Μήνυμα Ἁγίων Θεοφανίων
Ἐλασσόνα, Παρασκευή, 6/19-1-2024
+Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμεντος
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·
Εὐχαριστοῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐπιτρέπει γιὰ ἄλλη μία χρονιὰ νὰ τελοῦμε τὴν μεγάλη καὶ ὁλόφωτη ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Θεοφανίων! Καὶ τοῦτο συμβαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρονικὰ τῆς τοπικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος στὴν ἱστορικὴ πόλη τῆς Ἐλασσόνος, ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Παναγίας Ὀλυμπιώτισσας, ἐντὸς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἐπαρχίας, μὲ συμμετοχὴ πιστῶν μας τοπικῶν, ἀπὸ τὴν Λάρισα, ὅπως καὶ ἀπὸ τὰ γύρω μέρη καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν Βερδικούσια.
Ἑορτάσαμε τὴν Γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸ λίγων ἡμερῶν, καὶ Τὸν βλέπουμε, σύμφωνα μὲ τὴν ὡραία περιγραφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, νὰ «βαπτίζεται σήμερα ἀπὸ τὸν Ἰωάννη [τὸν Πρόδρομο], γιὰ νὰ ἀποκαθάρει τὸν γεμᾶτο ρύπους ἄνθρωπο, νὰ φέρει τὸ [Ἅγιο] Πνεῦμα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ ἀνυψώσει τὸν ἄνθρωπο στοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ ἐγερθεῖ αὐτὸς ποὺ εἶχε πέσει καὶ νὰ ντροπιασθεῖ ἐκεῖνος [ὁ διάβολος] ποὺ τὸν ἔριξε, γιὰ νὰ πραγματοποιήσει ὁ Ἴδιος [ὁ Κύριός μας] τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου»! (βλ. «Ὁμιλία εἰς τὴν ἡμέραν τῶν Φώτων»).
Πράγματι, ὁ Φιλάνθρωπος Χριστός μας τὶς δικές μας ἁμαρτίες καθαίρει στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ καὶ δέχεται τὸ Βάπτισμα γιὰ νὰ ξεπλύνει τὸ χειρόγραφο τῆς παραβάσεως τῶν Πρωτοπλάστων.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει, ὅτι ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸν Χριστό, Τὸν ἔχουμε πραγματικὰ ἐνδυθεῖ (Γαλ. 3:17) στὴν ψυχή μας. Εἴμαστε πλέον τοῦ Χριστοῦ, ἀνήκουμε σὲ Αὐτόν· Αὐτὸν λατρεύουμε, Αὐτὸν ὁμολογοῦμε, στὸ Σῶμα Του ζοῦμε, σὲ Αὐτὸν θὰ παραδώσουμε τὴν ψυχή μας μὲ καλὴ ἐλπίδα αἰωνίου ἑνώσεως, κοινωνίας καὶ σωτηρίας!
Πῶς ἀποδεικνύεται στὴν πράξη ὅτι ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστὸ καὶ ὅτι παραμένουμε ἑνωμένοι ἀληθινὰ μαζί Του; Ὅταν παρουσιάζουμε στὴν ζωή μας τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια. Ὅταν ἀντιστεκόμαστε σθεναρὰ στὴν ἁμαρτία, διότι ἀγαποῦμε καὶ ποθοῦμε τὴν ἐλευθερία καὶ ἀπολύτρωση. Τότε αἰσθανόμαστε τὸ μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας καὶ δοξάζουμε μὲ ταπείνωση τὸν Τριαδικὸ Θεό μας.
Ἄν ὅμως ἁμαρτάνουμε, ὅπως γράφει θεόσοφα ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, τότε ἀποδεικνύουμε ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχουμε καλυφθεῖ καλῶς καὶ ἀσφαλῶς ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Παρουσιάζουμε κενὰ γυμνότητος, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁ ἐχθρὸς μᾶς πειράζει καὶ τραυματίζει. Ὅμως, εὐτυχῶς ὁ Πανάγαθος Κύριός μας δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ἐντελῶς. Σὲ ὅποιον μὲ προσευχὴ καὶ πόθο, μὲ δάκρυα καὶ πόνο μετανοεῖ καὶ ζητεῖ θεία ἄφεση, ὁ Κύριος τοῦ γίνεται ἔνδυμα, γιὰ νὰ δύναται νὰ τηρεῖ σταθερὰ πλέον τὶς ἅγιες Ἐντολές Του καὶ νὰ ἀποδίδει ἀληθινὴ πνευματικὴ καρποφορία. Ἡ βαθιὰ πίστη καὶ ἀγάπη Χριστοῦ μᾶς δίδει πνευματικὰ δηνάρια, χαρίσματα, καὶ μᾶς ἐμπιστεύεται θεῖα μυστήρια.
Λάβαμε χάρισμα πίστεως, μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Συμεών, καὶ ὀφείλουμε μὲ μακροθυμία σὲ ὅλα, μὲ ὑπομονή, νὰ πιστεύουμε ἀκράδαντα στὶς θεῖες ἐπαγγελίες. Ὅσο τὸ καλλιεργοῦμε, τόσο τὸ χάρισμα αὐξάνεται. Ἄν ὅμως νομίσουμε ὅτι αὐτὸ συμβαίνει ἀπὸ τὴν δική μας δύναμη καὶ ἱκανότητα, τότε γιὰ τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια μᾶς ἐγκαταλείπει ἡ θεία Χάρις καὶ ὁ πονηρὸς μᾶς ἐμπαίζει μὲ τὶς δικές του πλάνες (βλ. «Ἀλφαβητικὰ Κεφάλαια», Κεφ. ΙΑ’).
Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·
Ἡ σημερινή μας παρουσία, κατ΄ αὐτὴ τὴν ἐπιφανῆ καὶ ἁγία ἡμέρα τῶν Φώτων, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία καὶ δυνατότητα νὰ ἀνανεώσουμε τὸ χάρισμα τῆς Πίστεως. Νὰ παραμείνουμε σταθερὰ καὶ ἀμετακίνητα στὴν καλὴν ὁμολογίαν τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως, διότι βρισκόμαστε σὲ καιρὸ Ἀποστασίας! Ἀποτελοῦμε διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ τὸ «μικρὸν Ποίμνιον», τὸ ὁποῖον ἀκόμη καὶ σήμερα χλευάζεται καὶ περιφρονεῖται. Οἱ Προπάτορές μας στὴν ἁγία Πίστη ἐδιώχθησαν, ἀλλὰ παρέμειναν ἑδραῖοι καὶ μᾶς παρέδωσαν τὴν σκυτάλη, τὴν ἁγία Παρακαταθήκη, γιὰ νὰ τὴν φυλάξουμε καὶ νὰ τὴν μεταδώσουμε ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη. Ὑποσχόμαστε ὅτι θὰ ἐπιτελέσουμε αὐτὴ τὴν ἱερὴ ἀποστολή μας μὲ ὅποιο κόστος καὶ τίμημα, χωρὶς νὰ καμπτόμαστε εἴτε ἀπὸ ἐξωτερικὲς πιέσεις εἴτε καὶ ἀπὸ ἐσωτερικοὺς κλυδωνισμούς.
Θυμίζουμε ὅτι κατὰ τὸ παρὸν ἔτος 2024 συμπληρώνεται ἕνας ὁλόκληρος αἰῶνας ἀπὸ τὴν ἀποτολμηθεῖσα Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ σὲ ἄλλες τοπικὲς Ἐκλλησίες, ἡ ὁποία τόσο σάλο δημιούργησε καὶ τόση ταραχὴ προξένησε.
Στὴν καθοριστικὴ αὐτὴ Ἐπέτειο, ἀντὶ νὰ ἀναπτύξουμε τὶς δικές μας γνωστὲς Ὀρθόδοξες θέσεις γιὰ τὴν ἐμμονή μας στὴν Ἀκαινοτόμητη Πίστη τῶν Πατέρων μας, θὰ θυμίσουμε μόνον ἐπιγραμματικὰ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα στὴν Οὐκρανία, καὶ ποὺ ἀποδεικνύουν περίτρανα τὸ δίκαιον τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος μας, ὁ ὁποῖος διεξάγεται ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, καὶ ὄχι ἐξ αἰτίας φανατισμοῦ, μικρομυαλιᾶς καὶ μὴ προσαρμοστικότητας.
Ὅπως εἶναι γνωστόν, μὲ ἄφρονα παρέμβαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπῆρξε ἀναγνώριση μιᾶς ἀντικανονικῆς δομῆς ὡς δῆθεν κανονικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ὑπὸ τὸν θεωρούμενο Κιέβου Ἐπιφάνιο, καὶ ταυτόχρονα ἄρχισε συστηματικὸς διωγμὸς τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Κιέβου Ὀνούφριο. Ἡ νέα αὐτὴ ὑποστηριζόμενη ἀπὸ τὸ Κράτος κατ΄ ὄνομα Ἐκκλησία (τοῦ Ἐπιφανίου), μὲ ἄκρως φιλαιρετικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ οὐνιτικὴ γραμμή, ἐπέλεξε πρόσφατα νὰ εἰσαγάγει τὸ λεγόμενο Νέο Ἡμερολόγιο, μὲ κρατικὴ ὑποστήριξη καὶ ρύθμιση, γιὰ νὰ προσεγγίσει στὴν Δύση καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή.
Ἔχουμε δηλαδὴ σύγχρονη ἐπανάληψη αὐτοῦ τοῦ τραγικοῦ ποὺ ἔγινε ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα στὴν χώρα μας, χάριν ἀλλοτρίων ἐπιδιώξεων καὶ ὄχι πραγματικῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ ποιμαντικῶν ἀναγκῶν.
Ἡ πίεση λοιπὸν στὴν Οὐκρανία γιὰ ἀποδοχὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶναι πολὺ μεγάλη, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τὸν Κιέβου Ὀνούφριο ξεκαθάρισε αὐτὸ ποὺ κι ἐμεῖς οἱ ταπεινοὶ τονίζουμε ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα καὶ οἱ πολλοὶ κωφεύουν:
Ὅτι ἡ ἐπιθετικὴ μορφὴ τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια συνδέεται κυρίως μὲ τὸν ἀπαισίας μνήμης πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ὑποστηρικτὴ τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ μοντερνισμοῦ καὶ Μασόνο ὀλκῆς! Ἐπιθυμία τοῦ Μεταξάκη μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ δῆθεν «νεο-ιουλιανοῦ» ἡμερολογίου του, ποὺ εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὸ Παπικὸ Γρηγοριανό, ἦταν ἀπὸ πολιτικὸ ὑπολογισμὸ ἡ προσέγγιση καὶ πιθανὴ ἕνωση μὲ τὴν Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία. Ἡ ἀλλαγὴ δημιούργησε λειτουργικὰ προβλήματα, ἕως καὶ κατάργηση τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (ὅπως σημειωτέον θὰ συμβεῖ καὶ ἐφέτος μὲ τὸ Νέο, μιᾶς καὶ τὸ Πάσχα εἶναι ὄψιμο). Ἡ παραμονὴ στὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο δὲν μᾶς ἐμποδίζει ἀπὸ τὴν προσέγγιση τοῦ Θεοῦ· καὶ ἡ μετάβαση στὸ Νέο δὲν μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὸν Κύριο. Οἱ ριζικὲς μεταρρυθμίσεις στὴν Ἐκκλησία χωρὶς ἐκκλησιαστικὸ νόημα καὶ σκοπὸ δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο, ἀπὸ τὸ νὰ προξενοῦν χωρισμοὺς καὶ διαιρέσεις στὸ Ποίμνιο, ὅπως καὶ σύγχυση καὶ ἀταξία στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ἱστοσελίδα Ἕνωσης Ὀρθοδόξων Δημοσιογράφων – spzh-news: «Γιατί ἡ Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν θὰ μεταβεῖ στὸ Νέο Ἡμερολόγιο», 3-8-2023).
Οἱ Ὀρθόδοξοι Οὐκρανοὶ Ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι διώκονται, τονίζουν πολὺ ὀρθῶς ὅτι «ἡ τήρηση τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα-σύμβολα τοῦ ἀνήκειν στὴν διωκομένη Ἐκκλησία, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρόπους τοῦ θρησκευτικοῦ μας αὐτο-προσδιορισμοῦ». Ἡ ἀπάρνηση τῆς Οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως ποὺ προωθεῖται ἀνοικτὰ ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους κατ΄ ὄνομα ὀρθοδόξους, ὁδηγεῖ καὶ ὑπαγορεύει τὴν πιστὴ καὶ ἀμετακίνητη τήρηση τοῦ Πατροπαραδότου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου. Ἀπόρριψη τοῦ Κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ποὺ δρομολογεῖται ἀπὸ τὸ ἑπόμενο ἔτος 2025 καὶ ἑξῆς μεταξὺ Κωνσταντινουπόλεως καὶ Βατικανοῦ, σημαίνει πιστὴ τήρηση τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ἀπάρνηση τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς ἠθικῆς ἀσυδοσίας, τῆς σιωπηρῆς ἀνοχῆς ἤ καὶ ἀποδοχῆς τῶν ἠθικῶν διαστροφῶν τῆς σήμερον ὑπαγορεύει τὴν παραμονὴ σὲ ὅσα μᾶς παραδόθηκαν ἀκαινοτομήτως! (βλ. Αὐτόθι, «Γιατί ἐμμένουμε πεισματικὰ στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο;», 29-11-2023).
Ἰδοὺ λοιπὸν γιατὶ τὸ φαινομενικὰ δευτερεῦον θέμα τοῦ Ἡμερολογίου ἀποκτᾶ τόσο μεγάλη ἀξία καὶ σημασία, ὥστε νὰ θεωρεῖται στοιχεῖο παραμονῆς στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, στοιχεῖο διαφοροποιήσεως ἀπὸ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὴν ἐλευθεριάζουσα Οἰκουμενιστικὴ ἀντζέντα τῆς συμφορᾶς.
Εἶχε λοιπὸν ἀπόλυτο δίκαιο ὁ Ἅγιος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ὁ Καβουρίδης (+1955), ὁ Πνευματικός μας Ἡγέτης, ὅταν ἔγραφε ἐπιμόνως ὅτι τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο ἀποτελεῖ «φραγμόν», «ἄμυναν», προμαχῶνα» καὶ «προπύργιον» ἔναντι τῶν ἐπιβουλῶν τῶν αἱρετικῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·
Ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν στὸ ἀκέραιο καὶ σήμερα γιὰ μᾶς ἐδῶ στὴν Πατρίδα μας, τὴν ἀγαπημένη Ἑλλάδα μας. Οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου βρίσκονται στὸ μεγάλο δίλημμα καὶ σταυροδρόμι: Μποροῦν ἕναν αἰῶνα μετὰ τὸ κακῶς γινόμενο, νὰ τὸ διορθώσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἑορτολογικὴ Παράδοση. Θὰ χαρεῖ ὁ Οὐρανὸς καὶ θὰ ἀγαλλιάσουν οἱ ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων! Διότι αὐτὴ ἡ ἀποκατάσταση θὰ τοὺς λυτρώσει ἀπὸ ὅλα τὰ ὡς ἄνω δεινὰ ποὺ ἐπέρχονται. Διαφορετικά, θὰ περιπέσουν σὲ χάος ἀπύθμενο, ἑκόντες ἄκοντες, καὶ οἱ δικαιολογίες καὶ οἱ κατηγορίες τους κατὰ τῶν ὄντως Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν τους -ποὺ τοὺς πονοῦν καὶ ἀγαποῦν- δὲν θὰ τοὺς ὠφελήσουν σὲ τίποτε!…
Εἴθε νὰ παραμείνουμε στὸ Χάρισμα τῆς Πίστεως καὶ νὰ τὸ αὐξήσουμε, ἡ δὲ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ φωτίσει τὶς ψυχὲς καὶ νὰ φέρει ἀφύπνιση, κατὰ Θεὸν ἕνωση καὶ σωτηρίαν αἰώνιον! Ἀμήν.
Ἔτη πολλά!