ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2023 (Ομιλία π. Νικολάου Δημαρά)

 

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ 14 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΤΣΟΜΠΑΝΗΔΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

Θαυμαστὴ μεταστροφὴ στὸ Πάτριο ἑορτολόγιο 14 οἰκογενειῶν Βλάχων τσοπάνηδων στοὺς Ποταμοὺς Δράμας.

Στοὺς Ποταμοὺς Δράμας ζοῦσε ὁ μακαριστὸς π. Ἀνδρέας Ἀνδρεάδης ἀπὸ τὸν Πόντο, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μόνος ποὺ παρέμεινε μὲ τὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο, ἐνῶ τὸ ποίμνιό του στοὺς Ποταμοὺς τὸν ἐγκατέλειψε σύσσωμο καὶ ἀκολούθησε τὸ Νέο ἡμερολόγιο, μὲ νέο ἐφημέριο. Διαβάζουμε ἀπὸ τὰ Πάτρια:  

«Ὁ παπᾶ Ἀνδρέας ἀπεσύρθη στὸ σπίτι του καὶ ἐκεῖ διάβαζε τὶς Ἀκολουθίες τῶν Κυριακῶν καὶ τῶν Ἑορτῶν, ἐξυπηρετώντας 3-4 μόνο ποὺ δὲν δέχτηκαν τὸ νέο ἡμερολόγιον. Ἀργότερα, κατὰ τὸ 1930 προσετέθηκαν στὸ μικρὸ ποίμνιό του καὶ ἄλλες 14 οἰκογένειες, Βλάχοι τσοπάνηδες, ποὺ εἶχαν τὶς καλύβες τους καὶ τὰ μαντριά τους πιὸ ἔξω ἀπὸ τοὺς Ποταμούς.
Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν ἔγινε κατὰ θαυμαστὸν τρόπον, δηλαδὴ μὲ θαῦμα! τὴν παραμονὴ τῶν χριστουγέννων, μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιον, οἱ 14 οἰκογένειες τῶν Βλάχων ἑτοιμάζοντο γιὰ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν χριστουγέννων. τὸ χιόνι ἐκάλυπτε ὁλόκληρη τὴν περιοχή. Ἡ νοικοκυρὰ μιᾶς οἰκογενείας ἔστειλε τὸ κορίτσι της μὲ ἕνα σταμνὶ νὰ φέρη νερὸ ἀπὸ τὴν πηγή, ποὺ ἦταν πιὸ κάτω ἀπὸ τὶς καλύβες τους. Ἡ κοπελλιὰ χαρούμενη καὶ ξέγνοιαστη πήγαινε στὴ πηγὴ σιγοψάλλοντας τὰ κάλαντα τῶν χριστουγέννων. Στὸ δρόμο συνάντησε ἕναν σεβάσμιο γέροντα μὲ λευκὰ γέννεια καὶ μαλλιά, ὁ ὁποῖος τὴν σταμάτησε καὶ τὴν ρώτησε:
-Τὶ ψάλλης, κόρη μου;.
-Τὰ κάλαντα, παπούλη! Καὶ μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ τὸν αὐθορμητισμὸ τοῦ παιδιοῦ τοῦ εἶπε:
-Ξέχασες, παπούλη, ὅτι αὔριο ἔχουμε χριστούγεννα;
 Κόρη μου, τῆς λέγη ὁ ἄγνωστος Γέροντας, χριστούγεννα θὰ ἔχετε μετὰ 13 ἡμέρες καὶ τότε νὰ τὰ γιορτάσετε γιὰ νἄχετε τὴν εὐχή μου.
Ἡ κοπελλιὰ προσπέρασε τὸν Γέροντα καὶ πῆγε στὴν πηγή, καὶ ἀφοῦ γέμισε τὸ σταμνί της γύρισε πίσω, ψάχνοντας γιὰ τὸν παράξενο Γέροντα ποὺ εἶχε χαθῆ. Φθάνοντας στὴν καλύβα της ρώτησε τὴ μάννα της ἂν εἶδε τὸν Γέροντα. Στὴν ἀρνητικὴ ἀπάντηση τῆς μάννας της, διηγήθηκε τὴν συνάντησή της μὲ τὸν ἄγνωστο Γέροντα καὶ ὅσα ἀκριβῶς τῆς εἶπε.
Βγῆκαν τότε μαζὶ καὶ ἀπὸ καλύβα σὲ καλύβα ρωτοῦσαν ἂν κανεὶς εἶδε τὸν σεβάσμιο Γέροντα, λέγοντάς τους τὶ ἀκριβῶς εἶπε στὴ κοπελλιά. Βγῆκαν τότε ὅλοι μαζὶ ψάχνοντας στὸ χιόνι μήπως ἀνακαλύψουν πατημασιές, πρᾶγμα ποὺ δὲν βρῆκαν. τότε κατάλαβαν πὼς ὁ ἄγνωστος Γέροντας ἦταν κάποιος Ἅγιος ἢ ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος τοὺς καλοῦσε νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὶς Ἱερὲς Παραδόσεις της».

Περιοδικό:''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'', του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ.Καλλιοπίου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

(Τόμος Θ΄, 1993, σελ. 37-39).

Πηγή ἀπό τό περιοδικό ''ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ'' μέ τίτλο: «Ἡ διὰ Θαυμάτων Ἔγερση τοῦ Ἱεροῦ μας Ἀγώνα» τεῦχος 4 / ἔτους 2016, (σελ.34-37,θαύμα ΚΒ).

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Σήμερα, Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν μεγάλη Δεσποτικὴ Ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη πάντων τῶν Προγόνων τοῦ Χριστοῦ μας, τῶν Δικαίων καὶ τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τοῦ Προπάτορος Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καί, ὅσοι ἤσασταν ἀπὸ πιὸ νωρὶς στὴν Ἐκκλησία θὰ ἀκούσατε ὅτι τὸ συναξάριο ποὺ ἀνέγνωσε ὁ ἀναγνώστης ἦταν ἀρκετὰ ἐκτενές, μάλιστα δὲ τὸ μεγαλύτερο τοῦ ἔτους, τὸ δὲ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας ἀναφερόταν στὴν γενεαλογία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοῦ Ἀβραὰμ ἕως τοῦ Ἰωσήφ. 

               Βρισκόμαστε στὴν τελικὴ εὐθεία τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων καὶ ἕνα μεγάλο ζήτημα στὸ ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ δώσουμε προσοχὴ εἶναι τὸ πῶς ἑορτάζουμε αὐτὴ τὴν ἑορτή, τὴν -κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο- «Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν». Γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα αὐτό, πρέπει πρῶτα νὰ σκεφθοῦμε τὶ σημαίνουν γιὰ ἐμᾶς τὰ Χριστούγεννα, ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων. 

            Εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν ρουτίνα τῆς καθημερινότητας; Νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε μὲ φίλους καὶ γνωστούς, εὐφραινόμενοι στὰ ρεβεγιόν; Κοινῶς, νὰ διασκεδάσουμε; Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων γιὰ τὸν κόσμο ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Χριστό.  Γιὰ αὐτὸ καὶ ἔχουν φτάσει νὰ «ἑορτάζουν τὰ Χριστούγεννα» καὶ ἄνθρωποι ἀλλόθρησκοι ἢ ἄθεοι. Πρόκειται γιὰ μεγάλη εἰρωνεία, διότι τὸ νὰ λέει κάποιος ὅτι γιορτάζει Χριστούγεννα χωρὶς νὰ ἀναφέρεται καθόλου στὸ Πρόσωπο ποὺ ἔχει τὰ γενέθλιά Του, τὸν Χριστό, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸ νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιος ἕναν γνωστό του ἑορτάζοντα τὰ γενέθλιά του, νὰ ἀρχίσει νὰ μιλᾶ μὲ τοὺς ὑπολοίπους, νὰ ἀνταλλάσσει δῶρα μὲ αὐτούς, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν ἑορτάζοντα οἰκοδεσπότη νὰ μὴν δώσει τὴν παραμικρὴ σημασία. Μὲ τὴν ἑορτὴ νὰ ἔχει λάβει, δυστυχῶς, τέτοια διάσταση γιὰ τὸν κόσμο, βλέπουμε πλέον στοὺς δρόμους καὶ στὰ καταστήματα νὰ μὴν ἐκφράζονται εὐχὲς γιὰ «καλὰ Χριστούγεννα», ἀλλὰ γενικὰ καὶ ἀόριστα γιὰ «καλὲς γιορτές», προκειμένου νὰ μὴν προσβληθοῦν δῆθεν οἱ ἀλλόθρησκες μειονότητες. Ποῦ πάμε; Γιατί νὰ κάνουμε ἐκπτώσεις στὶς παραδόσεις μας γιὰ χάρη τῶν μειονοτήτων; Ἀλήθεια, πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ χῶρες προέλευσης τῶν μειονοτήτων θὰ ἔκαναν ἀνάλογες ἐκπτώσεις γιὰ νὰ εὐαρεστήσουν ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς; Πλανᾶται πλάνην οἰκτρὰν ὅποιος θρέφει τέτοιες προσδοκίες. 

                  Γιά νὰ δοῦμε, ὅμως. Ποιά εἶναι ἡ κατάληξη ἑνὸς τέτοιου, κοσμικοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων; Περνοῦν λίγες ἡμέρες καὶ ἀμέσως ἔρχεται καὶ ἡ μελαγχολία, ἔρχεται καὶ ἡ θλίψη ἐπειδὴ πέρασαν οἱ γιορτὲς καὶ ἔφτασε ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ρουτίνα. Ποιός παραμένει χαρούμενος; Ποιός ἀλλάζει ριζικὰ πρὸς τὸ καλύτερο καὶ μεταμορφώνει τὴν ζωή του; Οὐδείς. Ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις ἑορτασμοῦ χωρὶς Χριστὸ δὲν εἶναι τελικὰ τίποτε περισσότερο ἀπὸ μία πρόσκαιρη ἀναλαμπὴ δῆθεν χαρᾶς. 

                   Ὅποιος εἶναι ἔξυπνος, σίγουρα, ἀπὸ τὴν δῆθεν χαρὰ προτιμᾶ τὴν ἀληθινὴ καὶ μόνιμη χαρά. Αὐτὴν τὴν χαρὰ προσφέρει ὁ γνήσιος ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων. Ὁ Χριστός, ἄλλωστε, δὲν ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ γεμίσουμε λύπη καὶ μελαγχολία. Ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὴν ἀληθινὴ Χαρά, τὴν Εἰρήνη καὶ τὴν αἰώνια Ζωή. Πῶς, ὅμως, θὰ γίνουμε μέτοχοι αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν; Ὅταν, διὰ τῆς νηστείας, διὰ τῆς καθάρσεως τῆς καρδιᾶς, διὰ τῆς προσευχῆς, διὰ τῆς μελέτης τῶν θεῖων γραφῶν, διὰ τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς εἰλικρινοῦς προσφορᾶς καὶ τῆς συγχωρητικότητας, ἐτοιμάσουμε στὴν ψυχή μας ἱερὴ φάτνη γιὰ νὰ γεννηθεῖ μέσα της ὁ Χριστός. 

             Σὲ αὐτὸ μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν οἱ σήμερα τιμώμενοι Ἅγιοι. Καὶ μέσα ἀπὸ τὶς προσευχές τους ἀσφαλῶς, ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους. Θέλουμε νὰ γεννηθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός; 

             Ἂς μιμηθοῦμε τὴν φιλοξενία καὶ τὴν ὑπακοὴ τοῦ Ἀβραάμ. Δὲν περνοῦσε διαβάτης μπροστὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του δίχως νὰ χορτάσει καὶ νὰ ξεδιψάσει, ἐξ οὗ καὶ ἡ παροιμιώδης φράση: «ἀβραμιαία φιλοξενία». Ὅταν δὲ ὁ Θεὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ νὰ θυσιάσει τὸν μονάκριβο γιό του, ἐκεῖνος δίχως δεύτερη σκέψη ἀνταποκρίθηκε στὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος, βέβαια, δὲν ἐπέτρεψε τελικὰ νὰ τελεσθεῖ ἡ θυσία. 

             Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ παγκάλου Ἰωσὴφ τὴν ἐγκράτεια καὶ ἀμνησικακία. Ὅταν ἡ γυναίκα τοῦ ἀφέντη του τὸν ἐπεθύμησε, ἐκεῖνος ὁ θεῖος ἄνδρας εὐθὺς «ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν», «τῆς Αἰγυπτίας ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας». Ὅταν δὲ ἀργότερα ἔγινε ἄρχοντας στὴν Αἴγυπτο καὶ διαχειριστὴς τῶν τροφίμων τὴν περίοδο ποὺ ἄλλες χώρες πεινοῦσαν, τότε τὰ μεγαλύτερα ἀδέρφια του κατέφυγαν σὲ αὐτὸν γιὰ νὰ λάβουν σιτάρι, χωρὶς νὰ τον ἀναγνωρίσουν. Παρ΄ ὅτι ἐκεῖνοι κάποτε τὸν εἶχαν προδώσει καὶ τὸν εἶχαν πετάξει σὲ ἕναν λάκκο γιὰ νὰ πεθάνει, ἀπὸ τὴν ζήλεια τους, ὁ Ἰωσὴφ μὲ ἀπέραντη χαρὰ τοὺς δέχθηκε καὶ τοὺς συγχώρεσε. 

            Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Μωϋσέως τὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό. Ὁδήγησε τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Ἔξοδο ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ὅταν ἔφτασαν στὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ ἀπὸ πίσω τοὺς κυνηγοῦσαν οἱ Αἰγύπτιοι στρατιῶτες γιὰ νὰ τοὺς σφάξουν, προσευχήθηκε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ ἄνοιξε ἡ θάλασσα στὰ δύο, ὥστε διάβηκε ὁ λαὸς μὲ ἀσφάλεια.

             Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Ἰὼβ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν πραότητα. Εἶχε τὰ πάντα, ἔχασε τὰ πάντα καὶ ἔλεγε ὁ στύλος τῆς ὑπομονῆς: «ὁ Κύριος μοῦ τὰ ἔδωσε, ὁ Κύριος μοῦ τὰ πῆρε πίσω. Νὰ εἶναι τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένο στοὺς αἰῶνες».

              Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Ἠλία τὴν προσευχή. Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς του ἦταν τέτοια ὥστε νὰ μὴν βρέξει γιὰ τρισήμισυ χρόνους. 

            Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Δαυὶδ τὴν μετάνοια. Παρ’ ὅτι ἔπραξε ἔγκλημα φρικτό, δέχθηκε τὸν ἔλεγχο τοῦ Προφήτη Νάθαν καὶ μετανόησε εἰλικρινὰ γιὰ τὴν ἁμαρτία του. Δὲν ἔπεσε σὲ ἀπόγνωση, ἀλλὰ συνέχισε πιὸ δυνατὰ νὰ ἀγωνίζεται νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὑμνεῖ.

            Ἂς προσπαθήσουμε μὲ τὶς ὅποιες δυνάμεις μας νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸ ποὺ τράβηξαν ἐκεῖνοι καὶ τότε ὁ Χριστὸς θὰ βρεῖ τόπο καθαρὸ μέσα μας γιὰ νὰ σκηνώσει. Ὅταν αὐτὸ συμβεῖ, οἱ ἡμέρες τῶν ἑορτῶν θὰ περάσουν, ἀλλὰ ἡ χαρὰ τοῦ ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα μας γιὰ νὰ ἀλλάξει τὴν ζωή μας πρὸς τὸ καλύτερο, θὰ παραμείνει ζωντανή. 

Καλὰ Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου! Ὁ Θεὸς μαζί μας! 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πλοίο χωρίς πυξίδα, 

που εφέρετο πότε απ΄εδώ και πότε απ' εκεί και αντιμετώπιζε από στιγμή σε στιγμή το ναυάγιο ήταν η εικόνα του κόσμου τότε. 

Τί επίστευαν οι άνθρωποι τότε; 

Προσκυνούσαν τα είδωλα. 

Η πολυθεία τους είχε κάμει δεισιδαίμονες, γεμάτους από προλήψεις και φόβους. 

Οι αρχαίοι Έλληνες γονάτιζαν μπροστά από ορειχάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα των Θεών. 

Οι Αιγύπτιοι, λαός με πολιτισμό, ελάτρευαν τη γάτα, τα βόδια και άλλα ζώα. 

Παραστατικά λέγει ο ψαλμωδός:

 ''Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε΄ παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς'' (Ψαλμ. μη, 13). 

Οι θεοί του Ολύμπου, όπως ο Όμηρος τους παρέστησε με την ποιητική του φαντασία, ήσαν δούλοι σε όλα τα ανθρώπινα πάθη. Φθονεροί, ζηλότυποι, συνωμότες, διεφθαρμένοι εγκληματίες. Πατέρες και μητέρες έριχναν οι ίδιοι τα παιδιά τους στα πυρακτωμένα αγάλματα των Θεών! Οι Ρωμαίοι είχαν θεοποιήσει τους πλέον διεστραμμένους αυτοκράτορές τους! Από αυτούς ο Καλλιγούλας, κατά τον Φίλωνα, συνήθιζε να λέει: ''οι βασιλείς είναι θεοί, οι δε λαοί αγέλαι κτηνών''!

Εκατομμύρια δούλων σε όλη τη γη στέναζαν κάτω από αφόρητη δουλεία. Οι κύριοί τους μπορούσαν να τους φονεύουν κατά δεκάδες χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η γυναίκα είχε κανταντήσει απλό αντικείμενο χωρίς καμμία αξία. Τα παιδιά, αν ήταν αδύνατα, ερίχνονταν στο βάραθρο του Ταυγέτου ή τα άφηναν έξω από τη Ρώμη στους έρημους δρόμους, για να φαγωθούν από τους λύκους, που κατέβαιναν τη νύχτα από τα απέναντι βουνά. Η εκμετάλλευση είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Κατά τον Σενέκα (3-65 μ.Χ), η μισή Αφρική ανήκε σε έξι (6) μόνο κτηματίες. Η σκληρότητα και η διαφθορά ήταν απύθμενες. Ο Ιουβενάλιος με τις σάτυρές του, ο Τάκιτος, ο Σουετώνιος και ο Δίων ο Κάσσιος στα απομνημονεύματά τους  χρησιμοποιούν μαύρα χρώματα, για να παραστήσουν την κατάσταση της Ρώμης. 

Οι κατώτερες τάξεις ήταν άνεργοι και ζητιάνοι, ενώ οι ανώτερες σπαταλούσαν περιουσία ολόκληρη σε ένα μόνο δείπνο, πίνοντας από κύπελλα με πολύτιμους λίθους μεγάλης αξίας και τρώγοντας μυαλά φασιανών και γλώσσες αηδονιών. Επάνω από όλους ήταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος, όπως έγραφε ο Γίββων, ήταν την ίδια στιγμή ''ιερέας, άθεος και θεός''. Οργάνωνε και παρακολουθούσε μονομαχίες θηρίων και ανθρώπων, ευχαριστιόταν δε, όταν έβλεπε ανθρώπους να κατασπαράσσονται από τους πάνθηρες, τις τίγρεις και τα λιοντάρια. Ο Τραιανός για να διασκεδάσει τον εαυτό του και το πλήθος, διέταξε 10.000 δούλους να μονομαχήσουν με 10.000 θηρία. 

Ο Τάκιτος αναφέρει, ότι ο Κλαύδιος οργάνωσε θηριομαχία, στην οποία έλαβαν μέρος 19.000 μονομάχοι. Κάθε φορά, προτού να αρχίσουν οι θηριομαχίες στο αμφιθέατρο, οι μελλοθάνατοι ύψωναν τη φωνή τους για να χαιρετήσουν τον αυτοκράτορα, που τους παρέδιδε στα νύχια και στα δόντια των θηρίων με τα λόγια: ''Χαίρε, αυτοκράτορα΄ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν''. Ο όχλος χειροκροτούσε και έπειτα από λίγο το αμφιθέατρο πλημμύριζε από το αίμα. Πολλοί αισθάνονταν ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πλύνουν τα χέρια τους με το ανθρώπινο αίμα. Ο Καλλιγούλας, κατά τον Σουετώνιο, ευχόταν να είχε όλος ο ρωμαικός λαός ένα κεφάλι, για να μπορεί να του το κόψει δια μιας. 

Οι ιστορικοί αναφέρουν, ότι ''ολίγον αργότερον, εάν ήρχετο ο Χριστός στη γη, θα έβρισκε μόνο το πτώμα της κοινωνίας''. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και αυτά ακόμη τα υψηλότερα δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τους λαούς από το φοβερό κατήφορο, που είχαν παρασυρθεί. Μεγάλοι φιλόσοφοι και ποιητές, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σοφοκλής, ο Οράτιος, ο Βιργίλιος και άλλοι, βλέποντας το φοβερό αυτό αδιέξοδο μια μόνη λύση έβλεπαν. Τον ερχομό Σωτήρα. Αποδίδουν στον Πλάτωνα την εξής φράση: ''Δεν γνωρίζω πόθεν έρχομαι, δεν γνωρίζω ποίος είμαι, δεν γνωρίζω που πηγαίνω, άγνωστε Θεέ, σπλαχνίσου με''! 

Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης, 

λίγο πριν τον θάνατό του, 

διαπιστώνει στην απολογία του με βαθύτατη θλίψη τον πνευματικό ύπνο των Αθηναίων 

και δεν τους παραπέμπει προς θεραπεία στη φιλοσοφία, 

αλλά κατά τρόπο προφητικό διακηρύττει: 

''καθεύδοντες διατελοίτ'  αν, ει μη τίνα άλλον ο Θεός ημίν απιπέμψειε κηδόμενος υμών''. 

Αν όμως οι εθνικοί φιλόσοφοι προαισθάνονταν αμυδρά τον ερχομό του Λυτρωτού, 

οι θεόπνευστοι προφήτες των Ιουδαίων Τον έβλεπαν σαν γεγονός που δεν χωρούσε αμφισβήτηση. 

Με πόσο ενθουσιασμό μιλάει για το θείο βρέφος ο προφήτης Ησαίας, 

800 χρόνια περίπου προ Χριστού''! 

Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν... 

και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, 

Θεός ισχυρός, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος'' (Ησ. θ', 6).

Πηγή: https://353agios.blogspot.com/2019/01/blog-post_4.html

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022

Ἐν Ἀθήναις, 15/28-12-2022

«Ἐκ Παρθένου Κύριος Ἰησοῦς ἡ λύτρωσις,

ὁ φωτισμός, ἡ ζωή, ἡ σωτηρία, νῦν ἐν Βηθλεὲμ ἀποτίκτεται» 

(Τροπάριον Προεορτίου Κανόνος, κ΄ Δεκ.

 

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ποθητὰ ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

 

῾Ο Προπάτορας Ἀδὰμ ἐναντιώθηκε στὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς στὸν Θεὸ μέσῳ τῆς παρακοῆς του, καὶ ἐξῆλθε ἀπὸ αὐτὸν κληροδοτῶντας μας, ὡς καταγομένους ἀπὸ αὐτόν, τὴν ἐναντίωση στὸ θεῖο θέλημα. Ὅλοι ἔχουμε μέσα μας τὴν σπορὰ γιὰ ἄρνηση ἀπὸ τὴν θεία ὑπακοή, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀποστασία καὶ τὴν ἀπώλεια.

 

Ὅμως, ὁ νέος Ἀδὰμ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς κατῆλθε στὴν γῆ μας, γεννηθεὶς στὴν Βηθλεὲμ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, ὄχι μόνον γιὰ νὰ διορθώσει τὸ πταῖσμα τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς θλιβεροὺς ἀπογόνους του, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης ἁμαρτήσαμε καὶ ἁμαρτάνουμε.

 

Μπορεῖ νὰ μὴν γνωρίσαμε προσωπικὰ τὸν παλαιὸ Ἀδάμ, ὅμως, ὅταν ἁμαρτάνουμε κάνουμε αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ μᾶς ἐξομοιώνει στὴν παρακοὴ μαζί του. Καὶ ὅταν ἀντίθετα δὲν ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ τηροῦμε τὴν εὐλογημένη ὑπακοή μας στὸν νέο Ἀδὰμ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τότε παραμένουμε σὲ σχέση γνωριμίας καὶ κοινωνίας μὲ τὸν νέο καὶ ἀληθινὸ Γενάρχη μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς προσφέρει ὡς δῶρο τὴν ἀναμαρτησία! (Βλ. Ὁσίου Συμεὼν Νέου Θεολόγου, Ἀλφαβητικὰ Κεφάλαια, Κεφ. Ε΄).

 

Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ θαυμάσια, σπουδαία καὶ ὑψηλὴ γνωριμία στὴν ζωὴ αὐτή, ἡ προσωπικὴ κοινωνία μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ στὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε τὸν αἰώνιο θεῖο προορισμό μας στὴν Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

 

***

 

Ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριός μας ἐπιτέλεσε ὅλο τὸ σωτήριο ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας γιὰ νὰ τὸ πιστεύσουμε βαθιά, νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε βιωματικὰ καὶ νὰ λαμβάνουμε μέσῳ αὐτοῦ τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ τὶς ἅγιες Ἀρετές. Χωρὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παραμένουμε ταλαίπωροι καὶ ἀνήμποροι, δυστυχεῖς καὶ εὐάλωττοι, ἀνασφαλεῖς καὶ ἀλύτρωτοι. Τὰ ἐνδιαφέροντά μας περιορίζονται στὸ ἐνθάδε, παραμένουν πεζά, φθαρτά, ἐφήμερα καὶ γήϊνα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ καλλιέργεια καὶ ἔξαρση τῶν παθῶν προξενοῦν πολέμους καὶ μάχες στὸν κόσμο μας, μέσα μας, γύρω μας, παντοῦ στὴν γῆ μας…

 

Ὅταν ὅμως ἐπιτρέψουμε στὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ καὶ νὰ σκηνώσει μέσα μας, τότε Αὐτὸ μᾶς ἀναπλάθει καὶ μᾶς ἀνακαινίζει, ἁγιάζοντας τὸν νοῦ, τὴν συνείδηση καὶ ὅλες τὶς αἰσθήσεις μας. Τότε, ἡ φθαρτὴ ζωὴ ποὺ φωλιάζει μέσα μας καὶ ἑλκύει τὴν ὄρεξη τῆς ψυχῆς σὲ σαρκικὲς καὶ κοσμικὲς ἐφέσεις καὶ ἐπιθυμίες, δίδει τόπο στὴν νέα καὶ εὐλογημένη κατάσταση τῆς ἀφθαρσίας. Ἔτσι εἶναι ποὺ ἀποκτοῦμε γεύση τοῦ Οὐρανοῦ, μέρος ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὴν θέρμη του. Ἡ ψυχή μας ἀναπτερώνεται καὶ συμμετέχει μὲ ἀγαλλίαση στὴν εἰρηνικὴ ἀγγελικὴ μελωδία. Καὶ ἐπίσης, βαθιὰ εἰρήνη καὶ εὐλογία ἁπλώνεται στὴν ἄλλοτε σκοτεινή, ὑγρή, ψυχρὴ καὶ ἀφιλόξενη γῆ τῆς καρδιᾶς μας.

 

Ὁ Χριστός μας γεννήθηκε γιὰ νὰ ἀλλάξει ριζικὰ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα καὶ δεδομένα, νὰ ἀνατρέψει ἄρδην ὅ,τι μέχρι τότε θεωρεῖτο ὡς ἄπιαστη καὶ ἀφάνταστη κατάσταση καὶ πραγματικότητα. Ἦλθε γιὰ νὰ προσφέρει ζωὴ ἀληθινή· δηλαδή, γιὰ νὰ μεταπλάσσει τὴν κακία σὲ καλωσύνη, τὴν φθορὰ σὲ ἀφθαρσία, τὴν ἁμαρτία σὲ ἀρετή, τὴν κόλαση σὲ παράδεισο, τὴν γῆ σὲ οὐρανό, τὸν ἄνθρωπο σὲ θεό!  

 

***

 

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

 

Πῶς ἐπιτυγχάνονται αὐτὰ στὴν καθημερινὴ ζωή μας; Μὲ τὴν Μετάνοια! Αὐτὴ ἀλλάζει καὶ μετατρέπει τὰ πάντα στὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ περικλείει μέσα της δημιουργικὴ καὶ θεία δύναμη, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ μικρὲς ἀλλαγὲς τῆς ἁμαρτίας σὲ ἀρετή, καὶ φθάνει ἀπεριόριστα μέχρι τὴν ἁγιότητα.

 

Ἄν ὁ νοῦς σταματήσει νὰ ἀσχολεῖται μὲ κάθε τι τὸ ἀκάθαρτο καὶ βλαπτικό, ἄν τὰ λόγια σταματήσουν τὴν κακία, ἄν οἱ αἰσθήσεις παύσουν τὴν ἔμπρακτη ἁμαρτία, τότε γεννιέται νέος ἄνθρωπος: πνευματικός. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός.

 

Ἄν τὰ μάτια χύσουν πικρὰ δάκρυα μεταμέλειας γιὰ ὅ,τι ἄσχημο ἔγινε, ἄν δοθοῦν ὑποσχέσεις ἀληθινῆς Μετανοίας καὶ αὐτὲς τηρηθοῦν, ὥστε νὰ σταματήσουν οἱ συνεχεῖς παραβιάσεις, τότε ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ζεῖ καὶ αὐξάνεται. Καὶ προσπαθεῖ πάσῃ θυσίᾳ νὰ μὴν περιπίπτει σὲ κάθε μορφῆς ἀσέβεια, ἀναισχυντία καὶ πλεονεξία, γιὰ νὰ μὴν ἐκπέσει τῆς Χάριτος. Μάλιστα, προσέχει ἰδιαίτερα νὰ μὴν παρεκτραπεῖ σὲ σκληρότητα, ἐκδικητικότητα καὶ ἀσπλαγχνία ἔναντι τοῦ πλησίον, τοῦ ὅποιου πλησίον, διότι θὰ ἀπωλέσει τὴν σωτήρια Μετάνοια καὶ ἔτσι θὰ χάσει τοὺς κόπους του μάταια καὶ ἄδικα.    

 

***

 

Ἀδελφοὶ ἀγαπητοί·

 

Εἴθε ἐπὶ τῇ Γεννήσει τοῦ Θείου Βρέφους νὰ παραμείνουμε πιστοὶ καὶ ἔνθεοι, τίμιοι καὶ εἰλικρινεῖς, ἀγωνιζόμενοι καὶ προσεκτικοί, χαρούμενοι καὶ ἐλπιδοφόροι, μετανοοῦντες καὶ ἐλεοῦντες, ὑπομένοντες καὶ συγχωροῦντες, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἀληθινοὶ καὶ ἀνυπόκριτοι. Καὶ ὁ Θεὸς τῆς Εἰρήνης, Ἀγάπης καὶ Ἀληθείας νὰ μᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ παραμένει μαζί μας, ὡς ὁ Ἐμμανουήλ, πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν!

 

Χριστὸς ἐτέχθη!

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

†  Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ  

 

Τὰ Μέλη

†  Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

†  Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

†  Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

†  Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

†  Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

†  Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

†  Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

†  Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

†  Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

†  Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

†  Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

†  Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

†  Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

†  Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ 

†  Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ 

 

ΑΚΡΙΒΕΣ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

†  Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

 Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

              Χαίρετε πάντοτε ἐν Κυρίῳ τεχθέντι!

            Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος ποὺ προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες, ὁ προσδοκώμενος Ἐμμανουήλ, ὁ γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς Ἀθηναίους «Ἄγνωστος Θεός», γεννᾶται σήμερα ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Κόρη.

            Μὰ πῶς; Καὶ Παρθένος καὶ Μητέρα; «Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις»! Χωρὶς τὴν συμβολὴ τοῦ ἄνδρα γεννᾶται, ὅπως, ἄλλωστε, ἔπλασε τὴν παλαιὰ Εὔα χωρὶς τὴν συμβολὴ γυναίκας. Ἄν γεννιόταν ὡς ἄνθρωπος ὅπως γεννηθήκαμε ὅλοι  ἑμεῖς, οἱ χοϊκοὶ καὶ κληρονόμοι τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, δὲν θὰ ἔδειχνε τὴν θεϊκὴ δυνατότητά Του νὰ κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατά. Γιὰ αὐτό, γεννᾶται ἀπὸ  Παρθένο, καὶ μάλιστα Ἁγία, προετοιμασμένη κατάλληλα γιὰ νὰ καταστεῖ ἡ γέφυρα ποὺ θὰ ἕνωνε τὸν Οὐρανὸ μὲ τὴν γῆ. Ἐπέλεξε τὴν Παρθένο τονίζοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ τὴν ὑπεροχὴ τῆς κατὰ Θεὸν παρθενίας, ἡ ὁποία, δυστυχῶς, τὰ τελευταῖα ἔτη θεωρεῖται μία ἔννοια ξεπερασμένη.

            Καυχιέται σήμερα ἡ ταπεινὴ Βηθλεέμ, διότι ἀξιώθηκε νὰ γίνει ἡ πόλη ἡ ὁποία πρώτη ὑποδέχθηκε στὴ γῆ τὸν Σαρκωθέντα Θεό.

            Εὐφραίνονται οἱ Ἄγγελοι καὶ ἐκτελοῦν τὸ δοξολογικό τους ἔργο, διδάσκοντάς μας πὼς νὰ ὑμνοῦμε τὸν Σωτήρα.

            Ὁ Ἰωσὴφ δὲν στενάζει πιά. Ἀπολαμβάνει πλὲον τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπακοῆς του στὸν Ἄγγελο καὶ στέκει μὲ χαρὰ κοντὰ στὴ φάτνη, ὡς προστάτης τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Κυρίου.

            Οἱ μέχρι πρὶν λίγο ἀσήμαντοι βοσκοὶ, γράφονται τώρα στὴν ἱστορία, ὡς οἱ πρῶτοι θαυμαστὲς τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας τοῦ Θείου Βρέφους. Μέχρι καὶ τὰ ἄλογα ζῶα λαμβάνουν ἀξία μὲ τὴν γέννησή Του.

            Ὁ οὐρανός, βλέποντας τὸ ἱερὸ πανηγύρι, συνδράμει παρέχοντας τὸ λαμπρὸ ἀστέρι γιὰ νὰ καθοδηγήσει τοὺς καλοπροαίρετους Μάγους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Ἤλιο τῆς Δικαιοσύνης.

            Μὲ τὴν γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἔρχεται ἡ ἀνατροπή. Ὁ ὑπερήφανος παραβλέπεται καὶ ὁ ταπεινὸς λαμβάνει τὴν δόξα. Ὁ σημαντικὸς τίθεται στὴν ἄκρη γιὰ νὰ λάμψει ὁ ἀσήμαντος. Ἡ παρθενία ἀξιώνεται τῆς μητρότητας. Τὰ παλάτια ζηλεύουν τὴν τιμὴ τῆς φτωχικῆς φάτνης. Τὸ σκοτάδι γεμίζει μὲ Φῶς. Ἡ φτώχεια πλουτίζει. Ὁ πειρασμὸς καὶ οἱ συνεργοί του συνειδητοποιοῦν τὸ τέλος τῆς ἐξουσίας τους. Ὁ Παντοκράτωρ Θεὸς σὲ φάτνη ἀνακλίνεται. Ἔρχεται στὴ γῆ γιὰ νὰ πάμε ἑμεῖς στὸν Οὐρανό. Γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός. Ἔρχεται στὴ γῆ, φωνάζοντας στοὺς δημιουργοὺς τῶν θρησκειῶν: «Ἀφοῦ δὲν καταφέρατε νὰ μὲ βρεῖτε, ἦρθα ἐγὼ νὰ βρῶ ἑσᾶς, δεχθεῖτε τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας».

            Ἡ γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἔγινε ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε σκυλεύοντας τὸν θάνατο, τὸ ὅτι ἑμεῖς, «οἱ κατοικοῦντες ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου» εἴδαμε φῶς μέγα, τὸ ὅτι ἡ εἰδωλολατρεία κατατροπώθηκε, τὸ ὅτι τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα συζεύχθηκε μὲ τὴν Ὁρθοδοξία, τὸ ὅτι ἡ γῆ ἔγινε παράδεισος μέσα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων, τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἐπιτέλους ἐλεύθερος, ὅλα αὐτὰ ἔχουν τὴν ἀρχή τους στὴ σημερινὴ ἑορτή.

            Ἡ τόσο σημαντικὴ αὐτὴ ἑορτὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔχει λάβει οἰκουμενικὲς διαστάσεις. Σχεδὸν ὅλοι ἑορτάζουν τὰ Χριστούγεννα. Οἱ ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἑορτάζουν μὲ ξενύχτι, μὲ πλούσια γεύματα, μὲ φανταχτερὰ ἐνδύματα, μὲ ποτὰ καὶ τραγούδια. Ἑορτάζουν, ὅμως, δίχως νὰ δίνουν τὴν παραμικρὴ σημασία στὸ Πρόσωπο ποὺ ἔχει τὰ γενέθλιά Του, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

            Τὸ Μυστήριο, ἀγαπητοί, βιώνεται καὶ τιμᾶται μὲ σιγή, μὲ προσευχὴ καὶ ψαλμωδία. Μέσα σὲ τέτοιο, ἅγιο περιβάλλον γεννήθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας ὁ Πανάγιος Θεός. Καλὰ εἶναι καὶ τὰ γεύματα τῆς ἀγάπης ποὺ μᾶς φέρνουν κοντὰ μὲ ἀγαπημένα πρόσωπα, καλὰ καὶ τὰ στολίδια ἀκόμα. Καλά, ἀρκεῖ νὰ εἶναι παρὼν στὴν ἑορτὴ καὶ ὁ Δεσπότης Χριστός, γιὰ νὰ δώσει σὲ ὅλα αὐτὰ νόημα καὶ οὐσία.  Διαφορετικά, δὲν εἶναι παρὰ τυπικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα μᾶς φέρνουν σύντομη χαρὰ καὶ λίγο ἀργότερα μελαγχολία καὶ ἀπογοήτευση. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπὸς τῆς ἑορτῆς. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε γιὰ νὰ λαμψει ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη. Γιὰ αὐτό, καθῆκον μας εἶναι μὲ τὴν μετάνοια, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη, μὲ τὴν προσευχή, τὴν ψαλμωδία καὶ τὴν τήρηση τοῦ μέτρου, νὰ ἐτοιμάσουμε τὴν φάτνη τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ γεννηθεῖ μέσα μας ὁ Χριστὸς καὶ νὰ μεταμορφώσει ὄχι μόνο τὸ Δωδεκαήμερο τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή μας.

            Ἀνέφερα ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε γιὰ νὰ ἔλθει ἡ εἰρήνη. Τὴν γέννησή Του, ὡστόσο, ἀκολούθησε ἡ σφαγὴ τῶν νηπίων. Ἑπομένως, γιὰ ποιά εἰρήνη μιλᾶ ἡ Ἐκκλησία; Γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία οὐδεὶς μπορεῖ νὰ ἀφαιρέσει, ὅσους πολέμους καὶ ἄν ξεσηκώσει, ὅσο σκοτάδι καὶ ἄν παρουσιάσει μπροστὰ στὰ μάτια μας.

            Αὐτὴ ἡ εἰρήνη, συνάμα δὲ καὶ ἡ χαρὰ καὶ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίσουν τὶς ψυχὲς ὅλων μας. Καὶ μὴν ξεχνᾶμε ποτέ, οὔτε στὰ εὔκολα, οὔτε στὰ δύσκολα τὶ εἶπε ὁ Ἄγγελος στοὺς ταπεινοὺς καὶ ἔντρομους βοσκούς: «Μὴν φοβᾶστε, γιατὶ σᾶς φέρνω χαρμόσυνο ἄγγελμα ποὺ θὰ προκαλέσει μεγάλη χαρὰ σὲ ὅλο τὸν λαό, καθότι γεννήθηκε σήμερα Σωτήρας γιὰ ἑσᾶς».

            Αὐτὸν τὸν Σωτήρα μὲ πίστη νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἔχουμε Κυρίαρχο στὴ ζωή μας, στὴ σκέψη μας καὶ στὰ χείλη μας, διότι ἔτσι γεμίζει ἡ ὕπαρξή μας ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ. Σὲ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν!

Χρόνια πολλά, εὐλογημένα, εἰρηνικὰ καὶ χαρμόσυνα!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! (Κάλαντα Βυζαντινά - Κάλαντα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν)

ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Τα κάλανδα των Χριστουγέννων από τους αδελφούς μας του Πάτριου που δεν δέχθηκαν την ημερολογιακή προδοσία των οικουμενιστών του 1924. Δεν ήθελαν να συνεορτάζουν τα Χριστούγεννα με τους Φράγκους της Δύσεως αλλά με τους Ορθοδόξους των Αγίων Τόπων.

Αρνήθηκαν να δεχθούν το Βατικανό να υποκαθιστά την Βηθλεέμ και τον Παπισμό να υποκλέπτει την προσδοκία!

24 Δεκεμβρίου 1930 :

Καλήν ημέραν, αδελφοί αν είνε ορισμός σας

Χριστούγεννα ορθόδοξα να πω στ’ αρχοντικόν σας.

Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει

τας παραδόσεις τας σεπτάς ζητούν οι Αποστόλοι.

Χριστός γεννάται σήμερον «Το δόξα εν υψίστοις»

ν’ ακούση αξιώνεται η ορθοδόξων πίστις.

Εις τα βουνά γυρίζουνε οι ορθόδοξοι έως τώρα

και η εξουσία τρέχει ευθύς χωρίς να λείψη ώρα.

Εις τα βουνά γυρίζουνε για την Ορθοδοξίαν

και αντί αστέρος τον Σταυρόν φέρουν στην Εκκλησίαν.

Και κάθε χρόνο που περνά με πόθο ερωτώμεν

σε ποιο βουνό, σε ποιο Ναό για να λειτουργηθώμεν.

Ακούσας δε ο Χρυσόστομος Δεσπότης θηριώδης

στέλνει στρατόν και δύναμιν να σφάξη ως Ηρώδης.

Πλην ο σταυρός εξ ουρανού βγαίνει και μας φωτίζει

Ορθοδοξίας καύχημα και θάρρος μας δωρίζει.

Δεν θέλουμε τα φράγκικα του Πάπα να ακούμε

κι’ αυτούς που τα πιστεύουνε ποτέ να μη τους δούμε.

Δεν θέλουμε τα φράγκικα, μόνον Ορθοδοξία

τας παραδόσεις τας σεπτάς ζητάει η Εκκλησία.

Δεν θέλουμε τα φράγκικα παπάδων κουρεμένων

κατάρες κι’ αναθέματα στην κεφαλήν τους μένουν.

Έτη καλά να ζήσετε με δόξα και ευτυχία

και όλοι πάντα σταθεροί εις την Ορθοδοξία.

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)

Ἡ κατά σάρκα τοῦ Χριστοῦ Οἰκονομία 

(Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)

Σχετικά με τη συγκαταβατική ενσάρκωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τα όσα προσφέρθηκαν εξαιτίας της σ' αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν αληθινά και σχετικά με την αιτία που ο Θεός, αν και μπορούσε να ελευθερώσει με ποικίλους άλλους τρόπους το ανθρώπινο γένος από την υποταγή στο διάβολο, προτίμησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη συγκαταβατική τακτική.

Μπορούσε, οπωσδήποτε, ο προαιώνιος και απεριόριστος και παντοκράτορας Λόγος και παντοδύναμος Υιός του Θεού, και χωρίς ο ίδιος να περιβληθεί την ανθρώπινη φύση, να απαλλάξει τους ανθρώπους από την υποτέλεια στο θάνατο και την υποδούλωση στο διάβολο, γιατί όλα υπακούουν στις εντολές του και το καθετί εξαρτιέται από τη θεϊκή εξουσία του, όλα έχει τη δύναμη να τα ενεργεί και, σύμφωνα με τον Ιώβ, τίποτε δε βρίσκεται έξω από τις δυνατότητές του, άλλωστε, απέναντι στην απόλυτη υπεροχή του δημιουργού, η δύναμη αντίστασης των δημιουργημάτων χρεοκοπά, κανένα δεν είναι ισχυρότερο από τον Παντοκράτορα.

Όμως, αυτή η τακτική σωτηρίας, δηλαδή με την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ήταν η πιο προσαρμοσμένη στη δική μας φύση, την ανθρώπινη αδυναμία μας κι ακόμα ήταν η πιο αντάξια του Θεού που την εφάρμοζε μια και χαρακτηριζόταν από το στοιχείο της δικαιοσύνης, χωρίς το οποίο καμιά ενέργεια του Θεού δεν πραγματοποιείται. «Δίκαιος γαρ ο Θεός, και δικαιοσύνας ηγάπησε, και ουκ έστιν αδικία εν αυτω», όπως λέει κι ο ψαλμωδός Προφήτης.

Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το Θεό πρώτος και, κατά συνέπεια, δίκαια εγκαταλείφθηκε από το Θεό, τότε κατέφυγε, με τη θέλησή του, στον αρχηγό της κακίας, που τον είχε παρασύρει με τις δόλιες αντίθεες συμβουλές του, δίκαια, πάλι, κατά συνέπεια, παραδόθηκε σ' αυτόν, έτσι εισχώρησε στον κόσμο ο θάνατος, ως αποτέλεσμα του φθόνου του πονηρού και με την άδεια, τη δίκαιη, του αγαθού Θεού. Και ο θάνατος, εξαιτίας της υπερβάλλουσας κακότητας του αρχηγού της κακίας διπλασιάστηκε, κοντά σε κείνον που προσκολλήθηκε στην ανθρώπινη φύση, προστέθηκε κι ο άλλος που αυτός ο ίδιος ο διάβολος βίαια τον προξενεί.

Επειδή, λοιπόν, η υποταγή στο διάβολο και η παράδοση στο θάνατο επήλθε ως δίκαιη συνέπεια, έπρεπε και η επάνοδος του ανθρώπινου γένους στην ελευθερία και τη ζωή να συντελεστεί από το Θεό πάλι ως δίκαιη συνέπεια. Και δεν ήταν μόνο η παράδοση του ανθρώπου στο φθονερό εχθρό του, που πρόκυψε ως συνέπεια της θείας δικαιοσύνης, ήταν και το γεγονός ότι ο ίδιος ο διάβολος, που αποξενώθηκε από τη δικαιοσύνη του Θεού και επεδίωξε άδικα να εξουσιάζει και να μην υπακούει πουθενά και να καταπιέζει, βρισκόμενος σε διάσταση με τη δικαιοσύνη, χρησιμοποίησε τη δύναμή του ενάντια στον άνθρωπο.

Ο Θεός, λοιπόν, θεώρησε ότι προείχε να νικηθεί πρώτα ο διάβολος με τη δικαιοσύνη, με την οποία έχει ανοιχτή διαμάχη, και κατόπιν να νικηθεί με τη θεϊκή υπεροχή, δηλαδή με την ανάσταση και τη μέλλουσα κρίση. Γιατί αυτή είναι η σωστή σειρά, να προηγείται η δικαιοσύνη από τη δύναμη, αυτό αρμόζει αληθινά στη θεϊκή αγαθή διακυβέρνηση του κόσμου, όχι στην καταπιεστική επιβολή: να ακολουθεί η δύναμη, αφού πρώτα επιβληθεί η δικαιοσύνη.

Και, όπως ο διάβολος, ο παμπάλαιος φονιάς του ανθρώπου, ξεσηκώθηκε εναντίον μας από φθόνο και μίσος, έτσι κι ο ζωοδότης μπήκε στη μάχη με το μέρος μιας από άπειρη αγαθότητα κι αγάπη για τον άνθρωπο. Και όπως εκείνος, χωρίς να του έχει παρασχεθεί το δικαίωμα, έβαλε σκοπό του να καταστρέψει το πλάσμα του Θεού, έτσι κι ο πλάστης, έχοντας αντίθετα, κάθε δικαίωμα, αποφάσισε να σώσει το δημιούργημά του. Και όπως εκείνος πέτυχε με την αδικία και τη δολιότητα να καταγάγει νίκη και να γκρεμίσει τον άνθρωπο από το θεοδώρητο αξίωμά του, έτσι κι ο ελευθερωτής με δικαιοσύνη και σοφό σχέδιο επέφερε την πανωλεθρία του αρχηγού της κακίας και την ανακαίνιση του ανθρώπου.

Λοιπόν, ο Θεός απέφευγε να χρησιμοποιήσει, πράγμα που μπορούσε, τη δύναμη, ώσπου να προχωρήσει στην απόδοση της δικαιοσύνης, πράγμα που ήταν αναγκαίο. Έτσι άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα η δύναμη της δικαιοσύνης, αφού προτιμήθηκε ως τακτική από τον παντοδύναμο που κανένας δεν μπορεί να τον νικήσει. Απ' αυτό μάλιστα θα ‘πρεπε και οι άνθρωποι να παραδειγματιστούν, ώστε να ζουν με δικαιοσύνη την επίγεια ζωή τους, ώστε στην αιώνια ζωή της αθανασίας ν' αναλάβουν τη δύναμη και να μη τη χάσουν ποτέ.

Κι ακόμα έπρεπε ο διάβολος που τότε νίκησε τον άνθρωπο, να νικηθεί από τη νικημένη ανθρώπινη φύση και να κατατροπωθεί αυτός που με τόση πανουργία παγίδευσε τον άνθρωπο. Γι' αυτό το σκοπό χρειαζόταν απαραίτητα να υπάρξει ένας άνθρωπος αναμάρτητος. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. «Ουδείς γαρ, λέει η Γραφή, αναμάρτητος, ουδ' αν μία ημέρα η ζωή αυτού» και «τις καυχήσεται αγνήν έχειν την καρδίαν;»

Μονάχα ο Θεός, κανένας άλλος, δεν μπορεί να είναι αναμάρτητος. Γι' αυτό ακριβώς ο Θεός Λόγος, ο γεννημένος από το Θεό ευθύς απ' την αρχή της ύπαρξής του, και πάντοτε ενωμένος μ' Αυτόν (δεν είναι δυνατό να υπάρξει η να εννοηθεί ποτέ Θεός στερημένος λόγου) και ουδέποτε διαχωρισμένος απ' Αυτόν, ο ένας υπαρκτός Θεός (το αντιφέγγισμα του ήλιου δεν είναι άλλον φως διαφορετικό απ' τον ήλιο και οι ηλιακές ακτίνες δεν είναι άλλοι ήλιοι), γι αυτό, λοιπόν, ο μόνος αναμάρτητος Υιός και Λόγος του Θεού καθίσταται γιος ανθρώπου, χωρίς βέβαια, να αλλάζει τίποτε ως προς τη θεότητά του, μένοντας, όμως, ακηλίδωτος ως προς την ανθρώπινή του ιδιότητα.

«Ος, όπως προφήτευσε ο Ησαϊας, αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματί αυτού». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κείνος που δε «συνελήφθη εν ανομίαις» και δεν «εκυήθη εν αμαρτίαις» καθώς διαπιστώνει, μιλώντας για τον εαυτό του, ή μάλλον για ολόκληρο το γένος των ανθρώπων, ο Δαβίδ στους Ψαλμούς. Γιατί η επανάσταση της σάρκας έχει ως αυτόματη συνέπεια την καταδίκη που είναι και λέγεται φθορά.

Αυτή η επανάσταση αν και δε γίνεται με τη θέληση του ανθρώπου, αν και φανερά βρίσκεται σε αντίθεση με τους νόμους της νόησης και παρά το γεγονός ότι τιθασεύεται από τους ενάρετους και προσανατολίζεται μόνο προς τον τομέα δημιουργίας παιδιών, έτσι ή αλλιώς σπρώχνει τον άνθρωπο προς τη φθορά και δεν είναι παρά έφεση για ικανοποίηση των παθών αυτού που δε συνειδητοποίησε την τιμή που αξιώθηκε η φύση μας από το Θεό, αλλά εξομοιώθηκε με τα κτήνη.

Γι αυτό και δε γεννήθηκε, απλώς Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και από Παρθένο επίλεκτη και απαλλαγμένη από βρώμικους σαρκικούς λογισμούς, σύμφωνα με τους προφήτες, γεννήθηκε από Παρθένο στη μήτρα της οποίας επέφερε τη σύλληψη όχι κάποια σαρκική όρεξη, αλλ' ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που συνέβηκε ήταν η υποδοχή και η αποδοχή του ουράνιου χαρμόσυνου μηνύματος, όχι υπόκυψη και δοκιμή στη γεμάτη πάθος σαρκική επιθυμία.

Μακριά από κάθε τέτοια εμπειρία, η σύλληψη έγινε μέσα στην πνευματική ευφροσύνη και την επικοινωνία με το Θεό. «Ιδού γαρ η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», απάντησε η άσπιλη Παρθένος στον άγγελο που της έφερε το μήνυμα της χαράς, συνέλαβε και γέννησε. Προκειμένου έτσι ο νικητής του διαβόλου, όντας άνθρωπος - θεάνθρωπος να κατάγεται, βέβαια, από το ανθρώπινο γένος, να μη μετέχει όμως στην κληρονομούμενη αμαρτία. Αυτός μόνος απ' όλους τους ανθρώπους να συλληφθεί χωρίς να συντρέχει το γεγονός της παρακοής, μόνος αυτός να μπει στη μήτρα της μητέρας του χωρίς να μεσολαβήσει η εμπαθής ηδονή της σάρκας και οι βρώμικες επιθυμίες που χαρακτηρίζουν τη μιασμένη από την παρακοή ανθρώπινη φύση.

Προκειμένου έτσι ο Χριστός να υπάρξει τέλεια απαλλαγμένος από κάθε μόλυνση που μεταδίδεται στους απογόνους, με αποτέλεσμα να μην έχει καμιά ανάγκη κάθαρσης ο ίδιος, και να δέχεται τα πάντα με σοφία για χάρη μας. Και έτσι να γίνει ο ολοκληρωτικά νέος Άνθρωπος και να παραμείνει νέος πραγματικά κι αταλάντευτα, χωρίς καθόλου να παλιώνει πάλι, και να ανοικοδομήσει, προσφερόμενος ο ίδιος ως θεμέλιο και ως όργανο, τον παλιό Άνθρωπο και να τον διατηρήσει πάντα νέο, μια και μπορεί να διώξει μακριά κάθε στοιχείο παλιό και φθαρμένο.

Γιατί και κείνος, ο πρώτος Άνθρωπος δημιουργήθηκε καταρχήν πεντακάθαρος και ήταν νέος ωσότου με τη θέλησή του ακολούθησε το διάβολο και εκτράπηκε στις σαρκικές ηδονές και ξέπεσε μες το βούρκο της αμαρτίας με αποτέλεσμα να παλιωθεί και να κατρακυλήσει στην παραφθορά της φυσικής του κατάστασης.

Γι' αυτό ο Κυβερνήτης του κόσμου δεν ανακαινίζει τον άνθρωπο, παράδοξα, μόνο με κάποια εξωτερική ενέργεια του, αλλά τον προσλαμβάνει και τον αγκαλιάζει. Και δεν ανορθώνει μόνο και ξαναστεριώνει την ανθρώπινη φύση, αλλά και την περιβάλλεται με τρόπο απερίγραπτο και ενώνεται και ταυτίζεται μαζί της, και γεννιέται συγχρόνως Θεός και άνθρωπος από γυναίκα βέβαια, ώστε να πάρει πίσω της φύση του που ο ίδιος έπλασε κι ο πονηρός με τη συμβουλή του τού έκλεψε, παρθένο όμως, για να καταστήσει τον άνθρωπο νέο, γιατί αν γεννιόταν με σπέρμα ανδρός, θα έφερνε την κληρονομιά της αμαρτίας και δε θα ήταν καινούριος άνθρωπος, δε θα ήταν ο αρχηγός και χορηγός της ζωής εκείνης που ποτέ δεν παλιώνει, δε θα κατάφερνε, αν άνηκε στην παλιά ξεπεσμένη κατάσταση, να προσλάβει ολόκληρη τη διαφανή θεότητα και να καταστήσει τη σάρκα ανεξάντλητη πηγή αγιασμού τόσο, ώστε να ξεπλύνει και να καθαρίσει πλέρια το μολυσμό των προπατόρων και να επαρκέσει για τον εξαγιασμό και όλων των επιγόνων. Γι' αυτό ακριβώς, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο ίδιος ο Κύριος, νικημένος από την αγάπη του για μας, θέλησε να μας σώσει και να μας αναπλάσει, με το να γεννηθεί τέλειος άνθρωπος όπως και μεις, μένοντας όμως συγχρόνως αναλλοίωτα Θεός.

Πηγή: “Η ΑΛΛΗ ΩΨΙΣ “ 

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ