ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ (ΠΑΛΑΙΟ) ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

Γιατί πιστεύω, αυτά που πιστεύω:

1.       Ερώτηση: Πότε έγινε η αλλαγή του ημερολογίου;

Απάντηση: Η αλλαγή του ημερολογίου έγινε το 1924, όταν Πατριάρχης Κων/λεως ήταν ο Μελέτιος Μεταξάκης και Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.

2.      Ερώτηση: Μπορούσαν οι δύο προκαθήμενοι Κων/λεως και Ελλάδος να αλλάξουν μονομερώς το ημερολόγιο;

Απάντηση: Όχι. Χρειαζόταν η σύμφωνη γνώμη όλων των άλλων Πατριαρχείων και Αυτοκέφαλων εκκλησιών, καθώς και του Αγίου Όρους. Την έγκριση  αυτή δεν την είχαν ποτέ. Αντιθέτως αντιτάχθηκαν στην αλλαγή αυτή ………

3.      Ερώτηση: Δεν έπρεπε όμως η Ελλάδα να συμπορευτεί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να αποδεχθεί τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών;

Απάντηση: Άλλο πράγμα το ημερολόγιο και η επιστημονική του διόρθωση και άλλο το εορτολόγιο, όπως αυτό έχει καθιερωθεί από τη μακραίωνη παράδοση της εκκλησίας μας. Εάν επρόκειτο μόνο για αλλαγή ημερολογίου, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση.

4.      Ερώτηση: Το κίνητρο για την αλλαγή του ημερολογίου δεν ήταν οι επιστημονικές μετρήσεις και διορθώσεις του υπολογισμού του χρόνου, με τη προσθήκη των 13 ημερών;

Απάντηση: ΟΧΙ. Το κίνητρο ήταν και παραμένει οικουμενιστικό. Δηλαδή η προσέγγιση παπικών και ορθοδόξων με τον  συνεορτασμό των εορτών, ήταν ένα από τα πρώτα βήματα.

5.      Ερώτηση: Ποιά είναι η απόδειξη ότι τα κίνητρα ήταν μόνο οικουμενιστικά;

Απάντηση: Απόδειξη περί των κινήτρων είναι η εγκύκλιος που εξέδωσε το Πατριαρχείο Κων/λεως το 1920 και απευθυνόταν προς όλες τις χριστιανικές εκκλησίες. Δηλαδή παπικούς, προτεστάντες και τις άλλες αιρετικές παραφυάδες τις ονομάζει εκκλησίες, τις αποκαλεί «αδελφάς και σεβασμίας», λέγοντας ότι χρειάζεται να πλησιάσουν η μία την άλλη, ασχέτως των δογματικών διαφορών.

Ένας τρόπος για να έλθουν κοντά, είναι η αλλαγή του εορτολογίου ημερολογίου.
Να λοιπόν τα πρώτα βήματα της παγκοσμιοποίησης και του οικουμενισμού.

6.      Ερώτηση: Δηλαδή ακόμα και αν δεν γινόταν η αλλαγή του ημερολογίου, θα δημιουργείτο και πάλι το σχίσμα;

Απάντηση: Αυτό είναι βέβαιο. Γιατί τα οικουμενιστικά ανοίγματα που επιχειρούσε το Πατριαρχείο Κων/λεως και η εκκλησία της Ελλάδος, προκάλεσαν τις αντιδράσεις. Και όχι αυτό καθαυτό το ηλιακό ημερολόγιο.

7.      Ερώτηση: Η αλλαγή του ημερολογίου πότε έγινε στην υπόλοιπη Ευρώπη και από ποιους;

Απάντηση: Η αλλαγή του ημερολογίου έγινε το 1582 στη δύση. Εισηγητής ήταν ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄, γι αυτό και καθιερώθηκε να λέγεται το νέο ημερολόγιο και «Γρηγοριανό».

8.      Ερώτηση: Γιατί όταν έγινε η αλλαγή του ημερολογίου από τον πάπα, δεν το αποδέχθηκε και η ορθόδοξη εκκλησία τότε, την ίδια χρονιά;

Απάντηση: Όταν έγινε η αλλαγή το 1582, ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ έστειλε πρεσβεία στον Πατριάρχη Κων/λεως Ιερεμία τον Β΄ και εισηγήθηκε αυτή την αλλαγή, Πιεστικά υπέρ της αλλαγής προς τον Ιερεμία παρενέβη και ο δόγης της Ενετίας, Νικόλαος Δαπόντε. Ο Πατριάρχης τότε συγκάλεσε πανορθόδοξη σύνοδο το 1583 και σ΄αυτήν συμμετείχαν οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Σιλβέστρος, Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και μεγάλος αριθμός Αρχιερέων. Στη σύνοδο αυτή καταδικάστηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ως μία ακόμα αιρετική καινοτομία των παπικών.

Οι πιέσεις όμως δεν σταμάτησαν και γι αυτό το λόγο το 1587 συγκλήθηκε ξανά σύνοδος στην Κων/πολη και επιβεβαιώθηκε η απόφαση του 1583.

Για τους ίδιους λόγους συγκλήθηκε και 3η πανορθόδοξη σύνοδο το 1593, επί Πατριάρχου Κων/λεως Ιερεμίου, Αλεξανδρείας Μελετίου Πηγά, που εκπροσώπευσε και τον Αντιοχείας, καθώς και Σωφρονίου Ιεροσολύμων και επανακαταδικάστηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

9.      Ερώτηση: Έκτοτε τα γεγονότα πώς εξελίχθηκαν;

Απάντηση: Κατά καιρούς πιεστικά παρενέβαιναν οι πάπες για να μεταπείσουν τους ορθοδόξους να αποδεχθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αυτό το μαρτυρεί η συνοδική εγκύκλιος του Πατριαρχείου Κων/λεως το 1848, την οποία συνυπογράφουν μαζί με τον Κων/λεως Άνθιμο, ο Αλεξανδρείας Ιερόθεος, ο Αντιοχείας Μεθόδιος, ο Ιεροσολύμων Κύριλλος καθώς και άλλοι συνοδικοί Αρχιερείς. Σ’ αυτήν καταδικάζεται ο ημερολογιακός νεωτερισμός «ως υπαγόρευμα του διαβόλου» και διευκρινίζεται ότι όποιος αποδεχθεί την αλλαγή υποβάλλει τον εαυτό του στο «αιώνιο ανάθεμα», για το λόγο ότι «βλασφημειν εις το Πνευμα το Αγιον ως μη αρτίως λαλησαν εν ταις Γραφαις και Οικουμενικαις Συνόδοις».

Όταν το θέμα επανερχόταν στην επιφάνεια εκδίδονταν παρόμοιες καταδικαστικές αποφάσεις. Το ημερολογιακό ζήτημα ανεκινήθη και επί δευτέρας Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ΄, το 1902. Εκείνος αποτάνθηκε με επιστολές προς τα άλλα Πατριαρχεία και ζητούσε τη γνώμη τους. Οι απαντήσεις όλων συνέκλιναν και κατεδίκασαν εκ νέου το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

10.  Ερώτηση: Εφόσον λοιπόν υπάρχουν τόσες Σύνοδοι, τόσες αποφάσεις και τόσες συνοδικές και Πατριαρχικές εγκύκλιοι, γιατί και πώς το 1924 το ημερολόγιο έγινε αποδεκτό; Μήπως αγνοούσαν οι προκαθήμενοι Κων/λεως και Ελλάδος τις αποφάσεις αυτές;

Απάντηση: Τις αποφάσεις των Συνόδων τις γνώριζαν. Και ιδιαίτερα ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, που απεδέχθη την αλλαγή το 1924. Ένα χρόνο νωρίτερα, πριν γίνει Αρχιεπίσκοπος, ως καθηγητής του Πανεπιστημίου συμμετείχε σε μια επιτροπή, για να μελετήσει το θέμα του ημερολογίου. Στην επιτροπή αυτή συμμετείχαν επίσης οι: Γ. Κοφινάς, Δ. Αιγινίτης, Π. Τσιτσεκλής, Αμ. Αλιβιζάτος. Το πόρισμα τους το κατέθεσαν στο υπουργικό συμβούλιο στις 16/1/1923.

11.   Ερώτηση: Τι περιλάμβανε το πόρισμα της επιτροπής;

Απάντηση: Παραθέτουμε αυτούσιο το πόρισμα της επιτροπής:

« Πρός τό Σ/όν Υπουργικόν Συμβούλιον.

«…λαβόντες υπ’οψιν:

      8) Οτι η Εκκλησία της Ελλάδος ως καί αι λοιπαί Ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, αν καί ανεξάρτητοι εσωτερικως, ειναι ομως στενως συνδεδεμέναι πρός αλλήλας καί ηνωμέναι, διά της αρχης της πνευματικης ενότητος της Εκκλησίας, αποτελουσαι μίαν καί μόνην, τήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, καί συνεπως ουδεμία τούτων δύναται νά χωρισθη των λοιπων καί αποδεχθη νέον ημερολόγιον, χωρίς νά καταστη σχισματική απέναντι των αλλων.

      Οθεν καί η Εκκλησία της Ελλάδος οπως μεταβάλλη τό εκκλησιαστικόν ημερολόγιον αυτης, ειναι απαραίτητον καί οφείλει, ινα μή αποσχισθη των λοιπων Ορθοδόξων Εκκλησιων, τουθ’ οπερ ου μόνον τήν ενότητα καί αρμονίαν της όλης Ορθοδόξου Εκκλησίας θέλει καταστρέψη καί τίν δύναμιν αυτης μειώση, αλλά καί από Εθνικης απόψεως ειναι ασύμφορον καί επιζήμιον, καίι δέον νά συννενοηθη προηγουμένως ως αποφαίνεται ανωτέρω καί η Ιερά Σύνοδος ημων (κατά τήν συνεδρίαν αυτης της 20 Μαϊου 1919) μετά των λοιπων Ορθοδόξων Εκκλησιων…

      Διά πάντας τούς ανωτέρω λόγους κρίνομεν πρέπον νά διατηρηθη εν ισχύϊ ως εκκλησιαστικόν ημερολόγιον τό Ιουλιανόν, καθόσον δηλαδή αφορα καί τας θρησκευτικάς εορτάς και τα της Εκκλησίας εν γένει μέχρις ου να συννενοηθωσι και συναινέσωσι εις τήν μεταβολήν αυτου πασαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι. Οθεν μετά μακράν συζήτησιν καί μελέτην του θέματος, ως καί πάντων των σχετικων πρός αυτό ζητημάτων, συνετάξαμεν τό σχέδιον νόμου, οπερ εχομεν τήν τιμήν νά υποβάλωμεν υπό τήν εγκρισιν του Υπουργικου Συμβουλίου.

Εν Αθήναις τη 16 Ιανουαρίου 1923

Η επί της μεταρρυθμίσεως

του ημερολογίου Επιτροπή

Γ. ΚΟΦΙΝΑΣ, Δ. ΑΙΓΙΝΙΤΗΣ, Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,

Π. ΤΣΙΤΣΕΚΛΗΣ, ΑΜ. ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ

12.  Ερώτηση: Αφού ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ως καθηγητής Πανεπιστημίου και ως Αρχιμανδρίτης καταδικάζει το Γρηγοριανό ημερολόγιο, γιατί όταν εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος, το αποδέχεται;

Απάντηση: Αυτό είναι απορίας άξιον. Τι μεσολάβησε άραγε μέσα σε ένα χρόνο, ώστε να αλλάξει γνώμη; Ίσως η ενθρόνιση του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.

13.  Ερώτηση: Εφόσον τώρα έχουμε κοινό ημερολόγιο με τους παπικούς και προτεστάντες, γιατί δεν συνεορτάζουμε το Πάσχα;

Απάντηση: Αυτοί που εισηγήθηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, εισηγήθηκαν και την αλλαγή του Πασχαλίου, η οποία όμως βρήκε σθεναρή αντίσταση από τα άλλα Πατριαρχεία και από κληρικούς της Ελλαδικής Εκκλησίας.

14.  Ερώτηση: Για ποιό λόγο;

Απάντηση: Για δύο λόγους.

1) Το Πασχάλιο καθιερώθηκε με απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και είναι ανεξάρτητο από το ημερολόγιο, που έχει σαν βάση την εαρινή ισημερία. Η απόφαση προβλέπει τον συνεορτασμό του Πάσχα από όλους τους ορθοδόξους και να μη συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων. Ο συνεορτασμός λοιπόν έβρισκε εμπόδιο από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.

2) Η αλλαγή του Πασχαλίου θα σήμαινε νωρίτερα εορτασμό από πολλά Πατριαρχεία και ειδικά των Ιεροσολύμων. Ο εορτασμός θα γινόταν χωρίς το Άγιο Φως που βγαίνει μόνο με το υπάρχον Πασχάλιο, στα Ιεροσόλυμα.

Απόδειξη ότι ήθελαν να μετακινήσουν και το Πασχάλιο βρίσκεται στην εγκύκλιο του Ιανουαρίου του 1920. Αναφέρει πως το νέον ημερολόγιον επιβάλλεται να εισαχθεί «προς εξυπηρέτησιν εν γε τουτω τω μέρει της παγχριστιανικης ενότητος πάντων των επικαλουμένων τω ονόματι Κυρίου εορταζόντων την αυτήν ημέραν την Γέννησιν αυτου και την Ανάστασιν».

Αιτία που δεν πείραξαν ακόμη το Πασχάλιο ήταν οι αντιδράσεις των πιστών που θα ήταν περισσότεροι και όχι γιατί αυτό προσκρούει στην απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

15.  Ερώτηση: Με τις άλλες εορτές τί γίνεται;

Απάντηση: Η εισαγωγή του νέου Γρηγοριανού ημερολογίου, έφερε τα πάνω κάτω στο εορτολόγιο. Π.χ. όταν το Πάσχα πέφτει αργά εξαλείφεται η μία από τις 4 μεγάλες νηστείες, η νηστεία των Αγ. Αποστόλων.

16.  Ερώτηση: Πώς αντέδρασαν το ποίμνιο της Ελλαδικής Εκκλησίας και οι ιεράρχες του;

Απάντηση: Οι Έλληνες, κλήρος και λαός, αντέδρασαν και μάλιστα πολύ έντονα. Όχι μόνο κανείς δεν εισακούστηκε, αλλά έγιναν διώξεις, συλλήψεις, φυλακισμοί, καθαιρέσεις κληρικών και πολλές βιαιότητες εκ μέρους της αστυνομίας. (Θυμηθείτε, όταν ο λαός ήταν κατά 98% εναντίον του πολέμου στη Σερβία, ποιός τον άκουσε; Αντίθετα η πολιτεία συναίνεσε ώστε να βοηθηθούν οι Αμερικανοί στους βομβαρδισμούς που έκαναν εναντίων των Σέρβων).

Και μάλιστα ο τότε προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, στην ελληνική Ιεραρχία δήλωσε πως συμφωνούν και οι άλλες εκκλησίες και πως θα έστελναν συναινετικές επιστολές για τη μεταρρύθμιση του ημερολογίου. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να τους παρασύρει να συμφωνήσουν και μάλιστα ότι θα δοκιμάζονταν στην πράξη για 2 χρόνια και αν προέκυπταν προβλήματα θα επανέφεραν το Ιουλιανό (παλαιό ημερολόγιο). Οι προφάσεις όμως ήταν αναληθείς. Διότι, οι υπόλοιπες εκκλησίες διαφωνούσαν κάθετα (εκτός της Ρουμανίας) και ούτε μετά από 2 χρόνια συγκάλεσε Σύνοδο, ώστε να μελετηθούν τα προβλήματα που προέκυψαν.

17.  Ερώτηση: Μήπως όμως οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν πολύ έντονες και επικράτησε φανατισμός;

Απάντηση: Οι αντιδράσεις περιλάμβαναν συλλαλητήρια, δημοσιεύσεις διαμαρτυριών στις εφημερίδες, καθώς και εγγράφων, επιστολών κληρικών, που δεν αποδέχονται την μεταρρύθμιση. Ο Αρχιεπίσκοπος τότε σ’ όλα αυτά απάντησε με καθαιρέσεις κληρικών, διωγμούς των πιστών, σφραγίσεις εκκλησιών που ακολουθούσαν το πάτριο ημερολόγιο, καθώς και με εξορίες των ηγετών του κινήματος, δηλαδή του Επισκόπου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, του Δημητριάδος Γερμανού και του Ζακύνθου Χρυσοστόμου. Αυτοί απεκύρηξαν το νέο ημερολόγιο και ηγήθηκαν του αγώνα των πιστών, που αντέδρασαν.

18.  Ερώτηση: Ακόμη και σήμερα όμως, μετά από τόσα χρόνια, υπάρχουν φανατικές εκδηλώσεις εκ μέρους κάποιων πιστών.

Απάντηση: Ακόμη και σήμερα όμως, η έχουσα την εξουσία, κρατούσα εκκλησία, προσπαθεί με κάθε τρόπο να θέτει πολλά εμπόδια, εις βάρος των πιστών του πατρίου εορτολογίου. Π.χ. προσπαθεί να μην αναγνωρίζονται τα μυστήριά τους, ενώ αναγνωρίζει τα μυστήρια των παπικών και των προτεσταντών. Δεν δίνει άδειες για την ανέγερση ναών, ενώ δίνει άδειες για τζαμιά.

Γι αυτό και πολλές εκκλησίες του πατρίου εορτολογίου, μοιάζουν με αίθουσες εκδηλώσεων γιατί παίρνουν άδειες μόνο ως τέτοιες.

Ποιός είναι λοιπόν αυτός που υποδαυλίζει τα πάθη και το φανατισμό εκ μέρους κάποιων πιστών; Όχι πως είναι αποδεκτός ο οποιοσδήποτε φανατισμός. Καταδικάζεται κάθε φορά που εκδηλώνεται από σύσσωμη την εκκλησία του πατρίου εορτολογίου.

19.  Ερώτηση: Έγιναν προσπάθειες διαλόγου μεταξύ κρατούσης εκκλησίας και εκκλησίας του πατρίου εορτολογίου;

Απάντηση: Όχι. Τέτοιες προσπάθειες δεν έγιναν. Παρόλο που η εκκλησία του νέου ημερολογίου συμμετέχει στο Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών) και διαλέγεται με τους Παπικούς και Προτεστάντες, με τους γνήσιους ορθόδοξους χριστιανούς (Γ.Ο.Χ όπως ονομάστηκαν οι πιστοί του πατρίου εορτολογίου) δεν κάνει καμιά προσπάθεια. Αντιθέτως εμποδίζει και φιμώνει όποια φωνή προτείνει την καταλαγή. Κατά τον ίδιο τρόπο φιμώνει και κάθε φωνή από το εσωτερικό της που αντιδρά π.χ. στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Ενώ στις συγκεντρώσεις των ειδωλολατρών στον Όλυμπο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης το 1990, έστειλε χαιρετισμό.

20. Ερώτηση: Αλλά και οι Γ.Ο.Χ. είναι διασπασμένοι σε παρατάξεις. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Απάντηση: Η συνοχή του νέου ημερολογίου είναι αστυνομική. Δηλαδή όποιος αντιδρά έχουν την εξουσία να τον εκθρονίσουν και να τον καθαιρέσουν.

Η συνοχή του πατρίου εορτολογίου επαφίεται στη θέληση των Ιεραρχών του. Αυτό όμως δεν αποτελεί εμπόδιο για όποιον θελήσει να το ακολουθήσει.

Επί εικονομαχίας, οι εικονολάτρες που πολεμούσαν τους εικονομάχους, ήταν διασπασμένοι σε δύο παρατάξεις. Κάθε παράταξη όμως έδωσε τους δικούς της Αγίους. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης. Τότε τι έπρεπε να κάνουν οι πιστοί; Να πάνε με το μέρος των εικονομάχων;

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν τίθεται σήμερα τέτοιο δίλημμα.

21.  Ερώτηση: Πολλοί καταλογίζουν στους Γ.Ο.Χ. ότι δεν έχουν Αποστολική και Αρχιερατική διαδοχή.

Απάντηση: Αυτό είναι ανακριβές και παραπλανητικό συγχρόνως. Και με αυτόν τον ισχυρισμό προσπαθούν να δείξουν πως τα μυστήρια των Γ.Ο.Χ. είναι άκυρα. Οι Γ.Ο.Χ. που θέλουν να διαφυλάξουν ακέραια ότι παρέλαβαν, δεν θα προέβαιναν ποτέ σε μια τέτοια χονδροειδή πράξη. Για τους ανθρώπους με καλή θέληση υπάρχουν αποδείξεις περί του θέματος και η κρατούσα εκκλησία το γνωρίζει, αλλά το αποσιωπά. Ενώ δεν θα έπρεπε ν’ αποσιωπά π.χ. ότι οι προτεστάντες, ως αιρετικοί, δεν έχουν Αποστολική και Αρχιερατική διαδοχή, επειδή δεν αποδέχονται το μυστήριο της Ιεροσύνης (οι πάστορες τους είναι απλοί λαϊκοί που εκλέγονται από το λαό), τα μυστήριά τους όμως τα θεωρεί έγκυρα.

Συνοψίζοντας…

Με τα λιγοστά προαναφερθέντα έγινε μια προσπάθεια να γίνουν κατανοητά τα αίτια, που δημιούργησαν αυτό το σχίσμα και για ποιο λόγο αρνηθήκαμε να τους ακολουθήσουμε όσοι διατηρούμε το Πάτριο Εορτολόγιο. Σαφέστατα το κριτήριο ήταν σωτηριολογικό, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή. Η αίρεση και η κακοδοξία δεν οδηγούν στην σωτηρία. Αυτών των αιρέσεων και των κακοδοξιών προσπαθούν να γίνουν μέτοχοι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Ελληνική Εκκλησία. Παρεκλείνουν από τον δρόμο που χάραξαν οι Πατέρες, οι Σύνοδοι και γενικά η Ορθόδοξη Εκκλησία. Προκλητικά διώκουν τους Αγιορείτες μοναχούς της Μονής Εσφιγμένου, επιδιώκοντας να τους απελάσουν από τον τόπο ασκήσεως και ησυχασμού τους.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ολόψυχα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να φωτίσει και να οδηγήσει τους έχοντες χάσει τον προσανατολισμό τους, στον δρόμο της αλήθειας που χάραξαν οι Πατέρες μας.

Είναι καθήκον όλων μας να επιζητούμε και να επιδιώκουμε την ενότητα της Εκκλησίας, δια μέσου πάντοτε της αλήθειας.

ΠΗΓΗ: http://epagelia.blogspot.gr/2011/01/blog-post.html

Γιατί ἀκολουθούμε το παλαιόν ἡμερολόγιον (Ἱερομονάχου Νικηφόρου Νάσσου)

 

1) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό ἔτος 1924 δέν ἔγινε γιά λόγους δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, ὅπως εἰπώθηκε καί σήμερα σκοπίμως λέγεται, ἀφοῦ ὑπῆρχαν προτάσεις καί γιά τήν καθιέρωση ἄλλων, τελειωτέρων ἡμερολογίων στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἔγινε για λόγους οἰκουμενιστικούς! 

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, μωσαϊκό αἱρέσεων, θρησκειῶν καί πλανῶν. Ἀποσκοπεῖ στήν ἀδογμάτιστη ἕνωση τῶν πάντων! Ἐξισώνει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα. Ἐπιζητεῖ νά ἑνώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μέ τίς δυτικές λεγόμενες ὁμολογίες (παπικούς, προτεστάντες, ἀγγλικανούς) καί στή συνέχεια μέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀφοῦ κάθε θρησκεία καί κάθε ὁμολογία θά κρατήσει τά δικά της πιστεύματα [1].

Πολύ παλαιά ἄρχισε νά κηρύττεται τό ἄθεο κήρυγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σήμερα εἴμαστε θεατές τῆς μεγάλης μάχης πού διεξάγεται μεταξύ οἰκουμενιστῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν- ἀνθενωτικῶν στήν Ἑλλάδα μας, στό χῶρο τοῦ νέου ἡμερολογίου [2].

Ἐσχάτως, παρόμοια μάχη διεξάγεται στή γειτονική Σερβία, ὅπου διώκεται ἕνας εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος, ὁ Ἀρτέμιος, ἀπό τόν σφόδρα οἰκουμενιστή νέο πατριάρχη Εἰρηναῖο καί τούς τρεῖς ἐπισκόπους προδότες τῶν ἀρχῶν τοῦ μεγάλου ἀντιοικουμενιστοῦ Γέροντός των, μακαριστοῦ π. Ἰουστῖνου Πόποβιτς [3].

Καί οἱ ἀντιοικουμενιστές τῆς πατρίδος μας (οἱ πλέον εἰλικρινεῖς), πολύ δικαίως φρονοῦν καί κηρύττουν ὅτι καί αὐτοί καί ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ, ὅλοι μολύνονται σάν τά συγκοινωνοῦντα δοχεῖα (ὅπως ἔγραψαν) ἀπό τή μυστηριακή ἐπικοινωνία τους μέ τούς ἀνωτάτους ταγούς τῆς ἐκκλησίας στήν ὁποία ἀνήκουν. Καί αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μεταφορᾶς τῆς σήψης ἀπό τήν κοινωνία τῶν ποιμένων τους μετά τῶν κατακρίτων αἱρετικῶν. Ὅλα ὅμως ξεκίνησαν ἀπό τή δῆθεν ἀθῶα ἡμερολογιακή μεταβολή, ὡς πρῶτο πρακτικό βῆμα τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς (οἰκουμενιστικῆς στήν οὐσία) κινήσεως.

2) Μέ οἰκουμενιστική διάθεση καί μέ τό πνεῦμα τοῦ «συγκρητισμοῦ», ὅπως λέγεται, ἔλαβε χώρα καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 στήν Ἐλλάδα, γιά λόγους προσεγγίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως. Αὐτά διέτασσε ἡ αἱρετική  ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, ἡ ὁποία μιλοῦσε καθαρά γιά τήν ἐξεύρεση ἑνός κοινοῦ ἡμερολογίου, «πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὅλων τῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν», δηλαδή γιά νά συνεορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς παπικούς, ὅπως γίνεται σήμερα μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο[4].

Ὅταν ἑορτάζονται μέ τό νέο Χριστούγεννα, γιορτάζουν ταυτόχρονα καί οἱ παπικοί, ὅπως τό λένε καί τά ΜΜΕ. Ὅταν ἑορτάζουν μέ τό παλαιό τά Χριστούγεννα, τότε ἑορτάζει καί ἡ Βηθλεέμ στά Ἱεροσόλυμα καί τό Ἅγιον Ὅρος. Μέ τό παλαιό γυρίζει καί τό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου κατά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὡς γνωστό, ὅπως εἶναι γνωστό καί τό γεγονός τῆς «νεφέλης» πού ἐμφανίζεται κατά τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως στό ὅρος Θαβώρ κ.ἄ.

3) Τό παλαιό ἡμερολόγιο διετήρησε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια (!), ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο μέχρι τό 1924. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική σύνοδος (ἐκτός τῶν ἄλλων) καθιέρωσε τό Ἰουλιανό (παλαιό) ἡμερολόγιο γιά νά ὑπάρχει ἑορτολογική καί ἐκκλησιαστική ἑνότητα σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ ὅλους τούς Χριστιανούς!

Αὐτό εἶναι πολύ βασικό! Δέν ἐνδιαφέρεται ἡ Ἐκκλησία γιά ἡμερολόγια, ἀλλά γιά τήν ἑνότητά της! Γιά τό πῶς ὅλοι οἱ Χριστιανοί θά ἑορτάζουν τήν ἴδια μέρα τό ἴδιο ἐκκλησιαστικό γεγονός, λ.χ. Χριστούγεννα, Εὐαγγελισμό, Δεκαπενταύγουστο κλπ. Δέν ἀπασχόλησε τούς Ἁγίους ἐκείνους Πατέρες τό γεγονός τῆς πτώσεως τῆς ἰσημερίας τό ὁποῖο καί γνώριζαν καλά, ἀλλά προσπάθησαν γιά τό μεῖζον, τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα!

Ἔτσι λοιπόν, τό παλαιό ἡμερολόγιο ἦταν τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά διατηρήσει αὐτήν τήν ἑνότητα, πού τόσο ἀγῶνα ἔκανε ἡ Ἐκκλησία διαχρονικά γιά νά τήν διατηρήσει, ὅπως καί ἔγινε, γιά 1600 χρόνια ὅπως εἴπαμε. Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία (ὁμοιόμορφη τέλεση τῶν ἑορτῶν), τήν κατέλυσαν κάποιοι ἀσυνείδητοι τό 1924 μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖο, ἐπαναλαμβάνουμε, ὡς ὄργανο τήν διασφάλιζε ἐπί τόσους αἰῶνες.

Ἔνοχοι, λοιπόν, γιά τήν πολυχρόνια διάσπαση καί τήν ἐκκλησιαστική ἀταξία πού ὑπάρχει στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀπό τό 1924, ὅπου ἄλλοι γιορτάζουν, ἄλλοι ὄχι, ἄλλοι νηστεύουν καί ἄλλοι καταλύουν, ἄλλοι ἔχουν Χριστούγεννα καί ἄλλοι ὄχι κλπ. εἶναι οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὄχι οἱ τοῦ παλαιοῦ!

4) Ὅ,τι κάνει ἡ Ἐκκλησία, ὅτι ρυθμίζει γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν (ἀλλαγές, μεταρυθμίσεις κλπ.), τό πράττει μέ ἀπόφαση συνοδική! Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱεραρχικό καί συνοδικό. Δέν κάνει κανείς (πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος, ἐπίσκοπος κλπ.) ὅ,τι θέλει μόνος του αὐθαίρετα, δικτατορικά, ἐγωκεντρικά, ὅπως συμβαίνει στόν παπισμό, ὅπου ἀποφασίζει μόνος του ὁ ποντίφηκας.

Στήν Ὀρθοδοξία ὅ,τι γίνεται, γίνεται κατόπιν ἀποφάσεως, συλλογικῆς. Πρότυπο Συνοδικῆς ἀποφάσεως γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἡ ἀναφερόμενη στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» Α΄ Ἀποστολική Σύνοδος τό ἔτος 49 μ.Χ. Στή σύνοδο αὐτή «Πέτρος ἐδημηγόρησε, Ἰάκωβος ἔκρινε, ἀλλ᾿ ἡ κοινότης διώρησε καί ἔγραψε, οὐκ αὐθεντικῶς, οὐδέ ἀρχικῶς ἀλλά διακονικῶς».[5] Καί αὐτό ἐκφράζεται στό Βιβλίο τῶν Πράξεων μέ τή φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν». Αὐτό εἶναι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τό συνοδικό.[6]

Γιά τήν ἡμερολογιακή μεταβολή ὅμως, δέν τηρήθηκε τό συνοδικό σύστημα, οὔτε ὑπῆρχε ἀπόφαση ἐκκλησιαστική, οὔτε ἀπό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἀπό μιά μεγάλη Πανορθόδοξη σύνοδο, ὅπως θά ἔπρεπε (ἀφοῦ ἀπό μεγάλη - Οἰκουμενική - σύνοδο εἶχε ρυθμιστεῖ), ἀλλά οὔτε καί ἀπό τήν τοπική σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Τό γεγονός αὐτό ὁμολογοῦν σέ κείμενά τους καί κάποιοι τοῦ νέου ἡμ. ἐπίσκοποι, ὅπως ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀντιπαπικά». Καμία, λοιπόν, ἀπόφαση ἀπό πουθενά! Μπῆκε «ἀπ᾿ τό παράθυρο» καί ὄχι ἀπ᾿ τήν πόρτα! Ἐπεβλήθηκε δυναστικά, πραξικοπηματικά, ἐπαναστατικά (μέ ἕνα τηλεγράφημα τοῦ ἀντάρτου ἀρχιεπισκόπου πρός τούς Συνοδικούς Μητροπολίτες!) καί γι᾿ αὐτό ἐπέφερε τό διχασμό καί ὅλα τά κακά ἐπακόλουθα.

5) Τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου (ἤ διόρθωση ὅπως τήν ὀνόμασαν γιά πιό εὔηχα!) τήν πραγματοποίησαν δύο ἀνώτατοι ἐκκλησιαστικοί λειτουργοί, ἀνάξιοι ὅμως τῆς θέσεώς τους, ὅπως ἀποδείχτηκε.

Ὁ πρῶτος, ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μασόνος 33 βαθμοῦ, μυηθείς στή στοά τῆς Κρήτης «Ἁρμονία». Ὁ δεύτερος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, φιλομασόνος, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιμανδρίτης τό 1918 μετεῖχε σέ μία ἐπιτροπή σχετικά μέ τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καί γνωμοδοτώντας τάχθηκε κατά τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά μήν καταστεῖ (ὅπως ἔλεγε ὀρθά) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος σχισματική ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί τῶν πατριαρχείων πού ἀκολουθοῦσαν - ὅπως καί σήμερα ἀκολουθοῦν – τό π. ἡμερολόγιο.

Τελικά, τό ἔτος 1924, ὁ ἴδιος αὐτός τό ἄλλαξε, (ὡς ἀρχιεπίσκοπος) καί δίχασε τό λαό τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπόν κακολογοῦν τούς ἀκολουθοῦντας την παράδοση τῆς Ἐκκλησίαςμας κάποιοι ἐκ τοῦ νέου ἡμ. χωρίς νά λαμβάνουν ὑπόψη τους τίς πηγές; Καί ἰδού! Ὁ ἱστορικός, ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας γράφει ὅτι ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος «ἐχρησιμοποίησε τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη προκειμένου νά παραπλανήσῃτούς τούς λοιπούς ἀρχιερεῖς καί νά ἐπιβάλῃ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου».[7] Καί οἱ δύο μεταρρυθμιστές εἶχαν φρικτό τέλος… Ὁ διαβόητος Μεταξάκης ὅταν πέθαινε φώναζε «βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία»…[8]

6) Τήν ἀπάτη, τήν ἀναταραχή καί τίς συνέπειες τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας μετέφεραν οἱ ἀσυνείδητοι μεταρρυθμιστές καί τά ὄργανά τους καί στό εὐλογημένο «περιβόλι τῆς Παναγίας», τό Ἅγιον Ὅρος. Στήν ἀρχή (ἀπό τό ἔτος 1924) , ὅλες οἱ μονές ἀντέδρασαν, δέν ἀκολούθησαν την αὐθαίρετη μεταβολή καί διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ τότε πατριάρχου τῆς καινοτομίας. Μόνη ἐξαίρεση, ἡ μονή…Βατοπεδίου! (Τυχαῖο;). 

Μετά ἀπό 3 χρόνια, δηλ. τό 1927, μέ τή φημολογία τῆς σύγκλησης μιᾶς μεγάλης (δῆθεν) συνόδου, ἡ ὁποία θά τακτοποιοῦσε τό ἡμερολογιακό ζήτημα, οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες ἐξαπατήθηκαν ἀπό τον πατριαρχικό Μητροπολίτη - ἔξαρχο, Μαρωνείας Ἄνθιμο (ὁ ὁποῖος πῆγε καί ἔμεινε 24 μέρες στό Ἅγ. Ὅρος, μέχρι νά…τελειώσει τό ἔργο τῆς παραπλάνησης) καί ἐπανέκαμψαν!

Δηλαδή ἐπανῆλθαν στην ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νά μποροῦν (ὅπως τούς εἶπε ὁ Ἄνθιμος) νά ἐκπροσωπηθοῦν καί νά γίνουν δεκτά τά αἰτήματά τους ἀπό τή μέλλουσα νά συνέλθει τότε σύνοδο, ἡ ὁποία…δέν συνεκλίθη ποτέ!...... Ἡ διακοπεῖσα ὅμως ἐπικοινωνία καί ἡ μνημόνευση τοῦ πατριάρχου εἶχε ἀποκατασταθεῖ, ὅπως, δυστυχῶς, ὑπάρχει μέχρι σήμερα, μέ μοναδική ἐξαίρεση τή διωκόμενη μονή Ἐσφιγμένου καί τούς ὑπολοίπους ἁγιορείτες πατέρες, τούς λεγομένους ζηλωτές. Κατόρθωσαν λοιπόν νά ἁλώσουν καί τό Ἅγιον Ὅρος οἱ Οἰκουμενιστές καί νά μνημονεύεται ὁ προδότης τῶν ἱερῶν τῆς πίστεως, Βαρθολομαῖος[9]…

7) Ἡ ἡμερολογιακή μεταβολή, ὄχι μόνο δέν ἔγινε δεκτή ἀπό τήν Ἐκκλησία τόσους αἰῶνες, γιά τό φόβο τοῦ ἐνδεχομένου διχασμοῦ, ἀλλά καί ἔχει καταδικαστεῖ ἀπό Πανορθόδοξες Συνόδους, τά ἔτη 1583, 1587 και 1593.

Δέν καταδικάστηκε μόνο τό παπικό πασχάλιο, ὅπως πολλοί λένε παραπλανητικά, ἀλλά καί τό ἡμερολόγιο! Καί ναί μέν, οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν παρέλαβαν ἀπό τή Δύση τό νέο πασχάλιο καί γι᾿ αὐτό ἑορτάζουν τό Πάσχα καί τίς ἀκίνητες ἑορτές τοῦ πασχαλίου κύκλου (Τριώδιο και Πεντηκοστάριο μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων) μαζί μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὅμως παρέλαβαν τό νέο ἡμερολόγιο (ἤ…διορθωμένο ὅπως τό λένε), γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς δυτικούς.

Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (17ος αἰ.) παραθέτουμε τό σχετικό ἀπόσπασμα πού ἀναφέρεται στην καταδίκη τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἔγινε ἀπό τή μεγάλη Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη τό 1593, ἐπί Ἱερεμία τοῦ Τρανοῦ: «Δέκατον καί τελευταῖον, (σ.σ. ἡ σύνοδος ἀπεφάσισε) ἵνα τό Πάσχα γίνηται καθώς τό ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καί τό νέον καλεντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται» .[10]

Ὁπότε γιατί νά ἁσπαζόμαστε κάτι πού ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς ἀπορρίψει καί καταδικάσει; Για λόγους…ὑπακοῆς ὅπως λένε κάποιοι; Μά, ἡ ὑπακοή ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ὄχι σ᾿ αὐτούς πού ἀγνόησαν τήν Ἐκκλησία καί ἔπραξαν ὅτι τούς εἶπε ἡ μασονία!!!

8) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτό φαίνεται καθαρά σήμερα ὅπου οἱ μεγάλοι τῆς λεγομένης νόμῳ κρατούσης ἐκκλησίας, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι κλπ. (ὅπως ὁ Χριστόδουλος τότε καί ὁ Βαρθολομαῖος τότε καί τώρα) συμπροσεύχονται μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, τόν πάπα, τούς ἀγγλικανούς κ.ἄ. καί ἀναγνωρίζουν σ᾿ αὐτούς χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ τά ἀμφισβητοῦν στούς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου! 

Δηλαδή, ἔχουν μυστήρια οἱ παπικοί καί δέν ἔχουν οἱ παλαιοημερολογίτες Ὀρθόδοξοι! Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία κάποιων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου. Λησμονοῦν, δυστυχῶς, ὅτι μέ τίς ἀναγνωρίσεις τῶν αἰρετικῶν πού κάνουν, καθίστανται «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος και το ἐπικαλεῖται ὁ Μεγάλος ἐκείνος Ὁμολογητής καί ἀτρόμητος ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν θεσμίων, Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». [11]

Καί δέν θά πρέπει, ἐπίσης, να λησμονοῦμε αὐτό πού εἶχε πεῖ ἡ Παναγία μας, ἐμφανιζομένη στόν μοναχό λίγο πρίν τόν διωγμό ἐπί πατριάρχου Ἰω. Βέκκου (13ος αἰ.) τῶν ἀνθενωτικῶν Ἁγιορετῶν μοναχῶν: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου»! ! ! Καί ἡ Θεοτόκος βεβαίως ἐννοοῦσε τόν λατινόφρονα πατριάρχη, διότι ἐκεῖνος πῆγε στό περιβόλι της καί δίωξε καί ἔκαψε καί ἔπνιξε στή θάλασσα τούς ἀνθενωτικούς μοναχούς! Πολύ μεγάλο κακό, λοιπόν, ἡ αἵρεση, ὄντως χωρισμός Θεοῦ! Καί εἶναι πολύ κακό τό νά ἐπικοινωνεῖς πνευματικά μέ αἱρετικό! Νά γιατί οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πιστοί ἐμμένουν στήν πιστή διατήρησή του, ὄχι γιά τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες καί τά λεπτά, ἀλλά πρός ἀποφυγήν τῆς κατακριτέας αὐτῆς ἐπιμίξεως[12]… 

9) Τό ὅλο ἡμερολογιακό ζήτημα μέ τήν ἐξέλιξή του καί τίς διαστάσεις του, ἦταν γνωστό σέ ἕναν μεγάλο θεολόγο καί πανεπιστημιακό καθηγητή, κορυφαῖο δογματολόγο τοῦ 20 αἰῶνος, τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. 

Αὐτός, ὡς εἰδήμων περί τά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, γνώριζε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀποτελοῦσε τόν πρῶτο λίθο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς μέσα στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ψευδενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Γνώριζε καί τά περί διασπάσεως τῆς ἑνότητος στή Θεία Λατρεία καί ὅλους τούς πονηρούς σκοπούς καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδή τά γνώριζε, εἶχε γράψει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἑξῆς: «Τό ἡμερολογιακό, εἶναι «δογματικοκανονικόν ζήτημα»! Μποροῦν νά τόν ἀμφισβητήσουν οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅσοι ἀποκαλοῦν τούς παλαιοημερολογίτες σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀνιέρους καί ἐκτός Ἐκκλησίας; 

10) Ἐπίσης, τά ἱστορικά γεγονότα καί τό ὅλο πλαίσιο τοῦ θέματος, τυγχάνουν γνωστά στόν διακεκριμένο καί πασίγνωστο πρωτοπρεσβύτερο καί ὁμότιμο καθηγητή τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλές φορές δημοσίως, ὅτι οἱ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι σωστοί κατά πάντα ἐφόσον ἀποτελοῦν μία τροχοπέδη (φρένο) στήν πορεία τῆς Ἐλλαδικῆς ἐκκλησίας πρός τόν Οἰκουμενισμό. (Προσωπικά δέ, στήν ἐλαχιστότητά μου, τό ἔχει πεῖ πολλές φορές). Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, στό βιβλίο του «ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΦΩΣ», γράφει ὅτι ἡ ἡμερολογιακή ἀλλαγή ἔγινε γιά τήν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.[13] (Πλήρης δικαίωση καί ἀναγνώριση τοῦ τιμίου ἁγῶνος τῶν παλαιοημερολογιτῶν)! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τά λόγια τοῦ κορυφαῖου θεολόγου καί ἱστορικοῦ τῶν ἡμερῶν μας;

11) Οἱ καινοτόμοι ἀποκαλοῦν τούς ἐμμένοντες στά παραδεδομένα «παλαιοημερολογίτες», δηλαδή παλαιούς, ἐπειδή δέν δέχτηκαν να ἀκολουθήσουν κάτι νέο, κάτι τό καινούργιο, ἐν προκειμένῳ τήν καινοτομία. Ὡραῖο σκεπτικό! Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως κάθε φορά πού «ἀνανεώνονται» αὐτοί, νά «παλαιώνουμε» ἐμεῖς! Διότι μέ τή λογική αὐτή, ἐπειδή λ.χ. οἱ τοῦ νέου ἔχουν καινοτομήσει ἐν πολλοῖς καί στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Βαπτίσεως καί σέ πολλούς ναούς σήμερα τελεῖται παπικό ράντισμα «δι᾿ ἐπιχύσεως», θά πρέπει οἱ τοῦ παλαιοῦ, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν ὀρθόδοξα καί κανονικά, νά ὀνομαστοῦν….παλαιοβαπτιστές!

Ἀνάλογος χαρακτηρισμός θα πρέπει νά ἀποδοθεῖ σέ ὅσους σήμερα ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τίς καινοτομίες τῶν ἐπιχειρουμένων μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων (βλ. Βόλος, Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν, ἤ μᾶλλον…Ἀκαδημία θεολογικῆς ἐκμαυλίσεως…), ἤ τῆς ἐξαγγελομένης μεταπατερικῆς θεολογίας (βλ. καί πάλι Βόλος) κοκ.!

12) Κάποιοι θερμοί «ἀπολογητές» τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα, προβάλλουν μέ τήν τέχνη τῆς σοφιστείας διάφορα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα γιά τό στενό τοῦ χώρου δέν ἀναφέρουμε, ἀλλά ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ κατά κόρον σέ πολλές μελέτες, κείμενα κλπ. ἀπό πολλούς συγγραφεῖς. Δέν πειράζει ὅμως! «Οἶδεν ἡ ἀλήθεια διωκομένη τρανοτέρως φαίνεσθαι», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος και Ὁμολογητής Ταράσιος![14]

Οἱ γνωστοί μεγάλοι…συνήγοροι τῆς ὄντως κατακεκριμμένης μεταρρυθμίσεως, στούς ὁποίους στηρίζονται οἱ νεώτεροι, εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες (πρό ἐτῶν μεταστάντες) Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, σοφοί κατά τά ἄλλα, ἀλλά τραγικά σφάλλοντες περί τό ἡμερολογιακό. Τούς θεωροῦν πολλοί ὡς…ἀλάθητους, ὅπως καί κάποιους γέροντες οἱ ὁποίοι τοποθετήθηκαν λανθασμένα στό συγκεκριμένο ζήτημα, ἀπό ἄγνοια ἤ ἄλλους ἄδηλους λόγους, γνωστούς μόνο στόν Θεό. Καί τούς θεωροῦν ὡς αὐθεντίες! «Τό εἶπε ὁ τάδε πατήρ, ἦταν ἅγιος» κλπ.

Τά μεμονωμένα πρόσωπα ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά μή σφάλλουν ἐνίοτε καί νά μήν πλανῶνται, ὅση σοφία καί ἄν διαθέτουν! Καί ἅγιοι ἀκόμη ἔσφαλαν, ὡς ἄνθρωποι, διότι οἱ ἄγιοι δέν ἦσαν ἀλάθητοι ἀλλά ἦσαν ἀπλανεῖς. Μόνο ἡ Ἐκκλησία στό σύνολό της δέ σφάλλει, ὅταν ἐκφράζεται ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους. Καί ἡ Ἐκκλησία περί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἔχει ἀποφανθεῖ διαχρονικά. Δέν στηριζόμαστε λοιπόν στά μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλά στήν Ἐκκλησία καί ἐμπιστευόμαστε τά πρόσωπα ὅταν αὐτά ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία διαχρονικῶς.

Πέραν, ὅμως, τῶν 2 προαναφερθέντων ἀρχιμανδριτῶν, τό 1982 συνέγραψε καί ὁ Χριστόδουλος, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος τή γνωστή Διατριβή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, μέ τίς πολλές παραποιήσεις τῆς ἀληθείας καί τά αὐθαίρετα δικά του συμπεράσματα ἐπί τοῦ θέματος. Τήν ἐν λόγῳ διατριβή χαρακτηρίζει πλῆθος παραπομπῶν καί πενία ἐπιχειρημάτων, ὅπως εὔστοχα ἔχει γραφεῖ…Τά ἀνεδαφικά ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, κατατιθέντα σέ διάφορα πονήματα, ἔχουν πολλάκις καί πλειστάκις ἀναιρεθεῖ. [15] 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε παράνομα και ἀντικανονικά, προωθήθηκε ἀπό μασόνους καί Οἰκουμενιστές, καί ἐπεβλήθηκε ἐπαναστατικά, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τά πατριαρχεία.

Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, διέσπασε καί κατέλυσε τήν δισχιλιετή σχεδόν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας (ἡ ὁποία θά ἔχει ἀρχηγό τόν..ἀντίχριστο), ἄνοιξε τήν πόρτα καί γιά πολλές ἄλλες μεταρρυθμίσεις καί νεωτερισμούς πού ἤδη σήμερα βλέπουμε νά ἐνεργοῦνται καί γενικά ἔφερε «τά πάνω κάτω» κατά τό κοινῶς λεγόμενο στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί στήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξία.

Οἱ ἀκολουθοῦντες (μέ πολλές στερήσεις, παλαιά καί μέ διωγμούς καί ποικίλες δυσκολίες), τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἦταν καί εἶναι λίγοι μέν (στήν Ἐλλάδα λίγοι, στόν κόσμο πάρα πολλοί), ἀλλά, εὐτυχῶς, εἶδαν καί διέγνωσαν μέ τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἀπό τότε τήν ἐπερχόμενη προδοσία! Καί γι᾿ αὐτό, μέ τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ἀντέδρασαν δυναμικά καί φώναξαν τό 1924 μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους προφητικά: «μᾶς φράγκεψαν, μᾶς φράγκεψαν»! 

ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ ! 

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Ἀπό τό νέο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου μέ τίτλο "π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἕνας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας" παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ π. Ιωάννη πρός τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, μέ ἡμερομηνία 28 Μαΐου 1958, περί τῶν παλαιοημερολογιτων:

"Ὑπάρχουν πάνω ἀπό ἕνα ἑκατομμύριο παλαιοημερολογίτες στήν Ἑλλάδα πού ὑφίστανται ἐξευτελιστικές διώξεις. Στήν πραγματικότητα εἶναι οἱ ἀληθινοί εὐλαβεῖς Ορθόδοξοι μέ τήν παραδοσιακή ἕννοια τοῦ ὅρου, τηροῦν ὅλες τίς ἑορτές καί τά λειτουργικά ἔθιμα πολύ πιστά. Στά σπίτια τους βρίσκει κανείς τήν Φιλοκαλία καί ὅλες τίς ὑπέροχες μεταφράσεις τῶν Πατέρων πού ἔγιναν τόν περασμένο αἰῶνα. Στά σπίτια τῶν εὐσεβῶν τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας βρίσκει κάποιος τόν Guardini, τόν (1 λέξη), τόν Holzner, τόν Pascal, κλπ., ἀλλά οὔτε ἔστω καί ἕναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας".

______________________

[1] Ἀναφορικά με τον Οἰκουμενισμό, ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία, ὅλο καί αὐξανόμενη, στήν ὁποία μπορεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος νά προστρέξει.

[2] Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἔγραφε δικαίως ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός, τό φοβερόν τοῦτον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τό δικέφαλον ἐκκλησιολογικόν τέρας, περισφίγγει ἀσφυκτικῶς διά τῶν πλοκάμων του ὁλόκληρον τό ἄχραντον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας»…

[3] Ὁ μακαριστός Γέροντας, στό βιβίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός», ἐκδ. Ὀρθόδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974 γράφει: «Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης»…

[4] Ἡ κακόδοξη ἐγκύκλιος τοῦ 1920 πού ἀποτελεῖ τόν «καταστατικόν χάρτην» τῶν οἰκουμενιστῶν, κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑορτολογικῆς μεταβολῆς ἦταν ἄγνωστη στό λαό, ὅπως καί οἱ πραγματικές προθέσεις τῶν καινοτόμων νεωτεριστῶν.

Γιά τό λόγο αὐτό, καί στά συγγράμματα καί τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἀοιδίμου ἐκείνου ὁμολογητοῦ ἱεράρχου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955), δέν ὑπῆρχαν σχετικές ἀναφορές, ἀλλά τό ὅλον θέμα ἑστιάζετο μόνο στό σοβαρό ζήτημα τῆς διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, πού ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν μεταρρυθμιστῶν.

Ἡ ἐγκύκλιος πρωτοδημοσιεύεται τό ἔτος 1965 στά «Δογματικά καί Συμβολικά μνημεῖα» τοῦ καθηγητοῦ Ἰω. Καρμίρη καί στή συνέχεια ἀρχίζει ἡ ἀλυσίδα τῶν προδοσιῶν, μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν παπικῶν ἀπό τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τή συμμετοχή τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλ. αἱρέσεων καί ἀθέων διδασκαλιῶν) καί φθάνουμε στή σημερινή δεινή κατάσταση μέ τίς συμπροσευχές τοῦ Βαρθολομαῖου (καί ἄλλων) μέ τόν Πάπα καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί του, κληρικούς καί λαϊκούς κλπ.

Ὅλα ἔλαβαν χώρα μεθοδικά καί σήμερα ἔχουν πλέον τά πάντα ἀποκαλυφθεῖ. Ἔγιναν γνωστοί οἱ σκοποί καί οἱ προθέσεις τῶν προδοτῶν… καί ὁ κάθε νουνεχής ἀντιλαμβάνεται τήν τραγική κατάληξη, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μία ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καί σέ ἕναν πνευματικό «Μιθριδατισμό» τῶν πιστῶν, διά τῆς σταδιακῆς πόσεως τοῦ δηλητηρίου τῆς αἱρέσεως σταδιακά…

[5] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίο Ι΄ Κεφ. Γ ΄Μέρος Α΄.

[6] Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἡ «σφραγίς τοῦ Πνεύματος» γράφει χαρακτηριστικά σέ μία ἐπιστολή του ὅτι «ἐν τοῖς θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι ἰσχύει ἡ τῶν ἁγίων πατέρων καί τῆς ἱερᾶς συνόδου βουλή».

[7] Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία», τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647.

[8] Αὐτά τά περί τοῦ κακοῦ τέλους τῶν μεταρρυθμιστῶν, πρωτοδημοσίευσε ὁ μακαριστός ἐνάρετος Γέροντας τῆς Πάρου π. Φιλόθος Ζερβάκος. Βλ. «Τό νέον ἡμερολόγιον καί οἱ καρποί του,σελ. 34. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος , λέει, σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του μέ τά δύο του χέρια καί ἔλεγε: «Νά μήν τό ἔσωνα,νά μήν τό ἔσωνα. Αὐτός, αὐτός, ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μέ πῆρε στό λαιμό του»…

[9] Βλ. ἱερομ. Θεοδωρήτου (+2007), «’Ορθοδοξία πολεμουμένη», Ἀθῆνα 2007,σελ. 97: «Δυστυχῶς, αὐτή ἡ ὑποτίμησις τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας κορυφώθηκε μέ τήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος διά τῶν θρησκευτικῶν ἀδελφοτήτων. Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, μέλη τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων κατέλαβαν σιγά –σιγά τάς ἠγουμενίας ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθωνος, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταφυτευθῆ ἡ τακτική καί ψυχολογία τους στόν ἱερό χῶρο.

Ἔτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ὁ μέν ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ν᾿ ἀγκαλιάζη καί νά ἐπαινῆ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά τόν ἀκολουθοῦν…μετά πάσης εὐλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τούς ἀντιπατριαρχικούς ζηλωτάς»…

[10] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίον ΙΑ΄, Κεφ. ΙΑ΄.

[11] Βλ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστ. ΛΘ΄, MPG. 99, 1049D.

[12] Γιά τό λόγο αὐτό ἄλλωστε, οἱ ἀκολουθοῦντες τά πάτρια, ἀρνοῦνται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσες ἐκκλησίες συμμετέχουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως στήν οἰκουμενική κίνηση, ἀνεξάρτητα μέ τό ποιό ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦν.

[13] Βλ. πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Φῶτα καί φῶς», ἐκδ. ΑΘΩΣ, σελ. 42.

[14] Βλ. Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.

[15] Βλ. Θεοδωρήτου ἱερομονάχου Τό ἀντίδοτον, Ἀθῆνα 1991, Αὐγουστῖνου μοναχοῦ - Ἁγιοβασιλειάτου, Μελέτη: «Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα ἀπό ἱστορικῆς καί κανονικῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενον», σελίδες 477 κ.ἄ.

Δείτε σχετικά: ΕΔΩ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΩΤΟΦΟΡΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης)

 

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΩΤΟΦΟΡΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

1. «Εἶναι δοξασμένος ὁ Θεός» (Λουκ. α´ 68). Ἂς ποῦμε ἐπαινετικὰ λόγια σήμερα στὸ Μονογενῆ Θεό, τὸν δημιουργὸ τῶν οὐρανίων πραγμάτων, Αὐτὸν ποὺ ἔσκυψε στὶς μυστικὲς ἐκτάσεις τῆς γῆς καὶ μὲ τὶς φωτεινὲς ἀκτῖνες Του φώτισε ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἂς ποῦμε ὕμνους σήμερα γιὰ τὴν Ταφὴ τοῦ Μονογενῆ, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Νικητῆ, τὴ χαρὰ τοῦ κόσμου, τὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἐθνῶν (Ἰωάν. ιστ´ 20, Λουκ. β´ 10). Ἂς ὑμνήσουμε σήμερα αὐτὸν ποὺ φόρεσε τὴν ἁμαρτία (Β´ Κορ. ε´ 21). Ἂς ποῦμε εὔφημα λόγια σήμερα στὸ Θεὸ Λόγο, ποὺ ντρόπιασε τὴ σοφία τοῦ κόσμου (Α´ Κορ. α´ 20) ἐπιβεβαίωσε τὴν πρόρρηση τῶν Προφητῶν, συγκέντρωσε τὸν ὅμιλο τῶν Ἀποστόλων, διέδωσε τὴν πρόσκληση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ Χάρη τοῦ Πνεύματος. Διότι νὰ ἡ ἀπόδειξη, ἐμεῖς, ποὺ κάποτε ἤμασταν ξένοι ἀπὸ τὴ βαθειὰ γνώση τοῦ Θεοῦ (Ἐφ. β´ 13,19), γνωρίσαμε τὸν Θεὸ καὶ ἐκπληρώθηκε τὸ γραμμένο, «θὰ θυμηθοῦν καὶ θὰ στραφοῦν στὸν Κύριο ὅσοι κατοικοῦν στὶς ἄκρες της γῆς καὶ θὰ πέσουν νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλες οἱ φυλὲς τῶν ἐθνῶν» (Ψαλμ. κα´ 28).

2. Τί νὰ θυμηθοῦν; Τὴν παλιὰ πτώση, τὴ νέα ἀνάσταση, τὴν ἀρχαία παράβαση καὶ τὴ μετὰ διόρθωση, τὸν θάνατον τῆς Εὔας, τὴ γέννηση τῆς Παρθένου Μαρίας, τὴν ἀποκατάσταση τῶν ἐθνῶν, τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτωλῶν, τὴν πρόρρηση τῶν Προφητῶν, τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, τὴν ἀναγέννηση τῆς κολυμβήθρας (Ἰωαν. ε´ 1-30), τὴν εἴσοδο στὸν παράδεισο, τὴν ἐπιστροφὴ στοὺς οὐρανούς, τὸ δημιουργὸ ποὺ ἀναστήθηκε, Ἐκεῖνον ποὺ ξεντύθηκε ὅσα δὲν τοῦ ἔπρεπαν, Ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὴ θεϊκή Του μεγαλοσύνη μετέτρεψε τὸ φθαρτὸ σὲ ἀφθαρσία. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτὰ ποῦ τὰ ἀπομάκρυνε, γιατί δὲν τοῦ ἔπρεπαν; Ἐκεῖνα ποὺ εἶπε ὁ Ἡσαΐας: «Τὸν εἴδαμε καὶ δὲν εἶχε ὀμορφιὰ οὔτε κάλλος, ἀλλὰ τὸ πρόσωπό Του ἦταν ἀτιμασμένο καὶ στερημένο ἀπὸ ὡραιότητα πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους» (Ἡσ. νγ´ 2-3).

3. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν συναναστρεφόταν τοὺς ἀσεβεῖς Ἰουδαίους, ποὺ τὸν ἀποκαλοῦσαν Σαμαρείτη καὶ δαιμονισμένο (Ἰωάν. η´ 48). Ὅταν ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης καὶ ὅσοι τοὺς γέννησε τὸ σκοτάδι, κρατοῦσαν αὐτὸν ποὺ δὲ χωράει πουθενὰ γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Δὲν ἔλεγε ἄδικα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος γι᾿ αὐτούς, «Ἐσᾶς ποῦ σᾶς γέννησαν οἱ ὀχιές, ποιὸς σὰς συμβούλευσε νὰ ξεφύγετε τὴ μελλοντικὴ ὀργή;» (Ματθ. γ´ 7). Διότι πραγματικὰ θὰ μείνει πάνω τους ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

4. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν τὸν ἀντιμετώπιζαν Αὐτόν, τὸ βλαστὸ τῆς ἐπιείκειας, μὲ ῥαπίσματα καὶ ζητοῦσαν ἀπαντήσεις μὲ ὅρκους ἀπὸ Αὐτόν, ποὺ εἶναι ὁ δικαστὴς τῶν ὅρκων (Μαρκ. ιδ´ 65).

5. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν δίκαζαν τὸ δικαστὴ καὶ ἔκριναν τὸν Κριτὴ τοῦ κόσμου, ὅταν ὁ δοῦλος ρωτοῦσε καὶ ὁ Κύριος σιωποῦσε, τὸ φῶς ἡσύχαζε καὶ τὸ σκοτάδι θριαμβολογοῦσε, τὸ δημιούργημα ἔδειχνε θράσος καὶ ὁ Δημιουργὸς ἔδειχνε ὑπομονή.

6. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν οἱ ταῦροι χτυποῦσαν μὲ τὰ κέρατα καὶ ὁ ταῦρος στεκόταν ἥσυχος, ὅταν τὸ λιοντάρι ὠρυόταν καὶ οἱ ταῦροι στέκονταν ἀγέρχοι, ὅπως ἔχει γραφεῖ στοὺς ψαλμούς, «Μὲ περικύκλωσαν πολλὰ καὶ μὲ τριγύρισαν ταῦροι καλοθρεμμένοι. Ἄνοιξαν τὸ στόμα τοὺς ἐναντίον μου, ὅπως τὸ λιοντάρι ποὺ ἁρπάζει καὶ ὠρύεται» (Ψαλμ. κα´ 12).

7. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν γάβγιζαν τὰ σκυλιὰ καὶ ὁ Δεσπότης ἔδειχνε ἀνοχή. Ὅταν οἱ λύκοι ἅρπαζαν καὶ τὸ πρόβατο δὲν ἔφερνε ἀντίσταση. Ὅταν ὁ λῃστὴς δεχόταν πρόσκληση στὴ ζωή, ἐνῷ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου συρόταν στὸ θάνατο. Ὅταν ἔβγαζαν ἐκείνη τὴν ἄτακτη καὶ ὀλέθρια φωνή, «θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον. Τὸ αἷμα Του πάνω μας καὶ στὰ παιδία μας» (Ἰωάν. ιθ´ 15, Ματθ. κζ´ 25), οἱ φονιάδες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν προφητῶν, οἱ θεομάχοι, οἱ μισόθεοι, οἱ ὑβριστὲς τοῦ νόμου, οἱ πολέμιοι τῆς χάριτος, οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως, οἱ συνήγοροι τοῦ διαβόλου, τὰ γεννήματα τῶν ἐχιδνῶν, οἱ ψιθυριστές, οἱ κατήγοροι, οἱ σκοτισμένοι στὴ διάνοια, ἡ ζύμη τῶν Φαρισαίων (Ματθ. ιστ´ 6, Μαρκ. η´ 15, Λουκ. ιβ´ 1), τὸ συνέδριο τῶν δαιμόνων, οἱ μιαροί, οἱ κακότατοι, οἱ ψιθυριστές, οἱ μισόκαλοι. Καὶ δίκαια φώναζαν «θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον», διότι τοὺς βάραινε ἡ παρουσία τῆς Θεότητος μὲ σάρκα καὶ τοὺς στενοχωροῦσε ὁ ἔλεγχος γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Εἶναι συνήθεια οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ μισοῦν τὴ συναναστροφὴ μὲ τοὺς δικαίους.

8. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν φραγγέλωσαν καὶ βασάνισαν τὸ ἅγιο σῶμα Ἐκείνου ποὺ ὑπέφερε τὰ πάθη μὲ τὴ θέλησή Του, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὶς παλιὲς πληγὲς τῶν ἁμαρτημάτων μας. Ὅταν σήκωνε τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἐπάνω στοὺς ὤμους Του, τρόπαιο κατὰ τοῦ διαβόλου. Ὅταν φοροῦσαν ἀγκάθινο στεφάνι σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ στεφανώνει ὅσους πιστεύουν σ᾿ Αὐτόν. Ὅταν ἕντυσαν μὲ πορφύρα περιπαιχτικὰ Αὐτὸν ποὺ χαρίζει ἀφθαρσία σὲ ὅσους ξαναγεννιοῦνται μὲ νερὸ καὶ Πνεῦμα Ἅγιο (Ἰωαν. γ´ 5, Ματθ. κζ´ 48). Ὅταν κάρφωσαν στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ Αὐτὸν ποὺ εἶναι Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

9. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν οἱ στρατιῶτες θριάμβευαν περιπαίζοντας τὸ Δεσπότη τῆς οὐρανίας στρατιᾶς τῶν Ἀγγέλων.

10. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν ἔδεσαν σὲ καλάμι σπόγγο γεμάτο ξύδι καὶ Τὸν πότισαν καὶ ἔδιναν χολὴ σ᾿ Αὐτὸν ποὺ τοὺς ἔρριξε τὸ μάνα (Ἐξ. ιστ´ 13-15). Ὅταν ἔσπαζαν οἱ πέτρες καὶ σκιζόταν τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ κατάπληκτα ἀπὸ τὸ θράσος τῶν ἀσεβῶν. Ὅταν ὁ ἥλιος πενθοῦσε καὶ ντυνόταν τὸ σκοτάδι σὰν σάκο, πενθώντας τὴν πτώση τῶν Ἰουδαίων. Διότι ἡ ἡμέρα θρηνοῦσε τὶς συμφορὲς τῶν Ἰουδαίων, ὅταν ἡ Ζωή, δηλαδὴ ὁ Χριστός, ἦταν κρεμασμένος ἀνάμεσα σὲ δυὸ Λῃστές, καὶ ὁ ἕνας Τὸν χλεύαζε καὶ Τὸν κατηγοροῦσε, ὁ δὲ ἄλλος μὲ τὴ μετάνοιά του ἅρπαζε τὸν Παράδεισο (Λουκ. κγ´ 39-43).

11. Πότε ἦταν ἀτιμασμένος; Ὅταν τὸ σῶμα παραδινόταν γιὰ νὰ ταφεῖ.

12. Πότε ἦταν ταπεινωμένος; Ὅταν οἱ στρατιῶτες Τὸν φύλαγαν καὶ ἡ γῆ ἔκρυβε Αὐτὸν ποὺ στήριξε τὴ γῆ ἐπάνω στὰ νερὰ (Γεν. α´ 9). Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι κρύβονταν, μὴν μπορώντας νὰ ὑποφέρουν τοὺς πολλοὺς πειρασμούς.

13. Ὅμως πρόσεχε, ἀγαπητέ, τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ κατορθώματα τῆς χαρᾶς ποὺ ἦλθε μετὰ τὸ πάθος. Ὁ ἀτιμασμένος μεταβαλλόταν σὲ ἔνδοξο καὶ ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου ἀνασταίνεται ἄφθαρτη μαζὶ μὲ τὸ σῶμα. Τότε εἶχε ὠδῖνες τοκετοῦ ἡ γῆ καὶ κυοφόρησε ἡ ἡμέρα. Καὶ ὁ θάνατος ἀπέβαλε τὴ ζωὴ τῶν ὅλων. Διότι δὲν ἦταν δυνατὸν ὁ θάνατος νὰ κρατήσει Ἐκεῖνον ποὺ κρατᾷ τὰ πάντα μὲ τὸ λόγο Του.

14. Ἂς γιορτάσουμε, λοιπόν, τὴ μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προξένησε τὴν αἰώνια ζωή. Διότι, ὅπως ἀκριβῶς ἡ Θεοτόκος Μαρία δὲ δοκίμασε παρθενικὲς ὠδῖνες ἀνύμφευτης κόρης, ἀλλὰ μὲ τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γέννησε τὸ Δημιουργὸ τῶν αἰώνων, τὸ Θεὸ Λόγο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔτσι καὶ ἡ γῆ ἀπὸ τὴν κοιλιά της, καταργώντας τὶς ὠδῖνες τοῦ θανάτου (Πραξ. β´ 24) ἄφησε, ὅταν διατάχθηκε, ἐλεύθερο τὸν Κύριο τῶν Ἰουδαίων. Γιατί δὲν μποροῦσε νὰ κρατᾷ σῶμα τὸ ὁποῖο φέρνει τὴν ἀθανασία. Σκεπτόμενος, λοιπόν, ὁ προφήτης Δαβὶδ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ μεγαλείου, τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου, τὴν ἐλευθερία ὅταν πρὶν ἦταν δοῦλοι, φωνάζει καὶ λέει: «Βασίλευσε ὁ Κύριος, φόρεσε τὸ μεγαλεῖο Του» (Ψαλμ. πβ´ 1).

15. Ποιὸ μεγαλεῖο ντύθηκε ὁ Κύριος; Τὴν ἀφθαρσία, τὴν ἀθανασία, τὸν ὅμιλο τῶν Ἀποστόλων, τὸ στεφάνι τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν προδίδει πλέον ὁ Ἰούδας, δὲν ἀπειλεῖ πλέον ὁ Καϊάφας, δὲν ὁπλίζεται πλέον ὁ Ἡρῴδης γιὰ νὰ σφάξει τὰ παιδιά, δὲ δικάζει πλέον ὁ Πιλᾶτος, οὔτε φυλακίζουν πλέον οἱ Ἰσραηλῖτες. Τὸ φθαρτὸ ἔγινε ἄφθαρτο κι Ἐκεῖνος ποὺ Τὸν θεωροῦσαν μόνο ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἀποδείχθηκε ἀληθινὸς Θεός. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς φωνάζουμε: «Θάνατε, ποῦ εἶναι τὸ κεντρί σου; Ἅδη, ποῦ εἶναι ἡ νίκη σου;» (Α´ Κορ. ιε´ 55). «Ὁ Κύριος βασίλευσε, φόρεσε τὸ μεγαλεῖο Του, ντύθηκε καὶ ζώσθηκε δύναμη» (Ψαλμ. πβ´ 1). Δύναμη λέει τὸ σχέδιο σωτηρίας μὲ τὴν ἔνσαρκη παρουσία Του, γιατί δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ δυνατὸ ἀπὸ αὐτήν. Ὁ ἀσώματος νίκησε μὲ τὸ σῶμα Του τοὺς δαίμονες, μὲ τὸ σταυρὸ καταπολιόρκησε τὶς ἐχθρικὲς δυνάμεις.

16. Δηλαδή, ἐπειδὴ στὴν ἀρχὴ συγκλόνιζε τὴ γῆ ἡ ἁμαρτία, ὅταν ἀναστήθηκε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως προεῖπε, τὴ στερέωσε μὲ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ μὴ βαδίζει πλέον στὸν γκρεμὸ τῆς καταστροφῆς, οὔτε νὰ τὴ δέρνουν οἱ Χειμῶνες τῆς πλάνης. Καὶ μάρτυρα σ᾿ αὐτὰ ποὺ λέμε ἂς φέρουμε τὸν μακάριο Παῦλο, ποὺ λέει τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸ τὸ φθαρτὸ πρέπει νὰ ντυθεῖ ἀφθαρσία, καὶ αὐτὸ τὸ θνητὸ πρέπει νὰ ντυθεῖ ἀθανασία» (Α´ Κορ. ιε´ 53). Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ψαλμῳδὸς λέει: «Εἶναι ἕτοιμος ἀπὸ τότε ὁ θρόνος Σου, Ἐσὺ ὑπάρχεις αἰώνια» (Ψαλμ. πβ´ 2), καὶ ὁ Δανιήλ: «Ἡ βασιλεία Σου εἶναι βασιλεία ὅλων τῶν αἰώνων, ἂς γεμίσουν ἀπὸ εὐφροσύνη πολλὰ νησιά» (Ψαλμ. πστ´ 1), γιατί σ᾿ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δοξολογία καὶ ἡ δύναμη στοὺς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν.

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολο Θωμά (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»

Έρχομαι επειγόντως να καταβάλω την οφειλή μου. Διότι, αν και είμαι πτωχός, βιάζομαι να αποσπάσω οπωσδήποτε την ευγνωμοσύνη σας. Είχα δώσει υπόσχεση να φανερώσω την απιστία του Θωμά, και τώρα έρχομαι να την εκπληρώσω.

Η πρόθεσίς μου είναι να εξοφλώ πρώτα τις παλαιότερες οφειλές, για να μη με πιέζουν οι τόκοι που συγκεντρώνονται. Συνεργασθείτε μαζί μου στην καταβολή του χρέους, και ικετεύσετε τον Θωμά να ευλογήση τα χείλη μου με την αγία δεξιά του, με την οποίαν ήγγισε την πλευρά του Δεσπότου, ώστε να νευρώση την γλώσσα μου, για να σας εξηγήσω αυτά που ποθείτε. Και εγώ, ενθαρρυνόμενος με τις πρεσβείες του Αποστόλου και μάρτυρος Θωμά, διακηρύττω την αρχικήν αμφιβολία και την τελικήν ομολογία του, η οποία έγινε κρηπίς και Θεμέλιο της Εκκλησίας μας.

Όταν εισήλθε ο Σωτήρ κεκλεισμένων των θυρών εκεί όπου είχαν συγκεντρωθή οι μαθηταί του και εξήλθε πάλι με τον ίδιο τρόπο, απουσίαζε μόνον ο Θωμάς. Ήταν κι αυτό έργο της θείας οικονομίας, ώστε η απουσία του μαθητού να γίνη πρόξενος περισσοτέρας ασφαλείας και βεβαιότητος. Διότι, εάν παρευρίσκετο ο Θωμάς, δεν θα αμφέβαλλε. Και αν δεν αμφέβαλλε, δεν θα ζητούσε να περιεργασθή. Εάν δεν ζητούσε, δεν θα ψηλαφούσε. Και εάν δεν ψηλαφούσε, δεν θα ανεκήρυττε τον Χριστό Κύριον και Θεόν. Εάν δεν τον είχε αποκαλέσει Κύριον και Θεόν, εμείς δεν θα είχαμε διδαχθή να τον δοξολογούμε με τον τρόπον αυτόν. Ώστε και με την απουσία του ο Θωμάς μας ποδηγέτησε προς την αλήθεια΄ και με την παρουσία του ύστερα μας εβεβαίωσε περισσότερο στην πίστη.

Έλεγαν λοιπόν οι μαθηταί, όταν ήλθε αργοπορημένος: «Εωράκαμεν τον Κύριον», είδαμε αυτόν που είπε: «εγώ ειμί το φως του κόσμου». Είδαμε αυτόν που είπε: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή και η αλήθεια». Είδαμε την αλήθεια των λόγων να λάμπη μέσα στα γεγονότα. Είδαμε αυτόν που είπε: «μετά τρεις ημέρας εγείρομαι», και βλέποντας την ανάσταση, επροσκυνήσαμε τον αναστάντα. Τον ακούσαμε που μας είπε: «ειρήνη υμίν», και μεταστρέψαμε την ζάλη της λύπης σε γαλήνια ευφροσύνη. 

Αντικρίσαμε τα χέρια του που εδέχθησαν τις αιχμές των καρφιών, τα χέρια που κατηγορούν την λύσσα των θεομάχων θηρίων. Αντικρίσαμε τα χέρια που μας ύφαναν την αφθαρσία, αντικρίσαμε και την πλευράν που φανερώνει λαμπρότερα από κάθε κήρυκα την ευσπλαχνία του πληγωμένου. Αυτήν την πλευρά την οποίαν υμνούν οι άγγελοι και ευλαβούνται οι πιστοί και φρίττουν οι δαίμονες. Υποδεχθήκαμε και εμφύσημα θείον από το θείον στόμα του, εμφύσημα πνευματικόν, εμφύσημα που σκορπίζει κάθε χάρη.

Εχειροτονηθήκαμε από τον Κύριο, κύριοι της αφέσεως των πλημμελημάτων. Αποκτήσαμε και το δικαίωμα να κρίνωμε τους αμαρτωλούς, αφού μας έδωσε αυτήν την εντολή: «αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται». Τέτοια λόγια είχαμε την βαθειά χαρά να ακούσωμε από τον Σωτήρα, τέτοιες δωρεές απολαύσαμε. Διότι δεν ήταν δυνατόν να μην πλουτήσωμε, αφού ευρήκαμε πλούσιον Δεσπότη. Αλλά μόνο συ έμεινες πτωχός, αφού απουσίαζες.

Και τι τους είπεν ο Θωμάς; Είδατε τον Κύριο; Καλώς. Αυτόν λοιπόν που είδατε, να τον σέβεσθε περισσότερο. Αυτόν που παρατηρήσατε, μην παύσετε να τον κηρύττετε. Εγώ όμως «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω». Και σεις δεν θα είχατε πιστεύσει εάν πρώτα δεν εβλέπατε. Έτσι κι εγώ, εάν δεν ίδω, δεν θα πιστεύσω.

Μείνε, Θωμά, σταθερός στον πόθο σου αυτόν, διατήρησε τον ζήλο σου, ώστε βλέποντας εσύ να βεβαιωθή η ψυχή μου. Ζήτησε με επιμονή αυτόν που είπε: «Ζητείτε και ευρήσετε». Μην παύσης να ερευνάς ειλικρινώς, εάν δεν εύρης τον θησαυρό που ζητείς. Μην παύσης να κρούης την θύρα της αναντιρρήτου γνώσεως, μέχρι να σου την ανοίξη αυτός που είπε: «κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν». Αγαπώ τον διχασμό των λογισμών σου, επειδή αναιρεί κάθε διχασμό. 

Αγαπώ την φιλομάθειά σου επειδή καταλύει κάθε φιλονεικία. Χαίρομαι να σε ακούω πολλές φορές να λέγης: «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, ου μη πιστεύσω». Διότι με το να απιστής εσύ, εγώ μαθαίνω να πιστεύω. Σκάπτοντας εσύ με την δικέλλα της γλώσσης το θείον σώμα, εγώ ακόπως θερίζω τον καρπό και τον συλλέγω για μένα.

Εάν δεν ιδώ με τα ίδια μου τα μάτια τις πληγές τις οποίες άνοιξαν οι ασεβείς στα άγιά του χέρια, δεν πρόκειται να συγκατατεθώ στους λόγους σας. Εάν δεν βάλω το ίδιο μου το δάκτυλο στα κοιλώματα των καρφιών, δεν θα δεχθώ την καλή σας αγγελία. Εάν δεν κρατήσω με το χέρι μου το ίδιο την πλευρά του ευρισκομένου πέραν από κάθε υποψία μάρτυρος της Αναστάσεως, δεν ημπορώ να πιστεύσω στο δόγμα σας. Διότι κάθε λόγος γίνεται ισχυρός και βέβαιος, αν δεχθή την συνηγορία από τα γεγονότα. Και κάθε λόγος που στερείται την από τα έργα μαρτυρία, εξαφανίζεται στον αέρα. Έχω να κηρύξω στους ανθρώπους τα θαύματα του Διδασκάλου. 

Πώς λοιπόν θα διηγηθώ με λόγια εκείνα που δεν παρέλαβα με τους οφθαλμούς μου; Πώς θα πείσω τους απίστους να πιστεύσουν αυτά τα οποία ούτε εγώ έχω παρακολουθήσει; Να ειπώ στους Ιουδαίους και στους Έλληνες ότι είδα τον Κύριό μου να σταυρώνεται, δεν τον είδα όμως αναστημένο, παρά μόνον ήκουσα; Και ποίος δεν θα περιπαίξη τα λόγια μου; Ποίος δεν θα περιφρονήση το κήρυγμά μου; Άλλο είναι η απαγγελία λόγων, και άλλο η εμπειρία των πραγμάτων.

Αυτούς τους αμφιβόλους λογισμούς είχεν ο Θωμάς, όταν μετά από οκτώ ημέρες επαρουσιάσθη πάλιν ο Κύριος στους συνηθροισμένους μαθητάς του. Άφησε πρώτα τον Θωμά, κατά τις ημέρες που παρεμβάλλονται, να κατηχηθή από τους συμμαθητάς του, παραχωρώντας έτσι να αναφλεγή από την δίψα της συναντήσεώς του. Και όταν η ψυχή του άναψε από τον σφοδρό πόθο της θέας, τότε, την κατάλληλη στιγμή, ο ποθούμενος απεκαλύφθη σ’ αυτόν που τον ποθούσε. 

Και το έκανε αυτό με τον ίδιον τρόπον, όπως πριν, κεκλεισμένων των θυρών, και πάλι, όπως την πρώτη φορά, τους είπε: «ειρήνη υμίν», για να ταυτισθή το γεγονός με το θαύμα, για να βεβαιώση την αναγγελία των Αποστόλων και για να παραστήση την ακρίβεια της δευτέρας επισκέψεώς του. «Είτα λέγει τω Θωμά. Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε, και ίδε τας χείρας μου». Ω ύψος απεράντου φιλανθρωπίας! Ω πέλαγος αμετρήτου συγκαταβάσεως! Δεν επερίμενε την προσέλευση του μαθητού, δεν ανέμεινε να προσέλθη αυτός που είχε ανάγκη, να παρακαλέση και να επιτύχη αυτό που ήθελε. 

Δεν τον εστέρησε ούτε για λίγο από την εκπλήρωση της επιθυμίας, αλλά αυτός ο ίδιος ο ποθούμενος προσείλκυσε κοντά του δια της βίας τον εραστήν, ο ίδιος έσυρε με την φωνή, στην πληγή το δάκτυλο αυτού που την ποθούσε, ο ίδιος με την Δεσποτική του γλώσσα ετράβηξε το δουλικό χέρι λέγοντας σ’ αυτόν: «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου». Ήκουσα, Θωμά, απών ως άνθρωπος, παρών όμως ως Θεός, αυτά τα οποία είπες στους αδελφούς σου. 

Ήμουν μαζί σας κατά την θεότητα, αν και αποχωρισμένος κατά την ανθρωπότητα. Θέλεις να σου υπενθυμίσω τα λόγια σου; Δεν είπες: «έαν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω»; Από τα χείλη σου δεν εξήλθαν τα λόγια αυτά; Αυτά τα λόγια δεν εκφράζουν τους λογισμούς σου; Γι’ αυτά λοιπόν ήλθα πάλι, για τα οποία αμφιβάλλεις. Γι’ αυτό ήλθα πάλι κοντά σας, είμαι εδώ γι’ αυτά ακριβώς που επιθυμείς.

Για σε τον ένα ήλθα και τώρα κοντά σου, εγώ που κατήλθα από τους ουρανούς για το πλανώμενο πρόβατο, χωρίς να εγκαταλείψω τους ουρανούς. Μη λοιπόν διστάσης να μάθης αυτά που ποθείς, μην εντραπής να περιεργασθής αυτά που επιζητείς. Μην αποφύγης να βάλης το δάκτυλό σου επάνω στα ίδια μου τα χέρια. Ανέχομαι και τα περίεργα δάκτυλα, όπως ανέχθηκα και τα καρφιά. Υπομένω την περιέργεια του φίλου, όπως υπέμεινα την επίθεση των εχθρών. 

Όταν εσταυρώθηκα από τους εχθρούς, δεν ηγανάκτησα, και δεν θα υποφέρω την δική σου έρευνα; «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου», που ετραυματίσθησαν για σας, για να θεραπευθούν τα τραύματα των ψυχών σας. «Ίδε τας χείρας μου» και αναλογίσου αν είμαι εκείνος ο οποίος εκουσίως εσταυρώθη ή μήπως κάποιος άλλος; «Ίδε τας χείρας μου», που άφησα να διατηρήσουν τα σύμβολα της ιουδαϊκής μανίας, ώστε όταν με την συνηθισμένη αναίδειά τους οι Ιουδαίοι κατά την ημέρα της κρίσεως, μου ειπούν ότι εμείς, Κύριε, δεν σε εσταυρώσαμε, τότε θα δείξω σ’ αυτούς που με επολέμησαν τα χέρια μου με τα αποτυπώματα των πληγών, και θα εντροπιάσω τους Ιουδαίους μόλις με αντικρύσουν. Κοίτα τα χέρια μου και μη νομίσης ότι η αλήθεια της Αναστάσεως είναι φαντασία. Κράτα τα χέρια αυτά ως ομήρους της ιδικής σας αναγεννήσεως. 

Κράτα τα χέρια αυτά ως άγκυρα που ανειλκύσθη από τον βυθό του Άδου. Μη φοβηθής κανένα βιοτικόν χειμώνα, καμμία ζάλη κοσμική μη σε τρομάξη, μη φοβηθής τους αντιθέτους ανέμους, μη φροντίσης καθόλου για τις καταιγίδες και τους σκοπέλους της θαλάσσης των εχθρών. Πλεύσε με θάρρος το πέλαγος του βίου, πλεύσε κρατώντας δυνατά την άγκυρα του πνεύματος, πλεύσε προσέχοντας στον ουρανό σαν σε λιμάνι, πλεύσε φοβούμενος μόνο της ιδικής μου αρνήσεως το ναυάγιο. 

Περιγέλασε τον θάνατον ως νεκρό, περίπαιξε την φθοράν ως ανίσχυρη, χαιρέτισε τον υπέρ εμού θάνατον ως αρχήν εσωτερικής ζωής και «φέρε την χείρά σου, και βάλε εις την πλευράν μου…». Άντλησε με το χέρι σου από την κρήνην αυτήν της ζωής το νάμα που ποθείς και παρηγόρησε την δίψα σου. «Φέρε την χαρά σου, και βάλε εις την πλευράν μου», τοποθέτησε το χέρι σου μέσα στο ιατρείο της φύσεως και απόβαλε το δηλητήριο της προαιρέσεώς σου. 

Ανέχομαι άγγιγμα χεριού που με αγαπά, εγώ που εδέχθην την πληγή της λόγχης. «Φέρε την χείρά σου, και βάλε εις την πλευράν μου», ώστε να ημπορής να λέγης σε όσους αντιστέκονται στην αλήθεια, ότι μετά την Ανάσταση με είδες και με εξέτασες και με εψηλάφησες με ακρίβεια. «Φέρε την χείρα σου, και βάλε εις την πλευράν μου», διότι για σε την διετήρησα έτσι, εγώ ο οποίος εθεράπευσα τα σώματα και τις ψυχές των άλλων, προγνωρίζοντας ως Θεός ότι θα θελήσεις να την ιδής σ’ αυτήν την κατάσταση, ώστε βλέποντας συ τα ίχνη του πάθους της σαρκός μου, να θεραπεύσης το πάθος της ψυχής σου. 

«Φέρε την χείρα σου, και βάλε εις την πλευράν μου» την οποίαν εφύλαξα έτσι όπως την βλέπεις, ώστε, όταν επανέλθω από τους ουρανούς και καθίσω Κριτής ζώντων και νεκρών, να ιδούν οι Ιουδαίοι ενώπιον των οφθαλμών τους να φανερώνωνται τα έργα της κακής εργασίας τους, και να γίνουν αυτοκατάκριτοι. «Και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός». Είναι κακόν η απιστία. Βυθίζει τον νουν. Η πίστις τον εξυψώνει στον ουρανό. Η απιστία τυφλώνει την ψυχή΄ η πίστις φωτίζει τους λογισμούς. Η απιστία και τα αόρατα τα βλέπει καθαρά. Ο άπιστος έχει πλήρη άγνοια. «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός». 

Αποδίωξε το νέφος της απιστίας και κοίτα τις καθαρές ακτίνες της πίστεως. Πάρε όλα τα εφόδια για να γίνης άξιος Απόστολος της θεότητός μου. Γίνε όπως πρέπει να είναι εκείνος που συνανεστράφη μαζί μου, και είχε τις εμπειρίες που είχες εσύ. Ομοίως με τους άλλους Αποστόλους εκλήθης, ομοίως με αυτούς ετιμήθης, ομοίως με αυτούς εξοπλίσου. Τα ίδια με εκείνους είδες και συ, σου ενεπιστεύθην σαν φίλο όλο μου το μυστήριο, όπως και σ’ αυτούς. 

Ομοίως με αυτούς κήρυττε την δύναμή μου. Μην ειπής πάλι για δευτέρα φορά: «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, ου μη πιστεύσω». Όσον είμαι μαζί σας, όπως θέλης ημπορείς να με περιεργασθής. 

Όσον έχεις κοντά σου το ουράνιον κλήμα, εξερεύνησε όλους τους κλάδους και τα σταφύλια του. Θα ανεβώ στους ουρανούς από όπου ήλθα στην γη, θα ανέλθω εκεί όπου είμαι, θα ανέλθω ως προς την ανθρωπίνη μου φύσιν εκεί από όπου συγκατέβην για χάρη σας ως προς την θεότητα. 

Θα ανέλθω με τούτο το σώμα, εγώ που χωρίς αυτό έχω εκδημήσει από εκεί, αλλά δεν έπαψα να παραμένω εκεί. Θα ανέλθω με την ιδική σας φύση προς τον πατρικόν κόλπο, εγώ που ευρίσκομαι στους κόλπους του Πατρός. Διότι εξεπλήρωσα το έργο για το οποίον έκαμα όλον αυτόν τον δρόμο.

Αφού λοιπόν ο Θωμάς ήγγισε τα δεσποτικά χέρια και την θεία πλευρά, και εκυριεύθη από δειλία και χαρά με την θέα αυτών που επεθύμησε, κινεί ευθύς την γλώσσα προς υμνωδίαν αναφωνώντας προς τον Κύριον: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Συ είσαι ο Κύριος και Θεός, συ είσαι και άνθρωπος και φιλάνθρωπος, συ είσαι αξιοθαύμαστος και παράδοξος ιατρός της φύσεως. Δεν αποκόπτεις με νυστέρι τα παθήματα, δεν καυτηριάζεις με φωτιά τις πληγές, δεν αντλείς από τα βότανα την ισχύ των φαρμάκων, δεν επιδένεις με επιδέσμους ορατούς τα πάσχοντα τραύματα. 

Διαθέτεις αοράτους επιδέσμους ευσπλαχνίας, οι οποίοι αοράτως τονώνουν τα καταπονημένα μέλη. Έχεις λόγον οξύτερον από το μαχαίρι, έχεις διδασκαλία πιο δυνατή από την φωτιά, έχεις βλέμμα πιο προσιτό από βάλσαμο. Ως δημιουργός, χωρίς δαπάνη και αντίτιμο, αγιάζεις το δημιούργημά σου. Ως πλάστης, χωρίς να κοπιάσης, μεταπλάττεις τα πλάσματά σου. 

Συ εκαθάρισες λεπρούς με το θέλημά σου, συ έκαμες χωλούς να τρέχουν, συ έδωσες στους παραλύτους να σηκώσουν τα κρεβάτια τους, συ επρόσταξες εκ γενετής τυφλούς να ξεπλύνουν το σκοτεινό τους κάλύμμα, συ εξώρισες τους δαίμονες από τα πλάσματά σου, συ συνελήφθης με την θέλησή σου από τους εχθρούς, συ έπαθες τα πάντα από τους Εβραίους εκουσίως προς χάριν μου. «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ανεγνώρισα τον Δεσπότη μου, ανεγνώρισα τον αλιέα μου και φύλακα, τον Βασιλέα και Κύριό μου. «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Πιστεύω, Κύριε, στην οικονομία σου, πιστεύω στην συγκατάβασή σου, πιστεύω στην πρόσληψη της φύσεώς μου, πιστεύω στον προσκυνητόν Σταυρόν σου, πιστεύω στα Πάθη της σαρκός σου, πιστεύω στον τριήμερόν σου θάνατο, πιστεύω στην Ανάστασίν σου. 

Πλέον δεν εξετάζω. Πιστεύω, δεν φιλολογώ. Πιστεύω, δεν ζυγίζω. Πιστεύω, δεν περιεργάζομαι. Πιστεύω στους οφθαλμούς μου και στα χέρια μου. Αυτά που είδα με εδίδαξαν να μη φιλολογώ. Έμαθα από αυτά τα οποία εψηλάφησα να προσκυνώ και όχι να συγκρίνω με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Έναν Κύριον και Θεόν γνωρίζω μόνον, τον Δεσπότην Χριστό, ω η δόξα και το Κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Πηγή: www.alopsis.gr

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

2. Ὁμιλία εἰς τῆν Νέα Κυριακή καί εἰς τὴν Κυριακή τοῦ Θωμά (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)