Ὁ Ἃγιος Παΐσιος ὁ Μέγας καί Θεοφόρος (19 Ἰουνίου)

 

Η φιλοξενία του Οσίου Παισίου του Μέγα και ο βίος του

Μια φορά, ενώ ο Oσιος Παίσιος προσευχόνταν στο κελί του πήγαν σ΄αυτόν ο Χριστός και δύο άγγελοι,όπως είχαν κάποτε πάει στον πατριάρχη Αβραάμ και του είπαν:''Χαίρε Παίσιε,σήμερα πρέπει να μας φιλοξενήσεις!''Ο Παίσιος τους δέχθηκε με χαρά,δεν ετοίμασε όμως φαγητά όπως ο Αβραάμ,αλλά έφερε νερό για να πλύνει τα πόδια Του.Και επειδή όταν φιλοξενείς καποιον δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το να του πλύνεις τα πόδια,ο Παίσιος αυτό έκανε.Ο Χριστός του είπε:''Ειρήνη Σοι δούλε Μου''! και έφυγε. 

Ο Άγιος Παίσιος καιόμενος  από τη θεική αγάπη έτρεξε και ήπιε το νερό με το οποίο είχε πλύνει τα πόδια του Ιησού και άφησε και λίγο για τον υποτακτικό του ο οποίος έλειπε στην Αίγυπτο.
Ερχόμενος ο υποτακτικός από το ταξίδι και όντας πολύ κουρασμένος του είπε ο όσιος:''Πήγαινε να πιείς νερό από το δοχείο εκείνο για να σβήσεις τη δίψα σου!''.Ο υποτακτικός υπάκουσε αλλά έλεγε από μέσα του:''Εγώ ταξίδεψα μέσα σε αφόρητο καύσωνα και ο γέροντας αντί να με στείλει στην πηγή να πιώ νερό δροσερό με στέλνει να πιω νερό βρώμικο και στάσιμο!''. Αυτά σκεφτόνταν ο υποτακτικός όταν ο όσιος τον έστειλε για δεύτερη φορά και ενώ είπε ότι θα πάει δεν πήγε,Ο όσιος του το είπε για τρίτη φορά και αυτός δεν υπάκουσε.
Τότε του είπε'Τώρα θα πάρεις τον μισθό της ανυπακοής σου.δηλαδή θα χάσεις τα θεικά δώρα!''.Ακούγοντας αυτό ο υποτακτικός στενοχωρήθηκε και έτρεξε αμέσως να πιεί νερό από το δοχείο,αλλά αυτό είχε εξαφανιστεί,και είπε;;''Γέροντα,δε βρίσκω το νερό για να το πιώ΄΄
-Πως να το βρεις αφού έγινες ανάξιος;Επειδή η ανυπακοή διώχνει τη χάρη από τον ανυπάκουο,όπως η υπακοή φέρνει τη χάρη στον υπάκουο
-Ποιό ήταν αυτό το μεγάλο δώρο που έχασα και πως εξαφανίστηκε;
-Επειδή έκανες ανυπακοή,ενώ τρεις φορές σου είπα να πιείς από το νερό εκείνο,άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό  και πήρε το αγιασμένο νερό.

Ακούγοντας αυτό ο υποτακτικός συγκλονίστηκε και έμεινε άφωνος για πολύν ώρα.Ερχόμενος εις εαυτόν,έκλαιγε και θρηνούσε:''Τι έχασα ο άθλιος,τι έχασα!Ο διάβολος δεν μ΄άφησε να το αποκτήσω!''                                                                         

Αφού έκλαψε πολύ  μετάνοιωσε και ζητούσε έλεος.
Ο όσιος του είπε:''Γιέ μου,ο Αδάμ έφυγε από τον παράδεισο για την ανυπακοή του.Επειδή όμως λυπήθηκες πολύ και μετανόησες,σήκω από την πτώση της ανυπακοής,κάνε υπακοή και ζήτα από τον Κύριο συγχώρεση.Ο Κύριος ελεεί όσους μετανοούν πραγματικά και προσεύχονται'' 

Ο Όσιος Παΐσιος καταγόταν από την Αίγυπτο και γεννήθηκε το έτος 300 μ.Χ. από γονείς πολύ πλούσιους, αλλά και ευσεβείς. Ήταν επτά αδέλφια και ο μικρότερος ήταν ο Παϊσιος. Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και η στοργική μητέρα του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. 

Σε νεαρή ηλικία ο Παΐσιος, πήγε στη έρημο κοντά στον διάσημο για την αρετή, του αββά Παμβώ. Με οδηγό αυτόν τον έμπειρο πνευματικό πατέρα, ο Παΐσιος απέκτησε πολλές θείες αρετές. Όταν πέθανε ο Παμβώ, ο Παΐσιος αναχώρησε στο δυτικό μέρος της ερήμου και εκεί έστησε τη διαμονή του, όπου πλήθος ανθρώπων πήγαιναν προς αυτόν, για να ζητήσουν το δρόμο της σωτηρίας και να ακούσουν από το στόμα του λόγια πνευματικά και ψυχωφελή.
Όταν ο Παΐσιος έφτασε σε βαθιά γεράματα, τον παρακάλεσαν πολλοί αδελφοί, ν’ αφήσει την έρημο και να κατεβεί στην κοντινότερη πόλη, για να μπορέσουν πολλοί άνθρωποι να ωφεληθούν από τους άγιος λόγους του. Πράγμα που έγινε και έτσι δόθηκε σε πολλούς η ευκαιρία να γνωρίσουν τον δρόμο της σωτηρίας, από τα θεόπνευστα λόγια του Παϊσίου. Μαθητής του Οσίου, υπήρξε και ο Όσιος Παύλος.

Αφού ο Όσιος Παΐσιος ωφέλησε πολλούς συνανθρώπους του, πέθανε σε πολύ προχωρημένη ηλικία και τον έθαψαν στην έρημο όπου ασκήτευσε. Μετά από χρόνια, ο πατήρ Ισίδωρος, ανακόμισε τα άγια λείψανά του και τα μετέφερε στην Πισιδία, όπου τα εναπόθεσε στο εκεί Μοναστήρι του.  

Ο Όσιος Παίσιος ο Μέγας και Θεοφόρος εορτάζει στις 19 Ιουνίου 

proskynitis.blogspot.gr

Η Μονή του Οσίου Παισίου στην Αιγυπτο

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν Μοναστῶν κορωνίς, ὁ ἄσαρκος ἄνθρωπος, τῶν οὐρανῶν οἰκιστής, ὁ θεῖος Παΐσιος, χαίρει τὴ αὐτοῦ μνήμη, σὺν ἠμὶν ἑορτάζων, νέμει τοὶς κοπιώσι, δι' αὐτὸν θεῖον χάριν διὸ ἐν προθυμίᾳ πολλὴ τοῦτον τιμήσωμεν

Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου (19 Ἰουνίου)

 

Ο Άγιος Ιούδας, ήτο εις εκ των δώδεκα Αποστόλων, και εν μεν τω κατά Λουκάν Ευαγγελίω (κεφ. ς΄ 16) ομοίως και εν ταίς Πράξεσι (κεφ. α΄ 13) ονομάζεται Ιούδας Ιακώβου, δηλαδή αδελφός Ιακώβου του αδελφοθέου, εν δε τω κατά Ματθαίον Ευαγγελίω ονομάζεται Θαδδαίος και Λεββαίος (κεφ. ι΄ 3), ο οποίος έγραψε και την Καθολικήν επιστολήν, την φωτιστικήν εκείνην και δογματικήν, εις πάντας τους πιστεύσαντες Χριστιανούς. Ήτο δε αυτάδελφος του Κυρίου, καθότι ήτο υιός του Μνήστορος Ιωσήφ, κατά τον θείον Επιφάνιον (Αιρές. οη΄) και υπηρέτης του φρικτού Μυστηρίου της υπέρ λόγον ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.

Ούτος λοιπόν πεμφθείς εις τον κόσμον παρ’ αυτού του Χριστού, ως αδελφός αυτού και μυσταγωγός, και ως άνθραξ πυρωθείς ταις αυτού λαμπρότησι, πάσαν πλάνην κατέφλεξε και τους εσκοτισμένους εφώτισε, διότι ούτος έλκων τον ζυγόν του Σωτήρος και την αύλακα τέμνων και σπείρων τον σπόρον της ευσεβείας εις την Οικουμένην, πολύν εποίησε καρπόν και πολλούς τη αληθινή πίστει στηρίξας, έπεισε τούτους, να χλευάζωσι και να περιγελώσι τα των Ελλήνων είδωλα. Επειδή, οι λατρεύοντες τους ψευδωνύμους θεούς, δεν ηδύναντο, να ιατρεύσωσι τας ανιάτους ασθενείας, δια τούτο κατέφευγον εις τον Άγιον τούτον Απόστολον, και ούτως ελάμβανον διπλήν την ιατρείαν, σώματος και ψυχής, διότι η ιατρεία των του σώματος ασθενειών, οδηγός εγίνετο εις τους απίστους προς την πίστιν του Χριστού.

Πριν από την κλήση του από τον Κύριο, ώστε να συναριθμηθή μεταξύ των 12 μαθητών Του, προσήλθε στις όχθες του ποταμού Ιορδάνη και ζήτησε να βαπτισθή από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι είχαν δίψα να βαπτιστούν και να μάθουν για τον Μεσσία.

Σύμφωνα με την παράδοση, μετά την Ανάληψη του Ιησού Χριστού και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος ο Απόστολος Ιούδας ο Θαδδαίος έλαβε δύναμιν πολλήν και σοφίαν και κήρυξε το Ευαγγέλιον της σωτηρίας αρχικά στην Μεσοποταμίαν, εν συνεχεία στην Παρθίαν, την Αρμενίαν και τέλος στην Συρίαν και κυρίως στην Έδεσσαν, ενώ έφθασε το κήρυγμα του, έως την Βηρυττόν και την πόλιν της Φοινίκης.

Αμέτρητα είναι τα θαύματα του Αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θεαδέλφου κατά την επίγειον βιοτήν του.

Χαρακτηριστικό παραμένει το θαύμα της ιάσεως του ηγεμόνα της Συρίας Αύγαρου ο οποίος ασθενήσας βαρειά από την νόσον της λέπρας τον εθεράπευσε πλήρως.

Ο ηγεμόνας αναγνωρίζοντας την πίστη που δίδασκε ο Απόστολος Ιούδας στον Ιησού Χριστόν επηρέασε μεγάλο πλήθος εκ του λαού του, οι οποίοι καθημερινά εβαπτίζοντο κατά συρροήν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Περατώσας το θείον έργον του ο Απόστολος Ιούδας ο Θαδδαίος επορεύθη στην πόλιν Αραρά και εκεί, κρεμασθείς υπό των απίστων και δια δεκαννέα βελών πληχθείς, παρέδωκε
την ψυχήν του εις χείρας Του Θεού, και έλαβε παρ’ Αυτού τον του Μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Χριστοῦ σὲ συγγενῆ, ὢ Ἰούδα εἰδότες, καὶ μάρτυρα στερρόν, ἱερῶς εὐφημοῦμεν, τὴν πλάνην πατήσαντα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσαντα, ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἁμαρτημάτων τὴν λύσιν, εὐχαίς σου λαμβάνομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε Ἰούδα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς.

Ἐκ ῥίζης εὐκλεοῦς, θεοδώρητον κλῆμα, ἀνέτειλας ἡμῖν, τοῦ Κυρίου αὐτόπτα, Ἀπόστολε θεάδελφε, τοῦ Χριστοῦ κήρυξ πάνσοφε, τρέφων ἅπαντα, κόσμον καρποῖς σου τῶν λόγων, τὴν ὀρθόδοξον, πίστιν Κυρίου διδάσκων, ὡς μύστης τῆς χάριτος. 

Μεγαλυνάριον

Δεῦτε τὸν Θεάδελφον Μαθητήν, καὶ τῆς εὐσεβείας, τὸν φωστῆρα τὸν θεαυγῆ, ὑμνήσωμεν πόθῳ, χαῖρε αὐτῷ βοῶντες, Ἀπόστολε Ἰούδα, Χριστοῦ διάκονε. 

Στίχος

Kλήσις τριπλή σοι και τριπλούν μάκαρ πάθος, Άρσις δέσις τε και τρίτον τόξου τάσις. Eννεακαιδεκάτη βελέεσσιν Iούδας θνήσκει.

Καὶ συγγενείᾳ καὶ χορῷ αὐχεῖν ἔχεις. Χριστοῦ μαθητῶν ὦ Ἰούδα, καὶ πάθει. Ἐννεακαιδεκάτῃ βελέεσσιν Ἰούδας θνῄσκει. 

Ἃγιος Τύχων ὁ Θαυματουργός ἐπίσκοπος (16 Ἰουνίου)

Ο Άγιος Τύχων, έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Αρκαδίου και Ονηρίου. Καταγόταν από ευσεβή οικογένεια, οι δε ενάρετοι γονείς του τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», γι' αυτό πολύ γρήγορα ο Τύχων διακρίθηκε για το ήθος του χαρακτήρα του, τη σύνεση, τη διάκριση και τη μελέτη των θείων Γραφών.

Σε νεαρή ηλικία και εκτιμώντας τις σπάνιες αρετές του, ο επίσκοπος Μνημόνιος (τιμάται 16 Ιουνίου) τον χειροτόνησε διάκονο. Γρήγορα όμως η αρετή του και η σπουδαία κατηχητική του δράση τον ανέδειξαν διάδοχο του Μνημονίου.

Ως Επίσκοπος διακρίθηκε για τα διοικητικά του χαρίσματα, τη φιλανθρωπική του δραστηριότητα και τη διάδοση του λόγου του Θεού, η οποία έφερε πλούσιους καρπούς, μεταστρέφοντας πολλούς ειδωλολάτρες. Ο Άγιος Τύχων κατέστρεψε πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς και στη θέση τους ύψωσε χριστιανικούς. Τιμήθηκε μάλιστα από τον Πανάγαθο Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας, επιτελώντας πολλά θαύματα και πολλές ιάσεις και ευεργεσίες. Με την θερμή προσευχή του αναζωογόνησε ακόμη και την ξερή και χέρσα γη της περιοής για να βοηθήσει τους πτωχούς και αδύναμους αγρότες, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο. Έζησε με προσευχή, άσκηση, νηστείες και προπάντων ταπείνωση και αγωνίστηκε μέχρι και την τελευταία του πνοή για την Ορθοδοξία και την αλήθεια.

Εκοιμήθη ειρηνικά και κηδεύτηκε μέσα σε γενική συγκίνηση.

Ἀπολυτίκιον

Ήχος γ', θείας Πίστεως.

Θείας έτυχες, ιερατείας, νεύσει κρείττονι εκλελεγμένος, ως θεράπων της Τριάδος επάξιος- συ γαρ των έργων εκλάμπων ταις χάρισι, την Εκκλησίαν εστήριξας θαύμασι. Τύχων Όσιε, Χριστών τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Τύχων Πατὴρ ἡμῶν· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον

Ἐν ἀσκήσει Ἅγιε, θεοφιλεῖ διαπρέψας, Παρακλήτου δύναμιν, ἐξ ὕψους καθυπεδέξω, ξόανα, καθαιρεῖν πλάνης, λαοὺς δε σώζειν, δαίμονας, ἀποδιώκειν, νόσους ἰᾶσθαι· διὰ τοῦτο σε τιμῶμεν, ὡς Θεοῦ φίλον, Τύχων μακάριε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ - (ΟΜΟΛΟΓΙΑ ἐν Χριστῶ καί «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ἐν Χριστῶ

καί «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»!

Μέ τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ὁλοκληρώνεται ἡ χαρμόσυνη περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου. 

Χθές ἔγινε καί ἡ ἀπόδοση τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς καί σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλά καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, δηλαδή ὅσο ὑπάρχει αὐτός ὁ κόσμος, ὅπως τόν γνωρίζουμε. 

Ἀλλά, γιατί, ἄραγε, τιμῶνται σέ ἰδιαίτερη ἡμέρα ὅλοι μαζί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; 

Τήν ἀπάντηση τήν παίρνουμε ἀπό τό Συναξάριο τῆς ἡμέρας στό βιβλίο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι αὐτό συμβαίνει γιά τρεῖς λόγους.  

Πρῶτος εἶναι γιά νά ἐννοήσουμε ὅτι ὁ καρπός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες, διά τῶν ὁποίων, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπληρώνεται τό ἐκπεσόν τάγμα τῶν Ἀγγέλων, τοῦ Ἑωσφόρου.  

Δεύτερος, εἶναι γιά νά τιμηθοῦν  ἐκτός τῶν γνωστῶν καί ἑπωνύμων Ἁγίων καί ὅλοι οἱ ἀγνωστοι σέ μᾶς καί ἀνώνυμοι Ἅγιοι πού εὐαρέστησαν τόν Θεό σέ ὅλο τόν κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες. 

Καί, τρίτος λόγος εἶναι γιά νά τονισθεῖ μέ τόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἁγίων ἡ ἀλήθεια ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τοῦ ἑνός Χριστοῦ, ὅλοι ἔτρεξαν τό ἴδιο στάδιο τῆς ἀρετῆς καί ὅλοι ἀπό τόν ἴδιο Θεό στεφανώθηκαν. 

Λέγοντας δέ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἤ οἱ Ἅγιοι Πάντες, ἐννοοῦμε τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων, τούς Προπάτορες καί Πατριάρχες, τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες, τούς Ἱεράρχες καί Διδασκάλους, τούς Ἱερομάρτυρες καί Ὁσιομάρτυρες, τούς Ὁσίους καί Δικαίους, ἄνδρες καί γυναῖκες, γνωστούς καί ἀγνώστους. 

Πρό πάντων δέ τήν ἀνωτέρα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων καί Ἁγία τῶν Ἁγίων, τήν Ὑπεραγία Κυρία καί Δέσποινα Θεοτόκο καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀειπάρθενο Μαρία. 

Κατ’ αὐτή τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Πάντων ἀξίζει νά δώσωμε ἰδιαίτερη προσοχή στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τήν Εὐαγγελική περικοπή, τά ὁποῖα ὥρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά διαβάζονται γιά νά τά ἀκοῦμε στούς Ναούς ὅπου ἐκκλησιαζόμεθα. 

Ἀπό μέν τόν Ἀπόστολο ἐπισημαίνουμε τήν ἀναφορά στή μεγάλη σημασία τῆς Πίστεως, διά τῆς ὁποίας οἱ Ἅγιοι Πάντες εὐαρέστησαν στόν Θεό καί χωρίς τήν ὁποία εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νά πετύχει τό ἴδιο. 

Ἐπίσης, τήν ἀναφορά ὅτι πρέπει καί μεῖς παρακινούμενοι ἀπό τό παράδειγμα τῶν Ἀγίων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καί ὑπάρχουν ὡς μεγάλο νέφος ὁλόγυρά μας, νά τρέχουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν ἀγῶνα πού ἔχουμε μπροστά μας, δηλαδή τόν ἀγώνα τῆς σωτη-ρίας μας, προσηλωμένοι στόν Χριστό καί σέ κανέναν ἄλλον, διότι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί ὁ Σωτήρας μας. 

Ἀπό δέ τό Εὐαγγέλιο ἐπισημαίνουμε τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἐάν τόν ὁμολογήσουμε ὡς Σωτῆρα καί Θεόν ἐμπρός στούς ἀνθρώπους θά μᾶς ὁμολογήσει κι ἐκεῖνος μπροστά στόν Πατέρα του, ὡς δικούς του. 

Ἀλλά, διευκρινίζει, καί ὅτι ἐάν, ἀντιθέτως, τόν ἀρνηθοῦμε μπροστά στούς ἀνθρώπους, φοβούμενοι τίς ὅποιες συνέπειες μπορεῖ νά ἔχει αὐτό γιά μᾶς, τότε κι ἐκεῖνος θά ἀρνηθεῖ νά μᾶς παραδεχθεῖ ὡς δικά του παιδιά, μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα του! 

Πρός διευκρίνιση τοῦ τί σημαίνει καί σέ τί συνίσταται αὐτή ἡ Ὁμολογία πού μᾶς ζητᾶ, προσθέτει ὅτι ἄξιοί του εἴμεθα ὅταν τόν ἀγαπᾶμε πάνω ἀπό ὅλα καί ἀπό ὅλους καί ὅταν σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί τόν ἀκολουθοῦμε πιστά. 

Αὐτή εἰναι ἡ Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Πίστη καί ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν πού μᾶς ὁδηγοῦν στό νά τηροῦμε πλήρως καί σέ ὅλα τό θέλημά του τό ἅγιο καί σωτήριο γιά μᾶς. 

Εἶναι ἀκόμη πολύ σημαντικό τό ὅτι ὁ Χριστός λέγει ἀκριβῶς περί αὐτῆς: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί…», δηλαδή ἐν Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό λέγεται διότι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ.δ΄,12). 

Αὐτή τήν Ὁμολογία τήν ἀποκτοῦμε ὅταν κατοικήσει ὁ Χριστός μέσα στήν καρδιά μας, διά τῆς Πίστεως. 

Ὅταν εἴμαστε ριζωμένοι καί θεμελιωμένοι στήν ἀληθινή ἀγάπη σέ Αὐτόν καί μεταξύ μας, γιά νά μπορέσουμε νά καταλάβουμε καί νά γνωρίσουμε τό μέγεθος τῆς δικῆς Του ἀγάπης πού ξεπερνᾶ κάθε γνώση καί νά πληρωθοῦμε ἀπό τίς πλούσιες δωρεές Του. 

Αὐτά ὅλα κατορθώνονται μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», ὅπως λέγει ὁ Θεῖος Παῦλος, πού εἶναι οἱ ἀπλανεῖς ὁδηγοί μας στή σωτηρία ἐν Χριστῶ. Και, ἀσφαλῶς, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι τό Σῶμα του. Αὐτοῦ τοῦ Σώματος δοξασμένα μέλη εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες πού σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη τους. 

Τέλος, θά πρέπει ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀποστασία, τή σύγχυση καί τήν ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, νά προσέχουμε καί νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό ὅ,τι καί ὅσους μᾶς ζητοῦν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο νά ἀρνηθοῦμε τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. 

Στό ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο αὐτό ἐπιδιώκει καί ἡ σύγχρονη παναίρεση τοῦ Συγκριτιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ  πού ὕπουλα μᾶς ὠθεῖ νά σχετικοποιήσουμε τήν μοναδικότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν μεγάλη ἀξία τῆς παρουσίας τῶν ἁγίων στή ζωή μας. 

Τό πόση προσοχή χρειάζεται τό κατανοοῦμε καί μόνο ἀπό τή θλιβερή διαπίστωση τοῦ ὅτι ὁ φερόμενος ὡς «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας» Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, τόν μέν ἀρνητή τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πάπα τῆς Ρώμης θεωρεῖ συνεπίσκοπο καί ἀδελφό του ἐν Χριστῶ (δήλωση 28.6.2013), τούς δέ Ἁγίους, πού ἔδωσαν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἀντιστεκόμενοι στήν αἵρεση τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ, χαρακτήρισε ἐπισήμως «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» - δηλαδή τοῦ διαβόλου! - ὅπως ἐδημοσίευσε ἡ Ἐκκλ. Ἀλήθεια, τήν 16.12.1998. 

Πραγματικά, ὅμως, θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, ἄν ὄχι ὁπαδοί, ἐν συνειδήσει ἤ ἀνεπιγνώστως, εἶναι οἱ ὁπαδοί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι λόγῳ καί ἔργῳ ἀρνοῦνται τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καί ἀτιμάζουν τούς Ἁγίους Του. 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔστω και χειμαζομένη μᾶς προβάλλει τόν χορό τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνοικτός καί μᾶς καλεῖ ὅλους καί μᾶς ἀναμένει, νά συγκαταριθμηθοῦμε κι ἐμεῖς, μέ τήν χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, σ’ αὐτόν. 

Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας. 

Κατά τόν καλέσαντα, λοιπόν, ἡμᾶς ἅγιο Θεό εἴθε νά γίνωμε κι ἐμεῖς ἅγιοι καί νά συγκαταλεγοῦμε στούς Ἀγίους Πάντες. 

Ἀμήν. Γένοιτο!

τοῦ Θεολόγου κ. Δημητρίου Κάτσουρα

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. 

(Ποίημα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου)

Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, χοροὺς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους, ἀπὸ ψυχῆς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.

(Ποίημα Κυρίλλου πατριάρχου Κων/πόλεως)

Τῶν ἁγίων Πάντων οἶκος ὁ πάνσεπτος, οὐρανὸς ὥς τις ἄλλος ἀστράπτει αἴθριος, ἐν μέσῳ ἔχων τὸν Χριστόν, ὥς περ ἥλιον λαμπρόν, τὴν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ὡς πλησιφαῆ, καὶ κύκλῳ καθάπερ ἄστρα, χορούς τε πάντων ἁγίων, ἀεὶ πρεσβεύοντας σωθῆναι ἡμᾶς. 

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Εὐαγγέλιο)

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἀπόστολος)

3. Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες, πού μαρτύρησαν σ᾽ ὅλο τόν κόσμο (ΑΓIOY ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

4. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ, ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ Σ᾽ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

 

Δέν πέρασαν ἀκόμη ἑπτά μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται. Στόν οὐρανό κατοικοῦν οἱ ἄγγελοι, στόν οὐρανό καί οἱ μάρτυρες. Αἰώνιοι καί ἀθάνατοι εἶναι ἐκεῖνοι, τό ἴδιο θά γίνουν καί οἱ μάρτυρες. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι ἔλαβαν καί ἀσώματη φύση; Καί τί σημασία ἔχει αὐτό; Γιατί οἱ μάρτυρες, ἄν καί ἔχουν σῶμα, ὅμως εἶναι ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία. Δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός, πού στολίζεται μέ τό πλῆθος τῶνἀστεριῶν, ὅσο εἶναι τά σώματα τῶν μαρτύρων, πού στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων. Ὥστε ἐπειδή πέθαναν γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀνώτεροι, καί βραβεύτηκαν πρίν ἀπό τήν ἀθανασία παίρνοντας τά στεφάνια ἀπό τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους.

«Τόν ἔκανες λίγο κατώτερο ἀπό τούς ἀγγέλους, τόν στεφάνωσες μέ δόξα καί τιμή» (Ψαλμ. 8, 6), λέει ὁ Δαυίδ, γιά τή φύση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά καί τό λίγο αὐτό πού στεροῦνταν οἱ ἄνθρωποι σέ σχέση μέ τούς ἀγγέλους, τό συμπλήρωσε ὁ Χριστός ὅταν ἦρθε, καταδικάζοντας τό θάνατο μέ τό δικό του θάνατο. Ἐγώ ὅμως δέν ἀντλῶἀπ᾽ ἐδῶ τά ἐπιχειρήματά μου, ἀλλά ἀπό τό ὅτι τό μειονέκτημα αὐτό τοῦ θανάτου ἔγινε πλεονέκτημα. Γιατί ἄν δέν ἦταν θνητοί δέν θά γίνονταν μάρτυρες. Ὥστε ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος δέν θά ὑπῆρχε καί στεφάνι. Ἄν δένὑπῆρχε θάνατος, δέν θά ὑπῆρχε καί μαρτύριο. Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος, δέν θά μποροῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά λέει: «Κάθε μέρα πεθαίνω, μά τό δικό σας καύχημα, πού ἔχω στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 15, 31). Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος καί φθορά, δέν θά μποροῦσε πάλι ὁ ἴδιος νά λέει: «Χαίρομαι στά παθήματά μου γιά σᾶς, καίἀναπληρώνω στή σάρκα μου τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 1, 24). Ἄς μήν λυπούμαστε λοιπόν ἐπειδή γίναμε θνητοί, ἀλλά ἄς εὐχαριστοῦμε, ἐπειδή ἀπό τό θάνατο μᾶς ἀνοίχτηκε τό στάδιο τοῦ μαρτυρίου,ἀπό τή φθορά λάβαμε ἀφορμή γιά τά βραβεῖα. Ἀπό ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀφορμή γιά ἀγωνίσματα.

Βλέπεις τή σοφία τοῦ Θεοῦ, πῶς τό πιό μεγάλο κακό τό ἀποκορύφωμα τῆς συμφορᾶς πού μᾶς ἔφερε ὁδιάβολος, ἐννοῶ τό θάνατο, τόν μετέτρεψε σέ τιμή καί δόξα μας, ὁδηγώντας μ᾽ αὐτόν τούς ἀθλητές στά βραβεῖα τοῦ μαρτυρίου; Τί θά κάνουμε ὅμως; Θά εὐχαριστήσουμε τό διάβολο γιά τό θάνατο; Ὁ Θεός νά φυλάξει. Γιατί τό κατόρθωμα δέν εἶναι ἔργο τῆς δικῆς του θελήσεως, ἀλλά εἶναι χάρισμα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ.Ἐκεῖνος τόν ἔφερε γιά νά μᾶς καταστρέψει καί ξαναφέρνοντάς μας στή γῆ νά ξεκόψει κάθε ἐλπίδα σωτηρίας.Ὁ Χριστός ὅμως, μέ τό δικό του θάνατο ἄλλαξε τήν πορεία καί μέ τόν ἴδιο τό θάνατο μᾶς ἀνέβασε πάλι στόν οὐρανό. Κανείς σας λοιπόν ἄς μήν μέ κατηγορήσει, ἄν ὀνόμασα τό σύνολο τῶν μαρτύρων χορό καί στράτευμα, δίνοντας δυό ἀντίθετα ὀνόματα στό ἴδιο πράγμα. Γιατί χορός καί στράτευμα εἶναι ἀντίθετα πράγματα, ἐδῶὅμως ἔγιναν ἕνα. Ἐπειδή βάδιζαν μ᾽ εὐχαρίστηση στά βασανιστήρια, σάν νά χόρευαν καί ἔδειξαν τόση ἀνδρεία καί ἀντοχή σάν νά βρίσκονταν σέ πόλεμο καί νίκησαν τούς ἐχθρούς. Ἄν βέβαια ἐξετάσουμε τή φύση τῶν ὅσων γίνονταν, ἦταν μάχη καί πόλεμος καί παράταξη. Ἄν ὅμως ἐξετάσεις τή διάθεση αὐτῶν πού ἔπασχαν, ἦταν χοροί, ὅσα συνέβαιναν, ἦταν διασκεδάσεις καί πανηγύρια καί ἡ πιό μεγάλη ἀπόλαυση.

Θέλεις νά μάθεις ὅτι αὐτά ἦταν πιό τρομερά ἀπό τόν πόλεμο; Ἐννοῶ τά σχετικά μέ τούς μάρτυρες. Ποιό τέλος πάντων εἶναι τό φοβερό στόν πόλεμο; Στήνονται καί ἀπό τίς δυό μεριές στρατόπεδα περιφραγμένα, πού λάμπουν ἀπό τά ὅπλα καί καταυγάζουν τή γύρω περιοχή, ρίχνοντας ἀπό παντοῦ σύννεφα τά βέλη, πού μέ τό πλῆθος τους κρύβουν τόν οὐρανό, τρέχουν αὐλάκια τά αἵματα πάνω στή γῆ καί εἶναι πολλοί ὁλόγυρα οἱ νεκροί.Ὅπως ἀκριβῶς στό θερισμό πέφτουν στή γῆ τά στάχυα, ἔτσι καί ἐδῶ εἶναι οἱ στρατιῶτες, καθώς πέφτουν ὁἕνας πάνω στόν ἄλλο. Ἔλα λοιπόν νά σέ ὁδηγήσω ἀπό ἐκεῖνα σ᾽ αὐτή ἐδῶ τή μάχη. Καί ἐδῶ ὑπάρχουν δυό παρατάξεις, ἡ μία τῶν μαρτύρων καί ἡ ἄλλη τῶν τυράννων. Ἀλλά οἱ τύραννοι εἶναι ὁπλισμένοι τέλεια, οἱμάρτυρες ὅμως μάχονται μέ γυμνό τό σῶμα καί ἡ νίκη ἀνήκει στούς γυμνούς καί ὄχι στούς ὁπλισμένους. Ποιός δέν θά ἀποροῦσε, μέ τό ὅτι αὐτός πού μαστιγώνεται νικάει ἐκεῖνον πού τόν μαστιγώνει; Ὁ δεμένος νικάει τόνἐλεύθερο; Αὐτός πού κατακαίγεται νικάει ἐκεῖνον πού τόν καίει; Αὐτός πού πέθαινει νικάει ἐκεῖνον πού τόν σκοτώνει;

Εἶδες πώς αὐτά εἶναι πιό φοβερά ἀπό ἐκεῖνα; Ἐκεῖνα ἄν καί εἶναι φοβερά, γίνονται ὅμως μέ φυσικό τρόπο, αὐτάὅμως ξεπερνοῦν κάθε φυσικό τρόπο καί κάθε σειρά τῶν πραγμάτων, γιά νά μάθεις ὅτι τά κατορθώματα εἶναι τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Ἄν καί τί εἶναι πιό ἄδικο ἀπό τή μάχη αὐτή; Τί πιό παράνομο ἀπό τά ἀγωνίσματα; Γιατί στούς πολέμους καί οἱ δύο πού μάχονται προστατεύονται, ἐδῶ ὅμως δέν συμβαίνει τό ἴδιο. Ἀλλά ὁ ἕνας εἶναι γυμνός καί ὁ ἄλλος ὁπλισμένος. Στούς ἀγῶνες πάλι ἐπιτρέπεται καί στούς δυό νά σηκώνουν τά χέρια ὁ ἕναςἐναντίον τοῦ ἄλλου. Ἐδῶ ὅμως ὁ ἕνας εἶναι δεμένος καί ὁ ἄλλος κτυπάει ἐλεύθερος καί πληγώνει. Καί αὐτοί πού δίκαζαν σάν νά ᾽ταν ἐξουσιαστές ἐξασφάλισαν γιά τούς ἑαυτούς τους τό δικαίωμα νά κακοποιοῦν.

Στούς δίκαιους μάρτυρες ὅμως ἔδωσαν τό προνόμιο νά κακοποιοῦνται. Ἔτσι μάχονται μέ τούς ἁγίους καί οὔτε ἔτσι τούς νικοῦν. Ἀλλά μετά τήν ἄνιση αὐτή μάχη, ἀφοῦ νικήθηκαν ὑποχώρησαν. Καί αὐτό μοιάζει σάν κάποιον πού φέρνει ἕνα πολεμιστή στόν πόλεμο, τοῦ κόβει τήν αἰχμή τοῦ δόρατος, τοῦ βγάζει τό θώρακα καί τόν διατάζει νά μάχεται ἔτσι μέ γυμνό σῶμα. Ἀλλά ὁ πολεμιστής ἄν καί χτυπιέται, πληγώνεται καί τραυματίζεται βαριά, τελικά στήνει τρόπαιο νίκης.

Καθώς ὁδηγοῦσαν τούς μάρτυρες γυμνούς, μέ δεμένα πίσω τά χέρια καί ἀπό παντοῦ τούς χτυποῦσαν καί τούς ξέσκιζαν, φαίνονταν πώς νικοῦνταν, ὅμως αὐτοί ἄν καί τραυματίζονταν, ἔστηναν τό τρόπαιο τῆς νίκηςἐναντίον τοῦ διαβόλου. Καί ὅπως τό διαμάντι ὅταν χτυπιέται δέν σπάζει, οὔτε μαλακώνει, ἀλλά διαλύει τό σίδερο πού τό χτυπᾶ, ἔτσι ἀκριβῶς καί οἱ ψυχές τῶν ἁγίων, ἐνῶ βασανίζονταν τόσο πολύ, οἱ ἴδιες δέν πάθαιναν κανένα κακό, ἀλλά διέλυαν τή δύναμη ἐκείνων πού τούς χτυποῦσαν καί τούς ἔδιωχναν ἀπό τούς ἀγῶνες νικημένους, ντροπιασμένους καί βαριά τραυματισμένους. Γιατί ἔδεσαν τούς μάρτυρες καί στό ξύλο καί τρυποῦσαν τά πλευρά τους, ἀνοίγοντας βαθιά αὐλάκια, σάν νά ὄργωναν τή γῆ, ἀλλά δέν ἔσκιζαν τά σώματά τους. Καί μποροῦσε νά δεῖ κανείς λαγόνες ξεσκισμένες, πλευρά ἀνοιγμένα καί στήθη τσακισμένα.

 Οὔτε ἐδῶὅμως σταματοῦσαν τή μανία τους τά αἱμοβόρα ἐκεῖνα θηρία, ἀλλά, ἀφοῦ τούς κατέβαζαν ἀπό τό ξύλο, τούς τέντωναν σέ σιδερένια σχάρα πάνω σέ ἀναμένα κάρβουνα. Καί τότε μποροῦσες νά δεῖς ἀκόμη σκληρότερα θεάματα ἀπό τά προηγούμενα. Νά τρέχουν δηλαδή διπλές σταγόνες ἀπό τά σώματά τους, ἄλλες ἀπό τό αἷμα πού χυνόταν καί ἄλλες ἀπό τίς σάρκες πού ἔλειωναν. Οἱ ἅγιοι ὅμως πού ἦταν ξαπλωμένοι πάνω στά κάρβουνα σάν νά ἦταν ρόδα, παρακολουθοῦσαν μέ πολλή εὐχαρίστηση τά ὅσα γίνονταν.

2. Ἐσύ ὅμως ὅταν ἀκούσεις σιδερένια σχάρα φέρε στό νοῦ σου τή νοητή σκάλα, πού εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ νά ἁπλώνεται ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Ἀπό ἐκείνη κατέβαιναν ἄγγελοι, ἀπό αὐτήν ἀνεβαίνουν μάρτυρες, καί τίς δύο δέ τίς στηρίζει ὁ Κύριος. Δέν θά ἄντεχαν τούς πόνους αὐτοί οἱ ἅγιοι, ἄν δέν στηρίζονταν σ᾽ αὐτή τή σκάλα. Ἀπό ἐκείνη ἀνεβαίνουν καί κατεβαίνουν ἄγγελοι. Καί ἀπό αὐτή, εἶναι ὁλοφάνερο πώς ἀνεβαίνουν καί μάρτυρες. Καί γιατί αὐτό; Ἐπειδή οἱ ἄγγελοι στέλνονται γιά νά ὑπηρετήσουν αὐτούς πού θά κληρονομήσουν τή σωτηρία. Οἱ μάρτυρες ὅμως σάν ἀθλητές καί νικητές, ἀφοῦ ἀπαλλάχθηκαν ἀπό τούς ἀγῶνες, ἔφυγαν στή συνέχεια γιά τόν ἀγωνοθέτη.

Ἀλλά ἄς μήν ἀγγίζουν μονάχα τ᾽ ἀφτιά μας τά ὅσα λέγονται. Ὅταν δηλαδή ἀκοῦμε ὅτι ὑπῆρχαν κάρβουνα, κάτω ἀπό τά καταπληγωμένα σώματα, ἄς ἀναλογιστοῦμε πῶς νιώθουμε ὅταν μᾶς πιάσει ξαφνικά πυρετός. Νομίζουμε ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἀνυπόφορη, ταραζόμαστε, δυσανασχετοῦμε, γκρινιάζουμε σάν μικρά παιδιά, θεωρώντας ὅτι ἡ φλόγα τοῦ πυρετοῦ δέν εἶναι καθόλου μικρότερη ἀπό τήν κόλαση. Αὐτοί ὅμως, χωρίς νά τούς πιάσει πυρετός, ἀλλά ἔχοντας ὁλόγυρά τους τή φλόγα νά τούς ζώνει καί τίς σπίθες νά πηδοῦν ἐπάνω στίς πληγές καί νά δαγκώνουν τά τραύματα πιό ἄγρια ἀπό κάθε θηρίο, ἦταν σάν ἀδαμάντινοι καί ἔβλεπαν τά ὅσα γίνονταν σάν νά συνέβαιναν σέ ξένα σώματα. Ἔτσι μέ πολλή γενναιότητα καί μέ πολλή ἀνδρεία στέκονταν σταθεροί στήν ὁμολογία τους, μένοντας ἀκλόνητοι σ᾽ ὅλα τά βασανιστήρια καί κάνοντας νά λάμψει καί ἡ δική τους ἀνδρεία καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔχετε δεῖ πολλές φορές ν᾽ ἀνεβαίνει ψηλά τήν αὐγή ὁ ἥλιος καί νά στέλνει τίς χρυσές ἀκτίνες του; Ἔ, τέτοια ἦταν τά σώματα τῶν ἁγίων. Σάν χρυσές ἀκτίνες τούς περικύκλωναν ἀπό παντοῦ σάν ρυάκια μέ τό αἷμα καί ἔκαναν νά λάμπει τό σῶμα τους πολύ περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι κάνει ὁ ἥλιος τόν οὐρανό.

Βλέποντας αὐτό τό αἷμα οἱ ἄγγελοι χαίρονταν, οἱ δαίμονες φοβοῦνταν καί ὁ ἴδιος ὁ διάβολος ἔτρεμε. Γιατί δένἦταν ἁπλῶς αἷμα αὐτό πού τώρα ἔβλεπαν, ἀλλά αἷμα σωτήριο, αἷμα ἅγιο, αἷμα ἄξιο γιά τούς οὐρανούς, αἷμα πού διαρκῶς ποτίζει τά καλά φυτά τῆς Ἐκκλησίας. Εἶδε τό αἷμα καί ἔφριξε ὁ διάβολος, γιατί θυμήθηκε ἄλλο αἷμα, τό αἷμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Γιά χάρη ἐκείνου τοῦ αἵματος χύθηκε αὐτό. Γιατί ἀπό τότε πού κεντήθηκεἡ πλευρά τοῦ Δεσπότου βλέπεις στή συνέχεια νά κεντοῦνται ἀμέτρητες πλευρές. Ποιός λοιπόν δέν θά ἔπαιρνε μέρος μ᾽ εὐχαρίστηση πολλή σ᾽ αὐτούς τούς ἀγῶνες, ὅταν πρόκειται νά γίνει μέτοχος τῶν παθημάτων τοῦΔεσπότου καί νά ἔχει τόν ἴδιο θάνατο μέ τόν Χριστό; Εἶναι ἀρκετή αὐτή ἡ ἀνταπόδοση καί μεγαλύτερη ἡ τιμή.Ἡ ἀμοιβή ξεπερνάει τά κατορθώματα καί ἔρχεται πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἄς μήν φοβόμαστε λοιπόν ὅταν ἀκοῦμε ὅτι ὁ τάδε μαρτύρησε, ἀλλά ἄς τρομάζουμε ὅταν ἀκοῦμε ὅτι ὁ τάδε δειλίασε καί ἔπεσε, ἐνῶ μπροστά του εἶχε τέτοια βραβεῖα.

Καί ἄν θέλεις ν᾽ ἀκούσεις τί ἔγινε ὕστερα μάθε πώς αὐτά δέν μπορεῖ νά τά παραστήσει κανένας ἀνθρώπινος λόγος, ὅπως λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οὔτε μάτι εἶδε, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦςἀναλογίστηκε αὐτά, πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν» (Α’ Κορ. 2, 9). Καί κανένας ἀπό τούςἀνθρώπους δέν ἀγάπησε τόσο τό Θεό, ὅσο οἱ μάρτυρες. Βέβαια δέν θά σιωπήσουμε, ἐπειδή τό μέγεθος τῶνἀγαθῶν πού ἔχουν ἑτοιμαστεῖ ξεπερνᾶ καί τό λόγο καί τή σκέψη μας, ἀλλά ὅσο εἶναι δυνατόν καί ἐμεῖς νά ποῦμε καί ἐσεῖς ν᾽ ἀκούσετε, θά προσπαθήσουμε νά σᾶς δείξουμε ἀμυδρά τή μακαριότητα πού περιμένει τούς μάρτυρες στόν οὐρανό. Γιατί θά τή γνωρίσουν καθαρά μόνον αὐτοί οἱ ὁποῖοι θά τήν ἀπολαύσουν προσωπικά. Καί τά μέν δεινά αὐτά καί ἀβάστακτα τά ὑποφέρουν οἱ μάρτυρες γιά λίγο χρονικό διάστημα. Μετά ὅμως ἀπό τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό τή ζωή αὐτή ἀνεβαίνουν στούς οὐρανούς, ἐνῶ προπορεύονται ἄγγελοι καί τούς περιστοιχίζουν ἀρχάγγελοι. Γιατί οἱ ἄγγελοι δέν ντρέπονται τούς συνδούλους τους, ἀλλά θά ἤθελαν νά κάνουν τά πάντα γι᾽ αὐτούς, ἐπειδή καί ἐκεῖνοι προτίμησαν νά δεινοπαθήσουν γιά τό Δεσπότη τους Χριστό.

Καί ὅταν ἀνεβοῦν στόν οὐρανό, ὅλες ἐκεῖνες οἱ ἅγιες δυνάμεις τρέχουν νά τούς προϋπαντήσουν. Ἄν λοιπόν,ὅταν ξένοι ἀθλητές ἔρχονται στήν πόλη, ὅλος ὁ λαός τρέχει ἀπό παντοῦ καί ἀφοῦ τούς περικυκλώσουν παρατηροῦν καλά ἀπό κοντά τή δύναμη πού ἔχουν τά μέλη τοῦ σώματός τους, πολύ περισσότερο ὅταν οἱἀθλητές τῆς εὐσέβειας ἀνεβοῦν στούς οὐρανούς τρέχουν νά τούς προϋπαντήσουν οἱ ἄγγελοι καί ὅλες οἱοὐράνιες δυνάμεις. Τρέχουν ἀπό παντοῦ γιά νά παρατηρήσουν τά τραύματά τους καί τούς ὑποδέχονται ὅλους καί τούς ἀσπάζονται σάν ἥρωες πού γύρισαν ἀπό τόν πόλεμο καί τή μάχη καί ὕστερα ἀπό πολλά τρόπαια καί νίκες. Ἔπειτα τούς ὁδηγοῦν μέ μεγάλη συνοδεία πρός τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν, στό θρόνο ἐκεῖνο πού εἶναι γεμάτος ἀπό πολλή δόξα, ὅπου βρίσκονται τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ. Καί ὅταν φτάσουν ἐκεῖ καί προσκυνήσουν ἐκεῖνον πού κάθεται πάνω στό θρόνο, ἀπολαμβάνουν πλέον περισσότερη τιμή ἀπό τό Δεσπότηἀπό ἐκείνη πού ἀπολαμβάνουν ἀπό τούς συνδούλους τους ἀγγέλους.

Γιατί δέν τούς δέχεται σάν δούλους - ἄν καί αὐτό θά ἦταν μεγάλη τιμή καί δέν μπορεῖ κανείς νά βρεῖ ἴση μ᾽ αὐτήν - ἀλλά σάν φίλους Του. «Γιατί ἐσεῖς», λέει ὁ Κύριος, «εἴσαστε φίλοι μου» (Ἰωαν. 15, 14). Καί πολύ σωστά τό λέει, γιατί καί ἀλλοῦ εἶπε: «Μεγαλύτερηἀπό αὐτή τήν ἀγάπη δέν ἔχει κανένας, ὥστε νά δώσει τή ζωή του γιά χάρη τῶν φίλων του» (Ἰωαν. 15, 13).

Ἐπειδή λοιπόν ἔδειξαν τήν πιό μεγάλη ἀγάπη, τούς ὑποδέχεται καί ἀπολαμβάνουν ἐκείνη τή δόξα. Ἑνώνονται μέ τούς ἀγγελικούς χορούς καί παίρνουν μέρος στήν ὑπερκόσμια δοξολογία. Ἄν λοιπόν καί ὅταν εἶχαν τό σῶμα μετεῖχαν στό χορό ἐκεῖνο μέ τήν κοινωνία τῶν μυστηρίων καί ἔψαλλαν μαζί μέ τά Χερουβίμ τόν τρισάγιο ὕμνο, καθώς γνωρίζετε ἐσεῖς οἱ πιστοί, πολύ περισσότερο τώρα πού βρέθηκαν μέ τούς ἀγγέλους, παίρνουν μέρος στή δοξολογία ἐκείνη, μέ πολλή παρρησία. Ἄραγε δέν φοβόσαστε πρίν τό μαρτύριο; Ἄραγε δέν ἐπιθυμεῖτε τώρα τό μαρτύριο; Ἄραγε δέν λυπᾶστε τώρα, πού δέν εἶναι καιρός μαρτυρίου; Ἄς γυμναζόμαστε λοιπόν γιά τόν καιρό τοῦ μαρτυρίου. Περιφρόνησαν ἐκεῖνοι τή ζωή, περιφρόνησε ἐσύ τίς ἀπολαύσεις. Ἔρριξαν ἐκεῖνοι τά σώματά τους στή φωτιά, ρίξε ἐσύ τώρα χρήματα στά χέρια τῶν φτωχῶν.

Καταπάτησαν ἐκεῖνοι τά ἀναμμένα κάρβουνα, σβῆσε ἐσύ μέσα σου τή φλόγα τῆς ἐπιθυμίας. Εἶναι ἐνοχλητικά αὐτά, ἀλλά μᾶς φέρνουν κέρδος. Μήν βλέπεις τά παρόντα πού εἶναι δυσάρεστα, ἀλλά τά μέλλοντα πού εἶναι εὐχάριστα. Ὄχι τά βάσανα πού περνᾶς τώρα,ἀλλά τά ἀγαθά πού ἐλπίζεις. Ὄχι τά παθήματα, ἀλλά τά βραβεῖα. Ὄχι τούς κόπους, ἀλλά τά στεφάνια. Ὄχι τούς ἱδρῶτες, ἀλλά τίς ἀμοιβές. Ὄχι τούς πόνους, ἀλλά τίς ἀνταποδόσεις. Ὄχι τήν ἀναμένη φωτιά, ἀλλά τή βασιλεία πού σέ περιμένει. Ὄχι τούς δήμιους πού σέ περιτριγυρίζουν, ἀλλά τό Χριστό πού θά σέ στεφανώσει.

3. Αὐτός εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος καί ὁ εὐκολότερος δρόμος γιά τήν ἀρετή. Νά μήν βλέπει δηλαδή κανείς τούς κόπους μόνο, ἀλλά μαζί μέ τούς κόπους καί τά βραβεῖα. Καί ὄχι ξεχωριστά τό καθένα. Ὅταν λοιπόν πρόκειται νά δώσεις ἐλεημοσύνη, μήν σκέπτεσαι τά χρήματα πού θά ξοδέψεις, ἀλλά τήν ἀπόκτηση τῆς δικαιοσύνης. «Σκόρπισε χρήματα, ἔδωσε στούς φτωχούς. Ἡ δικαιοσύνη του μένει αἰώνια» (Ψαλμ. 111, 9). Μήν βλέπεις τόν πλοῦτο σου πού λιγοστεύει, ἀλλά τό θησαυρό πού πληθαίνει. Ἄν νηστεύεις, μήν σκέπτεσαι τήν καταβολή πού φέρνει ἡ νηστεία, ἀλλά τήν ἄνεση πού θά προέρθει ἀπό τή σωματική ἀδυναμία. Ἄν ἀγρυπνήσεις στήν προσευχή, μήν συλλογίζεσαι τήν ταλαιπωρία τῆς ἀγρυπνίας, ἀλλά τήν παρρησία πού θά ἀποκτήσεις ἀπό τήν προσευχή. Ἔτσι κάνουν καί οἱ στρατιῶτες. Δέν βλέπουν τά τραύματα, ἀλλά τίς ἀμοιβές. Δέν βλέπουν τίς σφαγές, ἀλλά τίς νίκες. Οὔτε βλέπουν τούς νεκρούς στό πεδίο τῆς μάχης, ἀλλά τούς ἥρωες πού στεφανώνονται. Ἔτσι καί οἱ κυβερνῆτες βλέπουν μπροστά στά κύματα τά λιμάνια, μπροστά στά ναυάγια τάἐμπορεύματα, μπροστά στά δεινά τῆς θάλασσας τά ἀγαθά μετά τή θάλασσα.

Ἔτσι κάμε καί ἐσύ. Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι μέσα στή βαθιά νύχτα, ὅταν κοιμοῦνται ὅλοι οἱἄνθρωποι καί τά θηρία καί τά κατοικίδια ζῶα, ὅταν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἡσυχία, ἐσύ μόνο νά σηκωθεῖς καί νά μιλήσεις μέ τόν Κύριό μας. Εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος; Ἀλλά τίποτε δέν εἶναι πιό γλυκό ἀπό τήν προσευχή. Ἄν συνομιλήσεις μόνος μαζί Του, πολλά θά καταφέρεις. Δέν θά σέ ἐνοχλεῖ κανείς, οὔτε θά ἐμποδίσει τήν προσευχή σου. Ἔχεις καί τήν ὥρα σύμμαχο γιά νά ἐπιτύχεις αὐτά πού θέλεις. Ἐσύ ὅμως βαριέσαι νά σηκωθεῖς καί στριφογυρίζεις ξαπλωμένος στό μαλακό στρῶμα; Σκέψου τούς μάρτυρες πού εἶναι σήμερα ξαπλωμένοι στή σιδερένια σχάρα, χωρίς στρῶμα ἀπό κάτω, ἀλλά ἀναμένα κάρβουνα.

Ἐδῶ θέλω νά σταματήσω τό λόγο, γιά νά φύγετε ἔχοντας ἔντονη καί ζωηρή τή μνήμη ἐκείνης τῆς σχάρας καί νά τήν θυμᾶστε νύχτα καί μέρα. Γιατί, καί ἄν ἀκόμα μᾶς κρατοῦν ἄπειρα δεσμά, ὅταν ἔχουμε στό νοῦ μας αὐτή τή σχάρα, θά μπορέσουμε νά τά σπάσουμε ὅλα μέ εὐκολία καί νά σηκωθοῦμε γιά προσευχή. Ὄχι μόνο τή σχάρα, ἀλλά καί τίς ἄλλες τιμωρίες τῶν μαρτύρων ἄς τίς χαράξουμε στό βιβλίο τῆς καρδιᾶς μας. Ἄς σκεφτοῦμε καί ἐμεῖς σάν αὐτούς πού λαμπροστολίζουν τά σπίτια τους καί κρεμᾶνε σ᾽ ὅλα τά σημεῖα ὄμορφες ζωγραφιές.Ἄς ζωγραφίσουμε στούς τοίχους τῆς δικῆς μας ψυχῆς τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων. Γιατί ἐκεῖνες οἱ ζωγραφιές εἶναι ἀνώφελες, αὐτές ὅμως ἐπικερδεῖς. Αὐτή ἡ ζωγραφική δέν χρειάζεται χρώματα, οὔτε ἔξοδα, οὔτε κάποια τέχνη. Ἀλλά γιά ὅλα αὐτά φτάνει νά χρησιμοποιήσει κανείς τήν προθυμία του καί τή γενναία καί νηφάλια σκέψη του καί μ᾽ αὐτή σάν χέρι ἄριστου τεχνίτη νά ζωγραφίσει τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων.

Ἄς ζωγραφίσουμε λοιπόν στή ψυχή μας ἄλλους νά εἶναι στά τηγάνια, ἄλλους ξαπλωμένους σ᾽ ἀναμμένα κάρβουνα, ἄλλους ἀναποδογυρισμένους στά καζάνια, ἄλλους νά καταποντίζονται στή θάλασσα, ἄλλους νά ξεσκίζονται, ἄλλους νά τούς γυρίζουν στόν τροχό, ἄλλους νά τούς ρίχνουν στόν γκρεμό. Ἄλλους πάλι νά παλεύουν μέ θηρία, ἄλλους νά τούς ὁδηγοῦν στό βάραθρο καί ἄλλους ὅπως ἔτυχε ὁ καθένας νά τελειώσει ἡ ζωή του. Ὥστε μέ τήν ποικιλία αὐτῆς τῆς ζωγραφικῆς, ἀφοῦ λαμπροστολίσουμε τό σπίτι τῆς ψυχῆς μας, νά τό κάνουμε κατάλληλο κατάλυμα γιά τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν. Γιατί ἄν δεῖ τέτοιες ζωγραφιές στήν ψυχή μας, θάἔρθει μαζί μέ τόν Πατέρα καί μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά κατοικήσει μέσα μας. Καί θά γίνει στή συνέχεια ἡψυχή μας βασιλικό παλάτι καί κανένας κακός λογισμός δέν θά μπορέσει νά τήν πατήσει, ἀφοῦ ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων, σάν ζωγραφιά θά ὑπάρχει πάντοτε μέσα μας καί θά σκορπᾶ πολλή λάμψη καί θά κατοικεῖ συνεχῶς μέσα μας ὁ βασιλιάς τῶν ὅλων Θεός.

 Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ ὑποδεχτοῦμε τό Χριστό ἐδῶ, θά μπορέσουμε μετά τήν ἀναχώρησή μας ἀπό τή γῆ νά Τόν ὑποδεχτοῦμε στίς αἰώνιες κατοικίες μας, τίς ὁποῖες εὔχομαι νά ἐπιτύχουμε ὅλοι μας μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου καί μέ τόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στόν Πατέρα καί στό ἅγιο καί ζωοποιό Πνεῦμα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: www.alopsis.gr

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Εὐαγγέλιο)

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἀπόστολος)

3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

4. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ - Ἀπόστολος (Ἀληθινοὶ νικητὲς - Τὸ μυστικὸ τῆς νίκης - Μαθητεία στούς βίους τῶν Ἁγίων)

 Ἀπόστολος Κυριακής  Ἑβρ. ια΄ 33 - ιβ΄

Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαν­το δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀ­­­­σθενείας, ­ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ­ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπα­­νίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύ­τρωσιν, ἵνα κρείττονος ­ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖ­­ραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ ­φυλα­κῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειρά­σθη­σαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ­ἀπέθανον, περι­ῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις ­δέρ­­μασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακου­χούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀ­­­παῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες ­μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ­ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, ­τοσοῦτον ἔχον­τες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύ­ρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐ­­­περί­στατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέ­­­χωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφο­­­ρῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

1. Ἀληθινοὶ νικητὲς

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ μνήμη ὅλων τῶν ἁγίων ποὺ ἔζησαν σὲ κάθε τόπο καὶ ἐποχὴ καὶ ἀγωνίσθηκαν μὲ πίστη καὶ αὐταπάρνηση νὰ μείνουν σταθεροὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Τοῦ Κυρίου μου πάντας ὑμνῶ τοὺς φίλους», λέει ὁ στίχος στὸ Συναξάρι τῆς ἑορτῆς κι εἶναι, στ’ ἀλήθεια, ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εὐκαιρία νὰ τιμήσουμε καὶ νὰ ὑμνήσουμε ὅλους τοὺς ἁγίους, τοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ.
Τί ἔκαναν λοιπὸν οἱ ἅγιοι καὶ τοὺς ἀξίζουν ὕμνοι καὶ ἐγκώμια;... Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρει πολλὰ καὶ ἀ­­ξιοθαύμαστα κατορθώματά τους: ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη κι ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίκητοι στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς πα­ρατάξεις.
Ἐπιπλέον ὁ θεόπνευστος ­Ἀπόστολος ἐγκωμιάζει καὶ αὐτοὺς ποὺ δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, δεσμὰ καὶ φυλακίσεις, καθὼς καὶ αὐτοὺς ποὺ λιθο­βολήθηκαν, πριονίσθηκαν καὶ ὑπέμει­ναν κι ἄλλα μαρτύρια καὶ κακουχίες. Ποιὸ εἶναι ὅμως τὸ θαυμαστὸ σὲ ὅλα αὐτά; Στὴν περίπτωση ἐκείνων ποὺ γλύτωσαν καὶ «ἔφυγον στόματα μαχαίρας» τὸ θαῦμα εἶναι φανερό· στὴν περίπτωση αὐτῶν οἱ ὁποῖοι «ἐν φό­νῳ μαχαίρας ἀπέθανον» ποιὸ τὸ θαυμαστό;... Καὶ τὰ δύο εἶναι θαυμαστά, ἐξηγεῖ ὁ ἐρμηνευτὴς Ζιγαβηνός, διότι φανερώνουν πίστη ἡ ὁποία «καὶ ἀνύει (=κατορθώνει) μεγάλα, καὶ πάσχει μεγάλα». Πίστη ἔχει κι αὐτὸς ποὺ πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸν γλυτώσει ἀπὸ τοὺς κινδύνους καὶ πράγματι σώζεται, πίστη ὅμως ἔχει κι αὐτὸς ποὺ τόσο πολὺ ἐπιθυμεῖ τὰ αἰώνια ἀγαθά, ὥστε νὰ προχωρεῖ στὸ μαρτυρικὸ θάνατο ὄχι ἁπλῶς χωρὶς φόβο ἀλλὰ μὲ προθυμία καὶ χαρά! Νικητὴς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ γλυτώνει προσωρινὰ τὴ ζωή του, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ὑπομένει τὴν ὅποια δυσκολία καὶ μένει σταθερὸς μέχρι τὸ τέλος στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς πραγματικὰ βαδίζει στὰ ἴχνη τῶν Ἁγίων Πάντων, στὸ δρόμο τῆς νίκης καὶ τῆς αἰωνίου δόξης.

2. Τὸ μυστικὸ τῆς νίκης

Ποιὸ εἶναι ὅμως τὸ μυστικὸ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ εὐαρέστησαν στὸν Θεὸ καὶ ἀπέκτησαν τόσο μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα; Μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος. Εἶναι ἡ πίστη: «Οἱ ἅγιοι Πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας»· ἐπειδὴ εἶχαν πίστη, καταπολέμησαν καὶ ὑπέ­ταξαν βασίλεια καὶ ἐπέτυχαν πολλὰ ἀκόμη κατορθώματα.
Κι ὅταν μιλᾶμε γιὰ πίστη, ἐννοοῦμε πίστη στὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό. Πίστη στὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεὸ Λόγο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Πίστη ποὺ ξεπερνᾶ τὴ λογικὴ καὶ τὶς αἰσθήσεις καὶ μεταγγίζει στὴν ψυχὴ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν παντοδυναμία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πίστη ποὺ βλέπει τὰ «μὴ βλεπόμενα» καὶ ἐνισχύει τὴν προσδοκία «ἄλλης βιοτῆς αἰωνίου». Αὐτὴ ἡ πίστη, ποὺ θέρμαινε τὶς ψυχὲς ὅλων τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων, ἂς ἐμπνέει καὶ τὴ δική μας ζωή, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ ἀνδρεία καὶ ὑπομονὴ τὶς κάθε εἴδους δυσ­­κολίες «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τε­λει­ω­τὴν Ἰησοῦν», δηλαδή, στρέφοντας τὰ βλέμματα καὶ τὴν προσοχή μας στὸν Κύριο Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῆς πίστεώς μας.

3. Μαθητεία στοὺς βίους τῶν Ἁγίων

Τὸ 11ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐ­­πιστολῆς ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ «ὕμνος τῆς πίστεως». Ὡστόσο τὰ ἐντυπωσιακὰ κατορθώματα τῆς πίστεως ποὺ ἀναφέρονται ἐκεῖ εἶναι ἐλάχιστα σὲ σχέση μὲ τὰ ἀναρί­θμητα θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ συναν­τοῦμε στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος τονίζει μάλιστα ὅτι μᾶς περιβάλλει «νέφος μαρτύρων», δηλαδὴ ἀπειράριθμο πλῆθος ἁγίων μαρτύρων. Πόσα ἔχουμε νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας!
Ὁ μεγάλος Σέρβος θεολόγος καὶ σύγχρονος ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, ποὺ τὸν ἑορτάζουμε αὐτὲς τὶς μέρες, στὶς 14 Ἰουνίου, ἔλεγε: «Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι Ὀρθόδοξη Ἐγκυκλοπαίδεια... Ἐὰν ποθεῖς τὴν ἀγάπη, τὴν ἀλήθεια, τὴ δικαιοσύνη, τὴν ἐλπίδα, τὴν πραότητα. τὴν ταπείνωση, τὴ μετάνοια, τὴν προσευχὴ ἢ ὁποιαδήποτε ἀρετὴ καὶ ἄσκηση, στοὺς Βίους τῶν Ἁγίων θὰ βρεῖς ἕνα πλῆθος ἁγίων διδασκάλων γιὰ κάθε ἄσκηση καὶ θὰ λάβεις τὴ βοήθεια τῆς χάριτος γιὰ κάθε ἀρετή. Ἐὰν περνᾶς μαρτύρια γιὰ τὴν πίστη σου στὸν Χριστό, οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων θὰ σὲ παρηγορήσουν καὶ θὰ σὲ ἐνθαρρύνουν, θὰ σὲ ἐνδυναμώσουν καὶ θὰ σὲ ἀναπτερώσουν, ὥστε τὰ μαρτύριά σου νὰ μεταβληθοῦν σὲ χαρά. Ὁποιονδήποτε πειρασμὸ οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων θὰ σὲ βοηθήσουν νὰ τὸν νικήσεις καὶ τώρα καὶ πάντοτε...».
Ἂς ἀγαπήσουμε λοιπὸν τὰ Συναξάρια καὶ τὰ Μαρτυρολόγια, ποὺ μᾶς περιγράφουν τοὺς βίους καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων. Ἂς γνωρίζουμε ὁ καθένας μας τουλάχιστον τὸν βίο τοῦ ἁγίου ποὺ φέρουμε τὸ ὄνομά του ἢ τοῦ προστάτου καὶ πολιούχου μας. Γενικά, ἂς ἔρθουμε πιὸ κοντὰ στοὺς ἁγίους μας, γιὰ νὰ ξεκολλήσει ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὰ γήινα καὶ τὰ φθαρτὰ καὶ νὰ στραφεῖ στὰ οὐράνια καὶ τὰ αἰώνια ἀγαθά.

Πηγή: “Ο ΣΩΤΗΡ”

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Εὐαγγέλιο)

2. Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες, πού μαρτύρησαν σ᾽ ὅλο τόν κόσμο (ΑΓIOY ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

4. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ