ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 2025 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, Δ΄ Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα, εἶναι ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας στὴν θεραπεία τοῦ παραλύτου, τὴν ὁποία ἐπιτέλεσε ὁ Κύριός μας στὴν προβατικὴ κολυμβήθρα τῶν Ἱεροσολύμων. Αὐτὴ ἡ κολυμβήθρα ἦταν σημαντικὸ σημεῖο τῆς πόλης καὶ προσείλκυε πολλοὺς ἀνθρώπους, κυρίως σωματικὰ ἀσθενεῖς, διότι ἐκεῖ συνέβαινε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἕνα ξεχωριστό, θαυμαστὸ γεγονός. Ἀνὰ διαστήματα, Ἄγγελος Κυρίου ἐρχόταν στὴν κολυμβήθρα καὶ τάραζε τὸ νερό. Μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος, τὸ νερὸ ἀποκτοῦσε ἰαματικὴ χάρη, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ πρῶτος ποὺ κατόρθωνε νὰ μπεῖ στὸ νερὸ νὰ θεραπεύεται. 

            Ἐκεῖ, λοιπόν, κοντὰ στὴν κολυμβήθρα, ἀνέμενε καρτερικὰ ἕνας ἄνθρωπος ἐπὶ τριάντα ὀκτὼ ἔτη παράλυτος. Εἶχε δεῖ πολλὲς φορὲς νὰ ταράζεται τὸ νερό, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας ἄνθρωπος νὰ τὸν βοηθήσει νὰ εἰσέλθει πρῶτος. Ἔτσι, λάμβαναν τὴν θεραπεία ἄλλοι. Τὸ καλό, ὅμως, ἦταν ὅτι ἐκεῖνος δὲν τὸ ἔβαζε κάτω. Δὲν ἦταν ἡττοπαθής. Δὲν ἔλεγε στὸν ἑαυτό του: «τί νόημα ἔχει νὰ κάθομαι καὶ νὰ περιμένω πάνω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα;». Οὔτε τὰ ἔβαλε ποτὲ μὲ τὸν Θεό. Ἀντιθέτως, ἤλπιζε στὸν Θεό. Σεβόταν καὶ κατανοοῦσε ὅτι ὁ Κύριος κάνει τὰ πάντα σκόπιμα. Ὅπως πολλὲς φορὲς δίνει τὶς εὐλογίες, ἔτσι μπορεῖ καὶ νὰ τὶς πάρει πίσω. Κὶ ἐμεῖς, ὅπως ξέρουμε νὰ λαμβάνουμε τὶς εὐλογίες, ἔτσι πρέπει νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι, ἀνὰ πᾶσα ὥρα καὶ στιγμή, νὰ δεχθοῦμε καὶ τὶς δοκιμασίες. Ἄλλωστε, ὅπως εἶπε καὶ ὁ πολύαθλος Ἰώβ: «ὁ Κύριος ἔδωσε, ὁ Κύριος ἀφαίρεσε». 

            Αὐτὴ ἡ γενναία στάση του ἀπέναντι στὴν ἀσθένεια, στὴ μεγάλη δοκιμασία τῆς ζωῆς του, δὲν ξέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς μπορεῖ πολλὲς φορὲς νὰ ἀργεῖ νὰ ἱκανοποιήσει τὰ αἰτήματά μας, ἀλλὰ ὅταν τὸ κάνει, τὸ κάνει μὲ τὸν δικό Του, μοναδικὸ καὶ καλύτερο τρόπο. Τριάντα ὀκτὼ χρόνια προσμονῆς, ὑπομονῆς καὶ δέησης τοῦ παραλύτου, δὲν πῆγαν χαμένα. Ὁ Κύριος, μπορεῖ νὰ μὴν τοῦ ἔστειλε ἕναν ἄνθρωπο νὰ τὸν βάλει στὴν κολυμβήθρα, ἔκανε, ὅμως, κάτι πολὺ ἀνώτερο. Ἔλαβε σάρκα καὶ ἐπισκέφθηκε ὁ ἴδιος τὸν ἀσθενῆ. Ἔγινε γιὰ τὸν ἄρρωστο, τὸν πονεμένο καὶ τὸν μόνο, ὁ Ἄνθρωπός του. 

            - Θέλεις νὰ γίνεις καλά; Τὸν ρώτησε. 

            - Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπο, ὥστε ὅταν ταραχθεῖ τὸ νερό, νὰ μὲ βάλει στὴν κολυμβήθρα. 

         - Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἄνθρωπος ποὺ τόσα χρόνια ἔψαχνε ἡ ψυχή σου. Τὴν κολυμβήθρα αὐτὴν δὲν τὴν ἔχεις ἀνάγκη. Θὰ ἔρθει στιγμὴ ποὺ θὰ βουτήξεις σὲ ἄλλη, ἀνώτερη. Τώρα, ὅμως, σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα. 

            Ὑπακούοντας στὴ Δεσποτικὴ ἐντολή, σηκώθηκε ἀμέσως. «Ὅπου γὰρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Καὶ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θέλει, πρέπει νὰ δεῖ τὴν ἀνάλογη θέληση ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ παράλυτος ἤθελε καὶ ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε.

            Ἡ εὐαγγελικὴ ἱστορία, ὅμως, δὲν παύει ἐδώ. Βλέπετε, ἡ θεραπεία ἔγινε τὴν ἱερή, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται μέχρι σήμερα ὁποιαδήποτε σωματικὴ ἐργασία. Εἶδαν, λοιπόν, οἱ Φαρισαῖοι τὸν θεραπευμένο νὰ κουβαλάει τὸ κρεβάτι του καὶ μὲ αὐστηρὸ βλέμμα τοῦ εἶπαν: «Δὲν ντρέπεσαι; Εἶναι Σάββατο. Δὲν ἔχεις τὸ δικαίωμα νὰ μεταφέρεις τὸ κρεβάτι σου». Ἀπέναντι σὲ αὐτὴ τὴν λογική, ὁ Χριστιανισμὸς ἀπαντᾶ μὲ μία ἐρώτηση: «δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μεταφέρεις τὸ κρεβάτι σου τὸ Σάββατο, ἀλλὰ ἐπιτρέπεται νὰ παραμένεις ἀδρανὴς καὶ ἀδιάφορος ἀπέναντι στὸν πόνο τοῦ ἀδελφοῦ σου χρόνια ὁλόκληρα;».  Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑποκρισία μίας κοινωνίας ποὺ δὲν ξέρει νὰ ἀγαπᾶ καί, προσπαθῶντας νὰ καλύψει τὴν ἀνευθυνότητα καὶ τὴν ἀδράνειά της, στέκεται σὲ μικροπρέπειες. 

            Ἔκτοτε, τὰ πρόσωπα μπορεῖ νὰ ἄλλαξαν, ἀλλὰ τὰ προσωπεῖα, οἱ μάσκες, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντοτε.  Ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲν προσέφεραν στὸν συνάνθρωπο, ποὺ ποτὲ δὲν βίωσαν τὸν ἀγώνα καὶ τὴν ἀγωνία, προκειμένου νὰ καλύψουν αὐτὸ τὸ κενό, στέκονται σὲ λεπτομέρειες καὶ κρίνουν ἀπὸ αὐτές. Καὶ αὐτό, γιὰ νὰ παρουσιάσουν πρὸς τὰ ἔξω κάτι ποὺ δὲν εἶναι. Στοὺς διαχρονικοὺς Φαρισαίους, ὁ Κύριός μας πατρικὰ τονίζει: «ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν»! Δὲν θέλει ὁ Κύριος τὴν νεκρὴ προσήλωσή μας στὸ νόμο, ὅπως προσηλωμένοι ἦταν οἱ Φαρισαῖοι, ἀλλὰ τὴν ἀγαθὴ διάθεση. Ὁ ἀληθινὸς εὐσεβής, ὅποια ἀγαθοεργία κάνει, τὴν κάνει ἐπειδὴ βγαίνει ἀπὸ τὴν ἀγαθότητα τῆς καρδιᾶς του καὶ ὄχι γιὰ νὰ φανεῖ εὐσεβής. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν ὀρθόδοξη ὀπτική, οἱ Φαρισαῖοι, θὰ ἔπρεπε ἂν ὄχι νὰ δοξολογήσουν τὸν Θεὸ μπροστὰ στὸ θαῦμα, τουλάχιστον νὰ σιωπήσουν μὲ σεβασμὸ ἀπέναντι στὸν παράλυτο ποὺ ποτὲ δὲν βοήθησαν.

            Ἐν κατακλείδι, ἐπαναλαμβάνω ὅτι ὁ παράλυτος ἤθελε, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε καὶ τὸν θεράπευσε. Εἶχε καρδιακὴ θέληση, τὴν ὁποία ἐξέφραζε κατὰ Θεόν. Ἤθελε τὴν θεραπεία του, ἀλλὰ τὴν ἤθελε ὅπως τὴν ἤθελε ὁ Θεός. Εἶχε θέληση, ὄχι θέλημα. Δὲν ὑπέδειξε ὁ ἴδιος τὸν τρόπο τῆς θεραπείας, ἀλλὰ μὲ ταπεινοφροσύνη ἔκανε ὑπομονή, ἐλπίζοντας στὸ ἔλεος καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, λογικὰ εἴμαστε γιατὶ στὴν ἐρώτηση: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;», ἀπαντήσαμε: «Ναί, Κύριε»! Πράγματι, ὅλοι παράλυτοι εἴμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν παραλυσία ὁ Κύριος θὰ μᾶς τὴν θεραπεύσει προκειμένου νὰ τρέξουμε μὲ ὁρμὴ πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ὅμως, ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι νὰ θέλουμε ὅπως θέλει ὁ Θεὸς καὶ ὄχι ὅπως μᾶς προβάλλει ἡ ἀσθενική μας φύση. 

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

«Ἀλήθειες γιὰ τὸν παπισμό», τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

                   Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκδημία καὶ τὴν κηδεία τοῦ ἀπελθόντος πάπα, ὡς καὶ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου, γίναμε θεατὲς μίας ἔκρηξης φιλοπαπικῆς προπαγάνδας τόσο ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ὅσο καὶ ἀκόμη ἀπὸ ἐξ ὀρθοδόξων κληρικούς. 

            Τὰ μὲν εἰδησεογραφικὰ δελτία προέβησαν σὲ πολύωρες ἀναφορὲς «μετὰ δακρύων» στὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ προηγουμένου πάπα, ἐκθειάζοντας, φυσικά, τὴν «προοδευτικὴ» πολιτική του σὲ θέματα κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος, παρὰ τὶς σαφεῖς, ἀντίθετες ἁγιογραφικὲς ἐπιταγές. 

            Ἔπειτα, κάλυψαν ὅλες τὶς λεπτομέρειες ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν κηδεία του μὲ τόση σχολαστικότητα ποὺ καθιστᾶ σαφὲς ὅτι τὸ ὅλο φαινόμενο ἀποτελεῖ μέρος μίας ὀργανωμένης ἐπιχείρησης αὔξησης τῆς δημοφιλίας τοῦ πάπα στὴν πατρίδα μας, ἐνῷ διεγείρει καὶ τὸν ἑξῆς ἁπλὸ προβληματισμό: ἄραγε στὴν κηδεία ἑνὸς πατριάρχη τῶν Ρωμηῶν θὰ ἦταν τόση ἡ συγκίνηση καὶ ἡ κάλυψη ἐκ μέρους τῶν ἑλληνικῶν Μ.Μ.Ε.; 

            Κάτι ποὺ σὲ ὅσους καταλαβαίνουν προξένησε ἀλγεινὴ ἐντύπωση, ἀποτελεῖ ὁ πανηγυρισμὸς καὶ τὰ ρίγη συγκινήσεως ποὺ ἐκδήλωσαν οἱ δημοσιογράφοι γιὰ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ποὺ ἐψάλη στὰ ἐλληνικὰ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔφεραν λειτουργικὰ ἄμφια ὀρθοδόξων, πρὸς παραπλάνησιν πολλῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦσαν ὅτι οἱ ἐν λόγῳ κύριοι ἦταν οὐνίτες, δηλαδὴ παπικοὶ «ἱερωμένοι» ποὺ ἐφαρμόζουν τὴν δόλια πρακτικὴ τῆς διατηρήσεως τοῦ ἐξωτερικοῦ σχήματος τῶν ὀρθοδόξων, μία ἀγαπημένη ἐπινόηση τῶν παπικῶν γιὰ νὰ ἁρπάζουν πιστοὺς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπορροφῶντας τους στὴν πλάνη. 

            Παράλειψη θὰ ἦταν νὰ μὴν ἀναφέραμε τὴν ἑστίαση τῶν εἰδήσεων στὴν παρουσία πλήθους ἀρχηγῶν κρατῶν στὴν κηδεία τοῦ πρώην πάπα καὶ τὰ συγχαρητήριά τους γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου. Παράλειψη, ὅμως, τῶν εἰδησεογραφικῶν δελτίων ἦταν ἡ μὴ ἐξήγηση ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἀνταπόκριση ἀρχηγῶν κρατῶν ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀπευθύνονται σὲ ἕναν, κατὰ κύριο λόγο, ὁμόλογό τους, δεδομένου ὅτι ὁ ἑκάστοτε πάπας εἶναι ἀρχηγὸς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ καὶ ὄχι -ὅπως ἐνδεχομένως ἦταν ἡ ἐπιθυμία κάποιων νὰ προβληθεῖ- ὁ «ἀρχηγὸς» τῆς παγκόσμιας χριστιανοσύνης. 

            Καὶ ἐνῷ ἔτσι ἀνταποκρίθηκαν τὰ Μ.Μ.Ε., πράγμα ἐν πολλοῖς κατανοητό, δεδομένου ὅτι τὰ ὑπηρετοῦν ἄνθρωποι κοσμικοί, οἱ ὁποῖοι κατὰ κύριο λόγο δὲν ἔχουν γνώση τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας, διαβάσαμε καὶ ἀκούσαμε ἀπόψεις κληρικῶν, τόσο φίλα προσκείμενες στὴν παποσύνη, ποὺ ὄχι ἁπλὰ μᾶς ἔκαναν νὰ ἀποροῦμε, ἀλλὰ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ἀντιτεθοῦν στὴν ἀπὸ αἰώνων στάση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένων κορυφαίων Ἁγίων Πατέρων, ἐνάντια στὶς παπικὲς ψευδοδιδασκαλίες. Βεβαίως, ὁ οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴς γεννήσεώς του πολλὰ πράγματα τὰ ἔχει κάνει ἕναν ἀπροσδιόριστο «ἀχταρμά», ἀναμιγνύοντας, κατὰ τὴν προσφιλή του τακτική, τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Ἑπομένως, ἀπότοκό του εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι, ἐνῷ δῆθεν ἐπιθυμοῦν τὴν προσέγγισή τους μὲ τοὺς κάθε λογῆς αἱρετικοὺς στὸ πλαίσιο μίας ἀδιευκρίνιστης ἀγάπης, νὰ καταλήγουν σὲ προσέγγισή τους μέσῳ τῆς ἀπόρριψης τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας. Ἐπιβεβαιώνεται, ἔτσι, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ τοῦ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει».

            Συγκεκριμένα, ἀκούσαμε ἀπὸ μεγαλόσχημο κληρικὸ τὴν ἐπίκληση τῆς πρεσβείας τοῦ «ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης» γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀπελθόντος πάπα, ὡσὰν νὰ ἔχουν γραφεῖ στὶς ἁγιολογικὲς δέλτους παπικοί. Δὲν μπορῶ νὰ μὴν μνημονεύσω, στὸ σημεῖο αὐτό, ὡς τὴν ἀπόλυτη εἰρωνεία, τὴν πρὸ μηνῶν τέλεση τρισαγίου στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Ε´. Ἀπὸ τὴν μία σὲ ὄντως Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τὸ αἵμα τους ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, τελοῦνται τρισάγια, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἄνθρωποι, ἐνδεχομένως καλοὶ σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα πρότυπα, ἀλλὰ πάντως εὑρισκόμενοι ἔξωθεν τῆς Ὀρθοδοξίας, μνημονεύονται ὡς «ἅγιοι». 

            Ἐπίσης, εἴδαμε μία πολεμικὴ στάση ἀπέναντι στὴν καταδίκη αἱρετικῶν δοξασιῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς δῆθεν συνέπεια τῆς ἐνασχόλησης τῶν ὀρθοδόξων μὲ «ἀνούσια θεολογικὰ ζητήματα», ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων καὶ τὸ «filioque». Ἄκουσον, ἄκουσον... «Εἰς μάτην», λοιπόν, σύμφωνα μὲ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές, ἀγωνίσθηκαν κατὰ τῶν λατίνων οἱ Ἅγιοι Φώτιος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ Μάρκος ὁ Εὐγενικός... 

            Δὲν ἔχω σκοπὸ νὰ προχωρήσω σὲ θεολογικὴ ἀνάλυση τῶν ὅσων εἰπώθηκαν. Θὰ ἐκφράσω, ὡστόσο, μερικοὺς ἁπλοὺς προβληματισμούς: ἀκούσαμε καὶ ἀκοῦμε συνεχῶς τὴν ἀναφορὰ τῶν παπικῶν -καὶ τῶν ὁποιωνδήποτε αἱρετικῶν- ὡς «Ἐκκλησία». Γιατί, λοιπόν, στὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» λέμε ὅτι πιστεύουμε εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα «παιχνίδι μὲ τὶς λέξεις». Κάποιες λέξεις ἔχουν ἄλλη βαρύτητα ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὴν παραβλέπουμε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ.

            Ἔπειτα, συνηθίζεται νὰ ἀποκαλεῖται ὁ πάπας ὡς «ἁγιότατος». Καταλαβαίνουμε ὅτι ἐν πολλοῖς αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς μία προσφώνηση, ἀλλὰ πολλοὶ ἐξ ὀρθοδόξων πιστεύουν ὡς ἀλήθεια αὐτὴ τὴν προσφώνηση, ὅπως ἀποδείχθηκε. Διερωτώμεθα: ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε «ὁ πιστεύσας καὶ ΒΑΠΤΙΣΘΕΙΣ σωθήσεται»; Ἐκεῖνος πάλι δὲν εἶπε στοὺς Μαθητές Του «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»; Ἂν δὲν ἀπατῶμαι, «βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω κάτι μέσα στὸ νερό». Οἱ παπικοί, λοιπόν, πρὸ πολλοῦ ἔχουν καταργήσει τὴν ἐντολὴ τοῦ βαπτίσματος, καθὼς ρίχνουν μόνο λίγο νερό στὴν κεφαλή. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ βαπτιζόμαστε καὶ ὄχι νὰ ραντιζόμαστε; Ἂς ἀνατρέξουμε ξανὰ στὸ Εὐαγγέλιο: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Πιστεύουμε, ἢ δὲν πιστεύουμε στὸν Χριστό; Ὁ Χριστὸς ἔχει μιλήσει ξεκάθαρα, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁποιαδήποτε προσπάθεια μεταπατερικῆς ἐρμηνείας τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας δὲν εἶναι παρὰ παραπληνητικὴ καὶ ὑποκριτική. 

            Ὁ ἴδιος ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ἀναφέρει «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε». Γιατί τὸ λέει αὐτό; Μήπως μισεῖ τοὺς αἱρετικούς; Ὄχι. Ἁπλῶς γνωρίζει ὅτι ἂν ἕνας ὀρθόδοξος δείξει ὅτι ἀποδέχεται ἀπρόσκοπτα αἱρετικὲς δοξασίες, στερεῖ ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ τὴν εὐκαιρία νὰ προβληματισθεῖ, νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἔλθει εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Ἡ μεγαλύτερη ἀγάπη εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ χριστιανοῦ γιὰ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου καὶ ὄχι μὲ τὰ ὡραία λόγια καὶ εὐχολόγια. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὴ ἡ σωτηρία ὑπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Ἂν ἀγαποῦμε πραγματικά, θὰ βοηθήσουμε τὸν ἀδελφό μας νὰ κατανοήσει τὸ λάθος του. Θὰ τὸν βοηθήσουμε μὲ τὸν διακριτικὸ λόγο μας, μὲ τὴν προσευχή μας καὶ τὸν φωτεινὸ βίο μας. Τὸ νὰ πεῖς «σᾶς ἀγαπῶ ὅλους κὶ ἂς εἶναι εὐλογημένα τὰ πάθη καὶ οἱ πλάνες σας» σίγουρα εἶναι πολὺ εὔκολο, ἀλλὰ καὶ σίγουρα δὲν εἶναι ἀγάπη. 

            Πρὶν κλείσω, θέλω νὰ ἐκφράσω ἕναν ἀκόμη προβληματισμὸ ποὺ κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη λέει πολλὰ γιὰ τὸ πῶς ἔβλεπαν ἢ/καὶ συνεχίζουν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ οἱ παπικοί: πῶς γίνεται τὰ τέσσερα ἑλληνικὰ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα ἀλλὰ καὶ ὀρθόδοξες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες νὰ εἶναι αἰχμαλωτισμένα στὴν ἠμισέληνο ἢ νὰ ἔχουν ὑποφέρει ἀπὸ τὸν κομμουνισμό, σὲ ἀπόλυτη ἀντίθεση μὲ τὰ παπικὰ κράτη; Ἀναμφίβολα, γιὰ νὰ ἔχει πεῖ -στὴν ἐποχή του- ὁ Ἅγιος Πατροκοσμᾶς «τὸν πάπα νὰ καταράσθε», κάποιον πολὺ σοβαρὸ λόγο εἶχε, καὶ κάποιο πολὺ ἰσχυρὸ ἔρεισμα.

            Σίγουρα, οἱ καιροὶ περνοῦν καὶ ὑπάρχει δυνατότητα βελτίωσης. Ὡστόσο, ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ διαγραφεῖ. Τὸ σχίσμα ὑφίσταται. Δυστυχῶς, περίπου ἑνάμισυ δισεκατομμύριο ἄνθρωποι ἀνήκουν στὴν παπικὴ σφαίρα, χωρισμένοι ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, διότι κάποιοι παλαιοὶ δυτικοὶ θέλησαν νὰ ἀποσχισθοῦν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν συμφέροντα καὶ φιλοδοξίες ποὺ πήγαζαν ἀπὸ ἄμετρο ἐγωϊσμό. Εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι ὅλος αὐτὸς ὁ λαὸς νὰ ἔλθει στὸ φῶς τῆς ἀληθείας ποὺ μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ προσφέρει, ἄσχετα ἂν ἀριθμητικὰ οἱ ὀρθόδοξοι εἴμαστε πολὺ λιγότεροι ἀπὸ τὸν τεράστιο ἀριθμὸ τῶν παπικῶν καὶ λοιπῶν αἱρετικῶν. «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ»· καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ οἱ πιστοὶ ἦταν μετρημένοι στὰ δάχτυλα τῶν δύο χεριῶν. Ἀποτελοῦσαν, ὡστόσο, τὴν Ἐκκλησία. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Οὐνίτες πού καταγγέλονται καί οὐνίτες πού ἀμνηστεύονται ἀπό τόν Πατρῶν Χρυσόστομο

   

Οὐνίτες πού καταγγέλονται καί οὐνίτες πού ἀμνηστεύονται ἀπό τόν Πατρῶν Χρυσόστομο

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

    «Είδατε από την τηλεόραση την κηδεία του Πάπα και ακούσατε το Χριστός ανέστη. Και είδατε και κάποιους που είχαν την ενδυμασία τη δική μας. Δηλαδή, πολλοί είπαν: Α, είδατε ορθόδοξοι κληρικοί θυμιάτιζαν τον κοιμηθέντα και έψαλλαν το Χριστός ανέστη. Μα δεν ήταν ορθόδοξοι! Δεν ήταν ορθόδοξοι! Γι΄ αυτό είπα προηγουμένως ότι δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Αλλά ήταν Ουνίτες. Ήταν ο Δούρειος Ίππος, ο οποίος χρησιμοποιείται προκειμένου να παραπλανώνται οι ορθόδοξοι. Είδατε πόσοι από εσάς είπατε: Ορθόδοξοι ήταν. Δεν ήταν καθόλου ορθόδοξοι! Απλώς φέρουν αυτή την περιβολή για να παραπλανούν και κλείνω την παρένθεση αυτή.»

Μητρ/της Πατρών Χρυσόστομος, 3.5.2025

 

    Όπως οι Ουνίτες εξαπατούν τον κόσμο εμφανιζόμενοι ως ορθόδοξοι, ενώ υπάγονται στον Πάπα τον οποίον και μνημονεύουν, έτσι και ο Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος Πατρών Χρυσόστομος (Σκλήφας), λυπούμαστε αλλά οφείλουμε να πούμε την αλήθεια, εξαπατά το ακροατήριό του! Βαρύς ο λόγος; Βαρύς, αλλά δυστυχώς αληθινός! Ιδού η απόδειξη : Ανέφερε προσφάτως σε κήρυγμά του στο Άργος, κατά την εκεί Πανήγυρι του πολιούχου του, Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους, ότι Ουνίτες ήταν εκείνοι που θυμιάτιζαν τον νεκρό του Πάπα Φραγκίσκου στην κηδεία του στη Ρώμη και έψαλαν το Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά. Διευκρινίζοντας ότι αυτοί δεν είναι ορθόδοξοι αλλά αποτελούν "Δούρειο Ίππο" του Παπισμού, υπονοώντας προφανώς ότι  οι ορθόδοξοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα και άρα οι πιστοί δεν πρέπει να σκανδαλίζονται ή να ανησυχούν. Αυτό, όμως, είναι ψευδές και παραπλανητικό. Ποιά είναι η αλήθεια; Οι εξ ορθοδόξων Οικουμενιστές του Φαναρίου, με τους οποίους ο ίδιος ευχαρίστως κοινωνεί και τους οποίους σέβεται, μνημονεύει και εξυμνεί, κάνουν τα ίδια και χειρότερα! Όλοι έχουμε δεί και ακούσει σε σχετικό βίντεο εντός του Πατριαρχικού Ναού στο Φανάρι, παρουσία του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και του Πάπα Βενεδίκτου, ιεροφορεμένος Ιερεύς του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εντός του Αγίου Βήματος να μνημονεύει εκφώνως "υπέρ του αγιωτάτου Επισκόπου Ρώμης Βενεδίκτου" (2006) ωσάν να επρόκειτο για κανονικό και ορθόδοξο Επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού! Επίσης, ιεροφορεμένοι Διάκονοι του Πατριαρχείου, εισερχομένου του Πάπα στον Πατριαρχικού Ναό του Αγίου Γεωργίου να τον θυμιατίζουν ως ορθόδοξο Επίσκοπο. Αλλά και τον χορό των ιεροψαλτών του Πατριαρχικού Αναλογίου να ψάλλει το πολυχρόνιο του Πάπα Φραγκίσκου (2014), εκείνου ευλογούντος το εκκλησίασμα! Ποία, λοιπόν, η διαφορά στάσεως και πράξεως μεταξύ των Ουνιτών του Πάπα και των μνημονευτών του Πάπα κληρικών του Φαναρίου; Ουδεμία! Επομένως, ας μην προκαλεί ο κ. Χρυσόστομος επιχειρώντας να καθησυχάσει τους σκανδαλισθέντας Χριστιανούς από όσα είδαν από τηλεοράσεως να συμβαίνουν στην κηδεία του προσφάτως αποβιώσαντος Πάπα Φραγκίσκου. Άλλωστε, εκεί παρα-δίπλα στους θεατρίνους της Ουνίας, παρευρίσκετο προσευχόμενος ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος μετέβη στη Ρώμη με πολυμελή συνοδεία και παρέστη στην κηδεία του "εν Χριστώ αδελφού" του Πάπα Ρώμης, ενώ δεν παρέλειψε να ευχηθεί "υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μετά των Αγίων", όπως δήλωσε!

Μάλιστα, εξ όσων είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ανήμερα του θανάτου του Πάπα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής (δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπό τον ανεκδιήγητο Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο) και συγκεκριμένα στον εντός της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού φερώνυμο Ναό  τελέστηκε, κατά τον Εσπερινό της 21ης Απριλίου 2025 (Δευτέρα της Διακαινησίμου), "Τρισάγιο" υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Ποντίφηκος!

Σημειωτέον ότι ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, παρουσιαζόμενος ως δήθεν παραδοσιακός επίσκοπος, εφέτος ήταν προσκεκλημένος του κ. Ελπιδοφόρου στους εν Αμερική εορτασμούς της Εθνικής μας Επετείου της 25ης Μαρτίου, επανελθών δε, εξήρε από άμβωνος στην Πάτρα το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, καθ' ην στιγμήν ο τελευταίος δια δηλώσεών του αποδεικνύεται όχι μόνον οικουμενιστικών φρονημάτων αλλά και αρνητής της μοναδικότητος της εν Χριστώ σωτηρίας! Αναφερόμαστε στη βλάσφημη δήλωσή του ότι εμείς, οι ορθόδοξοι, ακολουθούμε το δικό μας δρόμο προς τον Θεό. Υπάρχουν, όμως, από την άλλη πλευρά του όρους και άλλοι (μη ορθόδοξοι και μη Χριστιανοί) που ανεβαίνουν από άλλους δρόμους και οδηγούνται στον ίδιο προορισμό. Ασεβείς λόγοι που ανακαλούν στη μνήμη μας τις βλασφημίες του μασώνου και πανθρησκειαστή πατριάρχου Αθηναγόρου, ο οποίος έλεγε "μη πλανάσθε ότι η Ορθοδοξία έπεσε από τον ουρανό και ότι είναι ανάξια η πίστη των άλλων, όπως τόσων εκατομμυρίων που επέλεξαν να ακολουθούν τον Μουσουλμανισμό"!

Η αθεοφοβία των ουνιτών του Φαναρίου σε όλο το "μεγαλείο" της! Από ποιούς να πρωτοφυλαχθεί κανείς, κ. Χρυσόστομε;

Είναι βέβαιο πως εσείς δεν πρόκειται να μας το πείτε!

Πηγή

ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ; (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία στὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 21-4/4-5-2025, τῶν Ἁγίων Μυροφόρων, μὲ τίτλο: «Τί μᾶς συμβαίνει ὅταν ὁ Χριστὸς ἔρχεται μέσα μας;». 

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 2025 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Σήμερα, Γ΄ Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς μεταφέρει λίγες μέρες πίσω, στὴ Μεγάλη Παρασκευή, στὸν τόπο ὅπου συντελέσθηκε ἡ σωτηρία μας, τὸν φρικτὸ Γολγοθά. 

            Ἐπίκεντρο τῆς σκηνῆς, ὁ μεσαῖος Σταυρὸς στὸν ὁποῖο εἶναι καθηλωμένο τὸ Πανάχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου μας, νεκρὸ πλέον. Ἀπὸ κάτω, λίγοι μόνο ἄνθρωποι παρακολουθοῦν, μὲ τοὺς Δέκα Ἀποστόλους νὰ ἀπουσιάζουν. Μεταξὺ τῶν παρισταμένων, ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ, ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, Βουλευτὴς τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, ὁ ὁποῖος μαθήτευσε στὸν Ἰησοῦ κρυφά, φοβούμενος μὴν γίνει ἀποσυνάγωγος. Αὐτός, βλέποντας τὸ ἄδικο μαρτύριο ποὺ ὑπέστη ὁ ἀγαπημένος του Διδάσκαλος, ἔδιωξε μὲ μιᾶς κάθε μορφῆς φόβο, ὁπλίσθηκε μὲ τόλμη καὶ προσῆλθε στὸν Πιλάτο γιὰ νὰ ζητήσει τὸ Σῶμα πρὸς ἐνταφιασμό. Ἀντίστοιχα φέρθηκε καὶ ὁ Βουλευτὴς Νικόδημος, ἐπίσης πρώην κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Βλέποντας τὸν Ἰωσὴφ νὰ πηγαίνει πρὸς τὸν Πιλάτο, ἀγόρασε πολύτιμα ἀρώματα γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἐνταφιασμοῦ. Μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Πιλάτου, ὁ Ἰωσὴφ ἔλαβε τὸ Πανάγιο Σῶμα καὶ μαζὶ μὲ τὸν Νικόδημο ἀρωμάτισαν τὸ Σῶμα, τὸ τύλιξαν σὲ καθαρὸ σινδόνι καὶ τὸ ἐνταφίασαν στὸν καινούργιο Τάφο τὸν ὁποῖο ὁ Ἰωσὴφ εἶχε λαξεύσει ὁ ἴδιος καὶ προόριζε γιὰ τὸν ἑαυτό του. 

            Τὴν ἑπόμενη μέρα, φοβούμενοι οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς μήπως οἱ Ἀπόστολοι κλέψουν τὸ Σῶμα καὶ διαδώσουν ὅτι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, κατόπιν ἄδειας τοῦ Πιλάτου τοποθέτησαν κουστωδία, δηλαδὴ φρουρά, στὸν Τάφο. 

            Ὡστόσο, ἔγινε αὐτὸ ποὺ ὀρθὰ τονίζει ἡ Ὑμνολογία μας: «μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν». Δὲν γινόταν, ὁ Χριστός, ἡ Ζωὴ καὶ Πηγὴ τῆς ζωῆς, νὰ μείνει ἐγκλωβισμένος στὸν Τάφο. Ἐκεῖνος ποὺ διασάλευσε τὶς πύλες τοῦ Ἅδη, δὲν γινόταν νὰ μείνει κλεισμένος στὸ Μνῆμα. Ἔτσι, συνέβη τὸ ποθούμενο καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι σήμερα μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ φωνάζουμε μὲ χαρὰ τὸ:

«Χριστὸς Ἀνέστη»!

            Χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν, οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς πρόσθεσαν ἕνα σημαντικὸ ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο τῆς Ἀναστάσεως, τὴν φρουρά. Ἂν δὲν ὑπῆρχε φρουρά, τότε πράγματι, θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἔκλεψαν τὸ Σῶμα. Τώρα, ὅμως, μὲ τοὺς στρατιῶτες νὰ φυλοῦν τὸ Μνῆμα, τὸ ψέμα περὶ κλοπῆς τοῦ Σώματος ἦταν μία μεγάλη ἀνοησία, διότι ἐφόσον φυλοῦσαν οἱ στρατιῶτες, πῶς γίνεται νὰ ἐκλάπη τὸ Σῶμα; Καὶ ἂν κοιμόντουσαν οἱ στρατιῶτες -ὅπως τοὺς εἶπαν νὰ διαδώσουν- πῶς εἶδαν ὅτι ἐκλάπη τὸ Σῶμα; Καταφανεῖς ψευδολογίες!

            Πολὺ νωρὶς τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, πρὶν ἀκόμη χαράξει ὁ ἥλιος, οἱ Ἅγιες Γυναῖκες, οἱ ὁποῖες διακονοῦσαν τὸν Κύριο καθ’ ὅλη τὴν πορεία Του, συγκεντρώθηκαν γιὰ νὰ πάνε στὸν Τάφο νὰ ἀλείψουν τὸ Σῶμα μὲ μύρα, ὅπως ἦταν τὸ ἔθιμο τῶν Ἰουδαίων. Γνώριζαν ὅτι ὑπῆρχαν στρατιῶτες καὶ ὅτι ἡ πέτρα ποὺ σφράγιζε τὴν πόρτα τοῦ Τάφου ἦταν πολὺ μεγάλη, βαριὰ καὶ ἀμετακίνητη ἀπὸ λίγες ἀδύναμες γυναῖκες. Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ μεγάλο τους πρόβλημα. Τὴν παρουσία στρατιωτῶν δὲν τὴν ὑπολόγιζαν. Τὸ ἄγχος τους καὶ ἡ στεναχώρια τους ἦταν τὸ πῶς θὰ καταφέρουν νὰ ἀποκυλίσουν τὸν λίθο γιὰ νὰ μποῦν στὸν Τάφο. Ἄλλοι, στὴ θέση τους, δὲν θὰ ἔμπαιναν κὰν στὸν κόπο νὰ πάνε μέχρι τὸν Τάφο. Αὐτές, ὅμως, πῆγαν. Παρὰ τοὺς λογισμούς τους, παρὰ τὴν ἀδυναμία τους, παρὰ τὸ ἄγχος τους, πῆγαν! Πῆγαν καὶ ἀνταμείφθηκαν. Εἶδαν ὅτι ὁ μέγας λίθος ἦταν στὴν ἄκρη, οἱ δὲ στρατιῶτες, ἄφαντοι. Μπῆκαν στὸν Τάφο καὶ δὲν εἶδαν τὸ Σῶμα, ἀλλὰ ἕναν ἄγγελο νὰ τοὺς ρωτᾶ: «γιατί ζητᾶτε τὸν Ζωντανὸ ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς; Τὸν Ἰησοῦ τὸν Ναζαρηνό, τὸν Σταυρωμένο, ψάχνετε. Ἀναστήθηκε! Δὲν εἶναι ἐδώ! Ὁρίστε ὁ τόπος ὅπου Τὸν τοποθέτησαν». 

            Γιὰ τὴν τόλμη τους, οἱ Μυροφόρες ἔγιναν οἱ πρῶτες Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, μὲ πρώτη ἐξ αὐτῶν, τὴν Παναγία μας. Μετὰ τὸ γεγονός, τοὺς κατέλαβε τρόμος καὶ ἔκπληξη. Λίγο ἀργότερα, ὅμως, εἶδαν τὸν Ἴδιο τὸν Ἀναστάντα Χριστὸ νὰ τοὺς λέει αὐτὸ τὸ περίφημο: «Χαίρετε»! «Νὰ ἔχετε χαρά! Ἡ λύπη τελείωσε, ἡ κατάρα λύθηκε, ὁ θάνατος καταργήθηκε. Μόνο χαρὰ νὰ ἔχετε»! 

            Τὶ ὡραῖα τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς δίνει ἡ σημερινὴ ἡμέρα! 

            Εἴδαμε τοὺς ἄλλοτε κρυφοὺς μαθητές, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν τελευταῖοι, νὰ καταλαμβάνουν τὴν πρώτη θέση στὸ μέγα γεγονὸς τῆς Ταφῆς τοῦ Κυρίου. Τὸ ἔχει αὐτὸ ἡ πίστη μας. Ὁ Θεὸς δὲν βλέπει τὶς θέσεις, ἀλλὰ τὴ θυσία. Οἱ Ἕνδεκα ἦταν οἱ πρῶτοι, ἀλλὰ χάρη στὴ θυσία καὶ τὴν τόλμη τους, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος τοὺς ξεπέρασαν ἐκείνη τὴ δεδομένη στιγμή. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία μνημονεύουμε τὸν Ἰωσὴφ γιὰ τὶς πράξεις του μετὰ τὴ Μεγάλη Εἴσοδο. 

            Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἴδαμε τὸν Ἰωσὴφ δίχως δεύτερη σκέψη νὰ παραχωρεῖ τὸν Τάφο του γιὰ νὰ ἐνταφιασθεῖ ἐκεῖ ὁ Χριστός. Ὅσο ἁπλόχερα παραχώρησε τὸν Τάφο του, ἄλλο τόσο ἁπλόχερα ὁ Κύριος ἔδωσε σὲ αὐτὸν τὸν Τάφο τὴν εὐλογία. Πού νὰ φανταζόταν ὁ Ἰωσὴφ ὅτι μέχρι σήμερα καὶ ἕως τῆς συντελείας, αὐτὸς ὁ Τάφος τὸν ὁποῖο λάξευσε καὶ ὁ ὁποῖος βρισκόταν στὴν κατοχή του, θὰ γινόταν τὸ μεγαλύτερο προσκύνημα τῆς οἰκουμένης καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ «ἡ πηγὴ τῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως». 

            Ἴσως, ὅμως, τὸ συγκλονιστικότερο μήνυμα, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ μᾶς συνοδεύει σὲ κάθε κίνηση τῆς ζωῆς μας, εἶναι αὐτὸ ποὺ βίωσαν οἱ Μυροφόρες. Ἀπέναντι στὸ πρόβλημα τῆς μεγάλης πέτρας, ἀπάντησαν μὲ τὴν τόλμη τους. Δὲν ἔμειναν νὰ σκέφτονται τὰ ἐμπόδια. Προχώρησαν καὶ πέτυχαν. 

            Ἔτσι κὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς Ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, πρέπει στὴ ζωή μας νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ τόλμη καὶ ἐλπίδα. Ἂν ὁ ἴδιος ὁ θάνατος δὲν στάθηκε ἐμπόδιο, τί θὰ μπορέσει νὰ μᾶς ἐμποδίσει; 

            Πολλὲς φορὲς ξεκινᾶμε νὰ κάνουμε κάτι σημαντικὸ στὴ ζωή μας. Πολλὲς φορὲς ξεκινᾶμε κὶ ἐμεῖς σὰν τὶς Μυροφόρες νὰ προσεγγίσουμε τὸν Θεό. Ἐπειδὴ στὴν πορεία σίγουρα λογισμοὶ θὰ ταράξουν τὸ μυαλό μας, νὰ μὴν τοὺς δώσουμε σημασία, ἀλλὰ νὰ προχωρήσουμε μὲ ἐλπίδα στὸν Ζωοδότη. Φθάνοντας, θὰ δοῦμε ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

Χαίρετε!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΓΙΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΣΧΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι κάποιο Πάσχα εἶχον κατά νοῦν νά μεταβῶ εἰς ̔́Αγιον Ορος νά ἑορτάσω ἐκεῖ. Μίαν ἡμέρα λοιπόν τῆς Βαϊοφόρου μέ ἐκάλεσεν εἰς τό γραφεῖον του ὁ ἅγιος καί νεανικός κατά τό ψυχικόν σθένος Γέρων, καί μεταξύ μας διημείφθη ὁ ἑξῆς, περίπου, διάλογος.

- Εμαθα ότι πρόκειται να μεταβῆτε εἰς ̔́Αγιον Ορος!

- Μάλιστα.

- Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς πῶ τήν γνώμην μου καί μετά νὰ ἀποφασίσετε ὅ,τι νομίζετε ὀρθόν.

– Εὐχαρίστως νά τήν ἀκούσω, Πανιερώτατε.

– Το Πάσχα εἶναι ἑορτή οἰκογενειακῆς χαρᾶς. Ἡ σύζυγός σας δέν σᾶς ὑπανδρεύθη, διά νά ἐξασφαλίσῃ μόνον τήν συντήρησίν της καί τά ἐκ τῆς ἐργασίας σας ἀγαθά• ἔχει τήν ἠθικήν καί δικαίαν ἀξίωσιν νά συναπολαμβάνη μαζί σας τάς ἁγίας ἡμέρας τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Αὐτό δέ κυρίως συνιστᾶ τόν σύνδεσμον τοῦ γάμου.

Μή στηρίζεσθε εἰς τήν συγκατάθεσίν της διά νά ἀδικήσετε μίαν εὐγενική γυναίκα καί μή συσσωρεύετε νεφίδρια εἰς τόν οὐρανόν τοῦ οἰκογενειακοῦ σας βίου. Ας μή ζητοῦμεν λοιπόν αὐτά πού μᾶς εὐχαριστοῦν, ἀλλά αὐτά πού ἐπιβάλλονται.

– Πανιερώτατε, εἶμαι πρόθυμος νά ἐκτελέσω τήν ἐντολήν Σας.

– Σᾶς παρακαλῶ, δέν δίδω ἐντολάς• τήν γνώμην μου ἐκθέτω καί σεῖς ἐλευθέρως ἀποφασίσατε.

''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελ. 62-63

Πηγή

ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΝΟΤΑΡΑΣ: Ο πρωτεργάτης του Κολλυβαδικού Κινήματος (17 Ἀπριλίου)

 

Το Κολλυβαδικό Κίνημα είναι η συνέχεια του Ησυχαστικού Κινήματος και αποτελεί μια από τις πλέον γνήσιες εκφάνσεις της ορθοδόξου πνευματικότητας. Ταυτόχρονα αποτέλεσε και μια ισχυρή πνευματική αναγέννηση, σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την Εκκλησία μας, κατά την οποία απειλούνταν το εκκλησιαστικό πλήρωμα από τους εξισλαμισμούς και η σώζουσα αλήθεια της Ορθοδοξίας μας από την άλωση της κακόδοξης δυτικής παράδοσης. Ένας από τους πρωτεργάτες του κινήματος υπήρξε και ο άγιος Μακάριος Νοταράς, μια μεγάλη πνευματική και εκκλησιαστική μορφή του 18ου αιώνα.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας στα 1731και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Οι γονείς του Γεώργιος ή Γεωργαντάς Νοταράς και μητέρα του Αναστασία, ανήκαν στους άρχοντες της περιοχής, έλκοντας την καταγωγή τους από την σπουδαία και επιφανή βυζαντινή οικογένεια των Νοταράδων, της οποίας πολλοί ασκούσαν το επάγγελμα του νοτάριου, δηλ. του ταχυγράφου. Ως αρχηγός της οικογένειας αναφέρεται ο Νικόλαος Νοταράς, ο οποίος υπηρέτησε στο περιβάλλον του βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου (1391-1425). Η οικογένεια των Νοταράδων ανέδειξε και πολλούς επιφανείς ιεράρχες, όπως ο Χρύσανθος Νοταράς.

Οι εύποροι γονείς του του έδωσαν τη μεγαλύτερη δυνατή μόρφωση. Αφού αποφοίτησε από τα σχολεία της περιοχής του, και σε ηλικία 15 ετών, μετέβη στην Κεφαλονιά, ανάμεσα στα έτη 1746-1750, για να μαθητεύσει στον εκεί ονομαστό δάσκαλο Ευστάθιο.

Από μικρός έδειξε κλήση για τη μοναχική ζωή. Γι’ αυτό κάποια στιγμή, ανάμεσα στα έτη 1758-1764, έφυγε κρυφά και πήγε στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Όμως ο πατέρας του τον ανακάλυψε και τον γύρισε στο σπίτι του. Ο Μιχαήλ μελετούσε και προσευχόταν αδιάκοπα.

Την εποχή εκείνη υπήρχε έλλειψη διδασκάλου στην Κόρινθο. Ο Μιχαήλ ανάλαβε διδακτικά καθήκοντα, χωρίς αμοιβή, γενόμενος πολύ αγαπητός στους μαθητές τους για την απλότητά του, την αγάπη του και το σεβασμό του προς αυτούς. Παράλληλα έγινε ευρύτερα γνωστή στους Κορινθίους η φήμη του, ως σώφρονα και πνευματικού ανθρώπου, ώστε όταν κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Παρθένιος (1764), οι κάτοικοι ζήτησαν από τον Πατριάρχη Σαμουήλ, να τον διαδεχθεί εκείνος, παρά το γεγονός ότι ήταν ακόμη λαϊκός. Εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Μακάριος, κατόπιν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και στη συνέχεια Επίσκοπος και Μητροπολίτης του Αποστολικού Θρόνου της Κορίνθου.

Ως Επίσκοπος άσκησε αξιόλογη ποιμαντική, κοινωνική και εθνική δράση. Με το ξέσπασμα της επανάστασης των Ορλωφικών (1770) τάχτηκε υπέρ των επαναστατών και παρέσχε αξιόλογη βοήθεια. Ρωσικό έντυπο αναφέρει γι’ αυτόν: «ως άλλος απόστολος Παύλος, όχι με το ξίφος αρματωμένος, αλλά με την αρετήν κεκοσμημένος, διοικεί και κρατύνει την εκκλησίαν». Μετά όμως την αποτυχία και τις σφαγές που ακολούθησαν, κάτεστη στόχος των Οθωμανών και για τούτο αναγκάστηκε να καταφύγει στη Ζάκυνθο με την οικογένειά του. Εκεί συνάντησε τον ονομαστό δάσκαλο του Γένους και κληρικό Νικηφόρο Θεοτόκη, με τον οποίο συνεργάστηκε, καταστρώνοντας σχέδιο για την πνευματική βοήθεια του υπόδουλου Γένους.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετά από απαίτηση της Υψηλής Πύλης, ζήτησε από όλους τους φυγάδες Επισκόπους των επαναστατημένων περιοχών να παραιτηθούν και να εκλεγούν άλλοι στη θέση τους. Όμως ο Μακάριος αρνήθηκε. Τελικά εξελέγη στη θέση του άλλος Επίσκοπος, και του ιδίου του αποδόθηκε ο τίτλος του πρώην Κορίνθου.

Στη Ζάκυνθο και με την παρότρυνση του Νικηφόρου Θεοτόκη, κατέστρωσε ένα φιλόδοξο σχέδιο, πνευματικής αφύπνισης του υπόδουλου Γένους και την ανάταση του εκκλησιαστικού φρονήματος. Γι’ αυτό το λόγο περιόδευσε, ανάμεσα στα έτη 1773-1774, στην Κεφαλονιά, ξανά στη Ζάκυνθο και κατόπιν στην Ύδρα, όπου συνάντησε και γνώρισε τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και ησύχασε σε κάποια Μονή. Από εκεί μετέβη στη Χίο και στα 1777, έφτασε στον Άγιον Όρος, εκπληρώνοντας διακαή του επιθυμία να ζήσει στην αθωνική πολιτεία. Εγκαταστάθηκε στο Κελλίο «Άγιος Αντώνιος», όπου συγκατοίκησε με τον συμπατριώτη του Γέροντα Δαβίδ. Εκεί συναντήθηκε και πάλι με τον άγιο Νικόδημο Αγιορείτη.

Σύντομα διαπίστωσε ότι δεν ήταν ήρεμα τα πράγματα στο αγιώνυμο Όρος. Οι μοναχοί βρισκόταν σε σφοδρή διαμάχη, σχετικά με την ημέρα τελέσεων των μνημοσύνων και τα κόλλυβα. Η μια μερίδα ακολουθούσε την αρχέγονη παράδοση της Εκκλησίας, τελώντας τα μνημόσυνα το Σάββατο, οι δε επηρεασμένοι από την δυτική παράδοση, τα τελούσε την Κυριακή. Δεν ήταν μόνο τα μνημόσυνα το πρόβλημα, αλλά και μια σειρά ζητημάτων, τα οποία αλλοίωναν την παράδοση και παρέκλιναν σε δυτικά πρότυπα. Άλλωστε βρισκόμαστε σε μια εποχή έντονης δράσης των δυτικών μισιοναρίων (ιεραποστόλων) στον ελλαδικό χώρο, ασκώντας έντονη διαβρωτική δράση, με την αφειδώς στήριξη του Βατικανού και Προτεσταντικών Ομολογιών και την ανοχή της Υψηλής Πύλης.

Ο Μακάριος τάχτηκε με την μερίδα των παραδοσιακών μοναχών. Στη Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου αρνήθηκε να τελέσει μνημόσυνο ημέρα Κυριακή, δίνοντας την αφορμή να ξεκινήσει το Κολλυβαδικό Κίνημα. Ακολουθώντας ο Μακάριος την αρχαία παράδοση της Εκκλησίας, θεωρούσε λάθος την τέλεση των Ιερών Μνημοσύνων κατά την χαρμόσυνη ημέρα της Κυριακής, τη στιγμή που η Εκκλησία είχε θεσπίσει το Σάββατο ως ημέρα των ψυχών και την τέλεση των Μνημοσύνων. Όμως η άρνηση αυτή είχε ως συνέπεια να εγερθούν εναντίον του οι υπέρμαχοι της τελέσεως των την Κυριακή. Τον κατήγγειλαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη Σωφρόνιο Β΄ (1771-1780), ως «ταραξία και υπεύθυνο εισαγωγής νεωτερισμών στην Εκκλησία»!

Ο Μακάριος, ως μια χαρισματική μορφή και καλλιεργημένη προσωπικότητα, δεν ήθελε να δημιουργήσει διχαστικές τάσεις στους μοναχούς του Αγίου Όρους και γι’ αυτό, γεμάτος απογοήτευση και φοβούμενος ακόμα και για τη ζωή του, έφυγε, στα μέσα του 1776, για τη Χίο. Εκεί έλαβε και την πατριαρχική επιστολή, η οποία με δριμύ χαρακτήρα, καταδίκαζε τη διαγωγή του στο Άγιον Όρος, ως «φατριαστική». Παρά ταύτα όμως οι Χιώτες τον υποδέχτηκαν και εκδήλωσαν τη στήριξή τους στο πρόσωπό του. Επιφανείς και ισχυροί κάτοικοι του νησιού, με επικεφαλής τον άρχοντα της Κωνσταντινουπόλεως Σκαναβή, μεσολάβησαν στο Πατριαρχείο και σταμάτησαν οι διώξεις του.

Στη συνέχεια ανάλαβε και πάλι περιοδεία στην Πάτμο, την Ύδρα και την Κορινθία. Όταν επήρθε κάποια ηρεμία, επέστρεψε στο χωριό του, τα Τρίκαλα, για να ησυχάσει. Όμως ο θάνατος του αδελφού του από του Τούρκους τον ανάγκασε να φύγει ξανά.

Μετά από λίγο καιρό κοιμήθηκε ο πατέρας του και περιήλθαν στην κατοχή του χρεωστικοί τίτλοι της πατρικής του περιουσίας. Σε αυτούς καταλογίζονταν χρεοφειλέτες του πατέρα του. Τότε εκείνος χάρισε τα χρέη και έφυγε ξανά για το Άγιον Όρος. Αλλά δυστυχώς συνάντησε την αντιπαλότητα και εχθρότητα των αντικολλυβάδων και δεν μπόρεσε να βρει ησυχία. Γι’ αυτό αναγκάστηκε να αφήσει και πάλι το Περιβόλι της Παναγίας και να καταφύγει στην Πάτμο, όπου σύστησε το Ησυχαστήριο των Αγίων Πάντων. Τελικά, στα 1790, κατέληξε στην Χίο, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα, στο «κάθισμα», των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις βόρειες – βορειοδυτικές παρυφές του Βροντάδου, στις υπώρειες του όρους Αίπου, ασχολούμενος με την άσκηση, την προσευχή, τη νηστεία, τη μελέτη και την συγγραφή. Είχε μάλιστα συνδεθεί, με αδελφική φιλία, με τον άγιο Αθανάσιο Πάριο και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο. Εκεί έμεινε ησυχάζων δώδεκα χρόνια. Με επιστολές του απέτρεψε χιλιάδες εξισλαμισμούς και διέδωσε τις αρχές του Κολλυβαδικού Κινήματος.

Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 17 Απριλίου του 1805. Το σκήνωμά του ενταφιάσθηκε στον περίβολο του ναού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη νότια πλευρά του. Τη βιογραφία του έγραψε ο φίλος του άγιος Αθανάσιος Πάριος. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε το 1808.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 17 Απριλίου, την ημέρα της οσιακής του κοίμησης. Στην κοινότητα Μύλοι της Σάμου εορτάζεται πανηγυρικά η μνήμη του στις 16 Μαΐου.

Η προσωπικότητα του αγίου Μακαρίου Νοταρά είναι πολύ σημαντική, καθότι διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην ταραγμένη, για την Εκκλησία και το Έθνος μας, εκείνη εποχή, ως εκκλησιαστικός άνδρας και διδάσκαλος του Γένους. Υπήρξε πρωτοπόρος στο Κολλυβαδικό Κίνημα, μαζί με τους εξίσου σημαντικούς εκκλησιαστικούς άνδρες της εποχής, μοναχό Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, άγιο Αθανάσιο Πάριο και άλλους πολλούς, οι οποίοι αντιστάθηκαν σθεναρά στην αλλοίωση των ορθοδόξων παραδόσεων και του ελληνορθοδόξου ήθους από την επέλαση των κακοδόξων δυτικών χριστιανικών παραδόσεων. Το Κολλυβαδικό Κίνημα, παρά την κατασυκοφάντησή του, (και δυστυχώς ως τις μέρες μας), αποτέλεσε μια ισχυρή πνευματική αφύπνιση – επιστροφή στις ορθόδοξες πατερικές ρίζες, διασώζοντας την σώζουσα ορθόδοξη πίστη, το ορθόδοξο ήθος και τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής και πολιτείας από τις φράγκικες καινοτομίες. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως, ό, τι γνήσιο ορθόδοξο κατέχουμε στις μέρες μας, το οφείλουμε στο Κολλυβαδικό Κίνημα και τους συνεχιστές του.

Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Πηγή

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν Κορίνθου ποιμένα τὸν τῷ ὄντι Μακάριον, τὸν Θεοῦ πρόνοια τῆς Χίου, ἀναφανέντα κοσμήτορα, ἐν πράξεσιν ὁμοὺ καὶ διδαχαίς, τιμῶμεν σὲ ἐν ὕμνοις καὶ ὠδαίς- θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ ἀπελαύνεις ἀκάθαρτα πνεύματα. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ τὰ ὀστά σου πηγὴν θαυμάτων ἀναδείξαντι.

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2025 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

«Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει, 

καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!

            Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. 

            Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τὶ λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆς, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του. 

            Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα τῆς ταραχῆς, τῆς ἀνησυχίας, τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς τύψης, τοῦ σκοταδιοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες. Τὴν τρίτη ἡμέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας, οἱ Μυροφόρες εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ἔσπευσαν νὰ μοιραστοῦν τὴ χαρά τους μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Ἐκεῖνοι, ὅμως, δυσκολεύονταν νὰ πιστέψουν σὲ ἕνα τόσο μεγάλο γεγονός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμείνουν βυθισμένοι στὸ σκοτάδι. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, μὲ τὶς πόρτες νὰ εἶναι κλειδωμένες, ἐμφανίσθηκε μπροστά τους ὁ Χριστός, δίνοντάς τους αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε ἡ ψυχή τους, τὴν Εἰρήνη. Φύγανε τότε καὶ οἱ λογισμοὶ καὶ ὁ φόβος καὶ ἡ λύπη, ἐνῷ ἡ Χαρὰ ἁπλώθηκε παντοῦ.  

            Ὡστόσο, τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο ἀπόγευμα, ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὁ Θωμᾶς. Κατὰ Θεία Οἰκονομία, δὲν ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ βιώσει μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου. Στὶς δικές τους μαρτυρίες, ἐκείνος ἀπαντοῦσε μὲ τὴν δυσπιστία του: ἐὰν δὲν Τὸν δῶ Ἀναστημένο, ἐὰν δὲν ἀγγίξω μὲ τὰ χέρια μου τὴν πλευρὰ καὶ τὰ χέρια Του, δὲν θὰ πιστέψω! Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως, νὰ κηρύξω τὴν Ἀνάσταση στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ κάνω αὐτό, θέλω νὰ δῶ. Θέλω προσωπικὴ ἐμπειρία. Θέλω νὰ ζήσω τὴν Ἀνάσταση γιὰ νὰ κηρύξω Ἀνάσταση καὶ νὰ δώσω καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα ἂν χρειαστεῖ. 

            Αὐτὸ ἦταν τὸ σκεπτικὸ τοῦ Ἀποστόλου.

            Ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν πάλι οἱ Μαθητὲς ἦταν κλεισμένοι στὸ σπίτι, μὲ τὸν Θωμᾶ νὰ εἶναι μαζί τους αὐτὴ τὴ φορά, ὁ Ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν πάλι στάθηκε ἀνάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Φαντασθεῖτε τὶ χαρὰ ἔνιωσαν οἱ Ἀπόστολοι ποὺ Τὸν εἶδαν ξανά, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἦταν μαζί τους ὁ ἀδελφός τους, ὁ Θωμᾶς. Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἀκούει τὰ αἰτήματα τῶν δούλων Του, ἀνταποκρινόμενος θετικὰ στὸ καρδιακὸ αἴτημα τοῦ Θωμᾶ, καταδέχθηκε νὰ Τὸν ψηλαφήσει προκειμένου νὰ πεισθεῖ περὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ψηλάφησε ὁ Θωμᾶς καὶ μὲ χαρὰ ὁμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! 

            Αὐτὴ ἡ ὁμολογία κατάργησε τὴν ἀμφιβολία τῆς Ἀναστάσεως. Ἤξερε ὁ Χριστὸς ὅτι ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι, δύσκολα μποροῦμε νὰ πιστέψουμε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, φρόντισε τὸ μεγαλύτερό Του θαῦμα, αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι Θεός, νὰ τὸ ὑποστηρίξει μὲ πολλὰ ἱστορικὰ καὶ ἔγκυρα στοιχεῖα. Ἕνα ἐκ τῶν στοιχεῖων ποὺ ἔδωσε ἀπὸ τὴν πολλή Του φιλανθρωπία, ἦταν ἡ κοσμοσωτήρια ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Δὲν ἦταν ὁ Ἰησοῦς μόνο ἄνθρωπος. Ἂν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, θὰ τελείωνε στὸν Σταυρό. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καὶ Ἂνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός. Γιὰ αὐτό, ὁ σωματικὸς θάνατος γιὰ Αὐτὸν δὲν ἦταν τὸ τέλος, ἀλλὰ τὸ μέσον κατάργησης τοῦ θανάτου καὶ κυριαρχίας τῆς Ζωῆς. 

            Ἐνῷ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ τὰ δεχόμαστε μὲ καρδιακὴ πίστη, δίχως ἐξέταση, τὴν Ἀνάσταση, μποροῦμε νὰ τὴν ἐξετάσουμε μὲ λογικὰ στοιχεῖα. Πολλοὶ ἐπιστήμονες, ἄλλοτε δεδηλωμένοι ἄθεοι, ἐπιχείρησαν νὰ μελετήσουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως μὲ βάση τὰ στοιχεῖα, προκειμένου νὰ τὴν ἀποδείξουν ἄκυρη, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἐξέταση τῶν στοιχεῖων διαπίστωσαν ὅτι ὄντως ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀκόμη καὶ ἡ ζωὴ τῶν πρώην ἀθέων ἀπέκτησε νόημα καὶ Φῶς.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

            Τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο αὐτὲς τὶς σαράντα ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους ἑορτάζουμε, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιὰ ἐμᾶς τὸ κέντρο τῆς πίστεώς μας, εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι τὸ κίνητρό μας νὰ ἐργαστοῦμε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ, εἶναι τὸ φάρμακο στὴ λύπη, εἶναι τὸ ἐλαφρυντικὸ τοῦ Σταυροῦ μας. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος, μόνο μὲ σκοτάδι καὶ μὲ ψέμα γεμίζει τὴν ψυχή. Γιὰ αὐτό, πειθόμενοι στὴν ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ, ἂς προσέλθουμε κὶ ἐμεῖς νὰ λάβουμε Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1952 ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΣΜΟΣΩΤΕΙΡΑΣ ΣΤΟ ΚΡΥΟΝΕΡΙ (πρώην Μπάφι)

 

Ένα μεγάλο θαύμα στην Ιερά Μονή Κοσμοσώτειρας στο Κρυονέρι (πρώην Μπάφι)

Σήμερα της Ζωοδόχου Πηγής (που πανηγύριζε το μοναστήρι και το επισκεφτήκαμε για να λάβουμε ευλογία -βλ. https://imab.gr/index.php/latest-news/3253-lampri-i-panigyris-tis-zoodoxou-pigis-stin-i-m-kosmosoteiras ), ακούσαμε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο να διηγείται ένα μεγάλο θαύμα που έγινε σε αυτό κατά την παραμονή των Θεοφανείων του 1952. Όπως διηγήθηκε παραστατικά ο Σεβασμιώτατος, επειδή ήταν περίοδος διωγμών των Παλαιοημερολογιτών και κανείς ιερέας δεν μπορούσε να έλθει να λειτουργήσει, μία από τις μοναχές (διότι ήταν γυναικείο τότε το μοναστήρι) παρακάλεσε με μεγάλο ζήλο την Παναγία μας να κάνει κάτι για να μη μείνουν χωρίς Αγιασμό, τέτοια ημέρα. Και ευθύς σχίστηκε το μάρμαρο κάτω από την εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής και ανέβλυσε αγίασμα...

Χάριν ευλογίας αναρτώ λίγες φωτογραφίες που έβγαλα.

Νικόλαος Μάννης 
Εκπαιδευτικός