Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου)

Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός; Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατὶ ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ. Ἂν τοῦ ποῦμε ὅτι ἀνέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, ἔδιωξε δαιμόνια, οὔτε τότε θὰ συμφωνήσει. Ἂν τοῦ ποῦμε ὅτι ὑποσχέθηκε ἀνάσταση νεκρῶν, βασιλεία οὐρανῶν καὶ ἀνέκφραστα ἀγαθά, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ συμφωνήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσει.

Πῶς λοιπὸν θὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὴν πίστη, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν εἶναι πνευματικὰ καλλιεργημένος; Ἀσφαλῶς μὲ τὸ νὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀλήθειες, ποὺ καὶ ἐμεῖς καὶ αὐτὸς παραδεχόμαστε χωρὶς καμιὰν ἀντίρρηση καὶ ἀμφιβολία.|

Σὲ ποιὸ λοιπὸν σημεῖο συμφωνοῦμε μαζί του ἀπόλυτα; Στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς φύτεψε τὴν Ἐκκλησία. Ἀπ᾿ αὐτὸ θὰ φανερώσουμε τὴ δύναμη καὶ θ᾿ ἀποδείξουμε τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀδύνατο ν᾿ ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο ἔργο ἡ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη μέσα σὲ τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα. Καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ προσκαλεῖ στὴν ἀνώτερη ζωὴ ἀνθρώπους μὲ κακὲς συνήθειες, δούλους τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅμως, ὁ Κύριος κατόρθωσε νὰ ἐλευθερώσει ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο ἐμᾶς, μὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσε χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει ὅπλα, χωρὶς νὰ ξοδέψει χρήματα, χωρὶς νὰ κινητοποιήσει στρατούς, χωρὶς νὰ προκαλέσει πολέμους. Τὸ κατόρθωσε ξεκινώντας μὲ δώδεκα μόνο μαθητές, ποὺ ἦσαν ἄσημοι, ἀμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, ἄοπλοι...

Μὲ τέτοιους ἀνθρώπους κατόρθωσε νὰ πείσει τὰ ἔθνη, νὰ σκέφτονται σωστά, ὄχι μόνο γιὰ τὴν παρούσα ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μέλλουσα. Μπόρεσε νὰ καταργήσει προγονικοὺς νόμους, νὰ ξεριζώσει ἀρχαῖες συνήθειες καὶ νὰ φυτέψει νέες. Μπόρεσε ν ἀποσπάσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ δύσκολο. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κατόρθωσε, ἐνῶ ὅλοι Τὸν πολεμοῦσαν, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ὑπομείνει ἐξευτελιστικὴ σταύρωση καὶ ταπεινωτικὸ θάνατο!

Ἀσφαλῶς δὲν συμβαίνουν αὐτὰ στοὺς ἀνθρώπους. Μᾶλλον τὰ ἀντίθετα συμβαίνουν. Ἐφ᾿ ὅσον δηλαδὴ ζοῦν καὶ εὐδοκιμοῦν οἱ ἴδιοι, τὸ ἔργο τους προοδεύει. Ὅταν ὅμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ὅ,τι δημιούργησαν. Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ὄχι μόνο οἱ πλούσιοι οὔτε μόνο οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες ἀκόμα. Γιατὶ καὶ οἱ νόμοι τους καταλύονται και ἡ μνήμη τους σβήνει και τ᾿ ὄνομά τους ξεχνιέται καὶ οἱ ἔμπιστοι ἄνθρωποί τους παραγκωνίζονται.


Αὐτὰ συμβαίνουν σ᾿ ἐκείνους, ποὺ πρῶτα μ ἕνα νεῦμα κυβέρνησαν λαοὺς καὶ ὁδήγησαν στὸν πόλεμο ὁλόκληρες στρατιές. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ καταδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ ποὺ ἀνακαλοῦσαν ἐξορίστους.

Στὸν Κύριο ὅμως ἔγινε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Θλιβερὴ ἦταν ἡ κατάσταση τοῦ ἔργου Του πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση: Ὁ Ἰούδας Τὸν πρόδωσε, ὁ Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε, οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς ἔφυγαν γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ πολλοὶ πιστοὶ Τὸν ἐγκατέλειψαν. Μόνος ἔμεινε ἀνάμεσα στοὺς ἐχθρούς. Ὅμως, μετὰ τὴ σφαγὴ καὶ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ μάθεις ὅτι δὲν ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος ὁ Σταυρωμένος, ἔγιναν ὅλα λαμπρότερα, φαιδρότερα, ἐνδοξότερα.

Ὁ Πέτρος, ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, αὐτὸς ποὺ πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση δὲν ἄντεξε τὴν ἀπειλὴ μιᾶς ὑπηρετριούλας, ἀλλά, μετὰ ἀπὸ τόσες οὐράνιες διδασκαλίες καὶ τὴ συμμετοχή του στὰ θεῖα μυστήρια, εἶπε ὅτι δὲν γνωρίζει τὸν Κύριο, αὐτὸς ὁ ἴδιος, μετὰ τὴ σταύρωση, Τὸν κήρυξε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἀναρίθμητα πλήθη μαρτύρων θυσιάστηκαν, γιατὶ προτίμησαν νὰ θανατωθοῦν παρὰ ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, ὅπως τὸν εἶχε ἀρνηθεῖ ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, τρομοκρατημένος ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς κοριτσιοῦ. Ὅλες τώρα οἱ χῶρες, ὅλες οἱ πόλεις, τὰ ἐρημικὰ καὶ τὰ κατοικημένα μέρη, τὸν Σταυρωμένο ὁμολογοῦν. Σ᾿ Αὐτὸν πιστεύουν οἱ βασιλιάδες κι οἱ στρατηγοί, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ ὕπατοι, οἱ δοῦλοι καὶ οἱ ἐλεύθεροι, οἱ ἀγράμματοι καὶ οἱ μορφωμένοι, οἱ βάρβαροι καὶ τὰ διάφορα ἔθνη τῶν ἀνθρώπων.

Ἀκόμα κι ὁ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος ἐκεῖνος τάφος, ποὺ δέχθηκε τὸ αἱμόφυρτο μαρτυρικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, εἶναι τιμιότερος ἀπὸ χίλια βασιλικὰ παλάτια καὶ σεβαστὸς ἀκόμα καὶ στοὺς βασιλιάδες.

Τὸ παράδοξο μάλιστα εἶναι, ὅτι αὐτὸ ποὺ συνέβη στὸν Κύριο, συνέβη καὶ στοὺς μαθητές Του. Γιατὶ αὐτοὺς ποὺ περιφρονοῦσαν καὶ φυλάκιζαν, αὐτοὺς ποὺ βασάνιζαν σκληρὰ μὲ ἀναρίθμητα μαρτύρια, αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ἴδιους, μετὰ τὸ θάνατό τους, τοὺς τιμοῦσαν περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς βασιλιάδες.

Καὶ πῶς φαίνεται αὐτὸ; Στὴ Ρώμη, οἱ αὐτοκράτορες καὶ οἱ ὕπατοι καὶ οἱ στρατηγοὶ τὰ πάντα ἐγκαταλείπουν, καὶ τρέχουν νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τοῦ ψαρᾶ Πέτρου καὶ τοῦ σκηνοποιοῦ Παύλου. Στὴν Κωνσταντινούπολη, αὐτοὶ ποὺ φοροῦν τὰ στέμματα, θέλουν νὰ ἐνταφιαστοῦν ὄχι κοντὰ στοὺς τάφους τῶν ἀποστόλων ἀλλὰ στὰ πρόθυρα τῶν ναῶν τους. Κι ἔτσι γίνονται οἱ βασιλιάδες θυρωροὶ τῶν ψαράδων! Μάλιστα δὲν ντρέπονται γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ καὶ καυχιῶνται. Καυχιῶνται ὄχι μόνο οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους.

Ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἦσαν μόνο δώδεκα καὶ δὲν ὑπῆρχε στὴ σκέψη κανενὸς ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἀκόμα ἡ ἰουδαϊκὴ συναγωγὴ ἀνθοῦσε καὶ ἡ ἀσεβὴς εἰδωλολατρία κυριαρχοῦσε σ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκουμένη, ὁ Κύριος εἶχε προφητέψει: Ἐπὶ ταύτη τῇ πέτρᾳ (δηλαδὴ πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Πέτρου) οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18).

Διαπιστώνεις τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς προφητείας; Βλέπεις τὴν ἐκπλήρωσή της; Σκέψου πόσο σημαντικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας σχεδὸν σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα. Σκέψου πῶς ἄλλαξε τὴ ζωὴ τόσων ἐθνῶν καὶ ὁδήγησε στὴν πίστη τόσους λαούς, πῶς κατάργησε προγονικὰ ἔθιμα, πῶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ μακροχρόνιες συνήθειες, πῶς σκόρπισε σὰν σκόνη τὴν κυριαρχία τῆς ἡδονῆς καὶ τὴ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, πὼς ἐξαφάνισε σὰν καπνὸ τὴν ἀκάθαρτη τσίκνα τῶν θυσιῶν, τὶς εἰδωλολατρικὲς τελετές, τὶς βδελυκτὲς ἑορτές, τὰ ξόανα, τοὺς βωμοὺς καὶ τοὺς ναούς, πὼς οἰκοδόμησε παντοῦ ἅγια θυσιαστήρια, στὴν πατρίδα μας καὶ στὶς χῶρες τῶν Περσῶν, τῶν Σκυθῶν, τῶν Μαύρων, τῶν Ἰνδῶν. Τί λέω; Ἀκόμα καὶ στὰ Βρετανικὰ νησιά, ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴ Μεσόγειο, στὸν ὠκεανό, ἁπλώθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ χτίστηκαν θυσιαστήρια.

Τὰ λόγια ποὺ τότε ὁ Κύριος διακήρυξε, φύτρωσαν στὶς καρδιὲς ὅλων. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ γεμάτη ἀγκάθια γῆ καθαρίστηκε καὶ δέχτηκε τὸ σπόρο τῆς πίστεως.
Τὸ ἔργο τῆς ἀπελευθερώσεως τόσων λαῶν ἀπὸ μακροχρόνιες αἰσχρὲς συνήθειες, καθὼς καὶ ἡ μεταβολὴ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸν εὔκολο στὸν πολὺ δύσκολο, εἶναι πράγματι θαυμαστό, μᾶλλον ὑπερθαύμαστο. Ἀποδεικνύει θεία ἐνέργεια, ἀκόμα κι ἂν κανεὶς δὲν τὸ εἶχε ἐμποδίσει, ἀκόμα κι ἂν ἐπικρατοῦσε εἰρήνη καὶ πολλοὶ τὸ εἶχαν βοηθήσει. Γιατὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐρχόταν σὲ σύγκρουση μόνο μὲ τὴν ἀρχαία συνήθεια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἡδονή, τὸν εὐχάριστο τρόπο ζωῆς. Εἶχε δηλαδὴ δυὸ ἰσχυροὺς ἀντιπάλους, ποὺ τυραννοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους: τὴ συνήθεια καὶ τὴν ἡδονή.

Ὅσα εἶχαν πρὶν πολλοὺς αἰῶνες παραλάβει ἀπὸ τοὺς πατέρες, τοὺς παπποῦδες καὶ τοὺς ἀρχαιότερους προγόνους, ἀκόμα κι ὅσα εἶχαν παραλάβει ἀπὸ φιλοσόφους καὶ ρήτορες, ὅλ᾿ αὐτὰ συμφώνησαν νὰ τὰ περιφρονήσουν, πράγμα ἐξαιρετικὰ δύσκολο. Ἔπρεπε ἀκόμα νὰ δεχθοῦν ἕνα νέο τρόπο ζωῆς, καὶ μάλιστα πολὺ δυσκολότερο. Γιατὶ ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν τρυφὴ καὶ ὁδηγοῦσε στὴ νηστεία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν φιλαργυρία καὶ ὁδηγοῦσε στὴν ἀκτημοσύνη. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ἀσέλγεια καὶ ὁδηγοῦσε στὴν ἁγνεία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ ὁδηγοῦσε στὴν πραότητα. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸν φθόνο καὶ ὁδηγοῦσε στὴ φιλία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ἄνετη κι εὐχάριστη ζωὴ καὶ ὁδηγοῦσε στὴ δύσκολη, στὴν τεθλιμμένη», στὴ σκληρή. Καὶ μάλιστα ὁδηγοῦσε σ αὐτὴν ἐκείνους, ποὺ εἶχαν συνηθίσει στὴ ζωὴ τῶν ἀνέσεων. Γιατὶ δὲν ἔγιναν, βέβαια, χριστιανοί, ἄνθρωποι ποὺ ζοῦσαν σ᾿ ἄλλους κόσμους καὶ δὲν εἶχαν ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ἀλλὰ ἔγιναν ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν σαπίσει μέσα σ᾿ αὐτὲς καὶ εἶχαν γίνει πιὸ μαλακοὶ κι ἀπὸ τὸν πηλό. Αὐτοὺς κάλεσε νὰ βαδίσουν τὸ δύσκολο, τὸν «τεθλιμμένο», τὸ σκληρὸ καὶ τραχὺ δρόμο. Καὶ τοὺς ἔπεισε νὰ τὸν βαδίσουν!

Πόσους ἔπεισε; Ὄχι μόνο δυὸ ἢ δέκα ἢ εἴκοσι ἢ ἑκατό, ἀλλ᾿ ἀμέτρητους. Καὶ μὲ ποιούς τοὺς ἔπεισε; Μὲ 12 ἀνθρώπους ἀμόρφωτους, ἀκαλλιέργητους, ἄσημους, φτωχούς, χωρὶς περιουσία, χωρὶς σωματικὴ δύναμη, χωρὶς δόξα, χωρὶς λαμπρὴ καταγωγή, χωρὶς εὐφράδεια καὶ ρητορικὴ ἱκανότητα. Μὲ 12 ἀνθρώπους ποὺ ἦσαν ψαράδες, σκηνοποιοί, ἀλλόγλωσσοι. Γιατὶ οὔτε κἂν τὴν ἴδια γλώσσα δὲν εἶχαν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες. Μιλοῦσαν τὴν ἑβραϊκή, ποὺ ἦταν πολὺ διαφορετικὴ ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσσες. Μ᾿ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς 12 οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Καὶ δὲν εἶναι μόνο τοῦτο τὸ θαυμαστό, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι αὐτοὶ οἱ λίγοι, οἱ φτωχοί, οἱ ἀμόρφωτοι καὶ περιφρονημένοι, ποὺ βάλθηκαν ν᾿ ἀλλάξουν τὴν ἀνθρωπότητα, δὲν ἔκαναν ἀνενόχλητοι τὸ ἔργο τους. Ἀπὸ παντοῦ ἀντιμετώπιζαν ἀναρίθμητους πολέμους. Τοὺς πολεμοῦσαν σὲ κάθε ἔθνος καὶ σὲ κάθε πόλη. Ἀλλὰ τί λέω γιὰ ἔθνη καὶ πόλεις; Σὲ κάθε σπίτι ξεσηκωνόταν πόλεμος ἐναντίον τους. Ἡ διδασκαλία τους χώριζε πολλὲς φορὲς τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν πατέρα, τὴ νύφη ἀπὸ τὴν πεθερά, τὸν ἕνα ἀδελφὸ ἀπὸ τὸν ἄλλο, τὸ δοῦλο ἀπὸ τὸν ἀφέντη, τὸν ὑπήκοο ἀπὸ τὸν ἄρχοντα, τὸν ἄνδρα ἀπὸ τὴ γυναίκα καὶ τὴ γυναίκα ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Στὴν κάθε οἰκογένεια δὲν πίστευαν ὅλοι ταυτόχρονα, κι ἔτσι οἱ χριστιανοὶ ὑπέμειναν καθημερινὲς διαμάχες, ἀκατάπαυστες ἐχθρότητες, μύριους θανάτους.

Σὰν κοινοὺς ἀντιπάλους καὶ ἐχθροὺς ὅλοι τους πολεμοῦσαν. Τοὺς καταδίωκαν οἱ βασιλιάδες, οἱ ἄρχοντες, οἱ ὑπήκοοι, οἱ ἐλεύθεροι, οἱ δοῦλοι, οἱ ὄχλοι, οἱ πόλεις. Καὶ δὲν καταδίωκαν μόνο τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ - πράγμα φοβερὸ - καταδίωκαν ἀκόμα καὶ τοὺς νεόφυτους κατηχουμένους, ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ μόλις εἶχαν πιστέψει.
Προξενοῦσε φρίκη καὶ ὀργὴ στοὺς εἰδωλολάτρες ἡ σκέψη νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς βωμούς, νὰ περιφρονήσουν τὶς θυσίες, ποὺ ὅλοι οἱ πατέρες κὰ οἱ πρόγονοί τους τελοῦσαν, καὶ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο. Νὰ πιστέψουν σ᾿ Αὐτὸν ποὺ ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ δικάστηκε ἀπὸ τὸν Πιλάτο, ποὺ ἔπαθε ἀναρίθμητα δεινὰ καὶ ἐξευτελισμούς, ποὺ ὑπέμεινε τὸν ἀτιμωτικὸ θάνατο, ποὺ ἐνταφιάστηκε καὶ ἀναστήθηκε.

Τὸ παράδοξο μάλιστα εἶναι, ὅτι ἐνῶ τὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἦσαν ἀναμφισβήτητα - πολλοὶ εἶχαν δεῖ τὶς μαστιγώσεις, τὰ χτυπήματα, τὰ φτυσίματα, τὰ ραπίσματα, τὸ σταυρό, τοὺς χλευασμούς, τὸν τάφο, - δὲν συνέβαινε ὅμως τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση. Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάστασή Του, ἐμφανίστηκε μόνο σὲ μαθητές. Παρὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀνάσταση καὶ ἔπειθαν τοὺς λαοὺς καὶ οἰκοδομοῦσαν τὴν Ἐκκλησία. Πῶς; Μὲ ποιόν τρόπο; Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ τοὺς ἔστειλε νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιό Του στὰ ἔθνη. Αὐτὸς ἦταν ποὺ τοὺς ἄνοιξε τὸ δρόμο. Αὐτὸς διευκόλυνε τὸ δύσκολο ἔργο τους. Ἂν δὲν τοὺς βοηθοῦσε ἡ θεία δύναμη, οὔτε κὰν θ᾿ ἄρχιζε ἡ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ.

Γιατὶ ἐνῶ οἱ τύραννοι ὁπλίζονταν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ στρατιῶτες πρότειναν τὰ ὅπλα τους, ἐνῶ οἱ ὄχλοι μαίνονταν σὰν ἀγριεμένη φωτιά, ἐνῶ ἡ κακὴ συνήθεια ἀντιπαρατασσόταν, ἐνῶ ρήτορες, σοφιστές, πλούσιοι, ἰδιῶτες, ἄρχοντες ξεσηκώνονταν, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πιὸ ἰσχυρὸς κι ἀπὸ φλόγα, ἔκανε στάχτη τ᾿ ἀγκάθια, καθάρισε τοὺς ἀγροὺς κι ἔσπειρε τὸ λόγο τοῦ κηρύγματος. Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ρίχνονταν στὶς φυλακές, ἄλλοι ἐξορίζονταν, ἄλλων οἱ περιουσίες δημεύονταν, ἄλλοι φονεύονταν, ἄλλοι διαμελίζονταν. Καὶ μολονότι οἱ χριστιανοὶ ἀντιμετωπίζονταν σὰν κοινοὶ ἐγκληματίες, ὑπομένοντας κάθε εἶδος τιμωρίας, ἀτιμώσεως καὶ διωγμοῦ, ὅλο καὶ περισσότεροι ἔρχονταν στὴν Ἐκκλησία. Μάλιστα, ὄχι μόνο δὲν ἀποθαρρύνονταν οἱ νέοι πιστοὶ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ποὺ ἔβλεπαν νὰ ὑπομένουν οἱ παλαιότεροι, ἀλλὰ γίνονταν προθυμότεροι! Μόνοι τους ἔτρεχαν, ἀβίαστα, εὐγνωμονώντας τοὺς βασανιστές τους. Γίνονταν θερμότεροι στὴν πίστη, βλέποντας τοὺς χειμάρρους τῶν αἱμάτων τῶν πιστῶν.

Εἶδες τὴν ἀσύγκριτη δύναμη Ἐκείνου ποῦ ἔκανε ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ θαύματα; Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ λυπᾶται κανείς, ὑποφέροντας τέτοια φρικτὰ μαρτύρια; Ὅμως αὐτοὶ χαίρονταν, σκιρτοῦσαν! Αὐτὸ ὁμολογεῖ, σὰν παράδειγμα, ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς πὼς συνέβαινε καὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους - ὑπέστρεφον ἐκ προσώπου τοῦ συνεδρίου χαίροντες, ὅτι κατηξιώθησαν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ἀτιμασθῆναι (Πραξ. 5, 41).

Κι ἐνῶ οὔτ᾿ ἕνα τοῖχο δὲν μπορεῖ νὰ χτίσει κανεὶς μὲ πέτρες καὶ ἀσβέστη ὅταν καταδιώκεται, οἱ ἀπόστολοι ἔχτιζαν τὴν Ἐκκλησία σ ὅλη τὴν οἰκουμένη ὑποφέροντας διωγμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ μαρτυρικοὺς θανάτους. Καὶ δὲν τὴν ἔχτιζαν μὲ πέτρες, ἀλλὰ μὲ ψυχές, πράγμα πολὺ δυσκολότερο. Γιατὶ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο νὰ χτίζεις ἕνα τοῖχο μὲ τὸ νὰ πείθεις διεφθαρμένες ψυχὲς ν᾿ ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς, νὰ ἐγκαταλείπουν τὴ δαιμονικὴ μανία τους καὶ ν᾿ ἀκολουθοῦν τὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς.
Τὸ κατόρθωσαν ὅμως αὐτό, γιατὶ εἶχαν μαζί τους τὴν ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶχε προφητέψει: Οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18).

Συλλογίσου πόσοι τύραννοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία καὶ πόσους φοβεροὺς διωγμοὺς ξεσήκωσαν ἐναντίον της... Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, ὁ Γάϊος, ὁ Νέρων, ὁ Βεσπασιανός, ὁ Τίτος καὶ ὅλοι οἱ διάδοχοί τους μέχρι τὸ Μέγα Κωνσταντίνο, ὅλοι ἦσαν εἰδωλολάτρες. Καὶ ὅλοι - ἄλλος ἠπιότερα, ἄλλος σκληρότερα - πολεμοῦσαν τὴν Ἐκκλησία. Τὴν πολεμοῦσαν ὅλοι. Κι ἂν μερικοὶ δὲν ξεσήκωναν οἱ ἴδιοι διωγμούς, ὅμως ἡ προσήλωσή τους στὴν εἰδωλολατρία ὑποκινοῦσε στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὅσους ἤθελαν νὰ τοὺς κολακέψουν.

Παρόλα αὐτά, τὰ κακόβουλα σχέδια καὶ οἱ ἐπιθέσεις τῶν εἰδωλολατρῶν διαλύθηκαν σὰν ἱστοὶ ἀράχνης, σκορπίστηκαν σὰν σκόνη, ἐξαφανίστηκαν σὰν καπνός. Ἀλλὰ καὶ ὅσα σχεδίαζαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ προκύψει μεγάλη ὠφέλεια στοὺς χριστιανούς. Γιατὶ δημιούργησαν τὶς χορεῖες τῶν μαρτύρων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ θησαυρό, τοὺς στύλους, τοὺς πύργους τῆς Ἐκκλησίας.

Βλέπεις λοιπὸν τὴ θαυμαστὴ ἐκπλήρωση τῆς προφητείας; Πραγματικὰ «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἀπὸ τὰ παρελθόντα ὅμως, πίστευε καὶ γιὰ τὰ μέλλοντα. Καὶ στὸ μέλλον κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ νικήσει τὴν Ἐκκλησία. Γιατὶ ἂν δὲν κατόρθωσαν νὰ τὴ συντρίψουν ὅταν ἀριθμοῦσε λίγα μέλη, ὅταν ἡ διδασκαλία της φαινόταν καινούρια καὶ παράξενη, ὅταν τόσοι φοβεροὶ πόλεμοι καὶ τόσοι πολλοὶ διωγμοὶ ἀπὸ παντοῦ ξεσηκώνονταν ἐναντίον της, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴ βλάψουν τώρα, ποὺ κυριάρχησε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, ποὺ κυρίεψε ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ποὺ ἐξαφάνισε τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ εἴδωλα, τὶς γιορτὲς καὶ τὶς τελετές, τὸν καπνὸ καὶ τὴν τσίκνα τῶν αἰσχρῶν θυσιῶν.

Πῶς πέτυχαν οἱ ἀπόστολοι ἕνα τόσο μεγάλο, ἕνα τόσο σπουδαῖο κατόρθωμα, ἔπειτα ἀπὸ τόσα ἐμπόδια; Ἀσφαλῶς μὲ τὴ θεϊκὴ καὶ ἀκαταμάχητη δύναμη Ἐκείνου, ποὺ προφήτεψε τὴ δημιουργία καὶ τὸ θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθεῖ, ἐκτὸς κι ἂν εἶναι ἀνόητος καὶ ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ σκέφτεται.

ΚΟΙΝΩΝΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΛΕΠΡΟ (Από τον βίο του Αγίου Νικολάου Πλανά)

  

Στο διάστημα του μισού αιώνα που λειτουργούσε ο άγιος παπά-Νικόλας ο Πλανάς, άνευ διακοπής (διότι δεν αρρώστησε ποτέ), έτυχε κάποια φορά εκεί στην ενορία του, σ’ ένα στενό δρομάκι να κρύπτεται ένας λεπρός σε μεγάλο βαθμό.
Του είχαν φαγωθεί τα χείλη του από την φοβερή ασθένεια. Πήγε μια φορά ο Πατήρ να τον κοινωνήσει, αλλά το κατεστραμμένο του στόμα, δεν μπορούσε να παραλάβει το Άγιο Σώμα του Κυρίου.
Χωρίς κανένα, μα κανένα δισταγμό, ο Πατήρ έσκυψε και με το στόμα του επήρε το θείο Μαργαρίτη, που είχε πέσει και τον «κατέλυσε»! Κατόπιν ο ασθενής μεταφέρθηκε σε λεπροκομείο μαζί με την κόρη του που είχε μολυνθεί και της είχαν φαγωθεί τα δάχτυλα. Εν τούτοις ο π. Νικόλας δεν έπαθε τίποτα!

Αυτό, ας το δούνε αυτοί που δυσκολεύονται να κοινωνήσουν, γιατί φοβούνται τα μικρόβια. Μεγάλη βλασφημία. Ένας Θεός, ζώντων και νεκρών, ποιητής ουρανού και γης, να προσβάλλεται από τα μικρόβια! Παραλογισμοί σκοτισμένων απίστων.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στην ευχή του που διαβάζουμε πριν την Θεία Μετάληψη, εξηγεί το τι πιστεύουμε για την Θεία Κοινωνία: «Πιστεύω Κύριε, και ομολογώ, ότι Συ ει αληθώς ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ.Έτι πιστεύω, ότι τούτο αυτό εστί το άχραντον Σώμα Σου, και τούτο αυτόεστί το τίμιον Αίμα Σου. Δέομαι, ουν Σου, ελέησόν με, και συγχώρησόν μοιτα παραπτώματά μου, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω, τα εν έργω, τα εν γνώσει και αγνοία, και αξίωσόν με ακατακρίτως μετασχείν των αχράντων Σου Μυστηρίων, εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον. Αμήν.

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

 

Ὀρθοδοξία-Ὀρθοπραξία-Κοινωνία

■Ὁµιλία ἐπὶ τῇ Ἱερᾷ Μνήµῃ τοῦ Ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας (19.1.2015 ἐκ.ἡµ.)

† Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ Πατέρα µας· 

Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

Ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Μοναχές·

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

α. Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία

Ἐλπίζω στὶς εὐχές Σας, στὴν ὑποµονή Σας καὶ στὴν προσοχή Σας!

Ἂς προσευχηθοῦµε, Σᾶς παρακαλῶ, τὴν στιγµὴ αὐτή, µέσα στὸ Φῶς τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας... Ἂς προσευχηθοῦµε εἰς τὸ Ὄνοµα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, προκειµένου νὰ µᾶς δοθῆ ἡ εὐλογία νὰ ὁµιλήσουµε καὶ νὰ ἀκούσουµε γιὰ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο Εὐγενικό, τὸν Ἄτλαντα αὐτὸ τῆς Ἁγίας Πίστεώς µας, τῆς Φωτεινῆς καὶ Φωτοφόρου Ὀρθοδοξίας µας.

* * *

Ὅταν τὸν Μάρτιο τοῦ 1438, οἱ φιλενωτικοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Δυτικοὶ Παπικοὶ συνήρχοντο στὴν σύνοδο τῆς Φερράρας, οὐδεὶς ἀνέµενε ὅτι ἡ τύχη τῆς συνόδου αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐν συνεχείᾳ µεταφέρθηκε στὴν Φλωρεντία, ἐπρόκειτο νὰ κριθῆ ἐκ τῆς στάσεως ἑνὸς µόνον προσώπου, τοῦ Μάρκου Εὐγενικοῦ, Ἐπισκόπου Ἐφέσου.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος εἶχε συνεχῶς ὡς ὁδηγόν του στὸν ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας τοὺς λόγους τοῦ Διδασκάλου του Ἰωσὴφ Βρυενίου: 
«Οὐκ ἀρνησόµεθά Σε, φίλη Ὀρθοδοξία... Εἰ δὲ καὶ καλέσει καιρός, καὶ µυριάκις ὑπέρ Σου τεθνηξόµεθα...».

Ὁ Μέγας αὐτὸς Πρόµαχος τῆς «φίλης Ὀρθοδοξίας» παρέµεινε ἄκαµπτος καὶ γενναῖος, πολεµούµενος ἀπὸ τοὺς Λατίνους καὶ προδιδόµενος ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ἀντιµετωπίζων καὶ νικῶν τοὺς πάντας, µὲ θαυµαστὴ παρρησία καὶ ὁµολογούµενο ἠθικὸ µεγαλεῖο. Ἆρά γε, ποῦ ὠφείλετο τὸ ἀνυποχώρητον τοῦ Ἁγίου ἐκείνου Ἱεράρχου;

«Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Μάρκου Εὐγενικοῦ συνεδυάσθη ἄριστα, ἡ ἀπόλυτος προσήλωσις πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν µετὰ τῆς µεγάλης ἁγιότητος τοῦ βίου... Ὁ Μᾶρκος ἀπέδειξεν, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ διεξάγωνται ἐπὶ µακρὸν ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἄνευ µεµαρτυρηµένης ἁγιότητος βίου»¹.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος δικαίως ὑµνήθηκε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ποίησι ὡς Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι µὲ τὴν Ἁγιότητα καὶ τὴν Μαρτυρία του «ἐκράτησε» τὴν Ἁγία Πίστι µας: «Κρατεῖ µὲν Ἄτλας µυθικῶς ὤµοις πόλον, κρατεῖ δ᾿ ἀληθῶς Μᾶρκος Ὀρθοδοξίαν» ².

Ἡ Ὀρθοπραξία ἀπετέλεσε τὴν ἀρραγῆ βάσι τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Ἄτλαντος αὐτοῦ...Ἡ Ὀρθοπραξία, δηλαδὴ ἡ Ἡσυχαστικὴ καὶ Εὐχαριστιακὴ ἐµπειριαστὰ ὅρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐφελκύει τὸν φωτισµὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, διὰ µέσου τοῦ Ὁποίου ἀποκαλύπτεται ἡ Ὀρθὴ Δόξα, ἡ Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ ἡ ἀπόλυτος βεβαιότης περὶ Αὐτῆς.

Ὁ Ποιµήν, ὁ ὁποῖος συνδυάζει Ὀρθοδοξίαν καὶ Ὀρθοπραξίαν ἀναδεικνύεται ὡςΟἰκουµενικὸς Διδάσκαλος καὶ ἀποβαίνει τὸ στόµα τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας...

    Καί, «ὅταν πάντες οἱ Ἐπίσκοποι προδίδουν τὴν ἱερὰν Παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδοξίας», αὐτὸς «βλέπει πᾶσαν τὴν οἰκουµένην ὡς ποίµνιόν του καὶ ἵσταται ἄγρυπνος εἰς τὴν ἔπαλξιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕτοιµος νὰ δώσῃ τὴν µάχην πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν»,«ἀναλαµβάνων τὴν µέριµναν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν»¹.

Στὴν περίπτωσι αὐτήν, δηλαδὴ τοῦ Ὀρθοδοξοῦντοςκαὶ Ὀρθοπράττοντος Ποιµένος, οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθόδοξοι θεωροῦν αὐτὸν ὡς µοναδικὸν Ποιµένα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀκούουν τὰ πνευµατικὰ σαλπίσµατά του καὶ προφυλάσσονται ἀπὸ πάσης κοινωνίας µὲ τοὺς «ἀλλοτριοεπισκόπους», οἱ ὁποῖοι παραχαράττουν καὶ προδίδουν τὴν Πίστιν καὶ τὴν Ἀλήθειαν, ἀλλότρια φθεγγόµενοι καὶ πράττοντες.

* * *

β. «Φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας»

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί· 
Ὀφείλουµε τὴν ἡµέρα αὐτή, Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, µὲ ταπείνωσι τελωνική, ἐµεῖς οἱ ὁποῖοι ἔχουµε ἐλεηθῆ νὰ ἀνήκουµε στὸ Ἀκαινοτόµητο Πλήρωµα τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας· ὀφείλουµε, λέγω, νὰ ἀκούσουµε τὸΜήνυµα τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ νὰ τὸ µεταδώσουµε µὲ προσευχητικὴ Ἀγάπη στοὺς Ἀδελφούς µας, οἱ ὁποῖοι γιὰ διαφόρους λόγους ἐξακολουθοῦν νὰ εὑρίσκωνται σὲ κοινωνία µὲ τοὺς Καινοτόµους, τοὺς Οἰκουµενιστάς, τοὺς«ἀλλοτριοεπισκόπους».

Τὸ Μήνυµα αὐτὸ εἶναι σαφές: ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ὀρθοπραξία ἀπαιτοῦν τὴν διακοπὴ πάσης κοινωνίας µὲ τοὺς παραχαράκτας τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Πατερικῆς Ὀρθοδοξίας.

Πᾶσα κοινωνία, ὁποιασδήποτε µορφῆς, µὲ τοὺς ἐκπεσόντας τῆς Ἁγίας Πίστεώς µας, ἔστω καὶ ἂν φαίνεται ὅτι διατηρεῖται ἡ Ὀρθοδοξία, ἀποτελεῖ ἕναπνευµατικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο µᾶς καθιστᾶ εὐάλωτους στὶς ἐνέργειες τῶν ἀκαθάρτων πνευµάτων καὶ µᾶς ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὴ ἀπώλεια. Ἂς µὴ θεωρηθῆ, παρακαλῶ, ὡς ἀκραία ἡ θέσις αὐτή, ἐφ᾿ ὅσον µαρτυρεῖται ἀπὸ τὴν Παράδοσί µας.

Ἀναφέρεται στὸ Λειµωνάριον τὸ ἑξῆς συγκλονιστικὸ γεγονός: «Ἔλεγε ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κίλικας: “Ὅταν ἡσυχάζαµε στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἐνάτου σηµείου τῆς Ἀλεξανδρείας, µᾶς ἐπισκέφτηκε κάποιος Αἰγύπτιος Μοναχὸς καὶ µᾶς διηγήθηκε τὰ ἑξῆς:

● Ἦλθε στὴν Λαύρα τῶν Κελλίων κάποιος Ἀδελφὸς ἀπὸ τὰ ξένα, ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ µείνει ἐκεῖ. Ἔβαλε λοιπὸν µετάνοια στὸν Πρεσβύτερο καὶ παρακαλοῦσε νὰ µείνει στὸ κελλὶ τοῦ Εὐαγρίου. Ὁ Πρεσβύτερος ἔλεγε ὅτι δὲν µπορεῖ νὰ µείνει ἐκεῖ. 
Ὁ Ἀδελφὸς ὅµως ἔλεγε: Ἂν δὲν µείνω ἐκεῖ, ἀναχωρῶ ἐξάπαντος. Τοῦ λέει ὁ Πρεσβύτερος: 
● Εἰλικρινά, παιδί µου, ἐκεῖ κατοικεῖ τροµερὸς δαίµων. Διότι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπλάνησε τὸν Εὐάγριο καὶ τὸν ἀποµάκρυνε ἀπὸ τὴν Ὀρθὴ Πίστη καὶ τοῦ ὑπόβαλε τὰ σιχαµερὰ δόγµατα, δὲν ἀφήνει κανένα νὰ καθίσει ἐκεῖ.

Ὁ Ἀδελφὸς ὅµως ἐπέµενε λέγοντας: Ἂν µείνω ἐδῶ, ἐκεῖ θὰ καθίσω. Τότε λέει ὁ Πρεσβύτερος: Τότε, κάνε τὸ λογισµό σου, πήγαινε καὶ κάθισε.

Πράγµατι ἔφυγε ὁ Ἀδελφός, κάθισε µιὰ ἑβδοµάδα κι ὅταν ἦλθε ἡ ἁγία Κυριακή, πῆγε στὴν ἐκκλησία. Κι ὅταν τὸν εἶδε ὁ Πρεσβύτερος, παρηγορήθηκε.

Τὴν ἐρχόµενη ὅµως Κυριακὴ δὲν πῆγε στὴν ἐκκλησία. Καὶ παρακαλεῖ δυὸ Ἀδελφοὺς ὁ Πρεσβύτερος νὰ πᾶνε νὰ µάθουν γιατὶ δὲν παραβρέθηκε στὴν ἐκκλησία.

● Πῆγαν οἱ Ἀδελφοὶ στὸ κελλὶ καὶ βρῆκαν τὸν Ἀδελφὸ νὰ ἔχει βάλει σχοινὶ στὸ λαιµό του καὶ νὰ ἔχει ἀπαγχονιστεῖ”»³. 
[«Ἔλεγεν ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κίλιξ, ὅτι καθηµένων ἡµῶν εἰς τὸ Ἔννατον Ἀλεξανδρείας, παρέλαβεν ἡµῖν ὁ Αἰγύπτιος µοναχός, καὶ διηγήσατο λέγων, ὅτιἦλθεν εἰς τὴν λαύραν τῶν κελλίων ἀδελφὸς ἀπὸ ξένης, θέλων καθίσαι· καὶ βαλὼν µετάνοιαν τῷ πρεσβυτέρῳ, παρεκάλει, ἵνα εἰς τὸ κελλίον Εὐαγρίου καθίσῃ. Ὁ δὲ πρεσβύτερος ἔλεγεν αὐτῷ µὴ δύνασθαι καθίσαι ἐκεῖ.

Ὁ δὲ ἀδελφὸς ἔλεγεν, ὅτι ἐὰν µὴ µείνω ἐκεῖ, πάντως ἀναχωρῶ. Λέγει αὐτῷ ὁ πρεσβύτερος· φύσει τέκνον, χαλεπὸς δαίµων οἰκεῖ ἐκεῖ. Ὁ γὰρ πλανήσας Εὐάγριον, καὶ ἀποστήσας αὐτὸν ἐκ τῆς ὀρθῆς πίστεως, καὶ ἐµβαλὼν αὐτῷ τὰ µυσαρὰ δόγµατα, οὐκ ἐᾷ ἐκεῖ καθίσαι τινά.

Ὁ δὲ ἀδελφὸς ἐπέµενεν λέγων, ὅτι ἐὰν ὧδε µένω, ἐκεῖ ἔχω καθίσαι. Τότε λέγει ὀ πρεσβύτερος· τῷ κρίµατί σου ὕπαγε, κάθου. 
Καὶ δὴ ἀπελθὼν ὁ ἀδελφὸς ἐκάθισεν µίαν ἑβδοµάδα, καὶ ἐλθούσης τῆς ἁγίας Κυριακῆς, ἦλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ ἰδὼν αὐτὸν ὁ πρεσβύτερος, παρεκλήθη.

Τῇ δὲ ἐρχοµένῃ Κυριακῇ οὐκ ἦλθεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν· καὶ παρακαλεῖ δύο ἀδελφοὺς ὁ πρεσβύτερος, ἵνα ἀπελθόντες µάθωσι διατί οὐ παρεγένετο εἰς τὴν ἐκκλησίαν· καὶ ἀπελθόντες οἱ ἀδελφοὶ ἐν τῷ κελλίῳ, εὗρον τὸν ἀδελφὸν βαλόντα σχοινίον εἰς τὸν τράχηλον, καὶ ἀπαγξάµενον»³.]

Τὸ συµπέρασµα εἶναι προφανές: ἡ αἵρεσις, εἴτε ὁρίζεται θεωρητικὰ εἴτε ὁρίζεται τοπικά, εἶναι ὁ χῶρος, στὸν ὁποῖο ἐνεργεῖται τὸ Μυστήριον τῆς Ἀνοµίας.

Ἀκριβῶς γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, διακηρύσσει: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» ⁴.

Καὶ στὴν Ἀπολογία του, ὁ Ἅγιος γίνεται σαφέστερος:
«Πέπεισµαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταµαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων (τοῦ Λατινόφρονος πατριάρχου καὶ τῶν Λατινοφρόνων Ἑνωτικῶν), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς πιστοῖς καὶ ἁγίοις Πατράσι· καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζοµαι, οὕτως ἑνοῦµαι τῇ Ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας»⁵.

* * *

γ. «Ἀλλήλους συνδιασώσατε!...»⁶

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί·
Σήµερα ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικὸς µᾶς ἐµύησε στὸ πολὺ ἐπίκαιρο θέµα τοῦ συνδέσµου Ὀρθοδοξίας-Ὀρθοπραξίας-Κοινωνίας.

Μὲ τὴν εὐχή τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου καὶ Πατέρα µας κυρίου Καλλινίκου καὶ ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου µας, Σᾶς προτρέπωταπεινά, ἐπὶ τῇ ἐνάρξει µάλιστα τοῦ Τριωδίου καὶ ἐν ὄψει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς· Σᾶς προτρέπω ἀδελφικὰ νὰ προσέξετε ἰδιαιτέρως τὴνὈρθοπραξία, ἡ Ὁποία ἔχει ὡς κέντρο Της τὴνἈγάπη καὶ τὴν ἔγνοια γιὰ τὸν Ἀδελφό µας.

Ὁ ἐπαινετὸς ζῆλός µας γιὰ τὴν Ἁγία Πίστι µας νὰ εἶναι συνδεδεµένος µὲ τὸν ἐπαινετὸ ζῆλο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ Ἀδελφοῦ µας.
Δυνάµει τοῦ Ἁγίου Βαπτίσµατός µας καὶ τοῦ Ἁγίου Χρίσµατός µας, ἔχουµε λάβει ὅλοι µας µίαν ἱεραποστολικὴ κλῆσι.
Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σώζονται ὅσοι σώζουν...
● Καὶ σώζουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δίδουν στὸ περιβάλλον τους µία γνήσιαΜαρτυρία Ἀληθείας καὶ Ζωῆς...
● Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν αἴσθησι τῆς εὐθύνης τους γιὰ τὸν Ἀδελφό τους, τὸν Πλησίον τους...
● Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς Ὅραµα Ζωῆς τὴν προτροπὴ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόµου: «Ἀλλήλους συνδιασώσατε!»...
● Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δὲν λησµονοῦν τὴν ἀποστολικὴ προτροπή: «Οἰκοδοµεῖτε εἷς τὸν ἕνα».

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, ὁ Προστάτης τῆς πόλεως αὐτῆς, µετὰ τὴν κλῆσι του ἀπὸ τὸν Σωτῆρα µας, ἔσπευσε νὰ καλέση τὸν ἀδελφό του Πέτρο καὶ νὰ τὸν ὁδηγήση στὸν Χριστό µας.

Οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιόδου τῶν Διωγµῶν ἔπρατταν τὸ ἴδιο... 
Ἔλεγαν µεταξύ τους τὴν συνθηµατικὴ-προτρεπτικὴ φράσι: «Εἷς πρὸς ἕνα!»: καθ᾿ ἕνας καὶ ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο στὸν Χριστὸ καὶ Θεό µας!...

* * *

Ἂς ἐντείνουµε, µεµονωµένα καὶ συλλογικά, τὶς προσπάθειές µας, προκειµένου νὰ ἐνηµερώσουµε καὶ προσελκύσουµε στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τοὺς Ἀδελφούς µας, ἐν ὄψει µάλιστα τῆς προκλήσεως τοῦ 2016.⁷

Εἶναι γνωστὸν πλέον καὶ διακεκηρυγµένον, ὅτι οἱ λεγόµενες ἐπίσηµες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν υἱοθετήσει λόγῳ καὶ ἔργῳ τὴν Συγκρητιστικὴ Παναίρεσι τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, σπεύδουν νὰ συγκροτήσουν µίαν δῆθεν Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ τοῦ 2016.

Ἡ Σύνοδος αὐτή, ἡ ὁποία θὰ εἶναι βεβαίως µία ψευδοσύνοδος, θὰ ἀναγνωρίση καὶ ἐξαγγείλη τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν αἱρέσεων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, τὴν ὁποία ὅµως de facto καὶ ποικιλοτρόπως ἔχουν ἤδη ἀναγνωρίσει οἱ καινοτόµοι καὶ ἐκπεσόντες Οἰκουµενιστές.

* * *

Εἴθε ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, ὁ Θεοφώτιστος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφέσου, νὰ µᾶς ἐµπνέη ζῆλον θεοφιλῆ στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα µας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴνὈρθοπραξία, ὥστε ἑνωµένοι ἐν ἑνὶ στόµατι καὶ µιᾷ καρδίᾳ, νὰ ὁµολογοῦµε Πατέρα, Υἱόν, καὶ Ἅγιον Πνεῦµα, Τριάδα Ὁµοούσιον καὶ Ἀχώριστον, στὴν Ὁποία πρέπει πᾶσα δόξα, τιµή, προσκύνησις καὶ εὐχαριστία εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.Ἀµήν!

 

19η Ἰανουαρίου 2015 ἐκ. ἡµ.

† Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ στὴν Ἀποστολικὴ Πόλι τῶν Πατρῶν

† 

Τῷ δὲ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία

 

________________________________________________

1. Ἀρχιµανδρίτου Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισµός, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1969.
2. Στίχοι ἀφ᾿ ἕκτης Ὠδῆς. Συναξάριον. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Μάρκου.
3. Μοναχοῦ Ἰωάννου Εὐκρατᾶ (Μόσχου), Λειµὼν (Λειµωνάριον), Κεφ. 177, PG τ. 87Γ΄, στλ. 3048AB.
4. Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, PG τ. 160, στλ. 101C.
5. Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, PG τ. 160, στλ. 536CD.
6. Μιχαὴλ Ἐ. Μιχαηλίδη, «Ἀλλήλους συνδιασώσατε», ἐφηµερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 23.1.2015, σελ. 1.
7. Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ, «Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἐν ὄψει τῆς προκλήσεως τοῦ 2016» (βλ.http://www.hsir.org/pdfs/2014/11/17/20141117aOmilia+Mhtropol3NeonIerarxon14.pdf). ● Ψήφισµα Ἱερατικῆς Συνάξεως Γ΄: Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἐν ὄψει τῆς προκλήσεως τοῦ 2016 (βλ.http://www.hsir.org/pdfs/2014/11/23/20141123aIeratikiSynaxisC-Psifisma.pdf). ● Πρεσβυτέρου Γεωργίου Γιάν, Πορεία πρὸς τὴν «Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον»: Μία συνεχὴς ἀποµάκρυνσις ἀπὸ τὴν Γνησία καὶ Ἁγιοπατερικὴ Ὀρθοδοξία. ● Μητροπολίτου Ἑλβετίας Ἱερεµίου «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθµ. 761/30.4.2014.

Πηγή