Μολυσματικοὶ πνευματικοὶ ἰοὶ καὶ θεραπεία
Μὲ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύθηκε πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1920, διὰ τοῦ γνωστοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος πρὸς τὶς δῆθεν «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ἔγινε ἡ διασπορὰ μιᾶς φοβερῆς πανδημίας. Πρώτη κάκιστη παρενέργειά της ἦταν ἡ ἑορτολογικὴ/λειτουργικὴ διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων μεταξύ τους, χάριν τῆς προσεγγίσεως καὶ τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους/αἱρετικούς. Καὶ αὐτὸ οὐσιαστικὰ συνέβη μὲ τὴν ἄκριτη καὶ ἀνεπίτρεπτη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τὸ 1924.
Οἱ λίγοι πιστοὶ ἀρχικά, οἱ ὁποῖοι θέλησαν μὲ θεία νεύση καὶ παρακίνηση καὶ μὲ θαύματα ἐπιβεβαιωτικὰ τοῦ δικαίου τους νὰ λάβουν ἐπείγοντα μέτρα προστασίας, γιὰ νὰ μὴν πληγοῦν ἀπὸ τὴν μόλυνση, καὶ ἄρχισαν νὰ καταφεύγουν σὲ ἀπόμερα ἐκκλησίδια γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὴν θεία Λατρεία πατροπαραδότως, ἀντιμετώπισαν ἐπὶ δεκαετίες τὴν δημόσια χλεύη, τὸν διασυρμὸ καὶ τὴν ποικιλότροπη διωκτικὴ μανία Καινοτόμου Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, παρὰ τὸ ὅτι εἶχαν αὐξηθεῖ κατὰ πολὺ καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀγνοηθοῦν ὡς δῆθεν ἀσήμαντη μειονότητα. Διότι δὲν τοὺς ἀναγνωρίσθηκε τὸ δικαίωμα νὰ προστατευθοῦν πνευματικῶς ἀπὸ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς Καινοτομίας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀρχίσει νὰ διαβρώνει σταδιακὰ τὴν ἄμυνα καὶ τὶς ἀντιστάσεις ὅσων τὴν ἀποδέχθηκαν. Ὥστε ἐν συνεχείᾳ νὰ ἀκολουθήσει ἡ εἰσβολὴ ποικίλων ἄλλων συναφῶν μολυσμῶν, ὅπως τῆς ἐκκοσμικεύσεως καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας.
Ὡς γνωστόν, κάθε ἐπικίνδυνος πνευματικὸς ἰὸς καθαίρεται καὶ ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικὰ μὲ τὴν ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως, τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἐπανόρθωση, καὶ τὴν ζωὴ τῶν Ἀρετῶν καὶ Μυστηρίων τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθὴ πίστη ἀποτελεῖ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο, ἡ δὲ ἀπεμπόλησή της μὲ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ γενικῶς τῆς Συνοδικῆς τάξεως καὶ πράξεως στὴν Ἐκκλησία, θέτει σὲ κίνδυνο καὶ ἀμφισβήτηση ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θεῖα μέσα ἀμύνης καὶ θεραπείας.
Ὁ ἰὸς τῆς Καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐντελῶς λανθασμένα ὡς ἀκίνδυνος καὶ ἐπουσιώδης, ἐνῶ τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου/Ἑορτολογίου συνδέεται μὲ τὸ Πασχάλιο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, οἱ Μεγάλες Σύνοδοι Πανορθοδόξου κύρους τοῦ ΙΣΤ΄ αἰ. ἀντιμετώπισαν τὸ θέμα τῆς Παπικῆς Γρηγοριανῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ 1582 στὸ Πασχάλιο καὶ Καλανδάριο ἑνοποιημένα καὶ ἀπὸ κοινοῦ μὲ τρόπο ἀπαγορευτικὸ καὶ καταδικαστικό. Ἔκτοτε, οἱ Ὀρθόδοξοι εἶχαν κοινὴ στάση καὶ θεώρηση ἔναντι τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰ., ἀρνούμενοι ἐνσυνείδητα κάθε λόγο περὶ ἀποδοχῆς της, ὡς ἀπαράδεκτης, ἀσυμβίβαστης καὶ ἐξυπηρετικῆς οὐσιαστικὰ κακοδόξων σκοπιμοτήτων.
Πρόταση γιὰ ἐξέταση τοῦ θέματος στὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰῶνος ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη συνήντησε ὡς γνωστὸν τὴν Πανορθόδοξη ἀπόρριψη.
Ὅμως, τὸ δῆθεν Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ τοῦ ἀποδεδειγμένα Μασόνου ἀντικανονικοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἔθεσε στὸ Μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα μεταξὺ ἄλλων καὶ τὸ θέμα ἀλλαγῆς Πασχαλίου καὶ Ἡμερολογίου, βάσει δῆθεν ἐπιστημονικῶν ἀρχῶν τοῦ πολιτισμένου κόσμου καὶ μάλιστα τῶν ἑτεροδόξων, ὥστε οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ μὴν συνεχίσουν νὰ ἀκολουθοῦν κάτι δῆθεν λανθασμένο καὶ παρωχημένο.
Ἔτσι, ἡ λεωφόρος ἄνοιξε, οἱ ἄμυνες ἄρχισαν νὰ καταπίπτουν καὶ κατόπιν ἀκολούθησαν τὰ μεγαλύτερα δεινὰ ἀπὸ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» τὸ 1948 (παγκοσμίου μολυσματικῆς ἑστίας) καὶ ὅσων τραγικῶν ἀκολούθησαν στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ Κ΄ αἰ., μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ διαβρωτικὰ ἀποτελέσματα σὲ ἐπίπεδο θεωρίας καὶ πράξεως.
Οἱ αἱρέσεις, παλαιὲς καὶ νεώτερες, μὲ πρῶτο τὸν πολυαιρετικὸ Παπισμό, «ἀμνηστεύθηκαν» καὶ ἐνῶ παραμένουν πνευματικὰ μολυσματικὲς ἰογενεῖς ζῶνες, ἀναγνωρίσθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς ὡς «ὑγειονομικὰ ἀσφαλεῖς χῶροι» (!), μὲ κάποιες ἁπλῶς μικρὲς «νόμιμες» καὶ ἀποδεκτὲς ἀποκλίσεις, ὀφειλόμενες περισσότερο σὲ ἱστορικοὺς καὶ πολιτιστικοὺς λόγους. Ὥστε νὰ μνησθοῦμε τοῦ Εὐαγγελικοῦ χωρίου: «Τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» [Ὅταν ἕνας τυφλὸς ὁδηγεῖ ἄλλον τυφλό, θὰ πέσουν καὶ οἱ δύο σὲ λάκκο] (Ματθ. 15:14).
Ὁ θανατηφόρος ἰὸς τῆς Οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας ἐπιβλήθηκε καὶ ἐπίσημα/συνοδικὰ τὸ 2016, στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, μὲ ἐλάχιστες καὶ πάλι ἀντιδράσεις καὶ ἀντιστάσεις.
Ἡ ἐν συνεχείᾳ ἀναγνώριση τῶν ἀντικανονικῶν τῆς Οὐκρανίας τὰ τελευταῖα ἔτη ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι «ὁδηγοὶ τυφλοὶ τυφλῶν», διεύρυνε τὸ πρόβλημα μὲ τὴν διασπορὰ καὶ ἐκτόξευση ὅλο καὶ πιὸ ἐπικίνδυνων μολυσματικῶν ἰῶν διαιρέσεως, ταραχῆς καὶ σάλου δεινοῦ καὶ φοβεροῦ.
Ὁ δὲ λόγος ἀνοικτὰ πλέον περὶ ἐφαρμογῆς Κοινοῦ Πασχαλίου μεταξὺ Παπικῶν καὶ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν κατὰ τὸ προσεχὲς χρονικὸ διάστημα (2027 καὶ ἑξῆς σύμφωνα μὲ τὸ νέο χρονοδιάγραμμά τους) ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ἡ ἀρχικὴ πανδημία ποὺ ξεκίνησε σὲ μικρὲς δόσεις, ὁλοκληρώνεται καὶ ἑδραιώνεται ἐπικίνδυνα μὲ διάθεση πλήρους ἀσφυκτικῆς ἐπικρατήσεως.
Ἐπίσης, οἱ πολλὲς ἀβαρίες σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο, σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενους, μὲ τὴν ψήφιση μάλιστα ἐκθεμελιωτικῶν νόμων, μὲ τὴν κυριαρχία τῶν σαρκικῶν καὶ μάλιστα τῶν παρὰ φύσιν ἁμαρτημάτων, μὲ τὶς ἐκτρώσεις, δηλ. τοὺς φόνους ἀγεννήτων ὑπάρξεων, τὶς βλασφημίες καὶ φαρμακεῖες, ὅπως καὶ τὶς ἀνεκδιήγητες ἀδικίες, ἀλλὰ καὶ τὸν διασυρμὸ καὶ ἔμμεσο ἤ ἄμεσο διωγμὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, συνθέτουν μιὰ εἰκόνα ἀπογοητευτική, ποὺ μόνον μολυσμὸ ἐπιφέρει καὶ ἐπαυξάνει.
Ἡ ἐνσκήψασα, θείᾳ παραχωρήσει, πανδημία πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἀσχέτως πῶς καὶ ἀπὸ ποῦ προῆλθε, θυμίζει μεταξὺ ἄλλων καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχουν λησμονηθεῖ: ὅτι οἱ χειρότεροι ψυχοφθόροι καὶ θανατεροὶ ἰοὶ τοῦ ὄφεως, τοῦ παγκάκιστου διαβόλου, ὅπως καὶ τῶν ὀργάνων του, ἔχουν ἐξαπλωθεῖ ἀπὸ δεκαετίες σὲ τεράστια κλίμακα καὶ ἐπισύρουν τὴν δίκαιη θεία ἐγκατάλειψη. Αὐτοὶ ἀπολυμαίνονται καὶ ξεπλένονται μόνον μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια, προσωπικὴ καὶ συλλογική, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν θὰ ἐπέλθει ἡ ποθητὴ εὐλογία, χάρη καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οἱ θλίψεις καὶ ὀδῦνες θὰ ἐπαυξάνουν, ἕως τῆς τελικῆς δοκιμασίας τῆς ἀνθρωπότητος διὰ τοῦ Ἀνόμου, τὸν ὁποῖον θὰ καταργήσει ὁ Κύριος μὲ τὴν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία Του.
Τὰ μέτρα ἀντιμετωπίσεως ποὺ προτείνουν οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἴτε ἀνεπαρκῆ ἀπὸ μόνα τους εἴτε καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνα. Οἱ κρίσεις, σωματικὲς καὶ πνευματικές, δὲν θεραπεύονται οὔτε μὲ ὑποχρεωτικὰ ἐπικίνδυνα πειραματικὰ σκευάσματα, οὔτε μὲ ἀνελεύθερα σενάρια ὑποχρεωτισμῶν ψηφιακῆς ἀριθμοποιήσεως καὶ μαζοποιήσεως, οὔτε μὲ πανθρησκειακῆς ἐμπνεύσεως καὶ κατευθύνσεως Οἰκουμενιστικὲς συμπροσευχές, συναθροίσεις καὶ διακηρύξεις, οἱ ὁποῖες λαμβάνουν χώρα κάθε λίγο σὲ διάφορες περιοχὲς τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ στὴν πατρίδα μας.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἀντὶ γιὰ ἐπικράτηση ὑγείας, ἀσφάλειας, εἰρήνης καὶ εὐημερίας, βλέπουμε μὲ λύπη νὰ κυριαρχοῦν στὸν κόσμο ἀστάθεια, ἀδικία, πόλεμοι, βία, ἀνασφάλεια, ἐξοντωτικοὶ ἀνταγωνισμοί, φυσικὲς καταστροφές, σεισμοὶ καὶ φωτιές, ἀλλὰ καὶ κάθε εἴδους πλάνη, ἀπάτη καὶ ἐξαχρείωση.
Ὁ Θεάνθρωπος Σωτῆρας μας Χριστός, ὁ μόνος Φιλάνθρωπος, ποθεῖ τὴν ἔμπρακτη μετάνοια, ἀληθινὴ ὁμολογία καὶ πνευματικὴ ἀνόρθωσή μας, προκειμένου νὰ καταπέμψει τὴν σωστικὴ ἴαση καὶ εὐλογία Του. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπιθυμεῖ νὰ κατοικεῖ ἀνεμπόδιστα μέσα μας, νὰ μᾶς ἀνακαινίζει καὶ χαροποιεῖ, καθιστῶντας μας ναοὺς τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἀλλὰ καὶ νὰ βασιλεύει μεταξύ μας καὶ ἀνάμεσά μας, ἐπιφέροντας καὶ συγκροτῶντας ἀληθινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ κοινωνία.
Χρέος μας εἶναι νὰ μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὶς ἀρχὲς καὶ ἀξίες μας, στὴν ἀκαινοτόμητη πίστη τῶν Πατέρων μας, στὸν ἡρωϊσμὸ τῶν Προγόνων μας, στὴν ἀκατάκριτη συνείδησή μας, στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή μας, στὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη μας, στὴν ἄφοβη προσφυγή μας στὰ θεῖα Μυστήρια καὶ ἁγιάσματά μας. Αὐτὰ θὰ μᾶς φυλάξουν, θὰ μᾶς ἀνυψώσουν καὶ θὰ μᾶς προστατεύσουν ἀπὸ κάθε εἴδους μολυσμὸ ψυχῆς καὶ σώματος, θὰ μᾶς παράσχουν κάθαρση καὶ φωτισμό, καὶ θὰ ἀποβοῦν ἡ θεία προσφυγὴ καὶ σωτηρία μας.
Ἡ Παναγία μας δύναται μὲ τὸ ζῶν ὕδωρ τῆς ζωηφόρου Πηγῆς της νὰ εὐφράνει καὶ νὰ ζωογονήσει τὴν ταλαίπωρη ψυχή μας, οἱ δὲ Ἅγιοι μὲ τὶς πρεσβεῖες τους δύνανται νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ κάθε νόσο καὶ μολυσμό, μόνο νὰ τὸ θελήσουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε ἕως τέλους μὲ κάθε κόστος γι’ αὐτό. Γένοιτο!
+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης
2/15 Αὐγούστου 2025
Πηγή
