Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὸν ἑορτάζοντα Ναὸ Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου στὴν Ἱερὰ Ἀνδρώα Μονὴ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Πασπάλη Βερδικούσιας, τὴν 2/15-7-2025, μὲ τίτλο: «Ἡ ὑπακοὴ τῆς Παναγίας καὶ ἡ ὑπακοὴ καὶ ὑπομονὴ τοῦ Χριστοῦ».
+Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμεντος
Πρόσφατα, ἀπὸ 18 ἕως 20 Μαΐου 2025, πραγματοποιήθηκε Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ), τὸ ὁποῖο φιλοξένησε ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν 60ὴ συνεδρίαση τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς τοῦ «ΠΣΕ» ἀφιερωμένη στὴν Ἐπέτειο 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Διάσκεψη τοῦ 1925 στὴν Στοκχόλμη τῆς Σουηδίας τῆς «Ζωῆς καὶ Ἐργασίας», τοῦ Οἰκουμενικοῦ δηλαδὴ ἐκείνου Ὀργανισμοῦ ποὺ στόχευε στὴν ἐξάσκηση τοῦ «πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ» χωρὶς ἐνδιαφέρον καὶ συζήτηση γιὰ τὶς διαφορὲς πίστεως τῶν μελῶν-«ἐκκλησιῶν» ποὺ συμμετεῖχαν.
Τότε, τὸ 1925, στὴν σύγκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἐκείνου Συνεδρίου συμμετεῖχαν καὶ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, γεγονὸς ἰδιαίτερης σημασίας γιὰ τοὺς Προτεστάντες ποὺ εἶχαν τὴν σχετικὴ πρωτοβουλία, ὥστε νὰ ὑπάρχει κατὰ τὴν ἀντίληψή τους διεύρυνση πέρα καὶ ἐκτὸς τοῦ δικοῦ τους κόσμου (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).
Ἤδη τότε, 1600 χρόνια μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τὸ λανθασμένο σύνθημα τῶν πρωτεργατῶν στὴν Στοκχόλμη ἦταν: «μιὰ Νίκαια γιὰ τὴν ἠθική, γιὰ πρακτικὸ Χριστιανισμό». Ἡ ἔμφαση δινόταν στὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεως σὲ φλέγοντα ζητήματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ μεσοπολέμου. Θεωρήθηκε, βάσει τοῦ Προτεσταντικοῦ σκεπτικοῦ, ὅτι γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ἐπιρροὴ στὰ τεκταινόμενα παγκοσμίως χρειαζόταν ὄχι μεμονωμένη δράση ἑκάστης «ἐκκλησίας» ἐντὸς τῆς χώρας της, ἀλλὰ κοινὴ δράση «ἐκκλησιῶν» σὲ εὐρύτερο πλαίσιο, παρὰ τὶς διαφορὲς σὲ ἐπίπεδο πίστεως.
Διὰ τοῦ τότε Λουθηρανοῦ ἀρχιεπισκόπου Οὐψάλης Νάθαν Σόδερμπλομ ἀπευθύνθηκε κλήση γιὰ «πρακτικὴ συνεργασία» παρὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς διαφορές. Τὸ σκεπτικὸ τῶν ἑτεροδόξων καὶ τότε καὶ τώρα, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πίστη καὶ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν, ἦταν καὶ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει, καὶ ὅτι μέσῳ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως καὶ δεσμεύσεως ἡ ἑνότητα αὐτὴ ὀφείλει νὰ ἀναγνωρίζεται καὶ νὰ βιώνεται (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).
Τὸ ἐντελῶς ἀνορθόδοξο αὐτὸ σκεπτικὸ ἔφθασε μέχρι σημείου διακηρύξεως ὅτι τὰ δόγματα φέρνουν διαίρεση καὶ ἄρα ἡ ἔμφαση στὸν λεγόμενο «πρακτικὸ Χριστιανισμὸ» ἑνοποιεῖ.
Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν ἔγκειται στὸ τί οἱ Προτεστάντες πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν. Τὸ πρόβλημα ἐντοπίζεται στοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ Διαγγέλματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» εἶχαν ἤδη ἀποδεχθεῖ προφανέστατες κακοδοξίες, οἱ ὁποῖες συνοψίζονται α) στὴν ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων, καὶ β) στὴν βούληση καὶ ἐπιθυμία γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ διακονία μαζί τους στὸν σύγχρονο κόσμο, δηλ. γιὰ συνεργασία καὶ συνάφεια, πρὸς ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν χρειάζεται νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὲς οἱ ἀμάρτυρες θέσεις εἶναι τελείως ἄγνωστες καὶ ἀδιανόητες στὴν ἱστορία, ζωὴ καὶ ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν δισχιλιετῆ πορεία της.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρόσκληση ἐκ μέρους τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου ἤδη ἀπὸ τὸ 1920 στὴν Γενεύη καὶ μάλιστα τὸ 1925 στὴν Στοκχόλμη γιὰ συνασπισμὸ σὲ Οἰκουμενικὸ σῶμα πρὸς ἄσκηση ἀπὸ κοινοῦ συνεργασίας ἐπὶ πρακτικοῦ ἐπιπέδου (μεταγενέστερα στὴν Ὀξφόρδη τὸ 1937), βρῆκε τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς κατάλληλα προετοιμασμένους ὡς πρὸς τὴν θετικὴ ἀνταπόκρισή τους.
Ὁ ἕτερος Οἰκουμενικὸς Ὀργανισμὸς «Πίστις καὶ Τάξις» πρὸς ἐξέταση τῶν θεμάτων πίστεως συνεστήθη ἐπίσης ἀπὸ τοῦ 1920 στὴν Γενεύη μὲ συνέδρια-σταθμοὺς στὴν Λωζάννη τὸ 1927 καὶ στὸ Ἐνδιμβοῦργο τὸ 1937, ἡ δὲ συγχώνευση τῶν δύο αὐτῶν Ὀργανισμῶν τὸ ἔτος 1948 στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας ἀπάρτισε τὸ γνωστὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».
Ἡ ὑφισταμένη πλέον «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «ΠΣΕ» ἀποτελεῖ «κληρονομιά» τοῦ Ὀργανισμοῦ «Ζωὴ καὶ Ἐργασία» καὶ δίδει ἔμφαση στὴν «ἀνάπτυξη τοῦ διεθνοῦς δικαίου» καὶ στὴν ἐργασία «γιὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη στὸν κόσμο» (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ ἦταν ποὺ συγκάλεσε τὴν πρόσφατη Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη στὴν Ἀθήνα τὸν περασμένο Μάϊο, 100 χρόνια μετὰ τὴν Διάσκεψη τῆς Στοκχόλμης, μὲ γενικὸ τίτλο: «Ἡ ὥρα γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι τώρα» καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη προοπτικὴ «ἀναζήτησης νέας δέσμευσης γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).
Οἱ ἐργασίες ἔγιναν σὲ ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἄρχισαν μὲ δέηση ἀπὸ τὸν μητρ. Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριήλ. Ὁ μητρ. Φαναρίου Ἀγαθάγγελος ἀνέγνωσε χαιρετισμὸ τοῦ ἀρχιεπ. Ἱερωνύμου. Χαιρετισμοὺς ἀπηύθυναν ὁ τότε ὑπουργὸς Μετανάστευσης καὶ Ἀσύλου κ. Μάκης Βορίδης κ.ἄ. Τὸ Συνέδριο ἀσχολήθηκε σύμφωνα μὲ προεξαγγελία περὶ αὐτοῦ, μὲ τὴν διερεύνηση γιὰ Οἰκουμενικὲς ἀπαντήσεις ὡς πρὸς τὶς ἀναδυόμενες παγκόσμιες τάσεις στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ τὶς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις. (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).
Εἶναι ἐμφανὲς ἀπὸ τὰ συνθηματολογικὰ κλισὲ γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς Διασκέψεως ποὺ ἐνδεικτικὰ παραθέσαμε ὅτι καταβάλλεται προσπάθεια -χωρὶς βεβαίως οὐσιαστικὸ ἀντίκρισμα στὴν πραγματικότητα- νὰ προκληθεῖ ἐντυπωσιασμὸς ὅπως καὶ εὐρύτερο κοινωνικὸ ἐνδιαφέρον, πὼς μιὰ τέτοια Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη συμβάλλει δῆθεν σημαντικὰ στὴν διερεύνηση καὶ ἐπίτευξη ὑψηλῶν καὶ ἐπιθυμητῶν σκοπῶν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀπὸ μὲν πνευματικῆς πλευρᾶς σημειώνεται ἄλλο ἕνα Οἰκουμενιστικὸ ὀλίσθημα μὲ ἀνούσιο βερμπαλισμό, καὶ ἐπίσης λαμβάνουν χώρα θεωρίες καὶ πράξεις προωθήσεως τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως· ἀπὸ δὲ κοινωνικῆς πλευρᾶς προξενεῖται ἁπλῶς θόρυβος κενὸς ὁποιουδήποτε οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀναφορὲς γεωπολιτικῶν θεμάτων σύμφωνα μὲ τὴν κρατοῦσα δυτικὴ ἀντίληψη περὶ τῶν γεγονότων σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτη.
Στὶς 19/5, δεύτερη ἡμέρα τοῦ Συνεδρίου, ὁ κληρικὸς Νικόλαος Καζαριὰν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἦταν ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὸς στὶς Οἰκουμενιστικές του ὑπερβολές, γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τοῦ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ αἱρετικὴ διάβρωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Ὑποστήριξε λοιπὸν τὴν ἀπὸ κοινοῦ δράση τῶν Χριστιανῶν παρὰ τὶς δογματικὲς διαφορές τους, «σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ὑποφέρει», γεγονὸς ποὺ παρέχει «κοινὴ μαρτυρία» ἐντὸς αὐτοῦ. Αὐτὸ τὸ «πρωτοποριακὸ βῆμα» ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ εὐθύνη θεμελιώνεται «στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος», στὸ ὁποῖο προφανῶς συμμετέχουν ἅπαντες, «καὶ στὴν κοινή μας ὁμολογία γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως διακηρύχθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας» (Orthodox Times, 19-05-2025).
Ἐδῶ ἔχουμε ἐπιβεβαίωση τῶν κακοδοξιῶν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, τὶς ὁποῖες ἀναφέραμε ἀνωτέρω.
Ὁ Καζαριὰν συνέχισε: «οἱ παγκόσμιες συγκρούσεις καλοῦν τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνακτήσει τὸν προφητικό της ρόλο». Ὅμως, θὰ ἐρωτούσαμε, ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία περὶ τῆς ὁποίας γίνεται αἴφνης λόγος ἐνώπιον διομολογιακοῦ ἀκροατηρίου στὰ πλαίσια τοῦ «ΠΣΕ»; Ἡ ἀσάφεια δηλώνει τὴν βαθύτερη κακόδοξη Οἰκουμενιστικὴ πεποίθηση ὅτι ὅλοι τους συναποτελοῦν αὐτὴ τὴν «Ἐκκλησία», ἐφ’ ὅσον συμμετέχουν σὲ «ἕνα καὶ κοινό» βάπτισμα, τὸ ὁποῖο θεωροῦν ὅτι τοὺς εἰσάγει στὴν πραγματικότητα τοῦ «Σώματος τοῦ Χριστοῦ», γι’ αὐτὸ καὶ δύνανται νὰ παρέχουν «κοινὴ μαρτυρία» στὸν κόσμο.
Ὁ Καζαριὰν θεωρεῖ ὅτι «ὁ Οἰκουμενικὸς διάλογος προσφέρει ἐργαλεῖα συμφιλίωσης ποὺ μποροῦν νὰ ἐφαρμοσθοῦν στὶς δικές μας κοινότητες… Τὸ οἰκουμενικὸ κίνημα μπορεῖ στὴν πραγματικότητα νὰ εἶναι ἕνα ζωτικὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς θεραπεύει ἀπὸ μέσα (ἐκ τῶν ἔνδον)».
Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς στὴν βαθιὰ πλάνη τους θεωροῦν ὅτι ἡ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενιστικὴ διαδικασία τοὺς παρέχει χρήσιμα συμφιλιωτικὰ ἐργαλεῖα γιὰ ἐφαρμογὴ στὸν χῶρο τους, δηλ. ἑνότητος καὶ ἀγάπης, χωρὶς ὅμως Ἀλήθεια! Καὶ ὅτι τὸ κίνημά τους αὐτὸ παρέχει θεία θεραπεία ἐσωτερικά! Ὅμως, πρόκειται γιὰ διακήρυξη τῆς πνευματικῆς τους τυφλότητος, ἐφ’ ὅσον δὲν δύνανται προφανέστατα νὰ διαχωρίσουν τὶς θεῖες Ἐνέργειες ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἤ τὶς δαιμονικές! Καὶ τότε πῶς δύνανται νὰ ποιμάνουν Ἐκκλησία Θεοῦ; Ἤ νὰ ὁδηγήσουν ἀπλανῶς τὸ ποίμνιό τους σὲ ὁδὸ σωτηρίας;…
Ἀλλὰ ποιᾶς σωτηρίας; Τέτοια ἔννοια καὶ τέτοια προβληματολογία δὲν ἀνευρίσκεται στὴν πρακτικῶς δραστήρια Οἰκουμενικὴ κίνηση. Οἱ θιασῶτες της ἀσχολοῦνται πυρετωδῶς καὶ ματαίως μὲ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ὁποῖα φυσικὰ ἁπλῶς περιγράφουν κατ’ ἐπιλογὴν καὶ διεκτραγωδοῦν, χωρὶς ἀκόμη καὶ ἐπ’ αὐτῶν νὰ μποροῦν νὰ προσφέρουν τὸ παραμικρό, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ κάποια ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια, ὅπως θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ πράξει ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός.
Ὁ Καζαριὰν ἀπτόητος συνέχισε μὲ τὸ ἐρώτημα: «Τί μπορεῖ νὰ προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία σὲ αὐτὸ τὸ οἰκουμενικὸ ταξίδι; Α. Μιὰ πλούσια θεολογία τῆς κοινωνίας ὡς βάση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς· Β. Μιὰ πνευματικὴ παράδοση ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν θεραπεία τῆς καρδιᾶς (κάθαρσις) ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση· Γ. Τὴν διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔχει σταθερὰ ὑποστηρίξει τὸν διάλογο, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια».
Ἡ «θεολογία τῆς κοινωνίας», ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε προσφιλῆ ἔννοια τοῦ μακαρίτου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἄν νοηθεῖ ὀρθοδόξως ἐφαρμόζεται μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου πλαισίου, ἐκτὸς τοῦ ὁποίου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήσει. Ἄν πάλι νοηθεῖ κακοδόξως, μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς διευρυμένης ἐκκλησιολογικῆς θεωρήσεως, δίνει χῶρο στὴν ἀνάπτυξη διαφόρων νεφελωδῶν θεωριῶν γιὰ ἐνασχόληση εἰδημόνων, προωθώντας σαφῶς τὴν ἑδραίωση παγχριστιανικοῦ Οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος. Αὐτὴ τὴν κατεύθυνση προφανῶς ὑπηρετεῖ ἡ ἀναφορὰ στὸ ὑπὸ κρίσιν κείμενο.
Ὁ δὲ λόγος γιὰ κάθαρση καρδίας ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση δὲν ἔχει καμία σχέση καὶ καμία θέση στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα. Ἀφορᾶ στὴν ἐν μετανοίᾳ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους γιὰ ἀνακάλυψη τῆς βαπτισματικῆς χάριτος ἡ ὁποία ἀπεκρύβη ἐξ αἰτίας σωρεύσεως ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν. Λειτουργεῖ δὲ μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου θεραπευτικοῦ πλαισίου, ἐντὸς τῆς λειτουργικῆς, εὐχαριστιακῆς καὶ πνευματικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ὁδηγεῖ πράγματι -ὅταν ἀσκηθεῖ ἐν ταπεινώσει καὶ ὑπακοῇ σὲ παθόντα τὰ θεῖα Πνευματικὸ πατέρα- σὲ κάθαρση καρδίας ποὺ φθάνει μέχρι τὴν «καύση» αὐτῆς ἀπὸ ἔλεος γιὰ κάθε πλάσμα καὶ γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Τὸ νὰ συγχέεται ὅμως αὐτὴ ἡ ἱερὴ κατάσταση μέσα στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα, ὅπου δὲν ἀνευρίσκεται ἴχνος ὀρθοδόξου ἰδέας θεραπευτικῆς, ἐντελῶς προχείρως δίκην συνθήματος γιὰ πρόκληση ἐντυπώσεων, εἶναι σὰν νὰ ρίπτονται οἱ μαργαρῖτες σὲ μολυσμένο τόπο καὶ περιβάλλον! Ἀλλὰ τοῦτο δὲν προξενεῖ ἐντύπωση ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸ μέγεθος τοῦ προαναφερθέντος πνευματικοῦ σκοτασμοῦ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν μὲν θεωρητικῶς στοιχεῖα τῆς ἁγίας Ἡσυχαστικῆς Παραδόσεως, χωρὶς ὅμως βαθύτερη ἐπίγνωση, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ εὐκολία συγχέουν τὰ ἀσύγχυτα.
Ὅσο γιὰ τὴν «διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» ὡς προσφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Οἰκουμενικὸ ταξίδι, ὁμολογοῦμε ὅτι βρισκόμαστε πρὸ ἐκπλήξεως μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως! Ἡ σπουδή τους νὰ προβάλλουν τὴν νεόκοπη ἐκκλησιολογική τους κακοδοξία περὶ τοῦ δῆθεν «Πρωτείου» τῆς ἕδρας τους καὶ τοῦ Προκαθημένου τους ὡς «Πρώτου ἄνευ ἴσων», τοὺς ὠθεῖ σὲ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀκόμη καὶ σὲ Οἰκουμενιστικὰ «φόρα»! Ὅμως, ἄν οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν πλειονότητά τους δὲν δέχονται τέτοιο «Πρωτεῖο» καὶ πολὺ ὀρθῶς κάνουν, οἱ Οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου ἐλπίζουν ὅτι θὰ συγκινήσουν τοὺς Προτεστάντες ἑταίρους τους μὲ τέτοιου εἴδους θεωρίες, ἐνῶ ἐκεῖνοι εἶναι περιώνυμοι γιὰ τὴν ἀπόρριψή τους κάθε εἴδους αὐθεντίας καὶ ἐπιβολῆς; Οἱ Προτεστάντες ἀλήθεια δραπέτευσαν κάποτε ἀπὸ τὸν ὑπερφίαλο Δυτικὸ Παπισμὸ γιὰ νὰ συναντήσουν τώρα ἕνα Ἀνατολικὸ κακέκτυπο;!…
Ὁ δὲ Καζαριὰν κατέληξε ὡς ἑξῆς τὴν διάτρητη εἰσήγησή του: «Ἡ ὀρθόδοξη συμμετοχὴ τὸ 1925 ἦταν σημαντικὴ ὄχι μόνο μὲ οἰκουμενικοὺς ὅρους, ἀλλὰ καὶ στὴν βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ ζητήματα κοινωνικῆς ἠθικῆς, πολιτισμοῦ καὶ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο. Ἡ θεραπεία (τῶν διαιρέσεων;) δὲν ἔρχεται μέσῳ τῆς ἀφοσιώσεως στὶς φατρίες μας, ἀλλὰ μέσῳ τῆς πίστεως στὸν Χριστό. Εἴθε αὐτὴ ἡ ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀνανεώσει τὴν ἀποφασιστικότητά μας νὰ συμβαδίζουμε, νὰ συνδιακονοῦμε καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνουμε ἕνα».
Ἐδῶ παρατηροῦμε τὸ ἀπίστευτο γεγονὸς διαχωρισμοῦ τοῦ ἀνήκειν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ἀνεπιτρέπτου ἰσχυρισμοῦ ὅτι ἀνήκεις σὲ «φατρία», ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἡ ὁποία δῆθεν φέρνει θεραπεία, ἀνεξαρτήτως ἐκκλησιαστικότητος! Ποιά θεραπεία; Ὑποθέτουμε τῶν διαιρέσεων.
Ὅμως, καμία θεραπεία, καμία ὁλοκληρία καὶ σωτηρία δὲν κατορθώνεται μεμονωμένα καὶ ἀτομικά, παρὰ μόνον ἐκκλησιαστικά. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ δὲν δρᾶ καὶ δὲν ἐπιφέρει σωστικὸ ἀποτέλεσμα, παρὰ μόνον ἐντὸς τοῦ ἁγίου Θεανθρωπίνου Σώματος Αὐτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς ἔνταξη στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ Σῶμα Του, θεραπεία καὶ σωτηρία δὲν ἐπιτυγχάνονται. Δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι Χριστιανὸς ἄν δὲν ἀνήκεις στὴν κοινωνία τῶν μαθητῶν, τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, στὴν Ἀποστολικὴ Κοινωνία (Πρ. 2, 42). Μόνον μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται ἡ «αὔξησις» ἐν Χριστῷ, στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν (Α΄ Κορ. 12, 12· Ἐφεσ. 4, 11-16). Ἡ ἑνότητα Ἐκκλησίας-Χριστοῦ εἶναι ἀδιάρρηκτη.
Ἄν αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ π. Ν. Καζαριὰν ἀποτελοῦν «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» ἐνώπιον τῶν ἑτεροδόξων, τότε μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγεθος τῆς θεολογικῆς διαστρεβλώσεως ποὺ συμβαίνει στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ πόσο πολὺ τὰ πράγματα ἔχουν ἐκτραπεῖ. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ διαπίστωση, ὅπως ἀποδείξαμε καὶ ὅπως θὰ παρουσιάσουμε ἐν συνεχείᾳ, δὲν ἀποτελεῖ «φονταμενταλισμό», ὅπως κατηγοροῦνται ὅσοι ἀντιτίθενται ὀρθοδόξως στὴν αἵρεση, οὔτε συνιστοῦν «δαιμονοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὅπως κατήγγειλε ὅτι συμβαίνει στὸν χῶρο της ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας Maha Milki Wehbe!
Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς θεολογικὴ κακοδοξία δὲν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας, δηλ. ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκ τοῦ διαβόλου, τοῦ πατρὸς τοῦ ψεύδους, τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ πασιφανὴς καὶ αὐταπόδεικτη αὐτὴ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ σπεύδουν νὰ προτείνουν τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κατ’ αὐτοὺς ἀνησυχητικοῦ φαινομένου ἐντὸς τοῦ «ΠΣΕ», ὅπου νὰ συσκέπτονται μὲ «ἀνοιχτὸ μυαλό» καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητος (Orthodox Times, 19-05-2025).
Νὰ σημειώσουμε ὅτι στὴν Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη τῶν Ἀθηνῶν ἔγιναν καὶ ἀνεπίτρεπτες κοινὲς προσευχὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της, τόσο βάσει τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης (Orthodox Times, 19-05-2025), ὅσο καὶ τῆς προτεσταντικῆς μὲ τὰ ἀνάλογα τραγουδάκια συνοδία μουσικῶν ὀργάνων καὶ χορευτικῶν κινήσεων, ὅπως φαίνεται σὲ σχετικὲς φωτογραφίες.
Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθεῖ ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν συνίσταται στὸ ὅτι γίνονται συμπροσευχές. Διότι ἄν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο, τότε καταβιβάζουμε τὸ μέγα θεολογικὸ πρωτίστως πρόβλημα ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κακοδοξία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σὲ δῆθεν ἁπλὸ ζήτημα παραβιάσεως Ἱερῶν Κανόνων. Δηλαδὴ τὸ δογματικὸ πρόβλημα ποὺ ἀφορᾶ στὴν Πίστη μετατρέπεται σὲ Κανονικὸ μόνον πρόβλημα. Τοῦτο ὅμως ἀποβλέπει σὲ ἐλαχιστοποίηση τοῦ ζητήματος καὶ συνιστᾶ μέγα λάθος.
Τὴν τρίτη ἡμέρα, 20/5, στὴν ἐξέταση τοῦ θέματος «θεολογικὲς γέφυρες μεταξὺ τῆς Νίκαιας καὶ τῆς Στοκχόλμης», ἡ καθηγήτρια στὸ ΑΠΘ Δήμητρα Κούκουρα ἀναφέρθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε στὴν διατήρηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως καὶ τῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ἐπίσης στὴν σύνθεση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κατόπιν ὑποστήριξε ὅτι ἡ ἑνότητα διερράγη στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας μὲ τὸ μεγάλο σχίσμα μεταξὺ Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Ἐν συνεχείᾳ, παρέκκλινε ἀπὸ τὴν Ρώμη τὸ Λουθηρανικὸ ρεῦμα καὶ προέκυψαν πολυάριθμες παραφυάδες, «ὥστε τώρα ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι διαιρεμένη» ἐξ αἰτίας ὄχι μόνο θεολογικῶν λόγων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων. Ἐν τούτοις, συνέχισε ἡ εἰσηγήτρια, παντοῦ στὸν κόσμο ὑπάρχουν Χριστιανικὲς Ἐκκλησιαστικὲς Κοινότητες ὅπου ὁμολογεῖται ἡ Πίστη τῆς Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως διὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ. «ἡ μία ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τῆς πρώτης χιλιετίας ποὺ ἦταν πλέον διαιρεμένη» σὲ πολλὲς ἀκόμη καὶ ἐχθρικὲς μεταξύ τους ἐκκλησίες, χωρὶς ἑνότητα, οἱ Χριστιανοὶ βρέθηκαν ἀπὸ κοινοῦ στὴν Στοκχόλμη τὸ 1925 σὲ μία «κοινωνία ἐκκλησιῶν». (Orthodox Times, 20-05-2025).
Εἶναι παράδοξο τὸ «ἀφελές» σκεπτικὸ τῆς καθηγ. Κούκουρα καὶ βεβαίως ἐντελῶς λανθασμένο. Στὴν πρώτη χιλιετία εἴχαμε ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἄν καὶ ἀπεκόπησαν πολλὰ Χριστιανικὰ σώματα καὶ καταδικάσθηκαν ὡς αἱρετικά. Ἀλλὰ στὴν δεύτερη χιλιετία ἔχουμε ἁπλῶς διαίρεση μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς καὶ ἐπίσης ἐντὸς τῆς Δύσεως. Καὶ μόλις τὸ 1925 ἀποφασίζουν οἱ διαχωρισμένοι Χριστιανοὶ νὰ συστήσουν «κοινωνία ἐκκλησιῶν». Καὶ ὅλα αὐτὰ λέγονται ἐνώπιον ἀρχιερέων (στὶς ἐργασίες τῆς Διασκέψεως διακρίνονται σὲ φωτογραφίες οἱ Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ, Πισιδίας Ἰώβ, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Περιστερίου Γρηγόριος, Φαναρίου Ἀγαθάγγελος, Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, Σαλώνων Ἰγνάτιος), κληρικῶν, καθηγητῶν, κλπ.
Ὅμως, ὅλοι ὅσοι ἔχουν στοιχειώδη γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων γνωρίζουν πὼς ὅ,τι ἴσχυε κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία, αὐτὸ ἴσχυε καὶ κατὰ τὴν δεύτερη, ἰσχύει κατὰ τὴν τρίτη καὶ θὰ ἰσχύει πάντοτε. Ὑπάρχει μία μόνον ἀληθινὴ Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη, ὡς Θεανθρώπινο Σῶμα Χριστοῦ, μὲ μία πίστη ἄμωμη, ἕνα ἀληθινὸ Βάπτισμα, μία ἀπλανὴ ὁδὸ σωτηρίας. Καὶ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστὸ δὲν ὑπόκειται σὲ μερισμό. Ἡ κοινὴ δογματικὴ πίστη ἀποτελεῖ τὴν συνεκτικὴ δύναμη τῆς κοινωνίας καὶ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο ἑνότητος. Χωρὶς διαφύλαξη «ἀκλινοῦς [ἀμετακινήτου, ἀσαλεύτου] καὶ βεβαίας» καὶ ἄνευ προσθαφαιρέσεων τῆς παραδοθείσης πίστεως, δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα οὔτε διατήρηση σὲ αὐτὴν (βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 36, παρ. 10, ΕΠΕ, τ. 2, Θεσσαλονίκη 1985, σελ. 216).
Ἡ δὲ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν πίστη συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἁγία Ἑνότητα, σημαίνει κήρυξη αἱρέσεως καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῆς προβλεπομένης πρὸς τοῦτο Συνοδικῆς διαδικασίας καὶ διακηρύξεως, καὶ ὄχι βέβαια ἁπλῶς πρόκληση διαιρέσεως εἰς τὸ διηνεκές.
Ἡ ἐπάνοδος στὴν Ἑνότητα σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰσαγωγὴ στὴν κοινωνία ἑνότητός της. Κατὰ τὴν διαδικασία αὐτὴ εἶναι εὐνόητον ὅτι ἀπαιτεῖται ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἡμερότητα καὶ ἐπιείκεια, διότι πρόκειται γιὰ ἐπάνοδό τους ἀπὸ τὴν νεκρότητα στὴν ζωή.
Αὐτὸ ὅμως καθόλου δὲν συνέβη οὔτε συμβαίνει στὴν κατάκριτη Οἰκουμενικὴ κίνηση, ἡ ὁποία πάσχει ἐκ θεμελίων. Συνοδοιπορία ἀπὸ κοινοῦ πνευματικῶς ζώντων καὶ νεκρῶν, συνδιακονία, σύμπραξη, συμπροσευχή κλπ. εἶναι κάτι τὸ ἐντελῶς ἀδύνατο καὶ ἀδιανόητο στὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ νέα αὐτὴ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν ὅτι συνιστοῦν «Οἰκουμενικὴ Ἀδελφότητα» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὅπως συνομολόγησαν καὶ στὴν ψευδο-σύνοδό τους τοῦ Κολυμβαρίου τὸ 2016, τοὺς καθιστᾶ αὐτοκατακρίτους, ἀκοινωνήτους, μετόχους αἱρετικοῦ μολυσμοῦ.
Τοῦτο εἶναι πάρα πολὺ ἀναγκαῖο νὰ τονίζεται, διότι κάποιοι ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐλαχιστοποιοῦν τὸ θέμα διαφορᾶς μας στὸ Ἡμερολογιακὸ ἐπίπεδο, τὸ ὁποῖο δῆθεν δὲν δικαιολογοῦσε οὔτε δικαιολογεῖ τὴν ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου καὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ὅμως, δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ θέμα Ἡμερολογίου! Πρόκειται γιὰ θέμα Πίστεως! Δὲν εἴμαστε Ἡμερολάτρες ἀλλὰ Χριστολάτρες. Καὶ δὲν ἀγωνιζόμαστε γιὰ μία ἰδιοτροπία ὡς πρὸς τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας!
Ὁ μητρ. Πισιδίας Ἰὼβ ἐν συνεχείᾳ ἐνῶ παρατήρησε ὅτι τὰ δόγματα δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ διαιροῦν, ἀλλὰ ἡ αἵρεση διαιρεῖ, δὲν διευκρίνισε ἐν τούτοις τί σημαίνει αὐτὸ στὴν σύγχρονη πραγματικότητα. Ἀπεναντίας, εἶπε ὅτι τὸ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ «ΠΣΕ» διαφέρει ἀπὸ τὸ παρόμοιο ἔργο ὁποιουδήποτε ἄλλου κοινωνικοῦ φορέως, διότι «οἰκοδομοῦμε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ»! Καὶ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μεταμορφώνει τὸν κόσμο φέρνοντας τοὺς ἀνθρώπους στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 21-05-2025).
Τελείως ἀσαφῆ πράγματα. Τὸ «ΠΣΕ» οἰκοδομεῖ τὸ «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ», «μεταμορφώνει τὸν κόσμο» διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς δράσεώς του, καὶ εἰσάγει τοὺς ἀνθρώπους στὴν «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»;! Ἄν ὅπως φαίνεται αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν διαλαμβανομένων ἐνταῦθα, τότε ἔχουμε ἄλλη μία πανηγυρικὴ ἐπιβεβαίωση περὶ τῆς αἱρετικῆς φύσεως τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν.
Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς Οἰκουμενιστικῆς Διασκέψεως τῶν Ἀθηνῶν μετέβησαν μὲ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου γιὰ ἐπίσκεψη στὶς ἐγκαταστάσεις δομῆς φιλοξενίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Βουλιαγμένη ὑπὸ τὴν ἐπωνυμία «Συνύπαρξη» – «Οἰκουμενικὸ Πρόγραμμα Προσφύγων». Παρὼν ἦταν ὁ γεν. διευθυντὴς τοῦ κέντρου μητρ. Ἰλίου Ἀθηναγόρας. Ἀναπτύχθηκε τὸ θέμα στήριξης προσφύγων καὶ αἰτούντων ἄσυλο καὶ ἐπίσης ἐπιβεβαιώθηκε ἡ στενὴ ἐπαφὴ «Συνυπάρξεως» καὶ «ΠΣΕ» (Orthodox Times, 20-05-2025).
Τὸ τελικὸ Μήνυμα τῆς Διασκέψεως (βλ. Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων, Ἔγγραφα, 22-05-2025) περιέχει ἕνα καθαρὰ Προτεσταντικῆς κατευθύνσεως σκεπτικό, γιὰ νὰ ἐξανεμίσει γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὶς φλυαρίες καὶ ἀνοησίες περὶ «Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας», οἱ ὁποῖες κατὰ καιροὺς ἀκούγονται ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ Οἰκουμενιστικὸ λοιπὸν κείμενο τῶν Ἀθηνῶν μᾶς λέγει ὅτι ὑπάρχουν ὑπαρξιακὲς προκλήσεις ποὺ προξενοῦν ἀνησυχία, ὅπως πυρηνικὰ ὅπλα, κυβερνοπόλεμος, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, τεχνητὴ νοημοσύνη, παγκόσμια κλιματικὴ κρίση κλπ. Ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς ὅπως τὸν ΟΗΕ παρατηρεῖται ἀποτυχία προλήψεως συγκρούσεων. Γι’ αὐτὸ προτείνεται ριζικὴ μεταρρύθμιση τοῦ διεθνοῦς σχεδιασμοῦ γιὰ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια ὡς πρὸς τὴν μάστιγα τοῦ πολέμου. Δίνεται ἔμφαση στὴν οἰκοδόμηση τῆς εἰρήνης καὶ στὴν παροχὴ ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, ἔναντι δὲ τῆς παρατηρούμενης οἰκονομικῆς ἀνισότητος παρέχεται νέα ἐνίσχυση τῆς ἔννοιας τοῦ «Κράτους Πρόνοιας». Γίνεται προτροπὴ γιὰ ἐμβάθυνση τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν προβληματισμῶν καὶ γιὰ διάλογο ὡς πρὸς τὴν σχέση θρησκείας καὶ κράτους. Ἐπίσης, δίδεται ἔμφαση στὰ ἑνοποιητικὰ στοιχεῖα μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν κινημάτων, στὴν δέσμευση γιὰ διάλογο, στὴν συνεργασία καὶ στὴν ἀλληλεγγύη. Ὡς πρὸς τὴν φιλοξενία στὴν Ἀθήνα, αὐτὴ ὑπογράμμισε καὶ ἐνίσχυσε ἐκ νέου τὴν ἀδελφοσύνη καὶ τὴν κοινὴ Οἰκουμενικὴ κληρονομιὰ στὸ κίνημα «Ζωὴ καὶ Ἐργασία». Καὶ τὸ Μήνυμα καταλήγει: «Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητός μας»!
Κατανοοῦμε σαφῶς ὅτι τὸ ἐξ ἀρχῆς λανθασμένο σκεπτικὸ τῆς Διαμαρτύρησης ὡς πρὸς τὴν θεματολογία καὶ τὶς ἐπιδιώξεις, ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία καὶ τὶς προτάσεις, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὸ τελικὸ συμπέρασμα περὶ «ἀναγνωρίσεως τῆς ὑφισταμένης ἑνότητος», ἐπιβεβαιώνονται πανηγυρικὰ μετὰ πάσης ἐπισημότητος γιὰ ἄλλη μία φορά.
Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἀκόμη νέο Οἰκουμενιστικὸ φιάσκο, γιὰ ἄλλη μία νέα Οἰκουμενιστικὴ πομφόλυγα ἐν μέσαις Ἀθήναις, μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παροχὴ φιλοξενίας, πρὸς μείζονα κρῖμα καὶ κατάκριμα, τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἐπίσης, ἀπὸ παρατιθέμενες φωτογραφίες ἐκ μέρους τοῦ «ΠΣΕ» φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε καταληκτήριος προσευχητικὴ ἀκολουθία, μὲ τέλεση καὶ ἀρτοκλασίας, σὲ ὀρθόδοξο Ναὸ στὶς 22/5, ὅπου τὸν συντονισμὸ εἶχε ὁ Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, συμμετεῖχε κληρικὸς ὅπως καὶ ψαλτικὸς χορός, παρακολούθησαν δὲ καθήμενοι καὶ «χαζεύοντας τὸ θέαμα» οἱ ἑταῖροι τοῦ «ΠΣΕ»…
Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ τονίσουμε κλείνοντας εἶναι ὅτι περὶ ὅλων αὐτῶν ποὺ παραθέσαμε ἐνταῦθα, δὲν παρουσιάσθηκε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ διαδικτυακῶς ἀπὸ ὅσο μπορέσαμε νὰ ἐρευνήσουμε, οὔτε στὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (τμῆμα Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν σχέσεων), οὔτε στὶς μητροπόλεις τῶν ὁποίων οἱ ποιμενάρχες συμμετεῖχαν στὸ Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο, οὔτε μέσῳ τῶν γνωστῶν Πρακτορείων εἰδήσεων ἐκκλησιαστικοῦ περιεχομένου. Μόνον ἡ μητρόπολη Πισιδίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶχε σύντομη εἴδηση περὶ τούτου (24-05-2025). Τὸ πρωτογενὲς ὑλικὸ λάβαμε ἀπὸ τὴν Ἱστοσελίδα τοῦ «ΠΣΕ» καὶ ἀπὸ μία μόνον Σελίδα ποὺ παρουσίασε τὸ γεγονὸς (Orthodox Times).
Ἀναρωτιόμαστε εὐλόγως ἄν ἡ πλήρης ἀποσιώπηση ἀποτέλεσε ἐσκεμμένη ἐνέργεια γιὰ νὰ μὴ μάθει κανεὶς ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ περὶ τούτου, ἤ ἄν ἁπλῶς ἐπρόκειτο γιὰ σύμπτωση ὀφειλόμενη σὲ ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος, ἤ καὶ φροντίδος καὶ ὀργάνωσης, πράγματα ἰδιαίτερα γνωστὰ στὴν καθ’ ἡμᾶς ἀπίθανη ἑλληνικὴ πραγματικότητα.
Κλίνουμε ὅμως στὴν ἀποδοχὴ ὡς ἰσχύουσας τῆς πρώτης ἐκδοχῆς, διότι θεωροῦμε ἀδύνατη τὴν ἀπὸ ὅλους καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως ἐλλείψεως ἐνδιαφέροντος ἤ ὀργανώσεως.
Κατόπιν τούτου, τίθεται τὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα περὶ τοῦ ποιόν ἀπὸ παλαιὰ ἐκπροσωποῦν οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς σὲ ὅλα ὅσα λέγουν καὶ πράττουν στὸν τομέα αὐτό; Ἐν ὀνόματι ποίου ὁμιλοῦν καὶ δραστηριοποιοῦνται σὲ ὅλα ὅσα ἀκροθιγῶς ἀναφέραμε; Τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ μόνον; Ποιά εἶναι ἡ φροντίδα καὶ μέριμνά τους γιὰ τὸ θέμα τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ ἀνέκαθεν τοὺς ἐπαΐοντες ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ (receptio) ὅλων ὅσων συμβαίνουν στὸν Οἰκουμενισμὸ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα; Τί ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἐκκλησιολογικὸ ἔλλειμμα προδίδει τοῦτο; Ποιόν καὶ τί φοβοῦνται ὥστε νὰ κρύπτονται ὄπισθεν τοῦ δακτύλου αὐτῶν;
Κατανοοῦμε ὅτι σοβαρὴ καὶ ὑπεύθυνη ἀπάντηση στὰ καθοριστικὰ αὐτὰ ἐρωτήματα δὲν πρόκειται νὰ δοθεῖ. Διότι τὰ πάντα ὑπολειτουργοῦν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φροντίδα γιὰ διατήρηση καὶ προώθηση καλῶν Οἰκουμενικῶν σχέσεων, καὶ ἄς εἶναι τοῦτο ἐπιζήμιο ἀπὸ κάθε ἄποψη γιὰ τὴν πίστη. Ὅμως, ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ καιροί, ἔτσι οἱ ἐντολοδόχοι θρησκευτικῆς ἤ πολιτικῆς μορφῆς, ἔτσι τὰ ποικίλα συμφέροντα καὶ οἱ κοσμικοὶ ὑπολογισμοί, ἔτσι…
Ἆρά γε ἔχει κάποιος ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἀναρωτηθεῖ σοβαρὰ ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸ ὁδηγοῦν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν, κατόπιν θείων ἐμφάσεων καὶ σαφῶν προτροπῶν Του; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας παλαιοί τε καὶ νέοι; ΟΧΙ! Μυριάκις, ΟΧΙ!
Ἀπευθυνόμενοι λοιπὸν στὸν περιφρονημένο Κλῆρο καὶ Λαὸ τὸν ὑπαγόμενο ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ του στοὺς παρηκόους στὴν θεία Ἐντολὴ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, ἐκφράζουμε τὴν εἰλικρινῆ λύπη μας γιὰ τὴν κατάκριτη ἀπὸ πάσης ἀπόψεως στάση καὶ συμπεριφορὰ τῶν καθοδηγῶν καὶ ὑπευθύνων τῶν ἀθανάτων ψυχῶν τους! Ἄν ὅμως αὐτὸ τοὺς ἀναπαύει καὶ τοὺς ἀσφαλίζει ὡς πρὸς τὴν ἀδιατάρακτη ποντοπορία τους πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τότε ὑπάρχει σίγουρα σοβαρὸ πρόβλημα καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη συμπεριφορὰ καὶ εὐπιστία.
Ἐμεῖς, οἱ θεωρούμενοι «ἀντικανονικοί» Ἀντι-οικουμενιστὲς Ἀδελφοί τους τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, τοὺς καλοῦμε ἐν τούτοις ὡς ἀπὸ Θεοῦ σὲ Μετάνοια καὶ σὲ Ὀρθόδοξη γραμμὴ καὶ πορεία. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἐκτροπὴ ποὺ τόσο ἐπίσημα, ἀλλὰ καὶ τόσο «μουλωχτά», ἐκδηλώθηκε πρόσφατα στὴν Ἀθήνα οὔτε θεάρεστη εἶναι, οὔτε στὸν Κύριο τῆς Δόξης ὁδηγεῖ. Ἡ ἀποστατικὴ φθορὰ κυριαρχεῖ. Εἴθε νὰ ρυσθοῦμε, μὲ τὴν βοήθεια καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν ἐσχατολογικὸ αὐτὸ πειρασμό, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἐκπειράζει ἅπαντας «ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης» (Ἀπ. 3, 10), γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ τηρήσουν ἕως τέλους τὸν λόγον τῆς θείας ὑπομονῆς.
Λάρισα, 27-6/10-7-2025
+Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμεντος
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, Κήρυκας καὶ Φωτιστὴς τῆς Πατρίδος μας καὶ τῶν Ἐθνῶν στὴν σωτήρια Χριστιανικὴ πίστη, ἔφθασε στὴν Κόρινθο τὸ 50 μὲ 51 μ.Χ. ἐρχόμενος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, κατὰ τὴν δεύτερη Ἀποστολικὴ Περιοδεία του. Κατ’ αὐτήν, γνωρίζουμε ὅτι νωρίτερα μὲ θεῖο Ὅραμα πέρασε ἀπὸ τὴν Τρωάδα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὴν Μακεδονία, ἐπὶ εὐρωπαϊκοῦ ἐδάφους, γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς καλοπροαιρέτους στὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀληθινῆς πίστεως.
Ἡ δράση του στοὺς Φιλίππους, τὴν Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Βέροια εἶναι ἐπίσης γνωστή. Αὐτοὶ ποὺ ἀντιδροῦσαν στὸ Κήρυγμα τῆς Ἀληθείας ἦταν κυρίως οἱ ὁμοπάτριοί του Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάσσονταν μὲ σφοδρότητα στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ εἴσοδό τους στὴν θεία Ζωὴ τῆς Χάριτος ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Τὰ ὅσα συνέβησαν στὴν Κόρινθο, ἀποτελοῦν πολὺ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἰδιαίτερα διδακτικά.
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρωτεύουσα τῆς Ἐπαρχίας τῆς Ἀχαΐας Κόρινθο συναντήθηκε καὶ συνδέθηκε πρωτίστως μὲ τὸν ἑλληνόφωνο Ἰουδαῖο Ἀκύλα ἀπὸ τὸν Πόντο καὶ μὲ τὴν γυναῖκα του Πρίσκιλλα, προφανῶς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ρώμη κατόπιν σχετικοῦ διατάγματος τοῦ Αὐτοκράτορος Κλαυδίου κατὰ τὸ προηγούμενο ἔτος. Μὲ τὸ ζεῦγος αὐτὸ ὁ Ἅγιος συνεργάσθηκε καὶ γιὰ τὸ ὁμότεχνον: ἦταν σκηνοποιοὶ (βλ. Πράξ., κεφ. 18).
Κατὰ δὲ τὴν πάγια τακτική του, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μετέβαινε κάθε Σάββατο στὴν Συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων, ὅπου προσπαθοῦσε νὰ τοὺς πείσει διὰ τῆς διδασκαλίας του, ὅπως καὶ τοὺς Ἕλληνες προσηλύτους βασικῶς ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἐθνικούς, περὶ τῆς Μεσσιανικῆς ἰδιότητος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐν τούτοις, τὸ ἱερὸ ἔργο πρέπει νὰ συναντοῦσε δυσχέρειες, πρᾶγμα ποὺ δημιουργοῦσε στενοχώρια στὸν φλογερὸ Ἱεραπόστολο. Διότι οἱ μὲν Ἰουδαῖοι ἦταν ἀπρόθυμοι στὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, ὁ δὲ πολυπληθὴς Κορινθιακὸς λαὸς παραδομένος στὶς βιοτικὲς ἐνασχολήσεις, στὰ θεαματικὰ ἐνδιαφέροντα (διεξήγοντο τότε οἱ ἀθλητικοὶ ἀγῶνες τῶν Ἰσθμίων) καὶ προσκολλημένος στὴν ἐμπαθῆ εἰδωλολατρία του, ἔδειχνε ἀδιαφορία ἀπέναντι στὸ σωστικὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ.
Τότε ἦταν ποὺ κατέφθασαν ἀπὸ τὴν Μακεδονία οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ Μαθητὲς τοῦ Ἁγίου Παύλου Σίλας καὶ Τιμόθεος, πρᾶγμα ποὺ τοῦ ἔδωσε νέα ὤθηση, ὥστε νὰ διαβεβαιώνει τοὺς Ἰουδαίους μὲ ἔμφαση ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Σωτῆρας τοῦ κόσμου.
Ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι συνέχιζαν τὴν πεισματώδη ἀντίδρασή τους στὸ θεῖο Κήρυγμα καὶ μάλιστα ξεστόμισαν ἀκόμη καὶ βλασφημίες κατὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τότε, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος τίναξε τὰ ἐνδύματά του σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας, ὅπως καὶ διακοπῆς κάθε σχέσεως μαζί τους, λέγοντας ὅτι ἡ εὐθύνη γιὰ τὸν πνευματικὸ ὄλεθρό τους εἶναι ἐπὶ τῶν κεφαλῶν τους. Αὐτὸς πλέον θὰ διδάσκει στοὺς Ἐθνικούς.
Ἔτσι, ἡ ἐχθρικὴ στάση τῶν Ἰουδαίων ἀναγκάζει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς καὶ νὰ δηλώσει ὅτι δὲν εὐθύνεται γιὰ τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες τῆς ἀπιστίας τους. Θὰ ἔφεραν ἀκέραιη τὴν εὐθύνη: «Τὸ αἷμα ὑμῶν ἐπὶ τῶν κεφαλῶν ὑμῶν» (στ. 6)! Αὐτὸς ποὺ δὲν δέχεται τὴν προσφερόμενη σωτηρία ἐνῶ τοῦ δίδεται ἁπλόχερα, εἶναι οὐσιαστικὰ πνευματικὸς αὐτόχειρας· αὐτοκτονεῖ πνευματικά! Πρόκειται γιὰ φοβερὴ τραγωδία καὶ καταστροφὴ [βλ. Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἀθήνα 1981, σελ. 383].
Κατόπιν τούτου, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος συνέχισε τὴν ἱεραποστολικὴ δράση του εὐρύτερα, ἐγκατασταθεὶς στὴν οἰκία κάποιου [Τίτιου] Ἰούστου, ποὺ γειτόνευε μὲ τὴν Συναγωγή. Τότε ὅμως ἦταν ποὺ συνέβη κάτι τὸ ἀπρόσμενα ἐντυπωσιακό. Πίστεψε στὸν Χριστὸ ὁ Ἀρχισυνάγωγος τῶν Ἰουδαίων στὴν Κόριθνο Κρίσπος μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά του καὶ ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Συναγωγή, αὐτὸς ποὺ ἦταν ὁ κατ’ ἐξοχὴν διδάσκαλος τῶν Γραφῶν. Ἐν τούτοις, οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι παρέμειναν ἀμετακίνητοι στὴν ἀπιστία τους. Τὸν Κρίσπο βάπτισε ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ὁμολογεῖ (Α΄ Κορ. 1, 14), ἄν καὶ δὲν τὸ συνήθιζε, ἀπὸ μεγάλη προφανῶς χαρὰ καὶ συγκίνηση γιὰ τὴν σημαντικὴ καὶ θαυμαστὴ ἐκείνη μεταστροφή. Μεταξὺ δὲ τῶν Ἐθνικῶν τὸ Κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου ἐπίσης καρποφόρησε καὶ πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ πίστευαν καὶ βαπτίζονταν.
Ἐν τούτοις, ἐμφανίσθηκε καὶ πάλι δισταγμὸς στὸν Ἀπόστολο Παῦλο, διότι ἀντιμετώπιζε προφανῶς συνεχόμενη ἀντίδραση, ὅπως καὶ ἀπειλές. Ὅπως γράφει ὁ ἴδιος στοὺς Κορινθίους, βρέθηκε κοντά τους: «ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ πολλῷ» (Α΄ Κορ. 2, 3). Τὸ πιὸ πιθανὸν εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι, ἰδιαίτερα ἐνοχλημένοι ἀπὸ τὴν μεταστροφὴ τοῦ Ἀρχισυναγώγου τους Κρίσπου, νὰ δημιουργοῦσαν σοβαρὰ ἐμπόδια καὶ προβλήματα στὴν διακονία του.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὑπῆρξε θεῖο Ὅραμα τὴν νύκτα ἐνθαρρυντικὸ καὶ ἐνισχυτικὸ ἀπὸ μέρους τοῦ Σωτῆρος μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος βεβαίωσε τὸν Ἀπόστολό Του: «Μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς, διότι ἐγώ εἰμι μετὰ σοῦ, καὶ οὐδεὶς ἐπιθήσεταί σοι τοῦ κακῶσαι σε, διότι λαὸς ἐστί μοι πολὺς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ» (στ. 9-10). Μὴ φοβᾶσαι τὶς ἀπειλές, τονίζει ὁ Κύριος, ἀπὸ ὅπου κι ἄν προέρχονται, ἀλλὰ δίδασκε τὸν θεῖο λόγο καὶ μὴ σιωπήσεις! Εἶσαι κάτω ἀπὸ τὴν ἀκαταμάχητη προστασία μου καὶ κανείς, καμιὰ κοσμικὴ δύναμη καὶ ἐξουσία, κανένας ἐχθρὸς ἐμφανὴς ἤ ἀφανής, δὲν μπορεῖ νὰ πράξει κάτι φοβερὸ ἐναντίον σου, γι’ αὐτὸ κήρυττε μὲ θάρρος χωρὶς δειλία καὶ δισταγμό, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει πολὺς λαὸς στὴν πόλη ποὺ εἶναι δικός μου καὶ ἀναμένει τὴν διδαχή σου γιὰ νὰ πιστεύσει!
Εἶναι σημαντικὸ νὰ προσέξουμε ὅτι ἡ θεία διαβεβαίωση δὲν ἀποκλείει τὴν ἐπιβουλὴ κατὰ τοῦ Ἀποστόλου, ἀλλὰ ἀποκλείει τὴν κάκωση. Οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἀληθείας θὰ προσπαθήσουν νὰ τὸν πλήξουν, ἀλλὰ δὲν θὰ ἐπιτύχουν στὸν στόχο τους. Πολλὲς ψυχὲς ἐκεῖ, στὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἀσεβὴ Κόρινθο, ἦταν ἕτοιμες νὰ δεχθοῦν τὸν λόγο τῆς σωτηρίας καὶ πολὺς λαὸς ἀνέμενε τὴν θεία διδαχὴ γιὰ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν λύτρωση.
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ἔμεινε στὴν Κόρινθο ἑνάμιση χρόνο κηρύττοντας ἀκατάπαυστα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ μεταστροφὴ πρωτίστως τῶν Ἰουδαίων καὶ ὁ ἀνέκφραστος πόνος του ἀπὸ τὴν ἄρνησή τους δὲν ἦταν τόσο θέμα κοινῆς καταγωγῆς ἐξ αἵματος, ὅσο κοινῶν πνευματικῶν ἀπαρχῶν. Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων, Προπατόρων, Πατριαρχῶν καὶ Προφητῶν, ἦταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς Γιαχβέ, ὁ Κύριος τῆς Δόξης, ὁ Ὁποῖος ἀπεκάλυπτε τὶς δημιουργικὲς καὶ σωστικὲς Ἐνέργειές Του στὸν λαό Του κατὰ τὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτὸς μέσῳ τῆς ἀκτίστου Δόξης καὶ Ἐνεργείας Του καὶ ὄχι τῆς ἀπροσίτου Οὐσίας Του, ἀπεκαλύπτετο καὶ συνομιλοῦσε μὲ τοὺς Δικαίους τοῦ λαοῦ Του, δίδοντας θεῖα προστάγματα καὶ προδεικνύοντας τὸ Μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεώς Του [βλ. Τὸ Μυστήριον τοῦ Χριστοῦ, Ἅγιον Ὄρος 2022, σελ. 55-243].
Αὐτὸς ἦταν ποὺ συνομιλοῦσε μὲ τὸν Μωυσῆ καὶ τοὺς Προφῆτες, Αὐτὸς ἦταν ποὺ μετέστρεψε τὸν ἕως τότε διώκτη Σαῦλο στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, ὅπου πήγαινε μὲ ὁρμὴ καὶ μανία νὰ διώξει τοὺς Χριστιανοὺς (Πράξ. 9, 1-18). Τότε ἄκουσε τὸν Κύριο τῆς Δόξης, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ «ἀπὸ τῆς δόξης τοῦ φωτὸς ἐκείνου» (Πράξ. 22, 11). Τότε τυφλώθηκε κι ἔτσι κατενόησε ὅτι πολεμοῦσε ἐναντίον Αὐτοῦ ποὺ ἐμφανίσθηκε στὸν Μωυσῆ. Καὶ γιὰ νὰ δεῖ καὶ πάλι ἦταν ἀνάγκη νὰ πιστεύσει καὶ νὰ βαπτισθεῖ, ὅπως καὶ ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἀνανία (Πράξ. 9, 18).
Γι’ αὐτὸ καὶ ὑπέφερε ἔκτοτε πάρα πολὺ γιὰ τὴν ἀπιστία τῶν ὁμοεθνῶν του Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἐφ’ ὅσον δὲν ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ «τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ», παρὰ ἐπεδίωκαν τὴν μεταξύ τους ἀνθρώπινη δόξα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἦταν αὐτοκατάκριτοι. Κατήγορός τους ἦταν καὶ εἶναι ὁ Μωυσῆς! Ὁ Κύριός μας εἶναι σαφὴς ἔναντί τους: «Εἰ γὰρ ἐπιστεύετε Μωϋσεῖ, ἐπιστεύετε ἄν ἐμοί· περὶ γὰρ ἐμοῦ ἐκεῖνος ἔγραψε· εἰ δὲ τοῖς ἐκείνου γράμμασιν οὐ πιστεύετε, πῶς τοῖς ἐμοῖς ῥήμασι πιστεύσετε;» (Ἰω. 5, 44-47) [βλ. Πρωτ. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου, Θεολογικὲς Μελέτες, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Πελαγίας 2024, σελ. 218-220].
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος γράφει μὲ τόση σαφήνεια ὡς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους: «Ἀλλ’ ἐπωρώθη τὰ νοήματα αὐτῶν. ἄχρι γὰρ τῆς σήμερον τὸ αὐτὸ κάλυμμα ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει, μὴ ἀποκαλυπτόμενον ὅτι ἐν Χριστῷ καταργεῖται, ἀλλ’ ἕως σήμερον ἡνίκα (ὅποτε) ἀναγινώσκεται Μωϋσῆς, κάλυμμα ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν κεῖται· ἡνίκα δ’ ἄν ἐπιστρέψῃ πρὸς Κύριον, περιαιρεῖται (ἀφαιρεῖται) τὸ κάλυμμα. ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία. ἡμεῖς (ἐμεῖς οἱ πιστοὶ) δὲ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ (μὲ ἀκάλυπτο πρόσωπο) τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι (ἀντανακλοῦμε τὴν λαμπρότητα τοῦ Κυρίου) τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος» (Β΄ Κορ. 3, 14-18).
Ἡ ἀποδοχὴ τῆς πίστεως στὸν Χριστὸ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ κατανόηση καὶ ἐλευθερία, στὴν βίωση τῆς μεταμορφωτικῆς ἐμπειρίας τῆς Χάριτος. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ στὴν ἐφαρμογή της καθαίρει, φωτίζει καὶ ζωοποιεῖ πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο καθιστᾶ οἰκεῖο καὶ φίλο Θεοῦ, κοινωνὸ τῆς δόξης καὶ βασιλείας Του ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή, ἐσωτερικὰ/καρδιακά, ὡς ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης δόξης καὶ κληρονομίας.
Ἐπιστρέφοντας στὴν διήγησή μας, λέγουμε ὅτι ἕνα περίπου ἔτος μετὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν Κόρινθο, τοποθετήθηκε στὴν πόλη ὡς κυβερνήτης τῆς Ἐπαρχίας Ἀχαΐας ὁ Ρωμαῖος Ἀνθύπατος Γαλλίων, ποὺ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ γνωστοῦ φιλοσόφου Σενέκα. Τότε ἦταν ποὺ οἱ Ἰουδαῖοι ἐξαπέλυσαν νέο πλῆγμα ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου, ἀλλὰ ἀπέτυχαν στὴν προσπάθειά τους (Πράξ. 18, 12-17).
Γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν τὸν Ἀπόστολο καὶ γιὰ νὰ τὸν καταστήσουν ὑπόδικο, τὸν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ δικαστικοῦ βήματος τοῦ Γαλλίωνος. Μάλιστα, ἔκαναν βίαιη καὶ αἰφνίδια ἐξέγερση, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν καταδίκη του ἀπὸ τὴν Ρωμαϊκὴ διοίκηση καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ τὸν ἐκδιώξουν ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὴν περιοχή. Τὸ κατηγορητήριό τους ἦταν ὅτι δῆθεν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους νὰ λατρεύουν τὸν Θεὸ μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ λέγει ὁ νόμος τοῦ Μωυσέως. Ἡ κατηγορία δὲν ἦταν πολιτική, ὅπως συνέβη ἄλλοτε στοὺς Φιλίππους καὶ στὴν Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ διατυπώθηκε γιὰ θρησκευτικὸ ζήτημα. Οἱ κατήγοροι πίστευαν ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποσπάσουν καταδίκη εἰς βάρος του, διότι τοὺς εἶχε παραχωρηθεῖ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους νὰ λατρεύουν τὸν Θεὸ κατὰ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο.
Ὅμως ὁ Γαλλίων, ὡς ἔμπειρος καὶ συνετὸς κυβερνήτης, ἔκρινε ὅτι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀκούσει τὴν ἀπολογία τοῦ κατηγορουμένου Ἁγίου Ἀποστόλου. Κατενόησε ὅτι δὲν ὑφίσταται κατηγορία γιὰ παράβαση νόμου τοῦ κράτους ἤ γιὰ ἐγκληματικὴ πράξη καὶ ἀδίκημα. Ἀλλὰ ὅτι πρόκειται γιὰ ζήτημα σχετικὰ μὲ διατάξεις τοῦ θρησκευτικοῦ τους νόμου, δηλαδὴ γιὰ ἐσωτερικό τους θέμα, στὸ ὁποῖο δὲν εἶχε καμιὰ διάθεση ἐμπλοκῆς [βλ. Σωκράτης Σ. Κουρσούμης, Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ Ρωμαϊκὴ Κόρινθο, ἐκδ. τοῦ Φοίνικα, Ἀθήνα, ἄ.χ., σελ. 42].
Ὁπότε, κρίνοντας τὸν ἑαυτό του ἀναρμόδιο καὶ διατάσσοντας τὴν φρουρὰ νὰ ἀπομακρύνει τοὺς Ἰουδαίους καταγγελεῖς ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ δικαστικοῦ βήματος, οἱ Ἕλληνες ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐπιτέθηκαν ἐναντίον τοῦ Ἀρχισυναγώγου τῶν Ἑβραίων Σωσθένη καὶ τὸν ξυλοφόρτωσαν δεόντως! Ὁ δὲ Ἀνθύπατος Γαλλίων δὲν ἐπέδειξε κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ διεξήγετο ἐνώπιόν του. Ἐπρόκειτο προφανῶς ὄχι γιὰ κάποια πρώϊμη ἀντισημιτικὴ ἐκδήλωση, ἀλλὰ γιὰ μιὰ αὐθόρμητη κίνηση ἀγανακτήσεως ἐξ αἰτίας τῆς δολιότητος τῶν κατηγόρων τῆς Ἰουδαϊκῆς Κοινότητος, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία παρέμεινε ἀδιάφορη. Οἱ Ἰουδαῖοι ἔλαβαν τὰ ἐπίχειρα τῆς ἀδίκου πράξεώς τους ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περίμεναν, ἀπὸ τοὺς Ἐθνικούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως εἶχαν εὐαισθησία ὡς πρὸς τὸ δίκαιο. Διότι ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀπόστολο καὶ τοὺς ἀμνησικάκους πιστοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν ἐπρόκειτο νὰ λάβουν τέτοιου εἴδους ἀνταμοιβὴ γιὰ τὴν διωκτικὴ συμπεριφορά τους. Οἱ Ἕλληνες θὰ ἀντιδροῦσαν κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐναντίον καθενὸς ποὺ θὰ συμπεριφερόταν ὅμοια, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς.
Μετὰ ἀπὸ κάποιο διάστημα χρόνου, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ἔπαυσε πλέον τὴν μεγάλη παραμονή του στὴν Κόρινθο καὶ ἀποφάσισε νὰ μεταβεῖ σὲ ἄλλες περιοχές. Μέσῳ τοῦ λιμανιοῦ τῆς Κορίνθου στὸν Σαρωνικό, τὶς Κεχριές, εἰσῆλθε σὲ πλοῖο μὲ κατεύθυνση τὴν Συρία, ἄν καὶ τελικὰ ἀποβιβάσθηκε στὴν Ἔφεσο. Αὐτὴ ἦταν ἡ περιπέτεια τῆς παραμονῆς του στὴν Κόρινθο κατὰ τὴν πρώτη Ἀποστολική του Περιοδεία, ἡ ὁποία μᾶς ἀπασχόλησε ἐν συντομίᾳ ἐνταῦθα.
Θεωροῦμε καλὸ νὰ θυμίσουμε, πρὶν νὰ κλείσουμε, ὅτι ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ θέσει σὲ ὀρθὸ πλαίσιο τὸ θέμα τῆς σχέσεως μὲ τὸν θρησκευτικὸ Ἰουδαϊσμό, ἔλαβε Κανονικὲς ἀποφάσεις διὰ τῶν Ἁγίων καὶ Ἱερῶν Συνόδων της, οἱ ὁποῖες διατηροῦν ὅλο τὸ κῦρος, τὴν αὐθεντία καὶ τὴν ἰσχύ τους καὶ παλαιά, καὶ σήμερα καὶ πάντοτε.
Ἔτσι, διὰ τοῦ ΞΕ΄ (65ου) Ἀποστολικοῦ Κανόνος διακηρύσσει: «Εἴ τις Κληρικὸς ἤ Λαϊκὸς εἰσέλθει εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω».
Ὑπάρχουν Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν κάθε εἴδους θρησκευτικὸ συγχρωτισμὸ μὲ τοὺς Ἰουδαίους (Ο΄ καὶ ΟΑ΄ Ἀποστολικοί, ΙΔ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκ. Συνόδου, ΛΖ΄ καὶ ΛΗ΄ Λαοδικείας), καὶ μάλιστα τὸν συνεορτασμὸ τοῦ Νομικοῦ Φάσκα μὲ τὸ Χριστιανικὸ Πάσχα (Ζ΄ Ἀποστολικός, Α΄ Ἀντιοχείας).
Ὅποιοι παραβιάζουν αὐτοὺς χάριν τῶν νέων συγχρόνων κοινωνικῶν συνθηκῶν, αὐτοὶ εἶναι ὑπόδικοι στὰ ἐπιτίμια τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ φυσικὰ δὲν βαδίζουν κατὰ Θεόν, ὡς παραβάτες τῶν θείων Ἐντολῶν. Εἶναι φευκτέοι καὶ ἀκοινώνητοι καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν ὑπέχουν τὶς αὐτὲς εὐθῦνες.
Σημειωτέον ὅτι σὰν ἀνθρώπους ὅλους τοὺς ἀγαποῦμε καὶ τιμοῦμε, ἀνεξαρτήτως ἐθνικότητος, καταγωγῆς ἤ καὶ θρησκεύματος, γιὰ ὅλους εὐχόμαστε, ὅλων τὸ καλὸ ἐπιθυμοῦμε, ὅλους συντρέχουμε στὴν ἀνάγκη τους, κανένα διαχωρισμὸ δὲν βάζουμε ὡς πρὸς τὴν ἀνθρωπιστική μας σχέση καὶ τὸ εὖρος τῆς φιλανθρωπίας καὶ φιλαλληλίας μας, καμιὰ πράξη βιαιότητος δὲν δικαιολογοῦμε ἐναντίον τους, ἀλλὰ τὴν καταδικάζουμε πλήρως. Μόνον σὲ περίπτωση κακοπραγίας τους ἐναντίον μας, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι συλλογικὰ νὰ ἀμυνθοῦμε γιὰ τὴν διάσωση τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων μας.
Ὡς πρὸς τὶς ἀρχὲς ὅμως τῆς ἁγίας καὶ μόνης σωτηρίου καὶ ἀληθινῆς Πίστεώς μας, ὅπως αὐτὲς διατυπώθηκαν καὶ βιώθηκαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, οὐδεμία παραχώρηση ἤ παρέκκλιση κάνουμε, προκειμένου νὰ φανοῦμε τέκνα ὑπακοῆς καὶ νὰ διαφυλαχθοῦμε ἀπὸ τὶς δυσάρεστες καὶ μοιραῖες ψυχικὲς καὶ πνευματικὲς συνέπειες, καθότι: «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2, 2).
Ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος, ὁ Ὁποῖος θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. 2, 4), Αὐτὸς ὡς Καλὸς Ποιμὴν ποὺ καλεῖ πάντας στὴν θεία Μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας, εἴθε καὶ ἐμᾶς νὰ ἀξιώσει τῆς μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν μερίδος καὶ ὅλους νὰ ἐλεήσει διὰ τῆς Μετανοίας, καὶ μάλιστα τὸν Ἰουδαϊκὸ λαό, τὸν ὁποῖον ἀναμένει νὰ σώσει στὰ ἔσχατα χρόνια (Ρωμ. 11, 26) καὶ ἔχει τὸ Πρόνοια νὰ ἐπιτελέσει τοῦτο κατὰ τὶς ἀνεξιχνίαστες Βουλὲς τῶν θείων Κριμάτων Του!
Λάρισα, Ἰούνιος 2025
Πηγή