«Πιστεύουν κάποιοι ὅτι τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο θὰ φέρει τὴν πρόοδο στὴν Ἑλλάδα;», τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

                    Σὲ τί ἐποχὲς ζοῦμε! Σὰν νὰ μὴν εἴχαμε ἄλλες ὑποχρεώσεις καὶ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ νὰ ὑπερασπιζόμαστε πράγματα αὐτονόητα γιὰ αἰῶνες αἰώνων. Ἐμεῖς, βέβαια, καλὰ κάνουμε καὶ ὑπερασπιζόμαστε καὶ ὑπεραμυνόμαστε. Τὸ δύστυχες τῆς ὅλης ὑπόθεσης εἶναι ὅτι δὲν θὰ χρειαζόταν κὰν νὰ μιλήσουμε, δὲν θὰ χρειαζόταν κὰν νὰ ἔλθει πρὸς ψήφιση κάτι τόσο ἄσχετο μὲ τὰ ἰδανικά μας, τόσο ξένο μὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ παιδιά, τόσο ἀσύμβατο μὲ αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν φύση. 

                      Σαφῶς, ὁ λόγος γιὰ τὸ γνωστὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο δῆθεν ἔρχεται νὰ «ἑδραιώσει τὴν ἰσότητα» καὶ νὰ «ὑπερασπιστεῖ τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων». Μάθαμε τώρα ὅλοι νὰ μιλοῦμε γιὰ δικαιώματα. Ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ καθένας τὸ βαφτίζουμε «δικαίωμα» καὶ τὸ προστατεύουν, τὸ ἀναδεικνύουν, τὸ στηρίζουν οἱ «διαφωτιστὲς» προοδευτικοὶ τῆς ἐποχῆς μας, ὄχι ὅμως ἀπροϋπόθετα. Ὄχι! Μάχονται ὑπὲρ αὐτῶν τῶν δικαιωμάτων μὲ πρωτοφανῆ ζῆλο μόνο ἂν πρόκειται γιὰ μειονότητες καί… ἂν συντρέχουν βέβαια καὶ ἄλλοι, πιὸ χειροπιαστοὶ λόγοι. Αὐτὸ ἀπαιτοῦν τὰ προστάγματα τοῦ «δημοκρατικοῦ φιλελευθερισμοῦ»: ἀφήνουμε τὴν πλειονότητα νὰ φωνασκεῖ εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων, βαφτίζουμε τὴν πλειονότητα «συντηρητική», «ἀκροδεξιά», ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο μειωτικὸ συναντήσουμε στὸ λεξικό, δημιουργοῦμε καὶ μερικὲς δημοσκοπήσεις κομμένες καὶ ραμμένες στὰ μέτρα μας καὶ θυσιάζουμε τὴν κοινὴ βούληση γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν δικαιωμάτων τῶν μειονοτήτων. 

                      Πού ἦταν ὅλος αὐτὸς ὁ ζῆλος γιὰ ἄλλα, σημαντικότερα ζητήματα δικαιωμάτων; Ποιός νοιάστηκε μὲ τόση σφοδρότητα γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀσθενῶν ποὺ εἰσάγονται στὰ νοσοκομεῖα καὶ νοσηλεύονται σὲ περιβάλλοντα ἀκάθαρτα καὶ καταθλιπτικά, ξαπλῶνοντας καὶ πεθαίνοντας σὲ ράντζα; Εἶπαν κάποιοι ὅτι ἔχουμε γίνει ὁ περίγελως τῆς Εὐρώπης μὲ τὴν συμπεριφορά μας ἐπειδὴ ἀντιδροῦμε  στὸ ἐπαίσχυντο νομοσχέδιο. Ἀλήθεια, ἡ δική μας συμεριφορὰ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ εἴμαστε «περίγελως» στὴν Εὐρώπη; Ὅλες αὐτὲς οἱ τριτοκοσμικὲς καταστάσεις ποὺ ἐπικρατοῦν σὲ οὐκ ὀλίγους τομεῖς τοῦ κράτους, καὶ γιὰ χάρη τῶν ὁποίων κάποιοι ἔχουν χτίσει ὁλόκληρες περιουσίες, δὲν μᾶς καθιστοῦν περίγελω; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς κατοίκους, παραδείγματος χάριν, τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς ἢ τοῦ Ἰκονίου Περάματος οἱ ὁποῖοι καθημερινῶς εἰσπνέουμε τὸν καρκίνο τῶν καυσαερίων ἀπὸ τὰ διϋλιστήρια καὶ τὰ «ντεπόζιτα τοῦ θανάτου» ποὺ βρίσκονται μέσα στὶς πόλεις; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴν κυκλοφορία, στὴν ὁποία χίλια προβλήματα δημιουργοῦνται μὲ ἕνα ἁπλὸ ψιλόβροχο; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς μαθητὲς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πηγαίνουν μὲ τὰ πόδια στὸ σχολεῖο καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγη βροχὴ πρέπει νὰ περάσουν στὴν κυριολεξία ποτάμια μὲ τὰ ὅποια ὑποδήματά τους γιὰ νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους; Δὲν ἔχουμε δικαίωμα ὡς ἄνθρωποι νὰ κυκλοφοροῦμε ἄνετα καὶ ἀπρόσκοπτα; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς χιλιάδες συμπολίτες μας οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν στοιχειώδη θέρμανση στὸ σπιτικό τους καὶ εἶναι ἀναγκασμένοι τὸν χειμώνα νὰ κάνουν ὑπομονὴ καὶ νὰ ἐμφανίσουν προβλήματα ὑγείας; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς ἀθλητές μας, γιὰ τοὺς ὁποίους καυχώμαστε ὅτι δοξάζουν τὴν Ἑλλάδα μας μὲ τὶς διακρίσεις τους, ὅταν τὸ κράτος τοὺς ἀφήνει νὰ προπονοῦνται σὲ συνθῆκες ἀπαράδεκτες; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ποὺ τόσες δεκαετίες τὰ παιδιά μας πρέπει νὰ πληρώνουν φροντιστήρια γιὰ νὰ λάβουν τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια ὥστε νὰ ἐπιτύχουν στὶς πανελλαδικὲς ἐξετάσεις, ὡσὰν τὸ σχολεῖο νὰ ἦταν ἀνίκανο νὰ τοὺς προσφέρει τὴν ἀπαιτούμενη γνώση; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε τόσες δεκαετίες νὰ ἐνισχύσει τὴν πυρασφάλεια μιᾶς ποὺ κάθε χρόνο βιώνουμε σκηνὲς βγαλμένες ἀπὸ τὰ τάρταρα ἐξαιτίας τῶν πυρκαγιῶν; Ποιός ἐνδιαφέρθηκε ὅλες αὐτὲς τὶς δεκαετίες, ἢ ἔστω τὴν προηγούμενη πενταετία, γιὰ νὰ μὴν συμβεῖ ἡ ἄνευ προηγουμένου καὶ πέραν πάσης λογικῆς πολύνεκρη τραγωδία τῶν Τεμπῶν μὲ τὴν σύγκρουση τῶν τρένων, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα μάλιστα διακινοῦσε παράνομα εὔφλεκτη ὕλη; Ποιός, τέλος, ἐνδιαφέρθηκε γιὰ νὰ μὴν γίνει τόσο μεγάλη καταστροφὴ στὴ Θεσσαλία καὶ νὰ μὴν πληγοῦν οἱ περιουσίες καὶ οἱ οἰκονομικὲς δραστηριότητες τῶν κατοίκων; 

                      Εἴμαστε σὲ ὅλα πιὰ τόσο μπροστὰ ποὺ τὸ μόνο θέμα ποὺ μᾶς κρατάει πίσω καὶ μᾶς καθιστᾶ «γελοίους» σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα κάποιων, εἶναι τὸ ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχουμε ἰσοπεδώσει τελείως τὸν πανάρχαιο θεσμὸ τῆς οἰκογένειας; 

                 Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὄντες ὑπανάπτυκτοι σὲ πολλοὺς τομεῖς καὶ μὲ ἄλλα πολλὰ δικαιώματά μας νὰ τυγχάνουν τῆς παντελοῦς ἀδιαφορίας τῶν ὑπευθύνων, πιστεύουν ἀληθινὰ καὶ ἀνιδιοτελῶς κάποιοι ὅτι τὸ νομοσχέδιο ποὺ θὰ τεθεῖ πρὸς ψήφιση τὶς ἑπόμενες ἡμέρες θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μεταμορφώσεως τῶν πάντων πρὸς ἕνα καλύτερο καὶ διαφωτισμένο μέλλον τῆς Πατρίδας μας, ὅπου θὰ κυριαρχήσει ἡ ἰσότητα καὶ ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη; Ἀμφιβάλλω. 

                  Μὲ τὴν βίαιη ἀπομάκρυνση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ἔμπρακτα γιὰ τὴν ἰσότητα καὶ τὴν δικαιοσύνη (βλέπε κατάργηση ἀργίας Τριῶν Ἱεραρχῶν), μὲ τὴν ἀκύρωση τῶν ἰδανικῶν μας, μὲ τὴν ἀφιλτράριστη εἰσαγωγὴ ὅλων τῶν ξένων ἰδεῶν ὡς προοδευτικῶν μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ εἶναι ξένες, μὴν περιμένουμε νὰ πάμε μπροστά. Μὴν μᾶς φανεῖ περίεργο ἂν οἱ ἄνθρωποι σὲ λίγα χρόνια συμπεριφέρονται ὡς δαιμωνιώδεις ἢ παντελῶς κτηνώδεις.

                      Ἀναρωτιοῦνται κάποιοι γιατὶ ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ γιὰ ὅλα αὐτά, ἢ γιατὶ ἐνῶ μᾶς διδάσκει τὴν ἀγάπη ἐκφράζει μίσος καὶ ὀργή. Ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ κρίνουν ἂν ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἢ δὲν ἔχει ἀγάπη, ὅταν ἐμεῖς ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτὸς τρέχουμε γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον -ὅποιος καὶ ἂν εἶναι αὐτός, ὅταν τρέχουμε γιὰ νὰ προσφέρουμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν ἔχουμε γιὰ νὰ ἀπαλύνουμε τὸν πόνο, ἢ νὰ ἀνακουφίσουμε τὶς ἀνάγκες κάποιων συνανθρώπων μας, ὅταν ἔχουν ματώσει τὰ πόδια μας γιὰ νὰ προσφέρουμε πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ στήριξη καὶ νὰ συμβάλλουμε στὴν πρόοδο τοῦ τόπου μὲ ἔργα πολιτισμοῦ καὶ παιδείας;

                      Μὲ λόγια, εὐχολόγια καὶ φθηνὲς κριτικές, ὄχι ἀγάπη δὲν δείχνει κανείς, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐπίπεδο σώφρονος ἀνθρώπου. Ἂς ἔρθουν στὸν δρόμο νὰ δοῦν οἱ φιλοπρόοδοι τῶν ἡμερῶν μας πώς ἀγαπᾶ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὅσοι τὴν διακονοῦν. Λυποῦνται δῆθεν κάποιοι δημοσιογράφοι καὶ σχολιάζουν τὴν αὐστηρὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν μεταφράζουν ὡς μίσος. Ἔδειξαν ποτὲ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Ἐκκλησία ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ μιλᾶ ὅπως μιλᾶ, εἴτε πιὸ μετριοπαθῶς, εἴτε μὲ αὐξημένους τόνους. 

                          Ἔχει ξεφύγει ἡ κατάσταση.

                      Ἀπὸ τὸ 1971 ἔφυγε ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὰ κοντάρια τῶν σημαιῶν, συζητήθηκε ἡ κατάργηση τοῦ 1ου ἄρθρου τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἀπαγορεύθηκε ἡ σημαία στὰ σπίτια πλὴν τῶν δύο ἐθνικῶν ἐπετείων, καταργήθηκε ἡ ποδιὰ στὰ σχολεῖα, καταργήθηκε τὸ πολυτονικὸ καὶ ἁπλοποιήθηκε ἡ γλώσσα, νομιμοποιήθηκαν οἱ ἐκτρώσεις, θεσμοθετήθηκε ὁ πολιτικὸς γάμος, ἡ Κυριακὴ ἔγινε ἐργάσιμη, ἐπετράπη ἡ ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν, νομιμοποιήθηκε ἡ ἀλλαγὴ φύλου σὲ παιδιὰ 15 ἐτῶν. 

                      Κάποτε κληρικοὶ ἔκαναν περιοδεῖες στὰ σχολεῖα καὶ μετέφεραν δύο πνευματικὰ μηνύματα στὰ παιδιά. Μάλιστα, ὅποια παιδιὰ ἤθελαν ἐξέφραζαν τὰ προβλήματα ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσαν στοὺς Ἱερεῖς καὶ ἐξομολογοῦνταν σὲ αὐτούς, λαμβάνοντας πνευματικὴ στήριξη καὶ κάτι ποὺ σήμερα λείπει: νόημα στὴ ζωή τους. Καὶ ἦταν σημαντικὴ αὐτὴ ἡ παρουσία Ἱερέων στὰ σχολεῖα, διότι τὰ παιδιὰ συνειδητοποιοῦσαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο σάρκα, ἀλλὰ ἔχει καὶ ἠθικὴ ὑπόσταση, ἡ ὁποία καλλιεργεῖται μὲ τὴν ἀρετή. Σήμερα ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ βασικὴ λέξη τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας ἔχει θαφτεῖ.

                      Πού ὁδήγησαν ὅλα αὐτά; Στὸ νὰ βλέπουμε τὰ παιδιά μας νὰ σφάζουν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, νὰ βγάζουν στιλέτα καὶ ψαλίδια, μέχρι καὶ νὰ λιθοβολοῦν ἀκόμη, ἄνευ λόγου καὶ αἰτίας. Καὶ μετὰ λέμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται στὸν «Μεσαίωνα». Πρόοδος ἀποκαλεῖται αὐτό; Ὑπάρχει ποτὲ περίπτωση ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποία ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐξάλειψη τῆς διαμορφωμένης ἀπὸ αἰώνων ταυτότητάς μας, καὶ τὴν συνακόλουθη ἀχρήστευση τοῦ ἀνθρώπου νὰ τὰ εὐλογήσει ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Ἐκκλησία ὑψώνει λόγο γιὰ νὰ κρατήσει ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο. 

                      Ἀπεναντίας, γιὰ νὰ ἐξασφαλισθοῦν ὑψηλὲς θέσεις, θυσιάζεται ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες μέχρι καὶ αὐτὴ ἡ Δημοκρατία. Ὁ λαός, μέσα ἀπὸ τόσες δημοσκοπήσεις ἔχει δείξει περίτρανα τὴν ἄρνησή του στὸ νομοσχέδιο. Ποιός σέβεται αὐτὸν τὸν λαό; Ποιός, μὲ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου θὰ ἔρθει ὕστερα νὰ ἀντικρίσει στὰ μάτια αὐτὸν τὸν λαό; Ποιός θὰ ἔρθει στὴν Ἐκκλησία ὅταν θὰ ἔχει ψηφίσει νόμο ἀντίθετο μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ; 

                      Εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας ὁ Θεὸς νὰ ἀνατρέψει τὰ ἄσεμνα σχέδια ποὺ τίθενται ἐνάντια στὶς ἀρχὲς τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Ἔθνους μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐλπίζω ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο ψηφισθεῖ, οἱ ἀντιδρῶντες νὰ δείξουν τὴν ἀντίδρασή τους στὴν κάλπη, ἀναδεικνύοντας τοὺς κατάλληλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ ἀκυρώσουν τοὺς ἄνομους νόμους, θὰ ἐπαναφέρουν αὐτὰ ποὺ κακῶς χάθηκαν καὶ θὰ φέρουν τὴν πρόοδο ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ θὰ ἐξυπηρετήσουν ἰδιοτέλειες. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΝΙΝΕΥΙΤΕΣ (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

 

«…ένας συγκλονιστικός λόγος τού κατανυκτικότατου οσίου Εφραίμ του Σύρου. Ένας λόγος με καυτή επικαιρότητα, μια και ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σήμερα στην κατάσταση της Νινευή: Σε κατάσταση ανταρσίας απέναντι στο Θεό και το νόμο Του… Ας ξυπνήσουμε όλοι οι σύγχρονοι Νινευΐτες από την πνευματική μας νάρκη και ας ετοιμαστούμε».

Πρόλογος

ΓΝΩΣΤΗ στους περισσότερους είναι η ιστορία τού προφήτη Ιωνά΄ γνωστή και χαριτωμένη και διδακτική. Για τον προφήτη, εκτός από το επεισόδιο που περιγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο τής Παλαιάς Διαθήκης, τίποτε άλλο δεν γνωρίζουμε, παρά μόνο ότι ήταν γιός τού Αμαθεί, από τη φυλή Ζαβουλών, και έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο Ιωνάς παίρνει από το Θεό εντολή να πάει στη Νινευή, τη μεγάλη πρωτεύουσα του ασσυριακού κράτους, και να κηρύξει μετάνοια στους κατοίκους της. Αυτός όμως δεν υπακούει, αλλά φεύγει με πλοίο για την ισπανική πόλη Θαρσίς (την Ταρτησσό των Ελλήνων). Στη διάρκεια του ταξιδιού σηκώνεται με θεία βουλή φοβερή τρικυμία. Οι ναυτικοί, μετά από κλήρωση, ρίχνουν σαν ένοχο στη θάλασσα τον Ιωνά, που τον καταπίνει ένα τεράστιο ψάρι. Μέσα στην κοιλιά του ο προφήτης προσεύχεται τρία μερόνυχτα στο Θεό, ο οποίος προστάζει το κήτος να τον ξεράσει στη στεριά. Μετά απ’ αυτό ο προφήτης υπακούει στη θεϊκή εντολή, πηγαίνει στη Νινευή και αναγγέλλει την καταστροφή της, που αποτρέπεται όμως με τη βαθειά μετάνοια των κατοίκων της. Ο προφήτης λυπάται για τη σωτηρία της, αλλά παίρνει το κατάλληλο δίδαγμα από τον Κύριο.

Στο περιστατικό αυτό είναι αφιερωμένος ένας συγκλονιστικός λόγος τού κατανυκτικότατου οσίου Εφραίμ του Σύρου. Ένας λόγος με καυτή επικαιρότητα, μια και ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σήμερα στην κατάσταση της Νινευή: Σε κατάσταση ανταρσίας απέναντι στο Θεό και το νόμο Του.

Αλλά ο καρπός τής ανταρσίας και της αμαρτίας είναι ο θάνατος. Στο θάνατο οδηγούσε τότε τον Ιωνά η παρακοή του. Στο θάνατο οδηγούσε επίσης την κοσμοκράτειρα Νινευή το πλήθος των αμαρτιών της. Στο θάνατο όμως, με μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά βεβαιότητα, οδηγούμαστε κι εμείς σήμερα. Η γη μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τις απειλές ποικίλων καθολικών καταστροφών, όπως είναι, ενδεικτικά, το πυρηνικό ολοκαύτωμα και η οικολογική φθορά καταστροφών, που έχουν ως κύρια αιτία τη γενική αποστασία μας από το Θεό.

Ας ξυπνήσουμε όλοι οι σύγχρονοι Νινευΐτες από την πνευματική μας νάρκη και ας ετοιμαστούμε. Ας ακούσουμε τη φωνή τού Ιωνά και του οσίου Εφραίμ. Γιατί δεν ξέρουμε τη μέρα και την ώρα, που θα έρθει ο Κύριος να κάνει την κρίση Του και να ζητήσει λόγο για τα έργα μας. Ο ίδιος μας προειδοποίησε: «Οι κάτοικοι της Νινευή θ’ αναστηθούν την ημέρα τής Κρίσεως μαζί με τη σημερινή γενεά και θα την καταδικάσουν, γιατί εκείνοι μετανόησαν με το κήρυγμα του Ιωνά, ενώ τώρα το κήρυγμα της μετάνοιας σας το κάνω εγώ ο ίδιος, που είμαι πολύ ανώτερος από τον Ιωνά»(Ματθ. 12:41) -και αλίμονο σ’ εκείνους που δεν θα το ακούσουν...

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Ιωνάς και Νινευίτες

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ Ιωνάς, αφού σώθηκε από τα δόντια τού κήτους και βγήκε από τη θάλασσα, άρχισε να κηρύσσει στους κατοίκους τής Νινευή, που ήταν ειδωλολάτρες. Αρχισε να τους κηρύσσει μετάνοια, όπως τον είχε προστάξει ο Θεός. Τους συμβούλευε να μετανοήσουν, γιατί αλλιώς σε τρεις μέρες η μεγάλη πόλη Νινευή θα καταστρεφόταν!

Το φοβερό προφητικό κήρυγμα ξάφνιασε τους Νινευίτες. Κατατρόμαξε την κυρίαρχη εκείνη πολιτεία, τη συγκλόνισε απ’ άκρη σ' άκρη. Κομμάτιασε τις καρδιές και του λαού και των αρχόντων, γιατί κατέστρεφε την πόλη τους και κάθε τους ελπίδα.

Ακουσαν την προφητική φωνή οι βασιλιάδες και ταράχθηκαν. Τόσο ταπεινώθηκαν, που πέταξαν τα στέμματά τους και πόθησαν τη μετάνοια.

Την άκουσαν οι άρχοντες, και θορυβήθηκαν. Έβγαλαν τα λαμπρά φορέματά τους κι έβαλαν τρίχινα και ταπεινά.

Την άκουσαν οι γεροντότεροι, κι έχωσαν από συντριβή τα κεφάλια τους μες στη στάχτη.

Την άκουσαν οι πλούσιοι, κι αμέσως άνοιξαν τους θησαυρούς τους στους φτωχούς.

Την άκουσαν οι δανειστές, και ξέσχισαν αμέσως τα γραμμάτιά τους.

Την άκουσαν οι οφειλέτες, κι έτρεξαν να ξοφλήσουν τα χρέη τους.

Την άκουσαν οι κλέφτες, κι έδιναν πίσω βιαστικά τα κλοπιμαία στους δικαιούχους.

Την άκουσαν όμως και οι δικαιούχοι, και προσποιούνταν πως τα κλεμμένα δεν ήτανε δικά τους, αφήνοντάς τα όλα στους κλέφτες.

Την άκουσαν οι φονιάδες, και εξομολογούνταν τα εγκλήματά τους, καταφρονώντας πια το φόβο τών δικαστών.

Την άκουσαν όμως και οι δικαστές, και τους συγχώρεσαν, γιατί μέσα σ’ εκείνη την απερίγραπτη συγκίνηση κανείς δεν είχε τη δύναμη να δικάσει.

Την άκουσαν οι αμαρτωλοί, και εξομολογήθηκαν τις κακές τους πράξεις.

Την άκουσαν οι δούλοι, κι έγιναν με το παραπάνω τίμιοι απέναντι στους αφέντες τους.

Την άκουσαν οι πλούσιοι και οι επίσημοι, και έριξαν την έπαρσή τους.

Κοντολογίς, άρχισε ο καθένας να φροντίζει για τη σωτηρία του και να παρακαλεί το Θεό. Δεν υπήρχε πια κανείς που να θέλει το κακό τού άλλου. Όλοι τώρα είχαν ένα μονάχα πόθο: Πώς να κερδίσουν την ψυχή τους. Και όλοι έσπερναν φιλανθρωπία για να θερίσουν τη συγχώρηση!

Ο προφήτης Ιωνάς στάλθηκε σαν γιατρός στη Νινευή. Και ο γιατρός ανοίγει τις πληγές και τις καθαρίζει με φάρμακα στυπτικά.

Σαν νυστέρι χρησιμοποίησε τη φοβερή φωνή του. Δεν τους κάλεσε να μετανοήσουν. Τους έκλεισε τελείως τη θύρα τής ελπίδας, για να φοβηθούν και να σταματήσουν τα κακά, που γεννούν τις ψυχικές αρρώστιες. Γιατί η χάρη τού Θεού δεν έστειλε τον Ιωνά στην πόλη για να την καταστρέψει, μα για να τη μεταστρέψει.

Ακουσε λοιπόν η Νινευή την προειδοποίησή του, και με νηστείες και προσευχές επέστρεψε στο σωστό δρόμο τής ζωής, δείχνοντας πόσα κατορθώνει η καταφυγή στο Θεό. Γιατί αυτή άλλαξε την από­φασή Του.

Σταμάτησαν τα πολυτελή δείπνα των αρχόντων... Αλλά τί λέω; Αφού τα βρέφη τους έπαψαν να θηλάζουν, ποιός θά ’ταν εκείνος που θ’ αναζητούσε την απόλαυση των νόστιμων φαγητών; Αφού στα ζώα τους δεν έδιναν νερό, ποιός απ’ αυτούς θα έπινε κρασί; Αφού ο βασιλιάς φόρεσε τρίχινο σάκκο, ποιός θα ντυνόταν με πολύτιμη φορεσιά; Αφού έβλεπαν τις γυναίκες τού δρόμου να σωφρονούν, ποιός θα έκανε γάμο ή θα πάντρευε τα παιδιά του; Αφού οι ακατάστατοι συμμαζεύονταν από το φόβο, από ποιό στόμα θά ’βγαινε γέλιο; Αφού όλοι έκλαιγαν και πενθούσαν, ποιός θα διασκέδαζε; Αφού οι κλέφτες αυτοτιμωρούνταν για τις κλοπές τους, πού θα βρισκόταν καταχραστής; Αφού η πόλη χανόταν, ποιός θα φύλαγε το σπίτι του;

Το χρυσάφι ήταν ριγμένο καταγής, και όλοι το περιφρονούσαν. Ανοιχτά ήταν τα θησαυροφυλάκια, και κανείς δεν τα πλησίαζε. Οι ακόλαστοι έκλειναν τα μάτια τους, για να μη δουν με πόθο τις ομορφιές τών γυναικών. Και οι γυναίκες κρύβονταν για να μη σκανδαλίζουν τους άνδρες.

Ο καθένας κοίταζε να ωφελήσει τον διπλανό του και να ωφεληθεί κι ο ίδιος, για να σωθούν στο τέλος όλοι. Ο καθένας παρακινούσε τον άλλο σε προσευχή και εξομολόγηση. Ο καθένας πρόσεχε να μην αμαρτήσει κανείς τους. Έτσι ολόκληρη η πόλη έγινε σαν ένα σώμα. Δεν προσευχόταν εκεί κανένας να σωθεί μονάχος του, αλλά ικέτευε για τη σωτηρία όλων. Γιατί όλοι, σαν ένας άνθρωπος, κινδύνευαν απ' τον αφανισμό και την καταστροφή. Οι δίκαιοι παρακαλούσαν για τους αμαρτωλούς. Και οι αμαρτωλοί φώναζαν στο Θεό ν’ ακούσει τους δικαίους.

Συμμάζεψε το νου σου, αδελφέ μου, και δες πως όλοι μαζί ζούσαν μέσα σε βαρύ πένθος. Το σπαραξικάρδιο κλάμα των νηπίων έκανε όλη την πόλη να οδύρεται. Το ξεφωνητό των παιδιών ξέσχιζε τις καρδιές των γονιών. Οι γέροι μαδούσαν τα μαλλιά τους. Κι οι νέοι, βλέποντάς τους, θρηνολογούσαν με κραυγές. Γιατί όλοι έβλεπαν να πεθαίνουν μαζί την ίδια στιγμή, θάβοντας ο ένας τον άλλο.

Πρωί και βράδυ μετρούσαν τις ημέρες που απόμεναν από την προθεσμία του Ιωνά... Αλλη μια μέρα πέρασε! Ελάχιστες είχαν ακόμα! Πλησίαζε η καταστροφή!

Τα παιδιά ρωτούσαν τους πατεράδες με δάκρυα: "Πέστε μας, ποιά είν' η ώρα που ο Εβραίος όρισε να κατεβούμε όλοι μαζί ζωντανοί στον άδη; Πότε θ’ αφανιστεί η ωραία μας πόλη; Ποιά είν’ η μέρα τής καταστροφής μας;”. Κι οι πατεράδες, με κόπο συγκρατώντας το κλάμα τους, για να μην απελπίσουν τα παιδιά τους και τα στείλουν στον τάφο μια ώρα αρχύτερα, τους έλεγαν παρηγορητικά: “Μη φοβάστε, αγαπημένα μας. Έχετε θάρρος. Ο Κύριος είναι πολύ φιλάνθρωπος. Δεν θα εξαφανίσει το πλάσμα Του. Αν ένας ζωγράφος φροντίζει και συντηρεί με κάθε επιμέλεια την άψυχη εικόνα που φιλοτεχνεί, δεν θα φυλάξει ο Κύριος την έμψυχη και λογική εικόνα Του; Όχι, δεν θα καταστραφεί η πόλη μας! Απλά ο προφήτης, με την απειλή, μας καλεί σε μετάνοια. Εσείς, παιδιά μας, πόσες φορές φάγατε ξύλο από μάς; Είδατε την ωφέλεια της φοβέρας; Με την τιμωρία γίνατε πιο σοφοί και συνετοί. Σαν πατέρας λοιπόν και ο φιλάνθρωπος Θεός σηκώνει το ραβδί Του, για να φοβίσει και να σωφρονίσει τους γιούς Του. Παιδεύει μα δεν θανατώνει. Συνετίζει και οδηγεί στη μετάνοια... Παρηγορηθείτε, παιδιά, και σταματήστε να κλαίτε. Δεν θ’ αφανιστεί η πόλη μας...”.

Και να που οι Νινευίτες, παρηγορώντας με τέτοια λόγια τα παιδιά τους, προφήτευαν χωρίς να το θέλουν. Έγιναν αληθινοί προφήτες. Η μετάνοια τους έκανε προφήτες. Εκείνοι, ωστόσο, δεν το ήξεραν. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησαν να κλαίνε και να πενθούν. Με αυστηρή νηστεία και με αδιάκοπες προσευχέςπερνούσαν τις λίγες μέρες τής προθεσμίας ως την καταστροφή, που τους είχε αναγγείλει ο προφήτης.

Βγήκε ο βασιλιάς απ’ το παλάτι του, και η πόλη ολόκληρη ζάρωσε από το φόβο της, βλέποντάς τον ντυμένο με τρίχινο σάκκο. Είδε κι ό βασιλιάς την πόλη βυθισμένη στο θρήνο, και βούρκωσαν τα μάτια του. Έκλαψε η πόλη για το βασιλιά, όταν είδε τη συντριβή του. Έκλαψε κι ο βασιλιάς για την πόλη, όταν είδε το πένθος της. Κι ήταν τόσο το κλάμα, τόσος ο οδυρμός του, που έκανε και τις πέτρες να ραγίζουν.

Αν τώρα παραβάλουμε τη μετάνοια των Νινευϊτών με τη δική μας, αυτή μοιάζει με όνειρο και σκιά, που φεύγει και χάνεται γρήγορα. Ποιός από μας προσευχήθηκε έτσι; Ποιός παρακάλεσε με τέτοιο τρόπο; Ποιός ταπεινώθηκε τόσο αφάνταστα ενώπιον του Θεού; Ποιός έβγαλε από πάνω του τις φανερές και κρυφές του πράξεις; Ποιός, στο άκουσμα μιας απλής φωνής, μετανόησε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, που ένιωσε την καρδιά του να ραγίζει από την πολλή συντριβή; Ποιός άκουσε ένα λόγο και θόλωσε ο νους του; Ποιός άκουσε μιαν απειλή και στερέωσε μέσα του τη μνήμη τού θανάτου; Ποιός αντίκρυσε με τη μετάνοια μπροστά του τον φιλάν­θρωπο Θεό;

Όλοι μαζί λοιπόν πενθούσαν, γιατί όλοι άκουσαν πως οι μέρες τους τελείωναν μια για πάντα. Ζωντανή κλήθηκε όλη η πόλη να κατεβεί στον άδη!

Ο βασιλιάς συγκέντρωσε το στρατό του κι άρχισε με δάκρυα στα μάτια να τους λέει:

“Σε πόσους πολέμους νίκησα! Και πόσες φορές δοξαστήκατε κι εσείς μαζί μου, πολεμώντας γενναία εναντίον τών εχθρών! Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε συνηθισμένο πόλεμο. Νικήσαμε πολλά έθνη και λαούς, μα σε τούτη την περίσταση κινδυνεύουμε να νικηθούμε από έναν άσημο Εβραίο! Η βροντερή φωνή μας τρόμαξε στρατηγούς και βασιλιάδες, και τώρα η φωνή αυτού του ασήμαντου ανθρώπου μάς προξενεί τόση φρίκη! Εμείς ερημώσαμε τόσες πόλεις, και τώρα μέσα στη δική μας πόλη κυριαρχεί ένας ξένος!

"Η Νινευή, η μάνα τών γιγάντων, έπεσε σε τέτοια ταραχή μέσα στα ίδια της τα τείχη από την παρουσία ενός Εβραίου! Στην οικουμένη ολόκληρη βρυχιόταν η φοβερή λέαινα, η Νινευή. Και τώρα ένας Ιωνάς βρυχιέται εναντίον της!

"Ας μην αδρανήσουμε, φίλοι μου, στη δύσκολη αυτή στιγμή, ούτε και να χαθούμε σαν άνανδροι και δειλοί. Γιατί όποιος υπομένει με ανδρεία τον πειρασμό, κερδίζει δυο πράγματα: Και όσο ζει δοξάζεται, και αφού πεθάνει επαινείται σαν ανδρείος και γενναίος αθλητής. Ας δυναμώσουμε λοιπόν και ας αντισταθούμε γενναία. Ας αγωνιστούμε μ’ όλη μας τη δύναμη. Έτσι, κι αν δεν νικήσουμε, ας πεθάνουμε ηρωικά, αφήνοντας πίσω μας δοξασμένο όνομα.

"Έχουμε ακούσει, πως η δικαιοκρισία τού Θεού απειλεί τους κακούς και τους οδηγεί σε συναίσθηση, ενώ η φιλανθρωπία Του χαρίζει σωτηρία. Ας φοβηθούμε λοιπόν τη δικαιοκρισία Του και ας αυξήσουμε την ευσπλαχνία Του. Αν εξιλεωθεί η δικαιοκρισία τού Θεού, το πλήθος των οικτιρμών Του θα είναι μαζί μας.

"Ας μην καταφρονήσουμε τον Ιωνά. Ας μην παρακολουθούμε το κήρυγμά του επιπόλαια. Μπροστά σε όλους τον ρώτησα επανειλημμένα, για να δοκιμαστούν τα λόγια του. Τον κολάκεψα, μα δεν τον έπεισα. Τον φοβέρισα, μα δεν τον έκανα να δειλιάσει.

Του πρόσφερα πλούτη, αλλά με περιγέλασε. Τον απείλησα με το σπαθί, και το ειρωνεύτηκε. Ούτε οι απειλές ούτε τα δώρα χαλάρωσαν το φρόνημά του.

”Ο λόγος του έγινε για μας καθρέφτης. Είδαμε να κατοικεί μέσα του ο Θεός και ν’ απειλεί τις πονηρές πράξεις μας. Ήρθε σ’ εμάς σαν ένας ευσυνείδητος γιατρός, που λέει πάντα στον άρρωστο την αλήθεια. Δεν διστάζει να πει ότι χρειάζεται χειρουργική επέμβαση.

"Ποιός θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ψεύτη αυτόν που προφητεύει συμφορά; Αν ήταν ψεύτης, θα μας μιλούσε διπλωματικά και με επιφανειακή ευγένεια. Αν διαλαλούσε πως θα έχουμε νίκες και ειρήνη, τότε θα τον υποπτευόμασταν σαν κάποιον αισχροκερδή, που προφητεύει δήθεν καλά για μας, αποβλέποντας σε δώρα και απολαυές. Αυτός εδώ όμως ούτε λίγο ψωμάκι δεν δέχεται από τα χέρια μας. Νηστεύει και προσεύχεται. Ίσως φιλοδοξεί να καταστραφεί η πόλη μας, για να μη διαψευσθεί το κήρυγμά του. Ε λοιπόν, κι εμείς με νηστεία και προσευχή ας του εναντιωθούμε, γιατί δεν είν' εκείνος που αμάρτησε, αλλά εμείς.

"Την πόλη μας, φίλοι μου, δεν την καταστρέφει ο προφήτης. Την καταστρέφουν τα άνομα έργα μας. Εχθρός μας δεν είν' ο Ιωνάς. Έχουμε άλλον εχθρό, αόρατο, πανούργο. Μ' αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε γενναία. Έχουμε ακούσει για τ’ αγωνίσματα του δίκαιου Ιώβ. Γνωστή είναι η δοκιμασία του, που κήρυξε σαν σάλπιγγα σ’ όλη την οικουμένη τη νίκη του εναντίον τού διαβόλου. Αν λοιπόν ο διάβολος πολε­μάει τόσο σκληρά τους δικαίους, πόσο θα πολεμήσει άραγε εμάς, τους αμαρτωλούς;

"Εμείς νικήσαμε βασιλιάδες στον πόλεμο. Ας νικήσουμε τώρα το σατανά με τη μετάνοιά μας. Εμπρός, ας αναμετρηθούμε μαζί του! Βγάλτε τους θώρακες και βάλτε σάκκους τρίχινους! Πετάξτε τα τόξα και τρέξτε στις προσευχές! Αφήστε τα σπαθιά κι αρπάξτε την πίστη! Σπάστε τα βέλη και πιάστε τη νηστεία!...

”Αν νικήσουμε το σατανά, θα είν’ η νίκη μας η μεγαλύτερη απ’ όλες μέχρι τώρα. Και όπως έμπαινα εγώ πρώτος στους άλλους πολέμους, έτσι και σε τούτον τώρα μπαίνω πρώτος”.

Μ’ αυτά τα λόγια, πέταξαν τους χιτώνες τους οι στρατιωτικοί κι έβαλαν σάκκους, όπως ο βασιλιάς. Κι ήταν ντυμένοι όλοι τώρα ταπεινά, αυτοί που πάντα ήταν λαμπροφορεμένοι.

Σκόρπισε κήρυκες ο βασιλιάς, που καλούσαν όλη την πόλη σε μετάνοια, φωνάζοντας: “Να εγκαταλείψει ο καθένας την κακία του, για να μην πληγωθεί και σκοτωθεί σ’ αυτόν τον πόλεμο. Ο άρπαγας να επιστρέψει αυτά που άρπαξε. Ο άσωτος να σωφρονιστεί. Ο οργίλος να γίνει πράος. Κανένας να μη μνησικακεί. Κανένας να μην καταριέται. Κανένας να μην κακοκαρδίζει ούτε να κακολογεί τον άλλον. Αν εμείς συγχωρέσουμε τα σφάλματα των συνανθρώπων μας, τότε και ο Θεός θα συγχωρέσει τα δικά μας σφάλματα. Εμπρός λοιπόν, ας οπλιστούμε με νηστείες και προσευχές κι ας αγωνιστούμε όλοι μαζί με ανδρεία και γενναιότητα για τη σωτηρία μας”.

Με το διάγγελμα αυτό ο βασιλιάς έφερε στο λαό του την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα, που έχουν πολλή δύναμη και προσφέρουν ανακούφιση και χαρά.

Έτσι ο γιός τού γενναίου γίγαντα Νεβρώδ εγκατέλειψε τα κυνήγια και, αντί γι’ άγρια ζώα, άρχισε να κυνηγάει και να χτυπάει τα πάθη του. Αντί για αγρίμια, έσφαξε τις αισχρές αμαρτίες. Αφήνοντας τα έξω θηρία, πολεμούσε την πονηριά που είχε μέσα του. Κατεβαίνοντας από το καταστόλιστο άρμα του, τριγυρνούσε με τα πόδια στην πόλη και καλούσε όλους σε μετάνοια. Απ’ άκρη σ’ άκρη διέσχιζε τη Νινευή και πάσχιζε να την καθαρίσει απ’ τη βρωμιά τής αμαρτίας.

Βλέπει ο Ιωνάς αυτή την απίστευτη μετάνοια και τα χάνει. Θαυμάζει τους Νινευΐτες και ταυτόχρονα πενθεί για τους Ισραηλίτες. Είδε τους απογόνους τής Χαναάν να δικαιώνονται με την πίστη, και τους απογόνους τού Αβραάμ να έχουν προδώσει το Θεό. Είδε τη Νινευή να μετανοεί πικρά, και τη Σιών να πορνεύει με μανία. Είδε αμαρτωλές τής Νινευή να σωφρονούν, και θυγατέρες τού Ιακώβ να ασωτεύουν. Είδε στη Νι­νευή ψεύτες να κηρύσσουν την αλήθεια, και στη Σιών ψευδοπροφήτες να παρασύρουν με δόλο το λαό στην ειδωλολατρία. Στη Νινευή τα είδωλα γκρεμίστηκαν στα φανερά, ενώ στην Ιερουσαλήμ λατρεύονταν στα κρυφά. Η Νινευή έγινε ναός και εκκλησία τού Θεού, ενώ των Ιεροσολύμων ο ναός κατάντησε σπήλαιο ληστών.

Βλέπει ο Ιωνάς τους Νινευΐτες να είναι πιο μυαλωμένοι και θεοσεβείς. Κι ενώ ο ίδιος με την απειλή του τους έκοβε την ελπίδα, η νηστεία τους την πολλαπλασίαζε και τους υποσχόταν ζωή. Βλέπει ο προφήτης τη μετάνοια και φοβάται μήπως βγει ψεύτικο το κήρυγμά του. Αυτός μετράει τις μέρες και τις νύχτες ως την καταστροφή, ενώ οι Νινευΐτες μετρούν τις αμαρτίες τους. Στέκονται στο στόμα τού θανά­του και τρέμοντας χτυπούν τις πύλες τού άδη,περιμένοντας τη δίκαιη οργή τού Θεού, μα δεν παύουν να ελπίζουν και στο άπειρο έλεός Του. Αισθάνονται πως ο Θεός είναι πολυέλεος και δείχνει την αγάπη και την ευσπλαχνία Του σ' όσους μετανοούν. Νιώθουν πως ο προφήτης είναι σκληρός, ενώ ο Θεός φιλάνθρωπος. Γι’ αυτό αφήνουν τον σκληρό και καταφεύγουν στον Εύσπλαχνο. Σ’ Εκείνον, που σηκώνει το ραβδί Του για να φοβερίσει και όχι για να συντρίψει, για να παιδαγωγήσει και όχι για να θανατώσει.

Συνέχεια λοιπόν νήστευαν και αδιάκοπα παρακαλούσαν. Δεν στέγνωσαν τα μάτια τους απ’ της μεταμέλειας τα δάκρυα. Δεν κουράστηκε η γλώσσα τους να εκλιπαρεί το θείο έλεος. Με τη μετάνοια έδεσαν τη νηστεία και με τη νηστεία την καθαρότητα και τη σωφροσύνη.

Όταν η χάρη τού Θεού είδε αυτά τα πράγματα, σπλαχνίστηκε τους Νινευΐτες κι έστειλε πάνω τους τη δροσιά τής ζωής και της συμπάθειάς Του. Γιατί ο Κύριος, ως φιλάνθρωπος και αγαθός και μακρόθυμος που είναι, δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά την επιστροφή και τη μετάνοια και τη σωτηρία του.

Έφτασε όμως και η μέρα τής γενικής καταστροφής τους. Και γέμισε κλάματα η πολιτεία. Το χώμα τής γης από την πλημμύρα των δακρύων είχε γίνει σαν πλίθρα.

Σήκωσαν οι πατεράδες τα παιδιά τους, για να θρηνήσουν μαζί τον πικρό τους θάνατο. Γέροντες και γερόντισσες πήγαν να κλάψουν στους τάφους, όπου κανένας δεν υπήρχε ούτε για να θάψει ούτε για να θαφτεί. Οι θρηνητικές κραυγές όλων υψώθηκαν ως τους ουρανούς. Ο ένας ρωτούσε τον άλλο με αγωνία: “Ποιά νά ’ναι η ώρα, που όρισε ο Θεός να κατεβούμε όλοι μαζί στον άδη; Με ποιό τρόπο θα έρθει ο θάνατος;...”.

Κόντευε να βραδιάσει. Στάθηκαν οι Νινευΐτες στη θέση τού θανάτου και, κρατώντας ο ένας το χέρι τού άλλου, θρηνούσαν όλοι για όλους.

Αναρωτιόντουσαν, σε ποιά στιγμή θ’ ακουγόταν η φωνή τού εξολοθρεμού τους. Νόμιζαν πως το βράδυ θα καταστρεφόταν η πόλη. Περίεργο, όμως! Έφτασε το βράδυ, και δεν είχαν πάθει τίποτα. Ύστερα νόμισαν ότι τη νύχτα θα παραδοθούν στο χάος. Μα και η νύχτα πέρασε, και πάλι τίποτα! Περίμεναν, τέλος, πως θα χαθούν εξάπαντος το πρωί. Να, όμως, που το πρωί ήρθε, και το κακό δεν έγινε!...

Ε, τώρα πια όλα άλλαξαν! Την ώρα που νόμιζαν πως δεν θα υπάρχουν, η ελπίδα τους έγινε βεβαιότητα και η βεβαιότητα χαρά. Η ατμόσφαιρα, από σκυθρωπή, έγινε λαμπρή και γιορταστική. Όλοι μαζί, με συγγενείς και φίλους, δεν ήξεραν πώς να εκφράσουν τη χαρά τους, πώς να δοξάσουν το Θεό, που τους ελέησε, που δέχτηκε τη μετάνοιά τους.

Ο Ιωνάς στεκόταν και παρακολουθούσε από μακριά, γεμάτος φόβο μην αποδειχθεί ψεύτης. Μα η προσδοκία του δεν πραγματοποιήθηκε. Γιατί ο αγαθός Θεός, βλέποντας τα δάκρυα της μετάνοιας των Νινευϊτών, τους σπλαχνίστηκε και ξαναζωντάνεψε τη νεκρή πόλη. Γιατί, αν και δεν είχαν πεθάνει, όμως, με το να περιμένουν έναν τόσο σύντομο και κακό θάνατο, είχαν γίνει σαν νεκροί.

Τώρα τους ζωοποίησαν η ελπίδα κι η χαρά, γιατί είδαν τη θεϊκή οργή να έχει μεταβληθεί σε έλεος. Γονάτισαν λοιπόν σε προσευχή και, με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, ευχαριστούσαν το Θεό, που τους έσωσε απροσδόκητα από το θάνατο και με την ευσπλαχνία Του τους χάρισε τη ζωή.

Ο Ιωνάς όμως, βλέποντας ότι, με το να σωθούν οι Νινευΐτες, βγήκε ψεύτης, ήταν υπερβολικά λυπημένος. Όταν τον είδαν σ’ αυτή την κατάσταση, άρχισαν να τον καλοπιάνουν και να του λένε: “Μη λυπάσαι, Ιωνά. Να χαίρεσαι, γιατί εξαιτίας σου βρήκαμε καινούργια ζωή. Εξαιτίας σου γνωρίσαμε το Θεό, τον πλάστη και δημιουργό μας. Μη φοβάσαι, δεν φάνηκες ψεύτης, γιατί καταστράφηκε η κακία μας και οικοδομήθηκε η πίστη μας. Με την υπόδειξή σου βρήκαμε τη μετάνοια και απολαύσαμε ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία μας από τους θησαυρούς τής ευσπλαχνίας τού Θεού. Πες μας, Ιωνά, τί θα ωφελούσε αν είχε καταστραφεί η πόλη μας; Αν είχαμε πεθάνει όλοι; Τί είχες να κερδίσεις, γιέ του Αμαθεί, αν μας είχε καταπιεί όλους ο άδης; Λυπάσαι εσύ, που μας θεράπευσες από τα κακά; Εμείς σ’ ευχαριστούμε μάλλον ως ευεργέτη. Γιατί λοιπόν αναστενάζεις; Επειδή κόπιασες για να έρθει η πόλη όχι στην καταστροφή, αλλά στη θεογνωσία; Και γιατί πενθείς; Επειδή σωθήκαμε με τη μετάνοια; Μα εσύ τώρα έχεις στεφανωθεί. Και αυτό πρέπει να σε γεμίζει χαρά. Χαροποίησες τους αγγέλους στα επουράνια. Πρέπει να χαρείς κι εσύ στη γη, αφού κι ο ίδιος ο Θεός χαίρεται τώρα για μας...”.

__________________________

Ας δοξάσουμε κι εμείς το Θεό, που μας παρέχει παράδειγμα μετάνοιας και αρραβώνα σωτηρίας μέσω των Νινευϊτών. Γιατί όπως έσωσε τότε εκείνους με τον Ιωνά, έτσι τώρα και πάντοτε σώζει το λαό Του με τον Υιό Του τον μονογενή και καταργεί τον ισραηλιτικό λαό, την άκαρπη συκιά, που εμποδίζει τα έθνη να σώζονται από τους καρπούς τής μετάνοιας στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον όποιο ανήκει η δόξα και η δύναμη, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 www.alopsis.gr

[Πηγή: «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (14): Ιωνάς και Νινευίτες», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής]

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

«Δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα ἴσα γιὰ ὅλους», μερικὲς σκέψεις γιὰ τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

 

            «Μάνα», «Πατέρας»· λέξεις ἱερές. Μόνο Ἕνας γεννήθηκε «Ἀμήτωρ» καὶ «Ἀπάτωρ», ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἴτε ἀρέσει σὲ κάποιους εἴτε ὄχι, εἶναι  ὁ Θεάνθρωπος Ἄρχοντας τῆς ἐπισήμου θρησκείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.  Ὅλοι ἐμεῖς, οἱ χοϊκοὶ ἄνθρωποι ὅλων τῶν γενεῶν, γεννηθήκαμε ἀπὸ ἕναν πατέρα καὶ μία μητέρα, ἀπέναντι στοὺς ὁποίους ἔχουμε χρέος βαρύ. 

               Εἶναι κάποια πράγματα στὴ ζωή, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε νὰ διασώσουμε ἀκέραια ὅπως μᾶς κληροδοτήθηκαν. Παραδείγματος χάριν, ἡ Δημοκρατία, ἡ Ἐλευθερία μας, τὰ χώματα καὶ τὰ ὕδατα τῆς Πατρίδος μας, ἡ Πίστη μας. Ἂν κάποιος ἐπιχειρήσει νὰ μεταβάλει τὴν σύσταση τῶν ἰδανικῶν αὐτῶν, τῶν καμωμένων σὲ διάρκεια αἰώνων, τουλάχιστον γιὰ τὴν ἱστορία δὲν θεωρεῖται «προοδευτικός», ἀλλὰ ἀποτυχημένος. Καλὸ εἶναι νὰ δείξουμε τὴν πρόοδό μας ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ μᾶς παίρνει. Καλὸ εἶναι ἡ πρόοδός μας νὰ ἀνήκει στὸ «εἶναι» καὶ ὄχι στὸ «φαίνεσθαι», νὰ εἶναι δηλαδὴ μία πρόοδος οὐσίας καὶ ὄχι μία πρόοδος γιὰ τὰ μάτια ἑνὸς ἀπόκοσμου κόσμου. Μία πρόοδος οὐσίας κοιτάει μὲ σεβασμὸ τὸ παρελθόν, μὲ ἀγωνία τὸ παρὸν καὶ μὲ ἐλπίδα τὸ μέλλον.  

               Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον -ἀπέναντι στοὺς γονεῖς μας- νὰ διασώσουμε ὡς κοινωνία, εἶναι καὶ ὁ εὐλογημένος θεσμὸς τοῦ Γάμου, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο γεννήθηκαν καὶ ἀνατράφηκαν γενεὲς γενεῶν. Τί μορφὴ εἶχε αὐτὸς ὁ Γάμος; Νομίζω ὅτι γιὰ τὸ 98% τῶν Ἑλλήνων ἡ ἀπάντηση θεωρεῖται αὐτονόητη· Γάμος μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, πατέρα καὶ μητέρας. 

               Στὸ Σύνταγμά μας, καὶ συγκεκριμένα στὸ ἄρθρο 21, ὑπάρχουν δύο σημεῖα πολὺ διαφωτιστικά: 

α) Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους.

Ποιά ἦταν ἡ γνωστὴ μορφὴ οἰκογένειας ὅταν συντάχθηκε τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος; Αὐτὴ ποὺ εἶναι καὶ σήμερα· πατέρας, μητέρα καὶ παιδιά, φυσικά. Προστατεύει τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο τὴν οἰκογένεια ὅταν ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλει μία νέα δομή της; Ἡ νέα δομή της θὰ συμβάλει στὴν συντήρηση καὶ προαγωγὴ τοῦ Ἔθνους;

Τί εἶναι ἡ μητρότητα; Προστατεύει τὸ κράτος τὴν μητρότητα ἢ τὴν ἀκυρώνει;

β) Ὁ σχεδιασμὸς καὶ ἡ ἐφαρμογὴ δημογραφικῆς πολιτικῆς, καθὼς καὶ ἡ λήψη ὅλων τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ κράτους.

Ἀνταποκρίνεται τὸ κράτος στὴν πολὺ σημαντικὴ ὑποχρέωσή του; Ἔχει λύσει τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα καὶ τὸ τελευταῖο πρόβλημά μας εἶναι τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο; 

               Δὲν προτίθεμαι νὰ μιλήσω θεολογικὰ γιὰ τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ἀνακοινώσεις γιὰ τὴν –γνωστὴ οὔτως ἢ ἄλλως- θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν δημοσιευθεῖ ἀπὸ παντοῦ. Ἄλλωστε, τὰ περισσότερα ἐκ τῶν μελῶν τῆς Βουλῆς τὰ ὁποῖα θὰ κληθοῦν νὰ ἀποφασίσουν μὲ τὴν ψῆφο τους γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογένειας, δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὶς θεολογικές μας ἀνησυχίες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀφοροῦν τὰ διδάγματα τῆς ἐπικρατοῦσας θρησκείας, γιὰ τὴν ὁποία πρῶτα ἀγωνίσθηκαν οἱ μακαριστοὶ Ἥρωες τοῦ ΄21.

               Ἀκούσθηκε ὅτι τὸ πρὸς ψήφιση ἐπίμαχο νομοσχέδιο ἀποτελεῖ ζήτημα ἰσότητας. Μπορῶ νὰ σκεφθῶ ἕνα πλῆθος σοβαρότερων ζητημάτων ἰσότητας, ἐνῶ, προσωπικά, αἰσθάνομαι ὅτι γιὰ τὴν ἰσότητα γίνεται λόγος μόνο πρὸς ἐξυπηρέτηση συμφερόντων. Ὑπάρχει ἰσότητα στὸ δικαίωμα νὰ μὴν προσβάλλομαι θρησκευτικά; Ἕνας ράπτης ποὺ ἀσκεῖ ταπεινὰ τὸ ἐπάγγελμά του στὴν γειτονιὰ ἔχει ἴσα (οἰκονομικὰ) δικαιώματα μὲ ἕναν μεγιστάνα; Τὸ μόνο ποὺ ἐνδεχομένως νὰ εἶσαι ἴσο μεταξύ τους –δὲν γνωρίζω- εἶναι ἡ φορολογία τους, πράγμα καταφανῶς ἄδικο. Ὅ,τι εἶναι ἴσο δὲν εἶναι ἀπόλυτα καὶ δίκαιο καὶ αὐτὸ εἶναι λογικὰ σωστό. Ἀκόμη καὶ στὶς παραδοσιακὲς οἰκογένειες. Γιατί μία πολύτεκνη οἰκογένεια νὰ λαμβάνει περισσότερα χρήματα ἀπὸ τὴν πολιτεία ἀπὸ μία οἰκογένεια μὲ ἕνα παιδί; Διότι, ἀκριβῶς, δὲν εἶναι ἴσες μεταξύ τους. Ἐκ τῶν πραγμάτων, σὲ ὁρισμένους τομεῖς δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα ἴσα γιὰ ὅλους. Ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν τομέων εἶναι καὶ ἡ ἀναδοχή/ἀνατροφὴ παιδιῶν. Ἐκ φύσεως, δὲν εἶναι ὅλα ἴσα κὶ ὅμοια καὶ οὔτε μποροῦν νὰ καταστοῦν τέτοια μὲ μία νομοθετικὴ διάταξη, ἡ ὁποία ὡς ἀντιβαίνουσα στοὺς νόμους τῆς φύσης μᾶς ἐπιφυλάσσει δυσάρεστες ἐκπλήξεις γιὰ τὸ μέλλον. 

               Γιὰ κάποιους, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο μιλᾶ ἡ Ἐκκλησία γιὰ ὁρισμένα θέματα φαντάζει σκληρός. Ἄλλοι μάλιστα, εἰρωνευόμενοι θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐκφράζει τὴν ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη μας τὴν ἐκφράζουμε ὅταν δίνουμε δίχως προϋποθέσεις τροφὴ στὸν πεινασμένο, νερὸ στὸν διψασμένο, χρήματα σὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει νὰ χειρουργηθεῖ. Ἀλλά, καὶ ὅταν ἀκόμη λέμε «ὈΧΙ», πάλι ἀπὸ ἀγάπη κινούμαστε, διότι βλέπουμε ὅτι ὁρισμένες ἐπιθυμίες εἶναι ἀπατηλές. 

               Ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς θεσμικὰ σεβαστοὺς Βουλευτές, θὰ ἤθελα μὲ πολλὴ εὐγένεια νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ ρόλος τους δὲν εἶναι νὰ διαφωτίσουν τοὺς ψηφοφόρους τους μὲ τὸ τὶ εἶναι σωστὸ καὶ τὶ λάθος. Ἀκόμη καὶ στὴν «πλάνη» νὰ βρίσκονται οἱ ψηφοφόροι, ὁ ἑκάστοτε Βουλευτὴς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ὑπερασπίζεται τὸ (νόμιμο) θέλημα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέδειξαν σὲ φωνή τους ἐντὸς τῆς Βουλῆς. Ἂν στὴν προσπάθειά του νὰ τοὺς ὑπερασπιστεῖ, ὑποστεῖ πολιτικὴ ζημία καὶ χάσει ἐνδεχόμενες εὐκαιρίες ἀνέλιξης, ἂς μὴν ἀνησυχεῖ· οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἀνέδειξαν μία φορά, βλέποντας τὴν στάση του θὰ τὸν ἀναδείξουν πάλι. 

               Ἂν ἀπ΄ τὴν ἄλλη, ἐνάντια στὴν λαϊκὴ ἐντολή, περάσει τὸ ὁποιοδήποτε νομοσχέδιο, οἱ Χριστιανοὶ ἂς μὴν ἔρθουν νὰ ἐκφράσουν στὴν Ἐκκλησία παράπονα ὅτι δῆθεν καθεύδει καὶ δὲν ὁμιλεῖ, διότι σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμά μας, στὴν Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, ὁ λαὸς παίρνει στὰ χέρια του τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας μέσα ἀπὸ τὴν ἱερή του ψῆφο. Ἂν, λαέ, δὲν σοῦ ἀρέσει ἡ α ἢ ἡ β πολιτική, ἔχεις τὴν δυνατότητα νὰ καταφύγεις στὴν ω. 

               Εἶναι μεγάλη εὐλογία νὰ ἔχεις ἀπέναντι στὴν ἱστορία καθαρὴ τὴν συνείδησή σου, ἔχοντας μιλήσει ὄχι κάλπικα, μὰ καθαρὰ καὶ ὑπεύθυνα. 

Μὲ ἐλεύθερη, ἀρχιερατικὴ καὶ πατρικὴ συνείδηση,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ Περὶ τοῦ ἐπικειμένου νόμου διὰ τὴν θέσπισιν «γάμου» μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου

 

Ἀριθμός Πρωτ. 3306

Ἐν Ἀθήναις, 10 / 23 – 01 – 2024

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ εὐσεβεῖς Πολῖται τῆς πεφιλημένης Πατρίδος μας·

Δυστυχῶς τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος, μετὰ τὴν δολοφονίαν τοῦ ἀειμνήστου Εὐσεβοῦς ἡμῶν Κυβερνήτου Ἰωάννου Καπαδιστρίου, εὑρίσκεται προσκεκολλημένον δουλικῶς εἰς τὸ ἅρμα τῶν Δυτικῶν Δυνάμεων, ἀποδεχόμενον ἀκρίτως ὅ,τι ὑπαγορεύει ἡ ἄρχουσα τάξις τῆς Δύσεως κατὰ τὸ δουλοπρεπὲς πολιτικὸν δόγμα τῶν γραικύλων: «Ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν!». Ἡ ἑλληνορθόδοξος Ἑλλὰς ὤφειλε νὰ εἶναι φωτοδότις καὶ ὑπόδειγμα ἀνωτέρων Ἀρχῶν καὶ Ἀξιῶν διὰ κάθε κοινωνίαν. Ἀντί τούτου, ἡ πολιτικὴ ἡμῶν ἡγεσία ἀντλεῖ ἀκρίτως καὶ ἀντιγράφει σαπρὰ πρότυπα καὶ θεσμούς οἱ ὁποῖοι έγεννήθησαν εἰς ξένα περιβάλλοντα καὶ κάτω ἀπὸ διαφορετικὰς συνθήκας, προβάλλονται δὲ ἐσχάτως ὡς κοινωνικὰ δόγματα, πρὸς δημιουργίαν μιᾶς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.

Ὅθεν, πολλάκις ἡ ἀλληθωρίζουσα πρὸς τὴν Δύσιν πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Πατρίδος ἡμῶν θεσμοθέτισεν λ.χ. ἀποποινικοποίησιν τῆς μοιχείας, πολιτικὸν «γάμον», νομιμοποίησιν τῶν ἐκτρώσεων, ἀποποινικοποίησιν τῆς βλασφημίας καὶ νῦν ἐπείγεται νὰ νομοθετήσῃ «γάμον» ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τεκνοθεσίαν ὑπ᾽ αὐτῶν. Διὰ τὴν Ἐκκλησίαν πάντοτε θὰ θεωροῦνται, ἡ μὲν μοιχεία μέγα ἁμάρτημα, ὁ δὲ πολιτικὸς γάμος μεταξὺ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὡς πορνεία, ἡ ἔκτρωσις ὡς φόνος, ἡ βλασφημία καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία φρικτὰ ἁμαρτήματα. Διὰ τὰ πιστὰ τὲκνα τῆς Ἐκκλησίας ταῦτα πάντα τὰ ἀντευαγγελικὰ νομοθετήματα εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ άπορριπτέα.

Ἀσφαλῶς ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐπιβάλλει εἰς οὐδένα τὸν Ὀρθόδοξον τρόπον ζωῆς, ἀλλὰ ὀφείλει νὰ ἀρθρώσῃ λόγον ἀντιδράσεως, διότι αἱ ἐπιπτώσεις ἀφοροῦν ἅπαντας. Σημειωτέον δέ, ὅτι ἡ προσπάθεια προασπίσεως δῆθεν δικαιωμάτων μιᾶς κοινωνικῆς ὁμάδος δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ προσκρούῃ εἰς τὰ δικαιώματα ἄλλων. Ἐν προκειμένῳ, διαπιστοῦται ὅτι, ὅπως ἐν ὀνόματι τοῦ δῆθεν δικαιώματος τῶν γυναικῶν νὰ ἔχουν τὸν ἔλεγχον τοῦ σώματός των ἐπετράπησαν αἱ ἐκτρώσεις, ἐναντίον τοῦ δικαιώματος τῶν ἐμβρύων εἰς τὴν ζωήν, ἤδη ἀποπειρᾶται ἐν ὀνόματι τοῦ δῆθεν δικαιώματος τῶν ὁμοφυλοφίλων νὰ τελοῦν μεταξύ των γάμους νὰ δίδεται εἰς αὐτοὺς ἡ δυνατότης τῆς τεκνοθεσίας ἐναντίον τοῦ δικαιώματος τῶν παιδίων νὰ ἔχουν πατέρα καὶ μητέρα. Εἰς χώρας τῆς Δύσεως, ὅπου ἀπεπειράθη τὸ τοιοῦτον ἀφύσικον καὶ ἀντίθεον ἐγχείρημα, συχνάκις τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἀνετράφησαν ἐντὸς τοιούτων σχημάτων, ἐνηλικιωθέντα, ἐξέφραζαν δημσίως τὴν ἀντίρρησίν των εἰς αὐτὸ καὶ αἱ φωναὶ τῆς διαμαρτυρίας των ὑπάρχουν εἰς τὸ διαδίκτυον, καλοῦντες τὴν κοινωνίαν νὰ σεβασθῇ ἐπιτέλους τὰ δικαιώματα αὐτῶν.

Βεβαίως δέ, εἶναι καταδικαστέον καὶ τὸ θέμα τῆς «παρένθετης μητρότητας», ἤτοι τῆς ἐμπορευματοποιήσεως τοῦ γυναικείου σώματος, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθοῦν αἱ «τεκνοθεσίαι» τῶν «ζευγαριῶν» τοῦ ἰδίου φύλου, τὰ ὁποῖα κόπτονται διὰ «ἀπόκτησιν» τέκνων! Ἑνὸς κακοῦ δοθέντος, μύρια ἕπονται…

Διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὁ γάμος εἶναι μόνον μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ γάμου ἐν Κανᾷ τῆς Γαλλιλαίας, καὶ τὰ παιδία δικαιοῦνται νὰ ἔχουν πατέρα καὶ μητέρα.-

Προτρέπομεν τὸν εὐσεβῆ λαὸν νὰ προσεύχεται ἐντόνως ὑπὲρ τῆς Πατρίδος μας, ὥστε ἀφοῦ ἔλθωμεν ἅπαντες εἰς Μετάνοιαν, Αὕτη νὰ ἀποκτήσῃ κάποτε εὐσεβεῖς Κυβερνήτας κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ ἀειμνήστου Εὐσεβοῦς ἡμῶν Κυβερνήτου Ἰωάννου Καπαδιστρίου.

Οἱ δὲ νῦν κυβερνῶντες καὶ ὅλον βεβαίως τὸ πολιτικὸν φάσμα ὑποστηρικτῶν τοῦ ἐξαμβλώματος-νομοθετήματος τούτου, προσβαλλόντος τὴν φυσικὴν τάξιν καὶ τὴν ἠθικὴν ἀξιοπρέπειαν, ἀποδεικνύουν δημοσίως πλέον καὶ ἀναμφισβήτως, ὅτι οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μὲ Χριστὸν καὶ Πατρίδα, εἶναι δὲ βέβαιον ὅτι καὶ θὰ ἀναγραφοῦν εἰς τὰς δέλτους τῆς Ἱστορίας τοῦ Γένους μας μὲ τὰ πλέον μελανὰ χρώματα ἀσεβοῦς, ἐπικινδύνου καὶ καταστροφικῆς ἀφροσύνης.

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη

† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

Πηγή

"ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ;" (Ἐπίκαιρη ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

«ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΤΟ ΦΩΣ» (Ἂρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

         Στὸν Ἑσπερινὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Πρωτοχρονιᾶς περιέχεται ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Λευϊτικὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε συνοπτικὰ σὲ μετάφραση: Εἶπε ὁ Θεὸς στοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ: «Ἂν τηρεῖτε καὶ ἐφαρμόζετε τὶς ἐντολές μου, θὰ δώσω τὴν βροχὴ στὸν καιρό της καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ δέντρα θὰ ἀποδώσουν τοὺς καρπούς τους. Τὸ ψωμί σας θὰ ὑπάρχει σὲ πλεόνασμα καὶ θὰ κατοικεῖτε στὴ γῆ σας μὲ ἀσφάλεια. Κανένας δὲν θὰ σᾶς φοβίζει. Ἐγὼ θὰ σᾶς προστατεύω ἀπὸ θηρία καὶ πολέμους καὶ θὰ σᾶς δώσω τὴν δύναμη πέντε ἀπὸ ἐσᾶς νὰ νικᾶτε ἑκατὸ καὶ ἑκατὸ ἀπὸ ἐσᾶς, δεκάδες χιλιάδες. Θὰ σᾶς εὐλογήσω, θὰ σᾶς αὐξάνω καὶ θὰ σᾶς ἔχω στὴν διαθήκη μου. Ἐγὼ θὰ εἶμαι Θεός σας καὶ ἐσεῖς λαός μου. Ἄν, ὅμως, δὲν μὲ ἀκούσετε καὶ δὲν ἐφαρμόσετε αὐτὰ τὰ προστάγματά μου καὶ ἀποστραφεῖ ἡ ψυχή σας τὶς ἀποφάσεις μου, ἀνάλογα θὰ συμπεριφερθῶ καὶ ἐγὼ ἀπέναντί σας.  Θὰ σᾶς στείλω φτώχεια. Θὰ σπείρετε στὰ χαμένα τοὺς σπόρους σας καὶ τὰ προϊόντα τῶν ἀγρῶν σας θὰ τὰ τρῶνε οἱ ἐχθροί σας. Θὰ στρέψω τὸ πρόσωπό μου ἐναντίον σας καὶ θὰ πέσετε νικημένοι ἐνώπιον τῶν ἐχθρῶν σας. Κάποιες φορὲς μάλιστα, θὰ φεύγετε πανικόβλητοι χωρὶς νὰ σᾶς κυνηγᾶ κανένας. Ἡ δύναμή σας δὲν θὰ σᾶς χρησιμεύει πουθενά, καὶ οὔτε ἡ γῆ, οὔτε τὰ δέντρα θὰ σᾶς δώσουν καρπούς» (Λευ 26, 3-28).

          Τὰ παραπάνω συγκλονιστικὰ λόγια τοῦ Θεοῦ κανεὶς νοήμων ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει ὅτι εἶναι ἐνδεικτικὰ τῶν ὅσων συμβαίνουν γύρω μας. Πρὸ δύο μηνῶν, ἡ Θεσσαλία πνίγηκε ἀπ΄ τὴν ἄνευ προηγουμένου νεροποντή. Πρὸ τριῶν μηνῶν, ἡ φωτιὰ στὴν Ἀλεξανδρούπολη δὲν ἔλεγε νὰ σβήσει. Ἡ παραγωγὴ πεσμένη. Τὸ λάδι στὰ ὕψη. Δυστυχῶς, ὅπως φαίνεται, βρισκόμαστε στὸ δεύτερο σκέλος τοῦ ἀναγνώσματος καὶ ἡ γενικὴ ἀποστασία ὁδηγεῖ τὰ πράγματα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. 

            Οἱ φυσικὲς καταστροφὲς δὲν ἔρχονται νὰ ταράξουν τὴν κοινωνία μας, ἁπλῶς ἔρχονται νὰ ταιριάξουν μὲ τὸν πολυτάραχο βίο της. Σάλεψε ὁ ἄνθρωπος, σάλεψε καὶ ἡ φύση. 

         Καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ τὴν νεανικὴ παραβατικότητα, γιὰ τὴν ὀπαδικὴ βία, γιὰ λιθοβολισμούς, ληστεῖες, βιασμούς, κακοποιήσεις, ἀνθρωποκτονίες, συζυγοκτονίες, αὐτοκτονίες καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς. Μέσα στὸν 21ο αἰώνα, ὅταν δῆθεν ἀποθεώνεται ὁ ὀρθὸς λόγος, ὅταν ἡ τεχνολογία ἔχει φτάσει στὸ ἔπακρο, ὅταν οἱ σημερινὲς ἀνέσεις ξεπερνοῦν τὶς ἀνέσεις ποὺ ἀπολάμβαναν ἀκόμη καὶ αὐτοκράτορες, «ὁ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε· παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψλ 48, 21).

     Μὲ ὅλον αὐτὸν τὸν καταιγισμὸ τῆς ἐγκληματικότητας νὰ καθιστᾶ ἐπικίνδυνη καὶ τὴν ἁπλὴ βόλτα τῶν ἀνθρώπων, ἡ Παιδεία τῆς χώρας μας βρίσκεται σὲ ἄλλη διάσταση. Ἔχει «ξεπεράσει» ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα, πιστεύει ὅτι κάνει πολὺ καλὰ τὴν δουλειά της καὶ ἀσχολεῖται τώρα μὲ τὴν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν σὲ θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀκόμη ὥριμα νὰ ἀκούσουν. Καὶ ἀρχίζουν τὰ παιδάκια τοῦ προνηπίου, νὰ μαθαίνουν σὺν τοῖς ἄλλοις γιὰ περισσότερα ἀπὸ δύο φύλα καὶ  ἄλλα, λὲς καὶ ἐμεῖς ποὺ μεγαλώσαμε δίχως αὐτά -δηλαδὴ φυσιολογικά- δὲν γίναμε ἄνθρωποι. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι μεγαλώνουν τὰ παιδιὰ σὰν τὰ λαχανικὰ τοῦ θερμοκηπίου: ὡριμάζουν πρὶν τὴν ὥρα τους καὶ τελικὰ σαπίζουν πολὺ γρήγορα. Ἡ πλύση ἐγκεφάλου καὶ ἡ προσπάθεια νὰ δημιουργήσουν σύγχυση στὰ παιδιὰ ὥστε νὰ καταστρέψουν τὶς ἄμυνες καὶ τὸν ψυχικό τους κόσμο εἶναι ξεκάθαρη. Καὶ ὅλο αὐτὸ γιατί; Γιὰ νὰ ξεφύγουν τελείως ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, νὰ γίνουν οἱ ἰδανικοὶ καταναλωτὲς καὶ νὰ εἶναι ἀπόλυτα χειραγωγούμενοι. Ποιός ἄνθρωπος ὄταν βρίσκεται σὲ πάλη μὲ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸ τὶ φύλο εἶναι θὰ κάτσει νὰ παλέψει τοὺς δίκαιους ἀγῶνες τῆς κοινωνίας; 

       Καὶ ἐνῶ αὐτὴ ἡ πολιτικὴ εἰσχωρεῖ ἔτι περισσότερο στὴν Παιδεία, ὁ Χριστὸς διώκεται ἀπὸ αὐτήν, καθὼς «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν». Δὲν θὰ ἀναφερθῶ καθόλου γιὰ ὅσα θέλουν νὰ νομοθετήσουν τὸν ὑποτιθέμενο «γάμο» ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τὴν ἀπὸ αὐτοὺς «υἱοθεσία», διότι οὕτως ἢ ἄλλως εἶναι κάτι ἀπόλυτα ξένο πρὸς τὶς ἀρχὲς καὶ ἀξίες μὲ τὶς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πορεύθηκε ἀπὸ κτίσεως κόσμου. Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς πιὸ ἔξυπνοι γιὰ νὰ φέρουμε τὰ νέα δεδομένα, διότι ἂν ἤμασταν, θὰ εἴχαμε ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν λύση τῶν πραγματικῶν προβλημάτων. 

          Στὶς δύσκολες ἡμέρες μας, τὸ μόνο ποὺ μᾶς λείπει εἶναι ἕνα πρόσωπο· ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ἐκεῖνοι ποὺ φέρουν τὰ ἠνία αὐτοῦ τοῦ κράτους καὶ ὅλοι ὅσοι ἔχουν λόγο στὴν Παιδεία καὶ ἐπηρεάζουν τὸν κόσμο,  εἴτε πιστεύουν στὸν Χριστό, εἴτε ὄχι, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑποκλίνονται μπροστά Του καὶ νὰ Τὸν προβάλλουν ὡς τὸ ἀπόλυτο φωτεινὸ παράδειγμα. Ὁ Χριστὸς ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἀγγίζει καρδιὲς καὶ νὰ ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο. Δίνει Φῶς, ἐλπίδα, προοπτική, δίνει τὶς ἀρχὲς ποὺ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε στὴ ζωή μας,  δίνει ἀγωνιστικὸ φρόνημα, ψυχικὴ ἐλευθερία, στήριγμα στὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, δίνει λόγο ὕπαρξης. Ταυτίζει ἔργα καὶ λόγια. Δὲν εἶπε φιλοσοφίες. Ἐπικύρωσε τὸ κήρυγμα μὲ τὸ παράδειγμά του· θυσιάσθηκε πάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ ἐμᾶς, τὰ πλάσματά Του, διδάσκοντάς μας νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο, καὶ ὄχι νὰ σταυρώνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως μᾶς ὁδήγησαν ἄνθρωποι δῆθεν διαφωτισμένοι. Πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ κοινωνία μας ἂν ἀκολουθούσαμε αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ ἀσπαζόμασταν αὐτὴ τὴν θυσιαστικὴ ἀδελφοσύνη. Πολλοὶ ἐκ τῶν δασκάλων καυχῶνται μὲ τὸ νὰ κηρύττουν στὴν τάξη κατὰ τοῦ Θεοῦ ὡσὰν αὐτὸς νὰ ἦταν ὁ ρόλος τους. Τὸ πὼς ὅμως θὰ καταφέρουν νὰ ἀγγίξουν τοὺς νέους μας ὥστε νὰ μὴν κλειστοῦν στὶς φυλακὲς ἀνηλίκων γιὰ κακουργηματικὲς πράξεις, αὐτὸ εἶναι μάλλον ἀνίκανοι νὰ τὸ πράξουν. Ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιά μας ποὺ ἐπιδίδονται σὲ ἐγκλήματα ἐπειδὴ δὲν ἔχουν πρότυπα, ἐπειδὴ θέλουν νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀνασφάλειά τους, ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι ἔτσι εἶναι δυνατοί, ἤξεραν ποιὸς πραγματικὰ εἶναι ὁ Χριστός, θὰ εἶχαν πάρει τὸν ἀκριβῶς ἀντίθετο δρόμο. Ὄχι φυλακὴ δὲν θὰ ἔμπαιναν, ἀλλὰ θὰ στήριζαν ὅλη τὴν κοινωνία. 

       Τί κακό μας ἔκανε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ Τὸν κάνουμε στὴν ἄκρη; Γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν κρατήθηκε ἡ Ἑλλάδα Ἑλλάδα; Γιὰ αὐτὴ τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ οἱ προπάτορές μας δὲν ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ τυράννου πρὶν διακόσια χρόνια; Χάρη σὲ αὐτὴ τὴν πίστη, δὲν κατέβαινε ἡ ἴδια ἡ γλυκιὰ Παναγιὰ στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου καὶ κατεύθυνε τὸν στρατὸ πρὶν 83 χρόνια; Οἱ παπάδες καὶ οἱ δεσποτάδες δὲν θυσιάσθηκαν γιὰ νὰ εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι; Αὐτὰ πρέπει νὰ προβάλλουμε. Ἔχουμε τόσα πρότυπα· ἁγιασμένα, ἡρωικά, ἐπιτυχημένα, ἀγωνιστικά, φιλάνθρωπα, φωτεινά, καὶ λέμε ὅτι δὲν ἔχουμε πρότυπα; Καὶ ἀκολουθοῦμε τὸ σκοτάδι, τὸ τίποτα, τὴν καταστροφή, τὴν ἐφήμερη εὐτυχία ποὺ ὁδηγεῖ στὴν δυστυχία; Πότε θὰ συνέλθουμε ἐπιτέλους; 

          Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, συνωμοσιολογίες, συχνὲς ἀναφορὲς στὸν πειρασμό, ἀναζητήσεις περὶ τῶν ἐσχάτων. «Τὸ τέλος πάντων ἤγγικεν –δίδασκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια!- νὰ σωφρονιστεῖτε, νὰ ἐπιδοθεῖτε στὴν προσευχή, μὰ πρὸ πάντων νὰ ἔχετε ἐκτενῆ ἀγάπη, διότι ἡ ἀγάπη θὰ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Α Πε 4, 7-8). Καὶ ὅσο οἱ Χριστιανοὶ σπαταλοῦν τὸν χρόνο τους μάλλον παθητικά, ἀντὶ νὰ ἀντισταθοῦν πνευματικά, οἱ ἐργάτες τοῦ πονηροῦ συνεχίζουν ἀκάθεκτοι τὸ ἔργο τους. Δίχως ἀγώνα γιὰ τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς, δίχως τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὶς πονηρίες, μὲ τὸν ἐπιμελῆ καλλωπισμὸ τοῦ σώματος χάριν τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, μὲ τὴν ἀδυναμία ὀρθῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν (πράγμα ποὺ φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μόλις λίγο ξεπηδήσουν ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας δὲν θέλουν νὰ πατοῦν οὔτε ἔξω ἀπ΄ τὴν Ἐκκλησία), ὅσα κηρύγματα περὶ τῶν ἐξελίξεων, περὶ τῶν ἐσχάτων καὶ τῶν λοιπῶν, καὶ ὅσες ἄλλες ἐνέργειες, εἶναι μάταιες καὶ βαίνουν στὸ πουθενά. Δὲν γίνεται ἔτσι ἀντίσταση. Ἀντίσταση εἶναι τὸ νὰ μάθουμε ποιὸς πραγματικὰ εἶναι ὁ Χριστός, νὰ μάθουμε τὴν ἱστορία μας, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ γίνει γιὰ ἐμᾶς ἄριστη δασκάλα, νὰ ἀκούσουμε τὶ ἔχουν νὰ μᾶς ποῦν οἱ διαχρονικὲς φωνὲς τῶν Πατέρων μας. Ἐδὼ καλὰ καλὰ δὲν ἔχουμε ἱερεῖς, κανένας δὲν συγκινεῖται νὰ θυσιασθεῖ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ λέμε ὅτι ἀντιτιθέμεθα στὰ ἐξωτερικὰ προστάγματα; Καθῆκον μας εἶναι νὰ ἀναθεωρήσουμε πολλὰ πράγματα. 

      Τὸ συμπέρασμα ὅλων ὅσων λυπηρῶν βιώνουμε δὲν παύει νὰ εἶναι ἕνα: μέσα στὸ σκοτεινὸ χάος λείπει ὁ Φωτεινὸς ΧΡΙΣΤΟΣ. Καὶ δὲν λείπει ἐπειδὴ δὲν νοιάζεται, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν τοῦ ἔχουμε ἀνοίξει τὴν πόρτα νὰ μπεῖ μέσα στὴ ζωή μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσει Φῶς καὶ Ζωή. Καιρὸς νὰ τὸ κάνουμε. Δὲν μᾶς παίρνει ἄλλο. Σὲ λίγο πλησιάζουν Χριστούγεννα. Εἶναι καθῆκον μας. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Αγίου Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ)

  

…Ο αντίχριστος θα εισηγηθή στην ανθρωπότητα την δημιουργία μιας ανώτατης παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας. Θα προσφέρη τιμές, πλούτη, μεγαλεία, σημαντικές ανέσεις και σαρκικές ηδονές. Και όσοι ποθούν επίγεια πράγματα, θα τον δεχθούν. Και θα τον ονομάσουν «κύριό» τους[13]. Ενώπιον της ανθρωπότητος ο αντίχριστος θα ανοίξη ένα τέτοιο ανεξήγητο με την τότε επιστήμη τσίρκο θαυμάτων, που η κατεργαριά τους θα θυμίζη θέατρο. Θα φέρη φόβο με τις απειλές και θαυμασμό με τα θαύματά του. Θα ικανοποιήση την άκριτη περιέργειά τους και την παχυλή τους άγνοια. Θα ικανοποιήση την ματαιοδοξία τους και τον εγωισμό τους. Θα ικανοποιήση το σαρκικό τους φρόνημα. Θα ικανοποιήση την δεισιδαιμονία και τις προλήψεις τους. Και θα φέρη σε σύγχυση τους σοφούς. Έτσι όλοι οι άνθρωποι με οδηγό την πεπτωκυία φύση τους, χωρίς το φως του Θεού, θα παρασυρθούν και θα καταλήξουν πειθήνια και άβουλα όργανα του πλάνου[14].

Και πρέπει ιδιαίτερα να το προσέξωμε. Και να κλαύσωμε γι’ αυτό. Γιατί τα θαύματα και οι πράξεις του αντιχρίστου θα φέρουν σε δύσκολη θέση και τους πιο εκλεκτούς δούλους του Θεού.

Η αιτία της μεγάλης επίδρασης του αντιχρίστου θα έγκειται στην σατανική δολιότητα και υποκρισία, με τις οποίες σκεπάζει το πιο φρικαλέο κακό, με το αχαλίνωτο και αναίσχυντο θράσος του, με την πλήρη συμπαράσταση των πονηρών πνευμάτων και με την ικανότητα να κάνη θαύματα ψεύτικα μεν, αλλά που προκαλούν κατάπληξη. Η φαντασία του ανθρώπου είναι ανίκανη να συλλάβη την εικόνα ενός τόσο μεγάλου κακούργου, όσος θα είναι ο αντίχριστος.

Θα σαλπίζει για τον εαυτό του, όπως σάλπιζαν οι πρόδρομοί του, οι προτυπώσεις του. Θα ονομάζη τον εαυτό του κήρυκα και παλινορθωτή της αληθινής θεογνωσίας. Έτσι εκείνοι, που δεν κατανοούν τον χριστιανισμό, θα ιδούν σ’ αυτόν έναν αντιπρόσωπο και υπέρμαχο της αληθινής θρησκείας! Και θα πάνε με το μέρος του. Θα σαλπίση και θα ονομάση τον εαυτό του επηγγελμένον Μεσσίαν. Και συναντώντας τον, εκείνοι που ζουν με σαρκικό φρόνημα, και βλέποντας την δόξα του, την δύναμή του, τις πνευματικές του ικανότητες, την ολοσχερή επιβολή του στα στοιχεία του κόσμου, θα τον αναγορεύσουν Θεό και θα γίνουν οπαδοί του.

Ο αντίχριστος θα παρουσιασθή πράος, εύσπλαγχνος, γεμάτος αγάπη, γεμάτος αρετές. Θα τον δεχθούν σαν πράγματι γεμάτον αρετές. Και θα υποταχθούν σ’ αυτόν, εξ αιτίας των υψίστων αρετών του, όλοι εκείνοι που φαντάζονται, πως αλήθεια είναι η «αλήθεια» του πεπτωκότος ανθρώπου, και γι’ αυτό ούτε καν σκέπτονται να την ξεπεράσουν για να γνωρίσουν την αλήθειαν του Ευαγγελίου[12].

Τα σημεία του αντιχρίστου θα γίνουν κατά κύριο λόγο στον αέρα[15], και συγκεκριμένα στο στρώμα, στο οποίο κυριαρχεί ο σατανάς[16]. Τα σημεία αυτά θα επιδρούν ως επί το πλείστον στην αίσθηση της όρασης. Και έτσι και θα γοητεύουν και θα απατούν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μελετώντας στην Αποκάλυψή του τα γεγονότα, που θα γίνουν πριν από την συντέλεια του κόσμου, λέγει ότι ο αντίχριστος θα κάμη μεγάλα σημεία, ακόμη και να κατεβή «πυρ εκ του ουρανού ενώπιον των ανθρώπων»[17]. Το θαύμα αυτό, μας λέγει η Αγία Γραφή, θα είναι το πιο μεγάλο από τα θαύματα του αντιχρίστου. Και αυτό το θαύμα θα γίνη στον αέρα. Θα είναι ένα μεγαλοπρεπές και φοβερό θέαμα!

_____________________________
[12] Μακαρίου Αιγυπτίου Ομιλία ΛΑ΄ § 4.
[13] Θεοφυλάκτου Βουλγ. Εις το Ιωάν. 5, 43.
[14] Αποκ. 13, 8.
[15] Εφραίμ του Σύρου, βλ. και Εφ. 2, 2 και 6, 12.
[16] Συμεών Νέου Θεολόγου, Περί του τρίτου είδους προσευχής.
[17] Αποκ. 13, 13.

(Ιστότοπος «Τράπεζα Ιδεών», 27-05-2023)

Πηγή