Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σήμερα, ἡμέρα τιμῆς καὶ μνήμης τῆς Κοιμήσεως καὶ Μεταστάσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ σεπτὴ Ἐκκλησία μᾶς τονίζει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι κεντρικὸ μήνυμα τῆς Πίστεώς μας εἶναι ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, συνέτριψε τὸ κράτος τοῦ θανάτου καὶ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν παμφάγο Ἅδη τὸ μέχρι τότε ὑπόδουλο ἀνθρώπινο γένος.
Τὸ πρόσωπο ποὺ συνέβαλε τὰ μέγιστα στὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου, δὲν ἦταν ἄλλο ἀπὸ αὐτὴν τὴν τιμωμένη ἀπὸ ὅλες τὶς γενεὲς τῶν Ὀρθοδόξων, τὴν Θεοτόκο Μαριάμ. Ἡ Κυρὰ Δέσποινα, σὲ ἡλικία μόλις 15 ἐτῶν εἶπε τὸ μεγάλο «Ναὶ» στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ, θυσιάσθηκε καὶ ἔγινε ἡ γέφυρα ποὺ ἕνωσε τὸν Οὐρανὸ μὲ τὴ γῆ, τὸν Θεὸ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔγινε ἡ κλίμακα διὰ τῆς ὁποίας κατέβηκε ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀνεβήκαμε στὸν Θεό.
Αὐτὸν τὸν Θεό, ἡ Παναγία μας Τὸν λάτρεψε ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας καὶ ἀφιέρωσε κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς της σὲ Αὐτόν. Τὸν ὑπηρέτησε ὄντα Νήπιο, Τὸν ὑπηρέτησε στὴν εὐαγγελική Του δράση, Τὸν ὑπηρέτησε ὡς Τριήμερο Νεκρό, τὸν ὑπηρέτησε καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση, διαδίδοντας τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως κατὰ τρόπο μοναδικό.
Ἡ Παναγιά, ὅμως, ἦταν ἄνθρωπος καί, ὡς ἄνθρωπος, ἔπρεπε κάποια στιγμὴ νὰ ἐκπληρώσει τὸ κοινὸ χρέος, ἔπρεπε νὰ ὑποστεῖ τὸν σωματικὸ θάνατο, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ Θεάνθρωπος Υἱός της. Θάνατος; Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὸς μὲ τὴν Ζωοδόχο Πηγή; Κοίμηση εἶναι ἡ σωστὴ λέξη.
Στὸ Ἅγιό της Τέμενος, ὅπως ὁ ὑμνογράφος χαρακτηρίζει τὴν εὐλογημένη Γεθσημανῆ, ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς, ξαπλωμένη στὴν κλίνη, ἀφήνει σήμερα τὴν τελευταία της πνοή.
Οἱ μισοῦντες αὐτήν, προσπαθοῦν, χωρὶς νὰ τὰ καταφέρουν, νὰ βλάψουν τὸ ἅγιο σκῆνος τῆς Μητέρας Ἐκείνου ποὺ σεβάστηκε τὴν ἐλευθερία ὅλων.
Οἱ Ἱεροὶ Ἀπόστολοι, συναθροισμένοι ἀπ΄ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς ἐπιτελοῦν μὲ τὴν δέουσα ἱερότητα τὴν κηδεία, ἐκείνης ποὺ κατέστη «τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα» καὶ «καύχημα σεβάσμιον Ἱερέων εὐλαβῶν».
Οἱ Ἄγγελοι μὲ δέος βλέπουν νεκρὰ τὴν «τιμιωτέραν τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφεὶμ» καὶ ἀγάλλονται ποὺ πλέον θὰ ἀπολαμβάνουν τὴν παρουσία της στοὺς Οὐρανούς.
Τέλος, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου γενόμενος Ἄνθρωπος, ἐκπληρώνοντας τὸ νομικὸ: «τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου», μὲ ἄρρητη δόξα κατεβαίνει ἀπ΄ τὸν Οὐρανὸ καὶ παραλαμβάνει τὴν ἁγνὴ ψυχὴ τῆς Μητέρας Του γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσει στὰ ἄνω Βασίλεια.
Τὸ ἄχραντο καὶ παρθενικὸ σῶμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τίθεται μὲ ἀνάμεικτα συναισθήματα στὸν τάφο. Ἡ κηδεία τελειώνει. Ἡ ἱστορία ὅμως τῆς γλυκιᾶς μας Παναγίας δὲν τελειώνει εἰς τὸν αἰώνα.
Δὲν γίνεται τὸ ὑπερευλογημένο σῶμα ποὺ φιλοξένησε τὸν Θεό, τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου, νὰ διαφθαρεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο. Ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Ὁποῖος τήρησε τὸ σῶμα της ἄσπιλο καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς της, δὲν ἐπιτρέπει οὔτε μὲ τὴν κοίμησή της νὰ διαφθαρεῖ. Γιὰ αὐτό, μετὰ τὴν σύντομη διαμονή της στὸν τάφο -ἴσα ἴσα γιὰ νὰ τὸν χαριτώσει καὶ νὰ τὸν ἀναδείξει πηγὴ θαυμάτων καὶ καταφύγιο τῶν Χριστιανῶν- συμβαίνει ξανὰ ἡ ἕνωση ψυχῆς καὶ σώματος καὶ μετὰ ἡ μετάστασή της πλησίον τοῦ δεσποτικοῦ θρόνου τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἀπὸ ἐκεῖ, ἀπὸ τὰ οὐράνια σκηνώματα, ὁ νοῦς της, τὰ ὦτα της, οἱ ὀφθαλμοί της, συνεχῶς πρὸς ἐμᾶς εἶναι στραμμένα, πρὸς ἐμᾶς, τοὺς ἐνοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀγωνιᾶ γιὰ ἐμᾶς τὰ παιδιά της, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ταλαιπωρημένους, τοὺς πονεμένους, τοὺς βιοπαλαιστές, γιὰ ἐμᾶς ποὺ πέφτουμε πολλάκις, πολλάκις ὅμως καὶ σηκωνόμαστε καὶ συνεχίζουμε τὸν ἀγώνα λαμβάνοντας θάρρος ἀπὸ ἐκείνη, ἡ ὁποία, ἂν καὶ ἄνθρωπος, ἔζησε ὑπὲρ τοὺς Ἀγγέλους. Ἀγωνιᾶ καὶ δέεται. Ἱκετεύει τὸν Υἱό της. Μεσιτεύει. Πρεσβεύει.
Καὶ τί δὲν κατόρθωσε αὐτὴ ἡ ἐναγώνιος ἱκεσία πρὸς τὸν Υἱό της! Γενεὲς γενεῶν εἶδαν μὲ τὴν πρεσβεία της τὰ ἀδύνατα νὰ γίνονται δυνατά. «Πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις Μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου»!
Ὅλα αὐτὰ τὰ κατορθώματα τῆς Μητρικῆς πρεσβείας εἶχε στὸ μυαλό του ὁ ποιητὴς τῆς Μεγάλης Παράκλησης ποὺ ψάλαμε διαδοχικὰ μὲ τὴν Μικρὴ τὶς προηγούμενες ἡμέρες. Τὸ ὄνομά του: Θεόδωρος Δοῦκας Λάσκαρης, Αὐτοκράτορας τῆς Ρωμιοσύνης! Κὶ ὅμως, ὑπῆρξαν Αὐτοκράτορες αὐτοῦ τοῦ Γένους οἱ ὁποῖοι ἀπ΄ τὴν πολλή τους εὐλάβεια, συνέθεταν ὕμνους ποὺ ψάλλουμε μέχρι σήμερα. Ἐκφράζοντας κάθε Χριστιανό, λέει κάπου πρὸς τὴν Δέσποινα:
«Καὶ ποῦ λοιπόν, ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν; ποῦ προσφύγω;
ποῦ δὲ καὶ σωθήσομαι; τίνα θερμὴν ἔξω βοηθόν, θλίψεσι τοῦ βίου
καὶ ζάλαις οἴμοι! κλονούμενος; Εἰς σὲ μόνην ἐλπίζω, καὶ θαρρῶ καὶ καυχῶμαι, καὶ προστρέχω τῇ σκέπῃ σου σῶσον με».
Ἔτσι δὲν εἶναι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί; Καθὼς πλέουμε στὸ πέλαγος τῆς καθημερινότητας μὲ τὴν πίεση, τὸ ἄγχος, τὴν ἀγωνία νὰ τὰ προφθάσουμε ὅλα, μὲ τὶς ἔννοιες τῆς ἐπιβίωσης, μὲ τὴν στεναχώρια ὅτι δὲν μᾶς καταλαβαίνουν ἀκόμη καὶ οἱ πολὺ κοντινοί μας ἄνθρωποι, σὲ ἐκείνη, τὴν γλυκιὰ Παναγιά, τὴν Παραμυθία, δὲν καταφεύγουμε; Καὶ δὲν εἶναι μάταιη ἡ καταφυγή μας! Διότι μᾶς δίνει αὐτὸ ποὺ διψάει ἡ ψυχή μας. Μᾶς δίνει κουράγιο, στήριξη, προστασία, παρηγοριά, θάρρος, σθένος, ἐλπίδα, ἀγάπη· καὶ μάλιστα αὐτὴ τὴν ἀγάπη τὴν ἀνεκτίμητη, τῆς στοργικῆς μάνας πρὸς τὰ παιδιά της.
Σήμερα, στὴν ξεχωριστὴ αὐτὴ ἑορτὴ τοῦ ἔτους, τὸ «Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ», ἐπικρατεῖ -καὶ πρέπει νὰ ἐπικρατεῖ- μόνο χαρά. Ἡ Παναγία μας μεταβαίνει στοὺς Οὐρανούς, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Δὲν μᾶς ἀφήνει ὀρφανούς. Συνεχίζει μὲ τὴν πρεσβεία της νὰ κάνει γιὰ ἐμᾶς τὰ ἀδύνατα δυνατά. Αὐτὸ τὸ ἱερὸτατο ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖ στοὺς Οὐρανούς, οὔτε τὸ σταμάτησε, οὔτε θὰ τὸ σταματήσει ποτέ, ἀρκεῖ νὰ τὴν ἐμπιστευόμαστε.
Σήμερα, λοιπόν, σὲ αὐτὴ τὴν Μάνα μας στρέφουμε τὸ βλέμμα καὶ τὴν προσευχή μας, μὲ ἀναφορὰ στὴν πύρινη λαίλαπα ποὺ ἀποτελεῖ προϊὸν τῆς πρὸς ἀποφυγὴν ἀνθρώπινης μανίας καὶ κακεντρέχειας. Τὴν παρακαλοῦμε πρωτίστως γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν τὴν ἀκατάλληλη στιγμὴ στὸν ἀκατάλληλο τόπο. Τὴν παρακαλοῦμε γιὰ νὰ δώσει τὴν ἀντοχὴ καὶ τὸ κουράγιο στοὺς πληγέντες, ὥστε μὲ περισσότερη δύναμη νὰ σταθοῦν στὰ πόδια τους. Εἰδικὰ οἱ Ἕλληνες, πολλὲς φορὲς ἔχουμε ἀποδείξει ὅτι μποροῦμε, ὄχι μόνο νὰ ὀρθοποδήσουμε μετὰ τὴν δοκιμασία, ἀλλὰ καὶ νὰ προκόψουμε ἀκόμη περισσότερο. Τέλος, τὴν παρακαλοῦμε νὰ σκέπει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἂν καὶ τὶς περισσότερες φορές, μόνοι μας οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουμε νὰ κάνουμε δύσκολη τὴ ζωή μας.
Ἂν ἔπρεπε νὰ κρατήσουμε ἕνα μήνυμα ἀπὸ τὰ ὅσα ἀναφέρθηκαν, αὐτὸ εἶναι ἡ καταφυγὴ πρὸς τὴν Παναγία. Σὲ κάθε δυσάρεστη καὶ εὐχάριστη στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, μὲ ἐμπιστοσύνη νὰ καταφεύγουμε σὲ αὐτὴν καὶ δὲν θὰ ἀπογοητευθοῦμε, ἀλλά, ἀντιθέτως, θὰ κερδίσουμε Χαρά, Φῶς καὶ Ζωή.
Ἀπὸ τὸν ἑορτάζοντα Ἱερὸ Προσκυνηματικὸ Ναὸ τῆς Παναγίας Σουμελᾶ Ἀσπροπύργου, εὔχομαι σὲ ὅλους, καὶ ἰδιαίτερα στοὺς ἑορτάζοντες, χρόνια πολλά, εἰρηνικὰ καὶ εὐλογημένα ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Σουμελιώτισσας!
Ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος