Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Πλοίο χωρίς πυξίδα,
που εφέρετο πότε απ΄εδώ και πότε απ' εκεί και αντιμετώπιζε από στιγμή σε στιγμή το ναυάγιο ήταν η εικόνα του κόσμου τότε.
Τί επίστευαν οι άνθρωποι τότε;
Προσκυνούσαν τα είδωλα.
Η πολυθεία τους είχε κάμει δεισιδαίμονες, γεμάτους από προλήψεις και φόβους.
Οι αρχαίοι Έλληνες γονάτιζαν μπροστά από ορειχάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα των Θεών.
Οι Αιγύπτιοι, λαός με πολιτισμό, ελάτρευαν τη γάτα, τα βόδια και άλλα ζώα.
Παραστατικά λέγει ο ψαλμωδός:
''Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε΄ παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς'' (Ψαλμ. μη, 13).
Οι θεοί του Ολύμπου, όπως ο Όμηρος τους παρέστησε με την ποιητική του φαντασία, ήσαν δούλοι σε όλα τα ανθρώπινα πάθη. Φθονεροί, ζηλότυποι, συνωμότες, διεφθαρμένοι εγκληματίες. Πατέρες και μητέρες έριχναν οι ίδιοι τα παιδιά τους στα πυρακτωμένα αγάλματα των Θεών! Οι Ρωμαίοι είχαν θεοποιήσει τους πλέον διεστραμμένους αυτοκράτορές τους! Από αυτούς ο Καλλιγούλας, κατά τον Φίλωνα, συνήθιζε να λέει: ''οι βασιλείς είναι θεοί, οι δε λαοί αγέλαι κτηνών''!
Εκατομμύρια δούλων σε όλη τη γη στέναζαν κάτω από αφόρητη δουλεία. Οι κύριοί τους μπορούσαν να τους φονεύουν κατά δεκάδες χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η γυναίκα είχε κανταντήσει απλό αντικείμενο χωρίς καμμία αξία. Τα παιδιά, αν ήταν αδύνατα, ερίχνονταν στο βάραθρο του Ταυγέτου ή τα άφηναν έξω από τη Ρώμη στους έρημους δρόμους, για να φαγωθούν από τους λύκους, που κατέβαιναν τη νύχτα από τα απέναντι βουνά. Η εκμετάλλευση είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Κατά τον Σενέκα (3-65 μ.Χ), η μισή Αφρική ανήκε σε έξι (6) μόνο κτηματίες. Η σκληρότητα και η διαφθορά ήταν απύθμενες. Ο Ιουβενάλιος με τις σάτυρές του, ο Τάκιτος, ο Σουετώνιος και ο Δίων ο Κάσσιος στα απομνημονεύματά τους χρησιμοποιούν μαύρα χρώματα, για να παραστήσουν την κατάσταση της Ρώμης.
Οι κατώτερες τάξεις ήταν άνεργοι και ζητιάνοι, ενώ οι ανώτερες σπαταλούσαν περιουσία ολόκληρη σε ένα μόνο δείπνο, πίνοντας από κύπελλα με πολύτιμους λίθους μεγάλης αξίας και τρώγοντας μυαλά φασιανών και γλώσσες αηδονιών. Επάνω από όλους ήταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος, όπως έγραφε ο Γίββων, ήταν την ίδια στιγμή ''ιερέας, άθεος και θεός''. Οργάνωνε και παρακολουθούσε μονομαχίες θηρίων και ανθρώπων, ευχαριστιόταν δε, όταν έβλεπε ανθρώπους να κατασπαράσσονται από τους πάνθηρες, τις τίγρεις και τα λιοντάρια. Ο Τραιανός για να διασκεδάσει τον εαυτό του και το πλήθος, διέταξε 10.000 δούλους να μονομαχήσουν με 10.000 θηρία.
Ο Τάκιτος αναφέρει, ότι ο Κλαύδιος οργάνωσε θηριομαχία, στην οποία έλαβαν μέρος 19.000 μονομάχοι. Κάθε φορά, προτού να αρχίσουν οι θηριομαχίες στο αμφιθέατρο, οι μελλοθάνατοι ύψωναν τη φωνή τους για να χαιρετήσουν τον αυτοκράτορα, που τους παρέδιδε στα νύχια και στα δόντια των θηρίων με τα λόγια: ''Χαίρε, αυτοκράτορα΄ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν''. Ο όχλος χειροκροτούσε και έπειτα από λίγο το αμφιθέατρο πλημμύριζε από το αίμα. Πολλοί αισθάνονταν ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πλύνουν τα χέρια τους με το ανθρώπινο αίμα. Ο Καλλιγούλας, κατά τον Σουετώνιο, ευχόταν να είχε όλος ο ρωμαικός λαός ένα κεφάλι, για να μπορεί να του το κόψει δια μιας.
Οι ιστορικοί αναφέρουν, ότι ''ολίγον αργότερον, εάν ήρχετο ο Χριστός στη γη, θα έβρισκε μόνο το πτώμα της κοινωνίας''. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και αυτά ακόμη τα υψηλότερα δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τους λαούς από το φοβερό κατήφορο, που είχαν παρασυρθεί. Μεγάλοι φιλόσοφοι και ποιητές, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σοφοκλής, ο Οράτιος, ο Βιργίλιος και άλλοι, βλέποντας το φοβερό αυτό αδιέξοδο μια μόνη λύση έβλεπαν. Τον ερχομό Σωτήρα. Αποδίδουν στον Πλάτωνα την εξής φράση: ''Δεν γνωρίζω πόθεν έρχομαι, δεν γνωρίζω ποίος είμαι, δεν γνωρίζω που πηγαίνω, άγνωστε Θεέ, σπλαχνίσου με''!
Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης,
λίγο πριν τον θάνατό του,
διαπιστώνει στην απολογία του με βαθύτατη θλίψη τον πνευματικό ύπνο των Αθηναίων
και δεν τους παραπέμπει προς θεραπεία στη φιλοσοφία,
αλλά κατά τρόπο προφητικό διακηρύττει:
''καθεύδοντες διατελοίτ' αν, ει μη τίνα άλλον ο Θεός ημίν απιπέμψειε κηδόμενος υμών''.
Αν όμως οι εθνικοί φιλόσοφοι προαισθάνονταν αμυδρά τον ερχομό του Λυτρωτού,
οι θεόπνευστοι προφήτες των Ιουδαίων Τον έβλεπαν σαν γεγονός που δεν χωρούσε αμφισβήτηση.
Με πόσο ενθουσιασμό μιλάει για το θείο βρέφος ο προφήτης Ησαίας,
800 χρόνια περίπου προ Χριστού''!
Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν...
και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος,
