Μὲ ἀγωνία εἴμαστε θεατὲς αὐτῶν τῶν καταιγιστικῶν φαινομένων ποὺ τὸ τελευταῖο διάστημα συγκλονίζουν τὴν Πατρίδα μας. Ἀγωνία, πράγματι, φόβος καὶ ἀβεβαιότητα κυριαρχοῦν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, σὲ βαθμὸ πρωτόγνωρο, τουλάχιστον γιὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες.
Ἀπὸ τὴ μία, οἱ πυρκαγιές. Σάρωσαν τὰ πάντα στὸ πέρασμά τους. Δάση ὁλόκληρα ἀπὸ πεῦκα ποὺ ἔδιναν ὀξυγόνο στὴν μαύρη κοινωνία τῶν καυσαερίων, καρποφόρα δέντρα ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ὀξυγόνο ποὺ προσέφεραν, στήριζαν τὶς κατὰ τόπους οἰκονομίες καὶ συνέβαλλαν σημαντικὰ στὴ σίτησή μας, περιουσίες ἀνθρώπων μὲ μόχθο χτισμένες, ἀνθρώπινες ζωές, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ὡραῖο φυσικὸ κάλλος, ἡ ὀμορφιὰ τῆς δημιουργίας τὴν ὁποῖα βλέπαμε καὶ ξεκουραζόμασταν, ὅλα χαμένα, ξεθεμελιωμένα, κατεστραμμένα, μαῦρα καὶ τυλιγμένα στὴ στάχτη.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, λίγες ἑβδομάδες μετὰ τὶς φρικτὲς πυρκαγιές, αὐτὸ ποὺ βιώνουμε τώρα· ἡ χωρὶς προηγούμενο νεροποντή. Ἀπὸ τοὺς ἀμέτρητους τόνους τοῦ νεροῦ ποὺ μὲ βία ἁπλώθηκαν στὴ γῆ, σπίτια πλημμυρίζουν, οἱ δρόμοι γίνονται ποτάμια, ὀχήματα καὶ οἰκίες σύρονται στὴ θάλασσα, ἄνθρωποι πνίγονται.
Ἡ φύση καταστρέφεται καὶ ἀνταποδίδει δικαίως τὴν καταστροφὴ ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφταναν αὐτὰ τὰ ἀνεξέλεγκτα φαινόμενα, ἔχει καταντήσει ἀνεξελεγκτη καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ δῆθεν προοδευτικοὶ μιλοῦν γιὰ ὀρθὸ λόγο καὶ προβάλλουν τὴν ἀθεΐα ὑποτιμῶντας τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μὲ τὰ ὁποῖα γαλουχήθηκε καὶ μεγαλούργησε τὸ Γένος μας, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ τεχνολογία ἐξελίσσεται μὲ ραγδαίους ρυθμούς, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὅλοι μιλοῦν γιὰ φιλελευθερισμό, τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα βρίσκεται σὲ πλήρη παρακμή, καὶ αὐτὸ διότι, ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχουμε τονίσει, «νοῦς ἀποστὰς τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώδης, ἤ δαιμονιώδης γίνεται». Ὡς ἀποτέλεσμα, καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ ἐγκλήματα, καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ καταστροφὲς καὶ δὲν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει...!
Ἕνα πέπλο ἀγωνίας, ταραχῆς καὶ ἀβεβαιότητας σκεπάζει τὴν Ἑλλάδα ποὺ ἄλλοτε τὴν σκέπαζε ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ. Μόνοι μας ἐπιλέξαμε νὰ βάλουμε αὐτὸ τὸ πέπλο πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, μὲ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸ Φῶς, ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, ἀπὸ τὴν ὄντως Ζωή, ἀπὸ τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Ἐλπίδα.
Ἐμεῖς μόνοι μας χαράσσουμε τὴν πορεία καὶ τὸ μέλλον μας, τὰ ὁποῖα διαφαίνονται δυσοίωνα. Καὶ πῶς νὰ μὴν φαίνονται ἔτσι, ὅταν ὑπάρχει ἀποστασία ἀπὸ τὸν Μεγάλο μας Εὐεργέτη Θεὸ καὶ κατάπτωση τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων; Ὅταν ἀκόμη καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ζοῦμε ἀτομιστικά; Ὅταν ὁ πυρήνας τῆς κοινωνίας, ἡ οἰκογένεια, ἀσθενεῖ; Ὅταν ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα παντρεύονται ἀκατήχητοι, παραμένουν θεληματικὰ ἀκατήχητοι, φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ καὶ μὲ τὴν πρώτη δοκιμασία χωρίζουν, ἀφήνοντας τὰ παιδιὰ στὸ ἔλεος τῆς χαοτικῆς κοινωνίας; Ὅταν οἱ γονεῖς φροντίζουν νὰ δίνουν τὰ πάντα στὰ παιδιά τους ἐκτὸς ἀπὸ τὶς κατάλληλες πνευματικὲς ἀσπίδες καὶ τὰ κατάλληλα πνευματικὰ ἐφόδια; Ὅταν τὰ κορίτσια μας, ἐπηρεασμένα ἀπὸ ξένα, δυτικὰ πρότυπα, κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους ἄσεμνα; Ὅταν τὰ ἀγόρια μας, μέσα καὶ ἀπὸ τὰ τραγούδια ποὺ ἀκοῦνε, σχηματίζουν ὡς μοναδικὴ προοπτικὴ τὴν εὔκολη καὶ παράνομη ἐξασφάλιση χρημάτων; Ὅταν τὰ παιδιά μας δὲν ἔχουν μάθει ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους τὸν σεβασμό, δὲν ἔχουν μάθει νὰ θέτουν στόχους καὶ νὰ ἀγωνίζονται νὰ τοὺς πετύχουν, δὲν γνωρίζουν νὰ ἀξιοποιοῦν τὰ χαρίσματά τους; Ὅταν τὰ παιδιά μας δὲν ἔχουν ὄνειρα, δὲν βιώνουν τὴν εὐτυχία στὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον καὶ καταφεύγουν σὲ ἄλλες συνήθειες; Ὅταν ἀποθεώνεται ἡ ἐγκληματικότητα καὶ ἡ ἀνηθικότητα; Ὅταν ἡ παιδεία χάνει τὸν προορισμό της;
Πῶς θὰ γλυκάνουμε τὸν πόνο μας, πῶς θὰ βοηθήσουμε τὸν ἐσώψυχο κόσμο μας; Πῶς ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἀκούσει; Ποιός θὰ βοηθήσει;
Ἡ Πολιτικὴ Προστασία, ὅσο καὶ νὰ τρέχει ὅταν ἔχει ἤδη ξεκινήσει τὸ κακό, εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸ μαζέψει. Ὅσες ἀποφάσεις, ὅσα ἔκτακτα μέτρα, ὅταν ἔρθει ἡ νεροποντή, ἡ πύρινη λαίλαπα καὶ ὁ φονικὸς σεισμός, εἴμαστε τόσο μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι. Πότε θὰ προβληματιστοῦμε γιὰ ὅλα αὐτά; Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ βρισκόμαστε καὶ πρέπει νὰ τὸ κατανοήσουμε ὅσο εἶναι νωρὶς ἀκόμη, καὶ νὰ γεμίσουμε ξανὰ τοὺς Ναοὺς καὶ τὰ Μοναστήρια μας.
Γιὰ ὅσους πιστεύουμε, ὁ μόνος δρόμος γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὶς ψυχὲς καὶ τὴν κοινωνία μας εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ στροφὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἕνωση μὲ Ἐκεῖνον. Ἂν ἐγὼ ὁ Χριστιανὸς δὲν ἔχω φροντίσει νὰ ἑνωθῶ μὲ τὸν Θεό μου, πῶς θὰ ἀντέξω ὅσα καθημερινῶς ἀναφύονται, πῶς θὰ ἀντισταθῶ στὸ κύμα ποὺ σαρώνει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια;
Ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ χρειαζόμαστε. Ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ συνοχὴ μεταξύ μας, ἔτσι ὥστε, ὅσο ζήσουμε, νὰ ζήσουμε εἰρηνικὰ καὶ χαρούμενα.
Δὲν γράφω γιὰ ἐντυπώσεις. Προβληματισμοὺς καταθέτω, τώρα ποὺ ἐδὼ καὶ ἕνα μήνα ἡ Ἑλλάδα καλύπτεται ἀπὸ μαῦρα σύννεφα καὶ πενθεῖ. Μήπως θὰ γίνει κάτι μεγαλύτερο;
Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Μακάρι νὰ τὸ καταλάβουμε ὅσο εἶναι νωρίς.
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος