Ἡ Διακήρυξις τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Ἱερωνύμου τοῦ ἐν Πάρνηθι

  ΜΕΣΑ σὲ ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε ἡ Ἐπίσημος Τελετὴ τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ὁσίου Ἱερωνύμου τοῦ ἐν Πάρνηθι, ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀχαρνῶν Ἀττικῆς, τὸ Σάββατο 26-05/8-06-2024.

 

 

 

 

Ἀφ΄ ἑσπέρας ψάλθηκε ὁ Μέγας πολυαρχιερατικὸς Ἑσπερινὸς χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου, μὲ τὴν συμμετοχὴ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ, Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γεροντίου, Δημητριάδος κ. Φωτίου, Μεθώνης κ. Ἀμβροσίου καθὼς καὶ τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων Σωζοπόλεως κ. Σεραφεὶμ (τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας), Ταλαντίου κ. Καλλινίκου καὶ Ἀστορίας κ. Βενεδίκτου ἐξ Η.Π.Α.

 

 

 

 

 

 

Πρὸ τῆς Ἀπολύσεως, ὁ Σεβασμιώτατος κ. Χρυσόστομος ἐκφώνησε ἑόρτια ὁμιλία.

 

 

 

Ἀνήμερα, στὸν Ὄρθρο χοροστάτησε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλίνικος καὶ ἐν συνεχείᾳ προέστη τοῦ πολυαρχιερατικοῦ συλλείτουργου μὲ τὴν συμμετοχὴ τοῦ οἰκείου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ καὶ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γεροντίου, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου, Μεθώνης κ. Ἀμβροσίου, καθὼς καὶ τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων Σωζοπόλεως κ. Σεραφεὶμ (τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας), Ταλαντίου κ. Καλλινίκου καὶ Ἀστορίας κ. Βενεδίκτου.

 

 

 

 

 

 

Ἔψαλλε ὁ καλλίφωνος χορὸς τῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς.

 

 

 

Στὸ Κοινωνικὸ τὸν πανηγυρικὸ τῆς ἡμέρας ἐκφώνησε ὁ Θεοφιλέστατος κ. Καλλίνικος ἀναφερόμενος στὴν ἱστορικὴ καθιέρωση τῶν ἑορτῶν τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων , στὰ κριτήρια τῆς Ἁγιότητος καὶ τέλος στὴν προσωπικότητα τοῦ Ὁσίου Ἱερωνύμου (βλ. ΕΔΩ).

 

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε ἡ Τελετὴ Διακηρύξεως τοῦ νέου Ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφοῦ ἀνεγνώσθη ἡ Πρᾶξις Ἁγιοκατατάξεως ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιγραμματέως Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου, ἐν συνεχείᾳ ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Ὁσίου καὶ τῆς εὐτρεπισμένης Εἰκόνος του, ψαλλομένου τοῦ Ἀπολυτικίου καὶ στίχων τῆς Δοξολογίας, ὁ Μακαριώτατος μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων ὑπέγραψαν διαδοχικῶς τὴν Πρᾶξιν καὶ ὁ Μακαριώτατος εὐλόγησε σταυροειδῶς μὲ τὴν Ἁγία Κάρα τὸν πιστὸ λαό, ποὺ εἶχε προσέλθει παρὰ τὴν μεγάλη ζέστη ποὺ ἐπικρατοῦσε.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ἐν κατακλεῖδι, πραγματοποιήθηκε Ἱερὰ Λιτανεία τῶν χαριτόβρυτων Λειψάνων καὶ τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου τοῦ ἐν Ὁσίοις πατρὸς ἡμῶν Ἱερωνύμου πέριξ τῆς Μονῆς καὶ ἡ Ἀπόλυσις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος δὲ ἡ φιλόξενος Ἀδελφότης ὑπὸ τὴν Γερόντισσα Ἰουστίνη Μοναχὴ παρέθεσε τράπεζα πρὸς τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό.

 

Πηγή

ΒΕΛΤΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ Ή ΟΧΙ; (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

  

Ο Γεώργιος Φλώρος παραθέτει ένα σημαντικό απόσπασμα κειμένου από τους: «Μεγάλους Αγώνες του Αγίου Μαξίμου του ομολογητού εναντίον των Αιρετικών» και εξηγεί ποια είναι η Εκκλησία του Χριστού κατά τον Άγιο Μάξιμο και όχι κατά την γνώμη του καθενός.

Άραγε γιατί η Εκκλησία μας του χάρισε τον τίτλο του Ομολογητή; Έτσι για τα μάτια ή τυχαία;

Φυσικά και όχι, αλλά γιατί ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ την ΑΛΗΘΕΙΑ και την γνήσια πίστη του Χριστού! Ποια; Ότι η αλήθεια δεν ήταν αυτή που δήλωναν όλοι οι Πατριάρχες και οι αρχιερείς και ιερείς και οι κατά τόπους εκκλησίες, ότι δηλαδή ο Χριστός είχε ΜΙΑ ενέργεια και ΜΙΑ θέληση, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο Χριστός είχε ΔΥΟ θελήσεις και ΔΥΟ ενέργειες. Αυτή ήταν και είναι η Αλήθεια και γι’ αυτό ονομάστηκε ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ!

Τα μέσα που μηχανεύεται ο Διάβολος, για να αλλάξει τη γνώμη των Αγίων.

Ας δούμε όμως τί απάντησε ο Άγιος Μάξιμος για το θέμα ακριβώς αυτό, όταν πήγαν και τον βρήκαν, -στην εξορία και στην φυλακή που τον έβαλαν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης- δύο απεσταλμένοι τους. Ο ένας μάλιστα εκ των δύο ήταν και Αρχιερέας.

Στην αρχή προσπάθησαν με κολακείες και έπειτα με εκφοβισμούς και απειλές να τον κάνουν να αλλάξει γνώμη, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Στην συνέχεια του έταξαν πολλά δώρα, χρήματα, τιμές, να τον κάνουν Δεσπότη και άλλα πολλά, αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν.

Έπειτα αφού είδαν ότι ο Άγιος δεν δεχόταν με τίποτε να δεχθεί τα όσα αιρετικά πίστευαν αυτοί, ούτε δεχόταν να επικοινωνήσει πνευματικά και εκκλησιολογικά μαζί τους, άρχισαν να τον ειρωνεύονται και να τον κοροϊδεύουν λέγοντάς του: «Είσαι καλά Μάξιμε; Μήπως έχεις τρελαθεί και δεν το ξέρεις; Δηλαδή, θέλεις να μας πεις, μετά απ’ όλα αυτά που συζητήσαμε, ότι εσύ ένας φτωχός και ταπεινός καλόγερος, (γιατί εκτός των άλλων, ήταν απλός Μοναχός, δεν ήταν καν ιερομόναχος ο Άγιος Μάξιμος, παρ’ όλο που ήταν και ηγούμενος) εσύ λοιπόν ένας απλός Μοναχός, ΜΟΝΟΣ σου χωρίς κανένα άλλον μαζί, έχεις την αλήθεια και μείς όλοι οι άλλοι, όλα τα Πατριαρχεία και όλες οι κατά τόπους εκκλησίες, όλοι οι Πατριάρχες, οι αρχιερείς, όλοι οι κληρικοί, όλος ο λαός, όλη η οικουμένη είναι στην πλάνη και στην αίρεση και είμαστε εκτός Εκκλησίας; Δηλαδή εσύ μόνο σε όλη την οικουμένη έχεις την αλήθεια; Εσύ μόνος σου είσαι η Εκκλησία; Τρελάθηκες τελείως; Για έλα στα συγκαλά σου, και έλα γρήγορα μαζί μας, πριν είναι πολύ αργά, για να ανήκεις και συ στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί τώρα, αφού δεν επικοινωνείς μαζί μας, είσαι έξω από την εκκλησία, και σίγουρα θα χαθείς έτσι που πας».

Τι όμως τους απάντησε σε όλα αυτά τα φληναφήματα και ψευτοδιλήμματα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής; «Εκκλησία, όπως είπε ο Χριστός μας, δεν είναι ούτε τα κτίρια, ούτε τα ντουβάρια, ούτε οι κληρικοί, ιερείς και αρχιερείς, ούτε τίποτε άλλο.

Αλλά Εκκλησία τι είναι; Είναι ο ίδιος ο Χριστός και η Αλήθειά Του, το Ευαγγέλιο Του, η Ορθή Πίστη, η ορθή δόξα. Αυτή είναι η Εκκλησία! Και όπου υπάρχει αυτή η αλήθεια, η ορθή δόξα, εκεί είναι και η Εκκλησία του Χριστού. Όπου δεν υπάρχει αυτή η ορθή δόξα, η ορθή ομολογία και η αλήθεια, εκεί δεν υπάρχει ούτε Εκκλησία του Χριστού».

Γι’ αυτό λέγει και ένας άλλος μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (σπουδαίος Πατέρας, άφθαρτα τα λείψανά του στην Θεσσαλονίκη), τι λέει, μετά από τόσους αιώνες από τον Άγιο Mάξιμο, 7ος αιώνας ο Άγιος Mάξιμος, 14ος αιώνας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Mετά από 6-7 αιώνες λέει περίπου τα ίδια πράγματα. Tι;

Ακούστε: «Καί γάρ οἱ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν, οἱ δέ μή ὄντες τῆς ἀληθείας οὐδέ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Δηλαδή, «Αυτοί που είναι μέσα στην αλήθεια είναι και μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Ενώ αυτοί που είναι έξω από την αλήθεια δεν είναι ούτε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά είναι έξω από αυτήν».

Και πώς το απέδειξε αυτό ο Άγιος Mάξιμος ο Oμολογητής, τα λόγια που σας είπαμε προηγουμένως που είναι τα ίδια με του Aγίου Γρηγορίου; Έφερε απόδειξη μέσα από το Ευαγγέλιο. Και τι είπε;

«Θυμάστε, -λέει ο Άγιος Μάξιμος- τι είπε ο Κύριός μας, στους μαθητές Του σαν απάντηση όταν τους ρώτησε, τι πιστεύουν και τι λένε οι άλλοι άνθρωποι γι’ Αυτόν; Και άλλοι μεν λέγανε, ότι είναι ένας προφήτης, άλλοι δε κάποιος διδάσκαλος, άλλοι το ένα και άλλοι το άλλο. Και τότε είπε ο Χριστός στους Μαθητές Του; Εσείς, τι λέτε ότι είμαι εγώ; Και πετάχτηκε ο Πέτρος και είπε: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος». Δηλαδή, «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Μεσσίας, ο κεκρισμένος, ο Yιός του ζώντος Θεού, του αληθινού-πραγματικού Θεού, αφού δεν υπάρχει άλλος θεός και όλοι οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι θεοί». Μέσα σε λίγες λέξεις όλη η Θεολογία της Πίστεώς μας. Και τότε τι είπε ο Χριστός στον Πέτρο; Εδώ προσέξτε τώρα! «Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ᾿ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

 

Ακούσατε τι λέγει ο ίδιος ο Κύριός μας; Ότι την Εκκλησία Του την οικοδόμησε επάνω σε μία πέτρα. Ποια πέτρα; Την πέτρα της πίστεως. Τον ίδιο τον Χριστόν και την Αλήθειά Του. Την πέτρα της ομολογίας του Πέτρου. Σ’ αυτή την πέτρα λέει, της ομολογίας, σ’ αυτή την αλήθεια που είπες τώρα, ότι εγώ είμαι ο Yιός του Θεού του ζώντος, εκεί πάνω εγώ θα στηρίξω την Εκκλησία μου και αυτή θα είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, και αυτήν την Εκκλησία κανείς δεν θα μπορέσει να εξαφανίσει και να καταργήσει, ούτε ο ίδιος ο Άδης και ο Διάβολος!» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 13-19)

Ο Χριστός και η διδασκαλία Του,είναι η ορθή Πίστη και η ορθή Δόξα.

Να λοιπόν ποια είναι και τι είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού! Ο ίδιος ο Χριστός και η Αλήθεια Του! Η Ορθή Πίστη και Δόξα! Δεν είναι ούτε τα ντουβάρια, ούτε οι μήτρες, ούτε οι πατερίτσες, ούτε οι αρχιερείς ούτε οι πατριάρχες ούτε κανένας. Κανείς, απ’ όλους αυτούς, εκτός εάν έχουν μαζί τους τον Χριστό και την Αλήθεια Του! Αν λοιπόν δεν έχουμε την αλήθεια και δεν είμαστε μέσα στην Ορθοδοξία, δεν είμαστε ούτε μέσα στην Εκκλησία άσχετα αν πηγαίνουμε σε ναούς, άσχετα αν κάνουμε μνημόσυνα, λειτουργίες, κοινωνάμε, βγάζουμε λόγους και κάνουμε οτιδήποτε. Προσέξτε λοιπόν αυτή την σημαντική λεπτομέρεια, γιατί θα έρθουν δύσκολες μέρες, και δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε καταστάσεις. Θα μπερδευτούμε, θα υπάρχει μεγάλη σύγχυση, γιατί οι περισσότεροι θα ακολουθούν τους πολλούς, είναι το σύνδρομο της μάζας βλέπετε, πού πάει ο πολύς κόσμος. Γιατί θα λένε όλοι, είναι δυνατόν, όλοι αυτοί να έχουν άδικο και μόνο ένας ή δύο ή μια χούφτα άνθρωποι να έχουν δίκαιο;

Προσέξτε όμως τώρα! Πείτε π.χ. ότι ζούσατε εκείνη την εποχή, του Αγίου Μαξίμου του Oμολογητού, τον 7ο αιώνας, γύρω στο 650 (το 660 πέθανε ο Άγιος Μάξιμος) και σας έλεγε ο Άγιος Μάξιμος όλα αυτά τα πράγματα και βλέπατε λοιπόν να είναι μόνος του και όλοι οι άλλοι να είναι ενωμένοι, τι θα λέγατε τότε; Tι θα λέγατε; Ποιος θα είχε το δίκιο, ο ένας; Λογικό δεν είναι; Πολύ δύσκολο να πει κανείς ότι ο ένας, ένας καλόγερος είχε το δίκιο και όλοι οι άλλοι είχαν την πλάνη και ήταν μέσα στην αίρεση. Κι όμως τελικά αποδείχθηκε ότι ο Άγιος Μάξιμος είχε το δίκιο. Μετά από 60 ολόκληρα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η αίρεση αυτή, και 20 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου το 660 κοιμήθηκε, το έτος 681 μ.Χ. έγινε η 6η Οικουμενική Σύνοδος η οποία αναθεμάτισε όλους τους αιρετικούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, τον Σέργιο, τον Πύρρο, Παύλο, Πέτρο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Αντιοχείας τον Κύρο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Αντιοχείας τον Αθανάσιο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, αναθεμάτισε όλους εκείνους οι οποίοι πρέσβευαν αυτές τις πλάνες και αυτές τις αιρέσεις και δικαίωσε και μεγάλυνε και λάμπρυνε τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Πότε όμως; Μετά από 20 χρόνια από την κοίμησή του και 60 χρόνια από το ξεκίνημα του μοναχικού και μεγάλου αγώνα του!

Πρέπει να φυλάξουμε την Πίστη μας ανόθευτη και ως κόρην οφθαλμού. Τι δίδαγμα βγαίνει λοιπόν από τον Άγιο Μάξιμο; Ότι πρέπει να φυλάξουμε, σαν κόρη οφθαλμού, όπως μας λέει αλλού ο ίδιος «το πρώτο και μέγα της σωτηρίας ημών φάρμακο, την καλή λέγω της πίστεως κληρονομία». Και μετά όλα τ’ άλλα και αν είμαστε μέσα στην αλήθεια, αν είμαστε μέσα στην Ορθοδοξία τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε έστω κι αν είμαστε μόνοι μας, θυμηθείτε και τους Τρεις Παίδες εν τη καμίνω. Τρεις ήταν μόνο εκείνοι που δεν προσκύνησαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορα. Όλοι οι άλλοι προσκύνησαν και φρονούσαν τα ίδια. Μόνο αυτοί οι τρεις αντιστάθηκαν να μην προσκυνήσουν το άγαλμα του Nαβουχοδονόσορα, όλοι οι άλλοι είχαν προσκυνήσει, μόνο αυτοί οι τρεις αντιστάθηκαν. Σκεφτείτε επίσης την εποχή του Νώε, πόσοι σώθηκαν; Μόνο 8 άτομα, όλους τους άλλους τους πήρε ο κατακλυσμός και εξαφανίστηκαν. Μην σας ξεγελάει λοιπόν το πλήθος αλλά να κοιτάτε πού βρίσκεται η αλήθεια. Ποιος έχει την ΑΛΗΘΕΙΑ!

Αυτό το σπουδαίο και μεγάλο μήνυμα και δίδαγμα βγαίνει από τη ζωή και το βίο του Αγίου Μαξίμου. Κλείνοντας θα θέλαμε σαν επίλογο να υπενθυμίσουμε στην αγάπη σας ότι ζούμε σε εσχατολογικά και ίσως σε χρόνια του Αντίχριστου. Ίσως, δεν είμαστε Θεός δεν είμαστε προφήτης, δεν γνωρίζουμε, ο Θεός γνωρίζει, πάντως τα σημεία των καιρών βοούν, ότι είμαστε πολύ κοντά. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, ας είμαστε πάντοτε σε εγρήγορση, ας μην παρασυρόμαστε από μεγάλα λόγια, ας μην παρασυρόμαστε από το πλήθος, δεν βρίσκεται πάντοτε η αλήθεια μέσα στο πλήθος, ας μην μας τρομάζει ότι κάποιοι είναι μεγάλοι και τρανοί, είτε πολιτικοί, είτε εκκλησιαστικοί ηγέτες, και πώς είναι δυνατόν αυτοί δεν θέλουν να σωθούν, και δεν γνωρίζουν;

Σας θέτουμε και εμείς αμέσως το ερώτημα: Καλά, τότε στην εποχή των αιρέσεων, δεν ήθελε να σωθεί ο μεγάλος αιρεσιάρχης Άρειος ο Αλεξανδρινός και οι άλλοι αιρετικοί κληρικοί; Δεν ήθελαν να σωθούν οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως που αναφέραμε προηγουμένως, ο Σέργιος, Πέτρος, Παύλος κ.λπ.; Αυτοί δεν ήθελαν να σωθούν, αυτοί δεν ήξεραν, δεν είχαν μόρφωση; Κι όμως ήταν αιρετικοί, κι όμως καταδικάστηκαν, όπως καταδικάστηκαν και τόσοι άλλοι αιρετικοί. Ας μην μας φοβίζει λοιπόν και μας δελεάζει το πλήθος, ή οι μεγάλοι ηγέτες, είτε θρησκευτικοί, είτε πολιτικοί. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας. Ας προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε κοντά στο Θεό και πάντοτε κοντά στην αλήθεια και ας προσευχόμαστε όλοι, μέρα νύχτα, ο Θεός να μας κρατάει κοντά του, να μας κρατάει μέσα στην Εκκλησία Του, μέσα στην ΑΛΗΘΕΙΑ Του, μέσα στην ορθή δόξα, γιατί χωρίς Ορθοδοξία, χωρίς την αληθινή Πίστη μας, χωρίς την Αλήθεια του Χριστού μας, δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας.

Ταίς του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Η έμπρακτη Ορθόδοξη διδαχή του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού”.

Πηγή

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ; (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μαζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακὴ Ε΄ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, 20-5/2-6-2024, μὲ τίτλο: «Εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ σωτήρια συνάντηση μὲ τὸν Χριστό;».

Πηγή

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 24ο)

 Αγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου της Ρωσικής Διασποράς (+1985)

24. Υπηρεσία στην Πατρίδα

Χριστιανική θεώρηση του πολέμου
(Η στάση του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου
 και του Αγίου Ισαποστόλου Κυρίλλου).

Είναι προφανές ότι ο χριστιανικός πατριωτισμός για τον οποίο μιλήσαμε παραπάνω απαιτεί από τον καθένα μας να υπηρετήσει την πατρίδα όσο καλύτερα μπορεί. Αυτή η υπηρεσία από έναν άνθρωπο εκτελείται, πρώτα απ’ όλα, όταν βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση ή δημόσια υπηρεσία. Φυσικά, η αξία μιας τέτοιας υπηρεσίας αυξάνεται ακόμη περισσότερο εάν εκτελείται ανιδιοτελώς, ανεξάρτητα από τυχόν υλικούς υπολογισμούς και εκτιμήσεις. Αλλ’ ένας άνθρωπος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετεί το κράτος του ακόμη και όταν, για παράδειγμα, συμμετέχει στον δημόσιο βίο εργαζόμενος, ομιλώντας στον Τύπο ή συμμετέχοντας στις δημόσιες εκλογές κ.λπ. Και εδώ πρέπει να προσπαθεί να είναι χρήσιμος σε ολόκληρη την πατρίδα, δηλαδή σε όλο τον λαό, και όχι μόνο να ενδιαφέρεται για τα προσωπικά (ή κομματικά) συμφέροντα. Και τότε η συνείδησή του θα είναι ήρεμη. Ακόμη και αν δεν πετύχει μεγάλη εξωτερική επιτυχία, θα έχει εκπληρώσει έντιμα και χριστιανικά το καθήκον του πατριώτη και πιστού τέκνου της πατρίδας του.

Υπάρχει ένα ρητό: «Ο φίλος φαίνεται στις δυσκολίες». Και για έναν αληθινό πατριώτη, η αγάπη για την πατρίδα και τον λαό του εκδηλώνεται ιδιαίτερα έντονα σε εποχή εθνικών δοκιμασιών και καταστροφών. Όλοι γνωρίζουν πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν οι κοντινοί του άνθρωποι είναι βαριά άρρωστοι. Δεν έχει χρόνο για διασκέδαση και ευχαρίστηση. Στην θλίψη και την φροντίδα του, μερικές φορές δεν μπορεί καν να φάει και να πιει ή να αναζωογονηθεί με ξεκούραση και ύπνο. Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να εκδηλωθεί στις καταστροφές της πατρίδας σε κάποιον που την αγαπάει πραγματικά ειλικρινά, αληθινά.

Αν οι καρδιές μας είναι γεμάτες από πάνω μέχρι κάτω μόνο με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα και εμπειρίες, αν στα λόγια στενάζουμε και αναστενάζουμε, αλλά οι πράξεις μας χωρίζονται από τα λόγια μας -όπως «η ανατολή από την δύση»- τότε υπάρχει μία κακή αγάπη για την πατρίδα!

Αναγνωρίζουμε τον θάνατο για την πατρίδα, κυρίως στον πόλεμο, ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά και ανιδιοτελή κατορθώματα στην υπηρεσία της πατρίδας. Ο Χριστιανός πολεμιστής, υπερασπιστής της πατρίδας και των ιερών της, εκπληρώνει ξεκάθαρα την εντολή του Χριστού: «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ»[1].

Φυσικά, ο ίδιος ο πόλεμος είναι αναμφίβολα ένα κακό, ένα εξαιρετικά θλιβερό φαινόμενο, βαθιά αντίθετο με τα ίδια τα θεμέλια του Χριστιανισμού. Δεν υπάρχει τίποτε να πούμε γι’ αυτό. Πόσο ευχάριστο θα ήταν αν οι άνθρωποι σταματούσαν να πολεμούν μεταξύ τους και η ειρήνη βασίλευε στην γη! Όμως η θλιβερή πραγματικότητα λέει κάτι εντελώς διαφορετικό. Και μόνο διάφοροι ονειροπόλοι, μακριά από την πραγματικότητα και στενά μονόπλευροι σεχταριστές μπορούν να αρνηθούν τον πόλεμο, δηλ. να μην του επιτρέψουν να μπει στην πραγματική ζωή.

Χωρίς αμφιβολία, όσοι επισημαίνουν την εντολή «οὐ φονεύσεις» λένε σωστά ότι ο πόλεμος είναι παραβίαση αυτής της εντολής. Κανείς δεν αντιτίθεται σ’ αυτό. Ωστόσο, βλέπουμε από την Αγία Γραφή ότι εκείνη την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης που δόθηκε αυτή η εντολή, ο λαός του Ισραήλ πολέμησε με εντολή του Θεού και με την βοήθεια του Θεού νίκησε τους εχθρούς του. Επιπλέον, έχουμε ήδη παραθέσει από την Παλαιά Διαθήκη την εντολή ότι [πρέπει] να θανατώνεται όποιος κακολογεί τους γονείς του. Κατά συνέπειαν, η εντολή «οὐ φονεύσεις» δεν ίσχυε, φυσικά, σε όλες τις περιπτώσεις αφαίρεσης της ζωής ενός ανθρώπου. Αυτή η εντολή απαγορεύει μόνο τα προσωπικά αντίποινα ενός ανθρώπου έναντι ενός άλλου, σύμφωνα με την προσωπική του απόφαση και την αυθαιρεσία του.

Όταν ο Κύριος εξήγησε το βαθύ νόημα αυτής της εντολής στην Καινή Διαθήκη, έδειξε ότι απαγορεύει όχι μόνο τον φόνο, αλλά και γενικά τον μη χριστιανικό, μάταιο θυμό. Ο ίδιος όμως ο Κύριος, σε συνομιλία με τους Αποστόλους για τις έσχατες ημέρες, τους είπε: «Μελλήσετε δὲ ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων· ὁρᾶτε μὴ θροεῖσθε· δεῖ γὰρ πάντα γενέσθαι»[2]. Αυτά τα λόγια Του για το αναπόφευκτο του πολέμου διαψεύδουν όλες τις δηλώσεις των αρνητών του πολέμου, ότι ο Χριστιανισμός αρνείται άνευ όρων τον πόλεμο -μέχρι σημείου πλήρους μη αναγνώρισής του και άρνησης συμμετοχής σ’ αυτόν. Ναι, έχουμε ήδη πει ότι ο πόλεμος είναι ένα αρνητικό φαινόμενο στην ανθρωπότητα. Ωστόσο, θα υπάρχει -τουλάχιστον μερικές φορές- ως το μόνο μέσον στην γη για την υπεράσπιση της αλήθειας, την προστασία των καταπατημένων ιερών και των δικαιωμάτων των ανθρώπων από την αιχμαλωσία, την κατάφωρη εισβολή και την βία. Και μόνο τέτοιοι πόλεμοι -στο όνομα της δικαιοσύνης και της αποκατάστασης της τάξης και της αλήθειας- λαμβάνονται υπό την προστασία της χριστιανικής διδασκαλίας. Δεν είναι τυχαίο που διαβάζουμε στην Αποκάλυψη ότι υπήρξε πόλεμος ακόμη και στον ουρανό[3], όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και οι Άγγελοι έριξαν από τα ουράνια τον προδότη διάβολο και τους ομοϊδεάτες του, τους πεπτωκότες αγγέλους…

Από τον βίο του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου είναι γνωστό το παρακάτω περιστατικό. Ο Γεωργιανός πρίγκιπας Τορνίκιος, προηγουμένως εξαιρετικός διοικητής των ελληνικών στρατευμάτων, έγινε Μοναχός στο Μοναστήρι του. Σε μια δύσκολη στιγμή για το κράτος, κατά την διάρκεια του πολέμου με τους Πέρσες, η Αυτοκράτειρα Ζωή κάλεσε τον Τορνίκιο να διοικήσει τα στρατεύματα. Ο Τορνίκιος αρνήθηκε κατηγορηματικά, επικαλούμενος το γεγονός ότι ήταν ήδη Μοναχός. Όμως ο Γέροντας [Όσιος] Αθανάσιος του είπε: «Είμαστε όλοι τέκνα μιας πατρίδας και είμαστε υποχρεωμένοι να την υπερασπιστούμε. Καθήκον μας είναι να προστατεύσουμε την πατρίδα από τους εχθρούς με προσευχές. Αν όμως η ανώτερη εξουσία κρίνει απαραίτητο να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια και το στήθος μας για το κοινό καλό, πρέπει να υπακούσουμε αδιαμφισβήτητα… Αν δεν ακούσετε την Αυτοκράτειρα, θα είστε υπεύθυνος για το αίμα των συμπατριωτών σας, τους οποίους δεν θελήσατε να σώσετε και για την καταστροφή των ναών του Θεού…». Ο Τορνίκιος υπάκουσε, νίκησε τον εχθρό και έσωσε την πατρίδα από τον κίνδυνο[4].

Και ο Άγιος Ισαπόστολος Κύριλλος[5], σε συνομιλία με μουσουλμάνους για τον πόλεμο, τους είπε: «Ανεχόμαστε μεγαλόψυχα τις προσωπικές προσβολές, αλλά στην κοινωνία προστατεύουμε ο ένας τον άλλον, δίνοντας την ζωή μας για τους συμπολίτες μας, ώστε όταν εσείς τους αιχμαλωτίζετε, να μην τους αναγκάσετε να απαρνηθούν την πίστη τους και να διαπράξουν ασεβείς πράξεις…».

Τέλος, ποιός από τον Ρωσικό λαό δεν γνωρίζει το παράδειγμα του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ, ο οποίος ευλόγησε τον πρίγκιπα Δημήτριο Ντονσκόι για τον πόλεμο, προσευχήθηκε για την επιτυχία των ρωσικών όπλων και μνημόνευσε τους στρατιώτες που πέθαναν στο πεδίο της μάχης;

Φυσικά, όταν ένας άνθρωπος συμμετέχει σε πόλεμο, μπορεί να αμαρτήσει και μάλιστα βαριά. Αυτό συμβαίνει όταν βάζει στην συμμετοχή του στον πόλεμο ένα αίσθημα προσωπικού μίσους και εκδίκησης ή ματαιοδοξίας και περήφανης προσωπικής φιλοδοξίας. Και αντίστροφα, όσο λιγότερη σκέψη για τον εαυτό του και όσο περισσότερη προθυμία να θυσιαστεί για τους άλλους, τόσο πιο κοντά είναι ένας τέτοιος Χριστιανός πολεμιστής στο στεφάνι του μαρτυρίου.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ιω. ιε΄ 13.
[2] Ματθ. κδ΄ 6.
[3] «Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος» (Αποκ. ιβ΄ 7).
[4] Με βάση τις ελληνικές και τις γεωργιανές πηγές ο Τορνίκιος, ο οποίος είχε γίνει μοναχός με το όνομα Ιωάννης στη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Αθανασίου, κλήθηκε από την αυτοκράτειρα Θεοφανώ (γιαγιά της Ζωής) για να αντιμετωπίσει τον σφετεριστή Βάρδα Σκληρό που είχε επαναστατήσει και απειλούσε την ζωή των ανήλικων διαδόχων. Ο Τορνίκιος τον νίκησε αναγκάζοντάς τον να καταφύγει για άσυλο στους Πέρσες. Με τα λάφυρα από την νίκη ο Ιωάννης Τορνικιος έχτισε την Μονή των Ιβήρων στο Άγιον Όρος. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Ιουλίου.
[5] Ο οποίος, μαζί με τον αδελφό του Μεθόδιο, θεωρείται ως «ο Φωτιστής των Σλάβων».

Πηγή

ΑΠΟ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ (1935-55)

 

Σήμερα θά σάς γράψω ένα περιστατικό περιόδου 35' μέ 55', απίστευτο αλλά αληθινό :

Είμαστε στήν περίοδο των μεγάλων διωγμών των Παλαιοημερολογιτων υπό τής κρατούσες Εκκλησίας. 35' - 55'.

Εκ των μεγαλύτερων διωκτών οι Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, Παντελεήμων Φωστίνης, Αμβρόσιος Φθιώτιδος κ.ά.

Σφράγισμα Εκκλησιών, αποσχηματισμός, ξύρισμα, φυλακή τών κληρικών.

Στήν Φθιώτιδα, δύο γίγαντες τής Ορθοδοξίας καί τής ορθοπραξίας, π.Ευσέβιος, π.Γεώργιος και π.Ιγνάτιος με τον Ορθόδοξο λόγο και την Αγία ζωή τους, αγαπήθηκαν από όλο τόν κόσμο καί προβλημάτισαν σοβαρά τόν Δεσπότη Αμβρόσιο ο οποίος μη δυνάμενος νά τούς τιμωρήσει ευθέως, φοβούμενος τον κόσμο, τί λέτε ότι έπραξε?

Τούς κάλεσε σέ δημόσιο διάλογο μέσα στή Μητρόπολη και τους υποσχέθηκε εάν τον πείσουν περί της ορθότητας του Παλαιού Ημερολογίου νά τούς αφήσει ελεύθερους. Εάν δεν τον πείσουν, νά δεχτούν να υποταχτουν στό Νέο Ημερολόγιο.

Δέχτηκαν οι απονήρευτοι Γέροντες.

Τί ακολούθησε;

Τό ιστορικό πού καταγράφω προέρχεται από τούς μακαριστούς Γέροντα Ιγνάτιον Μοναχόν και Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο Αναγνώστη καί δημοσιογράφο στήν εφημερίδα "ΛΑΜΙΑΚΗ ΦΩΝΗ".

Οι Γέροντες στούς οποίους αναφέρομαι έχουν διωχθεί, έχουν ξυριστει και έχουν υποστεί μπουλιγκ, κατ'εντολήν τού διώκτη Μητροπολίτη Αμβροσίου, όπως επίσης και οι υπόλοιποι ομολογηταί ιερείς μας του Παλαιού Εορτολογίου.

Ωστόσο τό περιστατικό στό οποίο αναφέρομαι δεν έχει προηγούμενο.....

Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Καραγιώργος Ηγούμενος στήν Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου του εν Βουνενοις παρά τίς Θερμοπύλες Λοκρίδος και Πνευματικός πατέρας τών πιστών της Φθιώτιδος. Τελείωσε το Σχολαρχείο της εποχής του και μελέτησε σε βάθος τους Αγίους Πατέρας.

(Ο πρώτος Πνευματικός μου Πατέρας)

Μοναχός Ιγνάτιος Κορτσαλός Γέροντας τής Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου στό Όρος Καλλίδρομος τέως επαρχίας Λοκρίδος (1350μ.υ.).

Ολιγογράμματος ωστόσο μελετητής και γνώστης της Πατερικής Θεολογίας και της Εκκλησιαστικής ιστορίας. (Γέροντάς μου)

Αυτοί οι δύο υπήρξαν οι "ηγούμενοι τού Λόγου" στήν Φθιώτιδα, υπέρ τών Εκκλησιαστικων μας Παραδόσεων καί σωστοί πνευματικοί Πατέρες.

Αυτούς κάλεσε ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος σέ δημόσιο διάλογο μέ θέμα τό Παλαιό καί τό Νέο Ημερολόγιο καί κατά προέκταση (ζητήθηκε από τούς Γέροντες) νά συζητηθεί το περιεχόμενο τής Εγκυκλίου τού 1920.

Έκλεισαν ημερομηνία καί ώρα, μέσα στο Μητροπολιτικό Ναό τής Λαμίας.

Αν οι Γέροντες είχαν Εκκλησιολογικά επιχειρήματα θά σταματούσε τον διωγμό. Αν όχι, θά τούς ξύριζε και θά τούς αποσχιμάτιζε.

ΗΤΑΝ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Κατεβαίνει ο Γέροντας Ιγνάτιος από τό ανδρικό Μοναστήρι όπου η ζωή ήταν αγροτική και κτηνοτροφική, στο κάτω Μοναστήρι να συναντήσει τόν Γέροντα Ευσέβιο. Ολιγον ατημέλητος φορούσε ένα εξώρασο και ένα ντροβά μέ το Ιερό Πηδάλιο.

Συναντώνται οι δύο καί ο πρώτος, λέει στον π.Ευσεβειο: ωρέ σαν γαμπρός κομποταδίτικος ντύθηκες. Θα μας ξυρίσουν ευλογημένε.

Φτάνουν στή Μητρόπολη, ανοίγουν τήν πόρτα καί τί νά δούν?

Όλοι οι παπάδες τής Λαμίας μέσα στήν Εκκλησία και στο μέσον ένα τραπέζι καί ο κουρέας μέ αστυνομικούς.

Δέν δειλίασαν! Κατάλαβαν τί τούς περιμένει. Έκαναν τό Σταυρό τούς και προχώρησαν .......

Τό τί επακολούθησε είναι απίστευτο.

Βρισκόμαστε στόν Μητροπολιτικό Ναό τής Λαμίας.

Ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος, αδίστακτος τιμωρός των πιστών τού Παλαιού Ημερολογίου, κάθεται επί θρόνου δόξης.

Κάτωθεν τού Πολυέλαίου είναι τοποθετημένο τραπέζι με ξυριστική μηχανή και δίπλα ο κουρέας, Γιαχοβάς τό θρήσκευμα και αστυνομικοί έτοιμοι να εκτελέσουν τήν εντολή τού Δεσπότη.

Στα στασίδια, οι παπάδες τής Μητρόπολης.

Οι δύο Γέροντάδες Ευσέβιος και Ιγνάτιος εισέρχονται στό Ναό γιά τόν προγραμματισμένο διάλογο και σαστίζουν βλέποντας τό σκηνικό.

Μέ πλήρη επίγνωση τί τούς περιμένει, δεν δειλιάζουν.

Προχωρούν καί πρίν ακόμα προλάβουν νά φτάσουν στο Δεσπότη, δίνεται η εντολή καί συλλαμβάνουν πρώτα τόν Πατέρα Ευσέβιο και μέ βία τον ξυρίζουν και τού αφαιρούν τα ράσα και τα ρούχα. Μένει με τη φανέλα και τό εσώρουχο (σκελεα).

Γιά όσους αμφιβάλλουν γιά την επισκοπική θηριοδία των διωκτών Επισκόπων εκείνων των ημερών, τους παραπέμπω να ανατρέξουν στίς εφημερίδες της εποχής.

Τόν άφησαν στήν κατάσταση αυτή νά φύγει. Φρικτό θέαμα.....

Πηγαίνει σε ένα γνωστό σπίτι νά συνέλθει καί να τού φέρουν ράσο να φορέσει.

Στήν αυλή τού σπιτιού η γυναίκα σκαλίζει τα φυτά.

Απ έξω ο π.Ευσέβιος καλεί τό πνευματικοπαιδι τού : Κατερίνη......

Η Γυναίκα μόλις αντίκρισε τον πνευματικό της στήν κατάσταση αυτή λιποθύμησε ...... Η συνέχεια αυτονόητη.

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΓΈΡΟΝΤΆΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

Έξυπνος "βλαχος" ο Γέροντάς μου, από τήν αρχή δεν πίστεψε στίς "καλές" προθέσεις τού Δεσπότη.

Από τό Μοναστήρι ξεκίνησε ντυμένος σαν να πήγαινε στά πρόβατα φορώντας ένα καθημερινό εξώρασο.

Πλησιάζει στό Θρόνο και πρίν προλάβει ο Δεσπότης νά δώσει διαταγή στούς αστυνομικούς, μέ το Ρουμελιώτικο ύφος πού τον διέκρινε ανοίγει τό ράσο και λέει: Έλα Δεσπότη μου εσύ νά.......... Άσε τα παιδιά ήσυχα.....

Δαιμονηστηκε ο Δεσπότης ΕΞΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.........

Έδεσε το ράσο τού ο π.Ιγνάτιος έκανε το Σταυρό Του και έφυγε

ΠΗΓΗ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ : Εκτός των Γερόντων, ο αείμνηστος Δημοσιογράφος της "ΛΑΜΙΑΚΗΣ ΨΩΝΗΣ" και ψάλτης Κωνσταντίνος Αντωνοπουλος και άλλοι λαμιείς.

Η ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΠΕΝΑ

Π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ

«ΤΙΜΩΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ;» (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ἑσπερινὴ Ὁμιλία μὲ θέμα: «Τιμωρεῖ ὁ Θεός;»

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου, 13/26-5-2024, στὸν ἰσόγειο Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας στὴν Λάρισα. Περιλαμβάνει καὶ ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα, ποὺ ἔχουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ὡς πρὸς τὴν διευκρίνιση τοῦ πολὺ  σημαντικοῦ αὐτοῦ θέματος:

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

   Χριστὸς Ἀνέστη!

   Tὸ νερὸ ἀποτελεῖ βασικὸ ἀγαθὸ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Δίχως αὐτό, τὸ σῶμα μας εἶναι καταδικασμένο νὰ πεθάνει, τὰ λουλούδια τοῦ κήπου μας νὰ ξεραθοῦν καὶ ἡ καθαριότητα νὰ γίνει χαμένος ἀγώνας.

   Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὅπως μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, μία γυναίκα Σαμαρείτιδα κίνησε πρὸς τὸ πηγάδι τοῦ Πατριάρχη Ἰακώβ, προκειμένου νὰ ἀντλήσει τὸ ὠφέλιμο ἐπίγειο νερό. Κοντὰ στὴν πηγὴ καθόταν ὁ Χριστός, κουρασμένος ἀπὸ τὰ πολλὰ χιλιόμετρα ὁδοιπορίας ποὺ ἔκανε εὐαγγελιζόμενος τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν (σὲ ἀντίθεση μὲ πολλοὺς ἐξ’ ἡμῶν ποὺ δὲν θέλουμε οὔτε τὸ δάχτυλο νὰ κινήσουμε πρὸς δόξαν Του). Βλέποντας, λοιπόν, τὴν γυναίκα, τῆς ζήτησε νερό. Ἡ Σαμαρείτιδα ἀπάντησε: «πώς ἐσύ, ὄντας Ἰουδαῖος, μιλᾶς μὲ γυναίκα καὶ μάλιστα Σαμαρείτιδα; Δὲν συναναστρέφονται οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες». Πράγματι, οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες εἶχαν ἐχθρικὲς σχέσεις, καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, οἱ ἄνδρες ἐκείνη τὴν ἐποχὴ δὲν συνήθιζαν νὰ συνομιλοῦν μὲ γυναῖκες σὲ δημόσιο χῶρο, καθὼς ἡ γυναίκα εἶχε πολὺ ὑποτιμημένη θέση στὴν κοινωνία. Ὁ Χριστός, ὅμως, προκειμένου νὰ σώσει τὴν ψυχή της, ταράζει τὸ κατεστημένο καὶ καταρρίπτει τὰ κοινωνικὰ στερεότυπα, δίνοντας τιμὴ στὴν γυναίκα, ἡ ὁποία ἦταν ὄχι μόνο Σαμαρείτιδα, ἀλλὰ καὶ μοιχαλίδα. 

   Στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ συζήτηση ἀντιστρέφεται. Ὁ Χριστὸς διαβεβαίωσε τὴν γυναίκα ὅτι ἂν γνώριζε ποιὸν εἶχε ἀπέναντί της, ἐκείνη θὰ Τοῦ ζητοῦσε νερὸ καὶ Ἐκεῖνος θὰ τῆς ἔδινε τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Θὰ τῆς ἔδινε ζωντανὸ νερὸ ποὺ σκιρτᾶ γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ αὐτό, δὲν θὰ διψάσει εἰς τὸν αἰώνα. 

   Ἡ Σαμαρείτιδα μὲ λαχτάρα ζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὸ νερὸ αὐτό, δίχως νὰ ἔχει καταλάβει ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ ἀφορᾶ τὸ σῶμα, ἀλλὰ τὴν ψυχή. Ἀνταποκρινόμενος θετικά, ὁ Κύριος ἄρχισε νὰ τῆς προσφέρει αὐτὸ ποὺ, ἀγνοῶντας, Τοῦ ζήτησε. Μετὰ τὴν προσταγή Του νὰ φωνάξει τὸν ἄνδρα της καὶ τὴν ὁμολογία τῆς γυναίκας ὅτι δὲν εἶχε ἄνδρα, ὁ Ἰησοῦς ἀποκάλυψε τὶς ἁμαρτίες της προϊδεάζοντάς την ὅτι ὁ Συνομιλητής της δὲν ἦταν ἕνας ἁπλός, κοινὸς ἄνθρωπος. 

   Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὤθησε τὴν γυναίκα νὰ συνεχίσει τὴν συζήτηση καὶ νὰ ἀναφερθεῖ στὸν Ἐρχόμενο Μεσσία ποὺ τόσο προσδοκοῦσε ὄχι ὡς ἐξουσιαστή, ἀλλὰ ὡς Ἐκεῖνον ποὺ θὰ λύτρωνε τὸν λαὸ καὶ τὴν ἴδια ἀπὸ τὸ πνευματικὸ σκοτάδι. 

   Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ Χριστὸς ἔφτασε τὴν συζήτηση ἐκεὶ ὅπου ἤθελε, προβαίνει σὲ μία πρωτοφανῆ ἀποκάλυψη: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας» τῆς λέει,  «Ἐγὼ ποὺ σοῦ μιλάω!». Τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀποκαλύφθηκε τόσο ἄμεσα στοὺς Ἰουδαίους ποὺ ἦταν ἐξοικειωμένοι μὲ τὶς γραφές, ἀλλὰ σὲ μία γυναίκα ἀπὸ τὴν Σαμάρεια μὲ ἐλαφρὰ ἤθη. Κὶ ὅμως, ἡ γυναίκα αὐτὴ εἶχε κάτι ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τοὺς «ἐκλεκτοὺς» Ἰουδαίους, Φαρισαίους καὶ Γραμματεῖς. Εἶχε ἁπλότητα καρδιᾶς καὶ ἀληθινὴ θέληση νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὸ Φῶς, ὅταν αὐτὸ θὰ ἐρχόταν στὸν κόσμο, καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν παλαιὰ, ἄσωτη ζωή της, ὅπως ἐγκατέλειψε βιαστικὰ καὶ τὴν κανάτα μὲ τὸ νερὸ γιὰ τὸ ὁποῖο εἶχε πάει ὡς τὴν πηγή. Καὶ κάπως ἔτσι, ὅπως ὅλα μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, ἀποδεικνύεται ἀληθινὴ ἡ φράση του Θεανθρώπου πρὸς τοὺς δῆθεν θεοσεβεῖς τυπολάτρες: «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». 

   Τὴν στιγμὴ αὐτὴ ἔφθασαν στὴν πηγὴ οἱ Μαθητές, φέρνοντας μαζί τους φαγητό. Εἶδαν τὸν Χριστὸ ποὺ μιλοῦσε μὲ τὴν γυναίκα, ἀπόρησαν, ἀλλὰ κανεὶς δὲν εἶπε τίποτα. Εἶχαν ἐμπιστοσύνη καὶ σεβασμὸ στὸν Διδάσκαλό τους καὶ δὲν ἔσπευσαν σὰν πολλοὺς τῶν ἡμερῶν μας νὰ κατακρίνουν ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια. Γιὰ αὐτὸ ἀξιώθηκαν νὰ γίνουν αὐτὸ ποὺ ἔγιναν. 

   Στὴν προτροπὴ τῶν Ἀποστόλων στὸν Χριστὸ νὰ φάει, Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν». Τροφὴ γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ Ἐκεῖνον, ἡ γνώση τῆς ἀληθείας καὶ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Θυμόσαστε τὴν παραβολὴ τῆς Κρίσεως τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω; Τί θὰ πεῖ ὁ Δίκαιος Κριτὴς; Ἐπείνασα καὶ ἐδώκατε (ἢ οὐκ ἐδώκατέ)  μοι φαγεῖν.  Ἐμεῖς δίνουμε τροφὴ στὸν Θεὸ μέσῳ τῆς δικῆς μας πνευματικῆς μεταμόρφωσης; Οἱ πνευματικοὶ προσφέρουμε ψυχὲς ἀνθρώπων στὸν Θεό; Ὁ κόσμος ποὺ βρίσκεται ἐκεῖ ἔξω περιμένει. Τὸ πνευματικὸ χωράφι τῆς κοινωνίας μας θέλει ἐργάτες γιὰ νὰ θερίσουν, καὶ ἔπειτα νὰ προσφέρουν ὡς νοητὴ τροφὴ στὸν Θεὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μέχρι τώρα δὲν ἔτυχαν τῆς εὐκαιρίας νὰ Τὸν γνωρίσουν. 

   Ἡ Σαμαρείτις, ἡ μοιχαλίδα, ἡ μετέπειτα Ἁγία Ἰσαπόστολος Φωτεινή, προσέφερε ἀληθινὴ τροφὴ στὸν Θεό∙ πρῶτα τὸν ἑαυτό της καὶ ὕστερα τοὺς συνανθρώπους της, οἱ ὁποῖοι μὲ πολὺ αὐθορμητισμὸ ὁμολόγησαν τὸν Ἰησοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου. Κὶ ἐδώ, πάλι ἔχουμε κάτι τὸ θαυμαστό, τὸ περίεργο. Τὸν ὁμολόγησαν ὡς Μεσσία, ὄχι οἱ Ἰουδαίοι, ἀλλὰ οἱ Σαμαρεῖτες, οἱ ξένοι! Διαχρονικὸ φαινόμενο, δυστυχῶς, στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ κάτι ποὺ δὲν θὰ ἀλλάξει ποτέ. 

   Καθῆκον δικό μας εἶναι, ἀρχικά, νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ ζητήσουμε μὲ ἁπλότητα τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς τὸ δώσει. Ἡ Ἁγία Φωτεινὴ ζήτησε καὶ ἔλαβε αὐτὸ τὸ ὕδωρ καὶ ἐγκατέλειψε τὴν στάμνα μὲ τὸ νερὸ πίσω. Δὲν νοιαζόταν πλέον γιὰ τὰ βιωτικά, διότι ἡ ψυχή της ἦταν ξεδιψασμένη ἀπὸ τὴν γνωριμία μὲ τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Δεσπότη, Ἀναστάντα Χριστό.

Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ  Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΕΙΟΥ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΚΑΚΟ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μαζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακὴ Δ΄ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, 13/26-5-2024, μὲ τίτλο: «Νὰ κάνουμε τὸ καλὸ καὶ ὄχι τὸ κακό».

Πηγή

ΟΣΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ (1853-1928): «Οι πιστοί χριστιανοί να μην φοβούνται – Η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα»

 (Εορτάζει στις 12 Μαΐου)

Ο Όσιος Νεκτάριος δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές. Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας: «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:

– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.

Ο στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την ταπείνωση ως την αρχή και το θεμέλιο της πνευματικής πορείας.

Προπάντων πρέπει να αγαπάτε τον συνάνθρωπο σας, έλεγε, αλλά με ειλικρινή αγάπη και χωρίς υπολογισμούς και συμφέροντα. Η αγάπη είναι κάτι πολύ ιερό, μα οι άνθρωποι την έχουν διαστρεβλώσει.

Ο μεγάλος εχθρός της αγάπης είναι η κατάκριση. «Μόλις σου έρθει λογισμός να κρίνεις κάποιον, να στραφείς αμέσως προς τον Κύριο με νήψη: “Ναι, Κύριε, Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου”».

Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!

Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:

– Προσευχήσου και η προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.

Αυτή είναι η εντολή μου σε σένα· πάντοτε, παντού και κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή». Να προσεύχεσαι εκ βαθέων, η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.

---

Πολλοί γνωρίζοντας το προφητικό του χάρισμα ρωτούσαν:

– Τι μας περιμένει;

– Μεγάλες κοινωνικές καταστροφές περιμένουν την ανθρωπότητα, απαντούσε. Τα τωρινά βάσανά μας μοιάζουν με τσιμπήματα εντόμων, συγκρινόμενα με τα βάσανα των εσχάτων χρόνων. Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Αλλά οι πιστοί χριστιανοί μπορούν να μην φοβούνται – η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Στα τέλη θα συμβεί με τους πιστούς ότι έγινε με τους αποστόλους πριν από την κοίμηση της Θεοτόκου. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ’ ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνον αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν· μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνον ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι’ αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλείας τους, αλλά δεν σώθηκαν· χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνον όσοι είναι μέσα θα σωθούν.

Κάποτε η Νεκταρία Κοντσέβιτς τον ρώτησε για την συντέλεια του κόσμου… Ο στάρετς Νεκτάριος μίλησε αρκετά γι’ αυτό το θέμα. Τέλος χαμογέλασε με νόημα και της είπε τα παρακάτω λόγια:

– Γιατί απευθύνεστε στην μικρόνοιά μου; (πάντα υποτιμούσε τον εαυτό του λέγοντας ότι είναι περιορισμένων νοητικών δυνατοτήτων). Ρώτησε τους μοναχούς της Όπτινα. Θα σου πουν όλα όσα είναι απαραίτητα για το θέμα αυτό.

Όταν τους επισκέφθηκα και τους ρώτησα, γράφει η ίδια, μου απάντησαν: «Υπάρχουν άνθρωποι πού ασχολούνται συνεχώς με την συντέλεια κι ολοένα ψάχνουν να βρουν σημεία για το τέλος του κόσμου. Δεν νοιάζονται όμως για τις ψυχές τους· τους ενδιαφέρει μόνο να κάνουν εντύπωση στους άλλους, να μεταδώσουν νέα πού θα προκαλέσουν αίσθηση. Αλλά δεν είναι ωφέλιμο στον άνθρωπο να γνωρίζει τον χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας. Γρηγορείτε και προσεύχεστε, είπε ο Σωτήρας μας. Αυτό σημαίνει πώς δεν χρειάζεται να μαντεύουμε, αφού τα πάντα θ’ αποκαλυφθούν στους πιστούς, όταν έρθει η ώρα· αλλά να γρηγορούμε και ν’ αγρυπνούμε πνευματικά, δηλ. να είμαστε πάντα έτοιμοι».

Πηγή