ΟΜΟΛΟΓΙΑ ἐν Χριστῶ
καί «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»!
Μέ τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ὁλοκληρώνεται ἡ χαρμόσυνη περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Χθές ἔγινε καί ἡ ἀπόδοση τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς καί σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλά καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, δηλαδή ὅσο ὑπάρχει αὐτός ὁ κόσμος, ὅπως τόν γνωρίζουμε.
Ἀλλά, γιατί, ἄραγε, τιμῶνται σέ ἰδιαίτερη ἡμέρα ὅλοι μαζί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;
Τήν ἀπάντηση τήν παίρνουμε ἀπό τό Συναξάριο τῆς ἡμέρας στό βιβλίο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι αὐτό συμβαίνει γιά τρεῖς λόγους.
Πρῶτος εἶναι γιά νά ἐννοήσουμε ὅτι ὁ καρπός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες, διά τῶν ὁποίων, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπληρώνεται τό ἐκπεσόν τάγμα τῶν Ἀγγέλων, τοῦ Ἑωσφόρου.
Δεύτερος, εἶναι γιά νά τιμηθοῦν ἐκτός τῶν γνωστῶν καί ἑπωνύμων Ἁγίων καί ὅλοι οἱ ἀγνωστοι σέ μᾶς καί ἀνώνυμοι Ἅγιοι πού εὐαρέστησαν τόν Θεό σέ ὅλο τόν κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες.
Καί, τρίτος λόγος εἶναι γιά νά τονισθεῖ μέ τόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἁγίων ἡ ἀλήθεια ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τοῦ ἑνός Χριστοῦ, ὅλοι ἔτρεξαν τό ἴδιο στάδιο τῆς ἀρετῆς καί ὅλοι ἀπό τόν ἴδιο Θεό στεφανώθηκαν.
Λέγοντας δέ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἤ οἱ Ἅγιοι Πάντες, ἐννοοῦμε τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων, τούς Προπάτορες καί Πατριάρχες, τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες, τούς Ἱεράρχες καί Διδασκάλους, τούς Ἱερομάρτυρες καί Ὁσιομάρτυρες, τούς Ὁσίους καί Δικαίους, ἄνδρες καί γυναῖκες, γνωστούς καί ἀγνώστους.
Πρό πάντων δέ τήν ἀνωτέρα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων καί Ἁγία τῶν Ἁγίων, τήν Ὑπεραγία Κυρία καί Δέσποινα Θεοτόκο καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀειπάρθενο Μαρία.
Κατ’ αὐτή τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Πάντων ἀξίζει νά δώσωμε ἰδιαίτερη προσοχή στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τήν Εὐαγγελική περικοπή, τά ὁποῖα ὥρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά διαβάζονται γιά νά τά ἀκοῦμε στούς Ναούς ὅπου ἐκκλησιαζόμεθα.
Ἀπό μέν τόν Ἀπόστολο ἐπισημαίνουμε τήν ἀναφορά στή μεγάλη σημασία τῆς Πίστεως, διά τῆς ὁποίας οἱ Ἅγιοι Πάντες εὐαρέστησαν στόν Θεό καί χωρίς τήν ὁποία εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νά πετύχει τό ἴδιο.
Ἐπίσης, τήν ἀναφορά ὅτι πρέπει καί μεῖς παρακινούμενοι ἀπό τό παράδειγμα τῶν Ἀγίων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καί ὑπάρχουν ὡς μεγάλο νέφος ὁλόγυρά μας, νά τρέχουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν ἀγῶνα πού ἔχουμε μπροστά μας, δηλαδή τόν ἀγώνα τῆς σωτη-ρίας μας, προσηλωμένοι στόν Χριστό καί σέ κανέναν ἄλλον, διότι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί ὁ Σωτήρας μας.
Ἀπό δέ τό Εὐαγγέλιο ἐπισημαίνουμε τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἐάν τόν ὁμολογήσουμε ὡς Σωτῆρα καί Θεόν ἐμπρός στούς ἀνθρώπους θά μᾶς ὁμολογήσει κι ἐκεῖνος μπροστά στόν Πατέρα του, ὡς δικούς του.
Ἀλλά, διευκρινίζει, καί ὅτι ἐάν, ἀντιθέτως, τόν ἀρνηθοῦμε μπροστά στούς ἀνθρώπους, φοβούμενοι τίς ὅποιες συνέπειες μπορεῖ νά ἔχει αὐτό γιά μᾶς, τότε κι ἐκεῖνος θά ἀρνηθεῖ νά μᾶς παραδεχθεῖ ὡς δικά του παιδιά, μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα του!
Πρός διευκρίνιση τοῦ τί σημαίνει καί σέ τί συνίσταται αὐτή ἡ Ὁμολογία πού μᾶς ζητᾶ, προσθέτει ὅτι ἄξιοί του εἴμεθα ὅταν τόν ἀγαπᾶμε πάνω ἀπό ὅλα καί ἀπό ὅλους καί ὅταν σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί τόν ἀκολουθοῦμε πιστά.
Αὐτή εἰναι ἡ Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Πίστη καί ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν πού μᾶς ὁδηγοῦν στό νά τηροῦμε πλήρως καί σέ ὅλα τό θέλημά του τό ἅγιο καί σωτήριο γιά μᾶς.
Εἶναι ἀκόμη πολύ σημαντικό τό ὅτι ὁ Χριστός λέγει ἀκριβῶς περί αὐτῆς: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί…», δηλαδή ἐν Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό λέγεται διότι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ.δ΄,12).
Αὐτή τήν Ὁμολογία τήν ἀποκτοῦμε ὅταν κατοικήσει ὁ Χριστός μέσα στήν καρδιά μας, διά τῆς Πίστεως.
Ὅταν εἴμαστε ριζωμένοι καί θεμελιωμένοι στήν ἀληθινή ἀγάπη σέ Αὐτόν καί μεταξύ μας, γιά νά μπορέσουμε νά καταλάβουμε καί νά γνωρίσουμε τό μέγεθος τῆς δικῆς Του ἀγάπης πού ξεπερνᾶ κάθε γνώση καί νά πληρωθοῦμε ἀπό τίς πλούσιες δωρεές Του.
Αὐτά ὅλα κατορθώνονται μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», ὅπως λέγει ὁ Θεῖος Παῦλος, πού εἶναι οἱ ἀπλανεῖς ὁδηγοί μας στή σωτηρία ἐν Χριστῶ. Και, ἀσφαλῶς, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι τό Σῶμα του. Αὐτοῦ τοῦ Σώματος δοξασμένα μέλη εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες πού σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη τους.
Τέλος, θά πρέπει ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀποστασία, τή σύγχυση καί τήν ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, νά προσέχουμε καί νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό ὅ,τι καί ὅσους μᾶς ζητοῦν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο νά ἀρνηθοῦμε τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ.
Στό ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο αὐτό ἐπιδιώκει καί ἡ σύγχρονη παναίρεση τοῦ Συγκριτιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού ὕπουλα μᾶς ὠθεῖ νά σχετικοποιήσουμε τήν μοναδικότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν μεγάλη ἀξία τῆς παρουσίας τῶν ἁγίων στή ζωή μας.
Τό πόση προσοχή χρειάζεται τό κατανοοῦμε καί μόνο ἀπό τή θλιβερή διαπίστωση τοῦ ὅτι ὁ φερόμενος ὡς «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας» Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, τόν μέν ἀρνητή τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πάπα τῆς Ρώμης θεωρεῖ συνεπίσκοπο καί ἀδελφό του ἐν Χριστῶ (δήλωση 28.6.2013), τούς δέ Ἁγίους, πού ἔδωσαν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἀντιστεκόμενοι στήν αἵρεση τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ, χαρακτήρισε ἐπισήμως «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» - δηλαδή τοῦ διαβόλου! - ὅπως ἐδημοσίευσε ἡ Ἐκκλ. Ἀλήθεια, τήν 16.12.1998.
Πραγματικά, ὅμως, θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, ἄν ὄχι ὁπαδοί, ἐν συνειδήσει ἤ ἀνεπιγνώστως, εἶναι οἱ ὁπαδοί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι λόγῳ καί ἔργῳ ἀρνοῦνται τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καί ἀτιμάζουν τούς Ἁγίους Του.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔστω και χειμαζομένη μᾶς προβάλλει τόν χορό τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνοικτός καί μᾶς καλεῖ ὅλους καί μᾶς ἀναμένει, νά συγκαταριθμηθοῦμε κι ἐμεῖς, μέ τήν χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, σ’ αὐτόν.
Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας.
Κατά τόν καλέσαντα, λοιπόν, ἡμᾶς ἅγιο Θεό εἴθε νά γίνωμε κι ἐμεῖς ἅγιοι καί νά συγκαταλεγοῦμε στούς Ἀγίους Πάντες.
Ἀμήν. Γένοιτο!
τοῦ Θεολόγου κ. Δημητρίου Κάτσουρα
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
(Ποίημα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου)
Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, χοροὺς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους, ἀπὸ ψυχῆς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.
(Ποίημα Κυρίλλου πατριάρχου Κων/πόλεως)
Τῶν ἁγίων Πάντων οἶκος ὁ πάνσεπτος, οὐρανὸς ὥς τις ἄλλος ἀστράπτει αἴθριος, ἐν μέσῳ ἔχων τὸν Χριστόν, ὥς περ ἥλιον λαμπρόν, τὴν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ὡς πλησιφαῆ, καὶ κύκλῳ καθάπερ ἄστρα, χορούς τε πάντων ἁγίων, ἀεὶ πρεσβεύοντας σωθῆναι ἡμᾶς.
Δείτε σχετικά: