐπὶ τὴν φύσιν ἐπέρχονται, καὶ ἀκολούθως εἰς τὸ παθεῖν ἐτέθησαν, ὡς οὐδὲν λογίζονται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ἐν συγκρίσει τῶν ἐλπιζομένων ἀπὸ τοῦ νῦν» (Λόγος Α’).

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἀγρυπνία ἔληξεν, παρὰ τὴν μεταμφίεσιν τοῦ Λειτουργοῦ, ὥστε νὰ μὴ γίνη ἀντιληπτὸς ἐξερχόμενος καὶ ἔτσι νὰ διαφύγη τὴν σύλληψιν, οἱ Ἀστυνομικοὶ τὸν ἀνεγνώρισαν καὶ προσεπάθησαν νὰ τὸν συλλάβουν. Τὸν ἐφύλασσαν ὅμως πιστὲς γυναῖκες, γεμᾶτες ἀποφασιστικότητα καὶ ἀνδρείαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ νεαρὰ σύζυγος καὶ μητέρα Αἰκατερίνη, ἡ ὁποία ὡς φαίνεται ἐφλέγετο ἀπὸ Ἀγάπην διὰ τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ μάλιστα διὰ τὸν τίμιον καὶ γνήσιον Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου! Στὴν συμπλοκὴν ποὺ ἀκολούθησε, στὴν ὁποίαν ἀκούσθηκαν πολλοὶ πυροβολισμοί, καὶ βλέπουσα ἡ μακαρία ὅτι ὁ Ἱερεὺς ἐκινδύνευε νὰ κτυπηθῆ ἀπὸ τὸν ὑποκόπανον ἀστυνομικοῦ, προέταξεν ἄφοβα τὸ σῶμα της ὡσὰν ἀσπίδα προστασίας καὶ ἐδέχθη ἀντ’ ἐκείνου θανάσιμον κτύπημα στὸ ἀριστερὸν μέρος τῆς κεφαλῆς της, προλαμβάνουσα μόνον νὰ ἀναφωνήση τὸ γλυκύτατον Ὄνομα τῆς Παναγία μας!...

Διεκομίσθη αἱμόφυρτος στὸ νοσοκομεῖον «Εὐαγγελισμὸς» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες ὑπέφερε φρικτῶς χωρὶς νὰ δύναται νὰ ὁμιλήση καὶ ἐν τέλει ὑπέκυψε τὶς πρῶτες πρωϊνὲς ὧρες τῆς 15ης Νοεμβρίου ἐκ.ἡμ., πρώτης ἡμέρας τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων, διὰ νὰ προγευθῆ στὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὴν χαρὰν τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ!

Οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν τὸ θέμα μετὰ μεγάλου ἐνδιαφέροντος καὶ ἀγωνίας, ἐκινητοποιήθησαν ἀμέσως ὥστε ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία της, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὰς Ἱερεῖς π. Ἰωάννην Φλῶρον καὶ π. Βασίλειον Σακελλαρόπουλον, νὰ μὴ εἶναι μία ἁπλῆ κηδεία, «ἀλλὰ ἱερὰ Λιτανεία μαρτυρικοῦ Λειψάνου. Χιλιάδες πιστοὶ συνώδευσαν τὴν πομπὴ κρατοῦντες ἄλλοι ἄνθη, ἄλλοι λαμπάδες καὶ ἄλλοι φοίνικες»! (Βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, σελ. 13).

Τὰ κείμενα, τὰ δημοσεύματα καὶ οἱ μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς, ἀναφέρονται σαφῶς καὶ ρητῶς σὲ «Νεομάρτυρα», ἡ ὁποία μὲ τὴν θυσίαν της ἐνίσχυσε καὶ ἀνεπτέρωσε τὸν ζῆλον τῶν πιστῶν καὶ ἀπετέλεσε σύμβολον ὑπερτάτης Μαρτυρίας καὶ Ὁμολογίας, καύχημα διὰ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ κατάκριμα γιὰ τοὺς ἐνόχους. Τὸ «Αἷμα τῆς Μάνδρας» βοᾶ ἀκόμη κατὰ τοῦ πρωταιτίου καὶ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ, ἤτοι τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῆς Καινοτομίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιγόνων αὐτοῦ!...

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως

Θείας χάριτος κατηξιώθης, Μάρτυς ἔνδοξε,
παρά Κυρίου, καί ἠγωνίσθης σεμνή
παμμακάριστε, ὑπέρ πατρώων δογμάτων καί
εἴληφας, Αἰκατερίνα ἀμάραντον στέφανον˙
ὅθεν πρέσβευε ἀπαύστως πρός τόν Οἰκτίρμονα,
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Δείτε σχετικά:

1) Ἡ Ἀγιοκατάταξη τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης ἐκ Μάνδρας Ἀττικῆς

2) ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΛΟΥΚΑ: Εὐαγγέλιο - Ὁμιλία εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ καλού Σαμαρείτη ( Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου )

Εὐαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ι’ 25-37

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; 27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν  Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; 30 ὑπολαβὼν δὲ ὁ  Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ  Ἱερουσαλὴμ εἰς  Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.

Ὁμιλία εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς

 Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό Εὐαγγέλιο τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς λέη:  «Κατέβαινε κάποιος ἀπό τὴν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχὼ κι ἔπεσε στά χέρια ληστῶν. Τοῦ πῆραν τὰ ροῦχα,τὸν ἐχτυπη­σαν καὶ τὸν πα­ράτησαν μισοπεθα­μένο.   Ἕνας ἱερεὺς κι ἔνας Λευΐτης περνώντας ἀπὸ κεῖ τὸν εἶδαν ἀλλὰ  συνέχισαν τὸ δρόμο τους.  Ἕνας Σαμαρείτης ὅμως ποὺ   ἦθρε στὸ μέρος αὐτὸ τὸν εἶδε καὶ τὸν λυπήθηκε.  Ἀνακάτεψε λοιπὸν κρασὶ

καὶ λάδι κι ἔβαλε στὶς πληγὲς, τὶς ἔδεσε κι’ ἀφοῦ τὸν ἔβαλε πάνω στὸ ζῶο του,  τὸν ἔφερε στὸ πανδοχεῖο.  Ἔδωσε στὸν πανδοχέα δυὸ δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε.   Περιποιήσου τὸν      ἄνθρω­πο κι ἄν ξοδέψης  περισ­σότερα, στὴν ἐπιστροφή  θὰ σοῦ τὰ δώ­σω ἐγώ».

 Ἄς δοῦμε λοι­πὸν τὸ νόημα τῆς παραβολῆς καὶ μὲ γνωστικὴ ψυχὴ κατα­νοῶντας το, ἄς γνωρίσωμε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, Ἱερουσαλήμ ἡ πολιτεία τῶν οὐρανῶν καὶ ἡ σύνεση, Ἰεριχῶ ὁ κόσμος. Ὅσο λοιπόν ὁ Ἀδάμ, πρὶν ἀπὸ τὴν παρακοή, εἶχε φρόνημα τῶν οὐρανῶν καὶ ἀγγελικὴ ζωή, εἶχε ἀνεμπόδιστη εἴσοδο στὴν ἐπουράνια πόλη Ἱερουασαλήμ.  Κατοικῶντας, ζῶντας μέσα στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ τίποτα δὲν τὸν νικοῦσε οὔτε τὸν τραυμάτιζε. Ὅταν ὅμως παράκουσε στὸ Θεὸ καὶ δὲν φύλαξε τὶς ἐντολὲς του, ἀλλὰ παρασύρθηκε ἀπὸ τό φίδι, τότε κατέβηκε στὴν Ἱερι­χὼ δηλαδή στὴ γῆ, κι’ ἀσχολή­θηκε μὲ τὰ ἔργα τῆς γῆς.  Γιατὶ Ἱερουσαλήμ σημαίνει ἀνάβαση, ἐνῶ Ἱεριχὼ κατακλυσμός.

Κα­τέ­βηκε λοιπόν ἀπό τὴν Ἰερου­σαλήμ στὴν Ἱεριχὼ, ἀπό τὴ ζωὴ δηλαδὴ τῶν οὐρανῶν στὴ ζωὴ  ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Ὅταν κάποιος τηρῆ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τότε ζῆ στοὺς οὐρανοὺς, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος·  Ἡ δική μας  πολι­τεία εἶναι στὸν οὐρανό.  Κατέ­βηκε ἀπὸ τή δόξα στὴν ἀδοξία, ἀπὸ τὸν παράδεισο τῆς ἀπο­λαύ­σεως στὴ γῆ μὲ τ’ ἀγκάθια, ἀπὸ τὴ ζωῆ στό θάνα­το. Ὅταν φᾶτ­ε, λέει, ἀπὸ τὸ δένδρο, θὰ σᾶς κυριαρχήση ὁ θάνατος, δη­λα­δὴ ἡ ἁμαρτία.  Γιατὶ ἡ ἁμα­ρτία, ἡ παρακοῆ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι θάνατος ψυχῆς.  Κατέβηκε ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Παραδείσου, ἀπὸ τὴν ἁγιωσύνη τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἦρθε στὴν Ἱεριχὼ δηλαδὴ στὸ βάραθρο τῆς παρακοῆς, στὸ θάνατο τῆς ἁμαρτίας.  Καὶ πέφτει στὰ χέρια τῶν ληστῶν, παναπῆ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν δυνάμεών του. Δρόμος, εἶναι ἡ ζωὴ αὐτὴ ὅπου βάδισε ὁ Ἀδάμ κι’ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν καὶ τὸν ἀπογύμνωσαν.  Καὶ ποιὰ στολὴ τοῦ ἔβγαλαν; Τὴ στολὴ τῆς ὑπακοῆς, τὴ φιλία μὲ τοὺς ἀγγέλους, τὴν ἀθάνατη δόξα, τὴ συναναστροφὴ μὲ τὸ Χριστὸ, τὴν παραδεισένια χαρά, τὴν οὐράνια ζωή.  Αὐτὴ τὴ στολὴ τοῦ ἔβγαλαν.  Καὶ τοῦ προξένησαν πληγές, δηλαδή ἁμαρτίες, πορνεῖες,  μοιχεῖες, εἰδωλολατρεῖες, φαρμακώματα, δολοφο­νίες,φιλονικίες, θυμὸ κι ὅλη τὴν ὑπόλοιπη σειρὰ τῶν κακῶν.

Αὐτὰ τὰ ἔργα πληγώνουν τὸν ἄνθρωπο, αὐτὰ προξενοῦν τὴ δυσωδία καὶ τὴ φθορά. Κι ὅτι εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, κατανοῆστε το ἀπὸ τὸ Δαβίδ, πῶς ἀπεικονίζοντας στὸν ἑαυτό του τὶς πληγὲς τοῦ Ἀδάμ τὶς ἀποκαλεῖ μώλωπες καὶ λέει ὀρθά· Ἐβρώμησαν καὶ σάπισαν τὰ χτυπήματά του ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας μου. Κάθε ἁμαρτία προκαλεῖ μώλωπα καὶ τραῦμα.

Λαβώθηκε λοιπὸν ἀπὸ τὴν παρακοή, χτυπήθηκε γιὰ τὶς ἀνομίες, ὅπως λέει ὁ προφήτης· Χτυπήθηκα σὰν τὸ χόρτο καὶ ἡ καρδιά μου ξηράθηκε, γιατὶ λησμόνησα νὰ φάω τὸ ψωμί μου· νὰ φυλάξω δηλαδὴ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ.  Τὸν ἄφησαν, λέει, μισοπεθαμένο, ὄχι γιατὶ δἐν ἤθελαν νὰ τὸν σκοτώσουν, ἀλλὰ δὲν ἄφησε ὁ Θεός.   Δὲ θέλω, λέγει, τὸ θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅσο τὴ μετάνοιά του.  Καὶ ποῦ τὸν  ἀφήνουν;  Στὸ δρόμο,   δηλαδὴ στὴ ζωὴ αὐτή·    δρόμος λέγεται τούτη ἡ ζωή, ἐπειδὴ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πενροῦν ἀπ’αὐτή.  Κι ὅταν ἔφτασε στὸ δρόμο ὁ ἱερεύς   καὶ τὸν εἶδε, τὸν προσπέρασε. Ἱερέα ὀνομάζει τό  μακάριο Μωϋσῆ καὶ Ἀαρών. 

Σ’ αὐτὸ μαρτυρεῖ κι ὁ Δαβὶδ λέγοντος ὅτι ὁ Μωϋσῆς κι ὁ Ἀαρὼν εἶναι ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς του κι ὁ Σαμουήλ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἐπικαλοῦνται τ’ ὄνομά του.  Εἶναι τοῦτος λοιπὸν ὁ ἀξιοθαύ­μαστος Μωϋσῆς ποὺ δοξάστηκε, ποὺ μὲ τὴ δεκαπλῆ μάστιγά του χτύπησε τοὺς Αἰγυπτίους· αὐτὸς ποὺ ἔσχισε καὶ ξέρανε τὴν Ἐρυθ­ρὰ καὶ πέρασε ἀπ’ αὐτή τὸ λαό, αὐτὸς ποὺ γλύκανε τὸ νερὸ στὸ Μαρρᾶ καὶ πίσω ἀπὸ τὸ σύννε­φο μίλησε μὲ τὸ Θεό· αὐτὸς ποὺ ἔκαμε πολλὰ ἀξιοθαύμαστα· αὐτὸς βαδίζοντας τὸ δρόμο τῆς ζωῆς καὶ ἀφοῦ εἶδε τὸν ἄνθρωπο πληγωμένο στὴ γῆ, τὸν προσπέρασε, χωρὶς νὰ τὸν σηκώση. Ὅμοια κι ὁ Λευΐτης, ἡ τάξη τῶν προφητῶν.  Γιατὶ αὐτοί, ποὺ ἦρθαν ὕστερα ἀπὸ τὸ Μωϋσῆ, ἀφοῦ ἐβάδισαν τὸν ἴδιο δρόμο καὶ συνάντησαν πληγωμένο τὸν ἄνθρωπο,   δὲν τὸν ἐσήκωσαν. Οὔτε ὁ Μωϋσῆς μὲ τὰ θαύματά του, οὔτε οἱ προφῆτες μὲ τὰ      σημεῖα τους, κανένας δὲν τὸν ἐλύτρωσε ἀπὸ τὸ θάνατο, κανένας δὲν ἔκλεισε τὸ   τραῦμα τῆς    ἁμαρτίας. Γιατὶ  οἱ ἴδιοι ἦσαν τῆς ἁμα­ρτίας δεσμῶτες.  Μ’ ὅλο ποὺ μὲ τὴ σεμνὴ ζωή τους ἔγιναν φίλοι τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἦσαν ὁμόσα­ρκοι μὲ τὸν Ἀδὰμ καὶ προέρχονταν ἀπὸ τὴν νεκρὴ ρίζα, δὲν μποροῦσαν, κλαδιὰ αὐτοὶ, νὰ ἀποσπάσουν τὴ ρίζα τῆς ἁμαρτίας.  

Κάποιος ὅμως Σαμαρείτης μὲ ἔργα ὄχι τυχαῖα, προαίρεση σπλαχνική, φίλος  τῶν ὁμοδούλων του, ὅταν ἤρθε στὸ μέρος αὐτὸ καὶ τὸν εἶδε πληγωμένο, τὸν λυπήθηκε,  τοῦ ἔβαλε λάδι καὶ κρασὶ καὶ ἔδεσε τὶς πληγὲς τους, τὶς ἁμαρτίες  του.  Τό πρόσωπο καὶ τὴ    μορφὴ τοῦ Σαμαρείτη παίρνει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἀλλὰ   θὰ πῆ κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατάς·  Γιατί ἀποκαλεῖς τὸν Κύριο Σαμαρείτη; Ναί, Σαμαρείτη τόν λέγω ὄχι γιὰ τὴ φύση τῆς θεότητός του ἀλλὰ γιὰ τὸ σπλαχνικό τρόπο του. Ὁ Σαμαρείτης μὲ τὴν φύση τοῦ σώματός τους ἦταν ὅμοιος μὲ τοὺς ἄλλους, κατὰ τὴ σπλαχνικὴ προαίρεσή του ὅμως δὲν ἤσαν ὅμοιος·  φάνηκε ἀνώτερός τους. Ἔτσι κι ὁ Κύριος παρουσιάστη­κε σὰν ἄνθρωπος μὲ τὴ σωματι­κή του μορφή, ὅμοιος μὲ τοῦς προφῆτες καὶ τοὺς πατριάρχες κατὰ τὴν ἀνθρωπίνη φύση ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴ Μαρία. Μὲ τὴ δύναμη τῆς θεότητός του ὅμως στάθηκε ἀπ’ ὅλους ἀνώτερος. Ἴσος μ’ αὐτοὺς στὸ ἀνθρώπινο σχῆμα, ὄχι ἴσος στὴν ὑπερκόσμια δόξα. Ἐκεῖνοι ἀπὸ ἀδιαφορία καὶ σκληρότητα προσπέρασαν ἄσπλαχνα τὸν πληγωμένο.

Ὁ Σαμαρείτης ὅμως φάνηκε πιὸ σπλαχνικὸς καὶ πιὸ εὐσεβὴς καὶ ἐλεητικός.  Ὅμοια κι ὁ Χριστός. Οἱ πατριάρχες κι οἱ προφῆτες ἀδιαφόρησαν γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ξέπεσε μὲ τὴν παρακοή του. Ἐκεῖνος μόνο ἀποδείχθηκε σπλαχνικὸς κι ἐλεητικός, κατὰ τὸ λόγο τοῦ προφήτη·  Σπλαχνικὸς καὶ ἐλεητικὸς εἶναι ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλαιος· καὶ πάλι· Γιατὶ σύ, Κύριε, εἶσαι σπλαχνικός. Κι ὅπως ὁ Σαμαρείτης δὲν ἦταν ἀπὸ τὸ Ἰσραηλιτικὸ ἔθνος ἀλλὰ προερχόταν ἀπὸ ἄλλη χώρα, ἔτσι κι ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν ἀπὸ τὴ γῆ ἀλλὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἦθε στὴ γῆ·  ἦταν Θεὸς κι ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη μας Ἦταν Κύριος καὶ ντύθηκε τὴ μορφὴ τοῦ δούλου. Ἔνιωσε συμπάθεια γιὰ μᾶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατέβηκε στὴ γῆ, εἶδε τὸν ἄνθρωπο ριγμένο, ληστευμένο, λαβωμένο ἀπὸ τὶς πορνεῖες, τὶς εἰδωλολατρεῖες, τὶς μοιχεῖες,  τοὺς φόνους·  εἶδε καὶ σπλαχνίσθηκε τὸ πλάσμα του καὶ τοῦ ἔβαλε κρασὶ καὶ λάδι, ἀφοῦ δηλαδὴ ἀνάμειξε τὰ δύο ἔκαμε ἀλοιφὴ καὶ τὰ ἔβαλε στὸν ἄνθρωπο.  Τὶ σημαίνει ἀφοῦ ἀνέμειξε κρασὶ καὶ λάδι; Ἀφοῦ συνδύασε τὴ θεία φύση μὲ τὴν ἀνθρώπινη, ἀφοῦ συνταίριασε τὴν εὐσπλαχνία μὲ τὴ σωτηρία ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο. Ἀφοῦ ἐνέμειξε κρασὶ καὶ λάδι, ἀφοῦ ἕνωσε τὸ ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸ αἷμα του, ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο ζωή. Γιατὶ μόλις ἔσταξε τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὴν πλευρὰ του ξεπλύθηκαν ἀπὸ τὸ χαρτὶ οἱ ἁμαρτίες μας. 

 Τί σημαίνει  τώρα· Ἔδεσε τὶς πληγὲς του; Τοῦτο·  ἔδεσε τὸ διάβολο κι ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπο. Ἔδεσε τὸ σκάφος κι   ἐζωοποίησε τοῦς ναυαγούς, ἐδέσμευσε καὶ ὑπόταξε τὶς δυνάμεις τοῦ πονηροῦ.  Κι ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπο. Ἄν θέλης νὰ τὸ σκεφτῆς καὶ διαφο­ρετικά, ἄκου. Σὰ λάδι προσκο­μίζει τὸ λόγο τῆς παρακλήσεως, καὶ προσθέτει σὰν στυπτικό κρασὶ τὴ διδασκαλία,  ποὺ μαζεύει τὴ σκορπισμένη σκέψη, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου· Ἔλεγξε,  ἐπιτήμησε,   πρακάλεσε.   Καὶ τὸν ἀνέβασε στὸ ἴδιο   του τὸ ζῶο, πῆρε δηλαδὴ ὁ Χριστὸς τὴ σάρκα πάνω στοὺς ὤμους τῆς θεότητός του καὶ τὴν ἀνέβασε ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό,  οὔτε χρυσό, ἤ ἄργυρο, ἤ πολύτιμους λίθους ἀνέβασε ἀλλά τόν  κατ’ εἰκόνα ἄνθρωπο ἀνέβασε ἀπό τους οὐρανούς, στὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ καὶ ἁπλόχωρο πανδοχεῖο, σ’ αὐτὴν τὴν καθολικὴ Ἐκκλησία.  

 Καὶ τὴν παράδωσε στὸν πανδο­χέα, στὸ μακάριο Παῦλο, στὸ στῦλο τῶν Χριστιανῶν, τὸ γνήσιο πανδοχέα, διδοντάς του δυὸ δηνάρια καὶ διὰ μέσου τοῦ Παύλου σὲ κάθε μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς δασκά­λους καὶ τοὺς λειτουργούς.  Δυὸ δηνάρια, τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, λέγοντας· περι­ποιήσου τοῦτον τὸν ἄνθρω­πο, κι ἄν ξοδέψης κάτι ἀκόμα, ἐγὼ θἀ ἐπιστρέψω καὶ θὰ σοῦ τὸ δώσω. Ἐννοεῖ τοῦτο·  Φρόντισε γιὰ τὸ λαὸ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὰ ἔθνη καὶ τὸν  ἐμπιστεύτηκα σὲ σένα μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἐπειδὴ εἶναι ἄρρωστοι οἱ ἄνθρωποι, τραυματισμένοι ἀπὸ τῆς ἁμαρτί­ες, θεράπευσέ τους, θέτοντας ἐπάνω σὰν σιναπισμὸ τοὺς προφητικοὺς λόγους καὶ τὰ εὐαγγελικὰ διδάγματα ἀποκαθι­στῶντας τὴν ὑγεία τους μὲ τὶς νουθεσίες καὶ τὶς παρακλήσεις τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ πειθοντάς τους νὰ στέκονται μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἁμα­ρτία καὶ νὰ ἀφήσουν τὴν πλάνη τῆς ἁμαρτίας. Ἄν ὅμως κι ἔτσι μείνουν ἀδιόρθωτοι, λύγισέ τους μὲ τοὺς αὐστηροὺς λόγους σου. Γίνε τὸ πρότυπο καὶ τὸ παρά­δειγμά τους, μὲ τοὺς  λόγους,  μὲ τὰ ἔργα σου,  τὴ συμπεριφορὰ,  τὴν πίστη,  τὴν ἀγάπη, τὴ σεμνότητα, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὰ ἴχνη σου καὶ νὰ μιμηθοῦν    τὴν ἐνάρετη ζωή σου.  Κι ἄν κάμης τοῦτο, ἄν ἀπὸ λόγου σου κάμης κάποια προσθήκη λόγων ἤ ἔργων, ἄν δαπανήσης κάτι ἀκόμα,  θὰ σοῦ τὸ δώσω στὴ  ἐπιστροφὴ δηλαδὴ στὴ δευτέρα παρουσία μου, τὴν ἀνταποδοτική·  θὰ σοῦ δώσω μισθὸ τῶν κόπων σου ἄξιο.

 Γι’ αὐτὸ κι ὁ Παῦλος μὲ τὸ θάρρος τῶν ὑποσχέσων αὐτῶν λέει·  Μὲ πολλὴ χαρὰ θὰ ξοδέψω γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ ἀναλωθῶ γιὰ τὶς ψυχὲς σας, ἐννοῶντας τὴ διδασκαλία του πρὸς τοὺς ἐθνι­κοὺς καὶ τὴν κηρυκτική του διακονία.  Γιατὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ οἰκοδομεῖ καὶ στηρίζει τὶς Ἐκκλησίες τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὶς πνευματικὲς ὑποδείξεις του θεραπεύει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ μοιράζοντας τὸ ὠφέλιμο στὸν καθένα, ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς στὴν αἰώνια ζωή.  Στοὺς πάντες ἔγινα, λέει, τὰ πάντα, γιὰ νὰ σώσω τοὺς πάντες.  Αὐτὸς εἶναι τῆς Ἐκκλησίας ὁ καλὸς πανδοχέας, ὅλους τοὺς δέχεται κι ὅλους τοὺς φροντίζει· δὲν ἀπομακρύνει τὸν πόρνο, δὲν ἀπεχθάνεται τὸν εἰδωλολάτρη, κανένα ἄλλον ἀσεβῆ κι ἀκάθαρτο δὲν ἀποδιώχνει, τοὺς δέχεται ὅλους.  Σὰν γιατρὸς πλύνει τὶς πληγές, τὶς καθαρίζει καὶ τὶς σφογγίζει μὲ λουτρὸ ξαναγεννημοῦ.  Προσφέρει τούς στυφτικούς λόγους, ὅπως τὸ καρσί, γιὰ νὰ μῆν παρασυρώμαστε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τῆς ἅγνοιάς μας ἤ τὶς κακίες μας.  Καὶ πάλι μᾶς θεραπεύει μὲ παράληση, σὰν μὲ λάδι ἀλείφοντας τὶς ψυχές μας. 

Μᾶς λέει ὁ Παῦλος·  Σᾶς παρακαλοῦμε, ἀδελφοί μου, μὲ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ νὰ προσφέρετε τὰ σώματά σας θυσία ζωντανή, ἁγία, ἀρεστή, ὅπως πρέπει νὰ εἶναι ἡ λογική σας λατρεία. Ὅσοι λοιπὸν τυχαίνει νὰ εἴμαστε μαθηταὶ τῶν λόγων τοῦ Παύλου, ἄς φυλάξω­μεν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ μὴν ξεπέσωμε ἀπὸ τὴν Ἱερου­σαλήμ τῶν οὐρανῶν, τὴν πόλη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.  Καὶ μακάρι, μὲ θεραπευμένα τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, ὑγιεῖς καὶ τέλειοι στὴν πίστη νὰ παρουσιαστοῦμε στὸ Χριστό, σῶοι καὶ θαρραλέοι, χωρὶς νὰ μειονεχτοῦμε σὲ κανένα καλὸ ἔργο καὶ ν’ ἀπολαύσωμε τὴν ἀγαθὴ ὑπόσχεση στοὺς οὐρα­νοὺς μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλα­νθρω­πία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Μαζὶ μ’ Ἐκεῖνον, στὸν Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα ἄς εἶναι δόξα τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: “Αναβάσεις”
 

Δείτε σχετικά:
  ΚΥΡΙΑΚΗ Η' ΛΟΥΚΑ: Ὁμιλία εἰς τήν παραβολήν τοῦ καλού Σαμαρείτου (Ἃγιος Γερμανός Β' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)